Menu

Ποιος ήταν ο Αρμένιος που δολοφόνησε τον Ταλαάτ Πασά – Μαρτυρία του γιου του

Ήταν 15 Μαρτίου του 1921 και ο Ταλαάτ Πασά, που είχε καταφύγει στο Βερολίνο μετά την ήττα της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έκανε το λάθος να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα κάθε μέρα. «Καθημερινά στις 11:00 έβγαινε περίπατο. Ο πατέρας μου πήγε πίσω του και του φώναξε “Ταλαάτ”. Εκείνος γύρισε, και ο πατέρας μου τον πυροβόλησε... Δεν ξέρω τι συνέβη στους σωματοφύλακές του. Αυτοί που ήταν αυτόπτες μάρτυρες στο γεγονός άρπαξαν τον πατέρα μου και άρχισαν να τον χτυπούν· η αστυνομία του Βερολίνου τον γλίτωσε από το λιντσάρισμα. Αργότερα έμαθα ότι είχε σκοτώσει και έναν Αρμένιο δωσίλογο στην Κωνσταντινούπολη, που ήταν κατάσκοπος των Τούρκων κατά τη Γενοκτονία».

Τα λόγια του μικρότερου γιου του Σογομών Τεχλιριάν, όπως τα διατύπωσε στον δημοσιογράφο του «Independent» Ρόμπερτ Φισκ ζωντανεύουν μια συγκλονιστική ιστορία μέσα στην ιστορία, που γράφτηκε με αίμα.

Ο παγκοσμίου φήμης ερευνητής και δημοσιογράφος της βρετανικής εφημερίδας λέει στο άρθρο του που δημοσιεύτηκε στις 21 Ιουνίου 2016 ότι μίλησε με τον Τεχλιριάν τον νεότερο (σήμερα 86 ετών) στο τηλέφωνο, μια και εκείνος βρίσκεται στην Αμερική. Ομολογεί δε ο Φισκ ότι αποδέχτηκε να μην αποκαλύψει το όνομά του, το οποίο έχει αλλάξει ο γιος, κάτι που του ζήτησε ο ίδιος. «Ούτε ονόματα, ούτε διευθύνσεις... Είμαι εκτός. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα σε βρει κάποιος τρελός Τούρκος».

Για τους Αρμενίους και όλους τους λαούς που έπεσαν θύματα του εγκεφάλου των γενοκτονιών Ταλαάτ Πασά, ο Τεχλιριάν είναι ήρωας. Για τους Τούρκους παραμένει ο πλέον διαβόητος τρομοκράτης. Ο γιος του όμως αποκαλύπτει και μια άλλη πτυχή του πατέρα του.

 

 Η οικογένεια Τεχλιριάν το 1908 – Πρώτος από αριστερά, σε ηλικία 12 ετών, ο Σογομών

«Ήταν ο ευγενέστερος, γλυκύτερος άνθρωπος που μπορείς να φανταστείς, σχεδόν αφελής. Τον αναγκάσαμε εγώ κι ο αδελφός μου να μας πει τι συνέβη. Δεν του άρεσε να μιλά ποτέ γι’ αυτό. Ήταν λακωνικός. Έγραφε ποίηση και ζωγράφιζε πολύ καλά.

«Δεν ήταν όπως θα έπρεπε να είναι ένας δολοφόνος. Την ιστορία για το πώς σκότωσε τον Ταλαάτ μού την είπε πρώτη φορά όταν ήμουν 10 ετών».

Η δολοφονία του αιμοσταγούς Τούρκου Μεγάλου Βεζίρη έγινε στο πλαίσιο της επιχείρησης «Νέμεσις» για την εξολόθρευση όλων όσοι είχαν εξυφάνει και εκτελέσει το σχέδιο Γενοκτονίας του αρμενικού λαού. Πριν από τον Ταλαάτ Πασά ο Τεχλιριάν, που είχε γεννηθεί το 1896 στο Ερζερούμ, είχε εκτελέσει τον ομοεθνή του Χαρουτιούν Μικιρδιτιάν, έναν δωσίλογο πληροφοριοδότη των Τούρκων που βοήθησε να σταλούν στην εξορία και να θανατωθούν κληρικοί, διανοούμενοι, δικηγόροι και δημοσιογράφοι εκείνον τον φοβερό Απρίλιο του 1915.

Ο Τεχλιριάν είχε χάσει τη μάνα και τον μεγάλο αδελφό του στη Γενοκτονία, όχι όμως πατέρα, αδελφούς και αδελφές, και μάλιστα μπροστά στα μάτια του, όπως εσφαλμένα μεταφέρει ο αστικός μύθος. «Ο πατέρας μου δεν είχε αδελφή», λέει ο γιος του. «Ο ίδιος και τα δύο αδέλφια του ήταν στη Σερβία» όταν γινόταν η σφαγή. Είχε φύγει από το ’14 και από μια περίεργη σύμπτωση έφτασε στη Σερβία εκείνη την ημέρα του Ιουνίου που ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ πυροβόλησε τον Αρχιδούκα Φερδινάνδο της Αυστρίας στο Σεράγεβο πυροδοτώντας τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το 1917 εντάχθηκε στις τάξεις του αρμενικού στρατού του Αντρανίκ Οζανιάν στην περιοχή του Βαν και την ίδια περίοδο γνώρισε και ερωτεύτηκε την 15χρονη τότε Αναχίτ.

Σογομών και Αναχίτ

Το 1921 εστάλη στο Σαρλότενμπεργκ του Βερολίνου, όπου είχε βρει καταφύγιο ο Ταλαάτ, για να τον δολοφονήσει. «Μοιραζόταν ένα δωμάτιο με φοιτητές», θυμάται ο γιος του. «Έλεγε ότι ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι όπου έμενε ο Ταλαάτ. Στις φωτογραφίες ο Ταλαάτ είναι με μουστάκι, τότε όμως είχε γένια και μαζί του ήταν δύο σωματοφύλακες».

Ο Ταλαάτ κηδεύτηκε στο Βερολίνο. Ωστόσο, το 1943 ο Αδόλφος Χίτλερ έστειλε την τέφρα του στους Τούρκους με τιμές, μέσα σε ένα τρένο διακοσμημένο με σβάστικες, ελπίζοντας να πάρει τη χώρα με το μέρος του στον Άξονα, κάτι που δεν κατάφερε.

Βερολίνο: Η κηδεία του Ταλαάτ Πασά

Ο Τεχλιριάν οδηγήθηκε σε δίκη σε δικαστήριο της Γερμανικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, το οποίο τον αθώωσε σε μόλις δύο ημέρες! Το δικαστήριο «αισθανόταν τέτοιο αποτροπιασμό έχοντας μπροστά του τα στοιχεία για το πρώτο “βιομηχανικό” ολοκαύτωμα του 20ού αιώνα, που οι ένορκοι χρειάστηκαν μόλις δύο ημέρες για να κρίνουν τον Αρμένιο δολοφόνο “όχι ένοχο”», γράφει χαρακτηριστικά ο Ρόμπερτ Φισκ στο άρθρο του.


Στιγμιότυπο από τη δίκη του Σογομών Τεχλιριάν

Ο Τεχλιριάν έφυγε από τη Γερμανία, πήγε στο Κλίβελαντ των ΗΠΑ, μετά στη Γιουγκοσλαβία, και κατέληξε στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Ο μικρός γιος του ήταν 12 χρονών όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στα Βαλκάνια το 1941.

«Είχα δει το όπλο με το οποίο ο πατέρας μου σκότωσε τον Ταλαάτ Πασά, όταν όμως ήρθαν οι Γερμανοί το πέταξε στον Δούναβη. Με τη Γιουγκοσλαβία υπό γερμανική κατοχή, το να έχεις ένα Luger ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη», είπε στον Φισκ.


Ο Ταλαάτ Πασά

Η Γιουγκοσλαβία στη ζωή του Τεχλιριάν προέκυψε εξ ανάγκης. Βρισκόταν στις ΗΠΑ και δούλευε καλά, αλλά η Αναχίτ δεν μπορούσε να μπει στην αμερικανική ήπειρο· και ενώ είχε καταφέρει με τη βοήθεια ενός επιχειρηματία από την Τιφλίδα να πάρει βίζα εξόδου, είχε εγκλωβιστεί καθ’ οδόν προς τις ΗΠΑ στη Μασσαλία. Εκεί την βρήκε ο μετέπειτα σύζυγός της, την πήρε και πήγαν στη Γιουγκοσλαβία όπου ο δολοφόνος του Ταλάατ Πασά έστησε μια επιτυχημένη επιχείρηση επεξεργασίας και πώλησης καφέ. Είχε μάλιστα το μονοπώλιο, «οδηγούσε Ford Station και έδινε καφέ στο παλάτι του Αλέξανδρου», θυμάται ο γιος του.

Μετά το πέρας του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου όμως, και την άνοδο του Τίτο, πήρε έναν τύπο στη δουλειά του και «μια μέρα, μπήκε στο μαγαζί και του είπε: Τώρα φεύγεις. Αυτό ανήκει στο λαό μου». Ο γιος του Τεχλιριάν διηγείται ότι ο ήρωας πατέρας του γύρισε σπίτι κλαίγοντας και ανήγγειλε ότι τον πέταξαν έξω. Κατέληξε στις ΗΠΑ όπου οι Αρμένιοι τον καλούσαν παντού να εκφωνεί πατριωτικούς λόγους αν και εκείνος δεν ήθελε, όπως ισχυρίζεται ο υπερήλικος σήμερα γιος του.

«Οι Αρμένιοι προσπαθούν να βγάζουν πράγματα από τον τάφο. [Αυτά που έγιναν] πριν από τρεις γενιές. Είναι πια ιστορία. Όλοι σκότωσαν. Δεν μπορείς να επιστρέψεις στην Ιερά Εξέταση και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να τις ζωντανέψεις. Εγώ δεν το πιστεύω. Δεν θυμάμαι ποτέ τον πατέρα μου να λέει κακή κουβέντα για τους Τούρκους. Ήθελε απλώς να ζήσει μια ήσυχη ζωή», λέει ο νεότερος Τεχλιριάν στον Ρόμπερτ Φισκ, μια δήλωση που έκανε που όπως φάνηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενόχλησε πλήθος Αρμενίων.

Εκείνοι, οι Αρμένιοι που πιστεύουν στην αξία της αναγνώρισης της Γενοκτονίας για την αποκατάσταση της αλήθειας, τιμούν τον ήρωα Σογομών Τεχλιριάν μνημονεύοντάς τον αλλά και με ένα ταφικό μνημείο που έχουν ανεγείρει στο κοιμητήριο Αραράτ, στο Φρέσνο της Καλιφόρνιας.

Ένας αετός κρατά στα νύχια του ένα φίδι, που αντιπροσωπεύει εκείνον που πολλοί ήθελαν να δουν νεκρό: τον Ταλαάτ Πασά.

 

 

 

 

 

Πηγή: pontos-news.gr

Δεν υπάρχει συνώνυμο της λέξης γενοκτονία

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός


Όσο και να προσπαθούν μερικοί να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τη λέξη γενοκτονία, εμείς θα επιμένουμε, διότι είμαστε, όλοι όσοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των αθώων, οι συνεχιστές του έργου του Lemkin που εφηύρε αυτήν την ορολογία για να χαρακτηρίσει το χειρότερο από τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Πιο συγκεκριμένα, δεν υπάρχει συνώνυμο της λέξης γενοκτονία, διότι είναι η μόνη που αναγνωρίζεται από τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών του 1948. Έτσι κάθε προσπάθεια αλλαγής χρήσης αυτής της λέξης με κάποια που θεωρείται συνώνυμη είναι εξαρχής καταδικασμένη. Επίσης, επειδή ο Lemkin επινόησε αυτή τη λέξη κάνοντας χρήση των παραδειγμάτων των γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων, κάθε αναφορά στη λέξη γενοκτονία είναι κι ένας πόντος για τον Πόντο. Διότι οι Έλληνες του Πόντου υπήρχαν πριν από τη γενοκτονία, διότι είναι ένας αυτόχθων λαός, ένας λαός με πολιτισμό, ένας λαός που επέζησε. Κατά συνέπεια, μόνο η λέξη γενοκτονία μπορεί να μας καλύψει για τον αγώνα μας. Κι όπου θα πρέπει να την επαναλάβουμε, θα το κάνουμε όσο κι αν χρειαστεί, διότι είμαστε της Ανθρωπότητας και δεν ξεχνάμε. Όσο και να το θέλουν οι κοινωνίες της λήθης να εκφυλίσουν τα πράγματα, δεν πρέπει να κάνουμε πίσω και θα έχουμε τη λέξη γενοκτονία στη γλώσσα μας, διότι έχουμε την έννοια της Ανθρωπότητας στο μυαλό μας. Κι επειδή είμαστε του Ελληνισμού, το δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα, δεν θα γονατίσουμε. Αν, λοιπόν, είσαι της βαρβαρότητας που διέπραξε τη γενοκτονία, θα μας βρεις μπροστά σου, όπου και να θέλεις να πας.

Ο ελληνοαρμενικός δεσμός

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός


Ο ελληνοαρμενικός δεσμός δεν είναι μόνο μια φιλία. Διότι στις διεθνείς σχέσεις, η λέξη φιλία πάντα κρύβει μία άλλη έννοια και αποτελεί περισσότερο πρόσχημα για τη διατήρηση ψευτοσχέσεων παρά τίποτα άλλο το έμπρακτο. Ο ελληνικός λαός με τoν αρμενικό λαό έχουν πολλά κοινά και μάλιστα για αιώνες. Μόνο που λόγω της γενοκτονίας δημιουργήθηκαν αποστάσεις και οι πιο νέοι αναρωτιούνται ποια μπορεί να είναι η σχέση τους σε πρακτικό επίπεδο. Δεν έχουν αντιληφθεί βέβαια τι γίνεται ήδη με την Δυτική Αρμενία και τις επιπτώσεις για τον Ανατολικό Πόντο. Δεν βλέπουν ότι αυτός ο δεσμός επηρεάζει και τον Ανατολικό Πόντο. Ούτε βλέπουν πως όλα αυτά σχετίζονται με το Κουρδικό και το Κουρδιστάν. Έχουν μείνει πίσω λόγω έλλειψης ορθολογικής ενημέρωσης και στέκονται πάντα στη Συνθήκη της Λωζάννης δίχως να δίνουν σημασία στη Συνθήκη Σεβρών, ενώ η πρώτη όλο και περισσότερο χάνει το νόημά της προς όφελος της δεύτερης που παρουσιάζεται ως σημείο αναφοράς, διότι είναι πιο ανθεκτική λόγω της ιστορικότητάς της. Η Συνθήκη Λωζάννης είναι ένα τεχνητό συνονθύλευμα από άρθρα που λειτούργησαν ως λανθασμένες διορθωτικές κινήσεις που δεν έγιναν ποτέ πράξη επί της ουσίας, αφού δεν είχαν ιστορικά θεμέλια. Ενώ χάρη στον Πρόεδρο Wilson η Συνθήκη Σεβρών, ακόμα κι αν επινοήθηκε μετά τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, θεώρησε φυσιολογικό να κρατήσουν και πάνω στον χάρτη τις πατρογονικές τους εστίες δίχως καμιά εξαίρεση, αφού μίλησε με όλους τους εκπροσώπους των αυτοχθόνων λαών και δεν έδωσε σημασία στους θύτες. Έτσι ο ελληνοαρμενικός δεσμός δεν έχει μόνο μέλλον, αλλά και προοπτικές.

Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ασσυρίων

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Ενώ όλοι συζητούν για το προσφυγικό στην Ελλάδα επειδή είναι θέμα επικαιρότητας και προσπαθούν να μας πείσουν ότι ασχολούνται όντως εντατικά για να το λύσουν με το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ασσυρίων, βλέπουμε την έλλειψη συνοχής της σκέψης τους. Διότι, ενώ λένε ότι το όλο θέμα τους ενδιαφέρει γιατί τους αγγίζει, κανείς δεν συνεχίζει σε πρακτικό επίπεδο τις προσπάθειες που αρχίσαμε με όλα τα προσφυγικά σωματεία για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ασσυρίων από την Ελλάδα. Η τελευταία έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ελλήνων το 1994 και τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1996. Αλλά ακόμα και τώρα δηλαδή μετά από δύο δεκαετίες, δεν έχει περάσει στο επόμενο στάδιο ενώ αυτές οι γενοκτονίες αποτελούν μια τριάδα γενοκτονιών και δεν έχει νόημα να τις ξεχωρίσουμε όπως το αποδεικνύουν οι αποφάσεις που πήραν το Ευρωκοινοβούλιο, Πολιτείες της Αμερικής, Πολιτείες της Αυστραλίας και η Σουηδία. Διότι τώρα όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί μ’ αυτές τις γενοκτονίες, ξέρουν επιτέλους ότι και να ήταν τρεις, ήταν πάντα ο ίδιος θύτης με την ίδια στρατηγική. Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης, για να γυρίσουμε στην επικαιρότητα για όσους δεν αντέχουν τα νοητικά σχήματα της ιστορίας και του παρελθόντος, είναι ότι και πάλι ο ίδιος θύτης συνεργάζεται και τροφοδοτεί την τρομοκρατική οργάνωση που γενοκτονεί τους Σύριους και τους Ιρακινούς αν δεν προσκυνήσουν τη θρησκεία τους. Όταν ένα κράτος που δεν έχει αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει συνεχίζει και υποστηρίζει άλλη μία, τι νόημα έχει να λέμε ότι ασχολούμαστε με τους πρόσφυγες, ενώ δεν παίρνουμε μέτρα εναντίον του θύτη.

Πόντος και Δυτική Αρμενία

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Σε μερικούς ο Πόντος είναι μόνο μια ανάμνηση και η Δυτική Αρμενία είναι παντελώς άγνωστη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν εξετάζουν στρατηγικά την ιστορία της περιοχής. Μπορεί την εποχή της Συνθήκης Σεβρών το 1920, η Ελλάδα να θεώρησε ότι ο Πόντος δεν ήταν βιώσιμος από μόνος του και δεν ενίσχυσε καμιά πρωτοβουλία απελευθέρωσης. Αυτό όμως έγινε για τη Δυτική Αρμενία. Αυτή μεταξύ άλλων καλύπτει τον Ανατολικό Πόντο. Με την ανάπτυξη του Κουρδιστάν που βρίσκεται στο Νότιο Μέρος της Δυτικής Αρμενίας, δημιουργείται ένα πλαίσιο συμμαχίας που έχει τη δυνατότητα να υλοποιηθεί, επί του πρακτέου. Επίσης καθώς ο Πόντος δίνει πρόσβαση στη θάλασσα, υποστηρίζει έμπρακτα τη γεωστρατηγική θέση του στρατηγήματος. Έχει λοιπόν νόημα να υπάρξει μία συντονισμένη κίνηση και για τον Δυτικό Πόντο έτσι ώστε να υπάρξει μια επέκταση που σταθεροποιεί τη θαλάσσια περιοχή ειδικά με το θέμα της ΑΟΖ. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε ότι η Δυτική Αρμενία δεν είναι μόνο μια οντότητα που είναι θεμελιωμένη σε μια σωστή βάση λόγω νομικής υπόστασης αλλά ως δημοκρατία, αποτελεί και μια στρατηγική λύση που έρχεται να δημιουργήσει ένα στρατηγικό μείγμα όπου παίζει ο Πόντος και το Κουρδιστάν. Με αυτήν την έννοια είναι επιπλέον μια δίκαιη λύση που έχει και την ιδιότητα της βιωσιμότητας με μάλιστα μια ελαχιστοποίηση των συνόρων με την υπόλοιπη Τουρκία. Έτσι αυτή η απελευθερωτική ιδέα υποστηρίζει έμπρακτα τον Πόντο ως κατεχόμενη περιοχή που θα αποφύγει τον τουρκικό ζυγό μέσω μια πλάγιας σκέψης που αφοπλίζει ασφαλιστικές δικλείδες άλλων συνθηκών.

Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι