Menu

Σεμινάριο με θέμα "Οργάνωση, Λειτουργία, Δομή και Καταστατικό του Αρμενικού Κυανού Σταυρού

Σήμερα, 10 Απριλίου πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και μεγάλο ενδιαφέρον το ολοήμερο σεμινάριο με θέμα "Οργάνωση, Λειτουργία, Δομή και Καταστατικό του Αρμενικού Κυανού Σταυρού", στην αρμενική λέσχη της Π.Κοκκινιάς παρουσία 80 μελών και με μεγάλο αριθμό εκπροσώπων της νέας γενιάς.

Για τον σκοπό αυτό είχε προσκληθεί από το Λίβανο η κοινωνιολόγος και μέλος του συλλόγου κ. Ταμάρ Ντερ Μπεντροσιάν η οποία ανέπτυξε το προαναφερόμενο θέμα.

Την έναρξη του σεμιναρίου κήρυξε η πρόεδρος του συλλόγου κ. Λίζα Αβακιάν παρουσιάζοντας το βιογραφικό της ομιλήτριας.

Στην αρχή της ομιλίας της, η κ.Ντερ Μπεντροσιάν, έκανε μία σύντομη παρουσίαση σχετικά με το ιστορικό, το ρόλο και το σκοπό, τη δομής του συλλόγου που λειτουργεί στην Αρμενία και σε πάνω από 30 χώρες παγκοσμίως.

Το σεμινάριο ακολούθησε τη διαδραστική μορφή του workshop δίνοντας τη δυνατότητα στους παρευρισκομένους να συμβάλλουν και να συμμετέχουν στο σεμινάριο με διάφορες προσεγγίσεις, αναλύσεις και τοποθετήσεις.

Το σεμινάριο συνεχίζεται, πιο εξειδικευμένο πάνω σε θέματα του καταστατικού, για τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και τις επιτροπές των παραρτημάτων του συλλόγου, τη Δευτέρα 11 Απριλίου.

Διαβάστε περισσότερα...

Γενοκτονία Αρμενίων

Την 24η Απριλίου του 1915, 300 άτομα της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας των Αρμενίων συγκεντρώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια οδηγήθηκαν στο θάνατο. Αυτό ήταν ο προπομπός όσων ακολούθησαν στα χρόνια μέχρι το 1923, όταν ο αριθμός των νεκρών της

Η Γενοκτονία των Αρμενίων, η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.

91 χρόνια μετά, η Τουρκία διεκδικεί την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να έχει αναγνωρίσει το έγκλημα που έχει διαπράξει. Ο Τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, που σε έργο του αναφέρει τη Γενοκτονία, σύρεται στα δικαστήρια και τα βιβλία του καίγονται. Ο πρωθυπουργός της χώρας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, υπεκφεύγει λέγοντας «να αφεθεί το θέμα στους ιστορικούς»...

Θα ακολουθήσουν λίγες αφηγήσεις όσων επέζησαν.

Αραξή Μιχιταριάν

Γεννημένη το 1908 στη Σμύρνη, εξιστορεί την δικιά της ιστορία. Μια ιστορία που πολύ ίσως από εμάς γνωρίζουμε, είτε επειδή την έχουμε ακούσει είτε επειδή την έχουμε ...ζήσει.
Το πώς θάψανε τους άντρες της οικογένειάς της.
Πώς τα γυναικόπαιδα είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο σε ένα ξενοδοχείο στην αρμενική συνοικία της Σμύρνης, που την ονομάζει «το Κολωνάκι της Σμύρνης».
Πώς έφτασαν από εκεί προς τα πλοία.
Πώς έμειναν για 11 ολόκληρες ημέρες σε παράγκες στο Τσεσμέ χωρίς φαγητό και νερό και πώς βίαζαν τις νεαρές κοπέλες οι Τούρκοι. «Αλλά τις φωνές μας δεν τις άκουγε κανείς» λέει με πόνο.

Περιγράφει τις στιγμές που μέσα στο σπίτι της συνεδρίαζε η επιτροπή που θα αποφάσιζε τι θα γινόντουσαν.

«Υπήρχαν 52 πλοία στον κόλπο της Σμύρνης, ο κόσμος, όμως, νομίζοντας ότι θα γίνει διεθνές κράτος δεν έφυγε. Κι έτσι φύγαν και τα ελληνικά πλοία. Τότε ο κόσμος πανικοβλήθηκε και πήρε όπλα.
Την επομένη φάνηκαν οι τουρκικές σημαίες στο απέναντι βουνό. Σε δέκα λεπτά είχαν φθάσει, και λεηλατούσαν τα πάντα».

Με παράπονο μας αφηγείται ότι η Ευρώπη δεν τους βοήθησε καθόλου. Στη γειτονιά της δεν έμεινε τίποτα.
Μάζεψαν τους άντρες από 16 μέχρι 70 χρονών και τους έβαλαν σε στρατώνες, τους υπόλοιπους τους σκότωσαν.
Τον Πατριάρχη Χρυσόστομο τον έδεσαν σε μια κολώνα, του βγάλαν τα νύχια, τα δόντια.... Τον τυράννησαν.

Τρία μερόνυχτα γινόταν μάχη με τους Τούρκους, στην εκκλησία Αγ. Στεφάνου όπου βρίσκονταν 3.500 Αρμένιοι. Η ίδια κατάφερε να ξεφύγει μπαίνοντας σ' ένα βαπόρι προς το Κορντόμποϊ.

«Ακόμη θυμάμαι τους Τούρκους που ακόνιζαν τα μαχαίρια», μας αφηγείται.
Τελικά, με ένα ελληνικό πλοίο έφτασαν στη Χίο και στη συνέχεια στον Πειραιά.


Εζεκελιάν Ανούκ

Γεννήθηκε στα 'Αδανα το 1909.

Τα πρώτα παιδικά της χρόνια ήταν όμορφα, γεμάτα ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές. Η οικογένειά της αποτελούνταν από επτά άτομα.

Το 1922, όταν η ίδια ήταν 13 ετών, οι Γάλλοι που ήταν στα 'Αδανα τους είπαν να φύγουν, γιατί θα τους έσφαζαν όλους.

Όταν άρχισαν οι σφαγές, θυμάται ότι οι Τούρκοι έκαψαν όλα τα παιδιά του αρμενικού σχολείου Απκαριάν. Τα κλείδωσαν μέσα, περιέλουσαν το κτήριο με πετρέλαιο και τα 'καψαν.

Το ίδιο έκαναν και στην εκκλησία, όπου έπιασαν και εγκλώβισαν όποιον βρήκαν μπροστά τους. Εκεί χάθηκε μια θεία της, 18 ετών τότε.
Η υπόλοιπη οικογένειά της πήρε το τρένο για το Μερσίς. Στη διαδρομή, μέχρι να φτάσουν στο τρένο, έβλεπαν τις σφαγές. Οι άνδρες θανατώνονταν επί τόπου, οι γυναίκες βιάζονταν και σκοτώνονταν με τους πιο βίαιους τρόπους.

Στη συνέχεια πήγαν με πλοίο στη Σμύρνη, όπου δεν αποβιβάστηκαν φυσικά, αφού εκεί παιζόταν μια άλλη πράξη του ίδιου δράματος, και τελικά έφθασαν στο Λαύριο.

Αφού έμειναν εκεί για κάποιο διάστημα, πήγαν στο Δουργούτι και αργότερα κατέληξαν στον Καρέα.

Καλαϊτζιάν Ναζάρ

Θυμάται ότι το 1915 ήταν τεσσάρων ετών και ζούσε στη Σμύρνη, όπου η οικογένειά του είχε καταφύγει το 1909 για να γλιτώσει από τις σφαγές στα Αδανα.

Θυμάται την ημέρα που βαφτίσανε το μικρό του αδερφό. Την ώρα που βγαίνανε από την εκκλησία έφθασε ο ταχυδρόμος που τους ενημέρωσε ότι έπεσε το Μαράς και ότι οι Τούρκοι έσφαξαν τον κόσμο.
Τότε, ο πατέρας του ξαναμπαίνοντας στην εκκλησία ζήτησε από το δεσπότη να σβήσει από τα χαρτιά το όνομα Χάικ, όπως είχε αρχικά βαφτισθεί ο αδελφός του και να γράψει το όνομα Βρεζ (το οποίο στ' αρμενικά σημαίνει «εκδίκηση»).

Από τη Σμύρνη έφυγαν κυνηγημένοι, όπως όπως. Ο ίδιος κρατούσε στον ώμο του τον αδερφό του Βρεζ, ενώ οι Τούρκοι τους κυνηγούσαν με ξιφολόγχες.
Ο πατέρας του πέθανε από ανακοπή, όταν είδε την τουρκική σημαία να κυματίζει στο αρμενικό Πατριαρχείο.

Η υπόλοιπη οικογένεια κατέφυγε σε ένα γαλλικό σπίτι κι από εκεί με ένα ελληνικό πλοίο έφτασαν στην Ελλάδα. Τ' άλλα αδέρφια του κι ένας θείος του, που τις τρομερές εκείνες ώρες βρέθηκαν σε μια βάρκα που ανατράπηκε, πνίγηκαν.

Η μητέρα του ποτέ δεν μπόρεσε να ξεχάσει το φρικτό χαμό του συζύγου και των δύο γιων της. Όσο ζούσε την κυνηγούσαν σαν φαντάσματα οι μορφές τους.

Μοραλιάν Γκάρο

Γεννήθηκε το 1902 στην Ανδριανούπολη, όπου υπήρχαν τότε 120-150 οικογένειες Αρμενίων.

Τον Απρίλη του 1915 εξορίστηκαν όλοι για την έρημο Ντερ Ζορ (Συρία).
Θυμάται πως ο 33χρονος θείος του πυροβολήθηκε μπροστά στα μάτια του.
Θυμάται ακόμα πως η αδερφή του, ενάμισι έτους, πέθανε από τις κακουχίες και την έθαψαν σ' ένα λάκκο.

Με τη βοήθεια ενός αρμένιου αστυνόμου, με πλαστό τουρκικό όνομα, κατάφεραν να βρεθούν στη Δαμασκό, όπου έζησαν έως το 1918, οπότε ξαναγύρισαν στην Ανδριανούπολη - 3 άτομα είχαν απομείνει πια από τη 17μελή οικογένειά του.

Από εκεί, όπου έζησε μέχρι το 1919, πέρασε στην Ξάνθη, όπου έζησε όλα τα υπόλοιπα χρόνια.

Παντρεύτηκε κι έζησε χρόνια γεμάτα από τις αναμνήσεις αυτές.

Ο ίδιος λέει πως το πιο ευχάριστο γεγονός της ζωής του ήταν που γνώρισε τη γυναίκα που έγινε σύντροφός του τόσα χρόνια.

 

Πηγή: acrobase.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Οι Αρμένιοι στην Τσαρική Ρωσία

Μετά την κατάκτηση του Καυκάσου και της ανατολικής Αρμενίας από τους Ρώσους το 1827, οι Αρμένιοι εκεί, γενικά, ευημερούσαν. Μολονότι η διάκριση κατά των μη-Ρώσων ήταν έντονη, η ρωσική κυριαρχία δεν ήταν εμποτισμένη με κοινωνική ανισότητα και στασιμότητα. Το 19ο αιώνα, στις μεγάλες πόλεις, αναπτύχθηκε μια αρμενική μεσαία τάξη. Αυτό το σχετικά μικρό τμήμα του λαού είχε συνδεθεί στενά με την οικονομική ανάπτυξη του Καυκάσου κι έπαιζε ενεργό ρόλο στη βιομηχανία και οικονομία.

Στο τέλος του 19ου αιώνα, παρά ταύτα, ο αρμενικός πληθυσμός του Καυκάσου ήταν περισσότερο αγροτικός παρά αστικός. Μαζί με τους αγρότες, η πλειοψηφία του αστικού πληθυσμού ανήκε στην εργατική τάξη. Η εργατική τάξη στην Τιφλίδα και στο Μπακού που ήταν τότε το σημαντικότερο κέντρο παραγωγής πετρελαίου στο κόσμο, ανέπτυξε μια ισχυρή κοινωνική και εθνική ταυτότητα. Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα για την απελεύθερωση της δυτικής Αρμενίας και στον επαναστατικό αγώνα στη Ρωσία. Συντελεστές αυτής της διπλής παρουσίας ήταν η εξέλιξη της κοινωνικής συνείδησης και η αντι-αρμενική πολιτική του ρωσικού κράτους.

Το 1836 η τσαρική κυβέρνηση εξέδωσε ένα καταστατικό για τη λειτουργία του σημαντικότερου από τα υπάρχοντα αρμενικά ιδρύματα, της Εκκλησίας. Ο κλήρος πάντως διατήρησε τον έλεγχο των κτημάτων και των σχολείων. Ενώ το 1878 η ρωσική κυβέρνηση παρέσχε διπλωματική υποστήριξη στους δυτικο-Αρμενίους που ζητούσαν μεταρρυθμίσεις μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία, μετά το συνέδριο του Βερολίνου, έθεσε τέρμα στον ανταγωνισμό της με την οθωμανική κυβέρνηση.

Το 1880, ο Τσάρος επεδίωξε μια ενεργό πολιτική αφομοίωσης των Αρμενίων και αποσύνθεσης της θρησκευτικής-πολιτιστικής τους δομής. Οι ρώσοι κυβερνήτες μείωσαν τον αριθμό των Αρμενίων υπαλλήλων κι έκλεισαν τ΄ αρμενικά σχολεία. Από την αρχή το ρωσικό καθεστώς αντιπαθούσε τους Αρμένιους επαναστάτες των οποίων τα αιτήματα για οικονομική και κοινωνική ισότητα απειλούσαν την επικυριαρχία και της οθωμανικής και της ρωσικής αυτοκρατορίας. Τελικά, το 1903 η κυβέρνηση προχώρησε στη δήμευση όλων των περιουσιών που ανήκαν στις αρμενικές Εκκλησίες.

Αυτές οι ενέργειες, καθώς και η πολιτική και οικονομική δυσαρέσκεια, δημιούργησαν έντονα αντι-κυβερνητικά συναισθήματα στους Αρμενίους. Επαναστατικές ομάδες που ως τότε είχαν δώσει βαρύτητα στο θέμα της απελευθέρωσης των υπό την οθωμανική κυριαρχία Αρμενίων, αναγκάστηκαν ν' ασχοληθούν και με το ζήτημα των Αρμενίων που ζούσαν στο ανατολικό τμήμα της πατρίδας.

Μολονότι η ρωσική κυβέρνηση, μπροστά στην οργανωμένη αρμενική αντίσταση, αναθεώρησε εν μέρει την τακτική της, η αυθαιρεσία και η αντι-αρμενική πολιτική των λειτουργών της έγινε ένας σημαντικός παράγοντας για την ενίσχυση της εθνικής συνείδησης. Οι Αρμένιοι, τόσο στη ρωσική όσο και στην οθωμανική αυτοκρατορία άρχισαν να αισθάνονται υπό διωγμόν. Ενώ τα σχέδια για απελευθέρωση προϋπέθεταν συνεργασία με άλλες εθνότητες, οι Αρμένιοι και από τις δύο πλευρές των συνόρων είχαν λόγους να πιστεύουν πως οι κυβερνήσεις τους τούς είχαν αγνοήσει.

Τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στους Αρμενίους την επόμενη δεκαετία, απλώς ενίσχυσαν την πεποίθηση πολλών πως, αν οι Αρμένιοι δεν αποκτούσαν δικό τους κράτος, όπου θα μπορούσαν να ζούν και να αυτοαμύνονται, η ιστορία του έθνους μπορεί και να τελείωνε.

 

Πηγή: ancg.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το πρώτο πορτραίτο του Ιησού;

Κρυμμένοι 2.000 χρόνια ήταν κώδικες από φύλλα μολύβδου που βρέθηκαν μέσα σε σπηλιά στους λόφους των Αγίων Τόπων, με θέα τη θάλασσα της...
Γαλιλαίας, σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Mail. Η εικόνα που κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι αυτή ενός γενειοφόρου άνδρα με μακριά κατσαρά μαλλιά.
Τους 70 ιδιότυπους μεταλλικούς κώδικες-φύλλα οι ιστορικοί τους τοποθετούν ακριβώς στην εποχή που ζούσε ο Χριστός.
Μάλιστα, θεωρούν ότι η - παραδόξως οικεία- εικόνα του γενειοφόρου άνδρα ανήκει στον Ιησού. Ο μικροσκοπικός κώδικας, λίγο μικρότερος από μια σημερινή πιστωτική κάρτα, είναι σφραγισμένος απ’ όλες τις πλευρές κι έχει μία τρισδιάστατη απεικόνιση ενός ανθρώπινου κεφαλιού τόσο στο μπροστινό όσο και στο πίσω μέρος. Μπροστά φαίνεται να έχει μούσι και πίσω όχι.
Ακόμη και το δακτυλικό αποτύπωμα του δημιουργού του είναι εμφανές με την πρώτη ματιά. Κάτω από τις δύο εικόνες είναι χαραγμένο κείμενο μιας γραμμής σε γραφή που δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί, σε αρχαία εβραϊκά. Ελάχιστες φράσεις έχουν αποκρυπτογραφηθεί μέχρι στιγμή, ενώ ευδιάκριτες είναι οι λέξεις «Σωτήρας του Ισραήλ». Ιδιοκτήτης του αρχαίου αυτού αντικειμένου είναι ο βεδουίνος οδηγός φορτηγού Hassan Saida, που ζει σ’ ένα αραβικό χωριό. Έχει αρνηθεί να πωλήσει τα φυλλάδιά του, αλλά δύο δείγματα τα έστειλε στην Αγγλία και την Ελβετία για τεστ.
Η έρευνα απέδειξε ότι τα ευρήματα είχαν αρχικά βρεθεί στο χωριό Saham στην Ιορδανία, όπου συνορεύουν Ισραήλ, Ιορδανία και τα Υψίπεδα του Γκολάν και περίπου τρία μίλια όπου βρίσκονται οι ιαματικές πηγές του Ισραήλ, τα Hamat Gader, θρησκευτική περιοχή για χιλιάδες χρόνια. Σύμφωνα με πηγές από το Saham, τα φυλλάδια είχαν βρεθεί πριν από πέντε χρόνια, ύστερα από μεγάλη πλημμύρα που έδιωξε τα χώματα από την είσοδο της σπηλιάς κι αποκαλύφθηκε ο θησαυρός.
Μέσα υπήρχε το μεταλλικό βιβλιαράκι με τους κώδικες αλλά και άλλα αντικείμενα. Η περιοχή είναι γνωστή ως καταφύγιο για τους Εβραίους που προσπαθούσαν να γλιτώσουν από τους διωγμούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 1ο αι. μ.Χ. και τις αρχές του 2ου αι. μ.Χ.
Πολλοί από αυτούς τους κώδικες είχαν υποστεί έντονη φθορά, ενώ ο κώδικας που πιθανολογείται ότι φέρει χαραγμένο το πρόσωπο του Χριστού δεν έχει ελεγχθεί λεπτομερώς ακόμη. Οι κώδικες περιέχουν κυρίως εικόνες κι όχι κείμενα, ενώ λίγοι από αυτούς είναι γραμμένοι σε φοινικική γλώσσα, αν και η ακριβής διάλεκτος δεν έχει προσδιοριστεί ακόμη.

 

Πηγή: tro-ma-ktiko.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Η Τουρκία εκβιάζει τη Γαλλία για την Αρμένικη Γενοκτονία

Ο Τούρκος υπουργός για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις και επικεφαλής των διαπραγματεύσεων Εγκεμέν Μπαγκίς πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στο Παρίσι. Κατά τις συνομιλίες του με Γάλλους αξιωματούχους και ειδικότερα με τον υπουργό Εσωτερικών Claude Gueant, τον Υπουργό Γεωργίας Bruno Le Maire, τον Υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Laurent Wauquiez και με τον ειδικό Σύμβουλο του Γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί Henri Guaino αναφέρθηκε στο ζήτημα της ψήφισης του Νόμου που ποινικοποιεί την άρνηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων και επεσήμανε πως αυτό θα επιδεινώσει σε σημαντικό βαθμό τις Γαλλο-Τουρκικές σχέσεις.

 Το γαλλικό κοινοβούλιο αναγνώρισε την γενοκτονία των Αρμενίων το 2001, γεγονός που οδήγησε σε βραχύβια ένταση μεταξύ της Γαλλίας και της Τουρκίας. Το 2006, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση υιοθέτησε νομοσχέδιο που προβλέπει την ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ωστόσο, παρόλο που έχουν περάσει πέντε χρόνια το νομοσχέδιο δεν έχει ακόμη να περάσει από τη Γερουσία.

 Η πολιτική ομάδα που αποτελεί και τον βασικό υποστηρικτή του Νομοσχεδίου είναι οι Σοσιαλιστές και για τον σκοπό αυτό ο Τούρκος υπουργός Εγκεμέν Μπαγκίς (παρόλο που ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και η Γαλλική Κυβέρνηση δείχνει απρόθυμη να ψηφίσει το νομοσχέδιο) ζήτησε απο τους Κυβερνητικούς Γάλλους Αξιωματούχους να εργαστούν ώστε να πείσουν τους Γάλλους Σοσιαλιστές Βουλευτές ότι είναι προς το κοινό συμφέρον Γαλλίας και Τουρκίας ή μη ψήφιση αυτού του Νομοσχεδίου.

 Η Τουρκία θα ανοίξει προξενεία σε δύο ακόμη πόλεις Γαλλία κατόπιν συμφωνίας και των δύο πλευρών στις πόλεις της Νάντ και της Μπορντό, ο αριθμός Προξενειών της Τουρκίας στην Γαλλία έφτασε στα 6.

 

Πηγή: pontos.gr

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι