Menu

Το Αρτσάχ και η αλλαγή φάσης

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Το Αρτσάχ, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν είναι πια μία εγκλωβισμένη περιοχή, μία αυτοανακηρυγμένη δημοκρατία ή μία αποσχισμένη χώρα. Το Αρτσάχ είναι μία ξεχωριστή οντότητα. Δεν είναι ένα κράτος μη αναγνωρισμένο, αλλά ένα κράτος de facto. Οι ειδικοί, βέβαια, επικεντρώνονται στην ιδέα ενός κράτους de jure αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι ο πληθυσμός βρίσκεται σε παθητική θέση αναμονής. Η διεθνής κοινότητα μπορεί να συνεχίζει να διερωτάται για το καθεστώς που πρέπει να του δώσει αλλά τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Παρά τις τουρκικές υπεκφυγές και τις διαμαρτυρίες των Αζέρων, το Αρτσάχ οπωσδήποτε υπάρχει. Το Αρτσάχ δεν αρκείται στο ό,τι έχει Σύνταγμα από το 2006, ούτε στο ό,τι έχει εκλέξει τον πρόεδρο του με καθολική ψηφοφορία το 2007. Το 2008 οργανώνει το Α΄ Διεθνές Συνέδριο περί των γεωπολιτικών του προοπτικών. Αυτό δείχνει, μεταξύ άλλων, πως το Αρτσάχ δεν αρκείται πια στο να επιβιώνει, ούτε στο να υπάρχει, αλλά τώρα διεκδικεί ανοιχτά τα δικαιώματά του σε διεθνές επίπεδο. Στη διεθνή σκακιέρα, σίγουρα δεν παίζει το ρόλο του μοναχικού ίππου χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για ένα πιόνι που μπορεί να τύχει εύκολου χειρισμού. Η αρμενική κηδεμονία και προφανώς η ρωσική συνεχίζουν να υπάρχουν, όμως όχι πλέον σε πνευματικό επίπεδο. Ο ρόλος του Αρτσάχ δεν υποβαθμίζεται στο ρόλο ενός μικρού κομματιού σ’ ένα τεράστιο παζλ. Έχοντας επίγνωση της γεωστρατηγικής του αξίας, το Αρτσάχ αποτελεί μία ιδιομορφία που δεν μπορεί εύκολα να ομαλοποιηθεί για να θεωρηθεί ως μία απλή προέκταση της αρμενικής οντότητας. Είναι προτιμότερο να διαμορφώσουμε την ιδέα ότι το Αρτσάχ είναι ένας κόμβος σ’ ένα ευρύτερο δίκτυο, αυτό της αρμενικής διασποράς. Και αυτό το δίκτυο είναι πολύ ανθεκτικότερο στην αντιμετώπιση των επιθέσεων των Αζέρων και των Τούρκων παρά η απλή υποτελής σχέση με την Αρμενία. Οι θέσεις του Ερεβάν και του Στεπανακέρτ είναι κοντινές αλλά δεν είναι ταυτόσημες. Και αυτό αποτελεί από τώρα και στο εξής ένα σχηματισμό τον οποίο οφείλουμε να έχουμε υπόψη, εάν δεν θέλουμε να προβαίνουμε σε υπεραπλουστεύσεις οι οποίες έχουν μία και μόνη ιδιότητα, δηλαδή να αλλοιώνουν το πρόβλημα. Διότι σ’ ένα δυναμικό σύστημα, έστω και αν η Αρμενία αποτελεί μία ποικιλομορφία όταν την εξετάζουμε ιστορικά, το γεγονός παραμένει ότι ξεχωρίζει μεταξύ άλλων για την ιδιομορφία, που είναι το κατεξοχήν χαρακτηριστικό του Αρτσάχ. Το Αρτσάχ μάς έχει ήδη αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν φοβήθηκε τις άνισες μάχες. Άρα γιατί θα έπρεπε να φοβάται τις απειλές των οποίων η επίδραση αφορά μόνο και μόνο τον τομέα της δυνητικής πληροφόρησης. Οι δυνητικές  απειλές των Αζέρων καταρρέουν μπροστά στην πραγματικότητα του Αρτσάχ, και τούτο παρόλα τα τεχνάσματα που επιστρατεύουν οι δημοσιογράφοι. Ο πόλεμος της πληροφόρησης δεν έχει νόημα παρά μόνο όταν και οι δύο παίχτες παραμένουν στο δυνητικό χώρο. Μόνο που το Αρτσάχ συνεχίζει να δημιουργεί σιγά-σιγά, αλλά σταθερά, τη δική του πραγματικότητα. Έτσι αυτή η χώρα που δεν υπάρχει για μερικούς, αυτή η χώρα που ανήκει στην ουτοπία για κάποιους άλλους, καταφέρνει όχι μόνο να αντιστέκεται στις επιθέσεις των προγονικών της αντιπάλων, αλλά επίσης να δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο σκέψης όπου η αρμενική πραγματικότητα αποκτά μία νέα διάσταση. Είναι με αυτή την έννοια που μπορούμε πραγματικά να μιλούμε περί μεγάλης στρατηγικής μικρών κρατών διότι τα μικρά κράτη διαμορφώνονται μέσα από τους μικροπολέμους τους οποίους δεν εγκαταλείπουν χάρις στις μεγάλες ιδέες. Γι’ αυτόν το λόγο, το Αρτσάχ αποτελεί μία ανθρώπινη επανάσταση εναντίον της βαρβαρότητας.

 

Διαβάστε περισσότερα...

Περί πλεγμένων σταυρών της Αρμενίας

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση από τα γαλλικά: Κάτια Ρωσσίδου

Στην Αρμενία, δεν αρκούμαστε να πεθαίνουμε, υφαίνουμε το θάνατο μέσα στην πέτρα για να δώσουμε ζωή στη μνήμη. Είναι αυτή τη μνήμη που βλέπουμε πάνω στους πολύτιμους πλεγμένους σταυρούς της Αρμενίας. Αυτά τα πέτρινα λουλούδια δεν φυτρώνουν παρά μόνο εκεί όπου η ανθρωπότητα κατορθώνει να νικήσει τη βαρβαρότητα. Αυτές οι νίκες είναι, βέβαια, εφήμερες για τις κοινωνίες που θεωρούνται αθάνατες. Όμως, αν συνειδητοποιούσαμε πόσες αθάνατες κοινωνίες βλέπουν τους πλεγμένους σταυρούς, θα ξέραμε αυτό στο οποίο θα έπρεπε να δώσουμε επιτέλους σημασία. Η tufa δεν είναι μόνο μια πέτρα μαλακή όπως εξάλλου τη θεωρούμε παντού. Χρησιμεύει επίσης για να σμιλεύονται πάνω της οι σταυροί στους οποίους, βέβαια, δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο ένα θρησκευτικό σύμβολο. Διότι αυτοί οι σταυροί έχουν ένα παρελθόν μέσα στην αρμενοσύνη. Δεν γεννήθηκαν από το τίποτα. Στην ουσία, αντιπροσωπεύουν την εξέλιξη του πνεύματος Hay και αποτελούν τις αναμνήσεις του δράκου. Διότι ο αρμενικός λαός δεν είναι μόνο ένας λαός θυμάτων και επιζώντων όπως θα το ήθελαν τα πιο ανοιχτά πνεύματα των φανατικών της λήθης. Η αρμενοσύνη δεν είναι η αποδοχή μιας κατάστασης. Είναι εντελώς πέρα από αυτό. Η αρμενοσύνη είναι ένα κλαδί της ανθρωπότητας και κατά συνέπεια ξεσηκώνεται και επαναστατεί, εάν κάποιος τολμήσει να καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η ανεκτικότητά της δεν έχει να κάνει τίποτα με την αποδοχή και ακόμη λιγότερο με την υποταγή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να αρκούμαστε στο να βλέπουμε ως απλοί θεατές την καταστροφή των νεκροταφείων μας, είτε αυτά βρίσκονται είτε όχι σε πραγματικό αρμενικό έδαφος. Οι εγκληματίες που βεβηλώνουν τους θανάτους μας δεν προσβάλλουν μόνο την αρμενοσύνη, αλλά μέσω της όλη την ανθρωπότητα. Είναι, λοιπόν, καθήκον μας να αγωνιστούμε εναντίον αυτής της νέας μορφής γενοκτονίας της μνήμης. Ο αρμενικός λαός έχει δικαιώματα και αυτά τα δικαιώματα πρέπει να χρησιμοποιηθούν με τρόπο αποτελεσματικό. Δεν αρκεί να έχουμε δίκαιο για να δικαιωθούμε. Πρέπει να αγωνιστούμε για να διεκδικήσουμε την ουσία. Γι’ αυτόν το λόγο, ο αρμενικός λαός χρειάζεται πολεμιστές της ειρήνης για να υπερασπίσει τη μνήμη της γης. Πρέπει να μάθουμε να αντιστεκόμαστε όπως οι δράκοι της αρχαιότητας. Αυτό είναι το μήνυμα της πέτρας, αυτός είναι ο λόγος των πλεγμένων σταυρών. Εάν παραμένουν σιωπηλοί είναι διότι η ουσία έχει λεχθεί, αλλά απομένει να υλοποιηθεί. Όπως τα αγάλματα, οι πλεγμένοι σταυροί δεν ξεχνούν τίποτα. Αποτελούν μια ζωντανή μνήμη ικανή να πληγώσει τους ανθρώπους, διότι έχουν το βάρος της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό έχουν όλοι το ίδιο βάρος. Γι’ αυτό ο καθένας τους αποτελεί μια ιστορία, μια χορδή του χρόνου αλληλένδετη με τα πλέγματα της αρμενοσύνης. Φυτεμένοι μέσα στη γη, στραμμένοι προς τον ουρανό, δείχνουν το δρόμο Ηay, το πνεύμα και την υπεροχή. Αυτή είναι και η αιτία των παθών τους. Η ίδια τους η ύπαρξη είναι ένα σύμβολο αντίστασης. Είναι αυτή που αρνείται τους φανατικούς και τους βάρβαρους της λήθης. Θέλουν να υποτάξουν τους σταυρούς, ενώ οι σταυροί είναι αυτοί που έχουν το λόγο. Τοποθετημένοι ανάμεσα σε γη και ουρανό, σε τούτη τη λεπτή λωρίδα όπου ζει η ανθρωπότητα, οι πλεγμένοι σταυροί αποτελούν μια απόδειξη. Πρέπει να την περάσεις για να αντιληφθείς πού βρίσκεται η ουσία της ζωής. Γι’ αυτό δεν αρκούμαστε να βλέπουμε στους πλεγμένους σταυρούς απλώς έργα τέχνης ή θρησκευτικά σύμβολα. Πέρα από αυτά τα χαρακτηριστικά, οι πλεγμένοι σταυροί έχουν ένα σκοπό. Μας δείχνουν αυτό που οφείλουμε να φέρουμε εις πέρας. Μόνο που σ’ εμάς εναπόκειται η διεκπεραίωση αυτού του έργου.
Διαβάστε περισσότερα...

Περί Αρμένιου χωρίς Αρμενία

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση από τα γαλλικά: Κάτια Ρωσσίδου

Πώς να φανταστούμε έναν άνθρωπο δυστυχισμένο χωρίς να τον βλέπουμε; Όταν τον σκεφτόμαστε.

Πώς να φανταστούμε ένα φύλλο χωρίς δέντρο; Όταν κοιτάζουμε ένα χάρτη της Αρμενίας.

Γιατί, λοιπόν, να μην τον σκεφτόμαστε, γιατί να το καίμε;

Μήπως είναι το πεπρωμένο; Όχι βέβαια.

Μήπως είναι η ανάγκη; Ακόμα λιγότερο.

Είναι απλώς η μιζέρια της κοινωνίας.

Στην απεγνωσμένη της αναζήτηση για ευτυχία, κάθε εμπόδιο τής είναι αβάσταχτο. Ορισμένα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους. Αυτό είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Αλλά τι να πούμε για τα φύλλα που χάνουν το δέντρο τους;

Με τη γενοκτονία, η Αρμενία έχασε πολλούς Αρμένιους και αυτή η απώλεια είναι ακόμα παρούσα στη μνήμη μας ακόμη και αν φέρει τα στίγματα της απουσίας. Μόνο που με τη γενοκτονία της μνήμης, είναι αυτή τη φορά, οι Αρμένιοι που χάνουν την Αρμενία. Μα πώς να το συνειδητοποιήσουμε αν η ιδέα του Αρμένιου χωρίς Αρμενία είναι ασύλληπτη; Πώς ν’ αντισταθούμε χωρίς να έχουμε συνείδηση της πράξης; Ενώ αυτή η πράξη είναι καταστροφική. Δεν αρκείται στο να κάψει το φύλλο, προσπαθεί να αποδείξει την ανυπαρξία του δέντρου και για να το πετύχει, κόβει όλες τις ρίζες. Όμως δεν πρόκειται για ένα δέντρο που κρύβει το δάσος, αλλά για φύλλα που κρύβουν το δέντρο.

Κοιτάζουμε τον Αρμένιο χωρίς να βλέπουμε την Αρμενία. Συνηθίζουμε να βλέπουμε στο πρόσωπό του ένα  συνηθισμένο πρόσωπο της διασποράς. Λες κι έφθασε από το πουθενά. Ενώ αυτό είναι αδύνατον επειδή η αρμενοσύνη υπάρχει. Όμως αυτό δεν εγγυάται ότι αυτή δεν πεθαίνει.

Το σημαντικό είναι η κατανόηση του χρόνου. Το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας είναι βέβαια απερίγραπτο, αλλά τι γίνεται με τα θύματα που συνεχίζουν να ζουν; Διότι ένα φύλλο πεσμένο από το δέντρο είναι χωρίς καμιά αμφιβολία ένα φύλλο, μα ένα φύλλο νεκρό. Και πώς θα μπορούσαν τα νεκρά φύλλα να μιλήσουν για ένα δέντρο ζωντανό; Τέτοιο είναι το παράδοξο της αρμενοσύνης. Τέτοια είναι η ουσία του χαρτιού της Αρμενίας. Τα νεκρά φύλλα δεν μιλούν στους ζωντανούς παρά μέσω του βιβλίου. Τέτοιο είναι το μυστικό της αρμενοσύνης. Υπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς που έχουν διασχίσει το χρόνο παρά τις αναταραχές του χώρου.

Το επίκαιρο πρόβλημα, αν πραγματικά μπορούμε να μιλούμε περί επικαιρότητας, είναι η πανταχού παρουσία και η υπεροχή του παρόντος. Όλες οι κοινωνίες του παρόντος επιχειρούν να σπάσουν τα δεσμά του χρόνου για να αναπαράγουν το παρόν μέσα στο μέλλον. Ο Αρμένιος χωρίς Αρμενία δεν είναι μία ουτοπία ή μια τυπική αφηρημένη έννοια, αλλά ένας στρατηγικός στόχος εκ μέρους του μηχανισμού της τουρκικής πραπαγάνδας. Είναι μια δυναμική ικανή να υλοποιηθεί. Είναι το γίγνεσθαι μιας άλλης πραγματικότητας.

Έτσι, όταν εξετάζουμε ένα φύλλο χωρίς δέντρο, ας αφιερώσουμε το χρόνο να του ξαναδώσουμε το νόημά του για ν’ ανακαλύψουμε την ουσία του πριν χάσει την ύπαρξή του. Κι ας ενδιατρίψουμε κοντά σε ανθρώπους που συγκεντρώνουν αυτά τα φύλλα για να τα στιγματίσουν με μελάνι ανεξίτηλο και να κάνουν με αυτά βιβλία ιστορίας. Διότι είναι μέσω αυτής της κίνησης που θέτουμε τις βάσεις μιας αντίστασης της ανάγκης, μιας μνήμης του χρέους και της θυσίας του ανθρώπου έναντι της βαρβαρότητας της λήθης.

Διαβάστε περισσότερα...

Περί του αμερικανικού Κογκρέσου και της γενοκτονίας των Αρμενίων

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση από τα γαλλικά: Σάνη Καπράγκου

23 έναντι 22.  Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μάχης που δόθηκε στο αμερικανικό Κογκρέσο για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων.  Παρά τις πολιτικές πιέσεις και τη δυσπιστία των παρτιζάνων, το αποτέλεσμα είν’ εδώ.  Όσο για την απάντηση της Τουρκίας, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε.  Πρόκειται για μια διπλωματική πράξη που δεν είναι παρά μόνον η ομολογία μιας σύγχυσης μπροστά στην απροσδόκητη ήττα. Τούτο συνιστά μέρος των ζημιών, που η υποτιθέμενη ισχύς του τουρκικού λόμπυ στα Ηνωμένα Έθνη είναι ανίκανη να προβλέψει. Η νίκη αυτή δεν είναι ανεξάρτητη από τη στάση της εβραϊκής διασποράς εμπρός στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων.  Η αλλαγή αυτή φάσης αριθμητικής δύναμης μόνον πριν από μερικά χρόνια άρχισε να αποδίδει καρπούς, πέραν των απλών σχέσεων ανάμεσα στους αρμένιους και τους εβραίους της διασποράς.  Η επίδραση είναι αισθητή στο σύνολο των Ηνωμένων Εθνών ακόμη κι αν αυτό δεν είναι της αρεσκείας όλων. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο αμερικανός Πρόεδρος επεχείρησε να τερματίσει τη διαδικασία, αλλά μάταια.  Τούτο αποδεικνύει την ύπαρξη αδυναμιών ακόμη και σε ό,τι όλος ο κόσμος θεωρεί ως παντοδυναμία, που a priori ήταν θετική στο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων.  Καθώς και ότι οι αγωνιστές της ειρήνης δεν πρέπει να ικανοποιούνται στο να αναμένουν, όπως προτείνουν κάποιοι.  Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν επιδέχεται αναμονής.  Είναι στο χέρι μας να κτυπήσουμε σε όλα τα μέτωπα και να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που μας εκτοξεύουν η διπλωματία και το τουρκικό κατασκεύασμα.  Στο πλαίσιο αυτής της εργασίας της προπαγάνδας για τη γενοκτονία των Αρμενίων, είναι αναγκαίο να προσδώσουμε σπουδαιότητα στην αλήθεια, διότι είναι η μόνη ικανή να αντιταχθεί.  Το αποτέλεσμα αυτής της ψηφοφορίας αποδεικνύει ότι η εγρήγορση δεν αρκεί αφ’ εαυτής της.  Είναι αναγκαίο να παίρνουμε πρωτοβουλίες για ν’ αντιμετωπίσουμε μελλοντικές επιθέσεις, διότι για την Τουρκία η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν είναι μια λεπτομέρεια του παρελθόντος, όπως πιστεύουν ορισμένοι που αδιαφορούν για τον αγώνα μας.  Η γενοκτονία των Αρμενίων είναι ένα θεμελιώδες πρόβλημα, διότι το τουρκικό κράτος δεν υφίσταται στην πραγματικότητα παρά μόνον μετά τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρο-Χαλδαίων και των Ποντίων.  Άλλωστε, οποιαδήποτε έκβαση τέτοιου είδους είναι μια πρόκληση για την πολιτική τους και όχι μόνον εξωτερική. Ο Noam Chomsky κατηγορεί τους Αμερικάνους ότι χρησιμοποιούν τον πόλεμο σαν εξωτερική πολιτική.  Και δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν τη γενοκτονία ως εσωτερική πολιτική και πως δεν είναι παρά μόνο με τη γενοκτονία της μνήμης που πέρασαν σε μια εξωτερική πολιτική, ούτως ειπείν σε μια διπλωματία εξωτερικών υποθέσεων.  Αν δεν λάβουμε υπ’ όψιν μας αυτές τις αρχές, είμαστε ανίκανοι να καταλάβουμε τη δράση της σημερινής Τουρκίας.  Διότι το νέο-οθωμανικό δόγμα δεν είναι παρά μόνο μία επί πλέον απόπειρα να σβήσει τα λάθη του Κεμαλισμού, θέτοντας στο περιθώριο το πρόβλημα της γενοκτονίας των Αρμενίων, για να το βραχυκυκλώσουν καλύτερα στο πλαίσιο των διεθνών συμβάσεων.  Το νέο αυτό αποτέλεσμα είναι μια σφήνα που καρφώνεται στη μονολιθική δομή της τουρκικής πολιτικής.  Δεν μπορεί να το αγνοήσει στο πλαίσιο των επαφών της, παρά την πανταχού παρουσία του αναθεωρητικού της δόγματος.  Και θα προσπαθήσει με όλα τα μέσα να το διαγράψει παρεμποδίζοντας την έγκριση αυτής της ψηφοφορίας από την ολομέλεια του Κογκρέσου.  Έτσι οφείλουμε περισσότερο από ποτέ να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας.

Διαβάστε περισσότερα...

The Turk NEVER changes - Ο Τούρκος δεν αλλάζει ΠΟΤΕ

Γράφει ο Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας

AND YET AGAIN ARMENIAN (MATTERS) - SALPINX 12 July 1896

In Larnaca two Armenians sat at the coffee shop of Mr Kyriacou and were playing backgammon. Two Ottomans [Turkish-Cypriots] went nearby and after causing an occasion, they grabbed the backgammon, threw it on the ground and immediately started verbally abusing the Armenians. It appears they intended to blow the thing out of proportion, but the coffee shop’s manager being pre-emptive, he asked for the Police, which after arresting the Ottomans [Turkish-Cypriots] brought about peace.

It seems that the Ottomans everywhere have conspired to seek the annihilation of Armenians wherever they meet them. An easy way to eradicate every Armenian issue.

MISFORTUNES OF ARMENIANS IN CYPRUS - SALPINX 28 June 1896

Some Armenians from Diyarbakir, about 15 [in number], were forced to come to Cyprus, to a free place, the poor people used to say, to be able to depart from here to some other place to live in. So they disembarked to Larnaca and breathed, because they felt they are under a European flag. One of them went some day to the market to buy food. He wanted to buy greens worth of 1 piastre, he selected them, put them aside and was getting ready to pay for them, when an Ottoman [Turkish-Cypriot] appeared, pushed him and told him “move over there, because I too will buy greens”; the Armenian told him “there is so much space, isn’t it enough for you?” and he leant and grabbed the Armenian’s greens. The Armenian tells him they are his, and so does the greengrocer, but he [the Turkish-Cypriot] turns furious against the Armenian and verbally abuses him, the Armenian responded, but immediately other Ottomans [Turkish-Cypriots] run and start shouting that he insulted their religion - the only means they resort to justify their attacks against those having a different faith. So they file a suit and they appear as witnesses again from those [who attacked the Armenian] again (as many as you want) and the Armenian is convicted to 15 days in prison.

Seven of these Armenians [the ones who came from Diyarbakir] came from Larnaca to Limassol via sea, because they arrived at night and did not know anyone, they spent the night under the large quay on the coast. The next day they asked for Mr Hovagim Hovsepian, a watchmaker, who managed to find a more appropriate place for them. Three [of the Armenians who came from Larnaca to Limassol] stayed there [at the quay] to watch over their things, while they others were moving. An Ottoman [Turkish-Cypriot] was lying near them asleep, or pretending to be sleeping, while other Ottomans [Turkish-Cypriots] sitting farther were throwing at him [the Turkish-Cypriot] stones allegedly as a joke. One of the stones hits the Ottoman [Turkish-Cypriot] on his leg and then he rises furious against the Armenians, because they threw stones at him. They protest, he verbally abuses them and to his shouting run many other Ottomans [Turkish-Cypriots] and start beating the Armenians because they allegedly insulted [the] religion and [the] Sultan. And in fact, some of them [the Turkish-Cypriots who were beating the Armenians] were shouting “Vurunuz gâvourlar Ermenisi” [Beat the Armenian infidels]. One of the Ottomans [Turkish-Cypriots] even grabbed the purse of one [of the] Armenian[s]. It was then given notice to the Police, but while the Armenians were taken to it [the Police] they were abused by Ottomans. Their statements were noted down and the case will be on trial today.

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι