Menu

Γενοκτονία της μνήμης

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Την ώρα που μελετάμε
τα χειρόγραφα του παρελθόντος,
οι φανατικοί του παρόντος
σβήνουν την ιστορία μας.
Δεν χτυπούν πια τους γέρους,
απλώνουν το χέρι του κενού
πάνω στα κεφάλια των παιδιών
για να μην υπάρξουν
οι επόμενοι άνθρωποι.

Διαβάστε περισσότερα...

Όρκος του 1915

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Εσύ που δεν γεννήθηκες
δεν έχεις το δικαίωμα να πεθάνεις
πριν την μάχη.

Εσύ που δεν βασανίστηκες
δεν έχεις δικαίωμα να υποφέρεις
δίχως μάχη.

Εσύ που δεν πέθανες
θα έχεις δικαίωμα να ζήσεις
μόνο μετά τη μάχη.

Διότι δίχως μάχη, δεν θα είσαι.

Διαβάστε περισσότερα...

Η ποντιακή μας μνήμη

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Για το σημερινό Έλληνα, ο Πόντιος δεν είναι θύμα της γενοκτονίας μα μόνο ο ήρωας ηλίθιων ανεκδότων που ουσιαστικά και ιστορικά προέρχονται από την Τουρκία. Στα σχολικά βιβλία της Ελλάδας, όπως πολύ σωστά το επισήμανε ο Α. Παυλίδης, δεν υπάρχουν πραγματικές αναφορές στον ελληνισμό του Πόντου. Δεν ξέρουν τα παιδιά μας την ομορφιά των ποντιακών θρήνων. Δεν γνωρίζουν τα ακριτικά άσματα. Διότι κανείς δεν τους μαθαίνει τα ιστορικά δεδομένα. Επιπλέον, σπάνιοι είναι οι ειδικοί του Πόντου που μπόρεσαν να καταλάβουν θέσεις στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Διότι η στρατηγική της σιωπής δρα ενεργά. Με άλλα λόγια, ενισχύουμε μόνοι μας τη γενοκτονία της μνήμης. Για τον απλό Έλληνα, οι Πόντιοι είναι πρόσφυγες με όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της ιδιότητας. Δεν αναρωτιέται όμως ποιος δεν είναι πρόσφυγας ή απόγονος πρόσφυγα στην Ελλάδα. Αυτή η απλοποίηση του ποντιακού ζητήματος, επιτρέπει σε πολλούς να το αφανίσουν από τα εθνικά μας προβλήματα. Υπάρχει τώρα ένα πολύ θετικό πλαίσιο για το ζήτημα της γενοκτονίας μέσω των προβλημάτων της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, όμως κανείς δεν το αξιοποιεί αποτελεσματικά για το ποντιακό ζήτημα. Στη Γαλλία ειδικά αλλά και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Αρμένιοι διεκδικούν δυναμικά τα δικαιώματά τους και την αναγνώριση της γενοκτονίας ως sine qua non όρο. Αυτό είναι ένα δημιουργικό και συμμαχικό παράδειγμα. Οι γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων συσχετίζονται ιστορικά και κάθε αναγνώριση της μιας ενισχύει την αναγνώριση της άλλης. Πρέπει, όμως, να λειτουργήσουν και σαν ζευγάρι εφόσον ο στόχος τους είναι ο ίδιος. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι και στο παρόν και στο μέλλον μέσω του παρελθόντος μας. Η δυναμική διεκδίκηση είναι απαραίτητη ειδικά σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο όπου όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση εξετάζει τα στοιχεία της Τουρκίας. Άμα δεν διεκδικήσουμε την ύπαρξή μας και την ιστορία μας, ποιος θα το κάνει; Αν ξεχάσουμε την ίδια μας τη μνήμη και τη μετατρέψουμε σε ανέκδοτο, ποιο δικαστήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα έρθει να μας βοηθήσει στον αγώνα μας; Δεν μπορεί να υπάρξει αγώνας δίχως μνήμη και εκπαίδευση. Το ποντιακό στοιχείο δεν είναι μια εκφυλισμένη περίπτωση για την ιστορία της Ελλάδας. Η αναφορά στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας επαρκεί για να το αποδείξει. Όποιος το ξέρει μπορεί να αγωνιστεί, οι άλλοι όμως; Οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν την ιστορία τους, αν θέλουν πραγματικά να υπάρχει η ρωμιοσύνη. Οι Πόντιοι συνεχίζουν ακόμα και τώρα να τραγουδούν την ιστορία μας, όμως ποιος ακούει το άσμα τους; Πολλοί από εμάς ξέχασαν τους θρήνους, τους ύμνους και τη γενοκτονία. Οι λίγοι όμως θυμούνται, όπως και οι πέτρες. Η αντίστασή τους πρέπει να ενισχυθεί με τα ευρωπαϊκά δεδομένα εφόσον τα ελληνικά δεν επαρκούν, έτσι ώστε να βοηθήσουν εκ των υστέρων και πάλι την πατρίδα μας. Ο Πόντος δεν μας ξέχασε. Κι εμείς δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε διότι είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Αν τον ξεχάσουμε, θα ξεχάσουμε και την ύπαρξή μας.

Διαβάστε περισσότερα...

Η γενοκτονία των Ποντίων: όταν το λευκό γίνεται μαύρο

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Η γενοκτονία των Ποντίων σε σχέση με τη γενοκτονία των Αρμενίων ήταν πιο μελετημένη διότι δεν έπρεπε να αφήσει ίχνη που να μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν ως κατηγορίες εναντίον των Τούρκων εθνικιστών. Πιο συγκεκριμένα ο Αυστριακός υπουργός εξωτερικών δίνει αναφορά στο Βερολίνο για την πολιτική των συμμάχων τους.

«Η πολιτική των Τούρκων είναι μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του ελληνικού στοιχείου, να εξοντώσει τους Έλληνες ως εχθρούς του κράτους, όπως πριν τους Αρμενίους. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης από τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από πείνα. Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζομένων λεηλατούνται από τα τουρκικά τάγματα τιμωρίας ή καίονται και καταστρέφονται. Και όλα τα άλλα μέτρα τα οποία εις τους διωγμούς των Αρμενίων ευρίσκοντο εις ημερησίαν διάταξιν, επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον των Ελλήνων.»

Αυτή η μαρτυρία δεν είναι μόνο ενδεικτική της μεθόδου, αναδεικνύει επίσης το πρόβλημα των επιπτώσεων όταν δεν υπάρχει καταδίκη και αναγνώριση μιας γενοκτονίας. Διότι μια γενοκτονία μπορεί να κρύβει άλλη μία. Οι αντιδράσεις που υπήρξαν σε σχέση με τη γενοκτονία των Αρμενίων δεν επαρκούσαν για να μην υπάρξει η γενοκτονία των Ποντίων. Στην ουσία οι Τούρκοι άλλαξαν μόνο μεθοδολογία μα το αποτέλεσμα ήταν και πάλι το ίδιο. Αυτή η αλλαγή δυσκολεύει το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας διότι πολλοί από τους Πόντιους πέθαναν επειδή δεν άντεξαν τις καιρικές συνθήκες του χειμώνα. Και γι’ αυτόν τον λόγο ονομάστηκε στα γαλλικά η γενοκτονία των Ποντίων: Le massacre blanc (Το λευκό μακελλειό). Οι Τούρκοι δεν τους άφησαν να πάρουν μαζί τους ούτε στρώματα, ούτε τρόφιμα. Και τους επέτρεψαν σταθμεύσεις μόνο σε έρημα μέρη. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις γαλλικές μυστικές αναφορές εκείνης της εποχής.

«Εδώ και έξι βδομάδες σφαγές Ελλήνων κατά μάζας έλαβαν χώρα. Ο αριθμός των φονευθέντων φτάνει τις 40.000.»

Και σε άλλη αναφορά βρίσκουμε από την Υπηρεσία Πληροφοριών του γαλλικού Γενικού Επιτελείου Στρατού:

«Από σοβαρές πηγές, 50.000 άτομα εξορίστηκαν στο εσωτερικό με τις γνωστές ήδη συνθήκες. Ο ελληνισμός των ακτών της Μαύρης Θάλασσας υπέστη απόλυτη εξόντωση.»

Συνολικά αυτές οι πληροφορίες δείχνουν την αναγκαιότητα της αναγνώρισης της γενοκτονίας και των Αρμενίων και των Ποντίων για να σταματήσει αυτή η θανάσιμη σειρά με τη Σμύρνη, την Ίμβρο, την Τένεδο, την Κωνσταντινούπολη και την Κύπρο. Ακόμα και τώρα έρχονται οι σκιές του παρελθόντος για να μας θυμίσουν τα εγκλήματα που προσπαθούν να κρύψουν μέσω της αδιαφορίας και της καθημερινότητας. Όμως αυτά τα εγκλήματα δεν παραγράφονται.

Διαβάστε περισσότερα...

Η βάρβαρη περιτομή

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Τα ορφανά αρμενόπουλα
δεν ζήτησαν τη βάρβαρη περιτομή
κι όμως έτσι τους εξισλάμισαν
και τους έδωσαν  νέα ονόματα
για να ξεχάσουν το θεό τους,
τη γλώσσα τους, τον πολιτισμό τους
μα με τη ανθρωπιά τους
αντιστάθηκαν και θυσιάστηκαν
για να μπορέσουμε να ζήσουμε
ελεύθεροι ακόμη και πολιορκημένοι.

Διαβάστε περισσότερα...

Κι όμως

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Όταν ήμασταν μικροί
όλοι μας έλεγαν πόσο μεγάλοι ήμασταν.
Όταν μείναμε μόνοι
μετά τη γενοκτονία των αθώων
τότε καταλάβαμε πόσο μικροί ήμασταν.
Ζούσαμε απλοϊκά
και νομίζαμε ότι ήταν αθώα.
Όταν πέθαναν οι δικοί μας
δεν ξέραμε πια τι ήμασταν.
Κι όμως τώρα που ξέρουμε
ότι δεν είμαστε τίποτα
τώρα γίναμε οι πρώτοι άνθρωποι.

Διαβάστε περισσότερα...

Η καταδίκη της απανθρωπιάς

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Έχουμε την τάση να μιλούμε για τους άλλους από αναλύσεις ξένων, υπάρχουν όμως κείμενα που είναι καθοριστικά από μόνα τους. Δεν έχουν ανάγκη από μια εξειδικευμένη ερμηνεία. Για τους ειδικούς της γενοκτονίας των Αρμενίων υπάρχουν πολλά, σπάνια όμως εμφανίζονται στις εφημερίδες. Το επόμενο απόσπασμα είναι γραμμένο από τον Δρ Μεχμέτ Ρεσίτ, διοικητή του Ντιγιαρμπακίρ.

«Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Ή θα καθαρίσουν τους Τούρκους, ή οι Τουρκοι θα τους καθαρίσουν. Δεν μπορούσα να μείνω αναποφάσιστος μπροστά σ’ αυτές τις δύο εναλλακτικές λύσεις. Η τουρκικότητά μου ήταν πιο ισχυρή από την ιατρική μου ιδιότητα. Είπα μέσα μου: αντί να μας εξολοθρεύσουν αυτοί, οφείλουμε να τους εξολοθρεύσουμε εμείς. [...] Αν η ιστορία με κατακρίνει, θα το δεχτώ. Αλλά μου είναι αδιάφορο τι γράφουν ή τι θα γράψουν τα άλλα έθνη για μένα.»

Με αυτές τις λίγες και απλές φράσεις ο συγγραφέας εξηγεί τη γενοκτονία 1.500.000 Αρμενίων. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι ξένος, εφόσον είναι Τούρκος. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι αγράμματος, εφόσον είναι ιατρός. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν είναι γνώστης του θέματος, εφόσον είναι διοικητής. Στην ουσία δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία. Επιπλέον το θέμα και το πρόβλημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων αποδεικνύει πώς το αντιμετωπίζουν οι Τούρκοι. Ακόμα και αν η γενοκτονία έχει αναγνωριστεί από δεκάδες κράτη και από θεσμούς σε διεθνές επίπεδο, οι Τούρκοι επιμένουν πως δεν είναι γενοκτονία και ότι πρέπει να εξετάσουμε τα οθωμανικά αρχεία, μα αυτό γίνεται ήδη. Η ιστορία κατακρίνει αυτό το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας όμως οι Τούρκοι δεν το αποδέχονται και παραμένουν αδιάλλακτοι. Δεν αλλάζουν τη θέση τους διότι η κατηγορία δεν τους φοβίζει. Και ο λόγος είναι απλός. Διότι δεν υπάρχει καταδίκη.

Το παράδειγμα της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν είναι μόνο ενδεικτικό για τη γενοκτονία των Ποντίων αλλά και για τους Κύπριους. Η εισβολή και η κατοχή μπορεί να κατηγορούνται αλλά δεν έχουν καταδικαστεί. Και γι’ αυτόν τον λόγο το κυπριακό παρέμεινε χωρίς καμμιά εξέλιξη για δεκάδες χρόνια. Ενώ με τις προσφυγές η καταδίκη υπάρχει και με αυτήν το κόστος της απανθρωπιάς. Η δραματική εξέλιξη του κυπριακού τα τελευταία χρόνια οφείλεται κατά κύριο λόγο στις προσφυγές των Κυπρίων. Μόνο αυτές κατάφεραν να μετατρέψουν την κατηγορία σε καταδίκη. Τώρα πια οι Τούρκοι δεν πρέπει να κοιτάζουν μόνο το αιώνιο παρόν τους που καθόριζε τα πάντα. Τώρα πρέπει να προσέξουν και το παρελθόν τους διότι αποφασίζει για το μέλλον τους. Μέσω των προσφυγών και της έννοιας της καταδίκης, η απανθρωπιά έχει πια ένα κόστος. Η οικονομία λειτουργεί ως δυναμική της ηθικής και αυτό φοβούνται τώρα.

Διαβάστε περισσότερα...

Περί αναγνώρισης

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση από τα γαλλικά: Κάτια Ρωσσίδου

Η αναγνώριση δεν είναι απλώς μια λέξη, ούτε βέβαια ένα σύμβολο, αλλά η αρχή μιας διαδικασίας διόρθωσης. Άρα, δεν πρόκειται για ένα στόχο, αλλά για ένα αρχικό βήμα. Δεν πρόκειται για μια κραυγή των θυμάτων, αλλά για μια πράξη των δικαίων. Διότι μόνο μέσα στο πλαίσιο της δικαιοσύνης είναι δυνατόν να δοθεί νόημα στην έννοια της αναγνώρισης. Αυτή η ουσιαστική διαφορά δεν είναι άμεσα κατανοητή, και τούτο, ακόμα και από τα ίδια τα θύματα. Πρέπει να πούμε πως εδώ και μερικά χρόνια προσπαθούν να κάνουν γνωστή την ίδια την ύπαρξη της γενοκτονίας, άρα η ιδέα της αναγνώρισης φαίνεται μερικές φορές ως πραγματική ουτοπία. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η αναγνώριση δεν είναι ούτε ουτοπία, ούτε όνειρο, αλλά ένα όραμα, ένα ανθρώπινο όραμα, με επίγνωση για την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Μια γενοκτονία δεν πρέπει να ερμηνεύεται μόνο ως μια βάρβαρη πράξη εναντίον ενός συγκεκριμένου λαού. Μια γενοκτονία είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Κατά συνέπεια, είναι μέσα απ’ αυτό το συνολικό όραμα που αποκτά όλο της το νόημα και κυρίως όλη της την εμβέλεια. Αυτό το σημείο δεν είναι λεπτομέρεια. Διότι χωρίς εμβέλεια, η επίδραση είναι ανύπαρκτη και χωρίς επίδραση, δεν υπάρχει καμιά σφαιρική αντιμετώπιση. Ενώ η αναγνώριση ανήκει αναγκαστικά σε μια σφαιρική διαδικασία. Γι’ αυτόν το λόγο, ένας λαός που έχει υποστεί τη γενοκτονία, δεν είναι απομονωμένος. Αντιπροσωπεύει ένα τμήμα της ανθρωπότητας.  Είναι το μέτρο του πόνου μέσα στο υπέρμετρο της βαρβαρότητας. Είναι επίσης η ανθρωπιά μέσα στην απανθρωπιά. Σαν να πρόκειται για μια άτυπη εφαρμογή της θεωρίας του Ramsey. Άρα, η αναγνώριση εμπερικλείεται στη γενοκτονία ως ουσία και η διόρθωση ως θεραπεία. Κατά τον ίδιο τρόπο που η μη αναγνώριση της γενοκτονίας ανήκει στις οκτώ φάσεις της ανάλυσης του Stanton, η αναγνώριση ανήκει στη διαδικασία διόρθωσης. Είναι το σημείο επαφής μεταξύ του εγκλήματος και της τιμωρίας. Διότι μια γενοκτονία χωρίς αναγνώριση αποτελεί ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία. Όμως, ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία είναι ένα έγκλημα που δεν υπάρχει. Είναι πάνω σ’ αυτή την αρχή που βασίζεται η ιδέα της μη αναγνώρισης και είναι γι’ αυτόν το λόγο που αποτελεί την όγδοη και τελευταία φάση της γενοκτονίας. Η διαγραφή της γενοκτονίας βοηθά τη βαρβαρότητα να πετύχει τους στόχους της, χωρίς κόστος. Η πράξη είναι απαλλαγμένη από κάθε ανθρώπινο εμπόδιο και κατά συνέπεια μετατρέπεται τελικά σε πράξη καθαρά βάρβαρη που μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέλεια. Ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία είναι ένα τέλειο έγκλημα για τους γενοκτόνους. Και πάνω σε αυτό το σημείο προδιαγράφουν τους άξονες της στρατηγικής τους. Η τελειότητα επιτρέπει την πραγματοποίηση της ιδέας χωρίς την αντίσταση της πραγματικότητας. Άρα, δεν μας εκπλήττει όταν παρατηρούμε τέτοια μανία στο λόγο των γενοκτόνων. Η αναζήτησή τους για την τελειότητα του εγκλήματος είναι ένα ζήτημα θεμελιακό. Όλο το μέλλον του εγκλήματος βασίζεται στην οριστική αλλαγή που συντελέστηκε μέσω της γενοκτονίας. Γι’ αυτό, η αναγνώριση αποτελεί για τους δήμιους μια επιστροφή. Αυτή η επιστροφή προς το μέλλον είναι εντελώς αδιανόητη διότι θέτει υπό αμφισβήτηση ολόκληρο το οικοδόμημα της βαρβαρότητας. Η αναγνώριση αρνείται την ίδια την ιδέα του μοντέλου. Κατηγορεί μέσω της ύπαρξής της το μοντέλο, τον οδηγό, το μαέστρο του πιο απάνθρωπου εγκλήματος. Βάζει στην ίδια κατηγορία αυτά τα άτομα με την ανθρώπινη μορφή που ονομάζουμε Hitler, Staline, Kemal... Η αναγνώριση δεν ζητά τη συγγνώμη, αλλά μόνο την τιμωρία, διότι χωρίς την τιμωρία, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να συγχωρέσει τη φρίκη. Η αναγνώριση είναι ο φόρος τιμής του ανθρώπινου πνεύματος στο πεδίο της βαρβαρότητας.

Διαβάστε περισσότερα...

Βασανιστήρια και Γενοκτονίες

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Κάθε σύστημα που διέπραξε μια γενοκτονία, χρησιμοποίησε τα βασανιστήρια ως εργαλείο και ως όπλο. Η γενοκτονία δεν εξασφαλίζει από μόνη της το αποτέλεσμα που επιδιώκουν. Διότι κάθε φορά υπάρχουν επιζώντες. Τα βασανιστήρια σε αυτήν την περίπτωση λειτουργούν ως ασφαλιστική δικλείδα. Βασίζονται στο νοητικό σχήμα της ενοχοποίησης του θύματος. Κι εδώ όλα επιτρέπονται, εάν υπάρχει αποτέλεσμα. Το σύστημα μπορεί να βάλει τα θύματα να εποπτεύουν τα θύματα, να καρφώνουν τα θύματα, να παίζουν μουσική για να μην ακούγονται οι κραυγές των θυμάτων, να ανταγωνίζονται γενικότερα με τα θύματα για την επιβίωσή τους, να τρώνε τα θύματα. Όλες αυτές οι περιπτώσεις υπήρξαν στις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Εβραίων, των Ουκρανών και των Ποντίων. Σε κάθε περίπτωση, το θύμα νιώθει ένοχο. Έτσι, ακόμα και αν επιζήσει μετά την εξολόθρευση των δικών του, δεν θα μπορέσει εύκολα να μαρτυρήσει και να κατηγορήσει το σύστημα. Με αυτό το τεχνητό πλαίσιο συνεργασίας, το σύστημα αφοπλίζει τους μελλοντικούς του εχθρούς. Και με αυτόν τον τρόπο συμβάλλει κάθε θύμα που επέζησε στη γενοκτονία της μνήμης. Τα ίδια τα θύματα δεν τολμούν να κάνουν αναφορές, διότι θεωρούν ότι μερικές κατηγορίες μπορεί να λειτουργήσουν εις βάρος τους. Έχουν πέσει θύματα ενός ψυχολογικού πολέμου και δεν μπορούν να αποβάλλουν τις ενοχές τους. Είναι λοιπόν σημαντικό και απαραίτητο, όταν βρισκόμαστε στην αρχή της διαδικασίας διόρθωσης, δηλαδή στη φάση της αναγνώρισης να εξηγούμε στα θύματα τι έχουν υποστεί. Αυτή η γνωστική θεραπεία επιτρέπει στα θύματα να συνειδητοποιήσουν το ρόλο που έχουν να παίξουν στην απόδειξη της ενοχής του συστήματος. Δεν είναι πια μόνο θύματα που έχει εξαπατήσει το σύστημα και δεν τολμούν να μιλήσουν. Έχουν πλέον κατανοήσει τι είχε επινοήσει το σύστημα και το αποδεικνύουν με τη μαρτυρία τους. Αυτό το φαινόμενο εξηγεί και τη φυσιολογική καθυστέρηση της κατηγορίας μιας γενοκτονίας για ένα σύστημα. Δεν είναι μόνο το σύστημα που καθυστερεί με διάφορους έντεχνους τρόπους της διαδικασία της αναγνώρισης. Είναι και τα θύματα που χρειάζονται χρόνο για να εξελιχθούν και να μετατραπούν σε αγωνιστές της αναγνώρισης. Σε αυτή τη φάση όλο το σύνολο των θυμάτων είναι ευάλωτο και πρέπει να ενισχυθεί αποτελεσματικά από τους δίκαιους, για να ξεπεράσει το εμπόδιο της ενοχής που του δημιούργησε το σύστημα. Τα βασανιστήρια, μέσα στο πλαίσιο μιας γενοκτονίας, δεν επιδιώκουν το ίδιο αποτέλεσμα με τα άλλα. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, για να βοηθήσουμε ουσιαστικά τα θύματα.

Διαβάστε περισσότερα...

Αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μέσω του έργου του Ενεπεκίδη, έχουμε πρόσβαση στα έγγραφα των κρατικών αρχείων της Αυστροουγγαρίας. Αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων, μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τον κοινό πυρήνα της τουρκικής τακτικής εξολόθρευσης των χριστιανικών πληθυσμών. Ως θύματα έχουμε συχνά την τάση να συγκρίνουμε τους πόνους μας. Όμως, ο κοινός εχθρός είχε ένα και μόνο στόχο, όπως το αναδεικνύουν οι εξής αναφορές.

«Εις τάς 26 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους (1916) μού είπε ο Ραφέτ μπέης: «Τελικά μέ τούς Έλληνας πρέπει να ξεκαθαρίσωμεν, όπως καί μέ τούς Αρμενίους.».»
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.

«Βλέπω γιά τήν Τουρκίαν να πλησιάζη η ώρα να ξεκαθαρίσωμεν τώρα μέ τούς Έλληνας, όπως το 1915 μέ τούς Αρμενίους».
Αναφορά του Αυστριακού πράκτορα στον οποίο μίλησε ο Μέγας Βεζίρης Ταλαάτ μπέης στις 31 Ιανουαρίου 1917.

« [...] οι σχηματισμοί ανταρτικών σωμάτων, χρησιμεύουν ως προσχήματα διά τούς Τούρκους διά μίαν εκτεταμένην γενικήν καταδίωξιν τού ελληνικού στοιχείου μέ τήν έκδηλον τάσιν νά εξοντώσουν ολοσχερώς τούς Έλληνας, ως εχθρούς τού κράτους, όπως προγενεστέρως καί τούς Αρμενίους. [...] Καί όλα τά άλλα μέτρα, τά οποία εις τούς διωγμούς τών Αρμενίων ευρίσκοντο εις τήν ημερησίαν διάταξιν επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον τών Ελλήνων.».
Αναφορά του Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας προς το Βερολίνο.

«Όπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ τόν εκτοπισμόν τών Ελλήνων τής ποντικής παραλίας εν τώ πλαισίω τής εκτελέσεως τού προγράμματος τών Νεοτούρκων, τό οποίον επιδιώκει τήν εξασθένησιν τού Χριστιανικού στοιχείου – ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θά έχη εις τήν Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τάς αγριότητας εναντίον τών Αρμενίων».
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.

Κατά συνέπεια, η ανάγνωση αυτών των εγγράφων δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας του συσχετισμού μεταξύ της γενοκτονίας των Αρμενίων και της γενοκτονίας των Ελλήνων. Ο ένοχος είναι ο ίδιος και λειτουργεί με την ίδια τακτική, αδιάλλακτος. Έκανε χρήση των ίδιων μεθοδεύσεων και των ίδιων χειραγωγήσεων. Οι δύο γενοκτονίες όμως δεν συσχετίζονται απλώς. Υπάρχει μεταξύ τους μία αλληλεξάρτηση. Τα θύματα δεν είναι μόνο στον ίδιο χώρο. Είναι και τα δύο Χριστιανοί. Αυτά τα δύο σημεία θα μπορούσαν να είναι καταδικαστικά από μόνα τους. Το πρόβλημα των Αρμενίων και των Ελλήνων είναι ότι είχαν και καλές σχέσεις μεταξύ τους. Αν προσθέσουμε και τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, το όλο σύστημα ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα για την Τουρκία. Ιστορικά το συμμαχικό πλαίσιο είναι αποδεδειγμένο. Το πρόβλημα είναι ότι λειτούργησε μόνο και μόνο ως στοιχείο κατηγορίας. Όπως δεν υπήρξαν συντονισμένες κινήσεις εκ μέρους των θυμάτων, η αντίσταση δεν υπήρξε αποτελεσματική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τώρα. Η γενοκτονία ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Κατά συνέπεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε για να καταδικάσουμε όχι μόνο το καθεστώς που διέπραξε το έγκλημα, αλλά και αυτό που το συνεχίζει μέσω της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως σ’ αυτή τη φάση, η στρατηγική είναι η πλέον απαραίτητη, για να αποφύγουμε τα διπλωματικά τεχνάσματα.

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι