Menu

Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου, για την σχέση μεταξύ... επιστήμης και πίστης στον Θεό...

Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι
Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: ..
Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε νεαρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Είναι καλός ο... διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.
Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: ο.. .. Θεός..
Καθ.: Σωστά.. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.
Καθ..: Λοιπόν, ποιος τα δημιούργησε;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.
Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ..: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.
Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
Φοιτ: Κύριε καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.
Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...
Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;
Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως.. Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ μου;
Φοιτ.: Κύριε, θέλω να καταλήξω ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική...
Καθ..: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Κύριε καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε καθηγητά, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα, αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου κάτι, κύριε καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.

Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: ..
Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: ..
Φοιτ.(προς την τάξη): Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του κ.καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του κ.καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε.. Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά..
Το όνομα του νεαρού φοιτητή ήταν ALBERT EINSTEIN.
Διαβάστε περισσότερα...

Η αναγκαιότητα της ελληνοαλβανικής συμμαχίας

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Η ελληνοαλβανική Συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες μπορεί να μην έγινε αποδεκτή, αλλά ως πλαίσιο ήταν μια καλή κίνηση. Ακόμα και αν χρειάζεται μια διόρθωση, σημασία έχει ότι υπάρχει. Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας, διότι τα διαδικαστικά λάθη μπορούν ν' απαλειφθούν δίχως δυσκολία. Πρέπει να επικεντρωθούμε στην ουσία και αυτή είναι ένα νέο συμμαχικό πεδίο μέσα στην τοπολογική τρύπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι, λοιπόν, θέμα διαμάχης ή προβληματισμού. Δεν πρέπει να σταθούμε σε τoπικά σημεία, όπως είναι τα λεγόμενα τετραγωνικά χιλιόμετρα, ούτε το Ιόνιο 5. Η διαχείριση αυτού του κοινού πλούτου ανήκει στα προαπαιτούμενα όχι μόνο μιας συνεργασίας, αλλά και μιας συμμαχίας. Λόγω της Σοβιετικής Ένωσης, η Αλβανία γνώριζε από το 1960 την ύπαρξη πετρελαίου στην περιοχή, η οποία αξιολογείται από αλβανικές πηγές σε περίπου 4 δις. βαρέλια πετρελαίου και 1 δις. κυβικά μέτρα αερίου. Βέβαια το βάθος ήταν ένα πρόβλημα εκείνη την εποχή, αλλά η τεχνογνωσία μας έχει αλλάξει ριζικά από τότε. Κατά συνέπεια, το αδύνατο δεν ισχύει πια. Έτσι η περιοχή έχει αποκτήσει μία επιπλέον αντικειμενική αξία. Όπως βρίσκεται, προς το παρόν, στα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης έως την ένταξη της Αλβανίας, είναι σημαντικό να διαχωριστεί με στρατηγικό τρόπο, έτσι ώστε να μη δώσει την ευκαιρία εκμετάλλευσης αυτής της κατάστασης από εξωτερικούς παράγοντες. Ο προβληματισμός, όμως, είναι γενικότερος, διότι η Αλβανία αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για το θέμα της ΑΟΖ κι ανήκει στα στρατηγικά βήματα που πρέπει να γίνουν για την καθιέρωσή της. Κατά συνέπεια, το πεδίο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε πεδίο δράσης, έτσι ώστε να λειτουργήσει καταλυτικά. Αυτοί δεν είναι αυθαίρετοι ισχυρισμοί, αντιθέτως βασίζονται στην ιδέα ότι η δημιουργία της Αλβανίας το 1912 έχει όντως ένα νόημα και για την Ιταλία και για την Ελλάδα. Με άλλα λόγια, λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει ένα ενισχυμένο συμμαχικό πλαίσιο, που λειτουργεί με συνέπεια και συνοχή με το νοητικό σχήμα που αναπτύξαμε. Η διαπραγμάτευση αυτή δεν ανήκει, λοιπόν, σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, όπως πιστεύουν εθνικιστές από τις δύο πλευρές. Επιπλέον, η συμμαχία δεν υπονοεί ταύτιση, αλλά αλληλοσεβασμό ως προς τα χαρακτηριστικά του καθενός. Δεν υπάρχει, λοιπόν, πλαίσιο απορρόφησης από καμία πλευρά. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για μια οθωμανική σχέση ή νεοοθωμανική. Δεν εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον για το δικό του όφελος. Η Αλβανία και η Ελλάδα μπορούν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν ο καθένας παραμείνει σε ρατσιστικές θέσεις που δεν έχουν νόημα για μας, δεν πρόκειται να προχωρήσει τίποτα και θα βρεθούμε σε μία κατάσταση όπου ένας εξωτερικός παράγοντας μπορεί να μεγεθύνει τις τριβές του ζεύγους. Πρέπει να καταλάβουν οι δύο χώρες ότι η ευρωπαϊκή γεωστρατηγική έχει επιρροή στην περιοχή. Με άλλα λόγια, πρέπει να είμαστε συνεπείς και στα νοητικά σχήματα της τοποστρατηγικής, που ερμηνεύει δυναμικά τις εξελίξεις ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιλάμε, λοιπόν, για δυο χέρια που ανήκουν στο ίδιο σώμα.

Διαβάστε περισσότερα...

Από τη γέφυρα συνεργασίας στο απειλητικό τόξο

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Ο Ismail Kadare το έθεσε σωστά, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ένα μοναδικό στόχο για το μέλλον της Αλβανίας. Βέβαια, υπάρχουν αντιστάσεις λόγω αδράνειας, σκοπιμότητας ακόμα και ρατσισμού. Όμως η επόμενη πραγματικότητα ακολουθεί όχι μόνο γεωστρατηγικά δεδομένα αλλά και τοποστρατηγικά. Πιο συγκεκριμένα, με την Ελβετία μεν και την πρώην Γιουγκοσλαβία κι Αλβανία δε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δύο τοπολογικές τρύπες που μεγεθύνουν τεχνητά το μήκος των συνόρων της. Για την Ελβετία, η ευρωπαϊκή της πορεία είναι δεδομένη και έχει ενισχυθεί με τη votation που αναγνώρισε τα νέα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσον αφορά στη δεύτερη τοπολογική τρύπα τα πράγματα είναι περίπλοκα, διότι τα Βαλκάνια αποτελούν διαχρονικά ένα τριπλό σημείο επαφής και κατά συνέπεια έχουν υποστεί φθορά, λόγω των μεγάλων τριβών που ασκούνται στο κεντρικό υποσύνολο. Ένας τρόπος να λυθεί αυτό το πρόβλημα είναι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την άλλη πλευρά παρατηρούμε, ειδικά με την ανάδειξη του νεοθωμανικού δόγματος, ότι η Τουρκία με το πρόσχημα της γέφυρας συνεργασίας, προσπαθεί να προσεγγίσει όλο και πιο στενά την Αλβανία. Κάνει κατάχρηση του μουσουλμανικού πλαισίου, για να ενισχύσει το παλιό οθωμανικό πεδίο δράσης. Η απλή εξέταση του χάρτη της Ευρώπης μετά το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878, εξηγεί ξεκάθαρα το νοητικό σχήμα του μουσουλμανικού τόξου που δεν είναι παρά το επιφαινόμενο ενός βαθύτερου νοητικού σχήματος, δηλαδή της συνεκτικότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή είναι η ιδέα που εξηγεί το τουρκικό ενδιαφέρον για την Αλβανία. Η έντεχνη φιλία με την Αλβανία δεν είναι παρά ένα σχήμα του Machiavelli, που προσφέρει, όχι μόνο μία επέκταση της τουρκικής επιρροής σε μία ευρωπαϊκή ζώνη, αλλά και τη δημιουργία ενός διπλού μετώπου με την Ελλάδα. Το τουρκικό ενδιαφέρον δεν αφορά ανθρώπινες ζωές, θρησκεία και γενικότερα λαό, αλλά μόνο και μόνο το έδαφος. Δεν θέλει να αφήσει τη διάδοχο της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας να ελέγχει με αποτελεσματικότατα τα Βαλκάνια. Θέλει να έχει πρόσβαση σε αυτό το ζωτικό χώρο, όπως τον ονομάζει, για να επεκτείνει το στρατηγικό της βάθος και να μηδενίσει τις τριβές με τις γειτονικές χώρες. Το συμμαχικό πλαίσιο που προβάλλει με την Αλβανία δεν έχει κανένα υπόβαθρο όσον αφορά στη συμμετρία του. Πρόκειται για μία μονομερή εκμετάλλευση της σχέσης των δύο κρατών με απώτερο στόχο την αντίδραση ενάντια σ' αυτό που θεωρεί ως ευρωπαϊκή επέκταση. Και στην Ελλάδα, όπως και στην Αλβανία, δίνουμε λανθασμένα μεγάλη σημασία στις χώρες μας, όταν διαπραγματευόμαστε και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι και στις δύο περιπτώσεις η Τουρκία μας θεωρεί απλώς ως θρησκευτικά βιλαέτια. Για αυτό δεν έχουμε κρατική υπόσταση. Είμαστε μόνο και μόνο χώροι για τις ανάγκες της, τίποτα περισσότερο. Λειτουργεί με παλιά νοητικά σχήματα που δεν συμπεριλαμβάνουν τη τωρινή πραγματικότητα. Μόνο αν το συνειδητοποιήσουμε στην Αλβανία και στην Ελλάδα θα προχωρήσουμε αποτελεσματικά σ' ένα κοινό ευρωπαϊκό μέλλον.

Διαβάστε περισσότερα...

Η αρμενική κουλτούρα σε ανοικοδόμηση

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Όποιος δεν πήγε στο Artsakh
δεν αντιλαμβάνεται
πως η αρμενική κουλτούρα
είναι σε πλήρη ανοικοδόμηση.
Δεν αφορά μόνο
σ' ένα παρελθόν ξεχασμένο
μα και στην ανάγκη ενός μέλλοντος.
Η ιστορία δεν είναι μονάχα
κατάλοιπο ενός ετοιμόρροπου παρελθόντος
είναι κι εκείνη της μνήμης
του μέλλοντος, η μόνη ικανή
να ξαναδώσει αυτό που ποτέ δεν είχαμε.

Διαβάστε περισσότερα...

To πογκρόμ του Bakou

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Στην οδό Λένιν
κόκκινη από αίμα
κανένας δεν τολμούσε να βοηθήσει
τους Αρμένιους που ήταν διαμελισμένοι
καμένοι, εκτελεσμένοι.

Όλος ο κόσμος περίμενε
αποσβολωμένος το τέλος της κόλασης
μπροστά στη φρίκη του πογκρόμ.

Βρισκόμασταν, ωστόσο, στα 1990.

Οι αξιώσεις μας ένοχες.

Οι σκέψεις μας καταδικασμένες
από ένα βάρβαρο καθεστώς
συνέρρεαν στα πεζοδρόμια.

Εις πείσμα, εν τούτοις, της λήθης ορισμένων
και της αναισθησίας άλλων
αυτό το πογκρόμ του Bakou σημάδεψε το πνεύμα μας για πάντα
έτσι που να μας δίνει το δικαίωμα να ζούμε
στη γη των προγόνων μας.

Διαβάστε περισσότερα...

H ελληνο-αρμενική συμμαχία

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Η έννοια της ελληνο-αρμενικής συμμαχίας δεν είναι πρόσφατη. Παραδοσιακά και διαχρονικά αυτές οι δύο χώρες έχουν βαθιά κοινά σημεία και στοιχεία και δεν έχουν ανάγκη από έναν κοινό εχθρό, για να αναπτύξουν στενές σχέσεις. Η ίδια η ιστορία, τα ελληνικά γράμματα και τα σιδερένια έχουν καταγράψει μία κοινή αντίληψη του κόσμου,  η οποία δεν βασίζεται αποκλειστικά στη θρησκεία. Συμβίωσαν μαζί και σε άλλους χώρους και τόπους κι οι δύο λαοί μας ξέρουν πόσο συμβατοί είναι ακόμα και σε φάσεις κρίσης. Βέβαια πλέον το πιο καθοριστικό στοιχείο είναι ότι γνώρισαν και οι δύο τη γενοκτονία και ξέρουν τι σημαίνει να υποστείς ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Επίσης, βιωματικά κατέχουν την έννοια της κατοχής, αλλά και της απελευθέρωσης όσον αφορά το ιστορικό τους έδαφος. Δεν έχουν ούτε καν ανάγκη να μάθουν τη σημασία της αντίστασης, διότι είναι ουσιαστικά η ζωή τους. Ένα άλλο στοιχείο που τους χαρακτηρίζει είναι η διασπορά. Είναι λαοί της εξορίας και της ξενιτιάς, όχι μόνο για λόγους οικονομικούς, αλλά λόγω της βαρβαρότητας. Αυτός ο εξαναγκασμός έχει δώσει και μεγαλύτερη αξία στους ανθρώπους τους, διότι δεν μπορούσαν να καθοριστούν απλά από τη γη τους. Αυτός ο ξεριζωμός άλλαξε ριζικά και για τους δύο αυτούς λαούς τη λέξη «ρίζες». Κι είναι η ιστορικότητά τους κι όχι η γεωγραφία που αποτελεί το υπόβαθρό τους. Με άλλα λόγια, πιο στρατηγικά, είναι λαοί του χρόνου κι όχι του χώρου. Έτσι αντιμετώπισαν και λαούς του χώρου που προσπάθησαν όχι μόνο να τους επιβάλλουν τους κανόνες και τους νόμους τους, αλλά και να εξοντώσουν εξ ολοκλήρου. Έχουν θύματα, επιζήσαντες αλλά και δίκαιους. Με όλο αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναλύσουμε την έννοια της ελληνο-αρμενικής συμμαχίας. Αυτή η εποικοδομητική προσέγγιση εξηγεί και την ανάγκη αυτής της σύγκλησης των γεωστρατηγικών στόχων. Τα Βαλκάνια κι ο Καύκασος αποτελούν χώρους, όπου εμφανίζονται τα τριπλά σημεία επαφής, τα οποία λειτουργούν ως τοποστρατηγικά νοητικά σχήματα. Ανήκουν και οι δύο χώρες μας στα σημεία τριβής που προκαλούν οι δεξαμενές έλξης μεγάλων δυνάμεων. Κατά συνέπεια, στοχεύουν στο βάθος χρόνου όχι μόνο για να επιζήσουν, αλλά για να παίξουν και να δημιουργήσουν το μέλλον. Γνωρίζουν τι θυσία αντιπροσωπεύει η μνήμη και το χρέος του παρελθόντος. Με την αντίστασή τους ήδη από την αρχαιότητα, έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα και γι’ αυτό έγιναν και στόχοι από άλλα κράτη που δεν τα σέβονται. Έτσι δεν είναι μόνο αναμενόμενη η ελληνο-αρμενική προσέγγιση, αλλά και απαραίτητη για να υπάρξουν τα νοητικά σχήματα, ώστε ν’ αντισταθούν σε άλλες επιθέσεις της βαρβαρότητας και της λήθης. Σε γενικότερο πλαίσιο, όπου μπορούν να συμπεριληφθούν το Αρτσάχ και η κατεχόμενη Κύπρος, υπάρχουν στρατηγικές απαιτήσεις όσον αφορά στην ανθεκτικότητα. Η προστασία της Ελλάδας προέρχεται από τη θάλασσα κι η προστασία της Αρμενίας προέρχεται από τα βουνά. Δίχως θάλασσα και δίχως βουνά αυτοί οι δύο λαοί μπορεί να μην υπήρχαν πια. Έτσι πρέπει να δώσουν σημασία στα στρατηγικά σημεία που θα αναπτύξουν αναλογικά, για να πετύχουν στόχους τους οποίους οι μη ειδικοί θεωρούν όχι μόνο ουτοπικούς, αλλά σχεδόν αδιανόητους. Ακόμα και οι μικρές χώρες μπορούν να έχουν υψηλή στρατηγική. Κι εκεί βρίσκεται η ουσία αυτής της συμμαχίας. Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι λαοί μας ζουν με τη θάλασσα και τα βουνά και πιστεύουν στον ήλιο της δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να μην πιστέψουν και στις ικανότητές τους, για να δημιουργήσουν το μέλλον τους μαζί.

Διαβάστε περισσότερα...

Περί των ροζιασμένων κορμών

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση από  τα γαλλικά:  Σάνη Καπράγκου

Όλοι  ξέρουμε ότι το σύμβολο της  ειρήνης είναι η ελιά.  Μόνον που δεν σκεφτόμαστε κατ’ ανάγκη πως αυτό το δένδρο έχει έναν κορμό ροζιασμένο.  Νά ’ναι μια ένδειξη για τη δυσκολία να επιτύχουμε τούτη την πολυπόθητη ειρήνη;  Διότι εάν η ελιά είναι στ’ αλήθεια το σύμβολο της ειρήνης, έχει ενδιαφέρον να μελετήσουμε κάποια από τα χαρακτηριστικά της.  Κι η ελιά δεν είναι ποτέ ίσια, ποτέ ψηλή. Η διακριτικότητά της δεν είναι αντιληπτή παρά μόνον κατά προσέγγιση ή όταν βρίσκεται κοντά στις συγγενείς της.  Γίνεται ακόμη πιο συμβολική μέσα στον κήπο.  Αναλογιζόμενοι την άλλη ονομασία του Artsakh, δηλαδή το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, που σημαίνει τον ψηλό μαύρο κήπο, κάναμε τον συσχετισμό. Το Artsakh δεν είναι η χώρα της ελιάς. Το κλίμα είναι διαφορετικό.  Η ανάγκη των βουνών για την υπεράσπιση της προγονικής γης, δεν επιτρέπει εύκολη ύπαρξη στην ελιά.  Ωστόσο, κάτω από την ελιά ο ήλιος δεν εξέλειψε.  Παρά τις πέτρες της Αρμενίας, παρά τα βουνά του Artsakh, ο αρμενικός λαός έχει δικαίωμα και στην ελιά της ειρήνης.  Οπωσδήποτε τούτ’ η ελιά είναι προσιτή.  Δεν ανήκει μόνο στην ουτοπία κάποιων στοχαστών. Εν τούτοις, αυτή η ελιά δεν έχει σημασία παρά μόνον εάν είναι εξασφαλισμένη η ελευθερία των εδαφών. Διότι μια ελιά που δεν είν’ ελεύθερη, είναι μια ελιά νεκρή.  Η ειρήνη δεν δικαιολογεί τα πάντα, όπως και το γεγονός ότι τίποτε δεν δικαιολογεί μια γενοκτονία.

Επιλέγω σημαίνει αρνούμαι.  Μα εδώ, δεν έχουμε να επιλέξουμε.  Κι έτσι δεν έχουμε ν’ αρνηθούμε. Είναι ένα ζήτημα ανάγκης. Δεν μπoρούμε να δεχθούμε ούτε την γενοκτονία της μνήμης, ούτε τη λήθη της ελευθερίας.  Η απελευθέρωση του Artsakh είν’ ένα γεγονός κι όχι μόνον ένα δεδομένο που θα μπορούσε να επανατοποθετηθεί με οποιοδήποτε στρατήγημα.  Δεν πρέπει να ξεφεύγουμε με αναδρείες.  Η αναγνώριση της γενοκτονίας και η ελευθερία του Artsakh δεν είναι διαπραγματεύσιμες.  Είναι πραγματικότητες χωρίς τις οποίες η ζωή μας δεν θα ήταν παρά μόνον υπόσταση, ούτε καν επιβίωση.  Ο ροζιασμένος κορμός τής ελιάς μάς υπενθυμίζει πως ο δρόμος για την ειρήνη δεν είναι ευθεία γραμμή.  Πρέπει να ξέρουμε να διαφεύγουμε ποικίλες παγίδες για να φτάσουμε στην τελική μοίρα,  γνωρίζοντας, ωστόσο, πως θα μπορούσε να είναι μόνον προσωρινή, διότι η πραγματικότητα της σύγκρουσης είναι πιο σταθερή από κείνη της ειρήνης.  Ο πόλεμος δεν είναι μια κρίση παρά μόνον στο πλαίσιο μιας κοινωνικής σκέψης.  Η στρατηγική σκέψη βλέπει στην ειρήνη μια κρίση του πολέμου.  Η πολεμολογική προσέγγιση είναι ακόμη πιο αναγκαία  σε μέρη του κόσμου όπως ο Καύκασος, όπου έχουμε ένα τριπλό σημείο επαφής και γεοστρατηγικές κινήσεις ανάλογες με αυτές των τεκτονικών πλακών.  Οι ασκούμενες πιέσεις δεν επιτρέπουν την ύπαρξη μιας μεγάλης επιφάνειας.  Είναι μόνο σε βάθος χρόνου, αυτού του τόπου της αντίστασης, που μπορούμε να διακρίνουμε το δένδρο της ειρήνης, το δένδρο με ροζιασμένο κορμό, την ελιά και κάτω από την ελιά τον ήλιο της δικαιοσύνης.

Διαβάστε περισσότερα...

Οι δύο προσφυγοπούλες

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Οι δύο προσφυγοπούλες
μόνες μέσα στον κάμπο
έλεγαν για την πατρίδα
που δεν είχαν πια
και θυμόντουσαν τα παλιά,
πριν σφάξουν οι Οθωμανοί,
οι Νεότουρκοι και οι κεμαλιστές
ακόμα και τις αναμνήσεις τους.
Τότε δεν ήταν ματωμένα
ούτε τα χώματα, ούτε τα στάχυα
κι έπαιζαν με το φαγητό
που δεν θα ξαναέβλεπαν πια.
Ήταν η εποχή της αθωότητας
κι η αγάπη δεν είχε γίνει ακόμα
ελεημοσύνη της ανάμνησης.
Μα τώρα μέσα στην πίκρα
εκείνης της μαύρης προσφυγιάς
μάζευαν κάθε κομμάτι γης.

Διαβάστε περισσότερα...

Μνήμη μιας γενοκτονίας

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση από τα γαλλικά:  Σάνη Καπράγκου

Ακούγαμε τούτη τη σιωπηλή μουσική
δίχως ουδόλως να λογαριάζουμε
πως επρόκειτο για τη μνήμη μιας γενοκτονίας.

Δεν μας απέμενε τίποτ’ άλλο από κείνην
ως εάν υπήρξε η διαθήκη της
όχι του πλούτου μα της φτώχειας της.

Όλη της η σκέψη ήταν αφιερωμένη
στο μέλλον και στο σύμπλεγμα
για ν’ αγγίξει ακόμη καλύτερα την εποχή μας.

Ήξερε ήδη πως τίποτε δεν θ’ απέμενε
από κείνον τον καιρό τον δολοφονημένο από τη βαρβαρότητα
εξαιρουμένης της κρυμμένης ανθρωπιάς του.

Και προσπάθησε να μεταγράψει με όλα τα μέσα
τούτη την ανθρώπινη συλλογή του πολιτισμού της
μα και τις τελευταίες διαφυγούσες αναμνήσεις.

Η γη της κόκκινης ώχρας είχε χάρη σ’ αυτήν,
υπερβεί την ανθρώπινη ιδιότητά της
για να ζήσει πέρα από τον θάνατο των θυμάτων.

Διαβάστε περισσότερα...

Υπηκοότητα...ευκολίας για εκατομμυριούχους μη Ευρωπαίους

«Είσαι κροίσος;

Γίνε Κύπριος».

Μ΄αυτό το σύνθημα η κυπριακή κυβέρνηση άρχισε να χορηγεί την κυπριακή ιθαγένεια (που είναι και ιθαγένεια κράτους_ μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης) σε... εκατομμυριούχους, που προέρχονται από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μοναδικό κριτήριο για να αποκτήσουν την κυπριακή ιθαγένεια είναι να πραγματοποιήσουν σημαντικές επενδύσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ (ή δολαρίων) σε ακίνητα και σε άλλους τομείς της κυπριακής οικονομίας.

Ήδη το κυπριακό υπουργείο Εσωτερικών έδωσε για πρώτη φορά επίσημα στοιχεία, για τους πολίτες τρίτων χωρών που πολιτογραφήθηκαν κύπριοι. Συνολικά 57 εκατομμυριούχοι απέκτησαν την κυπριακή ιθαγένεια. Από αυτούς, οι 26 έλαβαν την κυπριακή υπηκοότητα το 2010, οι 14 το 2009, οι 15 το 2008 και άλλοι δύο εφέτος.

Από ποιές χώρες όμως προέρχονται οι εκατομμυριούχοι που έχουν αποκτήσει την κυπριακή ιθαγένεια; Οι περισσότεροι είναι από τη Ρωσία, ακολουθεί η Ουκρανία και εν συνεχεία η Λευκορωσία. Την κυπριακή υπηκοότητα έλαβαν και εκατομμυριούχοι από την Λετονία, το Κιργιστάν, το Ισραήλ, την Αρμενία και ένας από την... Κούβα. Κουβανός εκατομμυριούχος έγινε Κύπριος αφού επένδυσε στην Κύπρο περί τα 50 εκατ. δολλάρια, αγόρασε σπίτι και δηλώνει τώρα μόνιμη κατοικία τη Λεμεσό.

Με βάση τα κριτήρια του νόμου για την απόκτηση κυπριακής ιθαγένιας (τον οποίο θέσπισε ο πρώην Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος), όσοι επιχειρηματίες από τρίτες προς την ΕΕ χώρες προέβαιναν σε άμεσες επενδύσεις τουλάχιστον 15 εκατ. ευρώ ή σε καταθέσεις τουλάχιστον 10 εκατ. ευρώ για πέντε χρόνια ή επένδυαν κεφάλαια σε επιχειρήσεις με ελάχιστο κύκλο εργασιών 50 εκατ. ευρώ, θα μπορούσαν κατ΄εξαίρεση να πολιτιγραφηθούν αμέσως κύπριοι πολίτες.

Πηγή: tovima.gr
Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι