Menu

Forbes

5 Αρμένιοι περιλαμβάνονται στον κατάλογο του Forbes για τους 200 πλουσιότερους επιχειρηματίες της Ρωσίας
Το Ρωσικό Forbes αποκάλυψε τους 200 πλουσιότερους επιχειρηματίες στη Ρωσία, με 5 Αρμενίους επιχειρηματίες να περιλαμβάνονται στον κατάλογο.
Οι αδελφοί Sergey και Nikolay Sarkisov, συνιδιοκτήτες της RESO-Garantiya ασφαλιστικής εταιρείας κατατάχθηκαν 68ος και 69ος. Ο Danil Khachaturov, CEO στον ρωσικό ασφαλιστικό γίγαντα Rosgosstrakh βρίσκετε στην 71η θέση. Ο Samvel Karapetian, ιδρυτής του ομίλου Tashir βρισκετε στην 73η θέση, και ο Ruben Vardanyan, πρόεδρος της επιχείρησης Troika-Dialog βρίσκετε στην 180η Θέση..  

 

Πηγή: armenians.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Οι Αρμένιοι στους Αγίους Τόπους

 

Στην Ιερουσαλήμ, νοτιοδυτικά της παλιάς πόλης, η αρμενική συνοικία, μια περιοχή φαινομενικά ήσυχη, περιβάλλεται από ένα πέπλο μυστηρίου. Δεν είναι εύκολο να μπει κάποιος μέσα. Μόνο μια πόρτα εξυπηρετεί αυτό το σύνολο των κτιρίων όπου συνωστίζονται το μοναστήρι, η ιερατική σχολή και οι κατοικίες του μεγαλύτερου μέρους του αρμενικού πληθυσμού της πόλης. Πόσοι είναι οι Αρμένιοι της Ιερουσαλήμ σήμερα; Δύσκολο ν’ απαντήσει κάποιος. Ίσως δυο με τρεις χιλιάδες, εξασφαλίζουν όμως τη συνέχεια μιας παρουσίας που χρονολογείται από παλιά στην ιερή πόλη.

Οι πρώτες εμπορικές και στρατιωτικές επαφές ανάμεσα στην Αρμενία και την Ανατολή αναπτύχθηκαν από τα προχριστιανικά χρόνια. Κατά τον 1ο αιώνα π.Χ. η αυτοκρατορία του Μέγα Τιγράνη (95-55) εκτεινόταν μέχρι τα σύνορα της Ιουδαίας. Ωστόσο μόνο μετά τον εκχριστιανισμό της Αρμενίας στις αρχές του 4ου αιώνα οι προσκυνητές άρχισαν να επισκέπτονται τους Αγίους Τόπους. Κάποιοι απ’ αυτούς όπως ο Ευθύμιος (377-473) που καταγόταν από τη Μελιτινή, εγκαταστάθηκαν και ίδρυσαν μονές. Την πρώτη περίοδο οι Αρμένιοι μοναχοί συμμετείχαν σε μικτές κοινότητες, όπως η λαύρα του Αγίου Σάββα και το κοινόβιο του Αγίου Θεοδώρου. Ωστόσο πολύ γρήγορα ίδρυσαν αρμενικά μοναστήρια και επιδόθηκαν στη μετάφραση των κειμένων των Πατέρων της Εκκλησίας. Ψηφιδωτά με αρμενικές επιγραφές που χρονολογούνται από τον 5ο μέχρι και τον 7ο αιώνα μαρτυρούν την ύπαρξη μιας οργανωμένης αρμενικής κοινότητας.
Οι διωγμοί των «μονοφυσιτών» την περίοδο της βασιλείας του Ιουστινιανού (527-565) προκάλεσαν ένα σχίσμα στο εσωτερικό των μοναστικών κοινοτήτων και της ιεραρχίας στους Αγίους Τόπους. Πολλοί μοναχοί που ήταν αντίθετοι στη Σύνοδο της Χαλκηδώνας έφυγαν από την Ιερουσαλήμ και παραχώρησαν στους Έλληνες τα μοναστήρια τους. Ο αυτοκέφαλος Αρμένιος επίσκοπος που εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ μετά το σχίσμα και έφερε τον τίτλο του πατριάρχη από τον 7ο αιώνα και μετά, ασκούσε την εξουσία του σε όλες τις μη χαλκηδονικές κοινότητες – αρμενική, συριακή, κοπτική, αιθιοπική – των Αγίων Τόπων και σ’ ένα τμήμα της Συρίας. Λίγο αργότερα, οι Αρμένιοι κατάφεραν να επιβάλλουν την παρουσία τους ιδρύοντας πολλά καινούργια μοναστήρια. Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους Άραβες, το 637, τα αρμενικά μοναστηριακά ιδρύματα έπεσαν σε παρακμή, λόγω της αυξημένης φορολογίας. Οι αρμενικές επιγραφές του Σινά μαρτυρούν την αδιάλειπτη αρμενική παρουσία μέχρι το 13ο αιώνα, παρά τις επιδρομές των Βεδουίνων και τους πολέμους ανάμεσα στους χαλίφιδες και τους κυβερνήτες της Αιγύπτου που διεξάγονταν στα εδάφη της Παλαιστίνης.
Το 12ο αιώνα, κατά την περίοδο των Σταυροφοριών, το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας (1080-1375) διατηρούσε στενούς δεσμούς με τα γαλλικά πριγκιπάτα της Ανατολής και, ιδιαίτερα, με το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ (1099-1187), του οποίου όλες οι βασίλισσες και πολλές πριγκίπισσες ήταν αρμενικής καταγωγής. Επί πλέον, το βασίλειο διατηρούσε ένα σώμα αρμενικού πεζικού. Μέσα σ’ αυτές τις ευνοϊκές συνθήκες, ο αρμενικός πληθυσμός της Ιερουσαλήμ αυξήθηκε. Αναπτύχθηκαν πολλές αρμενικές συνοικίες (η «οδός Αρμενίων» χρονολογείται από το 1222). Στα μέσα του 12ου αιώνα, κτίστηκαν ο μεγάλος πατριαρχικός ναός αφιερωμένος στον Άγιο Ιάκωβο καθώς και άλλες εκκλησίες. Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιακώβου απέκτησε σημαντικό κύρος ανάμεσα στους λατρευτικούς χώρους της πόλης. Τα αρμενικά χειρόγραφα που προσφέρονταν από διάφορους προσκυνητές στη διάρκεια των αιώνων, δημιούργησαν μια από τις πιο πλούσιες συλλογές στον κόσμο.

 

Οι Αρμένιοι φύλακες των Αγίων Τόπων

 

Ο Σαλαδίνος που κατέλαβε την Ιερουσαλήμ το 1187, για να αποδυναμώσει τις θέσεις των Λατίνων και των Ελλήνων, ευνόησε τους Αρμενίους ανάμεσα στις άλλες κοινότητες που κατοικούσαν στην πόλη. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους χριστιανούς, οι Αρμένιοι δεν εκδιώχθηκαν ούτε έγιναν σκλάβοι. Επί πλέον, εκχωρήθηκε στην αρμενική κοινότητα μια χάρτα που αναγνώριζε τον έλεγχό της στην περιοχή και της εξασφάλιζε την ασφάλεια και την ελευθερία της πίστης σε όλους τους Αγίους Τόπους. Ο Αρμένιος βασιλιάς Χετούμ (1226-1269) συνήψε στρατιωτική συμμαχία με τον Μογγόλο ηγεμόνα Μανγκού Χαν, ο οποίος του είχε υποσχεθεί να αποδώσει τους Αγίους Τόπους στους χριστιανούς. Ο συμμαχικός στρατός κατόρθωσε να φτάσει μέχρι την Ιερουσαλήμ, αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει λόγω του πρόωρου θανάτου του Χαν το 1259. Κατά τον 15ο αιώνα, η αυξανόμενη μισαλλοδοξία των Μαμελούκων έναντι των χριστιανών και οι άδικες πράξεις που επιβάλλονταν στα εκλησσιαστικά ιδρύματα από τους φοροεισπράκτορες υπήρξε η αιτία της παρακμής της αρμενικής κοινότητας.  
Η αφύπνιση θα έλθει κατά το 19ο αιώνα στο πλαίσιο των εθνικών κινημάτων  και θα φτάσει μέχρι την ιστορική Αρμενία. Εκείνη την εποχή, οι Αρμένιοι που σπούδαζαν στην Ευρώπη δημιουργούν ένα τεράστιο δίκτυο σχολείων και εκδίδουν πολλά περιοδικά και εφημερίδες παντού σ’ όλη την Οθωμανική αυτοκρατορία. Η αρμενική πνευματική ζωή γνωρίζει μια καινούργια ανάπτυξη. Στην Ιερουσαλήμ ιδρύονται σχολείο αρρένων (1846), θηλέων (1862) καθώς κι ένα τυπογραφείο (1833) που είναι το πρώτο της πόλης. Μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τυπώνονται 400 περίπου βιβλία. Το 1866 εκδίδεται το μηνιαίο περιοδικό Σιόν.
Η συνοικία που εφάπτεται στο μοναστήρι του Αγίου Ιακώβου καταλαμβάνει το ένα έκτο της έκτασης της πόλης. Εκεί, κατοικούν πολλές αρμενικές οικογένειες που είχαν εγκατασταθεί από παλιά. Μετά τον πόλεμο το πατριαρχείο υποδέχτηκε 4000 πρόσφυγες που γλίτωσαν από τη γενοκτονία του 1915. Όσοι έμειναν, εγκαταστάθηκαν στους γύρω χώρους της κλειστής συνοικίας.

Μέσα στον περιβάλλοντα χώρο του πατριαρχείου

 

Το οχυρωμένο περιτείχισμα του αρμενικού πατριαρχείου, οι πόρτες του οποίου κλείνουν στις δέκα το βράδυ, περικλείει ένα μικρόκοσμο στον οποίο βρίσκονται, ανάμεσα στα άλλα, ένα σχολείο, μια πλούσια βιβλιοθήκη, δύο λέσχες νεολαίας και διάφορες κοινοτικές υπηρεσίες. Η διαρκής παρουσία του κλήρου δημιουργεί ένα είδος συντηρητικής ζωής. Το επίπεδο εκπαίδευσης των Αρμενίων είναι από τα πιο υψηλά της παλιάς πόλης. Το μικτό σχολείο των Αγίων Μεταφραστών, που προήλθε από τη συγχώνευση των δυο σχολών το 1929, ξεκινάει από το δημοτικό και φτάνει μέχρι το λύκειο. Εκτός από την αρμενική, διδάσκονται επίσης η αραβική, η εβραϊκή, η αγγλική και η γαλλική γλώσσα. Η θρησκευτική εκπαίδευση στην Ιερουσαλήμ θεσμοθετήθηκε το 1843, με τη δημιουργία του ιερατικού σεμιναρίου. Σήμερα οι απόφοιτοι της σχολής αυτής στελεχώνουν το ιερατικό προσωπικό της αρμενικής διασποράς. Τη δεκαετία του 70, φιλοξένησε τα ορφανά αρμενόπουλα της Τουρκίας και τη δεκαετία του 80 αυτά του Λιβάνου. Τα κυριότερα επαγγέλματα των Αρμενίων της Ιερουσαλήμ, είναι η κεραμική, η αδαμαντουργία και η φαρμακευτική. Δυστυχώς το μεταναστευτικό ρεύμα προς την Αμερική και την Αυστραλία έχει στερήσει την κοινότητα από τα νέα και πιο δυναμικά μέλη της.
Τα στοιχεία που αναφέρονται στο παρόν κείμενο προέρχονται από το βιβλίο του Κεβόρκ Χιτλιάν, History of the Armenians in the Holy Land, Αρμενικό Πατριαρχείο, Ιερουσαλήμ, 1989, και από τη σχετική ξενάγηση που μας έκανε ο συγγραφέας κατά την επίσκεψή μας προ τριετίας στην ιερή πόλη.

 

 

Πηγή: armenika.gr

Διαβάστε περισσότερα...

'Καθαρίζεις' ένα λαό και κάνεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα...

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Λέγεται πως ο ίδιος ο Χίτλερ κάποτε ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος θα ξεχνούσε την γενοκτονία των Εβραίων αναφέροντας το σαθρό επιχείρημα… “Ποιός θυμάται τη γενοκτονία των Αρμενίων;” Ο άνθρωπος ,αφού νωρίτερα...φούρνισε εκατομμύρια ανθρώπους, έπεσε και πάλι έξω…Η ιστορία τον διέψευσε. Οι Εβραίοι δεν ξέχασαν την γενοκτονία και φυσικά δεν την ξέχασε ο Αρμενικός λαός. Οι Αρμένιοι είτε ζουν στο Ερεβάν, είτε ζουν στο Ηράκλειο, την Γαλλία ή την Αμερική θεωρούν την 24η-25η Απριλίου του 1915 ως την αρχής μίας θλιβερής επετείου. Τότε που οι Νεότουρκοι στην Πόλη μάζεψαν τους πρώτους Αρμένιους και τους κατέσφαξαν.
Ήταν η αρχή ενός μαζικού προγκρόμ που για τα επόμενα χρόνια στοίχισε τη ζωή σε 1,5-2 εκατομμύρια ψυχές. Ήταν μια προσπάθεια ξεκληρίσματος των Αρμενίων που για τους Τούρκους ήταν ακόμη ένα κόκκινο πανί, όπως ήταν οι Έλληνες του Πόντου, οι Κούρδοι. Οι συστηματικές και επιμελώς προετοιμασμένες σφαγές και εκτοπίσεις των Αρμενίων από την τουρκική κυβέρνηση μεταξύ του 1915 και του 1923 με σκοπό την εξόντωση της αρμενικής φυλής, συνθέτουν την Γενοκτονία των Αρμενίων.
Εκ των πραγμάτων η λέξη «Γενοκτονία» στις μέρες μας συνειρμικά επικεντρώνει τη σκέψη μας στα δύο τραγικά γεγονότα του αιώνα μας, τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη Γενοκτονία των Εβραίων και των σλαβικών λαών το 1940-44 από τους Γερμανούς. Στον αιώνα μας διαπράχθηκαν εγκλήματα Γενοκτονίας εις βάρος και άλλων λαών, που συνειδητά η Τουρκία προσπάθησε και προσπαθεί να υποβαθμίσει.
Μέχρι και σήμερα η Τουρκία δεν θέλει να ακούσει τίποτα περί Γενοκτονίας. Η οποία επιμένει ότι η σφαγή των εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων δεν ήταν τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου! Πόλεμος λοιπόν το ολοκαύτωμα του αρμενικού λαού, πόλεμος ο αφανισμός της κουρδικής εθνότητας ,η διχοτόμηση της Κύπρου, αλλά και του ελληνισμού του Πόντου; Η μόνη αλήθεια στα λεγόμενα των Τούρκων είναι ότι ο όρος «γενοκτονία» όταν συνέβησαν τα περιστατικά του 1915 και εντεύθεν δεν υπήρχε στη διεθνή διπλωματία. Η γενοκτονία ως όρος εισήχθη μετά την δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όταν δικάστηκαν οι ναζί.

Το μεγάλο έγκλημα

Η γενοκτονία των Αρμενίων υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του αιώνα. Πρόκειται για την πρώτη συστηματική διαδικασία εθνοκάθαρσης που εφάρμοσε η Τουρκία, η χώρα που βαρύνεται ίσως με τα μεγαλύτερα εγκλήματα εθνικού ξεκαθαρίσματος. Την ίδια εγκληματική τακτική εφάρμοσε σε βάρος των Ποντίων και των άλλων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, των Κούρδων και των Ελλήνων της Κύπρου. Οι Τούρκοι αντιμετώπισαν την επιθυμία των Αρμενίων για ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα με μια πρωτοφανή αγριότητα. Ο διωγμός και σφαγές των Αρμενίων για μια εικοσαετία, από το 1896 μέχρι το 1916, δημιούργησε το αρμενικό ολοκαύτωμα και κατέστησε την Τουρκία διαχρονικά υπόλογη ενώπιον της διεθνούς κοινωνίας και της παγκόσμιας ιστορίας. Η Τουρκική διπλωματία έχει επικεντρώσει την προσπάθεια της στον εξωραϊσμό της Τουρκικής ιστορίας και στην απάλειψη ή την άμβλυνση των εντυπώσεων από τη γενοκτονία των Αρμενίων και τα άλλα διεθνή εγκλήματα της Τουρκίας.
Κατά τη διάρκεια του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Νεότουρκοι, φοβούμενοι ότι και οι Αρμένιοι όπως και οι άλλοι λαοί στα Βαλκάνια θα επιδιώξουν ν΄αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, αποφάσισαν να εξορίσουν τον αρμενικό πληθυσμό από τα ρωσο-τουρκικά σύνορα.
Στην πραγματικότητα, ολόκληρος ο αρμενικός πληθυσμός της Ανατολίας ως τα σύνορα της Συρίας, εξορίστηκε το 1915-1916. Σύμφωνα με διάφορες πηγές, ο συνολικός αριθμός των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ανερχόταν σε 1,5 με 2 εκατομμύρια ψυχές. Μετά την εξόντωση των προυχόντων στην Κωνσταντινούπολη και την ομαδική εξόντωση των αρμενίων στρατιωτών είχαν στρατευτεί στον οθωμανικό στρατό, οι διωγμοί οδήγησαν σε μεγάλης κλίμακας σφαγές. Η γενοκτονία αυτή οδήγησε στο θάνατο το σαράντα με πενήντα τοις εκατό του αρμενικού πληθυσμού.
Η γενοκτονία του 1915 ξερίζωσε τους Αρμενίους από τη Μικρά Ασία και κυρίως από τις έξι επαρχίες όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι. Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες Αρμενίων είχαν απομείνει στην Τουρκία, συγκεντρωμένοι κυρίως στην Κωνσταντινούπολη. Είναι φανερό πως η κατάσταση των περισσότερων Αρμενίων στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν δραματική. Πολλοί ζούσαν σε πρόχειρα παραπήγματα λίγο πιο έξω απ’ το Χαλέπι, τη Δαμασκό, τη Βηρυτό, την Αθήνα (σημειωτέον ότι η Ελλάδα δέχτηκε επίσης το 1,2 εκατομμύριο Ελλήνων που απελάθηκαν από τη Μικρά Ασία κι ανταλλάχθηκαν με 650.000 μουσουλμάνους που απελάθηκαν στην Τουρκία), τη Φιλιππούπολη, τη Σόφια και την Κύπρο. Παρά ταύτα, με τον καιρό, όχι μόνο ενσωματώθηκαν στον πληθυσμό των χωρών αυτών, αλλά και διακρίθηκαν και διέπρεψαν Για όσους Αρμενίους κατέφυγαν σε ήδη ανεπτυγμένες χώρες οι συνθήκες ήταν επισφαλείς, όπως είναι πάντα για όλους όσους καταφεύγουν σε μια χώρα τη γλώσσα της οποίας δε γνωρίζουν και δε διαθέτουν κεφάλαια, παρά μόνο τα δυο τους χέρια.
Ο αριθμός των θυμάτων καθώς και ο τρόπος εκτέλεσής τους έμεινε μοναδικός στη σύγχρονη ιστορία, κάνοντας έτσι την 24η Απριλίου του έτους 1915 διεθνώς γνωστή ως ημέρα της πρώτης γενοκτονίας του 20ού αιώνα, η οποία διαπράχθηκε από την Τουρκία και είχε 1.500.000 και πλέον θύματα, Αρμένιους όλων των ηλικιών, ενώ περίπου μισό εκατομμύριο άστεγοι διέφυγαν στα εδάφη που σήμερα αποτελούν τη Δημοκρατία της Αρμενίας, σε περιοχές της Μέσης Ανατολής, της Ευρώπης και της Αμερικής.
Η Τουρκία, εντούτοις, παρά τα συντριπτικά στοιχεία που τεκμηριώνουν την Γενοκονία των Αρμενίων, επιμένει στην αδιάλλακτη θέση της πλήρους άρνησης της ιστορικής αλήθειας. Και κάθε φορά που μία χώρα έρχεται είτε επίσημα είτε ανεπίσημα να αναγνωρίσει την Γενοκτονία η Τουρκία αντιδρά και απειλεί θεούς και δαίμονες.
Πηγή: triklopodia.com

Διαβάστε περισσότερα...

24η Απριλίου 1915: Η Γενοκτονία των Αρμενίων, από τη προμελέτη στη διάπραξη

του CLAIRVAUX στο Le Nouvel Observateur

Σφαγές Αρμενίων στην Τραπεζούντα

Όπως και με τους Εβραίους, η υλοποίηση της γενοκτονίας των Αρμενίων του 1915 προϋπέθετε την ύπαρξη ενός ενιαίου κόμματος με ολοκληρωτικές απόψεις, που είχε υπό τον έλεγχό του όλους τους μηχανισμούς του κράτους, κυρίως του στρατού και της αστυνομίας, καθώς επίσης μια εθνικιστική ιδεολογία, εν προκειμένου τον Παντουρκισμό.

Τον Μάιο του 1914, το κόμμα των Νεότουρκων έχοντας επεκτείνει την επιρροή του σε όλη την οθωμανική αυτοκρατορία, αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας.

Το κόμμα κατέχει τις θέσεις κλειδιά με την τριανδρία: ο Ταλάτ είναι υπουργός Εσωτερικών, ο Ενβέρ κατέχει τη θέση του Πολέμου και ο Τζεμάλ, το Πολεμικό Ναυτικό. Πρωθυπουργός ήταν ο Σαίντ Χαλίμ.

Πίσω, σαν τον ιστό της αράχνης, το κόμμα Ιτιχάντ, με τον γραμματέα του, τον Μιντάντ Σούκρου (Midhat Choukrou). Ανάμεσα τους ο ιδεολόγος του Παντουρκισμού, όπως ο Δρ Ναζίμ. Αλλά ο πραγματικός καθοδηγητής της Κεντρικής Επιτροπής παραμένει ο Ταλάτ Πασάς.

Αρχικά, οι Αρμένιοι δεν χρειάζονται να ανησυχούν, γιατί εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο από το κόμμα Ντασνάκ (Daschnaks).
Το τελευταίο υποστήριξε το νεοτουρκικό κίνημα στην προσπάθειά του να αναζωογόνηση τη Τουρκία.

Τον Αύγουστο του 1914, ξέσπασε ο πόλεμος, η Τουρκία μένει ουδέτερη.
Όμως, παροτρύνεται από τη Γερμανία, η οποία πληρώνει δύο εκατομμύρια τουρκικές λίρες, οπότε ο πολεμοχαρής Ενβέρ και ο Ταλάτ αποφασίζουν υπέρ της σύγκρουσης, σέρνοντας μαζί και τον Σαίντ Χαλίμ. Η Τουρκία κήρυξε την κατάσταση πολέμου στις 2 Νοεμβρίου.
Οι Αρμένιοι, που έγιναν στρατιώτες- πολίτες στο σύνολό τους, πληρούν την επιστράτευση.

Οι Ρώσοι εισβάλλουν στην τουρκική Αρμενία

Ο Ενβέρ, με το τρίτο οθωμανικό σώμα στρατού, αντεπιτίθεται στην Τρανσκαυκασία, και ηττείται στη μάχη του Σαρίκαμις τον Ιανουάριο του 1915.
Στην Κωνσταντινούπολη, η ομάδα των Νεότουρκων περίμενε τη σπίθα που θα πυροδοτούσε το σχέδιο τους: την εξόντωση των Αρμενίων.
Μια πλειοψηφία διαμορφώνεται στην Κεντρική Επιτροπή, με τη συμφωνία του Ταλάτ.
Οι Αρμένιοι κατηγορούνται ότι έκαναν μια συμμαχία με τους Ρώσους και ότι είναι λιποτάκτες.
Οι Νεότουρκοι τους βλέπουν σαν εμπόδιο για την εθνοτική ενοποίηση της Ανατολίας και την επέκτασή της στα εδάφη της Κεντρικής Ασίας όπου κυριαρχεί η τουρκική γλώσσα (Παντουρανισμός) .

Όπως και στη Διάσκεψη της Βάνζεε (1942), το Φεβρουάριο του 1915, οι αξιωματούχοι της Ιτιχάντ θα μελετήσουν τις λεπτομέρειες της διοικητικής και τεχνικής οργάνωσης για την εξόντωση των Αρμενίων.
Οι αντάρτικοι πληθυσμοί θα διωχθούν από τα σύνορα.
Αλλά ο κύριος όγκος θα οργανωθεί σε φάλαγγες εκτοπισμένων, που αποδεκατιστήκαν κατά τη διάρκεια της μεταφοράς και επί τόπου.
Η αναγκαστική μεταφορά του πληθυσμού κρύβει αυτή τη επιχείρηση αφανισμού.

Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

Οι τουρκικές ήττες από την έναρξη του πολέμου αποδίδονται στην προδοσία των Αρμενίων, σαν υποστηρικτές των Ρώσων.
Εξάλλου, οι Τούρκοι ήταν πεπεισμένοι ότι η Γερμανία θα κέρδιζε τον πόλεμο και, ότι στο τέλος της σύγκρουσης θα προστατεύονταν από την εκδίκηση των δυτικών δυνάμεων.
Και για «raison d’ État» (κρατικό λόγο), η Γερμανία κάλυψε την εξόντωση που διαπράττονταν από τον πολεμικό σύμμαχο της.
Στο τέλος του πολέμου, θα επιτρέψει την φυγή και την φιλοξενία των δραστών της γενοκτονίας στο έδαφός της.
Η ηθική ευθύνη της Γερμανίας είναι λοιπόν δεδομένη .

Το πρώτο μέτρο αφορά τους Αρμενίους στρατιώτες που υπηρετούσαν στον οθωμανικό στρατό και αφοπλίζονται. Σκεφτόμαστε τους Χάρκι το 1962.
Από το 1915, σφαγιάστηκαν σε μικρές ομάδες.

Αλλά η ουσιαστική αφετηρία της επιχείρησης γενοκτονίας, είναι η 24η και 25η Απριλίου 1915 στην Κωνσταντινούπολη, με τη σύλληψη και σφαγή των προυχόντων και διανοούμενων Αρμενίων: αποκεφαλίζεται η "ιντελιγκέντσια", που υπολογίζεται σε 650 άτομα. Αφού εξαφανίστηκε η ελίτ, περνάνε στον υπόλοιπο πληθυσμό.

Η εξόντωση των πληθυσμών εξελίσσεται σε δύο φάσεις:
- Από το Μάιο έως το Ιούλιο 1915 σε 7 επαρχίες (βιλαέτια) της Ανατολικής Ανατολίας, 4 κοντά στο ρωσικό μέτωπο (Τραπεζούντα, Ερζερούμ, Βαν, Μπιτλίς) και 3 πιο πίσω (Σίβας, Χάρπουτ, Ντιγιαρμπακίρ), με σύνολο σχεδόν ένα εκατομμύριο Αρμένιοι.
- στα τέλη του 1915 και 1916 σε άλλες επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Αυτά τα γεγονότα οδήγησαν στις ακόλουθες συνέπειες:

Τα δύο τρίτα των Αρμενίων σφαγιάστηκαν το 1915 και 1916 .
Οι αριθμοί μόνο αποτελούν αντικείμενο συζήτησης: ο αριθμός των νεκρών κυμαίνεται μεταξύ 1.200.000 και 1.500.000, με τον αρμενικό πληθυσμό να κυμαίνεται ανάλογα με τα στατιστικά στοιχεία από 1,8 έως 2 εκατομμύρια.

Οι δολοφόνοι υπεύθυνοι για την εξόντωση είναι είτε δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί, στρατιώτες, Κούρδοι, είτε απλοί πολίτες.
Θα πρέπει, να αναφερθεί και η ειδική οργανωτική δομή, βάσει της οποίας ανατέθηκαν οι βρώμικες δουλειές στον Μπεχαεντίν Σακίρ (Behaeddin Shakir), όπως λίγο- πολύ έγινε με τις ομάδες παρέμβασης των Ναζί, τις περιβόητες Einsatzgruppen.
Όπως η εξόντωση των Εβραίων αποφασίστηκε στο υψηλότερο επίπεδο του γερμανικού κράτους, έτσι και η γενοκτονία των Αρμενίων σχεδιάστηκε από τους ηγέτες του Νεότουρκων, μέλη της οθωμανικής κυβέρνησης από το κόμμα Ιτιχάντ, το οποίο έδινε τις οδηγίες.

Για όσους δεν αμφισβητούν τα πραγματικά περιστατικά, η Τουρκία είναι τόση υπεύθυνη για τη γενοκτονία των Αρμενίων όσο η Γερμανία ήταν για αυτή των Εβραίων και το καθεστώς του Βισύ (Vichy) για τη σύλληψη και εκτόπιση τους.

Σφαγές και εκτοπίσεις

Μόλις οι άνδρες εκτελέστηκαν σε μικρές ομάδες έξω από την πόλη, ο αρμενικός πληθυσμός εκτοπίζεται.
Διαιρείται σε φάλαγγες από γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, και οδηγείται έξω από την πόλη, ενώ οι επί μέρους σχηματισμοί αποδεκατίζονται από τους χωροφύλακες που είναι επιφορτισμένοι με τη συνοδεία, από Κούρδους και πολιτοφύλακες.

Οι φάλαγγες των εκτοπισμένων των οποίων ο αριθμός εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 870 000 άτομα κατευθύνονται προς το Χαλέπι της Συρίας, όπου χωρίζονται σε δύο άξονες: στα νότια προς τη Συρία, το Λίβανο και την Παλαιστίνη (ένα μέρος θα επιβιώσει) και στα ανατολικά κατά μήκος του Ευφράτη, όπου χτίζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης που είναι αληθινοί τόποι θανάτωσης.
Οι απελαθέντες σέρνονται μέχρι το Ντεΐρ Εζ Ζορ, μια συριακή πόλη στις όχθες του Ευφράτη (ένα μνημείο υπενθυμίζει την γενοκτονία εκεί).

Τον Ιούλιο του 1916 οι επιζώντες εστάλησαν στις ερήμους της Μεσοποταμίας, όπου εξοντώθηκαν ή πέθαναν από δίψα.
Σφαγιάζονται επίσης οι επιζώντες κατά μήκος της σιδηροδρομικής Βαγδάτη- Ρας Αλ Αϊν και Ιντιλι (Intilli).
Μόνο το ένα τρίτο των Αρμενίων θα επιβιώσουν, περίπου 290.000 που κατοικούν κυρίως στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη, και περίπου 100.000 κρατούμενοι στα στρατόπεδα του νότου.

Φωτογραφική τεκμηρίωση

Υπάρχουν φωτογραφίες που μαρτυρούν τη γενοκτονία των Αρμενίων: πάρθηκαν από τον Armin Wegner, ένας αξιωματικός του γερμανικού Ερυθρού Σταυρού.
Τον Ιανουάριο του 1919, προβάλλοντας το ζήτημα των Αρμενίων, ο Wegner απέστειλε επιστολή προς τον πρόεδρο Wilson στην οποία καταθέτει την οπτική μαρτυρία του και ζήτησε από τον Αμερικανό Πρόεδρο να μην εγκαταλείψει τους επιζήσαντες στην τύχη τους.
Διαβάστε περισσότερα...

Αντίδραση της Άγκυρας στις δηλώσεις Ομπάμα για τη σφαγή των Αρμενίων

Η Τουρκία επέκρινε σήμερα τις δηλώσεις που έκανε ο αμερικανός πρόεδρος με την ευκαιρία της 96ης επετείου της σφαγής των Αρμενίων επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μολονότι ο Μπαράκ Ομπάμα απέφυγε να χρησιμοποιήσει τον όρο "γενοκτονία".
"Οι δηλώσεις (του Ομπάμα) διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα. Γι'αυτό κρίνουμε ότι δημιουργούν πρόβλημα και εκφράζουμε τη λύπη μας γι'αυτές", ανακοίνωσε το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.
"Αναμένουμε από τις ΗΠΑ να διευκολύνουν την εξομάλυνση της διαδικασίας μεταξύ της Τουρκίας και της Αρμενίας, όχι να την περιπλέξουν", προσθέτει το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών σε ανακοίνωσή του.
Ο Μπαράκ Ομάμα ζήτησε χθες από την Άγκυρα να αναγνωρίσει "πλήρως" τις σφαγές αυτές και καταδίκασε "τα τρομερά αυτά γεγονότα". Ωστόσο απέφυγε να χαρακτηρίσει "γενοκτονία" τις σφαγές των Αρμενίων.
"Μια πλήρης και ειλικρινής αναγνώριση είναι προς το συμφέρον όλων μας", υπογράμμισε ο αμερικανός πρόεδρος.
Αντιδρώντας στις δηλώσεις του Ομπάμα, ο πρεσβευτής της Τουρκίας στις ΗΠΑ Ναμίκ Ταν εξέφρασε χθες "τη βαθειά λύπη του" για τα σχόλια του αμερικανού προέδρου, τα οποία, όπως είπε, αποτελούν "έναν λανθασμένο και ακατάλληλο μονομερή πολιτικό χαρακτηρισμό της ιστορίας".
Πηγή: agelioforos.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Η “εκδίκηση” των Αρμενίων για την Γενοκτονία.Μία άγνωστη ιστορία.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ

Οι Αρμένιοι  δεν έμειναν με τα χέρια δεμένα, σ΄ότι αφορά στη Γενοκτονία. Δεν περίμεναν τη διεθνή κοινότητα για να τιμωρήσει τους σχεδιαστές της. γ Τους τιμώρησαν με τα ίδια τους τα χέρια,σε μια επιχείρηση που θυμίζει το τρόπο που έδρασαν οι ισραηλινοί μετά από τα γεγονότα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου.Γεγονότα που τα είδαμε στην ταινία ΜΟΝΑΧΟ.

Η ομάδα των αρμένιων  τιμωρών δεν ξεπερνούσε τα δέκα άτομα και έδρασε στα πλαίσια μιας μακράς προετοιμασίας.

ΒΕΡΟΛΙΝΟ- Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ- ΜΕ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΑΡΜΕΝΙΟΥ ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΛΑΤ ΠΑΣΑ

Η πρώτη εκτέλεση τούρκου αξιωματούχου πραγματοποιείται στο Βερολίνο και εντάσσεται στα πλαίσια μιας επιχείρησης που πήρε το όνομα της θεάς της εκδίκησης, Νέμεσις, από την ελληνική μυθολογία.

Συγκεκριμένα, γύρω στις 11 το πρωί της Τρίτης 15 Μαρτίου 1921, στη συνοικία Σαρλότεμπουργκ, ο Σογομών Τεχλιριάν, μετά από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, κρίνει κατάλληλη τη στιγμή να εκτελέσει το σχέδιό του.

Στην οδό Χάρντεμπεργκ κάνει ανύποπτος το συνηθισμένο περίπατο, ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα, από τη σύζυγό του, ο οργανωτής του μεγάλου εγκλήματος, πρώην υπουργός Εσωτερικών και μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων που κυβέρνησε ουσιαστικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του πολέμου, Ταλάτ Πασά.

Ο Τεχλιριάν ξεκινά από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Τούρκο, τον προσπερνά και επιβραδύνει το βήμα του. Κατόπιν γυρίζει πίσω.

Ο Ταλάτ φαίνεται σαν κάτι να διαισθάνεται, θέλει να λοξοδρομήσει και ν’ αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη. Αλλά δεν προλαβαίνει.

Ο Τεχλιριάν βγάζει το περίστροφο από την τσέπη του και με μια αστραπιαία κίνηση τον πυροβολεί στο ύψος του κεφαλιού. Μια σφαίρα είναι αρκετή.

Ο γιγαντόσωμος Ταλάτ βρίσκεται ξαπλωμένος καταγής. Ο Τεχλιριάν τρέχει να εξαφανιστεί αλλά κάποιος που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση καταφέρνει να τον συλλάβει.

Στη δίκη που συγκεντρώνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον, ο Τεχλιριάν θα υποστηρίξει ότι ενήργησε μόνος του χωρίς προμελέτη, οδηγούμενος από μια ακαταλόγιστη επιθυμία εκδίκησης των συγγενών του στη θέα του υπ’ αριθμόν 1 δήμιου των Αρμενίων που αναγνώρισε τυχαία σ’ ένα δρόμο του Βερολίνου.

Είναι μια μεμονωμένη πράξη που διέπραξε ένας επιζήσας της γενοκτονίας ο οποίος έγινε επιληπτικός και ανίκανος ν’ αντέξει την ιδέα ότι ένας εγκληματίας όπως ο Ταλαάτ μπορεί να ζει ατιμώρητος μετά από τέτοιες φρικαλεότητες υποστηρίζουν οι δικηγόροι του.

Πρέπει να δικαιολογήσει την πράξη του ως ένα απερίσκεπτο χτύπημα, επακόλουθο των βασάνων του, για να μπορέσει να υποστηρίξει την αθωότητά του και η δίκη του να γίνει αυτή του θύματός του, αυτού που υπήρξε ο δήμιος των συγγενών του.

Επικαλείται τις ταλαιπωρίες από την εκτόπισή του, τις τρεις πληγές του, τις κρίσεις επιληψίας κάθε φορά που θυμόταν τη μητέρα του, τον αδελφό του, τις σφαγμένες μπροστά στα μάτια του αδελφές του.

Πρέπει να διαβεβαιώσει ότι δεν γνώριζε καν την παρουσία του Ταλάτ στο Βερολίνο όταν ήλθε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία: μια μέρα, τον είχε συναντήσει τυχαία στο δρόμο, τον είχε ακολουθήσει από απλή περιέργεια, χωρίς κακό σκοπό.

Όμως, δυο εβδομάδες πριν την εκτέλεση, μετακομίζοντας απέναντι από το σπίτι του είχε ξαναδεί στον ύπνο του τους σωρούς των πτωμάτων ανάμεσα στα οποία είχε αναγνωρίσει τα κορμιά των βασανισμένων γονιών του.

ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΑΘΩΩΣΕ ΤΟΝ ΑΡΜΕΝΙΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ

Τρεις μήνες μετά την εκτέλεση, οι ένορκοι του κακουργιοδικείου του Βερολίνου αθωώνουν τον κατηγορούμενο για το έγκλημα εκ προμελέτης.

Η αθώωσή του γίνεται δεκτή με ενθουσιώδη χειροκροτήματα από ένα πλήθος συμπατριωτών και συμπαθούντων που είχαν κατακλύσει το δικαστήριο και θεωρείται σαν η τρανή απόδειξη για τα συναισθήματα της πολιτισμένης ανθρωπότητας απέναντι στο τερατώδες έγκλημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

ΚΩΝ/ΠΟΛΗ -ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ- ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ

Την ίδια τακτική θα ακολουθήσει κι ένας άλλος Αρμένιος τιμωρός, ο Μισάκ Τορλακιάν που θα σκοτώσει στην Κωνσταντινούπολη, τον υπουργό Εσωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, Μπεχούντ Χαν Τζιβανσίρ, υπεύθυνο της σφαγής 20.000 Αρμενίων κατά την είσοδο των Τούρκων στο Μπακού το Σεπτέμβρη του 1918. Στις 18 Ιουλίου 1921, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ο αζέρος αξιωματούχος επιστρέφει στο ξενοδοχείο Πέρα Παλάς, συνοδευόμενος από τον αδελφό του και άλλα τέσσερα άτομα μετά από μια οινοποσία σ’ ένα γειτονικό δημόσιο πάρκο.

Ένας μικρόσωμος άνδρας εμφανίζεται ξαφνικά στην είσοδο του ξενοδοχείου πυροβολώντας μια φορά στα πλευρά του Τζιβανσίρ που τον περνούσε ένα κεφάλι.

Ο υπουργός γυρίζει λίγο το σώμα του και καταφέρνει να πιάσει το μπράτσο του θύτη του. Αυτός όμως προλαβαίνει και του φυτεύει δυο σφαίρες στο στήθος.

Κι ενώ ο τραυματίας σωριάζεται καταγής, οι συνοδοί του πανικόβλητοι το βάζουν στα πόδια και κρύβονται πίσω από τα αυτοκίνητα.

Οι δυο τούρκοι αστυνομικοί της φρουράς που βρίσκονται μπροστά στο ξενοδοχείο εξαφανίζονται. Ο Τορλακιάν στρίβει στη γωνία του δρόμου, αλλά ξαναεμφανίζεται ακούγοντας τις εκκλήσεις του θύματος για βοήθεια.

Οι τριάντα περίπου αποσβολωμένοι μάρτυρες δεν τολμούν να επέμβουν, βλέπουν έντρομοι τον εκτελεστή να πλησιάζει και να δίνει τη χαριστική βολή στον τραυματισμένο που θα υποκύψει λίγο αργότερα κατά τη μεταφορά του στο ξενοδοχείο.

Ο Τορλακιάν πυροβολεί μια φορά στον αέρα για ν’ απομακρύνει τους αστυνομικούς που έχουν σπεύσει εν τω μεταξύ για να τον αφοπλίσουν και προσπαθούν να τον συλλάβουν.

Στη συνέχεια όταν καταφθάνουν οι γάλλοι στρατιωτικοί που ανήκαν στις δυνάμεις κατοχής, ο Τορλακιάν βάζει το όπλο του στη σκεπή ενός αυτοκινήτου και παραδίδεται.

Οι στρατιώτες τον συνοδεύουν μέχρι το αστυνομικό τμήμα, ενώ το πλήθος τον ξυλοκοπεΊ μέχρι που λιποθυμάει.

Στους Γάλλους και κατόπιν στους Άγγλους αξιωματικούς που τον ανακρίνουν, απαντά ότι η οικογένειά του εξοντώθηκε με διαταγή του Τζιβανσίρ στο Μπακού και δείχνει τις τρεις ουλές που φέρει στο σώμα του ενώ μια σφαίρα είναι σφηνωμένη στο μηρό του απ’ αυτή τη σφαγή.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ Ο ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΑΠΛΑ ΑΠΕΛΑΘΗΚΕ

Η δίκη του Τορλακιάν αρχίζει στα τέλη Αυγούστου, ενώπιον του βρετανικού στρατιωτικού δικαστηρίου στο κτίριο της παλιάς οθωμανικής σχολής πολέμου.

Διαρκεί δυο μήνες και ο συνήγορος υπεράσπισης στηριζόμενος στο πόρισμα του γιατρού-πραγματογνώμονα, υποστηρίζει ότι ο πελάτης του αφού καταλήφθηκε από επιληψία – όπως ο Τεχλιριάν – είχε αντιδράσει όντας σε κατάσταση κρίσης στην ανάμνηση των σφαγών των συγγενών του στο Μπακού, όταν πληροφορείται για την παρουσία του Τζιβανσίρ στην Κωνσταντινούπολη.

Στις 20 Οκτωβρίου, ο Τορλακιάν κρίνεται ένοχος χωρίς να του επιβληθεί ποινή λόγω ψυχικής διαταραχής τη στιγμή των γεγονότων. Έτσι αφού θεωρείται ανεύθυνος για τις πράξεις του, απελαύνεται στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής.

Ο θάνατος του Τζιβανσίρ, όπως και του Ταλαάτ εγγράφεται σε μια σειρά προμελετημένων και επιμελώς προετοιμασμένων πράξεων από ένα κρυφό δίκτυο που σχηματίστηκε στους κόλπους του κόμματος της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας – Τασνακτσουτιούν με σκοπό να καταδιώξει αυτούς τους εγκληματίες πολέμου μέχρι τα πιο μυστικά κρησφύγετά τους και να τους εκτελέσει.

Παράλληλα, άλλες ομάδες εκδικητών βρίσκονται στην Ευρώπη και περιμένουν τις κατάλληλες οδηγίες. Το σχέδιο είναι να χτυπήσουν τα επόμενα άτομα της λίστας με τη ρητή εντολή αυτή τη φορά να μην πιαστεί κανένας – δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνουν παρόμοιες δίκες – αποφεύγοντας όσο το δυνατόν, τους άσκοπους θανάτους και τα χτυπήματα αθώων.

ΡΩΜΗ- Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΩΝ ΝΕΩΤΟΥΡΚΩΝ ΣΑΙΤ ΧΑΛΙΜ ΠΑΣΑ

Στις 5 Δεκεμβρίου 1921 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν θα εκτελέσει στη Ρώμη κατά τρόπο μυθιστορηματικό – κρεμασμένος στο μαρσπιέ της άμαξας που μετέφερε το θύμα – με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον πρώην αρχηγό της κυβέρνησης των Νεότουρκων Σαΐντ Χαλίμ μετά από συστηματική παρακολούθηση πέντε μηνών.

ΒΕΡΟΛΙΝΟ- ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΠΑΧΑΝΤΙΝ ΣΑΚΙΡ ΚΑΙ ΤΖΕΜΑΛ ΑΖΜΙ.
Ο Σιρακιάν μαζί με τον Αράμ Γεργκανιάν θα ξαναχτυπήσουν στο Βερολίνο στις 17 Απριλίου 1922 ταυτόχρονα τον δρ. Μπεχαεντίν Σακίρ, έναν από τους κυριότερους υπεύθυνους της γενοκτονίας και τον πρώην διοικητή της Τραπεζούντας, Τζεμάλ Αζμί.

ΤΙΦΛΙΔΑ – Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΤΖΕΜΑΛ ΠΑΣΑ

Η καταδίωξη του πρώην υπουργού Ναυτικών, Τζεμάλ Πασά, μέλους της τριανδρίας των Νεότουρκων, που έγινε σύμβουλος των Σοβιετικών στις καυκασιανές υποθέσεις, θα οδηγήσει τους αποφασισμένους κομάντος Στεπάν Τζαγικιάν, Μπεντρός Τερ Μπογοσιάν και Αρντασέζ Κεβορκιάν να τον εκτελέσουν στις 25 Ιουλίου 1922, μπροστά στο στρατηγείο της Τσέκα, (πολιτικής αστυνομίας των μπολσεβίκων) στην Τιφλίδα.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΝΒΕΡ ΠΑΣΑ

Ο Ενβέρ Πασάς, το τρίτο μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων, πρώην υπουργός Πολέμου, που είχε στραφεί προς την κομμουνιστική κυβέρνηση της Μόσχας, θα σκοτωθεί στις 4 Αυγούστου 1922 από μια διμοιρία αρμενίων μπολσεβίκων κοντά στη Σαμαρκάνδη, στα σύνορα του Αφγανιστάν, όντας επικεφαλής μιας ομάδας επαναστατημένων μουσουλμάνων του εμιράτου της Μπουχάρας και


ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡ. ΝΑΖΙΜ

ο δρ. Ναζίμ, ο τελευταίος που απέμεινε από τη λίστα των εκδικητών, θα εκτελεστεί δι’ απαγχονισμού στην Άγκυρα στις 26 Αυγούστου 1926. Διότι διότι συνωμότησε εναντίον του κεμαλικού καθεστώτος. Η θεία δίκη.

Έτσι λίγα χρόνια μετά το 1915 δεν έμεινε ούτε ένας επικεφαλής της οργάνωσης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Οι ίδιοι οι Αρμένιοι δίκασαν και εκτέλεσαν με το ίδιο νόμισμα.

Η επιχείρηση Νεμεσις μόλις είχε ολοκληρωθεί.
Αυτό που ζητούν τώρ οι Αρμένιοι είναι η αναγνώριση της γενοκτονίας απο την ίδια την Τουρκία.

 

 

Πηγή: newspot.gr

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι