Ντικράν Βαρτικιάν

Με­θυ­σμέ­νος με τέ­χνη και ζω­γρα­φι­κή

Ο Ντι­κράν Βαρ­τι­κιάν εί­ναι ένας Αρ­μέ­νιος γε­λοιο­γρά­φος που δρα­στη­ριο­ποιεί­ται για πά­νω α­πό μια δε­κα­ε­τί­α στην Πο­λω­νί­α. Α­γα­πά­ει τον κό­σμο των πα­ρα­μυ­θιών και προ­σπα­θεί διαρ­κώς να ι­κα­νο­ποι­ή­σει τις καλ­λι­τε­χνι­κές α­νη­συ­χί­ες του πει­ρα­μα­τι­ζό­με­νος με έ­να πλή­θος δια­φο­ρετι­κών μορ­φών τέ­χνης. Έ­τσι ε­κτός α­πό γε­λοιο­γρά­φος, ο Ντι­κράν α­σχο­λεί­ται με τη φω­το­γρα­φί­α, τη ζω­γρα­φι­κή, το σχέ­διο, το design και το animation.

Ο Ντι­κράν Βαρ­τι­κιάν γεν­νή­θη­κε το 1962 στο Ε­ρε­βάν της Αρ­με­νί­ας. Α­πό το 1978 μέ­χρι το 1982 σπού­δα­σε σκί­τσο και ζω­γρα­φι­κή στο πα­νε­πι­στή­μιο Τερ­λε­με­ζιάν. Ύ­στε­ρα α­πό δύ­ο χρό­νια ήρ­θε σε ε­πα­φή με την τέ­χνη του animation ερ­γα­ζό­με­νος στο στού­ντιο της Hayfilm. Κα­τό­πιν πα­ρα­κο­λού­θη­σε έ­να τριε­τή κύκλο σπου­δών σχε­τι­κά με την τέ­χνη και την εκ­παί­δευ­ση στην παι­δα­γω­γι­κή σχο­λή του Ε­ρε­βάν. Το 1991 ε­γκα­τα­στά­θη­κε στην Πο­λω­νί­α, ό­που αρ­χι­κά ερ­γά­στη­κε για το στού­ντιο Hanna-Barbera ως σχε­δια­στής.

Στα­δια­κά ό­μως ο Ντι­κράν α­να­κα­λύ­πτει και άλ­λες πτυ­χές του τα­λέ­ντου του, με α­πο­τέ­λε­σμα πλέ­ον να εκ­φρά­ζει τις καλ­λι­τε­χνι­κές του α­νησυ­χί­ες μέ­σω της φω­το­γρα­φί­ας, της ζω­γρα­φι­κής, της γε­λοιο­γρα­φί­ας, της γρα­φι­στι­κής και του animation. Στο χώ­ρο της γε­λοιο­γρα­φί­ας εί­ναι δρα­στή­ριος για πά­νω α­πό 12 χρό­νια σα­τι­ρί­ζο­ντας ό­χι μό­νο πολω­νι­κές δια­ση­μό­τη­τες αλ­λά και διε­θνείς προ­σω­πι­κό­τη­τες.

Έ­χει συ­νερ­γα­στεί με αρ­κε­τούς εκ­δο­τι­κούς οί­κους της Πο­λω­νί­ας και έ­χει ει­κο­νο­γρα­φή­σει πλή­θος βι­βλί­ων και η­με­ρο­λο­γί­ων. Εί­ναι έ­νας α­πό τους λί­γους ά­ξιους εκ­προ­σώπους της τε­χνι­κής του animation με άμ­μο, ε­νώ έ­χει σχε­διά­σει μέ­χρι και παι­δι­κές κού­κλες για αρ­κε­τές ε­ται­ρί­ες παι­χνι­διών. Ο Ντι­κράν Βαρ­τι­κιάν ε­ξα­κο­λου­θεί να ζει και να ερ­γά­ζε­ται στην Πο­λω­νί­α, ό­που συμ­με­τέ­χει α­νά τα­κτά χρο­νι­κά δια­στή­μα­τα σε εκ­θέ­σεις ζω­γρα­φι­κής και γε­λοιο­γρα­φί­ας.

Πώς α­σχο­λη­θή­κα­τε με την τέ­χνη του animation;

Η τέ­χνη του animation μου ά­ρε­σε α­πό παι­δί. Ή­ταν και πα­ρα­μέ­νει για ε­μέ­να αυ­τό που α­πο­κα­λώ ο κό­σμος των πα­ρα­μυ­θιών.

Εί­ναι ας το πού­με η εμ­μο­νή που με κά­νει δη­μιουρ­γι­κό και ευ­τυ­χι­σμέ­νο. Ο τύ­πος animation στον ο­ποί­ο ε­ξει­δι­κεύ­ο­μαι εί­ναι αυ­τός ό­που σχε­διά­ζει κα­νείς μορ­φές με άμ­μο πά­νω σε μια λευ­κή φω­τει­νή ε­πι­φά­νεια.

Τι θυ­μά­στε α­πό την πε­ρί­ο­δο συ­νερ­γα­σί­ας σας με την Cartoon Film Studio στο Ε­ρε­βάν;

Στο στού­ντιο του Hayfilm animation ερ­γά­στη­κα για δύ­ο χρό­νια και πιο συ­γκε­κρι­μέ­να την πε­ρί­ο­δο 1984-1986. Ό­μως, στον ε­λεύθε­ρο χρό­νο μου ασχο­λιό­μουν με την πα­ρα­γω­γή και δη­μιουρ­γί­α δι­κών μου ται­νιών. Κά­πως έ­τσι γύρι­σα και κά­ποιες ταινί­ες animation. Μά­λι­στα, μί­α α­πό αυ­τές με τον τί­τλο «Τα βι­βλί­α α­πό τη λί­θι­νη ε­πο­χή», δια­κρί­θη­κε και βρα­βεύ­τη­κε σε δύ­ο δια­γω­νι­σμούς. Τα χρό­νια αυ­τά ή­ταν πο­λύ ε­ποι­κο­δο­μη­τι­κά και εί­χα την ευ­και­ρί­α να γνω­ρί­σω ση­μα­ντι­κούς αν­θρώ­πους του κι­νη­μα­το­γρά­φου.

Στην Πο­λω­νί­α ε­γκα­τα­στα­θήκα­τε α­πό τύ­χη ή ή­ταν προ­σω­πι­κή σας ε­πι­λο­γή;

Ό­ταν α­πο­φά­σι­σα να βγω έ­ξω απ’ τα σύ­νο­ρα και να γνω­ρί­σω τον κό­σμο, ή­μουν ή­δη 30 χρο­νών. Το ό­νειρό μου ή­ταν να δω με τα μά­τια μου την Ι­τα­λί­α του Λε­ο­νάρ­ντο Ντα Βί­ντσι, τον πο­λι­τι­σμό της αρ­χαί­ας Ελ­λά­δας, τα μου­σεί­α της Βιέν­νης, το Λούβρο, τη Βε­νε­τί­α και τη Βαρ­κελώ­νη. Αλ­λά τε­λι­κά η μοί­ρα με έ­φε­ρε στην Πο­λω­νί­α. Ε­κεί ήρ­θα σε ε­πα­φή με πολ­λούς και δια­φο­ρε­τι­κούς αν­θρώ­πους.

Στα­δια­κά α­να­κά­λυ­ψα μέ­σα α­πό τους Πο­λω­νούς, τον πο­λι­τι­σμό τους και την ι­στο­ρί­α τους. Και ε­κεί­νοι με της σει­ρά τους γνώ­ρι­σαν μέ­σα α­πό μέ­να και την τέχνη μου, την πιο προ­σω­πι­κή εκ­δο­χή της Αρ­με­νί­ας που έ­χω στην καρ­διά μου.

Κα­τά τη γνώμη σας πό­σο «συγ­γε­νεύ­ουν» οι Αρ­μέ­νιοι με τους Πο­λω­νούς;

Οι Πο­λω­νοί και οι Αρ­μέ­νιοι μοι­ρά­ζο­νται αρ­κε­τά κοι­νά στοι­χεί­α, α­κό­μη και α­πό ι­στο­ρι­κής α­πό­ψε­ως. Οι πρώ­τοι Αρ­μένιοι ε­γκα­τα­στά­θη­καν στην Πο­λω­νί­α με­τά την κα­τα­στρο­φή της πό­λης Α­νί.

Ε­πί­σης, στην Πο­λω­νί­α ζουν και δρα­στη­ριο­ποιού­νται πολλές ε­πι­φα­νείς προ­σω­πι­κό­τη­τες με αρμε­νι­κή κα­τα­γω­γή.

Έ­χε­τε ασχο­λη­θεί με δια­φο­ρε­τι­κές μορ­φές τέ­χνης: κα­ρι­κα­τού­ρες, γε­λοιο­γρα­φί­ες, φω­το­γρα­φί­α, ζω­γρα­φι­κή, σχέ­διο. Ποια από ό­λες σας «σα­γη­νεύ­ει» πε­ρισ­σό­τε­ρο;

Οι α­λή­θεια εί­ναι ό­τι με τα χρό­νια άρ­χι­σα να πει­ρα­μα­τί­ζο­μαι και να δο­κι­μά­ζω δια­φο­ρε­τι­κές μορ­φές τέ­χνης και έκ­φρα­σης. Οι γε­λοιο­γρα­φί­ες α­πο­τε­λούν το δια­σκε­δα­στι­κό κομ­μά­τι της τέ­χνης μου. Η ζω­γρα­φι­κή ό­μως πα­ρα­μέ­νει η με­γά­λη μου α­γά­πη. Η τέ­χνη άλ­λω­στε εί­ναι έ­να με­θυ­στι­κό θαύ­μα. Εί­ναι μα­γεί­α!

Ποιες εί­ναι οι ε­πιρ­ρο­ές σας; Θα θέ­λα­τε να α­να­φέ­ρε­τε κά­ποιους καλ­λι­τέ­χνες που σας έ­χουν ε­μπνεύ­σει;

Με συ­γκι­νεί ι­διαί­τε­ρα το να σκέ­φτο­μαι ό­τι έ­μπνευ­σή μου α­πο­τε­λούν ό­λοι οι Αρ­μέ­νιοι γί­γα­ντες των ει­κα­στι­κών τε­χνών ό­πως ο Βαρτκές Σου­ρε­νιά­ντς, ο Χο­βαν­νές Α­ϊ­βα­ζόβσκι, ο Μαρ­ντι­ρός Σα­ριάν, ο Μι­νάς Α­βε­ντισιάν. Αλ­λά και οι πα­γκό­σμιοι «τι­τά­νες» των τε­χνών ό­πως ο Ντα­βί­ντσι, ο Βε­λάθ­κεθ, ο Ρέ­μπρα­ντ κ.ά.

Ση­μα­ντι­κό κομ­μά­τι της δου­λειάς σας σχε­τί­ζε­ται με κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά θέ­μα­τα. Αυ­τό δη­λώνει κά­ποια στά­ση σας ή εί­ναι α­πλώς η δου­λειά σας;

Γε­νι­κά, ό­ταν σχε­διά­ζω γε­λοιο­γρα­φί­ες και σα­τυ­ρι­κά σκί­τσα, έ­χω τον α­πό­λυ­το έ­λεγ­χο, αλ­λά και την ε­λευ­θε­ρί­α κι­νή­σε­ων στα θέ­μα­τα που ε­πι­λέ­γω. Με αυ­τόν τον τρό­πο εκ­φρά­ζω την ά­πο­ψη και στά­ση μου α­πέ­να­ντι στην α­δικί­α και ε­ξω­τε­ρι­κεύ­ω με ει­κό­νες τον προ­σω­πι­κό μου κό­σμο της α­λή­θειας. Οι γε­λοιο­γρα­φί­ες μου δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα να α­ντι­δρά­σω με τα κα­κώς κεί­με­να που βλέ­πω γύ­ρω μου.

Ποια εί­ναι η γνώ­μη σας για την πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή κα­τάστα­ση στην Αρ­με­νί­α;

Πολ­λά πράγ­μα­τα μπο­ρεί κανείς να τα δει πιο ξε­κά­θα­ρα α­πό α­πόστα­ση πα­ρά α­πό κο­ντά. Δεν θε­ω­ρώ τον ε­αυ­τό μου ει­δή­μο­να σε θέ­μα­τα πο­λι­τι­κής. Παρ’ ό­λα αυ­τά δεν μου α­ρέ­σει και δεν α­ντέ­χω να βλέ­πω στην κυ­βέρ­νη­ση και στην πο­λι­τι­κή αν­θρώ­πους που δεν α­γα­πά­νε την πα­τρί­δα τους και ό­σους δεν έ­χουν σχέ­ση με την πο­λι­τι­κή.

Υ­πάρ­χει κά­τι που θα ευ­χό­σα­στε στο ά­με­σο μέλ­λον;

Εί­ναι δύ­σκο­λο να πω, κα­θό­τι τα μελ­λο­ντι­κά μου σχέ­δια σχε­τί­ζο­νται ά­μεσα και τις ε­κά­στο­τε οι­κο­νο­μι­κές μου δυ­να­τό­τη­τες. Αι­σθά­νο­μαι ό­τι στη ζω­ή μου έ­χω αρ­κε­τό δρό­μο μπρο­στά μου να δια­νύ­σω. Η καρ­διά μου έ­χει μεί­νει στην Αρ­με­νί­α και θέ­λω να ελπί­ζω ό­τι στη δια­δρο­μή μου, κά­ποια στιγ­μή θα ξα­να­σμί­ξω με τη μη­τέ­ρα πα­τρί­δα.

Ραζ­μίκ Α­γα­μπα­τιάν

Πηγή: armenika.gr