Δημοσιογράφοι στον Παράδεισο

Υπάρχουν φορές που χρειάζεται να αποχαιρετήσεις ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισες και όμως σου είναι τόσο οικείοι. Ίσως για αυτό να ευθύνεται το ότι σε κοιτούν ευθεία στα μάτια και νοιώθεις στο πετσί σου την ειλικρίνειά τους, την αγωνία τους, το θυμό τους απέναντι σε γεγονότα και αιτίες που τους διαχωρίζει από τους πολλούς και αδιάφορους. Ένας από αυτούς ήταν και ο Γιώργος Κοίλιαρης που στις 15 του περασμένου Νοέμβρη, το σχετικά σύντομο ταξίδι του στη ζωή τελείωσε οριστικά. Έχοντας τραυματιστεί στον αυχένα κατά τη διάρκεια αποστολής στο Αφγανιστάν μεταφέρθηκε C-130 στην Αθήνα στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΚΑΤ όπου ένα μήνα μετά κατέληξε.

«Βαρύ το πένθος για την απώλεια του Γιώργου», δήλωσε σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος μέσα από χαλαρά καδραρισμένα πλάνα, εφημεριδίστικα γραφεία και αποστειρωμένα δελτία ειδήσεων. Συνάδελφοι με καθαρά περιποιημένα νύχια, καλοχτενισμένοι, με τέλεια δόντια και ήρεμη προφορά σε ένα περιβάλλον απόλυτα ασφαλές, αναφέρονταν με στόμφο συγκίνησης στο κουράγιο, το θάρρος και την ανιδιοτελή δράση του εκλιπόντα. Κάπου πριν ή μετά και χωρίς να χαθεί πολύτιμος χρόνος από τον παλμό των… γεγονότων, εκτενή ρεπορτάζ κάλυψαν τη συντριβή των νοικοκυριών από την άνοδο των τιμών στα ραπανάκια, το πόσο απλησίαστες είναι οι ντομάτες το καταχείμωνο για τους χαμηλοσυνταξιούχους και τι μαύρες μέρες θα περάσουμε μακριά από ψησταριές και μπουζουξίδικα εξ αιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Μόνο που εκείνος που έφυγε ,αλλιώς αντιλαμβανόταν τη δημοσιογραφία.

Το πρόσωπό του ήταν σκαμμένο από τις άγριες μέρες που έζησε σε χώρες που εύκολα ξεχνάμε και η φωνή του είχε το χρώμα της απελπισίας των ανθρώπων που ουδέποτε θυμόμαστε, γιατί οι τραγωδίες τους μας ενοχλούν τη χώνεψη.

Έφτασε στα πιο δυσάρεστα σημεία του πλανήτη, με μόνο κίνητρο να μεταδώσει την είδηση. Αυτή που προκαλεί ένα ενστικτώδες σφίξιμο το στομάχι γιατί μας υπενθυμίζει ότι υπάρχουν πραγματικότητες που όσο μακριά και αν νομίζουμε ότι είναι, αφορούν ανθρώπους σαν και εμάς και κάποια στιγμή μπορεί να χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα. Που πρέπει να γνωρίζουμε, γιατί συμβαίνουν στο παγκόσμιο σπίτι του οποίου είμαστε όλοι συγκάτοικοι και συνδιαχειριστές.

Όμως τα ρεπορτάζ του Κοίλιαρη δεν είχαν ζήτηση. Ποιος άλλωστε νοιάζεται για το τι συμβαίνει στη Βαγδάτη, στη Καμπούλ ή το Κονγκό από τη στιγμή που ο εθισμός στην reality προσέγγιση της γριούλας που την λήστεψαν και την ξυλοκόπησαν σπίτι της ή της μάνας που ξαναβρήκε το παιδί που έδωσε για υιοθεσία 40 χρόνια πριν, είναι πιο κοντά στην αναλγησία του καναπέ.

Και από την άλλη εμείς οι δημοσιογράφοι, πoυ επιδιώκουμε η υπογραφή μας να έχει κύρος στα εύκολα και οι φάτσες μας να μοστράρουν στο τηλεοπτικό χωνευτήρι της ενημέρωσης εκθέτοντας αλαζονικά τον Άνθρωπο και απαξιώνοντας τον σεβασμό που του οφείλουμε. Μόνο που όταν το τραγικό γίνεται συνήθεια, το αυτονόητο πεθαίνει.

Ο Κοίλιαρης και οι όμοιοί του, που με κόστος την ίδια τους τη ζωή επένδυσαν σε θέματα ουσίας και όχι ευρείας κατανάλωσης, είναι οι ήρωες που δεν βγαίνουν ποτέ κερδισμένοι -όπως τουλάχιστον θα αντιλαμβάνονταν οι πολλοί.

Τους θάβουν με τη σκόνη των αγώνων τους και τον ιδρώτα των προσπαθειών τους αντιμετωπίζοντάς τους ως ιδιόρρυθμους ρομαντικούς, άξιους απορίας που υπήρξαν -ή ακόμα υπάρχουν- ως τέτοιοι.

Όμως υπάρχει ένα δημοσιογραφικό «μυστικό», που όποιος το αντιλαμβάνεται ξέρει πως μέσα του κουβαλά έναν μικρό Παράδεισο, ακόμα και όταν οι σφαίρες σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι του. Αυτόν που του υπαγορεύει πως «Αποστολή είναι εκεί όπου αισθάνεσαι ότι ανήκεις».

Για αυτό και μόνο, σε ζηλεύω Γιώργο Κοίλιαρη.

 Ο Γιώργος Κοίλιαρης με δικά του λόγια :

Αποσπάσματα από την αποκλειστική συνέντευξη που είχε δώσει στα «Αρμενικά» τον Αύγουστο του ’98, μετά την επιστροφή του από το μέτωπο του Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Δεν μ’ ενδιαφέρει πότε θα πεθάνω, ειλικρινά σου μιλάω, αυτό που

μ’ ενδιαφέρει είναι να πεθάνω μετά τη μάνα μου, επειδή είναι άρρωστη, και πριν κλείσω τα μάτια μου, τα δευτερόλεπτα πριν κλείσω τα μάτια μου, να πω την έζησα τη ζωή μου, άξιζε τον κόπο. Να περάσει έτσι σαν μια φλασιά η ζωή μου και να πω έκανα κάποια πράγματα, τα οποία δεν έχουν καμμία σχέση με χρήματα...

 Όταν είσαι μέσα στη μάχη, δε συνειδητοποιείς τίποτα. Όταν τα ακούω μετά, λέω τι έκανα, που ήμουνα; Αλλά αυτό είναι στιγμιαίο. Αυτό που με οδηγεί, που μου δίνει το κίνητρο να συνεχίσω, είναι ότι θέλω να δείξω πράγματα.

Θέλω να δείξω τι γίνεται. Και κάποια στιγμή, αν μπορούσα να γυρίσω ντοκιμαντέρ, θα ήθελα να δείξω στον κόσμο τι πραγματικά είναι ο πόλεμος. Όταν λέμε πόλεμο, μας έρχονται στο νου σκηνές από Τζων Γουέιν, από Ράμπο, δεν ξέρω κι εγώ από τι άλλο... Καμμία σχέση με την πραγματικότητα. Ηρωοποιούν τους πολέμους, όλοι οι πιτσιρικάδες θέλουν να γίνουν στρατιωτικοί. Όλοι θέλουν να υπηρετήσουν στις ειδικές δυνάμεις, όλοι θέλουν να πολεμήσουν, και να σφάξουν, να μπουν στην Άγκυρα και οι Τούρκοι θέλουν να μπουν στην Αθήνα κι ο καθένας έχει τα δικά του μεγάλα όνειρα, καμμία σχέση με την πραγματικότητα.

 Με τραβούσε πάντοτε η περιπέτεια. Δεν μπορούσα ποτέ να διανοηθώ τον εαυτό μου καθισμένο πίσω από ένα γραφείο, αυτό που κάνω δηλαδή, αυτή τη στιγμή. Πάντοτε ήθελα να είμαι σε κίνηση, να τρέχω από εδώ, να τρέχω από εκεί, να πηγαινοέρχομαι, να ανεβαίνει η αδρεναλίνη...

 Θα ήθελα κάποια στιγμή να μαζέψω όλο το υλικό που έχω – και έχω αρκετό υλικό. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Όλοι κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες γινόμαστε κτήνη. Όλοι, δεν υπάρχει εξαίρεση, είτε είσαι Έλληνας,είτε Τούρκος,

είτε Αρμένης, είτε Γάλλος...

 Εκεί που πραγματικά ήταν βάρβαρα τα πράγματα ήταν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, όταν μας είχαν περικυκλώσει οι Αζέροι κι έγινε «το έλα να δεις».

Έξι μέρες ατελείωτος βομβαρδισμός κι έβλεπες ότι δεν έχεις ελπίδα. Εκεί πραγματικά «τα έπαιξα».

Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2008

Πηγή: armenika.gr