Menu

Ογδόντα πέντε χρόνια αθλητισμού και συνεισφοράς

Υ­πάρ­χουν ο­μά­δες στο χώ­ρο του α­θλη­τι­σμού που εμ­φα­νί­ζο­νται σας διάτ­το­ντες α­στέ­ρες. Έ­χουν πα­ρά­γο­ντες που βά­ζουν πολ­λά λε­φτά, έ­χουν ι­διό­κτη­τα γή­πε­δα, πα­νά­κρι­βους παί­χτες, πο­λυ­τε­λή πούλ­μαν για να τους μετα­φέ­ρουν αλ­λά εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νες να χα­θούν, για­τί ούτε μνή­μη έ­χουν, ού­τε ι­στο­ρί­α, ού­τε κά­τι α­ξιό­λο­γο να δι­η­γη­θούν. Α­ντί­θε­τα, υ­πάρχουν ο­μά­δες χω­ρίς πολ­λά λε­φτά, χω­ρίς γή­πε­δα, α­κρι­βούς παί­χτες και πο­λυτε­λή πούλ­μαν, αλ­λά με μνή­μη, ι­στο­ρί­α και πολ­λά πράγ­μα­τα να δι­η­γη­θούν. Για μια τέ­τοια ο­μά­δα θα σας μι­λή­σου­με.

 

Αρ­με­νι­κή Πει­ραιώς. Έ­να ό­νο­μα ανα­γνω­ρί­σι­μο και ι­στο­ρι­κό στο χώ­ρο του πειρα­ϊ­κού α­θλη­τι­σμού. Η ο­μά­δα που α­νέ­δει­ξε τον πρώ­το πο­δο­σφαι­ρι­στή στην Ελ­λάδα, ο ο­ποί­ος πή­ρε με­τα­γρα­φή για ο­μά­δα του ε­ξω­τε­ρι­κού.

Αλ­λά ας γυ­ρί­σου­με το ρο­λό­ι του χρό­νου 85 χρό­νια πί­σω. Η Έ­νω­ση Αρ­με­νί­ων Α­θλητών Πει­ραιώς-Χο­με­νε­τμέν, γεν­νή­θη­κε λί­γα χρό­νια με­τά την ε­γκα­τά­στα­ση των Αρ­με­νί­ων στον Πει­ραιά, ύ­στε­ρα α­πό τη Μι­κρα­σια­τι­κή κα­τα­στρο­φή του 1922. Οι δυσκο­λί­ες της ε­γκα­τά­στα­σης στη νέ­α τους πα­τρί­δα, η φτώ­χεια και οι α­ντι­ξο­ότη­τες δεν α­πέ­τρε­ψαν τους πρό­σφυ­γες α­πό την ί­δρυ­ση του α­θλη­τι­κού σω­μα­τεί­ου της πα­ροι­κί­ας στην Κοκ­κι­νιά, το 1926.

Εί­χε προ­η­γη­θεί, δυο χρό­νια νω­ρί­τε­ρα, η δη­μιουρ­γί­α της Αρ­με­νι­κής Α­θη­νών από τους Αρ­με­νί­ους που εί­χαν ε­γκα­τα­στα­θεί στο Δουρ­γού­τι.

Οι δυο ο­μά­δες είχαν πά­ντα έ­ντο­νο α­ντα­γω­νι­σμό-κα­θώς εκ­προ­σω­πού­σαν τις δυο πο­λυ­πλη­θέστε­ρες αρ­με­νι­κές γει­το­νιές της Α­θή­νας και του Πει­ραιά- στα πλαί­σια πά­ντα της α­θλη­τι­κής ά­μιλ­λας.

Η δη­μιουρ­γί­α της Έ­νω­σης α­πο­τέ­λε­σε μια πο­λύ σο­βα­ρή υ­πό­θε­ση για τους Αρ­μενί­ους της Κοκ­κι­νιάς και των γύ­ρω πε­ριο­χών. Στις τά­ξεις της ε­ντά­χθη­καν τα κα­λύ­τε­ρα στοι­χεί­α της νε­ο­λαί­ας, πράγ­μα α­πο­λύ­τως φυ­σιο­λο­γι­κό για την ε­ποχή, κα­θώς ή­ταν η μό­νη διέ­ξο­δος για την αλ­λα­γή α­πό την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα και τη μι­ζέ­ρια που την διέ­κρι­νε.

Στην συ­νέ­χεια, τα πλέ­ον προ­βε­βλη­μέ­να στε­λέ­χη της πα­ροι­κί­ας α­νέ­λα­βαν τις διοι­κη­τι­κές θέ­σεις, α­φε­νός συ­νει­σφέ­ρο­ντας ανά­λο­γα με τις οι­κο­νο­μι­κές τους δυ­να­τό­τη­τες και α­φε­τέ­ρου προσ­δί­δο­ντας κύρος και αί­γλη σ’ αυ­τήν.

 

Πρώ­τα βή­μα­τα

 

Το τμή­μα που δη­μιουρ­γή­θη­κε πρώ­το ή­ταν το πο­δο­σφαι­ρι­κό, το ο­ποί­ο α­πέ­κτη­σε με­γά­λη φή­μη στην πε­ριο­χή. Η κα­λή αρ­χή λοι­πόν, η ευ­ρεί­α συμ­με­το­χή, η ορ­γά­νωση και η σο­βα­ρό­τη­τα ή­ταν η πρώ­τη προί­κα της ο­μά­δας. Αλ­λά και ο χα­ρα­κτή­ρας των προ­σφύ­γων, η ζω­ντά­νια και η λα­χτά­ρα τους να ξα­να­δη­μιουρ­γή­σουν αυ­τά που έ­χα­σαν, α­πο­τέ­λε­σαν τα κα­λύ­τε­ρα ε­χέγ­γυα για την ε­πι­τυ­χί­α της.

Προ­πο­λε­μι­κά, η Αρ­με­νι­κή ή­ταν α­πό τους πρω­τα­γω­νι­στές του πρω­τα­θλή­μα­τος Πει­ραιώς μα­ζί με τους Ε­θνι­κό, Α­τρό­μη­το Πει­ραιά, Προ­ο­δευ­τι­κή. Ο­λυ­μπια­κό κ.ά. και α­πέ­κτη­σε τη φή­μη της πο­λύ κα­λής ο­μά­δας, μια φή­μη που δι­καιώ­θη­κε αρ­γότε­ρα στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του ’70, ό­ταν- ταυ­το­χρό­νως- βρέ­θη­καν στο σύλ­λο­γο πολ­λοί κα­λοί πο­δο­σφαι­ρι­στές. Τό­τε, η Αρ­με­νι­κή α­να­κη­ρύ­χθη­κε μια α­πό τις κο­ρυ­φαί­ες ο­μά­δες του πει­ρα­ϊ­κού πο­δο­σφαί­ρου, πε­τυ­χαί­νο­ντας δυο α­νό­δους κα­τη­γο­ριών σε ι­σά­ριθ­μες χρο­νιές, φτά­νο­ντας μέ­χρι την Α΄ κα­τη­γο­ρί­α Πειραι-ώς, α­ντί­στοι­χη της ση­με­ρι­νής Γ΄ Ε­θνι­κής.

Α­πό τις τά­ξεις της πέ­ρα­σαν γνω­στοί πο­δο­σφαι­ρι­στές, ό­πως οι Πιου­ζά­ντ Ου­ντζιάν και Πιου­ζά­ντ Ζαμ­γκο­τσιάν -τη δε­κα­ε­τί­α του ’50- που αρ­γό­τε­ρα α­γω­νίστη­καν στον Ο­λυ­μπια­κό και φυ­σι­κά, ο πιο γνω­στός απ’ ό­λους ο Γρη­γό­ρης Α­ϊ­για­νιάν -γνω­στό­τε­ρος ως Α­γα­νιάν- που ό­πως προ­α­να­φέ­ρα­με ή­ταν ο πρώ­τος παίχτης στην Ελ­λά­δα που πή­ρε με­τα­γρα­φή για το ε­ξω­τε­ρι­κό το 1970 α­πό τον Ο­λυ­μπιακό ό­που α­γω­νι­ζό­ταν, στην Ελ­βε­τι­κή Σω-ντε Φων. Ε­πί­σης, εί­χε και μια συμ­με­το­χή στην Ε­θνι­κή Ελ­λά­δας.

Η Αρ­με­νι­κή α­πό τα πρώ­τα χρό­νια αλ­λά και μέ­χρι σή­με­ρα δεν έ­χει μό­νο ο­πα­δούς και φί­λους Αρ­μέ­νιους αλ­λά και αρ­κε­τούς Έλ­λη­νες, οι ο­ποί­οι δεν την συ­μπαθού­σαν μό­νο για το τε­χνι­κό της παι­χνί­δι, αλ­λά και για το ή­θος και την α­ξιοπρέ­πεια των παι­χτών και των πα­ρα­γό­ντων της. Άλ­λω­στε, αρ­κε­τά κύ­πελ­λα ή­θους κο­σμούν την τρο­παιο­θή­κη της.

Ε­κτός α­πό το πο­δό­σφαι­ρο, ο σύλ­λο­γος δια­θέ­τει και ο­μά­δα βό­λε­ϊ, η ο­ποί­α ι­δρύθη­κε λί­γα χρό­νια με­τά την πο­δο­σφαι­ρι­κή ο­μά­δα έ­χο­ντας α­ξιο­πρό­σε­κτη πα­ρου­σί­α και ε­πι­τυ­χί­ες στα πρω­τα­θλή­μα­τα που συμ­με­τεί­χε.

Με τη δη­μιουρ­γί­α του κλει­στού γυ­μνα­στη­ρί­ου στη σχο­λή Ζα­βα­ριάν το 1992, ο σύλ­λο­γος κα­τά­φε­ρε να μα­ζέ­ψει πλή­θος Αρ­με­νο­παί­δων δη­μιουρ­γώ­ντας παι­δι­κές και ε­φη­βι­κές ο­μά­δες έ­χο­ντας ως α­πο­τέ­λε­σμα την τελευ­ταί­α 15ε­τί­α να δια­τη­ρεί α­μι­γώς αρ­με­νι­κή αν­δρι­κή ο­μά­δα, η ο­ποί­α έ­χει πολλές ε­πι­τυ­χί­ες, α­νό­δους κα­τη­γο­ριών και την κο­ρυ­φαί­α στιγ­μή του τμή­μα­τος, τη φε­τι­νή συμ­με­το­χή στο τε­λι­κό του κυ­πέλ­λου Πει­ραιά με α­ντί­πα­λο τον Ο­λυμπια­κό.

Πρέ­πει να ση­μειω­θεί, ό­τι με πο­λύ με­γά­λη ε­πι­τυ­χί­α η διοί­κη­ση της ο­μά­δας διορ­γά­νω­νε κά­θε χρό­νο στη δε­κα­ε­τί­α του ’70 μέ­χρι και τα πρώ­τα χρό­νια του ’80 το τουρ­νουά βό­λε­ϊ, στο ο­ποί­ο συμ­με­τεί­χαν αρ­με­νι­κές ο­μά­δες α­πό διά­φο­ρες ορ­γα­νώ­σεις της πα­ροι­κί­ας και για έ­να πε­ρί­που μή­να το κα­λο­καί­ρι δε­κά­δες νέ­οι α­γω­νί­ζο­νταν, δη­μιουρ­γώ­ντας μια εν­θου­σιώ­δη α­τμό­σφαι­ρα στο α­ξέ­χα­στο πα­λιό Ζα­βα­ριάν.

Κα­τά δια­στή­μα­τα, δη­μιουρ­γή­θη­καν τμή­μα­τα μπά­σκετ και πιν­γκ-πον­γκ -τη δεκα­ε­τί­α του ’50- που η ζω­ή τους ό­μως ή­ταν βρα­χύ­βια, χω­ρίς κα­μιά ι­διαί­τε­ρη αγω­νι­στι­κή πα­ρου­σί­α πέ­ρα α­πό συμ­με­το­χές σε κά­ποια ε­σω­τε­ρι­κά τουρ­νουά.

 

Προ­σκο­πι­κή δρά­ση


Ο προ­σκο­πι­σμός εί­ναι το δεύ­τε­ρο με­γά­λο κομ­μά­τι του Χο­με­νε­τμέν, με­τά τον α­θλη­τι­σμό. Η ι­στο­ρί­α του ξε­κι­νά­ει α­μέ­σως με­τά τον πό­λε­μο, το Φλε­βά­ρη του 1945.

Υ­πό την αρ­χη­γί­α του Γκαρ­μπίς Ντερ­μεσ­ρο­πιάν δη­μιουρ­γεί­ται η πρώ­τη προ­σκο­πι­κή ο­μά­δα στην Κοκ­κι­νιά. Ε­δώ πρέ­πει να το­νί­σου­με, ό­τι υ­πήρ­χε προ­σκο­πική δρα­στη­ριό­τη­τα και προ­πο­λε­μι­κά, χω­ρίς να υ­πά­γε­ται στο Χο­με­νε­ντμέν, έ­χοντας πε­ριο­ρι­σμέ­νη δρά­ση. Με το ξε­κί­νη­μα κιό­λας, συ­γκε­ντρώ­νο­νται 80 πρό­σκοποι και λυ­κό­που­λα, οι ο­ποί­οι το κα­λο­καί­ρι της ί­διας χρο­νιάς κά­νουν την πρώτη τους κα­τα­σκή­νω­ση στη Φα­νε­ρω­μέ­νη της Σα­λα­μί­νας. Μέ­χρι το 1947 εί­χαν ξε­περά­σει τα 100 ά­το­μα.

Την ί­δια χρο­νιά ό­πως και την ε­πό­με­νη, πα­ρεί­χαν ι­διαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κή βο­ή­θεια στους συ­μπα­τριώ­τες μας που ε­πα­να­πα­τρί­στη­καν στη Σο­βιε­τι­κή Αρ­με­νί­α. Έστη­σαν σκη­νές στο προ­αύ­λιο της Ευαγ­γε­λι­κής εκ­κλη­σί­ας για ό­λους αυ­τούς που έρ­χο­νταν α­πό την ε­παρ­χί­α και έ­πρε­πε να μεί­νουν κά­ποιες μέ­ρες στον Πειραιά μέ­χρι να τα­κτο­ποι­η­θούν τα χαρ­τιά τους και να ε­πι­βι­βα­στούν στα πλοί­α. Ε­πί­σης, τους βο­η­θού­σαν κα­τά τη με­τα­φο­ρά των α­πο­σκευών τους.

Μια α­πό τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες στιγ­μές της δρά­σης των αρ­μενίων προ­σκό­πων της Κοκ­κι­νιάς μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί, κα­τό­πιν προ­σκλή­σε­ων της Ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης προς ό­λα τα συ­στή­μα­τα προ­σκό­πων, η ε­θε­λο­ντι­κή συμ­με­το­χή 8 εξ αυ­τών υ­πό την αρ­χη­γί­α του τό­τε γε­νι­κού αρ­χη­γού Μπερ­τζ Κρι­κο­ριάν τον Αύ­γουστο του 1953 στην Κε­φαλ­λο­νιά για τη βο­ή­θεια των σει­σμο­πλή­κτων α­πό τον κα­ταστρο­φι­κό σει­σμό στα Ιό­νια.

Θέ­το­ντας ουκ ο­λί­γες φο­ρές τον ε­αυ­τό τους σε κίν­δυ­νο κα­θώς οι σει­σμοί συνε­χί­ζο­νταν κα­θη­με­ρι­νά, βο­ή­θη­σαν στις ερ­γα­σί­ες των δια­σω­στι­κών συ­νερ­γείων. Ε­πί­σης, ση­μα­ντι­κή ή­ταν η ε­νέρ­γειά τους να μπουν στα υ­πό­γεια του υ­πό κατάρ­ρευ­ση νο­σο­κο­μεί­ου του νη­σιού -ό­ταν κα­νείς άλ­λος δεν το τόλ­μη­σε- και να βγά­λουν το χρυ­σό και τα χρή­μα­τα α­πό το χρη­μα­το­κι­βώ­τιο του εν λό­γω οι­κήμα­τος που τό­σο α­να­γκαί­α ή­ταν για τη συ­νέ­χι­ση της λει­τουρ­γί­ας του τις κρίσι­μες ε­κεί­νες ώ­ρες και να τα πα­ρα­δώ­σουν α­κέ­ραια στη διεύ­θυν­σή του. Για τις ε­νέρ­γειές τους αυ­τές ό­λοι τι­μή­θη­καν με έ­παι­νο ε­νώ ο αρ­χη­γός με το στρα­τιω­τι­κό με με­τάλ­λιο αν­δρεί­ας α­πό την κυ­βέρ­νη­ση.

Το 1958 δη­μιουρ­γεί­ται το 15ο σύ­στη­μα Αρ­με­νί­ων Ναυ­το­προ­σκόπων, το μο­να­δι­κό πα­γκο­σμί­ως στον αρ­με­νι­κό προ­σκο­πι­σμό και το 1971 η ο­μά­δα Οδη­γών. Το 1963 η ο­μά­δα συμ­με­τεί­χε μα­ζί με την α­ντί­στοι­χη της Α­θή­νας, στο Πα­γκόσμιο Τζά­μπο­ρι στο Μα­ρα­θώ­να, υ­πό την τρί­χρω­μη αρ­με­νι­κή ση­μαί­α, ό­ντας η μό­νη ο­μά­δα που δεν α­νή­κε σε α­νε­ξάρ­τη­το κρά­τος. Μέ­χρι και σή­με­ρα οι δρα­στη­ριότη­τές τους εί­ναι πολ­λές και η πα­ρου­σί­α τους στα δρώ­με­να της πα­ροι­κί­ας α­ξιο­ζή­λευ­τη.

Ο­γδό­ντα πέ­ντε χρό­νια πα­ρου­σί­ας εί­ναι πά­ρα πολ­λά για ο­ποιον­δή­πο­τε ορ­γανι­σμό, ο ο­ποί­ος μά­λι­στα πρέ­πει να εί­ναι «φτιαγ­μέ­νος» α­πό πο­λύ σκλη­ρό μέ­ταλλο για να μπο­ρέ­σει να α­ντέ­ξει. Πό­σο μάλ­λον ό­ταν αυ­τός δη­μιουρ­γή­θη­κε, ε­νώ α­κό­μα δεν εί­χαν «κρυώ­σει» οι στά­χτες α­πό τις κα­μέ­νες ε­στί­ες στις χα­μέ­νες πα­τρί­δες, μέ­σα α­πό α­νυ­πέρ­βλη­τες δυ­σκο­λί­ες. Και ό­μως, κα­τά­φε­ρε σε ό­λη αυ­τή τη μα­κρό­χρο­νη πο­ρεί­α του να στα­θεί στην πρώ­τη γραμ­μή ό­λων των α­γώ­νων για τη δια­τή­ρη­ση της αρ­με­νι­κής κοι­νό­τη­τας της Κοκ­κι­νιάς και ό­χι μό­νο.

 

Ευχαριστούμε τους Οννίκ Σανγκαγιάν, Μπερτζ Κρικοριάν και Ρίτα Γιαμπουτζιάν, για τη βοήθειά τους στη συλλογή πληροφοριών.

Οβαννές Γαζαριάν

 

Πηγή: armenika.gr

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

επιστροφή στην κορυφή

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι