Πρόσκληση και όχι Πρόκληση

του Βικέν Ντερεγιάν

Βλέποντας και ξαναβλέποντας βίντεο και φωτογραφίες από τις πορείες της Αρμενικής Νεολαίας σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, ανάμεικτα συναισθήματα δημιουργούνται.

Απευθύνομαι λοιπόν σε όλους, από τον τελευταίο ΜΑΤατζή μέχρι τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Δεν διαμαρτύρομαι επειδή έπεσε η ομάδα μου… δεν φωνάζω επειδή δεν μου αρέσουν οι συνθήκες στην σχολή μου… ούτε κάνω πορείες επειδή μου κόψανε τον μισθό. Δεν πήγα με κράνος στην πορεία, ούτε με κουκούλα. Δεν κρατούσα στα χέρια μολότοφ, ούτε είχα σκοπό να τα σπάσω. Άλλωστε αυτό είναι το μόνο εύκολο.

Δεν με ενδιαφέρει για τον μισθό μου, οι παππούδες μου ξεκίνησαν με μία ψάθα για κρεβάτι. Δεν κρύβω το πρόσωπό μου, γιατί δεν έχω κάτι να κρύψω…. πήγα εκεί για να με δουν και να φωνάξω. Δεν τα σπάω γιατί δεν μου φταίει κανένας τριγύρω μου, δεν ψάχνω για εκδίκηση.

Κρίνατε αναγκαίο να χρησιμοποιήσετε γκλοπ, (προπόνηση κάνατε, το ξέρω) … δεν πονάω… οι ανοιχτές πληγές που κουβαλάω πονάνε πιο πολύ.

Εσύ, φίλε αστυφύλακα, μας ψέκασες με ληγμένα χημικά. Δεν τσούζουν τα μάτια μου… πονάνε όμως, από την φρίκη που είδαν μέσα από τα μάτια των παππού δων μας!

Εσύ, καημένε, αποφάσισες να μην πλησιάσω κοντά σε πρεσβεία και προξενείο… Γιατί; Για να μην ενοχλήσω; Να μην με ακούσουν;

Εσύ, αποφάσισες να μας παραπέμψεις, επειδή κάψαμε την σημαία τους; Τη σημαία ενός κράτους, που βρίσκεται σήμερα πάνω στα χώματα των προγόνων μου… αλλά και των δικών σου. Είμαι σίγουρος ότι και οι δικές σου ρίζες, από κάπου εκεί είναι…

Γιατί δεν μιλάς, λοιπόν για όλα αυτά; Γιατί αποφεύγεις να τα γράψεις στα βιβλία σου, να τα διδάξεις σε όλα τα παιδιά; Δεν βλέπεις πως, δυστυχώς, όταν πήραν φόρα μετά, σφαγιάστηκαν και οι Έλληνες του Πόντου … και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης; Α, μη ξεχνάμε και όλους εκείνους που «συνωστίζονταν» στην προκυμαία της Σμύρνης!

Και εσείς φίλοι μου Εβραίοι, λυπάμαι που το λέω, αλλά και ο δικός σας σφαγέας βασίστηκε στην «ξεχασμένη γενοκτονία των Αρμενίων». Φοβόσαστε να ορί- σετε μια ημέρα μνήμης για όλα αυτά, να έρθετε στο πλάι μου και να φωνάξετε μαζί μου; Και όμως, Πολωνοεβραίος ήταν ο Ραφαέλ Λέμκιν που δημιούργησε τον όρο «ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ», δίνοντας σαν παράδειγμα την εξόντωση του λαού μου.

Γι’ αυτό κι’ εγώ πήγα εκεί, για να με δουν ζωντανό, και να φωνά-ξω. Τους ενοχλεί η παρουσία μου, το ξέρω. Τους τρομάζει η φωνή μου. Γιατί νόμιζαν ότι μας αφάνι-σαν όλους… μα να, είμαι εδώ. Δεν εκδικούμαι…ΔΙΕΚΔΙΚΩ!

Απευθύνομαι λοιπόν προς ό-λους. Χωνέψτε το! Εκεί θα είμαι κάθε χρόνο και θα φωνάζω, με φωνή που βγαίνει από τα σωθικά μου! Όσα χρόνια κι’ αν περάσουν. Και θα φροντίσω αύριο να είναι και τα παιδιά μου εκεί. Έχω ένα χρέ-ος απέναντι στους προγόνους μου. Ο αγώνας μου είναι ιερός.

Δεν θα παρακαλέσω ποτέ πια κανέναν για τίποτα. Εδώ οι παππούδες μου δεν παρακάλε-σαν για τη ζωή τους! Δεν θέλω την συγγνώμη κανενός. Δικαιολογίες τέλος. Όποιος ήθελε, μπορούσε να είχε μάθει ως τώρα, τι έγινε πριν από 97 χρόνια!

Εγώ έχω αποφασίσει. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις. Γιατί, αυτός είμαι, και αυτά πιστεύω….

Εσύ τι θα κάνεις; Θα συνεχίσεις να κλείνεις τα μάτια σου και να ενδίδεις στις προκλητικές απαιτήσεις των σφαγέων των λαών μας ή θα έρθεις στο πλευ-ρό μου για έναν αγώνα ιερό. Έναν αγώνα πανανθρώπινο !