Menu

Τζικ Νακασιάν

«Θέ­λω να ζω το τώ­ρα, να γρά­φω αυ­θόρ­μη­τα αυ­τό που νιώ­θω»

  

Η ευαι­σθη­σί­α και το τα­λέ­ντο εί­ναι α­πα­ραί­τη­τα στοι­χεί­α για έ­ναν καλ­λι­τέχνη. Ο συν­θέ­της Τζικ Να­κα­σιάν, έ­χο­ντας σπου­δαί­ες με­λω­δί­ες και συ­νερ­γα­σί­ες στο ε­νερ­γη­τι­κό του, πα­ρα­μέ­ρι­σε τα κλι­σέ και τις τυ­πο­ποι­η­μέ­νες συ­ντα­γές ε­πι­τυ­χί­ας, α­κο­λου­θώ­ντας την α­λή­θεια της ψυ­χής του για να βρει την ε­πι­τυχί­α, ό­πως ο ί­διος πι­στεύ­ει. Δεν νο­μί­ζω πως έ­κα­νε λά­θος. Η ε­πι­τυ­χί­α δεν εί­ναι φώ­τα και προ­βο­λή. Αυ­τά κά­ποια στιγ­μή σβή­νουν. Η ε­πι­τυ­χί­α εί­ναι να βγά­ζεις α­πό μέ­σα σου ό­λα ό­σα νιώ­θεις, τη δι­κή σου α­λή­θεια. Σε συν­δυα­σμό με το τα­λέντο εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι θα αγ­γί­ξεις τις καρ­διές των άλ­λων. Αυ­τή εί­ναι η ου­σί­α.

Ο Τζικ μέ­σα α­πό τα τρα­γού­δια του εκ­φρά­ζει αυ­τόν τον ευαί­σθη­το άν­θρω­πο που γνώ­ρι­σα α­πό κο­ντά. Σε μια ε­πο­χή που δυ­στυ­χώς ό­λα έ­χουν ι­σο­πε­δω­θεί, υ­πάρ­χουν α­κό­μα τέ­τοιες με­λω­δί­ες που σε τα­ξι­δεύ­ουν σε μια πιο α­λη­θι­νή ζω­ή. Με­τά α­πό πο­λύ­χρο­νη α­που­σί­α, ο καλ­λι­τέ­χνης πρό­σφα­τα κυ­κλο­φό­ρη­σε τον πρώ­το προ­σω­πι­κό του δί­σκο «Χρό­νια α­σι­δέ­ρωτα». Με αυ­τή την α­φορ­μή ο ί­διος μί­λη­σε στα «Αρ­με­νι­κά» για ό­λα: για τις δι­σκογρα­φι­κές, την οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή κρί­ση, την αρ­με­νι­κή μου­σι­κή και τη σχέ­ση του με την πα­ροι­κί­α κ.ά.

 

Πο­ρεί­α και ση­μα­ντι­κοί σταθ­μοί

 

Ο Τζικ γεν­νή­θη­κε στην Α­θή­να. Το έμ­φυ­το τα­λέ­ντο του στη μου­σι­κή φά­νη­κε α­πό τη μι­κρή του η­λι­κί­α, α­φού στα 17 του χρό­νια εί­χε ή­δη συν­θέ­σει περί­που 160 τρα­γού­δια, χω­ρίς καν να έ­χει μου­σι­κές γνώ­σεις. Αρ­γό­τε­ρα ω­στό­σο α­ποφοί­τη­σε α­πό το Ω­δεί­ο Α­θη­νών με δι­πλώ­μα­τα αρ­μο­νί­ας, ε­νορ­χή­στρω­σης, φού­γκα και διεύ­θυν­ση ορ­χή­στρας. Α­πό το 1975 εκ­προ­σω­πεί την Ελ­λά­δα σε διά­φο­ρες εκ­δηλώ­σεις. Το 1980 η σύν­θε­ση του «Ω­ΤΟ­ΣΤΟΠ» με ερ­μη­νεύ­τρια την Άν­να Βίσ­ση συμ­με­τεί­χε στη Γιου­ρο­βί­ζιον στη Χά­γη με διευ­θυ­ντή ορ­χή­στρας τον ί­διο, ε­νώ α­πό το 1978 έ­ως το 1991 συ­νερ­γά­στη­κε με την ορ­χή­στρα της ΕΡ­Τ έ­χο­ντας τη διεύ­θυν­ση ύ­στε­ρα α­πό προ­τρο­πή του Μά­νου Χα­τζη­δά­κι. Στη μα­κρά καλ­λι­τε­χνι­κή του πο­ρεί­α έ­χει γρά­ψει μου­σι­κή για θε­α­τρι­κά έρ­γα, μιού­ζι­καλ, ε­νώ έ­χει κά­νει ε­νορ­χη­στρώ­σεις για τη­λε­ο­πτι­κές πα­ρα­γω­γές της ΕΡ­Τ. Έ­χει η­χο­γρα­φή­σει 32 άλ­μπουμ με τρα­γού­δια που έ­χουν ερ­μη­νεύ­σει οι Α. Κα­νε­λί­δου, Γ. Πουλό­που­λος, Μ. Ζορ­μπα­λά, Πα­σχά­λης κ.ά.. Ε­πί­σης, έ­χει συ­νερ­γα­στεί με τους Μπι­θικώ­τση, Μη­τσιά, Τσα­να­κλί­δου, Πα­πα­κων­στα­ντί­νου κ.ά.. Πρό­σφα­τα, κυ­κλο­φό­ρη­σε ο πρώ­τος προ­σω­πι­κός του δί­σκος με τί­τλο «Χρό­νια α­σι­δέ­ρω­τα».

 

Βρί­σκε­σαι στο μου­σι­κό προ­σκή­νιο αρ­κε­τά χρό­νια έ­χο­ντας ε­μπειρί­α ως συν­θέ­της, διευ­θυ­ντής ορ­χή­στρας, αλ­λά και πολ­λές συ­νερ­γα­σί­ες στο ενερ­γη­τι­κό σου. Πι­στεύ­εις ό­τι α­ξιο­λο­γή­θη­κες δί­καια; Θε­ω­ρείς ό­τι ο­λο­κλη­ρώθη­κες ως άν­θρω­πος και ως μου­σι­κός σε ό­λη αυ­τή την καλ­λι­τε­χνι­κή σου πο­ρεία;


Πραγ­μα­τι­κά πολ­λοί τρα­γου­δι­στές και μου­σι­κοί με ε­κτι­μούν ι­διαί­τε­ρα. Αισθά­νο­μαι ό­τι βά­σει των προ­δια­γρα­φών μου, δη­λα­δή την ε­πι­μο­νή και ερ­γα­τι­κό­τητά μου, δεν με «χρη­σι­μο­ποί­η­σαν» έ­τσι ό­πως θα έ­πρε­πε. Θε­ω­ρώ πως ε­πει­δή ή­μουν στο χώ­ρο της τζαζ-ποπ, γε­νι­κά της ε­λα­φριάς μου­σι­κής δεν εί­χα την ί­δια α­ντι­με­τώ­πι­ση με αυ­τούς που εκ­προ­σω­πού­σαν το λα­ϊ­κό πε­ντά­γραμ­μο. Ε­κεί, η προ­ώθη­ση των ε­ται­ρειών εί­ναι δια­φο­ρε­τι­κή. Δεν πή­ρα αυ­τό που μου α­νή­κε α­να­λογι­κά με την πο­ρεί­α μου. Ί­σως το λέ­ω με πι­κρί­α, αλ­λά αυ­τό με έ­κα­νε πιο δυ­να­τό, ώστε να δου­λέ­ψω α­κό­μα πιο σκλη­ρά για να βο­η­θή­σω τον ε­αυ­τό μου. Πι­στεύ­ω ό­τι ο άν­θρω­πος πρέ­πει να βελ­τιώ­νε­ται διαρ­κώς.

 

Πρό­σφα­τα κυ­κλο­φό­ρη­σε το νέ­ο σου cd «Χρό­νια α­σι­δέ­ρω­τα». Πες μας λί­γα πράγ­μα­τα για αυ­τή τη δου­λειά. Ή­ταν μια ε­σω­τε­ρι­κή σου α­νά­γκη, μια ε­πι­θυ­μί­α να εκ­φρά­σεις τον Τζικ;


Η σύν­θε­ση των τρα­γου­διών, η ε­νορ­χή­στρω­ση και γε­νι­κώς η πα­ρα­γω­γή του cd ή­ταν μια προ­σω­πι­κή δου­λειά. Φυ­σι­κά, έ­χω κάποιους συ­νερ­γά­τες που α­να­γρά­φο­νται στο cd, το ο­ποί­ο εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα σκλη­ρής δου­λειάς που δι­ήρ­κη­σε σχε­δόν 8 χρό­νια. Έ­χει βιω­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα και με εκ­φρά­ζει α­πό­λυ­τα. Δεν εί­μαι ε­παγ­γελ­μα­τίας στι­χουρ­γός και δεν α­κο­λου­θώ κλι­σέ ού­τε τυ­πο­ποι­η­μέ­νες συ­ντα­γές. Πά­ντα ή­θε­λα οι στί­χοι μου να εκ­φρά­ζουν ό­λο το φά­σμα των η­λι­κιών γι’ αυ­τό -αν προσέ­ξεις- έ­χουν κοι­νω­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα και σο­βα­ρό­τη­τα. Στο άλ­μπουμ υ­πάρ­χουν ακού­σμα­τα α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του ’60 έ­ως και το 2010. Κυ­κλο­φο­ρεί σε μια δύ­σκο­λη επο­χή που ου­σια­στι­κά δεν υ­πάρ­χουν δι­σκο­πω­λεί­α και δι­σκογρα­φι­κές ε­ται­ρεί­ες. Δεν εί­μαι δή­θεν. Δεν με στή­ρι­ξε κα­νέ­νας α­πό τις ε­ται­ρεί­ες, διό­τι δεν α­κο­λού­θη­σα τα λα­ϊ­κά μο­νο­πά­τια που συ­νή­θως προ­ω­θού­σαν. Είμαι ό­μως ευ­χα­ρι­στη­μέ­νος διό­τι κά­νω αυ­τό που με εκ­φρά­ζει, αυ­τό που εί­μαι πραγ­μα­τι­κά. Ε­ξω­τε­ρι­κεύ­ω την α­λή­θειά μου.

 

Τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια η πο­ρεί­α και η βιω­σι­μό­τη­τα των δι­σκο­γραφι­κών εί­ναι γνω­στή. Η μου­σι­κή βιο­μη­χα­νί­α εί­ναι σκλη­ρή και α­ντα­γω­νι­στι­κή. Πι­στεύ­εις πως η νέ­α δου­λειά σου μι­λά­ει στις ψυ­χές και τις α­νά­γκες του κόσμου; Πώς θα την α­ντι­με­τώ­πι­ζαν οι ε­κά­στο­τε ε­ται­ρεί­ες;


Φυ­σι­κά η μου­σι­κή βιο­μη­χα­νί­α εί­ναι πο­λύ σκλη­ρή. Βλέ­πεις πολ­λές φο­ρές αν­θρώ­πους που προ­ω­θού­νται και γί­νο­νται γνω­στοί, χω­ρίς ό­μως να το α­ξί­ζουν. Μια δου­λειά σαν τη δι­κιά μου σί­γου­ρα θα την εί­χαν α­πορ­ρί­ψει. Ως προς τον κό­σμο τώ­ρα, αυ­τό που ει­σέ­πρα­ξα α­πό τις τε­λευ­ταί­ες εμ­φα­νί­σεις μου εί­ναι ό­τι το κοι­νό α­ντι­με­τώ­πι­σε τα νέ­α μου κομ­μά­τια θε­τι­κά και με ει­λι­κρί­νεια. Δε­κα­πέντε δια­φο­ρε­τι­κά τρα­γού­δια κοι­νω­νι­κά, ε­ρω­τι­κές μπα­λά­ντες, τρα­γού­δια με blues στοι­χεί­α, ά­γνω­στα… Ό­μως παρ’ ό­λα αυ­τά φαί­νε­ται πως έ­χουν α­πή­χη­ση. Σε ό­λα αυ­τά έ­χω βά­λει την ψυ­χή μου, το πά­θος μου, γι’ αυ­τό άλ­λω­στε πι­στεύ­ω πως υ­πάρ­χει α­ντα­πό­κρι­ση. Ο κό­σμος πλέ­ον εί­ναι πιο α­νοι­χτός σε νέ­α α­κού­σμα­τα. Ο σκοπός μου εί­ναι να παί­ζω σε διά­φο­ρους χώ­ρους για να γνω­ρί­σει το κοι­νό τη μουσι­κή μου, τα τρα­γού­δια μου, ε­μέ­να.

 

Δια­νύ­ου­με μια ε­πο­χή πα­γκό­σμιας κρί­σης που για μέ­να δεν εί­ναι μό­νο οι­κο­νο­μι­κής αλ­λά κρί­σης α­ξιών. Ό­λες αυ­τές οι κοι­νω­νι­κές α­να­τρο­πές φθεί­ρουν τον άν­θρω­πο πο­λι­τι­σμι­κά. Ο­φεί­λου­με ό­λοι να κά­νου­με αυ­το­κρι­τι­κή και να ε­πι­ση­μά­νου­με τα λά­θη μας. Ποιος θα εί­ναι ο α­πό­η­χος αυ­τών των ε­ξε­λίξε­ων; Τι ι­σχύ­ει σε ό,τι α­φο­ρά τη μου­σι­κή και γε­νι­κό­τε­ρα τον πο­λι­τι­σμό;


Αιώ­νες πριν α­πό την αρ­χαιό­τη­τα υ­πήρ­χαν σκο­τει­νά ση­μεί­α και ε­πο­χές με α­νάλο­γες κα­τα­στά­σεις που ο­δη­γού­σαν σε κα­θί­ζη­ση των α­ξιών. Δυ­στυ­χώς, δια­νύ­ουμε μια α­ντί­στοι­χη ε­πο­χή. Η ι­στο­ρί­α έ­χει α­πο­δεί­ξει πως με­τά α­πό έ­να με­γά­λο κα­τή­φο­ρο ο­δη­γού­μα­στε σε έ­να νέ­ο ξε­κί­νη­μα που βά­ζει προ­ϋ­πο­θέ­σεις για α­νάπτυ­ξη και δη­μιουρ­γί­α σε ό­λους τους το­μείς και ει­δι­κά στον πο­λι­τι­σμό. Αν υπάρ­χει κά­τι που ξε­χω­ρί­ζει έ­ναν λα­ό εί­ναι ο πο­λι­τι­σμός του. Λα­ός χω­ρίς πολι­τι­σμό, εί­ναι λα­ός χω­ρίς ταυ­τό­τη­τα και ι­στο­ρί­α. Το πιο ση­μα­ντι­κό εί­ναι ότι κά­θε άν­θρω­πος με αυ­τό που εί­ναι και με ό­σα πι­στεύ­ει, προ­σφέ­ρει στον πο­λιτι­σμό, εί­τε έ­χο­ντας κοι­νω­νι­κά εί­τε ε­θνι­κά α­κού­σμα­τα. Ε­γώ προ­σω­πι­κά γρά­φω για πιο κα­θη­με­ρι­νά πράγ­μα­τα. Θέ­λω να ζω το τώ­ρα, να γρά­φω αυ­θόρ­μη­τα αυ­τό που νιώ­θω, που εί­ναι συ­νή­θως α­πλά πράγ­μα­τα. Για πα­ρά­δειγ­μα, αυ­τό που περ­νά­ω σε μια σχέ­ση ή κά­τι που μου συ­νέ­βη σή­με­ρα, χω­ρίς να θέ­λω βγαί­νει και στα τρα­γού­δια μου, τον ή­χο, το στί­χο μου.

 

Ποια εί­ναι η σχέ­ση σου με την αρ­με­νι­κή μου­σι­κή; Εί­χες πο­τέ ε­παφή με τις δρα­στη­ριό­τη­τες της ε­δώ αρ­με­νι­κής πα­ροι­κί­ας;


Με­γά­λω­σα α­κού­γο­ντας το α­με­ρι­κα­νι­κό ΤΟΡ του 1968-80. Μέ­σα μου εί­χα πά­ντα τα blues, την τζαζ, την ποπ. Γι’ αυ­τό και πά­ντα έ­γραφα μο­ντέρ­να μου­σι­κή με α­νά­λο­γα στοι­χεί­α. Δεν μπο­ρού­σα να υ­ιο­θε­τή­σω την ανα­το­λί­τι­κη μου­σι­κή. Οι α­να­το­λί­τι­κες κλί­μα­κες δεν χω­ρά­νε και δεν έ­χουν ζυμω­θεί στην ψυ­χή μου.

Φυ­σι­κά και έ­χω δια­βά­σει την αρ­με­νι­κή ι­στο­ρί­α και νιώ­θω διαρ­κώς να καί­ει αυ­τή η φλό­γα μέ­σα μου. Εί­μα­στε έ­νας πονε­μέ­νος λα­ός, έ­νας λα­ός που λό­γω γε­ω­γρα­φι­κής θέ­σης έ­χει υ­πο­φέ­ρει α­πό πολλούς κα­τα­κτη­τές. Παρ’ ό­λα αυ­τά δια­κρι­νό­μα­στε σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο λό­γω της ερ­γα­τι­κό­τη­τας και του ση­μα­ντι­κού πο­λι­τι­σμού μας.

Στε­να­χω­ριέ­μαι ό­ταν βλέ­πω να εί­ναι πο­λι­τι­κά δια­χω­ρι­σμέ­να κά­ποια πράγ­ματα στην πα­ροι­κί­α μας ή ό­ταν πολ­λές φο­ρές ο­ρι­σμέ­νοι άν­θρω­ποι κά­νουν αυ­τοε­πί­δει­ξη. Δεν έ­χου­με κά­τι να μοι­ρά­σου­με. Αυ­τή η κα­τάστα­ση α­νέ­κα­θεν με ε­νο­χλού­σε και δεν με βο­ή­θη­σε να συ­να­να­στρα­φώ με αν­θρώ­πους της πα­ροι­κί­ας. Κα­λό εί­ναι ό­λοι να κα­τα­λά­βουν πως πρέ­πει να εί­μα­στε α­γκα­λια­σμέ­νοι, να βα­δί­ζου­με χέ­ρι-χέρι.

 

Aγκόπ Μπαρσαμιάν

 

Πηγή: armenika.gr

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

επιστροφή στην κορυφή

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι