Menu

Business Forum Press

Το Ελληνοαρμενικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, καλεί όλα τα μέλη και τους ενδιαφερόμενους σε συνάντηση, την Δευτέρα 10-01-2011 και ώρα 19.30 στις εγκαταστάσεις της  Πρεσβείας της Αρμενίας στην Αθήνα.

 Στην συνάντηση, θα πραγματοποιηθεί ενημέρωση, ως προς την επίσκεψη του προέδρου της Δημοκρατίας της Αρμενίας, Σερζ Σαρκισσιαν με ομάδα διακεκριμένων επιχειρηματιών από την Αρμενία, στις 18 / 20-01-2011 στην Αθήνα.

 Επίσης, θα γίνει ενημέρωση για όσους  εκφράσουν την επιθυμία, συνάντησης με τους επιχειρηματίες από την Αρμενία στο Business Forum που θα γίνει στις 19-01-2011 σε συνεργασία με το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, με σκοπό την ενίσχυση και καλλιέργεια της επιχειρηματικότητας μεταξύ Ελλάδος και Αρμενίας.

 

 Հունահայկական առևտրա-արդյունաբերական պալատը իր անդամներին և հետաքրքրվող անհատներին հանդիպման է հրավիրում երկուշաբթի 10 հունվարի 2011-ին, ժամը 19:30-ին, Հունաստանում Հայաստանի Հանրապետության դեսպանությունում:

 Հանդիպման ժամանակ տեղեկություններ կտրամադրվեն Հայաստանի Հանրապետության նախագահ Սերժ Սարգսյանի Հունաստանի Հանրապետություն այցելության մասին, որ տեղի կունենա 2011թ. հունվարի 18-20-ը:

 Հայաստանի Նախագահի պատվիրակության կազմում լինելու է Հայաստանի հայտնի գործարարների խումբ:

 Հավելյալ տեղեկություններ կտրամադրվեն բոլորին, ովքեր կցանկանան հանդիպում ունենալ Հայաստանի գործարարարների հետ` տեղի ունենալիք գործարար համաժողովի ժամանակ: Վերջինս նպատակ ունի զորացնել և զարգացնել գործարար համագործակցությունը Հունաստանի և Հայաստանի միջև:

Διαβάστε περισσότερα...

Όποιος θελ ας δοκιμάζ

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Όπως το γράφει ο Θωμάς Τσοπουρίδης στο Λεξικό της ποντιακής διαλέκτου: Στην σημερινήν Τουρκίαν οι εξισλαμισμέν Έλληνες στο Πόντον καλατσεύνε τα ποντιακά κι άλλο καλλίον ας εμάς που υβρίουμες στην Ελλάδαν. Αυτό είναι ένα χειροπιαστό παράδειγμα ότι δεν υπάρχει γλωσσολογικό πρόβλημα όσον αφορά στη θρησκεία και εξηγεί και το φαινόμενο των Πομάκων στη Θράκη. Η διατήρηση του γλωσσικού στοιχείου δεν προέρχεται αναγκαστικά από τη θρησκεία όπως θα το ήθελε μια συντηρητική άποψη του προβλήματος. Βέβαια υπάρχει το γεγονός της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα και η ορθή αντίσταση της θρησκείας στον κατακτητή επί αιώνες. Όταν όμως η περίοδος δεν είναι τόσο μεγάλη, η γλώσσα μπορεί ν' αντισταθεί από μόνη της στην κοινωνική και κρατική πίεση. Αυτό εξηγείται και από την ύπαρξη της πίεσης και του σκληρού πυρήνα της αντίστασης. Διότι επί τουρκοκρατίας τουλάχιστον σε μερικές περιόδους το πλαίσιο ήταν σχετικά χαλαρό και επέτρεπε τη συνύπαρξη δίχως βίαιες διαμάχες. Ενώ στον Πόντο το βαθύ κράτος που εξασκεί μια συνεχή πίεση, η δημιουργία ενός σκληρού πυρήνα είναι φυσιολογική ειδικά σε μικρές κοινωνίες που είναι εκ φύσης κλειστές. Με αυτόν τον τρόπο το ποντιακό στοιχείο επικράτησε.

Υπάρχει όμως και η δύναμη της παράδοσης. Το ποντιακό στοιχείο δεν αποτελείται μόνο από τη γλώσσα ακόμα και αν αυτή κυριαρχεί μεταξύ των χαρακτηριστικών του. Ο χορός, η μουσική, αλλά και η μαγειρική εμπλέκονται με ένα συντονισμένο τρόπο στη διατήρηση της κουλτούρας. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και τις προσπάθειες που γίνονται για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων που επικεντρώνουν το αίσθημα της προσφυγιάς στην ύπαρξη του καθενός. Ο ποντιακός λαός είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της μη λήθης της ιστορίας. Πολλοί προσπάθησαν και προσπαθούν να διαψεύσουν την ιστορία όσον αφορά τα τραγικά γεγονότα του 1918 όμως οι Πόντιοι αντιστάθηκαν και αντιστέκονται με αυτόν τον τρόπο που τους χαρακτηρίζει. Υπέφεραν και ξέρουν να υποφέρουν. Δεν έχουν ανάγκη από κανένα, η ιστορία τους αρκεί. Είναι ό,τι φαίνονται και φαίνονται όπως είναι. Όποιος θέλει ας δοκιμάσει να τους μετατρέψει σε απλούς πολίτες. Οι Πόντιοι έζησαν επί χιλιετίες μέσα σε σκληρές συνθήκες και κανείς δεν μπορεί ν' αντισταθεί στις προσπάθειές τους για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Δεν υπάρχει κομματικό πλαίσιο, είναι θέμα ποντιακής συνείδησης. Ο κάθε Πόντιος είναι ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και όχι μόνο τραγωδίας. Το ποντιακό πνεύμα είναι ιδιαίτερα ισχυρό στη Θράκη και αποτελεί ένα σημαντικό σημείο αντίστασης εναντίον κάθε προσπάθειας τεχνητού εποικισμού. Οι Πόντιοι δεν ξέχασαν την ιστορία τους και μπορούν εύκολα να ερμηνέψουν μερικές κινήσεις που φαίνονται ανούσιες για κάποιους άλλους. Έτσι αυτός ο πυρήνας στη Θράκη δείχνει με την ύπαρξή του το παράδειγμα της αντίστασης. Το ποντιακό είναι πλέον και θρακικό.



Διαβάστε περισσότερα...

Ποντιακό ανέκδοτο

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Δεν έφτανε που έχασα όλους τους δικούς μου;
Δεν έφτανε που ξέχασα τα βουνά μου;
Δεν έφτανε που θυσιάστηκα μάταια;
Δεν έφτανε που έζησα τον θάνατο μου;
Έπρεπε να με μετατρέψουν και σε ανέκδοτο;

Διαβάστε περισσότερα...

Η συμβολή του Lemkin στην αναγνώριση του Holodomor

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου να αναγνωρίσει το Holodomor ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ανέδειξε το έργο και τον αγώνα των αθώων και των δικαίων. Εδώ και χρόνια ο ουκρανικός λαός παλεύει για να αναγνωριστεί το Holodomor ως γενοκτονία. Με την πρωτοβουλία του Προέδρου του που δεν παρέμεινε αδρανής διότι σεβάστηκε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη συλλογική μνήμη, άρχισε ένας πραγματικός πόλεμος της ειρήνης ενάντια στη γενοκτονία της μνήμης. Έτσι μετά από 17 εθνικές αναγνωρίσεις έφτασε και η ώρα της ευρωπαϊκής αναγνώρισης. Είναι ένα σημαντικό βήμα αν και δεν είναι βέβαια το τελευταίο αυτής της πορείας. Θα θέλαμε όμως να επισημάνουμε, για να μην ξεχαστεί και αυτή με την πάροδο του χρόνου, τη σημασία της δράσης και της επινόησης του Raphaël Lemkin. Όταν ένας ολόκληρος λαός δίνει αγώνα για να δικαιωθεί μέσα σ’ ένα πλαίσιο  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πρέπει να ξέρει ποιος δημιούργησε αυτό το πλαίσιο. Όλος ο αγώνας για το Holodomor δεν θα είχε νόημα αν αυτός ο Πολωνός, εβραϊκής καταγωγής, νομικός δεν είχε επινοήσει την έννοια της γενοκτονίας κι αν αυτή η έννοια δεν είχε αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ. Λίγοι από εμάς γνωρίζουν το ονοματεπώνυμο του εφευρέτη του νοητικού σχήματος που μας επιτρέπει να κατηγορήσουμε και να καταδικάσουμε τους βαρβάρους που έπραξαν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ακόμα λιγότεροι ξέρουν ότι ο Raphaël Lemkin ασχολήθηκε ο ίδιος με το Holodomor.

Τα αρχεία του Raphaël Lemkin που βρίσκονται στο τμήμα σπάνιων εγγράφων της βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης, αποδεικνύουν πρακτικά την ενασχόλησή του με το θέμα του Holodomor. Στα γραπτά του που αφορούν ειδικά το θέμα της γενοκτονίας, υπάρχει ο φάκελος 16 με τίτλο: Ουκρανία/Σοβιετική Γενοκτονία. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι αυτός ο άνθρωπος που μιλούσε 9 γλώσσες και που ήξερε τόσο ουσιαστικά τι σημαίνει ανθρωπότητα, εξέτασε ειδικά το Holodomor σε μία εποχή όπου ο ίδιος ο ουκρανικός λαός όχι μόνο δεν πίστευε τη μνήμη των προγόνων του αλλά την αμφισβητούσε διότι θεωρούσε ότι ήταν απλώς προπαγάνδα εναντίον του σοβιετικού καθεστώτος.

Στην πραγματικότητα, η μελέτη του Raphaël Lemkin αναδεικνύει τις ομοιότητες και τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ ναζιστικής και σοβιετικής γενοκτονίας. Με άλλα λόγια, δεν προβληματίζεται για την ύπαρξή της, την οποία θεωρεί δεδομένη ήδη με τις πληροφορίες που είχε εκείνη την εποχή, αλλά για τη μορφή της. Τα στοιχεία που καταθέτει είναι πρακτικά και όχι μόνο θεωρητικά. Γι’ αυτόν το λόγο, οι ειδικοί για τις αναγνωρίσεις γενοκτονιών, θεωρούν ότι το έργο του είναι σημείο αναφοράς. Αν ο ουκρανικός λαός κατανοήσει ουσιαστικά την επινόηση του Raphaël Lemkin, θα καταλάβει ότι το πρέπον θα ήταν να τον αναγνωρίσει ως τον πρώτο δίκαιο του Holodomor.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο υπονομευτικός χαρακτήρας του Μεγάλου Λιμού της Ουκρανίας (Holodomor)

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση: Μαίρη Θεοδοσιάδου

Μια από τις κύριες δυσκολίες του αγώνα για την αναγνώριση του Γολοντομόρ ως γενοκτονίας, είναι ο υπονομευτικός του χαρακτήρας. Ο σταλινικός μηχανισμός καθιέρωσε μια τεχνική αποποίησης των ευθυνών του όσον αφορά στη γενοκτονία. Οι φανατικοί αυτού του καθεστώτος δεν αμφισβητούν τον θάνατο των Ουκρανών, ακόμη και αν για τους ίδιους επρόκειτο απλώς για Κουλάκους. Απλώς ισχυρίζονται ότι ο μεγάλος λιμός δεν ήταν ο στόχος των ελιγμών τους. Πρόκειται αποκλειστικά, πάντα σύμφωνα με τους ίδιους, για μια καταστροφική συνέπεια μιας ανεπαρκούς αγροτικής πολιτικής. Με άλλα λόγια, δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους. Επίσης για τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αναγνώριση της γενοκτονίας σημαίνει την απόδειξη της κρατικής ευθύνης. Βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον μιας κατάστασης ανάλογης με αυτήν που δημιούργησε ο Καλιγούλας, η οποία θα έπρεπε να αποδειχθεί πως ανήκει στη στρατηγική του Νέρωνα. Ένα από τα κλασσικά αμυντικά μέσα του μηχανισμού που καθιέρωσε και οργάνωσε τη γενοκτονία, είναι η αρχή της διάσπασης. Όλες οι αποφάσεις, πριν εφαρμοσθούν διασπώνται και μάλιστα τεμαχίζονται με τρόπο τέτοιον ώστε να μετατραπούν σε μια πληθώρα λεπτομερειών. Έτσι, κάθε υποχείριο της εξουσίας πραγματοποίησε απλώς μια πράξη λεπτομέρειας τόσο αμελητέα, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατηγορηθεί για μια τέτοια πράξη. Να όμως που αυτές οι τόσο αμελητέες πράξεις στο σύνολό τους δεν μετατρέπονται απλώς σε μια αξιόμεμπτη οντότητα αλλά σε μια πραγματική γενοκτονία. Επίσης από την πλευρά μας, αν επιθυμούμε να είμαστε πραγματικά αποτελεσματικοί όσον αφορά την αναγνώριση αυτής της γενοκτονίας, δεν πρέπει να αρκεστούμε στη συγκέντρωση πράξεων που μαρτυρούν άμεσα την ευθύνη του σταλινικού μηχανισμού, γιατί θα είναι, λόγω του υπονομευτικού χαρακτήρα αυτής της γενοκτονίας, εξαιρετικά σπάνιες. Πρέπει να επικεντρωθούμε στη διαδοχή αυτών των πράξεων. Δεν αναζητούμε ενδείξεις αλλά αλυσίδες συλλογιστικής. Γιατί το Γολοντομόρ, χάρη στην ίδια την αρχή του εξαναγκαστικού και φανατικού κολεκτιβισμού, είναι μια πραγματική αλυσίδα παραγωγής. Δεν πρέπει λοιπόν να εστιάσουμε στην εργασία αλλά την αλυσίδα. Οι κριτικές των επιζώντων και των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αφορούν πάντα λεπτομέρειες. Οι φανατικοί του σταλινικού καθεστώτος ακολουθούν την ίδια τακτική με αυτό. Διαμερίζουν την πράξη, έως ότου την καταστήσουν αν όχι αθώα, τουλάχιστον ανεύθυνη. Εντούτοις, το μέρος της ευθύνης δεν βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο. Βρίσκεται στο επίπεδο του σχεδίου. Μας χρειάζεται λοιπόν μια ολική προσέγγιση και αυτή δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί μέσω μιας προσέγγισης σε τοπικό επίπεδο, ούτε καν πολυτοπικά. Είναι λοιπόν απαραίτητη όχι η ανάλυση των γεγονότων, αλλά αντιθέτως η σύνθεσή τους. Εντούτοις, η σύνθεση αυτή, αν επιθυμούμε να αποδείξουμε την ενοχή του σταλινικού μηχανισμού, είναι δυνατή μόνο στο επίπεδο των ντιρεκτίβων. Κάτι που σημαίνει με όρους της λογικής, μια θεματική χωρίς επαγωγές αλλά μόνο με συμπεράσματα, ξεκινώντας από αξιώματα της θεωρίας αυτής της γενοκτονίας.

Διαβάστε περισσότερα...

Η ποινικοποίηση της μη αναγνώρισης ως ανθρώπινη αξία

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Η πρόσφατη καταδίκη του προέδρου του εργατικού κόμματος της Τουρκίας, σε δικαστήριο της Ελβετίας που έχει ψηφίσει την ποινικοποίηση της μη αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων, είναι ενδεικτική από μόνη της για την αξία της νομολογίας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Προς το παρόν, μόνο η έννοια της αναγνώρισης της γενοκτονίας είναι ευρύτερα γνωστή. Η γενοκτονία των Εβραίων, των Αρμενίων, των Ποντίων, των Ουκρανών έχουν αναγνωριστεί από διάφορα κράτη σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό όσον αφορά στον αριθμό. Κατά συνέπεια, η αναγνώριση μίας γενοκτονίας δεν αποτελεί πια μια αφαιρετική έννοια, ακόμα και αν παραμένει δύσκολη διότι στην ουσία είναι παθητική με την έννοια ότι αν δεν εφαρμοστεί δεν υπάρχουν επιπτώσεις.

Με το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων αλλά και των Ουκρανών, ως έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, ανακαλύψαμε πρακτικά τη διαφορά μεταξύ αναγνώρισης και ποινικοποίησης. Όπως εκείνη τη στιγμή υπήρχε μόνο η αναγνώριση στη Γαλλία, είδαμε εκατοντάδες φανατικούς Τούρκους να προσπαθούν να καταστρέψουν το μνημείο. Όταν τους σταμάτησαν Αρμένιοι και Γάλλοι διαδηλωτές, αμύνθηκαν λέγοντας ότι έχουν δικαίωμα να εκφραστούν ελεύθερα εφόσον δεν υπάρχει ποινικοποίηση. Εκείνη τη στιγμή, βέβαια, δεν εμφανίστηκε κανένας υπέρμαχος της αναγνώρισης και όχι της ποινικοποίησης, για να προστατέψει το μνημείο. Διότι αυτή η κατηγορία ατόμων έχουν απόψεις μόνο όταν το πλαίσιο δεν είναι επικίνδυνο. Και στην ουσία, αδιαφορούν για τις επιπτώσεις πάνω στα θύματα διότι προτιμούν την ελεύθερη έκφραση των δολοφόνων. Ως άμυνα, χρησιμοποιούν το επιχείρημα της αρνητικότητας της ποινικοποίησης σε γενικό πλαίσιο. Ξεχνούν, βέβαια, ότι η απαγόρευση ενός εγκλήματος είναι πάντα θετική.

Η αναγνώριση δεν είναι παρά το πρώτο βήμα της διαδικασίας της διόρθωσης. Όσοι είναι εναντίον της ποινικοποίησης, είναι στην ουσία εναντίον ολόκληρης της διαδικασίας. Η ποινικοποίηση είναι η νομική προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και μνήμης. Δεν είναι τίποτα άλλο και βέβαια δεν θέτει σε κίνδυνο την ελευθερία. Η ίδια η ελευθερία εκφυλίζεται, αν επιτρέπει ένα έγκλημα και ειδικά ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.

Κάθε αναγνώριση, κάθε ποινικοποίηση δεν είναι μόνο μία νίκη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δείχνει και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάθε κράτους που αναγνωρίζει μία γενοκτονία και ποινικοποιεί τη μη αναγνώριση. Η Ελβετία που φημίζεται ότι είναι ένα από τα πιο ουδέτερα κράτη του κόσμου και που επιτρέπει περισσότερες ελευθερίες από άλλα κράτη, με την εφαρμογή της νομοθεσίας της ποινικοποίησης της μη αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων, αποδεικνύει ότι σέβεται ουσιαστικά και πρακτικά τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στην Ελλάδα έχουμε αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Εβραίων, των Αρμενίων και των Ποντίων, όχι ακόμα των Ουκρανών. Όμως, δεν έχουμε ακόμα περάσει στο στάδιο της ποινικοποίησης. Τα ανθρώπινα δικαιώματα θα πρέπει να ξεπεράσουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά, για να το καταφέρουμε.

Διαβάστε περισσότερα...

Περί της επιζήσασας

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση από τα γαλλικά: Κάτια Ρωσσίδου

Πώς να φανταστούμε μια επιζήσασα της γενοκτονίας χωρίς να πεθαίνουμε από πόνο; Αρκεί να τη δούμε όταν αποφασίζει τελικά να μιλήσει κατά τη διάρκεια μιας επιμνημόσυνης τελετής. Είχαμε αυτή την ευκαιρία τον περασμένο μήνα στην Ουκρανία. Διότι ανακαλύπτοντας μία επιζήσασα μιας άλλης γενοκτονίας, αντιλαμβανόμαστε πώς μας βλέπουν οι άγνωστοι. Ήμασταν στη μεγάλη αίθουσα της Εθνικής Όπερας όπου παρευρισκόταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ουκρανίας. Αφού την ανήγγειλαν, μια ηλικιωμένη κυρία σηκώθηκε και με τη βοήθεια της κόρης της προχώρησε προς το βήμα. Πριν φθάσει στη σκηνή, έπρεπε να διασχίσει μια εξέδρα. Εδώ, έχασε την ισορροπία της και η κόρη της δεν μπόρεσε να τη συγκρατήσει. Έτσι όλη η αίθουσα της Όπερας είδε την επιζήσασα του Holodomor να πέφτει. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιήσαμε τι σημαίνει η απώλεια μιας επιζήσασας. Ξαφνικά, αυτή η ιδέα δεν είχε πια τίποτα το αφαιρετικό. Η επιζήσασα αφού στάθηκε εκφώνησε ένα λόγο που είχε το στίγμα της ανθρωπιάς. Όταν επέστρεφε για να καθίσει, ο ίδιος ο Πρόεδρος τη συνόδευσε για να την προστατεύσει από τον κίνδυνο να πέσει. Αυτή η κίνηση εκ μέρους του Προέδρου ήταν εντελώς συμβολική. Διότι βέβαια η επιζήσασα είναι η αιχμή του δόρατος για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Και είναι αυτή η συνειδητοποίηση που τον ώθησε να τη βοηθήσει. Γνωρίζει την αξία αυτής της ύπαρξης όσον αφορά στο ζήτημα της αναγνώρισης. Αυτή η επιζήσασα μάς δείχνει, χάρη στη ζωή της, που δεν ήταν παρά επιβίωση, το μεγαλείο του ανθρώπινου πνεύματος. Αυτή η επιζήσασα μάς αποδεικνύει την αντίσταση της ανθρωπιάς ενάντια στη βαρβαρότητα. Ενάντια σε κάθε απολυταρχικό σύστημα αποτελεί με την αντίστασή της ένα σύμβολο για όλους τους αγωνιστές της αναγνώρισης, για όλους τους μαχητές της ειρήνης. Δεν πρόκειται απλώς για μια ηλικιωμένη γυναίκα όπως το σκέφτονται εκείνοι που ξεχνούν και εκείνοι που παραμένουν αδιάφοροι. Ούτε πρόκειται  για ένα φαινόμενο μόδας όπως διατείνονται οι κυνικοί όσο και οι φανατικοί. Αυτή η επιζήσασα αποτελεί παράδειγμα ανθρωπιάς που είναι είδος υπό εξαφάνιση. Είναι απαραίτητο να έχουμε στο νου το γνωστό γνωμικό του Κικέρωνα για τους νεκρούς, για να αντιληφθούμε την κατάσταση του πνεύματος που πρέπει να μας διακατέχει: η ζωή των νεκρών έγκειται στο να ζουν μέσα στη μνήμη των ζωντανών. Αυτή η επιζήσασα μάς δείχνει ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για να κρατηθεί ζωντανή μέσα στη συλλογική μας μνήμη. Αυτό το φαινόμενο είναι γενικό και δεν θα έπρεπε να περιοριστεί σε μια γενοκτονία. Κάθε επιζήσασα, κάθε επιζήσας μιας γενοκτονίας μάς θυμίζει πως τίποτα δεν δικαιολογεί μια γενοκτονία. Καμιά βαρβαρότητα δεν πρέπει να επιτρέπεται. Αυτό λέει στην κοινωνία κάθε επιζήσας, κάθε επιζήσασα. Και σε μας εναπόκειται ν’ ακούσουμε αυτό το μοναδικό μήνυμα, κατανοώντας ότι το να την ξεχάσουμε ισοδυναμεί με πρόωρο θάνατο. Αυτή η επιζήσασα μάς θυμίζει ότι έστω και αν δεν ήμασταν παρόντες την ώρα της γενοκτονίας, είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τη γενοκτονία της μνήμης. Το να αφήσουμε μια επιζήσασα να χαθεί μέσα στη λήθη, μας καθιστά συνένοχους. Ενώ η μνήμη της αποτελεί μια πραγματική πράξη αντίστασης. Και αυτή την πράξη, είμαστε όλοι ικανοί να την μιμηθούμε. Η επίγνωση ότι αυτή η πράξη είναι εντός των δυνατοτήτων μας προέρχεται από την ύπαρξη των επιζώντων κάθε γενοκτονίας. Γι’ αυτόν το λόγο, κάθε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν έχει μόνο τα θύματά του, αλλά επίσης τις αποδείξεις του. Και είναι χάρις σ’ αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία που μπορούμε να καταδικάσουμε τους δήμιους της ιστορίας. Αυτή είναι η συμβολή των επιζώντων. Η επιβίωσή τους είναι μία θυσία, η ζωή τους ένα δώρο και ο θάνατός τους, η μνήμη μας. Σε μας εναπόκειται, λοιπόν, να κατανοήσουμε αυτή τη θυσία, να δεχτούμε αυτό το δώρο και να διαφυλάξουμε τη μνήμη τους.

Διαβάστε περισσότερα...

Holodomor: από την εμβέλεια της λήθης στη μεγαλοσύνη της μνήμης

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση: Μαίρη Θεοδοσιάδου

Ο όρος Γολοντομόρ δεν είναι μια αφαίρεση, ούτε καν μια απαγωγή. Είναι μια πραγματικότητα που για καιρό είχε ξεχαστεί και η οποία αποκτά νόημα πολύ πρόσφατα. Από αυτό φαίνεται η εμβέλεια της λήθης. Υπό αυτήν την έννοια επίσης η γενοκτονία των Ουκρανών συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της μνήμης. Γιατί σε αυτήν την περίπτωση, η τελευταία δεν αποτελεί ιεροποίηση όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Η μνήμη είναι μια επιβίωση στον κόσμο του κενού και της λήθης. Δεν πρόκειται για τον εορτασμό ενός ένδοξου γεγονότος παρόλο που θα μπορούσε να είναι μια ήττα. Πρόκειται για την αντίσταση στη βαρβαρότητα και για τη δύναμη της λήθης. Ενώ η γενοκτονία συνέβη το 1933, μόλις το 1991 επανέρχεται στην παγκόσμια ιστορία και επίσης με τόσο δειλό τρόπο, που χρειάστηκε χρόνος για να ενοχλήσει την κοινωνία της αδιαφορίας. Το Γολοντομόρ καταδεικνύει τη δύναμη της λήθης. Κατά τη διάρκεια δεκαετιών, κατάφερε να συνθλίψει τη μνήμη με τη σιωπή του. Δεν επρόκειτο για μια μη αναγνώριση όπως στην περίπτωση της γενοκτονίας των Εβραίων και της γενοκτονίας των Αρμενίων. Επρόκειτο για μια ανυπαρξία. Πριν καν αναγνωριστεί, έπρεπε να υπάρξει. Εντούτοις, η σταλινική πολιτική κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να αποδείξει την ανυπαρξία της εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων. Επίσης, ο ουκρανικός αγώνας άργησε πολύ καθώς δεν μπορούσε κατά κάποιον τρόπο να ξεκινήσει. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι απολύτως θεμελιώδες γιατί αποδεικνύει ότι οι οκτώ φάσεις της γενοκτονίας δεν αποτελούν ένα διαμερισμό. Υπάρχουν αλληλοεπικαλύψεις. Συγκεκριμένα, η διαδικασία της άρνησης μπορεί να ξεκινήσει ήδη από τη φάση της εξολόθρευσης. Με αυτόν τον τρόπο, τα θύματα δεν υπάρχουν. Πρόκειται για την ακόμη πιο αόριστη εφαρμογή της αρχής της απανθρωποποίησης. Αυτή δηλώνει ότι τα θύματα δεν είναι άνθρωποι για να επιτρέψει στους δήμιους να τους εξολοθρεύσουν ευκολότερα. Η έναρξη της διαδικασίας άρνησης κατά τη διάρκεια της εξολόθρευσης δεν προσφέρει στα θύματα το δικαίωμα ύπαρξης. Η σταλινική πολιτική προχώρησε σε μια ερμητική γενοκτονία, σε κλειστό χώρο. Μόνο που οι ελεύθεροι άνθρωποι υπάρχουν και παρά τον καιρό της λήθης και την εμβέλειά της, η μεγαλοσύνη της μνήμης παραμένει. Η γενοκτονία των Ουκρανών, στη γραμμή της γενοκτονίας των Αρμενίων, πρέπει να ακολουθήσει την πορεία που χάραξε η διαδικασία διόρθωσης. Αν μη τι άλλο, το γεγονός του να μιλήσουμε για τη γενοκτονία των Ουκρανών χωρίς να χρησιμοποιήσουμε καν τον όρο «αναγνώριση» επιτρέπει το σκίσιμο του πέπλου της λήθης και τη συνειδητοποίηση του υπερβατικού ρόλου της μνήμης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η αξία της γενοκτονίας των Ουκρανών προκύπτει από την αντίσταση του λαού να υπάρξει παρά την απαγόρευση. Οι στρογγυλές κοιλιές δεν πρέπει να πεθάνουν για το τίποτα. Δεν πρόκειται για την επανάληψη ενός συνθήματος που στερείται σημασίας, δηλαδή «ποτέ ξανά αυτό». Γιατί αυτό επανέρχεται πάντα και παρ’ όλα αυτά. Όμως είναι καλύτερο να προετοιμάζουμε τους λαούς να πολεμήσουν ήδη από τις πρώτες φάσεις της διαδικασίας της γενοκτονίας προκειμένου να αποφύγουν τη φάση της εξολόθρευσης. Οι Ουκρανοί υπάρχουν παρ’ όλα αυτά. Ο σταλινικός μηχανισμός δεν μπορεί πια να γράψει το βιβλίο του γέλιου και της λήθης. Ο σελιδοδείκτης δεν εξαφανίστηκε. Πρέπει, λοιπόν, να γράφουμε για να υπάρχουμε και να υπάρχουμε για να γράφουμε.

Διαβάστε περισσότερα...

O Raphaël Lemkin ως ο πρώτος δίκαιος του Holodomor

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Όταν ο Raphaël Lemkin κατηγορεί και καταδικάζει το σοβιετικό καθεστώς του Stalin για το Holodomor, δεν εκτιμά μόνο ότι πρόκειται για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Γράφει ήδη για σοβιετική γενοκτονία κατά της Ουκρανίας. Δεν κρύβεται πίσω από τους κοινωνικούς συμβιβασμούς, αλλά ερευνά ανθρώπινες αξίες για να επινοήσει το ισχυρότερο όπλο της ανθρωπότητας κατά των βαρβάρων που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Raphaël Lemkin, Πολωνός νομικός, εβραϊκής καταγωγής, που γνωρίζει τα πογκρόμ της Ρωσίας, δεν προσπαθεί να δημιουργήσει ένα μονοπώλιο του ολοκαυτώματος. Αντιθέτως, δίνει το παράδειγμα στους δίκαιους και στους αθώους, κάνοντας χρήση της έννοιας που επινόησε σε ευρύτερο χώρο. Διότι προσπάθησε με κάθε τρόπο να δει αν η έννοια που επινόησε εφαρμόζεται σε όλο το χώρο της ανθρωπότητας. Κατά συνέπεια, όταν ο Raphaël Lemkin εξετάζει το θέμα του Holodomor, το βλέπει με την ανθρώπινη ματιά του. Έτσι, όταν καταγράφει ότι ήδη από το 1920, 1926 και αργότερα το 1930-1933, το σοβιετικό καθεστώς εξοντώνει την intelligentsia, τον εθνικό εγκέφαλο της Ουκρανίας όπως γράφει, που αποτελείται από δασκάλους, συγγραφείς, καλλιτέχνες, στοχαστές, πολιτικούς ηγέτες, δίνει σημασία στους ανθρώπους. Όταν σημειώνει ότι μόνο το 1931 εξορίστηκαν 51,713 διανοούμενοι στη Σιβηρία, μας εξηγεί τις πρώτες φάσεις μίας γενοκτονίας που θα φθάσει στο ακρότατό της την περίοδο 1932-1933. Βρίσκει στοιχεία όχι μόνο για να κατανοήσει την ύπαρξη μιας συστηματικής καταστροφής του ουκρανικού στοιχείου. Επιπλέον, δεν επαναπαύεται στην απλή καταγραφή του αριθμού των θυμάτων, διότι ξέρει ότι αυτό δεν αποδεικνύει από μόνο του την ύπαρξη μίας γενοκτονίας. Βρίσκει και αναφορές όπως το κείμενο του Stanislav Kossior, γενικού γραμματέα της κεντρικής επιτροπής του κομουνιστικού κόμματος της Ουκρανίας, με τίτλο: «Itogi i blizhaishie zadachi provedeniia natsional’noi politiki na Ukraine», όπου διαβάζει: «Τώρα, ο κύριος κίνδυνος στην Ουκρανία προέρχεται από τον τοπικό ουκρανικό εθνικισμό». Μελετά την όλη διαδικασία της γενοκτονίας των Ουκρανών και δείχνει ότι αποτελείται από τέσσερις κύριες φάσεις, οι οποίες βρίσκονται και στις φάσεις του Stanton περί γενοκτονιών. Αντιλαμβανόμαστε ότι η προσέγγιση του Raphaël Lemkin συμβαδίζει με τις πιο σύγχρονες προσεγγίσεις για την αναγνώριση μίας γενοκτονίας. Έτσι, το Holodomor δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως μία πρόσφατη και τεχνητή προσπάθεια με πρωτοβουλία του Προέδρου της Ουκρανίας για πολιτικούς σκοπούς. Αντιθέτως, ο Raphaël Lemkin ως ο πρώτος δίκαιος του Holodomor έδειξε και δείχνει ακόμα και τώρα το δρόμο που άνοιξε ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, διότι είναι ο μόνος που υπάρχει για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και για τη μνήμη των θυμάτων του Holodomor.

Διαβάστε περισσότερα...

Η γενοκτονία των Ουκρανών και τα επιτεύγματα της ανθρωπιάς

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Στην Ελλάδα, η γενοκτονία των Ουκρανών είναι σχεδόν άγνωστη. Το Γολοντομόρ (Holodomor) δεν έχει ακουστεί ακόμα ούτε ως λέξη. Ενώ ήδη 17 χώρες έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ουκρανών ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι για τα ελληνικά δεδομένα είναι μία πετυχημένη γενοκτονία εφόσον η κοινωνία την έχει ξεχάσει ή την αγνοεί. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν θύματα και δήμιοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δολοφονήθηκαν αθώοι κι ότι δεν παλεύουν δίκαιοι για την αναγνώριση της γενοκτονίας του 1932-1933. Το μήνυμα της Άσβεστης Φλόγας είναι απλό: η Ουκρανία θυμάται, ο κόσμος αναγνωρίζει. Κι ο συμβολισμός της είναι απόλυτα κατανοητός. Ο σταυρωμένος Χριστός στην καρδιά της Παναγιάς εξηγεί τη γέννηση του θανάτου. Τα στάχυα σιταριού είναι μία αναφορά στον τεχνητό λιμό. Πολλοί από μας δεν ξέρουν τα αυτονόητα για αυτή την ανθρώπινη τραγωδία. Δεν έχει πια σημασία. Τώρα μπορούμε να μάθουμε τα πάντα. Έχουμε πρόσβαση στα μυστικά αρχεία της εποχής που εξηγούν το πλαίσιο και τα αίτια των σποραδικών μαρτυριών που είχαμε στο παρελθόν. Δεν υπάρχει πια η επιλογή της λήθης, μόνο της αδιαφορίας. Τα δεδομένα υπάρχουν και αποδεικνύουν τα τρομακτικά γεγονότα εκείνης της σοβιετικής περιόδου. Μπορούμε πλέον να δούμε άμεσα το μέγεθος της θυσίας, τη φρίκη του εγκλήματος. Ως Έλληνες ξέρουμε ακριβώς τι σημαίνει η λέξη γενοκτονία διότι ο λαός μας την έχει ζήσει στο πετσί του κι έχει πεθάνει πολλές φορές εξαιτίας της. Δεν υπάρχει ανάγκη να μας την εξηγήσουν. Πρέπει απλώς να μάθουμε την ξεχασμένη ιστορία της Ουκρανίας. Δεν μπορεί να μας ξαφνιάσει το γεγονός της άγνοιας. Η μεθοδολογία της γενοκτονίας είναι κατανοητή. Βασίζεται στην εξαφάνιση των ανθρώπων μετατρέποντάς τους σε κτήνη για να μπορούν τα κτήνη να τους κατασπαράζουν, αλλά και για την εξαφάνιση των αποδεικτικών στοιχείων. Έτσι οι επιζώντες δυσκολεύονται δυο φορές να αναδείξουν το μέγεθος της τραγωδίας και δίχως την ύπαρξη των δικαίων μπορούν να καταλήξουν στην αυτοκτονία όπως ο Primo Levi. Η Άσβεστη Φλόγα δεν συμβολίζει μόνο τη γενοκτονία μέσω της φωτιάς, αλλά και την αναγνώρισή της μέσω του φωτός. Ως Έλληνες δεν είμαστε υπεύθυνοι για τη γενοκτονία των Ουκρανών, αλλά ως πολίτες είμαστε υπεύθυνοι για τη γενοκτονία της μνήμης. Η γενοκτονία των Ουκρανών μάς αγγίζει μέσω της ανθρωπότητας και του χρόνου. Δεν πρέπει μόνο να μάθουμε, το πρέπον είναι να πράξουμε μέσω της μνήμης ως αντίσταση στο σύστημα της λήθης για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Επιπλέον, κάθε γενοκτονία είναι ένα δίδαγμα, και όχι μόνο για τους δήμιους που αναζητούν την αποτελεσματικότητά της, αλλά και για τους δίκαιους που πολεμούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η γενοκτονία των Ουκρανών έχει μια σπουδαία συμβολή. Το ιδεολογικό της υπόβαθρο και οι γεωπολιτικές της προεκτάσεις εμπλούτισαν τα εργαλεία των δημίων. Κι η άγνοιά μας δεν μπορεί να μείνει ουδέτερη. Επαγωγικά φορτίζεται και μας μετατρέπει σε συνένοχους. Με την Άσβεστη Φλόγα, η μνήμη μας γίνεται επίτευγμα της ανθρωπιάς.

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι