Menu

TN News Channel 5 Exposes Azerbaijani Efforts to Buy Legislators Support

  • Κατηγορία VIDEOS

Nashville, Tennessee's News Channel 5 Investigates' Phil Owens exposes Azerbaijani efforts to buy off State Assembly lawmakers through suspicious donations from pro-Turkey/Azerbaijani individuals and groups based in Texas.
ANCA Tennessee leader Bearj Barsoumian offers insights on Azerbaijani Government efforts to buy influence in the state.

 

Source: Youtube - ANCA

Διαβάστε περισσότερα...

'Recognizing Armenian genocide is a moral imperative for Jews'

By LAHAV HARKOV

Knesset speaker maintains discussion does not blame any modern country, but shows Israel identifies with victims of massacre.

As Jews, we must recognize the suffering of the Armenian people, even if we do not blame anyone, Knesset Speaker Yuli Edelstein said on Tuesday at a plenum discussion of the Armenian Genocide of 1915.
“This discussion does not blame any modern country, rather it shows that we identify with the victims of the massacre and its terrible outcome,” he said.
“We are not placing blame; we are acting like Jews and being faithful to the truth and the suffering of another people,” Edelstein continued. “We cannot deny history and hold back human values out of diplomatic or political caution.”
He spoke in response to a motion to the agenda by Meretz chairwoman Zehava Gal-On, calling for the government to recognize the Armenian Genocide before its 100th anniversary next year.
“The government should not sacrifice the recognition in the name of temporary interests,” she said. “Every time there’s a different diplomatic situation. When we’re for relations with Turkey, we don’t recognize the genocide and then there’s the Marmara [Turkish Gaza protest ship in 2010] and we change our mind.”
The Meretz leader pointed out that many MKs are children of Holocaust survivors.
“As a nation that experienced the Holocaust, we cannot continue to ignore the Armenian Genocide because of irrelevant considerations,” she said.
According to MK Reuven Rivlin (Likud Beytenu), the Jewish People were “next in line” after the Armenians to be killed.
“Whoever thought of the Final Solution got the impression that, when the day comes, the world will be silent, as it was about the Armenians. It is hard for me to forgive other nations for ignoring our tragedy and we cannot ignore another nation’s tragedy. That is our moral obligation as people and Jews,” Rivlin said. A recent expression of regret from a Turkish official is connected to the fact that many countries, including Israel, refuse to ignore the genocide, Rivlin added.
Tourism Minister Uzi Landau (Likud Beytenu) responded to the motion in Foreign Minister Avigdor Liberman’s place, saying that as Jews and Israelis, there is a moral obligation to recognize human tragedies, including the Armenian Genocide.
“It is a good thing that the Knesset marks these tragedies. The State of Israel never denied what happened,” Landau said.
However, the tourism minister said that in recent years the topic became a political one between Turkey and Armenia and each side is trying to prove it is right.
“We hope these two countries will implement the agreement they signed several years ago and will continue to have an open, deep dialogue that will allow them to heal from the wounds that remained open for decades,” Landau said.

When the discussion ended, the motion was moved to the Knesset Foreign Affairs and Defense Committee, as opposed to the Knesset Education Committee as Gal- On proposed. She accused Liberman of sending MK Shimon Ohayon (Likud Beytenu) to make sure the motion was moved to the classified committee in order to “bury” it.

 

 

Source: jpost.com

Διαβάστε περισσότερα...

Σεβάκ Χατσαντουριάν

Κα­τα­σκευ­ή πα­ρα­δοσια­κών

αρ­με­νι­κών χα­λιών στο Αρ­τσάχ

Μια πα­λιά και ι­διαί­τε­ρη τέ­χνη α­να­γεν­νιέ­ται

 

Στο Στε­πα­να­κέρ­τ και στο Σου­σί του Αρ­τσάχ ξε­κί­νη­σε να λει­τουρ­γεί ερ­γο­στά­σιο πα­ρα­γω­γής πα­ρα­δο­σια­κών αρμε­νι­κών χα­λιών. Η α­να­γέν­νη­ση και διαφύ­λα­ξη του αρμε­νι­κού πο­λι­τι­σμού και συ­γκε­κρι­μέ­να της ι­στο­ρι­κής αυ­τής τέ­χνης, έ­χει με­γά­λη ση­μα­σί­α για το Αρ­τσάχ και τη νε­ο­λαί­α του, η ο­ποί­α έ­χει συν­δέ­σει το μέλ­λον της με τις προ­ο­πτι­κές α­νά­πτυξης της πα­τρί­δας της. Η τα­πη­τουρ­γί­α εί­ναι άλ­λω­στε μια ι­διαί­τε­ρη τέχνη που χα­ρα­κτη­ρίζει το λα­ό του Κα­ρα­μπάχ α­πό πο­λύ πα­λιά.
Α­ξί­ζει να ση­μειω­θεί ό­τι το χα­λί ονο­μά­ζε­ται στην αρ­με­νι­κή γλώσ­σα «κορ­κ». Α­πό τα αρ­χαί­α κεί­με­να γνω­ρί­ζου­με ό­τι η λέ­ξη «κορ­κ» προ­έρ­χε­ται α­πό την λέ­ξη «κουρ­κ», δη­λα­δή «κά­λυμ­μα για τα ζώ­α», ό­πως την χρησι­μο­ποιού­σαν στον Καύ­κα­σο. Στην Αρ­με­νί­α η λέ­ξη «κορ­κ» έ­χει α­ντι­κα­τα­στα­θεί με τη λέ­ξη «καρ­πέτ» ή «γκαρ­μπέτ» που ως γνω­στόν εί­ναι η ευ­ρέ­ως δια­δε­δο­μέ­νη λέ­ξη για το χα­λί σε ό­λες τις ευ­ρω­πα­ϊκές γλώσ­σες.
Λα­μπε­ρά κί­τρι­να, βα­θυ­πόρ­φυ­ρα και κυα­νά χρώ­μα­τα, πα­νέ­μορ­φα λου­λού­δια, δρά­κοι και α­ε­τοί, ό­πως και «το δέ­ντρο της ζω­ής» εί­ναι με­ρι­κά α­πό τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά δια­κο­σμη­τι­κά σχέ­δια που προ­συ­πο­γρά­φουν τη μο­να­δι­κό­τη­τα των αρ­με­νι­κών χα­λιών. Για ό­λα αυ­τά και για τα κοι­νωνι­κά ζη­τή­μα­τα που σχε­τί­ζο­νται με τη λει­τουρ­γί­α του ερ­γοστα­σί­ου στο Αρ­τσάχ μας μί­λη­σε ο διευ­θυ­ντής πα­ρα­γω­γής της ε­ται­ρεί­ας «ΚΑ­ΡΑ­ΜΠΑΧ-ΚΑΡ­ΠΕΤ» Σε­βάκ Χα­τσα­ντου­ριάν.

Τι στό­χους θέ­σα­τε και με ποιες προ­ο­πτι­κές ξε­κι­νή­σα­τε αυ­τό το πρό­γραμ­μα;

Στό­χος μας εί­ναι να α­να­πα­ρά­γου­με τα πα­λιά πα­ρα­δο­σια­κά αρ­με­νι­κά χα­λιά του Αρ­τσάχ, τα ο­ποί­α με λύ­πη δια­πι­στώ­νου­με σή­με­ρα ό­τι δεν χρη­σι­μο­ποιού­νται πια. Εί­ναι πο­λύ μι­κρός ο α­ριθ­μός των χα­λιών που δια­φυ­λάσ­σο­νται α­πό τις οι­κο­γέ­νειες σήμε­ρα και με δια­φο­ρε­τι­κή χρο­νο­λο­γί­α κα­τα­σκευ­ής. Εί­ναι λοι­πόν βα­σι­κό να α­να­βιώ­σου­με την τέ­χνη αυ­τή, η ο­ποία α­πο­τε­λεί ξεχω­ρι­στό στοι­χεί­ο της πα­ρά­δοσής μας. Προ­πά­ντων γνω­ρί­ζο­ντας πως το Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν την ε­πο­χή της ΕΣ­ΣΔ εί­χε οι­κειο­ποι­η­θεί την τέ­χνη μας.
Να το­νί­σω ό­τι οι Αρ­μέ­νιοι του Αρ­τσάχ πο­τέ δεν εί­χαν τα χα­λιά μό­νο ως χρή­σι­μο και πρακτι­κό α­ντι­κεί­με­νο. Ε­πει­δή η κα­τα­σκευή τους ή­ταν μια αρ­κε­τά σο­βα­ρή και α­ξιέ­παι­νη δια­δι­κα­σί­α, κά­θε οι­κο­γέ­νεια το­πο­θε­τού­σε το οι­κο­γε­νεια­κό της χα­λί στον κα­λύ­τε­ρο χώ­ρο του σπι­τιού. Η κα­τα­σκευ­ή του οι­κο­γενεια­κού τά­πη­τα γι­νό­ταν στο σπί­τι, α­πό τις γυ­ναί­κες της οι­κο­γέ­νειας, οι ο­ποί­ες μετέ­διδαν α­πό γε­νιά σε γε­νιά τα μυ­στι­κά της κα­τα­σκευ­ής.
Κα­τό­πιν, ό­ταν οι Α­ζέ­ροι κατά­λα­βαν την α­ξί­α της πα­ρά­δο­σης αυ­τής, ε­φαρ­μό­ζο­ντας στο­χευ­μέ­νη πο­λι­τι­κή, συ­γκέ­ντρω­σαν ό­λους τους οι­κο­γε­νεια­κούς τά­πη­τες α­πό τα χέ­ρια των Αρ­με­νί­ων, εί­τε δίνο­ντάς τους κά­ποιο α­σή­μα­ντο πο­σό, εί­τε α­νταλ­λά­σο­ντάς τους με άλ­λους χα­μη­λό­τε­ρης α­ξί­ας και ποιό­τη­τας.
Με αυ­τόν τον τρό­πο, κα­τά­φε­ραν να α­πο­κτή­σουν τους μο­να­δι­κής ποιό­τη­τας οι­κο­γε­νεια­κούς χει­ρο­ποί­η­τους τά­πη­τες του Αρ­τσάχ.
Η πλειο­ψη­φί­α τους βρί­σκεται σε μου­σεί­α στο Μπα­κού και πα­ρου­σιά­ζονται σαν πα­λιά αζε­ρι­κά πα­ρα­δο­σια­κά χα­λιά. Πράγ­μα α­στεί­ο, διό­τι οι ι­στο­ρικοί και οι γνώ­στες της ι­στο­ρί­ας της τα­πη­τουρ­γί­ας, ό­πως και οι σο­βα­ροί έ­μπο­ροι γνω­ρί­ζουν πο­λύ κα­λά πως που­θε­νά στον κό­σμο δεν υ­πάρ­χουν αζε­ρι­κά αυ­θε­ντι­κά χα­λιά.
Ω­στό­σο, ε­μείς α­ντι­με­τω­πίζου­με μεγά­λες δυ­σκο­λί­ες στη λύ­ση αυ­τού του προ­βλή­μα­τος διό­τι α­κό­μα και σή­με­ρα οι Α­ζέ­ροι ε­ξα­κο­λου­θούν να υ­πε­ρα­σπί­ζο­νται φα­να­τι­κά την πο­λι­τι­κή αυ­τή. Στα τα­πη­τουρ­γεία τους συ­νε­χί­ζουν να κα­τα­σκευά­ζουν τα αρμε­νι­κά πα­ρα­δο­σια­κά χα­λιά του Αρ­τσάχ, τα ο­ποί­α πα­ρου­σιάζουν σαν γνή­σια Α­ζε­ρι­κά, με με­γά­λη ε­πι­τυ­χί­α οφεί­λω να πα­ρα­δε­χθώ.
Ήρ­θε η στιγ­μή να υ­πε­ρα­σπι­στού­με τον πο­λι­τι­σμό μας και να α­ποδεί­ξου­με ό­τι η τέ­χνη αυ­τή μας α­νή­κει! Για αυ­τό, με με­γά­λη χα­ρά και υ­πε­ρη­φά­νεια α­να­κοι­νώνω την ί­δρυ­ση και λει­τουρ­γί­α της τα­πη­τουργι­κής ε­ται­ρεί­ας «Κα­ρα­μπάχ-Κάρ­πετ».

Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι το ερ­γο­στά­σιό σας δου­λεύ­ει με ε­ντα­τι­κούς ρυθ­μούς πα­ρα­γω­γής ώ­στε η πα­ρα­γω­γή σε πρώ­τη φά­ση να δια­τε­θεί στην ε­θνι­κή λα­χειο­φό­ρο α­γο­ρά που διορ­γα­νώ­νεται από το Κα­ρα­μπάχ.

Σω­στά. Ό­πως ή­δη γνω­ρί­ζε­τε, πριν α­πό λί­γο και­ρό, με πρω­το­βου­λί­α της κυ­βέρ­νη­σης της Δη­μο­κρα­τί­ας του Ο­ρει­νού Κα­ρα­μπάχ άρ­χι­σε να υ­λο­ποιεί­ται η πρώ­τη ε­θνι­κή λα­χειο­φό­ρος α­γο­ρά, η ε­πι­τυ­χί­α της ο­ποί­ας εί­ναι ση­μα­ντι­κή για την κυβέρ­νη­ση και το λα­ό, διό­τι έ­χει στό­χο την υ­λο­ποί­η­ση του προ­γράμμα­τος ε­πα­νε­γκα­τά­στα­σης των Αρ­με­νί­ων στο Αρ­τσάχ. Έ­να μέ­ρος των δώ­ρων της λα­χειο­φό­ρου α­γο­ράς εί­ναι και τα χει­ρο­ποί­η­τα χα­λιά μας και την πα­ραγ­γελί­α αυ­τή υ­λο­ποιού­με τώ­ρα.

Πό­τε άρ­χι­σε η λει­τουρ­γί­α του τα­πη­τουρ­γεί­ου;

Η λει­τουρ­γί­α του ξε­κί­νη­σε πριν α­πό τρεις μήνες με το πα­ράρ­τημά μας στο Σου­σί. Ε­δώ, στο Στε­πα­να­κέρ­τ εί­ναι μό­λις έ­νας μή­νας που λει­τουρ­γού­με και με ε­ντα­τι­κούς ρυθ­μούς. Δου­λεύ­ουν ήδη 40 ερ­γά­τριες και σκο­πός μας εί­ναι να φτά­σου­με τις 100, ώ­στε να κα­τα­σκευάζου­με ι­κα­νή πο­σό­τη­τα τα­πή­των. Εί­δα­τε ήδη το τε­ρά­στιο κτι­ρια­κό συ­γκρό­τη­μα, με τα με­γά­λα πα­ρά­θυ­ρα, τους φωτει­νούς χώ­ρους, την ό­μορ­φη και πρα­κτική α­να­κα­τα­σκευ­ή του κτι­ρί­ου, που στο ά­με­σο μέλ­λον θα ο­λο­κλη­ρω­θεί με τα τμή­μα­τα βα­φής των νη­μά­των, πλυ­ντή­ριο και στεγνω­τή­ριο. Με­γά­λο μέ­ρος του κτι­ρια­κού συ­γκρο­τή­μα­τος θα στε­γά­σει το ερ­γα­στή­ριο κα­τα­σκευ­ής νημά­των α­πό μαλ­λί προ­βάτου. Σκο­πός μας εί­ναι να γί­νου­με σύ­ντο­μα μια α­νε­ξάρ­τη­τη ε­ται­ρεί­α και να πα­ρά­γου­με μό­νοι μας τις α­πα­ραί­τη­τες πρώ­τες ύ­λες.

Δια­πι­στώ­σα­με ό­τι η πλειοψη­φί­α των ερ­γα­τριών εί­ναι νε­α­ρές κο­πέλες. Ποιος τις εκ­παι­δεύ­ει για αυ­τή τη δύ­σκο­λη ερ­γα­σί­α; Εν­δια­φέ­ρο­νται οι κο­πέ­λες του Αρ­τσάχ να δου­λέ­ψουν στο συ­γκε­κρι­μέ­νο κλά­δο;

Πράγ­μα­τι, πρό­κει­ται για νε­α­ρές κο­πέ­λες που μα­θαί­νουν την τέ­χνη αυ­τή με με­γά­λη ευ­χα­ρί­στηση, α­να­γνω­ρί­ζο­ντας ταυ­τό­χρονα την πο­λι­τι­σμι­κή της α­ξί­α. Ό­πως διαπι­στώ­σα­τε ερ­γά­ζο­νται και κά­ποιες κυ­ρί­ες με­γα­λύ­τερης η­λι­κί­ας, οι οποί­ες έ­μα­θαν τη δου­λειά σε άλ­λα τα­πη­τουρ­γεί­α ή κα­τα­σκευά­ζο­ντας οι­κογε­νεια­κούς τά­πη­τες στο σπί­τι τους. Εί­μαι πολύ ευ­χα­ρι­στη­μένος που οι νε­α­ρές κο­πέ­λες μας εκ­παι­δεύ­ο­νται κο­ντά τους.

Ποια εί­ναι τα στά­δια κα­τα­σκευ­ής ε­νός τά­πη­τα;

Το πα­ράρ­τη­μά μας στο Στε­πα­να­κέρ­τ έ­χει πλή­ρη αυ­το­νο­μί­α σε ό­λους τους το­μείς πα­ρα­γω­γής, δηλα­δή τη δη­μιουρ­γί­α των νη­μά­των μέ­χρι το τε­λι­κό στά­διο, τη βα­φή, το πλέ­ξι­μο, τα σχέ­δια και το τε­λι­κό χτέ­νι­σμα.
Αυ­τό ο­φεί­λε­ται σε συ­γκε­κρι­μένη πο­λι­τι­κή ώ­στε να μην υ­πάρ­χουν προ­σκόμ­μα­τα και κα­θυ­στε­ρή­σεις στην ε­πί­τευ­ξη των στό­χων πα­ρα­γω­γής.
Στο πα­ρελ­θόν, πριν την κα­τάρ­ρευ­ση της Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης, τα διά­φο­ρα στάδια κα­τα­σκευ­ής πραγ­μα­το­ποιού­νταν σε δια­φο­ρε­τι­κές δη­μο­κρα­τί­ες, έ­τσι ώ­στε κα­νείς να μην κα­τέ­χει ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη τη δια­δι­κα­σί­α και να μην μπο­ρεί να ε­μπο­ρευ­τεί α­νε­ξάρ­τη­τα.

Πώς μπορεί κά­ποιος να α­γο­ρά­σει έ­ναν τά­πη­τα της ε­πι­λο­γής του από το Αρ­τσάχ, να τον πα­ραγ­γεί­λει και να τον πα­ρα­λά­βει; Είστε έ­τοι­μοι να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σε­τε σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο τυ­χόν πα­ραγ­γε­λί­ες;

Σε αυ­τό τον το­μέ­α υ­πάρ­χει ακό­μα αρ­κε­τή δου­λειά, διό­τι προ­η­γου­μέ­νως πρέ­πει να έ­χου­με ι­κα­νή πο­σό­τη­τα χα­λιών, α­ντι­προ­σω­πευ­τι­κή των δια­θέ­σι­μων σχε­δί­ων. Σκο­πός μας εί­ναι να βγού­με στην πα­γκό­σμια α­γο­ρά με πλούσιο και κα­τάλ­λη­λο ε­μπό­ρευ­μα.
Η ι­στο­σε­λί­δα του τα­πη­τουρ­γεί­ου μας έχει σχε­δόν ο­λο­κλη­ρω­θεί.
Εί­ναι ποιο­τι­κή και σε διά­φο­ρες γλώσσες, ε­νώ δί­νει τη δυ­να­τό­τη­τα στους εν­δια­φε­ρο­μέ­νους να γνω­ρίσουν τη δου­λειά μας.

Έχε­τε τη δυ­να­τό­τη­τα να υ­λο­ποιεί­τε ει­δι­κές πα­ραγ­γελί­ες;

Α­σφα­λώς. Ο πα­ραγ­γε­λιο­δό­χος μπο­ρεί να δια­λέ­ξει ό­ποιο σχέ­διο, μέ­γε­θος, χρώ­μα και ποιό­τη­τα ε­πι­θυ­μεί, εί­τε α­πό τα δια­θέ­σι­μα εί­τε κά­ποιο δι­κό του.

Ποια η ση­μα­σί­α των σχε­δί­ων και των συμ­βό­λων πά­νω στους τά­πη­τες και πώς δια­λέ­γε­τε τα σχέ­δια αυ­τά;

Στους τά­πητές μας συ­να­ντά­με κυ­ρί­ως τρί­α συμ­βο­λι­κά στοι­χεί­α. Αυ­τά εί­ναι ο δρά­κος, ο α­ε­τός και ο ή­λιος. Εί­ναι σχέ­δια που α­ντα­να­κλούν την ε­θνι­κή μας ει­κόνα και πί­στη, αλ­λά και τη φύ­ση της χώ­ρας μας. Τα σχέ­δια προ­έρ­χο­νται α­πό την αρ­με­νι­κή με­σαιω­νι­κή μι­κρο­γρα­φί­α, τα διακο­σμη­τι­κά μο­τί­βα α­να­πα­ρι­στούν τη ζω­ή και τις α­ξί­ες που πρε­σβεύ­ει ο λα­ός μας. Ο δρά­κος «βι­σά­μπ» συμ­βο­λί­ζει την προστα­σί­α, ο α­ε­τός «αρ­τζίβ» την ε­ξύ­ψω­ση του αν­θρώ­που, ο ή­λιος «α­ρέβ» την ευ­η­με­ρί­α. Υ­πάρ­χουν α­κόμα στα­φύ­λια, ρόδια, βερί­κο­κα, υ­πέ­ρο­χα λου­λού­δια και φυ­σι­κά το «δέ­ντρο της ζω­ής» που συ­να­ντά­ται σε πολ­λές εκ­φάν­σεις της αρ­με­νι­κής τέ­χνης.

Ποιος εί­ναι ο ρό­λος του χει­ρο­ποί­η­του χα­λιού στον πο­λιτι­σμό μας;

Η ι­στο­ρι­κή Αρ­με­νί­α α­πό τους αρ­χαί­ους χρό­νους ή­ταν γνω­στό κέ­ντρο τα­πη­τουρ­γί­ας και ει­δι­κό­τε­ρα το Αρ­τσάχ. Πολ­λοί ι­στο­ρι­κοί ι­σχυ­ρί­ζο­νται ό­τι η ι­στο­ρί­α του αρ­με­νι­κού τά­πη­τα εί­ναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με την ύ­παρ­ξη του αρ­με­νι­κού έ­θνους. Η τα­πη­τουρ­γί­α ως τέ­χνη και ο τά­πη­τας ως οι­κο­γε­νεια­κός θη­σαυ­ρός α­ποτε­λούν μέ­ρος της οι­κο­γε­νειακής πα­ρά­δο­σης και εί­ναι άρ­ρη­κτα συν­δε­δεμέ­νοι με την ε­ξέ­λι­ξη του έ­θνους μας.
Ο τά­πη­τας χρη­σί­μευε ε­πί­σης σε λα­τρευ­τικές και τε­λε­τουρ­γι­κές εκ­δη­λώ­σεις και γενι­κό­τε­ρα κά­θε ε­πί­ση­μη ή ση­μα­ντι­κή στιγμή της ζω­ής των αν­θρώ­πων. Μέ­χρι σή­με­ρα ε­ξάλ­λου χρη­σι­μο­ποιεί­ται σε διά­φο­ρες τε­λε­τές της εκ­κλη­σί­ας. Για πα­ρά­δειγ­μα η προε­τοι­μα­σί­α του Αγί­ου Μύ­ρου γί­νε­ται υ­πο­χρε­ω­τι­κά πά­νω σε τά­πη­τα.
Σή­με­ρα στους πα­ρα­δο­σια­κούς γά­μους δεν εί­ναι πλέ­ον υ­πο­χρε­ω­τική η χρή­ση του τά­πη­τα, αλ­λά σε πολ­λά χω­ριά ό­ταν τε­λεί­ται το μυ­στή­ριο, στην πλά­τη του γα­μπρού και της νύ­φης στρώ­νουν συ­νή­θως έ­ναν τά­πη­τα.
Ό­ταν φέρ­νουν την νύ­φη για πρώ­τη φο­ρά στο σπί­τι, ο τά­πη­τας στρώ­νε­ται στην εί­σοδο και η νύ­φη πρέ­πει να μπει πα­τώ­ντας πά­νω του. Με λί­γα λό­για, στις ση­μα­ντι­κές οι­κο­γε­νεια­κές στιγμές ό­πως εί­ναι ο γά­μος, η γέν­νηση, η βά­φτι­ση και ο θάνα­τος, ο τά­πη­τας κατέ­χει πολύ σπου­δαί­ο και εμ­βλη­μα­τι­κό ρό­λο.

 

 Χρι­ψι­μέ Χα­ρου­τιου­νιάν

Διαβάστε περισσότερα...

Το Οσακάν και ο ναός του Μεσρόπ Μαστότς

Τον Οκτώβρη του 2012, σε πρό­γραμ­μα ε­θνο­γρα­φι­κής έ­ρευ­νας στην Αρ­με­νί­α, με σκοπό να με­λε­τη­θεί η ορ­γά­νω­ση του θρη­σκευ­τι­κού και κοι­νω­νι­κού χώ­ρου, ε­πι­σκέφθη­κα το Ο­σα­κάν. Η έ­ρευ­να ε­πι­κε­ντρώ­θη­κε στην πε­ριο­χή του Α­στα­ράκ, που βρίσκε­ται 25 χλμ. ΒΔ του Ε­ρε­βάν και ει­δι­κό­τε­ρα στα χω­ριά Παρ­πί, Καρ­μπί, Βο­σκε­βάζ, Μου­γνί και Ο­σα­κάν.

Δρ. Ε­λευ­θέ­ριος Π. Α­λε­ξά­κης

Eθνο­λό­γος-κοι­νω­νι­κός αν­θρω­πο­λό­γος

τ. Διευ­θυ­ντής Ε­ρευ­νών Α­κα­δη­μί­ας Α­θη­νών.

Το Ο­σα­κάν εί­ναι μια κω­μό­πο­λη 5.000 κα­τοί­κων, 8 χλμ. νό­τια του Α­στα­ράκ, πρω­τεύ­ου­σας της ε­παρ­χί­ας Α­ρα­γκα­τσότ­ν. Στα δυ­τι­κά του Ο­σα­κάν, στον πο­ταμό Κα­σάχ υ­πάρ­χει μί­α γέ­φυ­ρα του 1706.
Εί­ναι πο­λύ γνω­στό στους ι­στο­ρι­κούς και στους προ­σκυ­νη­τές της αρ­με­νι­κής Α­πο­στο­λι­κής Εκ­κλη­σί­ας, διό­τι εί­ναι ο τό­πος της τε­λευ­ταί­ας κα­τοι­κί­ας του Μεσ­ρόπ Μα­στότ­ς, πρώ­ην στρα­τιω­τι­κού, βα­σι­λι­κού γρα­φέ­α, μο­να­χού, θε­ο­λό­γου, γλωσ­σο­λό­γου και ε­πι­νο­η­τή του αρ­με­νι­κού αλ­φα­βή­του το 405 μ.Χ., που α­πε­βί­ω­σε το 440 μ.Χ.. Ε­πί­σης, υ­πάρ­χουν πλη­ρο­φορί­ες ό­τι ο Μεσ­ρόπ Μα­στότ­ς ί­δρυ­σε σχο­λεί­ο στο Ο­σα­κάν.
Τον 4ο αιώ­να μ.Χ., στις βρα­χώ­δεις ε­κτά­σεις του κά­στρου του Ο­σα­κάν, οι Αρ­μέ­νιοι υ­πό την αρ­χη­γί­α του Αρ­χι­στρα­τή­γου Βα­τσέ Μα­μι­γκο­νιάν κα­τα­τρό­πω­σαν μια συμ­μα­χί­α βαρ­βα­ρι­κών νο­μα­δι­κών φυ­λών (Α­λα­νών, Σα­μα­γε­τών, Ού­νων κ.ά.). Στην ί­δια πε­ριο­χή ε­πί­σης πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε με­γά­λη μά­χη τον Αύ­γου­στο του 1827, στην ο­ποί­α τα ρω­σι­κά στρα­τεύ­μα­τα με τη βο­ή­θεια και αρ­με­νι­κών δυ­νά­με­ων νί­κησαν τον περ­σι­κό στρα­τό υ­πό την η­γε­σί­α του Αβ­βά Μιρ­ζά, γιου του σά­χη της Περ­σί­ας. Κα­τά τη μά­χη εί­ναι γνω­στό το πε­ρι­στα­τι­κό με τον Α­γκόπ Χα­ρου­τιου­νιάν, πυ­ρο­βο­λη­τή του περ­σι­κού στρα­τού, ο ο­ποί­ος έ­στρε­ψε το κα­νό­νι του κα­τά των Περ­σών. Ο Χα­ρου­τιου­νιάν βα­σα­νί­στη­κε φρι­κτά α­πό τους ε­ξορ­γι­σμέ­νους Πέρ­σες, οι ο­ποί­οι του έ­κο­ψαν τα αυ­τιά και τη μύ­τη. To 1833 α­νε­γέρ­θη μνη­μεί­ο των πε­σό­ντων στη μά­χη σε το­πο­θε­σί­α με­τα­ξύ Οσα­κάν και Ε­τσμια­τζίν.

 

Έ­να θρη­σκευ­τι­κό κέ­ντρο 

Το Ο­σα­κάν, κα­τά τη διάρ­κεια της δυ­να­στεί­ας των Αρ­σα­κι­δών του βα­σι­λεί­ου της Αρ­με­νί­ας (52-428 μ.Χ.), ή­ταν η κυ­ριό­τε­ρη πό­λη της ε­παρ­χί­ας Α­ρα­ράτ και πρω­τεύ­ου­σα της πε­ριο­χής Α­ρα­γκα­τσότ­ν, ό­που κυ­βερ­νού­σε η α­ρι­στο­κρα­τική οι­κο­γέ­νεια των Α­μα­ντου­νί. Ω­στό­σο, εί­ναι γνω­στό κυ­ρί­ως για το να­ό και τον τά­φο του Α­γί­ου Μεσ­ρόπ Μα­στότ­ς. Συ­γκε­κρι­μέ­να, τον 5ο αιώ­να κτί­στη­κε πά­νω από τον τά­φο του αρ­χι­κά έ­να σταυ­ρο­ει­δές μαρ­τύ­ριο (τα­φι­κός να­ός). Ο ι­στο­ρι­κός του 5ου αιώ­να και βιο­γρά­φος του Μεσ­ρόπ Μα­στότ­ς, Κο­ριούν, α­να­φέ­ρει: «Ο Βα­χάν Α­μα­ντου­νί […] θέ­λη­σε να α­νε­γεί­ρει να­ό προς τι­μήν του ονό­μα­τος του Θε­ού, με την ε­πί­κλη­ση του Α­γί­ου Δα­σκά­λου και έ­κτι­σε με λα­ξευ­μένες πέ­τρες με­γα­λο­πρε­πείς βω­μούς, πλού­σια δια­κο­σμη­μέ­νους. Ε­κεί, κά­τω α­πό την α­ψί­δα του βω­μού, ε­να­πό­θε­σε τα λεί­ψα­να του Α­γί­ου». Ο ση­με­ρι­νός να­ός κτί­στη­κε το 1840 α­πό τον Κα­θο­λι­κό Πα­τριάρ­χη Φί­λιπ­πο, πι­θανό­τα­τα πά­νω στα θε­μέ­λια του πρώ­του μαρ­τυ­ρί­ου και ξα­να­κτί­στη­κε εκ θε­με­λί­ων α­πό τον Κα­θο­λι­κό Κε­βόρ­κ τον 4ο το 1875-1879, κα­τά τέ­τοιον τρό­πο που εί­ναι δύ­σκολο να μα­ντέ­ψου­με την αρ­χι­κή του μορ­φή. Οι τοι­χο­γρα­φί­ες στο ε­σω­τε­ρι­κό του ζω­γρα­φί­στη­καν το 1900 α­πό τον καλ­λι­τέ­χνη Χ. Μι­να­σιάν. Ε­πί­σης, ο να­ός εί­ναι γνω­στός για το μο­να­δι­κό διώ­ρο­φο κυ­λιν­δρικό κω­δω­νο­στά­σιο, κτι­σμέ­νο το 1884 στην α­να­το­λι­κή πλευ­ρά του, ε­νώ η ι­διαι­τε­ρότη­τά του εί­ναι ό­τι η εί­σο­δός του βρί­σκε­ται στο χώ­ρο της Α­γί­ας Τρά­πε­ζας.

 

Τα αρ­χαί­α ευ­ρή­μα­τα  

Α­κρι­βώς πί­σω α­πό το να­ό και νό­τια της κω­μό­πο­λης βρί­σκε­ται ο λό­φος Ντι­ντι­κού­ντ, ό­που κα­τά τις α­να­σκα­φές α­πο­κα­λύ­φθη­καν έ­να τε­τρά­γω­νο κά­στρο και έ­να συ­γκρό­τη­μα πέ­ντε α­να­κτό­ρων (με 40 δω­μά­τια, δια­δρό­μους και πολλούς να­ούς) κτι­σμέ­νων με­τα­ξύ 7ου και 5ου αιώ­να π.Χ. Ε­πί­σης, βρέ­θη­καν πολ­λοί τά­φοι της Ε­πο­χής του Σι­δή­ρου και πά­νω α­πό 100 τα­φι­κές στή­λες και πλά­κες, ερ­γαλεί­α α­πό πέ­τρα και κόκ­κα­λο, ει­δώ­λια και πολ­λά κο­σμή­μα­τα.
Στα βό­ρεια του Ο­σα­κάν, στην κοι­λά­δα του Μνα­κα­νότ­ς (Μα­νου­κα­νότ­ς) βρί­σκε­ται η εκ­κλη­σί­α της Α­γί­ας Σιών που χρο­νο­λο­γεί­ται α­πό τον 7ο αιώ­να μ.Χ. Πι­στεύ­εται ό­τι ε­κεί βρι­σκό­ταν ο τά­φος του βυ­ζα­ντι­νού αυ­το­κρά­το­ρα Μαυ­ρι­κί­ου ή της μη­τέ­ρας του, για τον ο­ποί­ο η το­πι­κή πα­ρά­δο­ση α­να­φέ­ρει ό­τι κα­τα­γό­ταν α­πό το Ο­σα­κάν. Δί­πλα στην εκ­κλη­σί­α υ­πάρ­χει πλίν­θι­νη στή­λη του 6ου με 7ου μ.Χ. αιώνα που α­πο­δί­δε­ται στον αυ­το­κρά­το­ρα Μαυ­ρί­κιο. Η στή­λη έ­χει μορ­φή ο­κτα­γω­νικού κί­ο­να με έ­να ιω­νι­κό κιο­νό­κρα­νο και κα­λά­θια στην κο­ρυ­φή. Μοιά­ζει με τα ιω­νι­κά κιο­νό­κρα­να του να­ού του Ζβαρ­τνό­τς του 7ου αιώ­να και α­νά­γε­ται, ό­πως και ε­κεί­να, σε συ­ρια­κά πρό­τυ­πα. Αυ­τό το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό α­πο­δει­κνύ­ει τον τα­φι­κό μνη­μεια­κό χα­ρα­κτή­ρα του κί­ο­να.
Στην κο­ρυ­φή χα­μη­λού λό­φου πά­νω α­πό το νε­κρο­τα­φεί­ο υ­πάρ­χει πα­ρεκ­κλή­σι που χρο­νο­λο­γεί­ται τον 14ο με 15ο αιώ­να και κα­λεί­ται α­πό τους ντό­πιους Τουχ Μανούκ (Mε­λα­χρι­νό Aγό­ρι). Ε­πει­δή συν­δυά­ζε­ται στη βό­ρεια πλευ­ρά του με μια σταυ­ρό­πετρα (χα­τσκάρ), θυ­μί­ζει τα μαυ­σω­λεί­α του 5ου μέ­χρι και 7ου αιώ­να.
Πέ­ρα α­πό το λό­φο υ­πάρ­χει το πα­ρεκ­κλή­σι του Α­γί­ου Κρι­κόρ, ε­νώ σε κο­ντι­νή από­στα­ση και μέ­σα στο Ο­σα­κάν ε­κεί­νο του Α­γί­ου Θαδ­δαί­ου, ο ο­ποί­ος θε­ω­ρεί­ται ό­τι μαρ­τύ­ρη­σε γύ­ρω στο 70 μ.Χ. στην Αρ­με­νί­α, ε­πί της βα­σι­λεί­ας του Σα­να­τρούκ. Α­κό­μα, μέ­σα σε σπή­λαια βρί­σκο­νται τα πα­ρεκ­κλή­σια της Θε­ο­τό­κου (Α­στβα­τζατζίν) και του Α­γί­ου Σαρ­κίς, ε­νώ στο δρό­μο προς το Ε­τσμια­τζίν υ­πάρ­χει νε­ό­κτιστο εκ­κλη­σά­κι με ε­σω­τε­ρι­κό χα­τσκάρ.

 

Ο Α­βρα­άμ Κρε­τα­τσή  

Το Ο­σα­κάν α­να­φέ­ρε­ται σε ε­πι­γρα­φή του 13ου αιώ­να στο νό­τιο τοίχο του κα­θο­λι­κού του Μο­να­στη­ριού Α­στβα­τζιν­κάλ, κτι­σμέ­νου με­τα­ξύ 5ου και 13ου αιώ­να. Η ε­πι­γρα­φή α­να­φέ­ρει: «Με τη χά­ρη του και τη φι­λευ­σπλαχνί­α του Θε­ού ε­γώ ο Κούρ­ντ, πρί­γκι­πας των πρι­γκί­πων, γιος του με­γά­λου Βα­χέ και η σύ­ζυ­γός μου Χο­ρι­σάχ, κό­ρη του διοι­κη­τή κτί­σα­με το ιε­ρό κα­θο­λι­κό για τη μνή­μη των ψυ­χών μας. Το δια­κο­σμή­σα­με με κά­θε εί­δους πο­λύ­τι­μα στο­λί­δια και του προ­σφέ­ρα­με έ­ναν κή­πο που α­γο­ρά­σα­με στο Παρ­πί γει­το­νι­κό ε­ξί­σου αρ­χαί­ο χω­ριό, παρ­θε­νι­κή α­καλ­λιέρ­γη­τη γη στο Ο­σα­κάν, έ­ναν κή­πο στο Καρ­μπί γειτο­νι­κό χω­ριό, έ­ναν χω­ρι­κό (;) και τρεις ξε­νώ­νες, το έ­τος 693/1244 μ.Χ». Εί­ναι γνω­στό ό­τι το Ο­σα­κάν ε­πι­σκέ­φθη­κε ο Α­βρα­άμ Κρε­τα­τσή, αρ­γό­τε­ρα Κα­θολι­κός Α­βρα­άμ ο 3ος, (Αρ­μέ­νιος α­πό την Κρή­τη - Κα­θο­λι­κός Πα­τριάρ­χης) τον Ο­κτώ­βρη του 1734 κα­τά τη διάρ­κεια της αρ­χιε­ρο­σύ­νης του Κα­θο­λι­κού Α­βρα­άμ του 2ου. Ο Α­βρα­άμ Κρε­τατσή σε κεί­με­νό του κά­νει μια σύ­ντο­μη α­να­φο­ρά στο Ο­σα­κάν, ό­ταν ε­πι­σκέ­φθηκε το μο­να­στή­ρι του Α­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου: «Το πρω­ί με­τά τη λει­τουρ­γία κα­τέ­βη­κα στο Ο­σα­κάν».
Η πα­λαιό­τε­ρη α­να­φο­ρά του Ο­σα­κάν υ­πάρ­χει στο έρ­γο του Πτο­λε­μαί­ου των μέ­σων του 2ου μ.Χ. αιώ­να, ό­που το το­πω­νύ­μιο πα­ρου­σιά­ζε­ται με τη ο­νο­μα­σί­α Α­στα­κάνα, αν και ο αρ­με­νι­κής κα­τα­γω­γής ι­στο­ρι­κός και γε­ω­γρά­φος Robert Hewsen ε­πι­φυ­λάσσε­ται για αυ­τό. Κά­ποιοι άλ­λοι γε­ω­γρά­φοι θε­ω­ρούν ταυ­τό­ση­μο και το το­πω­νύμιο Α­ου­σα­κάν.
Το 1962, για την ε­πέ­τειο των 1600 χρό­νων του αρ­με­νι­κού αλ­φα­βή­του η κυ­βέρ­νη­ση α­νέγει­ρε μνη­μεια­κή στή­λη στο Ο­σα­κάν προς τι­μήν του με­γά­λου δα­σκά­λου/λο­γί­ου, ε­νώ α­ντί­στοι­χα το Ιν­στι­τού­το Με­λέ­της Χει­ρο­γρά­φων στο Μα­ντε­νατα­ράν ο­νομά­στη­κε «Ιν­στι­τού­το Με­σρόπ Μα­στότ­ς».

 

Τα γράμ­μα­τα αλ­φα­βή­του «Χα­τσκάρ»  

Α­να­χω­ρή­σα­με α­πό το Ε­ρε­βάν με τον τα­ξι­τζή μας τον Σαρ­κίς στις 9:15. Στο δρό­μο συ­ζή­τη­ση στα μέ­τρα του δυ­να­τού, διό­τι ο Σαρ­κίς δεν γνώ­ρι­ζε άλ­λη γλώσ­σα ε­κτός α­πό τα αρ­με­νι­κά. Πε­ρά­σα­με το Α­στα­ράκ, συ­νε­χί­σα­με και φθά­σαμε στο Ο­σα­κάν. Τα σπί­τια εί­ναι πα­νο­μοιό­τυ­πα, ό­πως στο Α­στα­ράκ, στο Παρ­πί και στο Καρ­μπί. Συ­νε­χό­με­νες μά­ντρες πε­ρι­κλεί­ουν τα σπί­τια με ε­σω­τε­ρι­κές αυλές. Τα δω­μά­τια βλέ­πουν προς την έ­ξω πλευ­ρά. Πόρ­τες σι­δε­ρέ­νιες με­γά­λες ή μικρές, οι πα­λαιό­τε­ρες ξύ­λι­νες.
Τα κί­τρι­να κου­τιά του υ­γρα­ε­ρί­ου α­πό έ­ξω. Δεν εί­δα­με κα­μιά πλα­τεί­α στο κέ­ντρο, διό­τι α­πλά δεν υ­πάρ­χει, ό­πως δεν υ­πάρ­χει και κά­ποιο κα­φε­νεί­ο (φαι­νό­με­νο γε­νι­κό­τε­ρο στα αρ­μέ­νι­κα χω­ριά). Αυ­τό έ­χει σχέ­ση με την (πα­λαιό­τε­ρη) ορ­γά­νω­ση του χώ­ρου σε γέ­νη και θυ­μί­ζει πο­λύ τα παλαιό­τε­ρα ελ­λη­νι­κά χω­ριά (π.χ. Μά­νη).
Ρω­τώ­ντας φθά­σα­με στην εκ­κλη­σί­α του Μεσ­ρόπ Μα­στότ­ς. Πρό­κει­ται για έ­ναν επι­βλη­τι­κό να­ό με ω­ραιό­τα­το κα­μπα­να­ριό. O κήπος του εί­ναι πο­λύ φρο­ντι­σμέ­νος. Μέ­σα, υ­πάρ­χει μια στή­λη και τό­σα χα­τσκάρ, όσα και τα γράμ­μα­τα του αρ­με­νι­κού αλ­φα­βή­του δια­μορ­φω­μέ­να μά­λι­στα στο σχήμα τους. Δε­ξιά του να­ού υ­πάρ­χει μι­κρό τε­τρά­γω­νο μνη­μεί­ο α­φιε­ρω­μέ­νο στον πρί­γκι­πα Βα­χάν Α­μα­του­νί, προ­στά­τη του Mα­στότ­ς. (Σύμ­φω­να με την πα­ρά­δο­ση ο ί­διος ο πρί­γκι­πας ζή­τη­σε να τον θά­ψουν 40 πήχεις μα­κριά α­πό τον Μα­στότ­ς, διό­τι δεν θε­ω­ρού­σε ά­ξιο τον ε­αυ­τό να τα­φεί δίπλα στο με­γά­λο δά­σκα­λο).

 

Ο τά­φος του Μεσ­ρόπ Μα­στότ­ς  

Μπή­κα­με μέ­σα στην εκ­κλη­σί­α που εί­ναι δια­κο­σμη­μέ­νη με ω­ραιό­τα­τες α­γιο­γρα­φί­ες και υ­φα­ντές ει­κό­νες-χα­λιά. Μια νέ­α γυ­ναί­κα, υ­πεύ­θυ­νη της εκ­κλη­σί­ας, μας ο­δή­γη­σε στο υ­πό­γειο, κά­τω α­πό το ιε­ρό του να­ού, ό­που βρί­σκε­ται ο τά­φος του Α­γί­ου σκε­πα­σμέ­νος με σε­ντό­νι. Στην κε­φα­λή υ­πάρ­χει κα­λά­θι με φρέ­σκα λου­λού­δια τα ο­ποί­α φέρ­νει ο κό­σμος σε έν­δει­ξη σε­βα­σμού και μνή­μης. Ρω­τή­σαμε για το θέ­μα του φύ­λα­κα α­πό το γέ­νος των Α­μα­ντου­νί, διό­τι α­να­φέ­ρε­ται α­πό ι­στο­ρι­κό ό­τι αυ­τό συ­νέ­βαι­νε ως τη δε­κα­ε­τί­α του 1960. Μας α­πά­ντη­σε ό­τι τώ­ρα δεν χρειά­ζε­ται φύ­λα­κας, διό­τι υ­πάρ­χει ιε­ρέ­ας στο να­ό και η εκ­κλη­σί­α εί­ναι οργα­νω­μέ­νη και φρο­ντι­σμέ­νη. Ί­σως αυ­τό να συ­νέ­βαι­νε α­να­γκα­στι­κά ε­πί σο­βιετι­κού κα­θε­στώ­τος. Άλ­λω­στε, ό­πως εί­πε, τώ­ρα οι Α­μα­ντου­νί έ­χουν φύ­γει α­πό το Ο­σα­κάν. Ε­πί­σης, α­νέ­φε­ρε ό­τι δεν κα­τά­γο­νταν α­πό το Ο­σα­κάν, αλ­λά ό­ταν ήρ­θε ο πρί­γκι­πας στο χω­ριό, τους ρώ­τη­σε αν θέ­λουν να πά­ρουν το ό­νο­μά του. Έ­τσι ονο­μά­στη­καν Α­μα­ντου­νί. Πράγ­μα­τι, οι Α­μα­ντου­νί με πα­λαιό­τε­ρη μυ­θι­κή ι­ρα­νική ή ε­βρα­ϊ­κή κα­τα­γω­γή προ­έρ­χο­νταν κα­τά τους ι­στο­ρι­κούς χρό­νους α­πό το Αρτάζ, της πε­ριο­χής του Βα­σπου­ρα­κάν. Το Ο­σα­κάν του το πρό­σφε­ρε ο βα­σι­λιάς των Αρ­με­νί­ων Χοσ­ρόβ για τις υ­πη­ρε­σί­ες του. Τώ­ρα εί­ναι ε­γκα­τε­στη­μέ­νοι στο Ερε­βάν, αν και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι έ­χουν φύ­γει στο ε­ξω­τε­ρι­κό. Α­πό την πα­λαιό­τερη α­ρι­στο­κρα­τι­κή οι­κο­γέ­νεια των Α­μα­ντου­νί κά­ποιοι με­το­νο­μά­στη­καν σε Βα­τσου­τιάν.

 

Τουχ Μα­νούκ  

Ζη­τή­σα­με ο­δη­γί­ες για το πώς να πά­με στο Τουχ Μα­νούκ. Βρί­σκε­ται πά­νω α­πό το πα­λαιό νε­κρο­τα­φεί­ο, σε ύ­ψω­μα πά­νω α­πό το χω­ριό. Πράγ­μα­τι υ­πάρ­χει έ­να πο­λύ πα­λιό νε­κρο­τα­φεί­ο, διό­τι οι τά­φοι εί­ναι ε­πι­φα­νεια­κοί, τε­τράγω­νοι α­πό κόκ­κι­νη πέ­τρα (τό­φος) με πολ­λές ε­πι­γρα­φές, οι ο­ποί­ες θα μπο­ρού­σαν α­πό μό­νες τους να φτιά­ξουν γε­νε­α­λο­γι­κό δέ­ντρο. Υ­πάρ­χουν α­κό­μη πολ­λές στήλες διά­φο­ρων τύ­πων και αρ­κε­τοί και­νούρ­γιοι τά­φοι με κι­γκλι­δώ­μα­τα.
Α­νε­βή­κα­με στο Τουχ Μα­νούκ. Πρό­κειται για έ­να μι­κρό εκ­κλη­σά­κι κτι­σμέ­νο με με­γά­λες τε­τρά­γω­νες, λα­ξευ­μέ­νες πέτρες, με τις γνω­στές κα­φε­κόκ­κι­νες α­πο­χρώ­σεις.
Ε­πι­στρέ­φο­ντας, κα­τευ­θυν­θή­κα­με προς το υ­πο­τι­θέ­με­νο κέ­ντρο του χω­ριού, «με­ϊ­ντάν». Θε­ω­ρούν κέ­ντρο, το ση­μεί­ο ό­που βρί­σκε­ται το τα­χυ­δρο­μεί­ο και το δη­μαρ­χεί­ο, στον κε­ντρι­κό δρό­μο του Ο­σα­κάν που ο­νο­μά­ζε­ται ο­δός Μεσ­ρόπ Μα­στότ­ς. Στα­μα­τή­σα­με και ρω­τή­σα­με. Ού­τε κα­φε­νεί­ο ού­τε τί­πο­τα, αν και το χω­ριό εί­ναι το με­γα­λύ­τε­ρο της πε­ριο­χής.
Συ­νή­θως ε­κεί ό­που υ­πάρ­χει η εκ­κλη­σί­α ή έ­να άγαλ­μα το θε­ω­ρούν πλα­τεί­α. Αλ­λά α­κό­μα και στην πρω­τεύ­ου­σα της ε­παρ­χί­ας, Αστα­ράκ δεν υ­πάρ­χει ου­σια­στι­κά πλα­τεί­α, ό­πως την εν­νο­ού­με α­κρι­βώς.
Ε­δώ, στο Ο­σα­κάν, η εκ­κλη­σί­α του Α­γί­ου Μεσ­ρόπ βρί­σκε­ται σχε­δόν στην ά­κρη του χω­ριού.
Εν κα­τα­κλεί­δι, τα μνη­μεί­α του Ο­σα­κάν α­πο­τε­λούν έ­να σύ­στη­μα συγχρο­νι­κό και δια­χρο­νι­κό που ξε­κι­νά­ει α­πό τους πρώ­τους χρι­στια­νι­κούς χρό­νους και πα­λαιό­τε­ρα. Ε­πι­πλέ­ον εί­ναι ε­νταγ­μέ­να στη γε­νι­κό­τε­ρη α­ντί­λη­ψη του αρ­με­νι­κού λα­ού να τρο­φο­δο­τεί την ι­στο­ρι­κή και ε­θνι­κή του μνή­μη με έργα τέ­χνης.

 

 

Πηγή: armenika.gr

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι