Ο Φατίχ Ακίν, σκηνοθέτης της ταινίας «Η Μαχαιριά», μίλησε στο Flix με τη χαρακτηριστική του αμεσότητα, ευθύτητα και σπιρτάδα. Παρακάτω τα ωραιότερα απ' όσα μας είπε.

Πέρα από το σινεμά του, από την κάθε ταινία του που μας έχει συστήσει, το κινηματογραφικό του ύφος και τη δύναμη των ιστοριών και των εικόνων του, ο Φατίχ Ακίν, γνωστός κι ιδιαίτερα αγαπητός στην Ελλάδα, είναι μια προσωπικότητα που ξεχειλίζει ενέργεια. Ετσι, η κουβέντα μαζί του έχει ειλικρίνεια κι ενδιαφέρον που παραμερίζει το σινεμά κι επεκτείνεται στη ζωή. Η νέα ταινία του Φατίχ Ακίν, «The Cut / Η Μαχαιριά», το μεγαλεπήβολο έπος του για τη σφαγή των Αρμενίων, ετοιμάζεται για το πολυαναμενόμενο ραντεβού της με τις ελληνικές αίθουσες. «Η Μαχαιριά» είναι το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Φατίχ Ακίν, «Αγάπη, Θάνατος και Διάβολος»: Η Αγάπη ήταν το θέμα του στο «Μαζί Ποτέ!», ο Θάνατος στο «Η Ακρη του Ουρανού». Το «The Cut» δεν είναι παρά η κινηματογραφική εκδοχή του «Διαβόλου», του Κακού στον άνθρωπο, του κακού που οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν στους ανθρώπους. Το φιλμ θα βγει στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη, 5 Μαρτίου, από τη Rosebud 21 και τη Feelgood.

Το Flix μίλησε με τον Φατίχ Ακίν και συγκέντρωσε, παρακάτω 10 δυνατές αλήθειες από την πρόσφατη εμπειρία του σκηνοθέτη αλλά και τις απόψεις του για τη ζωή που τρέχει. Διαβάστε, συμφωνήστε, διαφωνήστε: ο Φατίχ Ακίν ποτέ δε φοβήθηκε τη σύγκρουση, είναι μέρος της γοητείας του κι αυτό!

Δεν πιστεύω ότι μια μόνο ταινία μπορεί ν’ αφηγηθεί, να επιβεβαιώσει και να επικυρώσει τα πάντα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Εκτός αν κάνει κάποιος ένα ντοκιμαντέρ, εκτενές και ξεκινήσει από τον 19ο αιώνα, την ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πώς οι Μουσουλμάνοι από τα Βαλκάνια κι από τον Καύκασο αναγκάστηκαν από τους Τούρκους να πάνε στην Ανατολία, με πόσο μίσος φορτίστηκαν, μίσος που από τότε χρειαζόταν μια κάθαρση. Εγώ επέλεξα προσωπικά, μεμονωμένα πεπρωμένα, με πλαίσιο αυτό που συνέβη το 1915, μια ιστορία αναζήτησης και διασποράς. Μέχρι σήμερα, 100 χρόνια αργότερα, υπάρχουν Αρμένιοι που αναζητούν συγγενείς τους και τώρα είναι απλώς πιο εύκολο χάρη στο Facebook.

Μεγάλωσα έχοντας ολόγυρά μου όχι απλώς τη Γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά κυρίως το ταμπού που συνδέεται μ’ αυτήν. Είναι σαν τα ναρκωτικά, όταν κάτι είναι απαγορευμένο, σου προκαλεί την περιέργεια. Οταν οι γονείς σου δε σ’ αφήσουν να παίζεις κάπου, εκεί θέλεις να παίζεις. Είναι μια ιστορία με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, τόσο από την αρμενική, όσο κι από την τουρκική πλευρά και γι’ αυτό ήταν για μένα μια πρόκληση.

Δεν είμαι Αρμένιος, είμαι Τούρκος, αλλά πιστεύω ότι όλα πρέπει να είναι ελεύθερα, ότι πρέπει να μπορείς να μιλήσεις για όλα ανοιχτά σε μια κοινωνία, ειδικά όταν υπάρχει κάποιο τραύμα. Μετά την πρεμιέρα της ταινίας, διάβασα κείμενα από τις τρεις βασικές τουρκικές εφημερίδες, διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού κι ένιωσα τεράστια χαρά γιατί και οι τρεις υπερασπίζονται την ταινία – όχι απαραίτητα κινηματογραφικά, αλλά οπωσδήποτε ιδεολογικά και πολιτικά. Πολύς κόσμος το περίμενε αυτό για πολύ καιρό.

Αν είχα περισσότερο χρόνο θα σπούδαζα αρχαιολογία, μαθαίνεις τόσα πράγματα για το παρόν όταν σκαλίζεις το παρελθόν. Μαθαίνεις τόσα πολλά όταν κάνεις μια ιστορική ταινία εποχής. Είναι διαφορετικό είδος, απαιτεί διαφορετική τεχνική, διαφορετική ρητορική, είδα ταινίες του Ντέιβιντ Λιν, του Μπερτολούτσι, του Σέρτζιο Λεόνε, μελέτησα τη δεκαετία του ’20 όσο βαθύτερα μπορούσα. 

Βρισκόμουν στη διαδικασία του κάστινγκ και, για να χαλαρώσω μια μέρα, πήγα σινεμά. Είδα τον «Προφήτη» του Ζακ Οντιάρ, με εντυπωσίασε τρομερά, είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας δεκαετίας και το «παιδί» μπορούσε να σηκώσει ολόκληρο το φιλμ πάνω του, χωρίς να εκφράζει πάρα πολλά, χωρίς καν να μιλάει πολύ. Και λέω, he’s my man. Αυτός ήταν ο Ταχάρ Ραχίμ, τον διάλεξα σαν alter ego μου, μπορούσα να ταυτιστώ μαζί του, επιπλέον έχει μουσουλμανική καταγωγή αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε σε δυτική χώρα, στη Γαλλία, πράγμα που μοιραζόμαστε στην ιστορία μου, εγώ είμαι Τούρκος και μεγάλωσα στη Γερμανία.

Το να μιλούν οι Αρμένιοι αγγλικά στην ταινία ήταν μια πρακτική επιλογή. Μπορεί να ήταν λάθος επιλογή, μπορεί όχι, το μέλλον θα δείξει, πάντως εγώ το έκανα για πρακτικούς κι όχι για εμπορικούς λόγους. Κάποτε γύρισα μια ταινία στην Ιταλία, ήταν σκέτη καταστροφή, δεν μπορούσα να συνεννοηθώ, έχασα πολλά χρήματα και χρόνο με εκπαιδευτές και σκέφτηκα, δεν μπορώ να το ξαναπεράσω, ούτε να το ρισκάρω αυτό, σ’ ένα γύρισμα που θα γίνεται με 40 βαθμούς μέσα στην έρημο. Μ’ αρέσει τα πράγματα να έχουν μια γρήγορη ροή. Επιπλέον, θέλησα να χρησιμοποιήσω Αρμένιους ηθοποιούς σε ρόλους Τούρκων και Τούρκους ηθοποιούς σε ρόλους Αρμένιων, για να δείξω πραγματικά, μέσα από τη δουλειά, ότι η εθνική ταυτότητα δε θα έπρεπε ν’ αποτελεί φραγμό.

Οπως συμβαίνει συχνά με τον κινηματογράφο, προέκυψε ένας παράξενος συγχρονισμός με εικόνες που έχω στην ταινία και εικόνες που βλέπουμε αυτόν τον καιρό από προσφυγικά στρατόπεδα στη Μέση Ανατολή. Αυτό αποδεικνύει τις ειλικρινείς προθέσεις της ταινίας. Ο,τι συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή – και δε συμβαίνει στη Δύση – είναι απόρροια όσων δείχνει η ταινία. Είναι ένα κομμάτι του κόσμου που δεν αναλογίζεται την ιστορία, δε μαθαίνει από τα τραύματα, δε διδάσκεται από αυτά. Μια ταινία μπορεί να βοηθήσει σ’ αυτό το συλλογισμό. Για να το πετύχει πρέπει να φτάσει στο κοινό και για να φτάσει πρέπει, ίσως, να επιλέξει μια συγκεκριμένη φόρμα, γι’ αυτό κι αποφάσισα ότι για να περάσω, «λαθραία», μέσα στην ταινία μου κάποιες ιδέες και σύμβολα, έπρεπε να διαλέξω μια φόρμα φιλική προς το κοινό, την ιστορία ενός ανθρώπου που αναζητά όσα αγαπά κι όσα έχασε.

Θα ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω στην Αμερική, γιατί λατρεύω το αμερικανικό σινεμά. Δεν είμαι πνευματικό παιδί του Φελίνι, του Γκοντάρ, της νουβέλ βαγκ, του Ταρκόφσκι. Ολα αυτά τα ανακάλυψα πολύ αργότερα στη ζωή μου και τα σέβομαι και μου έμαθαν πολλά, αλλά είμαι παιδί του ’80, του Κόπολα, του Σκορσέζε, του Γουόλτερ Χιλ, έτσι μεγάλωσα, δεν μπορώ να το αρνηθώ, δεν μπορώ να προσποιούμαι ότι είμαι πιο πνευματώδης απ’ ό,τι είμαι στ’ αλήθεια. Εννοείται ότι θα ήθελα να επιστρέψω στην πηγή που με επηρέασε τόσο πολύ, αλλά θα πρέπει να είναι για το σωστό πρότζεκτ. Λαμβάνω πολλά σενάρια, αλλά είναι όλα σκουπίδια. Δε θα κάνω μια ταινία για την οποία ντρέπομαι, απλώς για να πάω στην Αμερική. Εχω δυο παιδιά, μια γυναίκα, μια κοινωνική ζωή, μια εταιρεία στο Αμβούργο, για να τα εγκαταλείψω όλα αυτά για αρκετό καιρό, πρέπει να αξίζει και να με εμπνέει.

Έδειξα την ταινία μου στον Σκορσέζε, ήμασταν μαζί στην Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ του Μαρόκο. Είναι, ακόμα, εντελώς Μεσογειακός, είχαμε μια ιδιαίτερη σύνδεση. Την είδε και μετά φάγαμε μαζί, στο δωμάτιό του, για να τη συζητήσουμε, ήταν από τις πιο σουρεαλιστικές εμπειρίες που είχα ποτέ. Καθίσαμε, οι σερβιτόροι μας σερβίρισαν και μετά εκείνος έβγαλε το κόκκινο τετράδιό του και ήταν γεμάτο σημειώσεις για την ταινία μου! Ο Σκορσέζε είναι ένας Θεός και δεν μπορείς να είσαι φίλος με τον Θεό.

Είναι η πιο επώδυνη ταινία που έχω κάνει. Κι ο γιος μου μού λέει συνέχεια, γιατί δεν κάνει μια παιδική ταινία και κάνεις αυτές τις βλακείες; Αν κάνεις παιδικές ταινίες θα γίνεις πιο πλούσιος! Η επόμενη ταινία μου θα είναι πολύ πιο μικρή, πολύ πιο εύκολη, σύγχρονη, στο Βερολίνο, ένα θρίλερ, αρκετά σκοτεινό. Βλέπω ήδη τα κείμενα των δημοσιογράφων: «ευτυχώς ο Φατίχ Ακίν επιστρέφει στο γνωστό ύφος του»…

Πηγή: flix.gr

«Κάνω ταινίες με ειλικρίνεια. Για τις οποίες δεν ντρέπομαι. Ακόμη κι αν κάνω λάθη. Και είμαι έτοιμος να πεθάνω για την τέχνη μου, όσο ναρκισσιστικό και ρομαντικό κι αν ακούγεται. Εξάλλου, ο πρώτος που μου είπε πως αξίζει ένας τέτοιος θάνατος ήταν ο Κώστας Γαβράς», δήλωσε ο σπουδαίος τουρκικής καταγωγής Γερμανός σκηνοθέτης, Φατίχ Ακίν.

Βρέθηκε στην Ελλάδα για λιγότερο από 24 ώρες, γιατί την αγαπάει. Στενός του συνεργάτης, εξάλλου, είναι ο Αδάμ Μπουσδούκος, με τον οποίο έγραψαν το σενάριο της τελευταίας του ταινίας «The cut» («Η μαχαιριά»). «Μας βοήθησε πολύ και ο Μάρντικ Μάρτιν, στενός συνεργάτης του Μάρτιν Σκορσέζε, του κινηματογραφικού μου πατέρα. Μοιάζουμε και φυσιογνωμικά, με τα μεγάλα μας φρύδια. Ο ίδιος θεωρεί τον Ηλία Καζάν δικό του καλλιτεχνικό πατέρα, άρα είναι ο δικός μου “παππούς”. Το “Αμέρικα Αμέρικα” το έχω δει πάνω από 50 φορές και αυτό φαίνεται στην ταινία», είπε.

Ο Ταχάρ Ραχίμ στο ρόλο ενός φιλήσυχου σιδερά, οικογενειάρχη

Η ταινία αναφέρεται στη γενοκτονία των Αρμενίων, «ένα θέμα απολύτως ταμπού στην Τουρκία. Γι' αυτό και κανένα γύρισμα δεν έγινε εκεί, παρ' ότι γυρίσαμε σε 5 χώρες και 4 διαφορετικές ηπείρους. Ακόμη κι έτσι, όμως, έπρεπε να λέμε ψέματα, πως είναι για έναν μποξέρ, αλλιώς από την Τουρκία θα με σταματούσαν στα σίγουρα», εξηγεί. Δεν αρνείται πως με τη χώρα καταγωγής του έχει πάρει διαζύγιο. «Την αγαπώ, αλλά δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε. Ισως κάποτε επιστρέψω. Επειτα από αυτή την ταινία, πάντως, δεν μου είναι και τόσο εύκολο να κόβω βόλτες εκεί. Οταν παίχτηκε στην Κωνσταντινούπολη είχα πάει με σωματοφύλακες, καθώς είχα δεχτεί απειλές. Είκοσι επτά μόνο κόπιες έχουν φύγει για όλη την Τουρκία, όπου τίποτε δεν γράφεται για τη γενοκτονία των Αρμενίων, κανείς δεν μιλάει». Γι' αυτό και ο ίδιος είπε «ώς εδώ». Ο Αρμένιος ήρωάς του (τον παίζει ο Γαλλο-αλγερινός ηθοποιός Ταχάρ Ραχίμ), με κομμένες τις φωνητικές χορδές από τους Τούρκους, επιζεί της γενοκτονίας και ψάχνει την οικογένειά του, φτάνοντας ώς την Αμερική.

Ενώ το κοινό βγαίνει συγκινημένο από τις αίθουσες, η κριτική δεν ευνόησε ιδιαίτερα το «The cut». «Ανήκω στη μειοψηφία, γι' αυτό», σχολίασε ο Ακίν. «Ετυχε την ίδια σκηνή να τη βλέπει Γερμανός δημοσιογράφος και να γελά και δίπλα του ο Αρμένιος συνάδελφός του να κλαίει, γιατί του θύμιζε πράγματα που ο πρώτος απλά δεν γνώριζε. Οι άνθρωποι δεν συμπαθούν ό,τι αγνοούν. Γι' αυτό και δεν κάνω ταινίες για μαζική κατανάλωση». Ο στόχος του ήταν άλλος: «Δεν είμαι, αλλά προέρχομαι από Αλεβίτες, δηλαδή αριστερούς Τούρκους. Η μητέρα μου με έστελνε μαζί τους σε παραστάσεις και από κει έμαθα τον Τσε κ.λπ. Ο πατέρας μου, από την άλλη, ανήκε στους Γκρίζους Λύκους, ήταν φασίστας εθνικιστής. Οταν εθνικιστές γνωστοί μου είδαν την ταινία, άλλαξαν. “Ελα, ρε, σοβαρά εμείς τα κάναμε αυτά;” μου είπαν. Αυτό πέτυχα: μια αλλαγή συνείδησης».

Γιατί, όμως, δεν χρησιμοποίησε ούτε μια φορά τη λέξη «γενοκτονία» στην ταινία; «Ηθελα να γίνει ο Δούρειος Ιππος στο μυαλό των θεατών, ειδικά των Τούρκων. Δεν μίλησα για “γενοκτονία” γιατί στόχευα άμεσα στο συναίσθημά τους και έμμεσα στο μυαλό τους», εξήγησε ο Ακίν.

Την πολιτική την παρομοίασε με τις «50 αποχρώσεις του γκρι»: «Ο,τι ισχύει για τη ζωή μας -γάμος, σεξ, έρωτας, συμβιβασμοί κ.λπ.- ισχύει και στην πολιτική. Σε σας πλέον, οι κυβερνώντες δεν φοράνε γραβάτες. Αλλη μια απόχρωση, ίσως η καλύτερη», αστειεύεται. «Στην Τουρκία, η Αριστερά είναι συγγενής με το Ισλάμ, είναι δογματική. Γι' αυτό προσωπικά κανένας “ισμός” δεν με εκφράζει. Σε κανέναν τόπο δεν υπάρχει εγγύηση δημοκρατίας. Τον Χίτλερ τον εξέλεξαν. Ο Ερντογάν δεν είναι δημοκράτης. Στη Γερμανία από τις κίτρινες εφημερίδες, όπως η “Bild”, μέχρι τις σοβαρές η μονομέρεια ως προς τα ελληνικά ζητήματα οργιάζει. Το ίδιο και για την Ουκρανία. Ξεχάσαμε πόσο διαφθορά είχε και λέμε πως για όλα υπαίτιος είναι ο Πούτιν. Εγώ θέλω να τα βλέπω σφαιρικά τα πράγματα. Είμαι ειρηνιστής και πάντα στο πλευρό των μειονοτήτων. Εξάλλου ανήκω στη μειονότητα της μειονότητας. Αριστερός και Τούρκος στη Γερμανία».

Info:

«Η μαχαιριά» θα βγει την άλλη Πέμπτη στις αίθουσες από τη Rosebud21.

Νόρα Ράλλη

Πηγή: archive.efsyn.gr

Από τον Αντώνη Μποσκοϊτη

Μεγάλη η χαρά και η τιμή σαν με κάλεσε ο φίλος μουσικός Στέφανος Δεκεριάν να προλογίσω την πρώτη προβολή της ταινίας του Τζιβάν Αβετισιάν στην Αθήνα. Με το σύγχρονο σινεμά της Αρμενίας πρωτοήρθα σε επαφή πριν από ενάμισι χρόνο στη Λεμεσό, κατά τη διεξαγωγή του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Κύπρου. Μία ταινία από τις διαγωνιζόμενες λεγόταν ''Short message'' σε σκηνοθεσία ενός νέου παιδιού, συμπατριώτη του Τζιβάν, με το όνομα Βαρντάν Ντανιελιάν. Το ''Short message'' διαρκούσε μόλις 12 λεπτά και στην ουσία επρόκειτο για ένα ποίημα εν είδει καταγραφής της ιστορικής Μνήμης. Οι Αρμένιοι, βλέπετε, όπως και οι Έλληνες, ανήκουν στους λαούς που τους αρέσει να κρατάνε ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν, με όση οδύνη εμπεριέχεται σ' αυτό.

Οι ήρωες του Αβετισιάν κλαίνε,
αγγίζονται, φιλιούνται,
δεν τσιγγουνεύονται την αγάπη
παρά τις αντιξοότητες που ζούνε.

Κοινός παρανομαστής η εθνική τραγωδία. Για εκείνους, τους Αρμένιους, η Γενοκτονία τους, η Γενοκτονία των Αρμενίων όπως ονομάστηκε και όπως σήμερα, μετά από έναν αιώνα, τη θυμόμαστε. Αναρίθμητοι καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν απ' αυτήν και κατέθεσαν έργα σημαντικά στη λογοτεχνία, στη μουσική και κυρίως στον κινηματογράφο.

Για εμάς, πάλι, τους Έλληνες, η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 ήταν ένα επίσης σύνηθες θέμα ταινιών της εγχώριας παραγωγής μας - όχι απαραιτήτως στεγνά ιστορικές ταινίες. Τα φαντάσματα του Εμφυλίου, βέβαια, εξακολουθούν να παραμένουν το υπ'αριθμ. 1 κινηματογραφικό ''ελληνικό'' θέμα. Μπορώ, έτσι, να θυμηθώ τον ''Διωγμό'' του Γρηγόρη Γρηγορίου και φυσικά το ''1922'' του Νίκου Κούνδουρου. Αντίστοιχα, εκτός από το μικρού μήκους ''Short message'' του Ντανιελιάν, ανατρέχω στο θρυλικό ''Αμέρικα - Αμέρικα'' του Ελία Καζάν και στο ''Αραράτ'' του Ατόμ Εγκογιάν, ταινίες που φανέρωσαν μέσα στο πέρασμα του χρόνου πόσο σημαντική είναι η διατήρηση της ιστορικής μνήμης του κάθε λαού.

Ξαφνικά εμφανίζεται ένας νέος σκηνοθέτης από το Ναγκόρνο Καραμπάχ και αποφασίζει να ασχοληθεί με μία νεότερη τραγωδία στον τόπο του. Μια τραγωδία που ταυτίστηκε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τη διεκδίκηση του Ναγκόρνο Καραμπάχ από την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν. Αποτέλεσμα: Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι να βρουν το θάνατο ή να διωχτούν από τις εστίες τους σε έναν πόλεμο που διήρκησε ακριβώς έξι χρόνια, δύο μήνες, τρεις εβδομάδες και μία ημέρα.

Ο Τζιβάν Αβετισιάν χωρίς να είναι ιστορικός, ξαναγράφει την πρόσφατη ιστορία της γενέτειρας του. Ένας Καυκάσιος, εντυπωσιακά περίτεχνος μεσ' στην απλότητα του, που κάνει αυτού του είδους σινεμά, διότι δε μπορεί να κάνει διαφορετικό. Διότι η ευρωπαϊκή κουλτούρα του δεν χαράχθηκε σε καλοστρωμένες λεωφόρους, αλλά σε χωράφια της αγροτικής ζωής. Με εικόνες ανεξάντλητες που αν τις απογυμνώσεις από το δυνατό σεναριακό τους περίβλημα, θα μπορούσαν να δείχνουν ένα κομμάτι γης της Ελλάδας ή της Κάτω Ιταλίας, της Ινδίας ή του Ιράν.

Ούτε πολιτικά στρατευμένος είναι ο Τζιβάν Αβετισιάν. Τα όποια σύμβολα του δε χρειάζονται αποσυμβολοποίηση: Είναι τα βλέμματα των μικρών παιδιών - χοάνες μέσα από τις οποίες μπορεί να διακηρύξει κανείς τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως θα έλεγε και η Λένα Πλάτωνος.

Μέσα από την ιστορία τριών παιδιών, ουσιαστικά μέσα από ένα δράμα σε τρεις πράξεις, ο σκηνοθέτης μας φανερώνει τη βαθύτατη ανθρωπιά του και την απέχθεια του για κάθε τι βίαιο, άσκημο και κακό.

Οι ήρωες του Αβετισιάν κλαίνε, αγγίζονται, φιλιούνται, δεν τσιγγουνεύονται την αγάπη παρά τις αντιξοότητες που ζούνε. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν η εξωτερίκευση των συναισθημάτων μετράει για τους Αρμένιους και είναι κάτι συνηθισμένο στην κοινωνία τους ή αν ο δημιουργός τούς έκανε σκόπιμα τόσο εκδηλωτικούς και εξωστρεφείς. Αυτό θα πει, πάντως, ότι αντιμετωπίζει την ειλικρίνεια στις σχέσεις των ανθρώπων δίχως κανένα περιορισμό - προϊόν κοινωνικών συμβάσεων.

Οι τρεις ιστορίες του Αβετισιάν συμβαίνουν παράλληλα και ανεξάρτητα μεταξύ τους για να σηματοδοτήσουν μετά από 90 λεπτά το τέλος ενός κινηματογραφικού ταξιδιού, ικανού να ξυπνήσει τις πιο ξέθωρες αισθήσεις του θεατή. Το ''Tevanik'' αφήνει την ίδια ακριβή αίσθηση με το ''Ποίημα για τον λαό της Αρμενίας'' του συνθέτη Αλεξάντερ Αρουτιουνιάν και του ποιητή Γκεβόργκ Εμίν. Δύο αυθεντικά έργα τέχνης, ένα σύγχρονο κινηματογραφικό και ένα παλαιότερο μουσικό, φτιαγμένα από ανθρώπους με απόλυτη γνώση του κόσμου και της ροής του.

Κρατήστε, φεύγοντας, τα μεγάλα μάτια του Αράμ, της Αστγίκ και του Τεβανίκ, αυτές τις πιο ήρεμες κραυγές απελπισίας ενάντια στη φρίκη και στον παραλογισμό του πολέμου.

Και ας συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί πως ο Τζιβάν Αβετισιάν με την, δικαίως πολυβραβευμένη, ταινία του δικαίωσε αυτό που είχε πει κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης: Βίγλα αψηλή στα φρένα μας η Μνήμη...

* Η προβολή της ταινίας ''Tevanik'' του Αρμένιου Τζιβάν Αβετισιάν γίνεται σήμερα στις 20.30 στον Ιανό της Σταδίου. Την εκδήλωση διοργανώνουν η Αρμενική Εθνική Επιτροπή και ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Νέας Σμύρνης. Προλογίζουν ο ίδιος ο Τζιβάν Αβετισιάν, ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Παναγόπουλος, η ηθοποιός Δήμητρα Χατούπη και ο σκηνοθέτης - δημοσιογράφος Αντώνης Μποσκοΐτης. Είσοδος ελεύθερη.

Πηγή: lifo.gr

Μεγάλη κουβέντα και διαφωνίες έχει προκαλέσει η «Μαχαιριά», το τελευταίο φιλμ του Φατίχ Ακίν, που θα προβάλλεται από την επόμενη εβδομάδα και στις ελληνικές αίθουσες. Στην ειδική προβολή που έγινε την Τρίτη το βράδυ, ο περισσότερος κόσμος έφυγε δακρυσμένος, όμως η κριτική (ξένη και εγχώρια) έχει εκφραστεί μάλλον αρνητικά. Ο ίδιος πάντως στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου στο Ινστιτούτο Γκαίτε, για την οποία πραγματοποίησε ειδικό ταξίδι-αστραπή από τη Γερμανία, επισήμανε πως κάνει ταινίες με ειλικρίνεια. «Ταινίες για τις οποίες δεν θα ντρέπομαι», όπως είπε χαρακτηριστικά.

Δυσκολίες στα γυρίσματα

«Η μαχαιριά» έχει ως θέμα τη γενοκτονία των Αρμενίων. Με φόντο την τραγωδία ενός ολόκληρου λαού, ο τουρκικής καταγωγής Ακίν ξεκινά μαζί με τον πρωταγωνιστή του Ταχάρ Ραχίμ («Το παρελθόν») ένα επικό ταξίδι σε τέσσερις ηπείρους, ακολουθώντας τα χνάρια της προσφυγιάς και του ξεριζωμού. Η ταινία ολοκληρώνει την τριλογία «Αγάπη-Θάνατος- Διάβολος», όπως την ονομάζει ο ίδιος, επισημαίνοντας πως κάθε μία από αυτές τις ταινίες –οι άλλες δύο είναι το «Μαζί ποτέ» και «Η άκρη του ουρανού»– πήγε ένα βήμα παρακάτω τη σχέση αλλά και την αντίληψή του για τη χώρα καταγωγής του. «Αισθάνομαι πως με την Τουρκία έχω μια σχέση γάμου, όμως αυτή τη στιγμή ετοιμάζομαι μάλλον να πάρω διαζύγιο. Την αγαπώ, αλλά πρέπει να χωρίσουμε...» λέει χαρακτηριστικά, αναφέροντας πως εξαιτίας της «Μαχαιριάς» είναι μάλλον δύσκολο πια γι’ αυτόν να «κόβει βόλτες εκεί».

Η μεγαλύτερη δυσκολία άλλωστε που αντιμετώπισε στα γυρίσματα της ταινίας ήταν η ανάγκη να κρατηθεί «κρυφό» το περιεχόμενό της, τουλάχιστον για το κομμάτι της δουλειάς που έγινε στην Ιορδανία και γενικότερα στο ασιατικό έδαφος: «Προς τα έξω παρουσιάζαμε ένα τελείως διαφορετικό πρότζεκτ, μια ταινία για έναν μποξέρ, γιατί ξέραμε πως οι αντιδράσεις θα ήταν πολύ άσχημες και μπορούσαν να μας δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα». Το ζήτημα της ελευθερίας της έκφρασης και της δημοκρατίας είναι φανερό πως τον απασχολεί πολύ: «Αυτή η ταινία, μπορεί λιγότερο από όλες τις προηγούμενες, να γίνει αντικείμενο χειραγώγησης. Το “Μαζί ποτέ”, για παράδειγμα, είχε γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την τουρκική Δεξιά, το ίδιο σε ένα βαθμό και «Η άκρη του ουρανού». Ο Φατίχ Ακίν, πάντως, αν και δηλώνει αριστερός, δεν ταυτίζεται απόλυτα με συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους: «Είμαι καλλιτέχνης. Η τέχνη και ο κινηματογράφος πρέπει να αποτελούν εναλλακτική στη θέση-αντίθεση της πολιτικής. Αλλωστε, η δημοκρατία δεν έρχεται με το ταχυδρομείο ούτε ισχύει μόνο κάθε 4 χρόνια που ψηφίζουμε· τη δημοκρατία πρέπει κανείς να την υπερασπίζεται καθημερινά με τις πράξεις του».

Φιλέλληνας

Αν και Τούρκος στην καταγωγή, ο Φατίχ Ακίν έχει γεννηθεί, μεγαλώσει και ανδρωθεί καλλιτεχνικά στη Γερμανία – είναι χαρακτηριστικό πως αυτοπροσδιορίζεται ως «μέλος μιας μειονότητας μέσα σε μια άλλη μειονότητα». Ταυτόχρονα, όπως είναι γνωστό, ο ίδιος αγαπά την Ελλάδα (στην προηγούμενη ταινία του, το «Soul Kitchen», πρωταγωνιστούν δύο Ελληνες), συνεπώς η ερώτηση για τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις και τις ελληνογερμανικές σχέσεις ήταν μάλλον αναπόφευκτη. «Στη Γερμανία αποκομίζει κανείς μια μονοσήμαντη εικόνα, ο Τύπος εκεί παρουσιάζει μόνο τη μία σκοπιά των πραγμάτων, οπότε δεν νομίζω πως έχω ολοκληρωμένη άποψη. Το ίδιο ισχύει και για άλλα ζητήματα όπως το Ουκρανικό».

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ

Πηγή: kathimerini.gr

Kirk Kerkorian is 97 years old and worth $4 billion. The one time owner of MGM, and wealthy Las Vegas real estate and casino over ( he also owned the MGM Grand), is not done, however. He still has one more wish. My sources tell me that Kerkorian is funding a secret feature film about the Armenian genocide that took place concurrent with World War I.

The Ottoman Empire, precursor to the country known as Turkey, killed around 1.5 million to people in the effort to destroy Armenia and establish itself. Kerkorian is hoping to produce the Armenian “Schindler’s List” to memorialize the holocaust.

There is already an Oscar nominated director and screenwriter signed to the project. Various actors’ names have come up, and some of that may become clear soon. The movie is described to me by the director– who’s asked me not to reveal his name yet– as a “Reds” or “Dr. Zhivago”, a sweeping World War I romance set against the Armenian genocide.

Kerkorian, who’s always been fascinated with Hollywood, is said to have contributed over $1 billion to Armenian charities and causes over his long life time.

I’ll have some more info on this soon. For now expect the still untitled film to begin shooting this summer in Europe. And the budget should be pretty big, considering there’s one backer. This movie has the potential to be something on a large historic scale, unseen for many years.

And PS,  I am assured that the Kardashians, the most famous Armenian Americans since the great writer William Saroyan, will be not be appearing in the film under any circumstances.

Source: showbiz411.com

Από την Ελλάδα που διαμαρτυρόταν για την εισβολή στην Κύπρο, ως τη φετινή συμμετοχή της Αρμενίας που αναφέρεται στη γενοκτονία, ο ανάλαφρος διαγωνισμός της Eurovision είχε ανέκαθεν έντονες πολιτικές προεκτάσεις.

Η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα στη σκηνή της Eurovision

To βίντεο που μόνταρε πριν από ένα χρόνο η βρετανική Telegraph και το οποίο συνδύαζε τις ανταλλαγές 12αριων ανάμεσα στις χώρες, αλλά και τους νικητές σε σχέση με το γαιοπολιτικό παιχνίδι της εποχής είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Το κλίμα στην Ευρώπη κατόρθωνε ανέκαθεν να χρωματίσει τη Eurovision, όσο και αν οι υπεύθυνοί της επέμεναν πως δεν επιτρέπονται πολιτικές αναφορές. Όταν για παράδειγμα η Μ. Βρετανία αποφάσισε να ακολουθήσει τις ΗΠΑ στο Ιράκ, οι τηλεθεατές του διαγωνισμού φρόντισαν να τις αποδώσουν ένα ωραιότατο μηδέν (0) ως τελική βαθμολογία. Ή όταν η Γερμανία ηγούνταν της διαδικασίας ένταξης της Ελλάδας σε πρόγραμμα διάσωσης, η εκπρόσωπός της κέρδιζε το διαγωνισμό παρά το γεγονός πως συνήθως η Γερμανία έπιανε πάτο. Τη χρονιά που ρωσικές δυνάμεις εισέβαλαν στη Γεωργία, ο Ρώσος εκπρόσωπός τους στη Eurovision κέρδιζε το διαγωνισμό. Από την άλλη, μόλις πέρσι το κοινό που βρισκόταν στο χώρο διεξαγωγής του τηλεοπτικού προγράμματος αποδοκίμασε την πρόκριση της Ρωσίας στον τελικό. στον απόηχο της παρέμβασης της χώρας στην ανατολική Ουκρανία.

Όταν ο δικτάτορας Φράνκο δωροδοκούσε την Eurovision

Διαβάζουμε ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ του Paul Jordan στο ESCinsisght, το οποίο πραγματικά μας δίνει μια εντελώς διαφορετική οπτική για τον διαγωνισμό και τον τρόπο με τον οποίο περνά, διαδίδει ή και επιβάλει πολιτικά μηνύματα. Ξεκινώντας πρακτικά από τα λεγόμενα μπλοκ των χωρών που λόγω καλής γειτονίας αλληλοψηφίζονται. Το θέμα οξύνθηκε ιδιαίτερα όταν ο διαγωνισμός διευρύνθηκε με τη συμμετοχή των λεγόμενων ανατολικών και βαλκανικών χωρών, κάτι που τράβηξε το νικητή προς ανατολάς και προκάλεσε αντιδράσεις στη δύση, αποδεικνύοντας πως ο Ψυχρός Πόλεμος καλά κρατεί.

Το 1968 ο Cliff Richards έχασε τη νίκη μέσα από τα χέρια του, εξαιτίας του μοναδικού κομμουνιστικού καθεστώτος που συμμετείχε στο διαγωνισμό, της Γιουγκοσλαβίας, η οποία με τον τρόπο που ψήφισε έστειλε τη Eurovision στην Ισπανία του δικτάτορα Φράνκο. Κάποια χρόνια αργότερα, δημοσιεύματα ισχυρίζονταν πως ο Ισπανός δικτάτορας δωροδόκησε τους κριτές, προκειμένου να κερδίσει η χώρα του και έτσι να βελτιώσει το προφίλ της περιθωριοποιημένης Ισπανίας.

Πώς το κυπριακό "έπαιξε" στο διαγωνισμό με την υπογραφή Χατζηδάκι

Την επομένη της εισβολής στην Κύπρο φυσικά ο κυπριακός λαός δεν είχε καμιά διάθεση να συμμετέχει στη Eurovision. Μάλιστα, οι τεταμένες σχέσεις του νησιού με την Τουρκία οδήγησαν στην αποχώρηση και των δύο χωρών από το διαγωνισμό ως το 1978. Τον λόγο όμως στη συνέχεια είχε η Ελλάδα, με τον Μάνο Χατζηδάκι να σχεδιάζει μια συμμετοχή διαμαρτυρία. Η Μαρίζα Κωχ πήρε μέρος, στη δεύτερη συμμετοχή της χώρας το 1976, με το τραγούδι "Παναγιά μου, Παναγιά μου", οι στίχοι του οποίου ήταν ξεκάθαρη αποδοκιμασία της τούρκικης εισβολής.

Η επιλογή της Ελλάδας προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις από την Τουρκία, ενώ μετανάστες της γειτονικής χώρας στη Χάγη, όπου και διεξαγόταν ο διαγωνισμός βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενη για την ελληνική συμμετοχή. Λέγεται μάλιστα πως οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης, προειδοποίησαν την Ελληνίδα τραγουδίστρια πως κινδυνεύει η σωματική της ακεραιότητα, σε περίπτωση που ανεβεί στη σκηνή και την έβαλαν να υπογράψει πως θα εμφανιστεί με δική της ευθύνη.

Αξίζει να σημειωθεί πως η Κύπρος έσπασε την αντιπαλότητα με την Τουρκία το 2003, δίνοντας στη χώρα που κέρδιζε τότε το διαγωνισμό, 8 βαθμούς.

Η ένωση της Ευρώπης μετά την πτώση του τείχους

Φυσικά σημαντική ήταν και η πολιτική σημειολογία της ενωμένης Γερμανίας που κατέβαινε για πρώτη φορά στο διαγωνισμό ως ένα και αδιαίρετο κράτος το 1990, ενώ η Ιταλία δύο χρόνια αργότερα κέρδισε το διαγωνισμό με το τραγούδι "Insieme" - "Μαζί" που έμοιαζε να κάνει σαφή αναφορά στην ενωμένη Ευρώπη.

Η Γεωργία δεν θέλει τον Πούτιν, ο Πούτιν πετά τη Γεωργία από το διαγωνισμό

Με νωπή ακόμη την εισβολή του ρωσικού στρατού στη Γεωργία, οι Γεωργιανοί αποφάσισαν να στείλουν ένα τραγούδι με σαφή πολιτική στόχευση. Τίτλος του; "I don't wanna Put In" που με παρήχηση αναφέρεται στο Ρώσο πολιτικό. Η EBU ζήτησε από τη δημόσια τηλεόραση της Γεωργίας να καταθέσει άλλο υποψήφιο κομμάτι, αφού αυτό περιείχε πολιτικές αναφορές και τελικά η χώρα να μην συμμετέχει καθόλου το 2009.

Όταν το Αζερμπαϊτζάν ανέκρινε πολίτες που ψήφισαν την Αρμενία

Κι όμως συνέβη και αυτό. Το 2009, στα εισαγωγικά βίντεο που παρουσίαζαν τη συμμετοχή της Αρμενίας, παρουσιάστηκε ένα μνημείο από το Στεπάνακερτ, πόλη που ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος του Ναγκόρνο Καραμπάκ και το οποίο βρίσκεται εντός της αζερικής επικράτειας. Το γεγονός προκάλεσε κυριολεκτικά διπλωματικό επεισόδιο ανάμεσα στις δύο χώρες, ενώ παρά τη διαμαρτυρία από πλευράς Αζερμπαϊτζάν, ο Αρμένιος παρουσιαστής εξακολούθησε να προβάλει το μνημείο καθ' όλη τη διάρκεια ανακοίνωσης της βαθμολογίας του τελικού.

Και φυσικά το θέμα δεν έληξε εκεί. Το BBC ανέφερε πως οι αστυνομικές αρχές του Αζερμπαϊτζάν ανέκριναν πολίτες που αποδείχτηκε πως είχαν ψηφίσει στην περασμένη διοργάνωση της Eurovision, υπέρ της αρμενικής συμμετοχής. "Ένας άνδρας κατηγορήθηκε για μη πατριωτική συμπεριφορά και πιθανή απειλή κατά της εθνικής ασφάλειας". Η EBU ανέλαβε να εξετάσει το περιστατικό και αν και δεν κατέληξε σε κάποιο συμπέρασμα, η κίνησή της να αποτρέπει την πρόσβαση σε προσωπικά δεδομένα όσων ψηφίζουν με τη μέθοδο του televoting στο διαγωνισμό, λέει πάρα πολλά!

H συμμετοχή της Αρμενίας και η γενοκτονία

Πριν ακόμη μάθουμε καλά, καλά τα φετινά τραγούδια του διαγωνισμού, άλλο ένα τραγούδι θέλει να δώσει ένα πολιτικό μήνυμα. Οι Αρμένιοι επέλεξαν το τραγούδι "Don't Deny", που φαίνεται πως έχει σαφείς αναφορές στη γενοκτονία των Αρμενίων. Φαίνεται μάλιστα πως η οργανωτική επιτροπή του διαγωνισμού έχει επιληφθεί της υπόθεσης, αφού όπως ισχυρίζεται δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή μια συμμετοχή με πολιτικό περιεχόμενο. "Από ότι ξέρω η αρμενική τηλεόραση δεν έχει κάνει τέτοιου είδους σύνδεση. Αυτή έγινε από τα ΜΜΕ. Θα περιμένουμε να ακούσουμε το τραγούδι, να δούμε αν συμμορφώνεται με τους κανόνες, αφού δεν επιτρέπονται πολιτικά μηνύματα και χειρονομίες" σημειώνει ο επικεφαλής της επιτροπής Sietse Bakker.

Λευτέρης Σαββίδης

Πηγή: news247.gr

Ως εργαλείο αφομοίωσης των χριστιανικών πληθυσμών χρησιμοποίησε τη Γενοκτονία η Οθωμανική Αυτοκρατορία, εκμεταλλευόμενη τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όχι, δεν το λέει κάποιος Πόντιος, Αρμένιος ή Ασσύριος επιστήμονας αλλά ο Ομότιμος Καθηγητής Ove Bring ένας από τους κορυφαίους Σουηδούς νομικούς με εξειδίκευση στο διεθνές δίκαιο και συγγραφέας πολλών μονογραφιών και δημοσιεύσεων για τις Γενοκτονίες.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο κρατικό ραδιόφωνο της Σουηδίας, ο καθηγητής Bring μίλησε για την κατάσταση που επικρατούσε στην Οθωμανική Τουρκία όταν έγινε η Γενοκτονία των Αρμενίων. Η οθωμανική κυβέρνηση, είπε, αντιμετώπισε την ενσωμάτωση των Αρμενίων και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών που ζούσαν στην περιοχή μέσα από το πρίσμα της Γενοκτονίας, χρησιμοποιώντας ως βολική δικαιολογία τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σύμφωνα με το Σουηδό νομικό, πρώτα συνελήφθησαν και δολοφονήθηκαν οι διανοούμενοι και στη συνέχεια ο υπόλοιπος πληθυσμός –κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι– εκτοπίστηκαν και στάλθηκαν σε πορείες θανάτου.

Ο Ove Bring υπογράμμισε ότι αυτό που συνέβη εκείνη την περίοδο ήταν Γενοκτονία, όχι απλά «εκτοπισμός» – μια και εκτοπισμός θεωρείται η μετεγκατάσταση πληθυσμιακών ομάδων, στις οποίες όμως διασφαλίζονται οι κατάλληλες συνθήκες για να σταθούν στα πόδια τους οι πρόσφυγες ενώ επίσης παρέχεται στέγη.

Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξή του, ο Σουηδός καθηγητής επανέλαβε πως «αιτία της διασποράς των Αρμενίων σε όλο τον κόσμο σήμερα, είναι η Γενοκτονία 1-1,5 εκατομμυρίου προγόνων τους τότε».

Πηγή: pontos-news.gr

Παρουσία του Γερμανού σκηνοθέτη, τουρκικής καταγωγής έγινε την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου στον κινηματογράφο Δαναό, η αθηναϊκή πρεμιέρα της ταινίας «Μαχαιριάς» ή αλλιώς «Τhe Cut».