Με αφορμή τους ισχυρισμούς της πρεσβείας του Αζερμπαϊτζάν, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, περί δήθεν «σφαγής Αζέρων αμάχων από τους Αρμένιους», στην πόλη Χοτζαλού του Ορεινού Καραμπάγ, τον Φεβρουάριο του 1992, θεωρούμε αναγκαία την παράθεση ορισμένων στοιχείων, με αποκλειστικό σκοπό την ορθή ενημέρωση της κοινής γνώμης και την αποκατάσταση της αλήθειας.

Η κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν, επιδίδεται σε μια διαρκώς εντεινόμενη τακτική δυσφήμησης των Αρμενίων και παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης, με την διάδοση χαλκευμένων και ψευδών στοιχείων. Η περίπτωση της τραγωδίας του Χοτζαλού είναι χαρακτηριστική. Διαστρεβλώνονται και παραποιούνται τα πραγματικά γεγονότα για να μετατραπούν οι θύτες σε θύματα!

Το Αζερμπαϊτζάν ήταν αυτό που σχεδίασε και εκτέλεσε τις οργανωμένες σφαγές των Αρμενίων στο Σουμγκάιτ, το Γκιροβαμπάτ και το Μπακού, καθώς και τις μαζικές εκτοπίσεις των Αρμενικών πληθυσμών, ως «απάντηση» στο καθόλα νόμιμο δικαίωμα των κατοίκων του Καραμπάγ για αυτοδιάθεση.

Οι Αρμένιοι του Καραμπάγ αναγκάστηκαν να οργανώσουν την άμυνά τους, για να σώσουν τις ζωές και τις περιουσίες τους. Έτσι ξέσπασαν οι ένοπλες συγκρούσεις και ο άνισος αγώνας μεταξύ των Αρμενίων αφενός, που μάχονταν υπέρ βωμών και εστιών και των τακτικών Αζερικών δυνάμεων αφετέρου, τις οποίες συνεπικουρούσαν μονάδες του σοβιετικού στρατού, καθώς και μισθοφόροι από πρώην σοβιετικές δημοκρατίες…

Το Καραμπάγ – Αρτσάχ στα αρμενικά – υπήρξε ανέκαθεν και καθόλη τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του αρμενική επαρχία, αιώνες πριν την εμφάνιση των τουρκικών φύλων στις περιοχές αυτές. Εκεί έζησε και δημιούργησε ο Αρμενικός λαός, αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια του πολιτισμού του, αδιάψευστη μαρτυρία του οποίου συνιστούν τα αναρίθμητα αρχιτεκτονικά μνημεία –μοναστήρια, ναοί, κάστρα κα πύργοι –στα εδάφη αυτά.

Το 1921, μετά την κατάληψη και εγκαθίδρυση το αυταρχικού σοβιετικού καθεστώτος στις Δημοκρατίες του Καυκάσου, με απόφαση του Προεδρείου του Ρωσικού ΚΚ, και καθ’υπαγόρευσιν του Στάλιν, το Καραμπάγ προσαρτήθηκε αυθαίρετα στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν, ως Αυτόνομη Περιοχή.

Ο λαός του Καραμπάγ, καθόλη τη διάρκεια της 70άχρονης αζερικής κυριαρχίας, υπέστη κάθε μορφή καταπίεσης και δεν έπαψε ποτέ να επιδιώκει τη διοικητική απεξάρτησή του από το Αζερμπαϊτζάν και την επανένωσή του με την Αρμενία.

Τον Φεβρουάριο του 1988, ασκώντας το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά του, με μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις και με ομόφωνο ψήφισμα της τοπικής βουλής, διεκδίκησε το δικαίωμά του για αυτοδιάθεση. Εντός ελαχίστων ημερών, ήρθε η απάντηση των Αζερικών αρχών, κατά τα πρότυπα των Τούρκων αδελφών τους… Άγρια επίθεση και σφαγές των Αρμενίων κατοίκων επί τρεις συνεχείς ημέρες στο Σουμκάιτ, μόλις 20 χλμ από την πρωτεύουσα Μπακού… Οι σφαγές των Αρμενίων στο Σουμγκάιτ ήταν το πρώτο δείγμα εθνοτικής βίας στη σύγχρονη ιστορία της ΕΣΣΔ και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για το ξέσπασμα του πολέμου στο Καραμπάγ αλλά και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Λίγους μήνες αργότερα ακολούθησαν νέες μαζικές σφαγές αμάχων, βιαιότητες και εκτοπίσεις Αρμενίων στο Κιροβαμπάτ, το Μπακού και άλλες πόλεις.

Με βαρύ τίμημα αίματος οι Αρμένιοι του Καραμπάγ κατόρθωσαν σταδιακά να απωθήσουν τους αντιπάλους και να απελευθερώσουν χωριά και κωμοπόλεις. Καθοριστική ήταν η ασφάλεια του Στεπαναγκέρτ, της πρωτεύουσας του Καραμπάγ, το οποίο οι Αζέροι βομβάρδιζαν ανηλεώς, με βαριά πυροβόλα και ρουκέτες, χρησιμοποιώντας ως ορμητήριο το χωριό Χοτζαλού, μετατρέποντάς το αυτομάτως σε στρατιωτικό στόχο. Το Χοτζαλού έπρεπε να καταληφθεί και για τον πρόσθετο λόγο ότι ανέκοπτε την πρόσβαση στο μοναδικό αεροδρόμιο – σύνδεση του Καραμπάγ με τον έξω κόσμο για λήψη ανθρωπιστικής βοήθειας.

Μεριμνώντας για την ασφαλή διαφυγή του άμαχου πληθυσμού, τον οποίο χρησιμοποιούσε ως ασπίδα ο αζερικός στρατός, στις αρχές Ιανουαρίου του 1992, οι αρχές του Καραμπάγ ενημέρωσαν την αζερική πλευρά για τις επικείμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Προειδοποίησαν τους αμάχους μέσω ραδιοφώνου, τηλεόρασης, φυλλαδίων κλπ, ότι τίθεται στη διάθεσή τους ασφαλής διέξοδος – διάδρομος διαφυγής προς την πόλη Ακντάμ, που κατείχαν οι Αζέροι, βόρεια του Χοτζαλού. Πράγματι επί δύο εβδομάδες, πριν από την έναρξη της επιχείρησης, οι Δυνάμεις Αυτοάμυνας του Ορεινού Καραμπάγ παρατηρούσαν μαζική έξοδο αμάχων, μέσω του διαδρόμου διαφυγής.

Η επιχείρηση εξουδετέρωσης της στρατιωτικής βάσης του Χοτζαλού ξεκίνησε στις 11μμ της 25ης Φεβρουαρίου και ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία σε πέντε ώρες. Οι δυνάμεις διάσωσης του Καραμπάγ, βρήκαν στο Χοτζαλού και στα περίχωρά του εκτός των νεκρών με στρατιωτική περιβολή, και 11 πτώματα αμάχων. Περίπου 700 άτομα, άμαχοι και στρατιώτες, παραδόθηκαν στις Δυνάμεις Αυτοάμυνας του Καραμπάγ.

Τις επόμενες ημέρες, οι μεν άμαχοι αφέθηκαν ελεύθεροι άνευ όρων να επιστρέψουν στο Αζερμπαϊτζάν, οι δε ένστολοι αντηλλάγησαν αργότερα με Αρμένιους που κρατούνταν ως όμηροι από τους Αζέρους.
Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι, μέχρι τις 26 Φεβρουαρίου 1992, 47 Αρμένιοι κρατούντο ως όμηροι στο Χοτζαλού, αλλά μόνον 13 βρέθηκαν εκεί μετά τη λήξη των επιχειρήσεων – μεταξύ αυτών 6 γυναίκες και ένα παιδί -, ενώ οι υπόλοιποι 34 όμηροι μεταφέρθηκαν από τους Αζέρους σε άγνωστη κατεύθυνση και δεν υπάρχει καμμία πληροφορία για την τύχη τους μέχρι σήμερα.

Καθώς εξελίσσονταν οι εχθροπραξίες στο Χοτζαλού, μια μεγάλη ομάδα από αμάχους αλλά και ένοπλους Αζέρους, κάνοντας χρήση του ανθρωπιστικού διαδρόμου, κινήθηκε προς το ελεγχόμενο από τους Αζέρους Ακντάμ. Κατά περίεργο τρόπο ωστόσο, και ενώ βρίσκονταν σε περιοχή απόλυτα ελεγχόμενη από τους Αζέρους, δέχθηκαν πυρά από την αζερική πλευρά, με αποτέλεσμα πολλοί εξ αυτών να χάσουν τη ζωή τους.
Σύμφωνα με μαρτυρίες τρίτων αλλά και Αζέρων αξιωματούχων, περιλαμβανομένου και του τότε Προέδρου του Αζερμπαϊτζάν Αγιάζ Μουταλίμποφ, το συμβάν αποδίδεται στις δυνάμεις που τον αντιπολιτεύονταν. Στο πλαίσιο της εσωτερικής διαμάχης εξουσίας, επεδίωξαν να επιρρίψουν την ευθύνη για ότι συνέβη στον ίδιον, πράγμα που οδήγησε στην ανατροπή του.

Αργότερα δρομολογήθηκε ενορχηστρωμένη προσπάθεια να επιρριφθεί η ευθύνη του θανάτου των αμάχων στην αρμενική πλευρά. Μάλιστα με την πάροδο των ετών, η προσπάθεια παραποίησης της αλήθειας και δυσφήμισης των Αρμενίων από τους Αζέρους, εμπλουτίζεται με «φωτογραφικό υλικό», όπως φωτογραφίες θυμάτων από το καταστροφικό σεισμό του ’83 στην Τουρκία, θυμάτων της Χαμάς στην Παλαιστίνη, του πολέμου στο Κόσσοβο, ή των πογκρόμ στα Βαλκάνια.

Αλλά και ο αριθμός των θυμάτων βαίνει αυξανόμενος. Αμέσως μετά τις επιχειρήσεις, ο αριθμός των θυμάτων σύμφωνα με τους Αζέρους αξιωματούχους ανέρχονταν σε 100. Εντός μιας εβδομάδος έφθασε στους 1234. Η κοινοβουλευτική επιτροπή που μελέτησε το ζήτημα «διόρθωσε» το νούμερο σε 450. Ενώ στο διάταγμα του Αλίεφ «Περί της Γενοκτονίας των Αζέρων» ο αριθμός των θυμάτων ανέρχεται σε χιλιάδες.

Αμέσως μετά τα γεγονότα ο Αζέρος δημοσιογράφος Τσινκίζ Μουσταφάγιεφ φθάνει στην περιοχή, φωτογραφίζει και περιγράφει τα όσα είδε. Δύο μέρες μετά επανέρχεται για να διαπιστώσει ότι κάποια πτώματα είχαν παραμορφωθεί ή κακοποιηθεί και είχαν μετακινηθεί για να φαίνεται πως έπεσαν από πυρά Αρμενίων. Αντιλαμβανόμενος ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει, διεξάγει τη δική του έρευνα και μιλά στο ειδησεογραφικό πρακτορείο DR-Press της Μόσχας για την ευθύνη της αζερικής πλευράς στα γεγονότα του Χοτζαλού. Σκοτώνεται λίγες μέρες αργότερα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, κοντά στο Αγκντάμ.

Την ίδια εικόνα των κακοποιημένων πτωμάτων διαπιστώνει και η Τσέχα δημοσιογράφος Γιάνα Μαζάλοβα, η οποία βρέθηκε στην περιοχή αμέσως μετά τις επιχειρήσεις και επανήλθε δύο μέρες αργότερα.

Ο Αζέρος ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα Αρίς Γιουνούσωφ ανέφερε: «Η πόλη και οι κάτοικοί της σκόπιμα θυσιάστηκαν στο βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων» (αζερική εφημερίδα «Ζερκάλο», Ιούλιος 1992).

Ο Ταμερλάν Καράεβ, τότε Πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν, ανέφερε: Η τραγωδία ήταν έργο των αζερικών αρχών και ιδιαίτερα ανώτερων αξιωματούχων» (αζερική εφημερίδα «Μουχαλιφάτ», 28 Απριλίου 1992).

Ο ίδιος ο Πρόεδρος Χαΐντάρ Αλίεφ παραδέχθηκε ότι «η προηγούμενη ηγεσία του Αζερμπαϊτζάν είναι υπεύθυνη» για τα γεγονότα στο Χοτζαλού. Ωστόσο, τον Απρίλιο του 1992, σύμφωνα με το πρακτορείο «Μπιλίκ Ντουνιασί», με απέραντο κυνισμό ανέφερε: «Θα εκμεταλλευθούμε την αιματοχυσία. Δεν θα παρέμβουμε στην εξέλιξη του θέματος».

Οι προαναφερθείσες μαρτυρίες είναι ελάχιστα μόνο δείγματα της πληθώρας των μαρτυριών και στοιχείων που τεκμηριώνουν το γεγονός ότι, οι Αζέροι είναι υπεύθυνοι για τους φόνους στο Χοτζαλού, και ότι διέπραξαν ένα τερατώδες έγκλημα εναντίον του ιδίου του λαού τους, λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων και ραδιουργιών.

Οι άμαχοι του Χοτζαλού έπεσαν θύματα των βρώμικων παιχνιδιών των αρχών του Μπακού, που αργότερα και μέχρι σήμερα προσπαθούν να μετατρέψουν την τραγωδία σε πολιτικό κεφάλαιο προς εκμετάλλευση και χειραγώγηση!

ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΛΑΔΟΣ

Πηγή: athenspress.gr

Lisa A. Phillips – WNN Reviews

Originally stretching across a large region that now includes 38 separate countries from Sudan to Israel, Jordan to Russia, the Ottoman Empire saw the rise of  extremism in the political party called the Committee of Unity and Progress (CUP) lead by what was known as the ‘Young Turks’ in 1913. Party members sided against Russia with Germany during World War I. During this time a systematic program to ‘rid’ the region of Christian Armenians as well as ethnic Muslim Armenians ensued. Part of the crimes against humanity aimed to destroy Armenians who sided with Russia during World War I.
It is estimated by Armenians around the world today that over one and a half million people perished during the years in the Ottoman Empire that spanned 1915 to 1923. This figure is still not recognized though by the Republic of Turkey who continues to be at bureaucratic odds with any global stories linking the mention of genocide to Turkey. They also state a ‘more accurate’ death toll is closer to 300,000. In 1913 those known as the ‘Young Turks’ took over the region now known as Turkey via a government coup-de-tat, From 1919-1920 they were charged with crimes that linked them directly to propaganda, mass murder and atrocity.
“…Everybody thinks that the way to deal with it is just to forget it. If you forget it it will go away, and of course it doesn’t go away,” said Khardalian during a January 2011 interview with the independent Armenian publication Ianyan mag. The irony of Khardalian’s efforts to document the Armenian genocide is that she didn’t realize until quite recently, close to home, her own grandmother was one of the genocide’s personal victims.
In mapping a subject that has been taboo among many Armenian families, Khardalian’s new film documentary, “Grandma’s Tattoos,” turns the camera on herself, her extended family and her late grandmother whose face and fingers were marked with mysterious blue Turkish tattoos. Khardalian’s 1988 documentary “Back to Ararat” was the first feature length documentary on the subject. Several subsequent films have peered into the lives of survivors in Gaza.
“Grandma Khanoum,” as the family called her, was a grim woman whose only pleasure in life was listening to the 1940s Arab pop star and music celebrity Farid al-Atrash, as he sang his romantic songs on the radio. Her husband, Grandma Khanoum had married in her attempt in part to escape exploitation by Turkish men, hated her infatuation with the singer. “We never understood that this was grandma’s way of looking for love and affection,” Khardalian realizes as she begins to wonder about her grandmother’s past.
Living today in Sweden and but raised in Beirut, filmmaker Suzanne Khardalian admits that as a girl she did not like Grandma Khanoum. With her “suffocating presence” she paced hauntingly up and down the stairs of their apartment building in the Armenian quarter of Beirut.
One worrisome trait of Grandma Khanoum was that she was not affectionate and didn’t like to be touched, shares Khardalian.
The subject of the Armenian genocide is an important global one but the driving question of the film focuses with determination on its women: What happened to Grandma Khanoum? What is her secret? As Khardalian seeks to find answers, her grandmother’s story becomes emblematic of a much larger and insidious silence.
As in so many historical accounts of war, terror and genocide, the stories of women and girls who lived through the Armenian genocide have remained largely untold. Thousands were abducted, raped and forced to become prostitutes and concubines.
Khardalian discovers that the blue tattoos were not, as she had thought as a girl, “devilish signs,” but marks of Islamic tribal culture: dots, crescents, and small x’s. The tattoos were believed to provide protection, strength and fertility. But in the case of the marked Armenian women the tattoos were a mark of their subjugation.
Gradually Khardalian puts together the pieces of her grandmother’s story. At first no one will give her details. Her mother is vague about what she knows. Her grandmother’s 98-year-old sister, her great Aunt Lucia who lives in Los Angeles, insists the tattoos are something that the young girls wanted to have.

Source: womennewsnetwork.net

Στις 19 Ιανουαρίου του 1920 η Δημοκρατία της Αρμενίας αναγνωρίστηκε ντε φάκτο από τη Διεθνή Διάσκεψη της Ειρήνης. Είχε προηγηθεί η υπογραφή συμφώνου ανάμεσα σε εκπροσώπους της Ελλάδας και της Αρμενίας στις αρχές Ιανουαρίου του ίδιου χρόνου, για τη δημιουργία Ομόσπονδου Αρμενοελληνικού Κράτους που επικυρώθηκε από τη συνθήκη των Σεβρών της 10 Αυγούστου του 1920. Πρωταγωνιστής σ΄ όλη αυτή την εξέλιξη υπήρξε ο εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος είχε δηλώσει ότι "στις φλέβες του τρέχει και αρμενικό αίμα". Προφανώς αυτός ο μεγάλος άνδρας, ο σκαπανέας της ελληνοαρμενικής φιλίας, αναφερόταν έμμεσα στις μετοικεσίες Αρμενίων εποίκων που είχαν μεταφερθεί στην Κρήτη από τον αρμένικης καταγωγής Βυζαντινό αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά.

Το ανεξάρτητο Αρμενοελληνικό κράτος, ακολούθησε τη μοίρα της ελληνικής μικρασιατικής καταστροφής που συντελέστηκε υπό τις ευλογίες των δυτικών μεγάλων δυνάμεων, τη σοβιετοποίηση της Αρμενίας και το σύμφωνο αλληλοϋποστήριξης του Κεμάλ Ατατούρκ με τον Λένιν. ΄Ήταν ο τραγικός επίλογος ενός κορυφαίου κεφαλαίου, στη μεγάλη κοινή ιστορική πορεία των Ελλήνων και των Αρμενίων.

Οι δεσμοί των Ελλήνων με τους Αρμένιους μπορούν να αναζητηθούν βαθιά στο πέρασμα της ιστορίας. Ο Στράβων υποστηρίζει ότι οι πρωτοΑρμένιοι του λεγόμενου Hayastan έχουν για αρχική κοιτίδα τους την ελληνική χερσόνησο. Ο Ηρόδοτος τους συνδέει με τα θράκο-φρυγικά φύλλα που έφτασαν αργότερα στη χώρα που αργότερα ονομάστηκε Ουραρτού (Αραράτ). Στην περιοχή αυτή, συμβίωσαν οι Αρμένιοι, οι Μήδες, οι Πέρσες, οι Ασσύριο-Χαλδαίοι και άλλοι νομαδικοί κυρίως λαοί. Μέσα από εθνογενετικές διαδικασίες εκείνης της περιόδου, δημιουργήθηκε αργότερα ο αρμένικος λαός ο οποίος απέκτησε στα 405 π.χ., από τον Άγιο Μεσρόπ Μαστότς, το αλφάβητό του.

Οι έντονες ελληνογενείς επιδράσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην ευρύτερη αυτή περιοχή αφήνουν βαθιά τα αποτυπώματα τους. Ιδιαίτερα αυτό παρατηρείται στην εποχή περίοδο της βασιλείας του Τιγράνη του Β΄ ο οποίος δημιούργησε τη μεγάλη Αρμενία το 99-55 π.Χ.

Στην περίοδο του Βυζαντίου, οι Έλληνες και οι Αρμένιοι συμβίωσαν και συγκυβέρνησαν το ορθόδοξο μεγάλο κράτος της Ανατολής. Παράλληλους δρόμους με την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία ακολούθησε και η αρμένικη ορθοδοξία που είναι και η πρώτη ορθόδοξη εκκλησία που αναγνωρίστηκε επίσημα.

Οι δεσμοί των δυο λαών σφυρηλατήθηκαν πιο έντονα στην περίοδο της υποταγής τους στον τουρκικό ζυγό που σφραγίστηκε από δύο μεγάλες καταστροφές : την ήττα του Ματζικέρτ (1071) και την άλωση της Κων/πολης (1453). Συνδέθηκαν με τις ευρύτερες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, εθνικές και θρησκευτικές εξελίξεις της περιοχής. Αρμένιοι και Έλληνες, μοιράστηκαν την ίδια μοίρα, έζησαν επί αιώνες σε κοινές εστίες, αντάλλαξαν εμπειρίες και πολιτιστικές ταυτότητες, δέθηκαν με χίλιους δύο τρόπους.

Πάνω από όλα, οι δύο λαοί υπήρξαν θύματα του ίδιου θύτη. Στις πρώτες αρμενικές σφαγές της δεκαετίας του 1890, στην αρμενική γενοκτονία του 1915 και στη γενοκτονία των Ποντίων της ίδιας περιόδου, οι δύο λαοί σφαγιάστηκαν απ΄ το ίδιο λεπίδι της τουρκικής θηριωδίας και βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ίδια τραγική μοίρα.

Στα τέλη της αιματηρής δεκαετίας του 1910, δημιουργήθηκαν κοινές αρμενοελληνικές αντάρτικες ομάδες, ενώ η αρμένικη λεγεώνα του στρατηγού Τορκόμ, αγωνίστηκε στο πλάι του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στη Μικρά Ασία.

Εκατό χιλιάδες Αρμένιοι ακολούθησαν τους Έλληνες με τη βίαια έξοδό τους στον επίλογο του ελληνοαρμενικού δράματος της Μικράς Ασίας. Και σήμερα, πάνω από 40.000 Αρμένιοι συμβιώνουν αρμονικά ως Έλληνες πολίτες σε διάφορες περιοχές όπως η Αθήνα, η Θεσσ/νίκη, η Αλεξανδρούπολη, Σέρρες, Καβάλα, Ξάνθη, Κομοτηνή, Καλαμάτα, Λάρισα, Αργος, Κόρινθος, Μέγαρα, Λαύριο, Κέρκυρα, Χίο, Μυτιλήνη, Σάμος, Κρήτη. Οχτώ χιλιάδες Έλληνες ζουν σήμερα στην ανεξάρτητη Αρμενία, σύμφωνα με τη στατιστική έρευνα του 1979, αν και ο αριθμός αυτός θα πρέπει να έχει μειωθεί από τις μετέπειτα μετακινήσεις του πληθυσμού κυρίως προς την Ελλάδα.

Η κοινή ελληνοαρμενική διαδρομή, στα μέσα της δεκαετίας του 1910 βάφτηκε από το αίμα 1,850 εκ. ψυχών. Ενάμισι εκατομμυρίων Αρμενίων και 350.000 Ελλήνων-Ποντίων.

Τα θύματα αυτής της θηριωδίας είχαν υποπέσει σ΄ ένα πρωτόγνωρο έγκλημα : Ήταν Αρμένιοι, ή Έλληνες και όχι Τούρκοι ή Τουρκογενείς. Αξίζει εδώ να αναφερθεί η απάντηση που έδωσε ο θηριώδης Ταλαάτ πασάς σε σχετικό ερώτημα του τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ Μοργκεντάου : " έχουμε κατηγορηθεί πως δεν κάνουμε διάκριση μεταξύ αθώων και ενόχων Αρμενίων. Αυτό είναι εντελώς αδύνατο από το γεγονός ότι εκείνοι που είναι αθώοι σήμερα θα μπορούσαν να είναι ένοχοι αύριο"

Η ίδια ακριβώς αποτρόπαια λογική πρυτανεύει και σήμερα στην αυγή του 2.000, όταν οι Τούρκοι εξοντώνουν γυναίκες και μικρά παιδιά στο Κουρδιστάν, με την ηχηρή σιωπή και ένοχη ανοχή των δυτικών μεγάλων δυνάμεων. Αλλά όση αυθαίρετη βαρβαρότητα κι' αν χρησιμοποιηθεί, το Κουρδικό δε λύνεται με τέτοια μέσα. Είκοσι-εικοσιπέντε εκατομμύρια Κούρδοι δε μπορούν να εξοντωθούν με τη μέθοδο της γενοκτονίας σήμερα στην αυγή του 2.000.

Αλλά η λογική αυτή που βρίσκει συνήγορό της τη λήθη αν όχι τη συνενοχή της διεθνούς κοινότητας, είναι η ίδια που οδήγησε στο ναζιστικό ολοκαύτωμα κατά των Εβραίων. Είναι γνωστή η αποκρουστική δήλωση του Χίτλερ ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ είπε: "ποιος θυμάται σήμερα τη γενοκτονία των Αρμενίων".

Ποιος αλήθεια αμφιβάλλει ότι η σιωπή και η λήθη σε τέτοια μαζικά εγκλήματα δεν είναι ο καλύτερος συνήγορος για την επανάληψή τους ;

Δεκάδες εκατομμύρια δολάρια δαπανά η Τουρκία σήμερα σε χρηματοδοτήσεις δημόσιων σχέσεων διεθνώς, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια της Τουρκίας να αλλοιώσει την ιστορική μνήμη, δε διστάζει μέχρι και στο να χρηματοδοτεί ακόμη και μεγάλα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ όπως το Χάρβαρντ και το Πρίστον. Γνωστοί Αμερικανοί ιστορικοί των Πανεπιστημίων αυτών υιοθετούν απόψεις όπως ότι η σφαγή των Αρμενίων ήταν συνέπεια του εμφυλίου πολέμου εκείνης της περιόδου της Τουρκίας. Όπως αποκάλυψε ο δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φίσκ της Βρετανικής «Independent» στις 2 Ιουνίου του 1997, «δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η τουρκική κυβέρνηση έχει χορηγήσει στα ως άνω Πανεπιστήμια ποσά ύψους τριών εκατομμυρίων δολαρίων».

Το σχόλιο της έγκυρης αμερικάνικης εφημερίδας για το ίδιο θέμα είναι χαρακτηριστικό: «Οι Τούρκοι προσπαθούν να εξαγοράσουν ακαδημαϊκή άφεση για τη σφαγή των Αρμενίων». Προφανώς η σημερινή Τουρκική ηγεσία παραμένει δογματικά αγκυλωμένη από την πολιτική και τα οράματα των Κεμαλιστών-Νεότουρκων ώστε να δεχτεί μια αλλαγή πλεύσης σε παρόμοια ζητήματα. Και ενώ ο σύγχρονος κόσμος πορεύεται προς τα εμπρός, αυτοί έχουν το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν.

Η γενοκτονία των Αρμενίων, η πρώτη γενοκτονία του αιώνα μας, ήταν συνειδητή πολιτική πράξη για τον καθορισμό αφανισμό ενός ολόκληρου έθνους.

Ο Winston S. Churchill. που έγραψε την ιστορία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπό τον τίτλο «Η Παγκόσμια Κρίση» (1929) περιγράφει τις σφαγές σε βάρος των Αρμενίων:

«Το 1915 η Τουρκική κυβέρνηση άρχισε και χωρίς οίκτο εκτέλεσε τις επονείδιστες ομαδικές σφαγές και τους διωγμούς των Αρμενίων από τη Μικρά Ασία. Η εκκαθάριση της φυλής αυτής από τη Μικρά Ασία ήταν τόσο ολοσχερής όσο θα μπορούσε να είναι ένα σχέδιο τόσο μεγάλης έκτασης. Υπολογίζεται πως πρόκειται για ένα εκατομμύρια διακόσιες πενήντα χιλιάδες Αρμενίους. Δεν υπάρχει εύλογη αμφιβολία για το ότι το έγκλημα αυτό είχε σχεδιαστεί και εκτελεστεί για πολιτικούς λόγους».

Ο Leo Kuper κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Ν. Καλιφόρνιας περιγράφει τη διαδικασία της γενοκτονίας στη μελέτη του «Γενοκτονία» ως εξής: «Ο ακρωτηριασμός του αρμενικού πληθυσμού ολοκληρώθηκε με τη διαλογή των Αρμενίων προυχόντων. Σ΄ όλη τη χώρα, η κυβέρνηση συνέλαβε και εξόρισε την ελίτ, τους μορφωμένους, τους βουλευτές, τους εκδότες, τους συγγραφείς, τους ποιητές, τους δικαστικούς, τους δικηγόρους, τους συμβολαιογράφους, τους δημόσιους λειτουργούς, τους γιατρούς, τους εμπόρους, τους τραπεζίτες και γενικά όλους όσους είχαν σεβαστές περιουσίες ή επιρροή. Το μέτρο αυτό είχε καθώς φαίνεται σχεδιαστεί για να στερήσει τους Αρμένιους από την ηγεσία και τους αντιπροσώπους του, ώστε οι διωγμοί να ολοκληρωθούν χωρίς κοινωνική κατακραυγή και δίχως αντίσταση».

Η γενοκτονία συνεχίστηκε το 1915 και 1916 με τον εκτοπισμό των παιδιών, των γυναικών, των ηλικιωμένων και των ασθενών. Χωρίστηκαν σε καραβάνια και υποχρεώθηκαν να περπατούν ασταμάτητα στους προκαθορισμένους δρόμους. Ο προορισμός τους ήταν οι έρημοι της Συρίας και της Μεσοποταμίας, αλλά λίγοι έφτασαν ως εκεί. Πολλοί βρήκαν αργό και οδυνηρό θάνατο απ΄ τη δίψα, την πείνα, τις κακουχίες και την εξάντληση. Άλλοι θανατώθηκαν εν ψυχρώ από ντόπιους Τούρκους, Κούρδους και από Τούρκους στρατιώτες που έκαναν επιθέσεις στα καραβάνια ελεύθερα και ατιμώρητα.

Οι άρρενες Αρμένιοι κατατάχθηκαν υποχρεωτικά σε τάγματα εργασίας όπου εξοντώθηκαν από τις κακουχίες ή εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες.

Στα εδάφη που εξοντώθηκαν ή εκτοπίστηκαν οι Αρμενικοί πληθυσμοί εγκαταστάθηκαν Τούρκοι και διάφορες άλλες εθνότητες μουσουλμάνων από το μεγάλο εθνολογικό μωσαικό από το οποίο συναποτελείται η σημερινή Τουρκία. Στο έργο του «Αρμενία: Η επιβίωση ενός έθνους» ο Christopher Warlker αναφέρει: «Η εγκατάσταση Τούρκων, Κούρδων ή Κιρκασσίων εκ μέρους της κυβέρνησης ήταν στο εξής το κύριο χαρακτηριστικό στη διαδικασία εξόντωσης των Αρμενίων. Η εγκατάσταση προσφύγων είναι εξαιρετικά σύνθετη διαδικασία ώστε να γίνει ως δια μαγείας. Η συχνότητα με την οποία αυτή γίνεται το 1915, φανερώνει και πάλι κρατική σκοπιμότητα».

Πολλά χρόνια μετά, στα τέλη του 20ου αιώνα, η ιστορία αυτή της βίαιης εποίκισης εδαφών επαναλαμβάνεται εδώ στη μαρτυρική Κύπρο.

Η αρμενική γενοκτονία, η πρώτη γενοκτονία του αιώνα μας, ήταν συνειδητή πολιτική πράξη για τον καθολικό αφανισμό ενός ολόκληρου έθνους. Ο Εμβέρ (Ταλαάτ) παραδέχτηκε χωρίς αιδώ τα εξής στη συνομιλία του με τον αμερικάνο πρέσβη Μοργκεντάου : " Το ίδιο το Υπουργικό Συμβούλιο διέταξε τους εκτοπισμούς. Είμαι πεπεισμένος ότι είμαστε απόλυτα δικαιολογημένοι να τα πράξουμε αυτά λόγω της εχθρικής συμπεριφοράς των Αρμενίων κατά της Οθωμανικής Κυβέρνησης. Πάντως εμείς είμαστε οι πραγματικοί κυβερνήτες της Τουρκίας και κανένας υπαλληλίσκος δεν θα τολμούσε να προχωρήσει σε ενέργειες αυτού του είδους χωρίς τις διαταγές μας."

Αυτός ο απεχθής προπομπός του Χίτλερ, αντάμωσε το θάνατο στις 16 Μαρτίου του 1921, σ΄ ένα δρόμο του Βερολίνου, από τις σφαίρες του μέλους της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας, νεαρού τότε Σαλαμών Τεχλιριάν. Είχε προηγηθεί η προσαγωγή τους σε δίκη και η αθώωση του από Γερμανικό δικαστήριο λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων.

Αυτή η δίκη, έστω και με αθωωτικό αποτέλεσμα, αποτελεί έναν προπομπό της ιστορικής διαδρομής που έχει συντελεστεί από τότε για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων.

Μια σειρά από ενέργειες, σε συνδυασμό με την εθνική αφύπνιση της Αρμενικής εθνότητας σε όλο τον κόσμο, έχουν επαναφέρει στο προσκήνιο το μείζων αυτό ζήτημα.

Τα τελευταία χρόνια τα Κοινοβούλια του Καναδά, της Κύπρου, της Ουρουγουάης, της Αργεντινής, της Ρωσίας, της Ελλάδος, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ πολλοί Αμερικανοί βουλευτές και γερουσιαστές, έχουν υιοθετήσει ψηφίσματα και διακηρύξεις που δικαιώνουν τον Αρμενικό λαό. Εξέχουσες προσωπικότητες της πολιτικής, της διανόησης και της τέχνης σε όλο τον κόσμο αναγνώριζαν με δημόσιες δηλώσεις τους την Αρμενική γενοκτονία, τις συνέπειες της και τα δικαιώματα του αρμενικού λαού.

Η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν αποτελεί πράξη εκδίκησης απέναντι στην Τουρκία. Πρόκειται για οφειλόμενο χρέος απέναντί στην ιστορία της οποίας η ορθή γνώση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για ένα καλύτερο αύριο. Εγκλήματα όπως η γενοκτονία όταν αναγνωριστούν έχουν πολύ μικρότερες πιθανότητες να επαναληφθούν στο μέλλον. Γι αυτό και έχει μεγάλη σημασία η δημόσια συγνώμη που ζήτησε πρόσφατα το Βατικανό το οποίο για πρώτη φορά αποδέχτηκε ότι δεν ενήργησε επαρκώς για να εμποδίσει την καταδίωξη των Εβραίων από τους ναζί στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε επίσημο έγγραφο του Μαρτίου 1998 η ηγεσία της Καθολικής Εκκλησίας τονίζει ότι «κανένας δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος μπροστά στην τρομερή γενοκτονία του Ολοκαυτώματος».

Οι Αρμένιοι που σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους όπως και οι Πόντιοι - Έλληνες, που υπέστησαν την ίδια μοίρα, ασφαλώς και δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Γι αυτό και οι επίγονοί τους διεκδικούν το μέγιστο δικαίωμα στην ιστορική μνήμη.

Όταν η ιστορική μνήμη είναι ασθενική, τότε ο βιασμός της ιστορίας, των εθνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων βρίσκει πρόσφορο έδαφος και επαναλαμβάνεται. Ο Κυπριακός λαός γνωρίζει καλά αυτή τη δυσάρεστη αλήθεια. Για το Κυπριακό ζήτημα που αποτελεί τον αιματηρό κρίκο μιας μοιραίας ιστορικής αλυσίδας, μέρος της οποίας είναι και το δράμα των Αρμενίων, εμείς παραμένουμε σταθεροί στις ακόλουθες θέσεις:

Στο ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας - Κύπρου

Στην προώθηση των ενταξιακών διαδικασιών της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με συμμετοχή και εκπροσώπων των Τουρκοκυπρίων στους οποίους φυσικά δεν μπορεί να χορηγηθεί «de-facto» κρατική οντότητα.

Στην ανάγκη εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ για την Κύπρο.

Στην ανάγκη διευθέτησης του Κυπριακού με ειρηνικά μέσα, όπως ορίζουν οι διεθνείς συμβάσεις και η διεθνής νομιμότητα, με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Κορυφής του 1977 και χωρίς αλλαγή του status των συνομιλητών.

Στο αναπαλοτρίωτο δικαίωμα ενός ανεξάρτητου κράτους όπως η Κύπρος στο να επιλέγει το είδος και τις πηγές του αμυντικού της εξοπλισμού, ιδιαίτερα μάλιστα όταν απειλείται η εδαφική του οντότητα και ανεξαρτησία.

Παράλληλα θεωρούμε δεδομένη τη διασφάλιση των δικαιωμάτων της μειονότητας σε μια προοπτική ειρηνικής συνεργασίας των Κοινοτήτων στην Κύπρο.

Οφείλουμε να τονίσουμε ότι παραμένουμε αλληλέγγυοι στους Κυπρίους αδερφούς μας. Η μοίρα της Κύπρου είναι ταυτόσημη μ' αυτήν της Ελλάδας. Επίθεση κατά της Κύπρου σημαίνει επίθεση κατά της Ελλάδας, η οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει και την αρχή του ισοδύναμου τετελεσμένου, δηλαδή ανάλογη επίθεση οπουδήποτε κρίνεται σκόπιμο. Χωρίς φόβο και πάθος, επιμένουμε να τείνουμε χέρι φιλίας και συνεργασίας στην Τουρκία. Προσβλέπουμε σ΄ ένα ελπιδοφόρο αύριο όπου η λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου θα αποτελεί χώρο ειρηνικής συνύπαρξης οικονομικής συνεργασίας και ευημερίας των λαών της Ελλάδας, της Κύπρου, της Τουρκίας, της Αρμενίας. Χωρίς άλλους πολέμους, εθνικές συγκρούσεις, γενοκτονίες. Ένα αύριο όπου η ιστορική μνήμη θα αποτελεί ένα σοφό δάσκαλο για τα βήματα που έρχονται και είναι μπροστά μας.

Η Ελλάδα, η Αρμενία, η Τουρκία και οι άλλες χώρες της περιοχής, μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά και να ατενίσουν με ελπίδες το μέλλον, εφ΄ όσον μπορέσουν να διδαχτούν από το παρελθόν.

Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στα 1,5 εκ. των αθώων θυμάτων της. Μιας μαζικής επιχείρησης θανάτου ενάντια σε αθώα και ανυπεράσπιστα θύματα, ενάντια σε άμαχο πληθυσμό, γυναίκες, γέρους, μικρά παιδιά, που αντιμετωπίστηκε από το επίσημο τουρκικό κράτος ως μια απλή άσκηση στατιστικής. Εδώ ταιριάζει η γνωστή ρήση του Στάλιν που είπε ότι : " όταν σκοτώσεις έναν άνθρωπο πρόκειται για δολοφονία, αλλά όταν σκοτώσεις πολλούς τότε πρόκειται για στατιστική".

Το έγκλημα της γενοκτονίας των Αρμενίων, που οφείλουν να διασφαλίσουν την προς τα έξω ενότητά τους δε χωρά σε καμιά στατιστική, σε καμιά λογική. Είναι το έγκλημα των εγκλημάτων, μια θηριώδης θηριωδία που στιγματίζει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Γι΄ αυτό και η ανάμνησή του πρέπει να είναι πάντα ισχυρή, όχι ως επέτειος πένθους, όχι ως πράξη εκδίκησης, το επισημαίνουμε και πάλι, αλλά ως χρέος μνήμης και ως δίδαγμα για το αύριο. Το αύριο που οφείλει να είναι ανεξίτηλα απαλλαγμένο από εγκλήματα του χθες. Σ΄ αυτό το αύριο της ελπίδας, της ειρήνης, της ομαλής συμβίωσης των λαών προσβλέπουμε όλοι μας.

Χαιρετίζουμε τη μακραίωνη, ακατάλυτη και αδιατάρακτη Ελληνοαρμενική φιλία, το ανεξάρτητο κράτος και το αδελφό έθνος της ορθόδοξης Αρμενίας, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του ανεξάρτητου Ναγκόρνο - Καραμπάχ, το δικαίωμα ειρηνικής συμβίωσης όλων των λαών της περιοχής, της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Κύπρου, της Αρμενίας.

Θυμάστε τις μέρες που ήσασταν μαθητές Γυμνασίου;

Μαθήματα, παρέες, εκδρομές, πλάκες…… 

Ελάτε να  συναντήσετε τους συμμαθητές σας και όχι μόνο,

το Σάββατο 31 Μαρτίου στο bar ZINC (Μαρίνα Φλοίσβου, Π. Φάληρο).

Ώρα προσέλευσης 21:00             Είσοδος με ποτό 12€.

Σας περιμένουμε όλους!!!!!!!!

Τα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν για την κάλυψη αναγκών του σχολείου.

Σύλλογος Γονέων.

1991-2012

1991, 1992, 1993... 2012 կը յիշէ՞ք ուր կþերթայիք ամէն առաւօտ։ Որո՞նց կը հանդիպէիք։ Որո՞նց հետ կը կռուէի՞ք, կը խաղայի՞ք եւ կը խնդայի՞ք։ Ուրեմն կþուզէ՞ք դարձեալ իրենց տեսնել եւ վերյիշել անհոգ օրերը։ 

Եթէ կը փափաքիք, եկէք Շաբաթ 31 Մարտ երեկոյեան ժամը 21-00-էն սկսեալ, Մարինա Ֆլիսվոյի ZINC սրահէն ներս, հանդիպիք ձեր նախկին դասընկերներուն հետ Ճէնազեան միջնակարգ վարժարանէն,

քանի վարժարանը արդէն բոլորեց 20 տարի իր հիմնումէն։ 

300է աւելի աշակերտներ անցան այս վարժարանի շարքերէն։ 

Արդեօ՞ք քանի հոգի կրնանք հաւաքուիլ։ Տեսնենք...

Կը սպասենք ձեր պատասխանը մինչեւ Մարտ 20

Մուտք՝ 12 եւրօ 

Երեկոյի մուտքը պիտի յատկացուի մեր դպրոցի կարիքներուն։

Ա. եւ Ժ. Ճէնազեան միջնակարգի 

Ծնողական միութիւն