Menu

''Οι Αμερικανοτουρκικές Σχέσεις υπό το πρίσμα της Αρμένικης Γενοκτονίας''

των δοκίμων ερευνητών Ντούζεβιτς Αλεξάνδρα και Αντωνιάδη Γεώργιο του Ι.ΔΙ.Σ


Εισαγωγή

Το αρμενικό ζήτημα «γεννήθηκε» to 1915, την επαύριο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και συμπίπτει χρονικά με την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Συνίσταται στη γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων από τις τουρκικές αρχές και τον τουρκικό πληθυσμό και στην άρνηση της Τουρκίας να αποδεχθεί το γεγονός ως αποτέλεσμα «πολιτικής πράξης».
Το τουρκικό κράτος ισχυρίζεται πως δεν υπήρξε σχέδιο εναντίον των Αρμενίων, αλλά οι όποιες απώλειες αρμενικών πληθυσμών αποτελούν το προϊόν σύγκρουσης των Αρμένιων με την οθωμανική αυτοκρατορία κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία απάντησε ως υπέρτερη. Το ζήτημα της τουρκικής ευθύνης αναδεικνύεται από τα πρόσφατα γεγονότα και αποτελεί τη βαθύτερη αιτία της τουρκικής άρνησης της γενοκτονίας, αφού οι προεκτάσεις είναι μεγάλες τόσο για την επίσημη ιστοριογραφία όσο και για την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.
Η εξέταση της ουσίας του αρμενικού ζητήματος είναι εκτός των ορίων της παρούσας εργασίας. Στόχος είναι η ανάλυση των πρόσφατων εξελίξεων που έφεραν το αρμενικό στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας (τουρκοαρμενική συμφωνία ειρήνευσης, αναγνώριση της γενοκτονίας από την επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων), ιδίως σε σχέση με την πολιτική των ΗΠΑ και της Τουρκίας.

Συμφωνία Τουρκίας - Αρμενίας


Στις 10 Οκτωβρίου 2009 υπεγράφησαν υπό ελβετική αιγίδα, από τους υπουργούς Εξωτερικών της Τουρκίας και της Αρμενίας δυο πρωτόκολλα, τα οποία προβλέπουν την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των δυο κρατών και το άνοιγμα των κοινών συνόρων στο πλαίσιο ενός «οδικού χάρτη» εξομάλυνσης των σχέσεών τους.
Καθοριστική για τη σύναψη της συμφωνίας ήταν η πίεση των Ευρωπαίων εταίρων να «κλείσει» η Τουρκία «ανοιχτά ζητήματα», όπως το αρμενικό και το κουρδικό, στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής της προοπτικής, ενώ σημαντική ήταν η διαμεσολάβηση της Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χ. Κλίντον.
Η τουρκοαρμενική συμφωνία χαρακτηρίστηκε από το διεθνή τύπο ως  «ιστορική», καθώς έχει προηγηθεί ένας αιώνας εχθρότητας μεταξύ των δυο κρατών, ενώ το 1993 με πρωτοβουλία της Τουρκίας έκλεισαν τα κοινά τους σύνορα εν μέσω πολέμου της Αρμενίας με τη σύμμαχο χώρα της Τουρκίας, Αζερμπαϊτζάν.
Το αρμενικό, το υπ’αριθμόν ένα ζήτημα που δυναμιτίζει τις τουρκοαρμενικές σχέσεις, επανέφερε στο προσκήνιο η επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων, πέντε μήνες μετά τη συνομολόγηση της τουρκοαρμενικής συμφωνίας της Ζυρίχης.

Το ψήφισμα της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής


Την 4η Μαρτίου 2010 η επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων υπερψήφισε απόφαση η οποία χαρακτηρίζει «γενοκτονία» τις μαζικές δολοφονίες των Αρμενίων από τους Τούρκους το 1915 και συνιστά τη χρήση του όρου «γενοκτονία» σε κάθε σχετική επίσημη αναφορά της αμερικανικής κυβέρνησης και διπλωματίας
Το ψήφισμα ήταν πρωτοβουλία του Προέδρου της επιτροπής Μπέρμαν . To State Department  εξαρχής αντιτάχθηκε στην υιοθέτηση της παραπάνω απόφασης, με το επιχείρημα ότι η αναγνώριση της γενοκτονίας θα αποτελέσει τροχοπέδι στην εφαρμογή της τουρκοαρμενικής ειρηνευτικής συμφωνίας της Ζυρίχης.

Οι  αντιδράσεις για το ψήφισμα σε Τουρκία και Αρμενία


Αντιπροσωπεία της τουρκικής βουλής είχε μεταβεί στην Ουάσιγκτον με σκοπό να πείσει τα μέλη της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων να καταψηφίσουν το ψήφισμα. Μετά την υπερψήφισή του, η κυβέρνηση Ερντογάν αντέδρασε με την ανάκληση του πρεσβευτή της στην Ουάσιγκτον Ναμίκ Ταν . Ο πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου προέβησαν σε δηλώσεις υψηλών τόνων αναφορικά με την υπονόμευση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων (Τούρκοι αξιωματούχοι έθεσαν ζήτημα διακοπής της χρήσης της αεροπορικής βάσης του Incirlik  από τις ΗΠΑ) , αλλά και αναφορικά με τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης στην περιοχή του Νότιου Καυκάσου. Επίσης, ο Ερντογάν απείλησε αφενός με μη έγκριση των πρωτοκόλλων της Ζυρίχης από την τουρκική Εθνοσυνέλευση αφετέρου με απέλαση 100.000 Αρμενίων που εργάζονται παράνομα στην Τουρκία  και επέρριψε ευθύνες στην αρμενική διασπορά .
Σε ότι αφορά στο επιχείρημα της Τουρκίας για επιδείνωση της ειρηνευτικής διαδικασίας με την Αρμενία εξαιτίας του ψηφίσματος, πρέπει να επισημανθεί η μεταστροφή της τουρκικής πολιτικής, προτού ακόμη υπερψηφιστεί η απόφαση της αμερικανικής κοινοβουλευτικής επιτροπής. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Ζυρίχης, ο Ερντογάν έθεσε την αποχώρηση των αρμενικών στρατευμάτων από το Αρτσάχ ή Ναγκόρνο (Ορεινό) Καραμπάχ (ή Καραπάγ) -το νεοσύστατο αρμενικό κράτος που ιδρύθηκε κατά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και συγκεκριμένα το 1991, όταν κήρυξε με δημοψήφισμα την ανεξαρτησία του από το Αζερμπαϊτζάν- ως προϋπόθεση για την κύρωση της συμφωνίας από το τουρκικό κοινοβούλιο και το άνοιγμα των συνόρων . Η Τουρκία αντέδρασε και στην απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Αρμενίας που έθετε θέμα αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας (το Συνταγματικό Δικαστήριο, ωστόσο, επικύρωσε τη συμφωνία).
Η αρμενική κυβέρνηση χαιρέτησε την απόφαση της Επιτροπής, χαρακτηρίζοντάς την «σημαντικό βήμα προς την αποτροπή των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας» και «απόδειξη της αφοσίωσης του αμερικανικού λαού στις παγκόσμιες ανθρώπινες αξίες». Ο Αρμένιος πρωθυπουργός Σαρκισιάν επέκρινε τη στάση της Τουρκίας .
Τα δυο πρωτόκολλα της Ζυρίχης που αποτελούν την πρώτη προσπάθεια προσέγγισης των δυο χωρών μετά από έναν αιώνα εχθρότητας, εξυπηρετούν λόγους πολιτικούς, οικονομικούς και ενεργειακούς. Η μεν Τουρκία θεωρεί πως η τουρκοαρμενική συμφωνία της προσδίδει την εικόνα «προοδευτικού» κράτους και ταυτόχρονα δείχνει στη Δύση ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για την ευρωπαϊκή της προοπτική, καθώς ακολουθεί τις συστάσεις των Ευρωπαίων εταίρων και ρυθμίζει τα ζητήματα που προβάλλονται ως τροχοπέδι για την ένταξή της στην Ένωση (πέραν της τουρκοαρμενικής συμφωνίας, ανάλογη ήταν και η προσπάθεια κοινωνικής ενσωμάτωσης των Κούρδων). Για τη δε Αρμενία η συμφωνία σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής εξυπηρετεί την ανάγκη εξόδου της από τη διεθνή απομόνωση, καθώς και τα οικονομικά και ενεργειακά της σχέδια.

Τα αίτια της αναγνώρισης της γενοκτονίας από την επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής: Ο ρόλος των lobbies.

Είναι η 7η φορά που η επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής θέτει ζήτημα αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας. Ανάλογες αποφάσεις είχαν ληφθεί το 2000, το 2005 και το 2007 (και το 2007 η Τουρκία είχε ανακαλέσει τον πρεσβευτή της στις ΗΠΑ για διαβουλεύσεις ). Το ζήτημα δεν εισήχθη ποτέ προς συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής εξαιτίας των πιέσεων που είχαν ασκήσει στους βουλευτές οι πρόεδροι Μπιλ Κλίντον και Τζορτζ Μπους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μοναδικός Πρόεδρος των ΗΠΑ που είχε χαρακτηρίσει γενοκτονία τη σφαγή των Αρμενία ήταν ο Ρόναλντ Ρέιγκαν.
Σύμφωνα με την W.P. η Αρμενία δεν έχει στην παρούσα φάση επίσημο αντιπρόσωπο στις ΗΠΑ. Ωστόσο, ορισμένες καλά οργανωμένες αμερικανοαρμενικές ομάδες είναι ιδιαίτερα ενεργές στην προσπάθεια επιρροής του Κογκρέσου, συμπεριλαμβανομένης της Αρμενικής Πρεσβείας της Αμερικής, με την οποία μαζί ξόδεψαν σχεδόν 380.000 δολάρια τον προηγούμενο χρόνο.
Την ίδια περίοδο, κατά το δημοσίευμα, η Τουρκική Συμμαχία (PAC), έδωσε 173 χιλιάδες δολάρια σε δωρεές, με μια ελαφριά προτίμηση στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα.
Αντιπρόσωποι των εταιρειών Boeing, Lockheed Martin, Raytheon, United Technologies και Northrop Grumman απηύθυναν επιστολή προς τον Berman υποστηρίζοντας ότι το ψήφισμα ενέχει τον κίνδυνο «να αποξενωθεί ένας σημαντικός σύμμαχος του ΝΑΤΟ και εμπορικός συνέταιρος». Η Αρμενική Εθνική Επιτροπή της Αμερικής (Armenian National Committee of America) κατήγγειλε το γράμμα ως «ηθικά αξιοκατάκριτο».
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το εβραϊκό lobby που τήρησε ουδέτερη στάση, η οποία αποδίδεται στην τεταμένη σχέση της κυβέρνησης του AKP με το Ισραήλ. Η κρίση στο Νταβός, η υποστήριξη των Παλαιστινίων και οι αιχμηρές δηλώσεις Ερντογάν κατά του Νετανιάχου έχουν αμαυρώσει την εικόνα της Τουρκίας σε μεγάλο τμήμα της εβραϊκής διασποράς. Παρόλα αυτά, η συνεργασία του εβραϊκού lobby με την κυβέρνηση της Τουρκίας δεν είναι απίθανη, ειδικά εφόσον το ψήφισμα προωθηθεί στην Ολομέλεια, καθώς δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε αφενός πως η συμμαχία Τουρκίας-Ισραήλ αν και παράδοξη, είναι μακροχρόνια και αφετέρου πως είναι πολύ σημαντική για την εβραϊκή διασπορά η διατήρηση της «αποκλειστικότητας» του όρου για το εβραϊκό Ολοκαύτωμα.
Αναφορικά με το ζήτημα της προώθησης (ή μη) του ψηφίσματος στη Βουλή των Αντιπροσώπων, καταρχήν διευκρινίζουμε ότι το ψήφισμα έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν δημιουργεί την υποχρέωση στη Βουλή των Αντιπροσώπων να δεχθεί το ζήτημα μεταξύ των θεμάτων προς συζήτηση. Αλλά και στην περίπτωση υπερψήφισής του από την Ολομέλεια δεν αποκτά δεσμευτικό χαρακτήρα για την εκτελεστική εξουσία.
Στην περίπτωσή μας, έχουμε από τη μια πλευρά τον Πρόεδρο της Επιτροπής Μπέρμαν και το αρμενικό lobby να πιέζουν υπέρ της έγκρισης του ψηφίσματος και από την άλλη το Λευκό Οίκο και τη σύμμαχο Τουρκία να ισχυρίζονται πως κάτι τέτοιο θα ήταν άστοχο στην παρούσα φάση ομαλοποίησης των τουρκοαρμενικών σχέσεων. Η θέση μας αναφορικά με το αν το ψήφισμα θα προωθηθεί στην Ολομέλεια της Βουλής είναι πως κάτι τέτοιο δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο. Η οριακή υπερψήφιση της απόφασης (με διαφορά μιας ψήφου), αλλά κυρίως οι ιδιαιτερότητες του αμερικανικού πολιτικού συστήματος (congressional lobbying) καθιστούν απρόβλεπτη την  εξέλιξη. Η κομματική οργάνωση είναι μονάχα μία από τις πολλές σημαντικές μονάδες, καθώς με τη μείωση της επιρροής των κομμάτων, αυξήθηκε η ισχύς άλλων οργανισμών μέσα στο Κογκρέσο (ομάδων πίεσης κλπ).
Διακινδυνεύοντας μια πρόβλεψη, το δημοκρατικό κόμμα με την υπερψήφιση της απόφασης από την επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων ικανοποιεί το αρμενικό lobby  (αν και με ορισμένο προσωπικό κόστος για τον πρόεδρο Obama) και το πλέον ιδεολογικοποιημένο «κομμάτι» του αμερικανικού λαού, που τάσσεται υπέρ της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων . Ταυτόχρονα, με τη μη περεταίρω προώθησή της (ή την προώθηση, αλλά μη υπερψήφιση) στην Ολομέλεια της Βουλής τηρεί πολιτική ίσων αποστάσεων και δεν δυσαρεστεί και τη διαχρονική της σύμμαχο  και μέλος του ΝΑΤΟ Τουρκία.

Ανεξάρτητα από την έκβαση του ψηφίσματος, είναι ενδιαφέρον να ερμηνεύσουμε τις εξελίξεις στο αρμενικό με γνώμονα τους συσχετισμούς ισχύος σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής για τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα σε επίπεδο σχέσεων με την Τουρκία.

Σχέση ΗΠΑ - Τουρκίας


Οι εξελίξεις του αρμενικού λαμβάνουν χώρα σε μια περίοδο όπου οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας χαρακτηρίζονται από κάποια ψυχρότητα, συνεπώς οι σχετικές παρατηρήσεις αποκτούν ιδιαίτερο νόημα.
Τους τελευταίους μήνες οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δυσαρεστηθεί από τη στήριξη της κυβέρνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην ανάπτυξη του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, από τις καλές σχέσεις με το καθεστώς του Σουδάν και από τα απανωτά «χτυπήματα» της Τουρκίας στο Ισραήλ. Με βάση την ανάγνωση αυτή, η έγκριση της απόφασης θα μπορούσε να είναι «χαστούκι» (και ταυτόχρονα μοχλός πίεσης  ) για το θέμα του Ιράν.
Εξίσου σημαντική, όμως, είναι η υποστήριξη της Τουρκίας από την  κυβέρνηση Ομπάμα. Η Τουρκία ήταν πάντοτε ζωτική για τις ΗΠΑ και στην παρούσα συγκυρία η συνεισφορά της στην εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή είναι απαραίτητη: Η Τουρκία εξακολουθεί να στέλνει στρατεύματα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και παρέχει στις ΗΠΑ την αεροπορική βάση του Ίνσιρλικ για στρατιωτική χρήση . Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ επιθυμούν να αναλάβει η Άγκυρα μεσολαβητικό ρόλο στη διένεξη με το Ιράν (αν και το Ιράν απορρίπτει την τουρκική μεσολάβηση) και ταυτόχρονα υπολογίζουν στην τουρκική ψήφο  (rotating seat) στην περίπτωση που το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξετάσει το ενδεχόμενο λήψης κυρώσεων κατά του Ιράν.  Σε επίπεδο συμβολισμού, η Τουρκία είναι η μουσουλμανική χώρα που συνδυάζει το Ισλάμ με την κοσμικότητα (μετριοπαθής ισλαμισμός) την οποία μπορούν να προβάλλουν οι ΗΠΑ ως πρότυπο στη γεωστρατηγικά σημαντική περιφέρεια της Μέσης Ανατολής. Η ευρωστία της συμμαχίας ΗΠΑ-Τουρκίας πρέπει να γίνει αντιληπτή στην πραγματική της διάσταση κατά την εξέταση του αρμενικού.


Επίλογος

Είναι γεγονός ότι τόσο η Τουρκία όσο και η Αρμενία, αν ενεργούσαν αποκλειστικά με γνώμονα την εξυπηρέτηση του εθνικού τους συμφέροντος θα έπρεπε να επιδιώκουν την ταχεία ενεργοποίηση της συμφωνίας τους. Επίσης, βάσει ενός ορθολογικού υπολογισμού κόστους-οφέλους θα έπρεπε να διαθέτουν τα αποθέματα του διπλωματικού τους κεφαλαίου στο «κλείσιμο» των εσωτερικών και εξωτερικών μετώπων τους και στην αναβάθμιση του διεθνούς ρόλου τους. Ωστόσο, φαίνεται ότι η επιρροή του ιστορικού και συναισθηματικού παράγοντα στην εξωτερική πολιτική των δυο χωρών είναι έντονη.
Η Αρμενική διασπορά αγωνίζεται για την αναγνώριση της γενοκτονίας, ενώ το αρμενικό κράτος προσπαθεί να εξέλθει από την απομόνωση συνάπτοντας συμμαχίες, που θα συμβάλλουν στα οικονομικά και ενεργειακά σχέδιά του. Ο ίδιος ο Σαρκισιάν αντιμετώπισε πολλά προβλήματα στην προσπάθειά του να πείσει την αρμενική διασπορά για την αναγκαιότητα της υπογραφής της τουρκοαρμενικής συμφωνίας , (αντίστοιχα προβλήματα είχε και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν ο οποίος είχε αντιμέτωπους στο εσωτερικό τους εθνικιστικούς κύκλους που ζητούν παραχωρήσεις από την Αρμενία στο ζήτημα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, του αρμενικού θύλακα στο έδαφος του τουρκογενούς Αζερμπαϊτζάν, που από το 1993 ελέγχεται από τους Αρμένιους του Ναγκόρνο Καραμπάχ, οι οποίοι έχουν δικό τους «κράτος», υποστηριζόμενο από την Αρμενία.
Η αμερικανική κυβέρνηση (ιδιαίτερα ο Πρόεδρος Obama) καλείται να κερδίσει ένα στοίχημα τήρησης μιας πολιτικής «ίσων αποστάσεων» από το αρμενικό lobby και τη σύμμαχο του ΝΑΤΟ Τουρκία. Για το λόγο αυτό εξάλλου θεωρούμε ότι στις 24 Απριλίου ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν χρησιμοποίησε τον όρο γενοκτονία. Η προώθηση καταρχήν και η υπερψήφιση του ψηφίσματος από την Ολομέλεια της Βουλής δεν μπορεί να προβλεφθεί με ασφάλεια, λόγω της ανεξαρτησίας του Κογκρέσου και της ποικιλίας των παραγόντων που επηρεάζουν τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, με έμφαση στο ειδικό βάρος των lobbies στην αμερικανική πολιτική ζωή. Στο πλαίσιο αυτό οι ΗΠΑ και ιδίως το δημοκρατικό κόμμα, χρησιμοποιούν το αρμενικό για να διατηρήσουν τους δεσμούς με το ισχυρό αμερικανοαρμενικό lobby, και παράλληλα για να εκβιάσουν-τιμωρήσουν έμμεσα την Τουρκία για τη στάση της στο θέμα του Ιράν
Η κυβέρνηση Ερντογάν φαίνεται εγκλωβισμένη, καθώς αναλώνεται πολιτικά σε ένα ζήτημα όχι τόσο σημαντικό από πλευράς ρεαλιστικής εξυπηρέτησης των στόχων της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής: Από τη μια πλευρά οι πιέσεις της διεθνούς κοινότητας (ΗΠΑ, Ε.Ε.) με τις οποίες πρέπει να συμμορφωθεί προκειμένου να υλοποιήσει την εξωτερική της πολιτική και το απόλυτα νομιμοποιημένο αίτημα του αρμενικού λαού για αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Από την άλλη πλευρά, το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο και ο βαθύς διχασμός της τουρκικής κοινωνίας (ως προϊόν της ιδιαίτερης ιστορικής διαδρομής της χώρας), μιας κοινωνίας ανέτοιμης να αναγνωρίσει το παρελθόν της.

 

Βιβλιογραφία-Αρθογραφία


1.    Jones Ch., 2005, The presidency in a separated system, Brookings Institution Press.

2.    Καθημερινή, Έλλις Α., 18/03/10, Η κυβέρνηση Ομπάμα, αντίθετη στην αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας.

3.    Καθημερινή, 13/03/09, Πιέσεις σε Ομπάμα για το αρμενικό. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί βουλευτές ζητούν την αναγνώριση της γενοκτονίας.

4.    Κοτζιάς Ν., 12/12/09, Αξία, Τουρκικές φαντασιώσεις και νέο-οθωμανισμός: Ελλάδα, Δύση και Ευρώπη.

5.    Κοτζιάς Ν., 19/12/09, Αξία, Είναι η Τουρκία ένας Θεμελιακός παίκτης στην περιοχή;

6.    Reuters, 09/03/10, Turk envoy not back in U.S. until Armenia signal: P.M.
http://www.reuters.com/article/idUSTRE6281YB20100309

7.    Spiegel, 29/03/10, There can be no talk of Genocide.
http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,686131,00.html

8.    The Economist, 05/03/10, Past imperfect, present tense.

9.    W.P., 23/04/10, Armenia and Turkey, overcome by history.
http://voices.washingtonpost.com/postpartisan/2010/04/armenia_and_turkey.html?wprss=postpartisan

10.    W.P., 17/03/10, Turkish PM threatens to expel Armenians
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/03/17/AR2010031700845.html

11.    W.P., 09/03/10, Turk envoy not back in U.S. until Armenia signal: PM.
http://americabreakingnews.com/2010/03/turk-envoy-not-back-in-u-s-until-armenia-signal-pm/

12.    W.P., 04/03/10, Armenia-Turkey dispute over genocide label sets off lobbying  frenzy  http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/03/03/AR2010030303786.html

13.    W.P., 02/03/10, The Armenian genocide resolution is a farce all around
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/03/02/AR2010030202375.html

14.    Zaman, 30/03/10, U.S. State Dept: No deal to stop genocide resolution
http://www.todayszaman.com/tz-web/news-204779-us-state-dept-no-deal-to-stop-genocide-resolution.html

 

 

Πηγή: seetha.gr

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι