Ενώπιον του Συμβουλίου της Ευρώπης

Με κατηγορηματικό τρόπο ο πρόεδρος της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, υποστήριξε ενώπιον της Ολομέλειας της Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, ότι η Τουρκία δεν δέχεται ότι διέπραξε Γενοκτονία κατά των Αρμενίων στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ερωτώμενος από Αρμένιο βουλευτή, για το αν θα πρέπει η Τουρκία, να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων, ο Γκιουλ υποστήριξε ότι τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την εποχή στην Τουρκία προκλήθηκαν, από τις μαζικές μετακινήσεις και την συμπεριφορά των ίδιων των λαών που ζούσαν στο τουρκικό έδαφος.

«Για να χαρακτηριστεί γενοκτονία η συμπεριφορά μας έναντι των Αρμενίων εκείνη την εποχή, θα πρέπει να αποδειχθεί ότι υπήρχε, από την πλευρά της Τουρκίας, πρόθεση σφαγής» εξήγησε.

Έχουμε προτείνει, κατέληξε, να δημιουργηθεί μία διεθνής επιτροπή, η οποία θα διερευνήσει όλα τα αρχεία και τα στοιχεία της εποχής εκείνης, προκειμένου να αποδειχθεί ότι πράγματι διεπράχθη γενοκτονία.

Εμείς θα ανοίξουμε όλα τα αρχεία μας, θα τα παραδώσουμε σε αυτή την Επιτροπή και θα αποδεχθούμε το όποιο πόρισμα βγάλει, διαβεβαίωσε ο Τούρκος πρόεδρος.

Κατά τα άλλα, ο Γκιουλ εμφανίστηκε υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ιδέας και της ενότητας της Ευρώπης.

Στην πραγματικότητα, είπε, η Ευρώπη σήμερα είναι απούσα από το παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι και δεν γνωρίζει ακριβώς ποια είναι η πραγματική της δύναμη.

«Η Ευρώπη μπορεί να εξακολουθήσει να αποτελεί τον φάρο για την θεμελίωση του κράτους δικαίου και της προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προσωπικών ελευθεριών αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να είναι ενωμένη, τόσον στο εσωτερικό όσον και στην παρουσία της στο εξωτερικό» διευκρίνισε ο κ. Γκιούλ.

Εστιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του στο πρόβλημα της μετανάστευσης, ο Τούρκος πρόεδρος υποστήριξε ότι εξαιτίας της αναβίωσης της μισαλλοδοξίας, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, η συνεκτικότητα της Ευρώπης απειλείται.

Αποσαφήνισε ότι, στο μέλλον, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θα αναγκασθούν να είναι ακόμη περισσότερο ποικιλόμορφες ενώ, σήμερα, όπως τόνισε, είναι πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι υπάρχει αυξανόμενη εκλογική υποστήριξη πολιτικών κομμάτων που θεωρούν την μετανάστευση αιτία εγκλημάτων.

Αναφερόμενος στην ισλαμοφοβία που, εξαιτίας τρομοκρατικών χτυπημάτων, γνωρίζει άνοδο σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ο Γκιούλ διεμήνυσε ότι οι ένοχοι των τρομοκρατικών ενεργειών δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ, που διδάσκει τον σεβασμό της διαφορετικότητας και το σεβασμό όλων των υπολοίπων θρησκειών.

«Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζούμε χωριστά και να είμαστε ίσοι» τόνισε ο Τούρκος Πρόεδρος και προειδοποίησε την Ευρώπη ότι, δεν θα είναι ασφαλής, με πολιτικούς που υποστηρίζουν ότι βρίσκεται σε πόλεμο με άλλες θρησκείες και πολιτισμούς.

Πηγή: tanea.gr

Περί της Αρμενικής Γράφει ο Ερευνητής-Μελετητής
Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας

Το αρμενικό αλφάβητο σε τοίχο του Μελκονιάν στη Λευκωσία, έργο του Sebouh Abcarian.

Η Αρμενική είναι ανεξάρτητος κλάδος της Ινδοευρωπαϊκής ομογλωσσίας. Αν και τα πρώτα ίχνη της χάνονται στο χρόνο, με κάποιους γλωσσολόγους να την εντοπίζουν ήδη από την 4η χιλιετία π.Χ., πιστεύεται πως σχετίζεται με τη Φρυγική και την Πρωτοελληνική γλώσσα. Αρχικά γραφόταν με ελληνική, περσική ή συριακή γραφή (εκ των οποίων καμία δεν ήταν κατάλληλη για την αναπαράσταση του περίπλοκου ηχητικού συστήματος της αρχαίας Αρμενικής), μέχρι που το 405 ο Άγιος Μεσρώπ Μαστότς - μοναχός, θεολόγος και γλωσσολόγος -, αποφασισμένος να μεταφράσει τη Βίβλο στην Αρμενική και αφού ταξίδεψε γύρω από τον Καύκασο, επινόησε ένα μοναδικό αλφάβητο για την καταγραφή της αρμενικής γλώσσας. Το αλφάβητο, που λέγεται πως είναι το προϊόν θείας έμπνευσης, γράφεται από αριστερά προς δεξιά. Αποτελούμενο αρχικά από 36 γράμματα, έγινε ευπρόσδεκτο από το Βασιλιά Βραμσαμπούχ και τον Καθόλικο Σαχάκ Α’, υπήρξε το έναυσμα για το «Χρυσούν Αιώνα» του αρμένικου έθνους, και λειτούργησε ως ισχυρός παράγοντας στην ανάπτυξη του εθνικού αρμενικού πνεύματος μέχρι σήμερα. Λόγω της ευρωπαϊκής επιρροής στο αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας, άλλα δύο γράμματα προστέθηκαν μεταξύ του 11ου και 13ου αιώνα.

 Αυτή η πλούσια και δυναμική γλώσσα είναι η μητρική γλώσσα ενός έθνους που αριθμεί περίπου 9 εκατομμύρια ανθρώπους διασκορπισμένους στις τέσσερις γωνιές της Υδρογείου, ως αποτέλεσμα της Αρμενικής Γενοκτονίας. Είναι η επίσημη γλώσσα της Αρμενίας και του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, και έχει πολυάριθμους ομιλητές σε Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ιράν, Γαλλία, Γεωργία,  Συρία, Λίβανο, Αργεντινή, Ουκρανία, Πολωνία, Τουρκία, Ουζμπεκιστάν, Γερμανία, Καναδά, Ελλάδα, Βραζιλία, Αυστραλία, Ισπανία, Αφγανιστάν και Βουλγαρία.

 Στην κλασσική της μορφή κραπάρ (krapar), τα Αρμένικα ήταν μια από τις μεγάλες γλώσσες της Εγγύς Ανατολής και της Μικράς Ασίας. Επηρεάστηκε φωνολογικά από τα Γεωργιανά και τις άλλες καυκάσιες γλώσσες, και είχε λάβει πολυάριθμα λέξεις-δάνεια από τα Ελληνικά, Συριακά, Λατινικά και Περσικά. Η ανάπτυξη των sharagan (εκκλησιαστικών ύμνων) και τα γραφόμενα διαφόρων λογοτεχνικών πυλώνων, όπως των Krikor Naregatsi (951-1003), Μάγιστρου Krikor Bahlavouni (990-1059), Hovhannes Sargavak (1045-1129), Καθόλικου Nerses Shnorhali (1098-1173), Mkhitar Kosh (1120-1213), Καθόλικου Nerses Lampronatsi (1153-1198), Vartan Aykegtsi (π. 1250) και άλλων εκλέπτυνε την κλασσική αρμενική γλώσσα, εξυψώνοντας και διευρύνοντας τη λογοτεχνική της τεχνοτροπία. Στο 13ο και το 14ο αιώνα η γραμματική, το συντακτικό και η ορθογραφία της γλώσσας τυποποιήθηκαν περαιτέρω. Η κλασσική Αρμενική χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για τις λειτουργίες στις Αρμενικές Αποστολικές Ορθόδοξες εκκλησίες σε ολόκληρο τον κόσμο.

 Μετά την πτώση του αρμενικού Βασιλείου της Κιλικίας (1375) και την καταστροφή πολυάριθμων μονών, η αρμενική γλώσσα έπεσε σε λήθαργο μέχρι το 16ο αιώνα: εξαιτίας των τρομερών καταστάσεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Περσία των Σαφαβιδών, οι kousan (λυρικοί αοιδοί) και οι ashough (τροβαδούροι) σταδιακά έδωσαν στην ποίηση λαϊκή άποψη. Ποιητές και τροβαδούροι όπως τους Ghazar Sepasdatsi, Vrtanes Srngetsi, Krikor Vanetsi, Stepanos Varaketsi, Nerses Mokatsi, Sayat Nova και άλλους ασχολήθηκαν κυρίως με τις ενασχολήσεις των Αρμενίων που ζούσαν υπό το ζυγό των Περσών και των Τούρκων αφεντάδων.

 Μέσα στο γενικότερο ρεύμα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού ιδρύθηκαν αρμένικα τυπογραφεία στη Βενετία (1511), τη Ρώμη (1584), την αρμενική ενορία του Ισφαχάν (1641) και στο Άμστερνταμ (1666). Το 18ο αιώνα ιδρύονται περισσότερα τυπογραφεία στην Κωνσταντινούπολη, το Μαδράς της Ινδίας, την Αγία Πετρούπολη, το Ετσμιατζίν, τη Μασσαλία, τη Σμύρνη και το Άμστερνταμ. Εξίσου αξιόλογα είναι τα τυπογραφεία των Μεχιταριστών στη Βενετία, την Τεργέστη και τη Βιέννη, τα οποία συνέβαλαν στη διατήρηση και τη διάδοση της αρμένικης γλώσσας και του αρμένικου πολιτισμού.

 Από το 18ο αιώνα και μετά, ιδρύθηκαν πολυάριθμα ιδρύματα που προωθούσαν την αρμενική γλώσσα, όπως το Μοναστήρι των Μεχιταριστών στη Βενετία (1717), την Τεργέστη (1773) και τη Βιέννη (1811), το Ινστιτούτο Λαζαριάν στη Μόσχα (1815), το Αρμενικό Κολλέγιο στην Καλκούτα (1821), η Ακαδημία Νερσεσιάν στην Τιφλίδα (1824), το Κολλέγιο Μουράτ Ραφαελιάν στη Βενετία (1836), η Σχολή Tebrotzassere στην Κωνσταντινούπολη (1879) και το Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο Μελκονιάν στη Λευκωσία (1926).

Η πρώτη αρμενική εφημερίδα, ο Aztarar (Μηνύτωρ), εκδόθηκε το 1794 στην Ινδία, ακολουθούμενη από άλλες όπως τις Tidag Pouzantian [(Βυζαντινός Φακός), Κωνσταντινούπολη: 1812], Arshalouis Araradian [(Αυγή του Αραράτ), Σμύρνη: 1840], Govgas [(Καύκασος), Τιφλίδα: 1846], Armaveni  [(Χουρμαδιά), Κάιρο: 1865], Yergrakount [(Υφήλιος), Μάντσεστερ: 1865] κτλ. Η πρώτη αρμένικη εφημερίδα στην Κύπρο εκδόθηκε το 1900 στη Λευκωσία, και ονομαζόταν Kharazan (Μαστίγιο).

 Ανάμεσα στο 18ο και τον 20ο αιώνα, η αρμενική γραφή χρησιμοποιείτο για την καταγραφή της Οθωμανικής Τουρκικής, όντας ευκολότερη στην ανάγνωση και καταλληλότερη γι’ αυτήν παρά την αραβοπερσική γραφή. Μάλιστα, η πρώτη νουβέλα που δημοσιεύθηκε στην Τουρκική, η Akabi Hikâyesi (1851), γράφτηκε από το Βαρτάν Πασά με αρμενική γραφή. Κατά την εποχή εκείνη, η καθομιλουμένη Αρμενική (Ashkharapar) δανείστηκε πολυάριθμες λέξεις από τα Τουρκικά και τα Ρωσικά. Λόγω του διαχωρισμού της αρμένικης πατρίδας ανάμεσα στην Οθωμανική και τη Ρωσική Αυτοκρατορία, από το 19ο αιώνα τα Αρμένικα διαιρούνται σε δύο διαλέκτους: τη Δυτική Αρμενική (Arevm’tahayeren) και την Ανατολική Αρμενική (Arevelahayeren). Η πρώτη - βασισμένη στη διάλεκτο της Κωνσταντινούπολης - ομιλείται κυρίως από Αρμένιους της Διασποράς στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αμερικανική ήπειρο, ενώ η δεύτερη - βασισμένη στη διάλεκτο του Αραράτ και της Τιφλίδας - ομιλείται κυρίως στην Αρμενία, τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, καθώς και στο Ιράν. Αν και είναι σε μεγάλο βαθμό αμοιβαία κατανοητές, υπάρχουν αξιοσημείωτες διαφορές στη φωνολογία, το λεξιλόγιο, τη γραμματική ακόμη και την ορθογραφία.

 Στους λογοτεχνικούς γίγαντες της σύγχρονης εποχής περιλαμβάνονται οι Khachadour Apovian (1809-1848), Mikael Nalpantian (1829-1866), Hagop Melik-Hagopian [γνωστός και ως Raffi (1835-1888)], Hagop Baronian (1843-1891), Arpiar Arpiarian (1852-1908), Krikor Zohrab (1861-1915), Levon Pashalian (1863-1943), Avedis Aharonian (1866-1948), Hovhannes Toumanian (1869-1923), Levon Shant (1869-1951), Roupen Zartarian (1874-1915), Atom Yardjanian [γνωστός και ως Siamanto (1878-1915)], Gosdan Zarian (1885-1969), Karekin Nzhdeh (1886-1955), Yeghishe Charents (1897-1937), Hovhannes Shiraz (1915-1984), Kevork Emin (1918-1988), Silva Gaboudigian (1919-2006), Barouyr Sevag (1924-1971),  καθώς και οι Vahan Tekeyan (1878-1948) και Hagop Oshagan (1883-1948), που υπήρξαν καθηγητές στο Μελκονιάν, και ο Hovsep Shishmanian [γνωστός και ως Dzerents (1822-1888)], ο οποίος το 1875 είχε επισκεφθεί το Αρμενομονάστηρο στον Πενταδάκτυλο.

 * * *

 Σήμερα στην Κύπρο, η Αρμενική είναι το κύριο μέσο διδασκαλίας στα Δημοτικά Σχολεία Ναρέκ (Λευκωσία, Λάρνακα & Λεμεσός) και το Γυμνάσιο Ναρέκ (Λευκωσία). Το δεύτερο ραδιόφωνο του ΡΙΚ μεταδίδει αρμένικα προγράμματα από το 1953, σήμερα καθημερινά από 17:00-18:00, τη μόνη αρμενική μετάδοση στην περιοχή. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, μεταδίδεται από το ΡΙΚ αρμένικο τηλεοπτικό πρόγραμμα την ημέρα των αρμένικων Χριστουγέννων (6 Ιανουαρίου), σήμερα από 09:00-12:00. Εκτυπώνονται δύο εφημερίδες στα Αρμένικα, το Artsakank (Ηχώ) και το Azad Tsayn (Ελεύθερη Φωνή), καθώς και το μηνιαίο ενημερωτικό  δελτίο της Αρμενικής Μητρόπολης Κύπρου, το Keghart (περιοχή στην Αρμενία), και το τριμηνιαίο ενημερωτικό δελτίο του Γραφείου του Αρμένιου Εκπροσώπου, το Lradou (Ενημερωτικό Δελτίο). Η κλασσική Αρμενική χρησιμοποιείται τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές στις τρεις Αρμενορθόδοξες εκκλησίες της Κύπρου: στην Παναγία Θεοτόκο (Sourp Asdvadzadzin) στην Ακρόπολη της Λευκωσίας, στον Άγιο Στέφανο (Sourp Stepanos) στη Λάρνακα και στον Άγιο Γεώργιο (Sourp Kevork) στη Λεμεσό.

 Στις 01/12/2002 η Κυπριακή Δημοκρατία και το Συμβούλιο της Ευρώπης ανακήρυξαν την Αρμενική ως μειονοτική ή περιφερειακή γλώσσα της Κύπρου στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Χάρτη Περιφερειακών ή Μειονοτικών Γλωσσών. Στις 04/08/2005 προσδιορίστηκε ως μη-περιφερειακή γλώσσα και στις 27/09/2006 διευκρινίστηκε πως ήταν η Δυτική Αρμενική διάλεκτος: υπολογίζεται ότι η Δυτική Αρμενική ομιλείται από περίπου 2.500 Αρμενοκύπριους και πάνω από 500 Αρμένιους από το Λίβανο, τη Συρία, την Ελλάδα και την Αίγυπτο, ενώ η Ανατολική Αρμενική είναι η μητρική γλώσσα περισσότερων από 500 Αρμενίων από την Αρμενία, τη Γεωργία, το Ιράν και τη Ρωσσία.

 Η Δυτική Αρμενική έχει 8 ήχους φωνηέντων, 24 ήχους συμφώνων και 9 διφθόγγους. Τα ουσιαστικά έχουν έξι κλίσεις (ονομαστική, αιτιατική, γενική, δοτική, αφαιρετική και οργανική), δύο αριθμούς (ενικό και πληθυντικό), και στερούνται γραμματικού γένους. Τα επίθετα είναι άκλιτα, χωρίς γένος, και προηγούνται του ουσιαστικού που προσδιορίζουν. Τα ρήματα έχουν τέσσερις χρόνους (Ενεστώτας,  Παρατατικός, Αόριστος και Μέλλοντας), δύο φωνές (ενεργητική, παθητική), τρεις συζυγίες (-el, -il και -al), πέντε εγκλίσεις  (οριστική, ευκτική, υποθετική, αναγκαστική και προστακτική), και συνήθως μπαίνουν στο τέλος μιας πρότασης. Η Αρμενική δεν είναι μόνο κλιτή, αλλά και συγκολλητική γλώσσα (κυρίως με επιθήματα) με σχετικά ελεύθερη διάταξη λέξεων. Είναι επίσης πλούσια σε συνδυασμούς συμφώνων.

Πηγή: metakrivias.com

Δημοτική Αίθουσα "Ανδρόγεω". Ηράκλειο, Κρήτη  26/1/2011

Nikolaos Lygeros

Translation: Paola Vagioni

The mental schema of the return is not exclusively Greek, as it is promoted by some adversaries of our country. The sculptures of the Parthenon and the Caryatid of Erechtheion are unique pieces of civilization but not the only victims of barbarity.

The recent announcement of Egypt proves it ipso facto. Nineteen pieces from Toutânkhamon's tomb will be returned by the Metropolitan Museum of Art of New York. Most of them are fragments, but four of these exhibit historical interest. Among them there is a bronze dog, but also an element from a small bracelet, which represents a Sphinx. This example of a return of an antiquity is not unique and of course this mental schema is not relevant solely for this period.

Within the context of the G20 summit, France has decided to return to Korea, the 297 manuscript books that are found in the Bibliothèque nationale de France, which were seized by the French navy in 1866. This specific example consists also of a variation of the method of a return, since the return is happening with a renewable loan of a five year duration, without expiry date. This methodology allowed the French government to avoid violating the law concerning the désaliénation of works, that is in effect in France. Thus the two nations found an intelligent solution to the problem that impeded their diplomatic relations. The solution also occurred due to the forces that were exercised in the political framework.

The mental schema of the return can operate and be reinforced with every equivalent case. The battle of civilization also aids the evolution of humanity. Every civilization that has overcome the narrow limits of its societies, in order to offer the opus to the collective memory of humanity, has to be respected by everyone. And the single means to achieve this aim, is for all the people of humanity to be responsible for the protection of this treasure.

It is within this framework that we must act and also in our claims as far as the sculptures of the Parthenon and the Caryatid of Erechtheion are concerned. The issue in neither personal, nor national, but humane and for this reason it concerns so little society and the daily routine. However the problem of the return is not solvable with the method of unification, we have a duty to fight for the materialization of the initial steps of justice of the civilizations and humanity, otherwise there is no point in talking about the future, since its past was stolen.

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Το νοητικό σχήμα της επαναφοράς δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό, όπως το προωθούν μερικοί αντίπαλοι της πατρίδας μας. Τα γλυπτά του Παρθενώνα κι η Καρυάτιδα του Ερεχθείου είναι μοναδικά κομμάτια του πολιτισμού, αλλά όχι τα μόνα θύματα της βαρβαρότητας.

Η πρόσφατη ανακοίνωση της Αιγύπτου το αποδεικνύει ipso facto. Δέκα - εννέα κομμάτια του τάφου του Toutânkhamon θα επιστραφούν από το Metropolitan Museum of Art της New York. Τα περισσότερα είναι θραύσματα, αλλά τέσσερα από αυτά παρουσιάζουν ένα ιστορικό ενδιαφέρον. Ανάμεσά τους υπάρχει ένα μπρούτζινο σκυλάκι, αλλά κι ένα στοιχείο από ένα μικρό βραχιόλι, το οποίο απεικονίζει μία σφίγγα. Αυτό το παράδειγμα επαναφοράς αρχαίου δεν είναι μοναδικό και βέβαια αυτό το νοητικό σχήμα δεν αφορά αποκλειστικά αυτήν την περίοδο.

Nikolaos Lygeros

Translation: Paola Vagioni

I haven't received any news from you yet, but I know that you don't forget either. I learned that your compatriots gave a prize to the New Acropolis Museum and I imagined that maybe my English friend played a part in this initiative. In any case, I wanted you to know that I enjoyed it, because this exactly demonstrates the intention of our people to act together for the future of civilization. Then again, this initiative is not a political decision and you are right. However, it is a human action and you know how much more important it is not only for me, but for my entire people. Since these actions alone are relevant with the values and not only with the principles. Moreover, it is a beginning in this new fight that overturns rivalry, to convert it into a complementary structure. The people have at last accepted that the space that waits for time is the New Acropolis Museum. Ιt is no longer then a simple return, but a real unification that does not have a national purpose in its degenerated sense, but inside it there is the aim of completeness. And who else but us can better understand this need of civilization and humanity? And something else, before I leave you. I received a letter from another friend from China and I remembered the opus of Archimedes and Liu Hiu about the number π. The circle becomes bigger, but the center remains the same.

Your Greek friend.

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Πολλοί θεωρούν ότι ο αγώνας για τα Μάρμαρα και για την Καρυάτιδα είναι δύσκολος, διότι σε μία διαπραγμάτευση ο καθένας από τους παίκτες πρέπει να δώσει κάτι για να βρεθεί μία λύση. Σε αυτό το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν μπορούν να σκεφτούν ποιο θα είναι το αντάλλαγμα. Ενώ η λύση υπάρχει κι είναι μπροστά στα μάτια τους κάθε φορά που ανεβαίνουν στη Ακρόπολη. Ειδικά για το θέμα του Ερεχθείου, υπάρχει ένα ξεκάθαρο πλαίσιο. Όλες οι Καρυάτιδες που βρίσκονται στο ναό είναι αντίγραφα, αφού οι γνήσιες έχουν πλέον  τοποθετηθεί στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Πρέπει να επισημάνουμε ότι το πρώτο μέρος δεν ενοχλεί καθόλου τους τουρίστες της Ακρόπολης, διότι οι μεν αγνοούν ότι είναι αντίγραφα κι οι δε ξέρουν ότι μπορούν να δουν τα γνήσια στο Μουσείο. Κατά συνέπια, έχουμε ήδη το νοητικό σχήμα της επίλυσης του προβλήματος. Η ανταλλαγή που πρέπει να γίνει, αν αυτή η έκφραση είναι η αρμόζουσα, είναι μεταξύ γνήσιου και αντίγραφου. Δεν υπάρχει λόγος να αφαιρεθεί εξολοκλήρου η εικόνα της Καρυάτιδας στο British Museum και μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί από ένα μουσειακό αντίγραφο του αρχαίου γλυπτού. Η τεχνογνωσία υπάρχει κι η απόδειξη είναι το ίδιο το Ερέχθειο στην Ακρόπολη. Δεν υπάρχει ανάγκη να πείσουμε κανένα θεσμό ή κράτος. Κατά συνέπεια, οι δίκες μας επιφυλάξεις δεν έχουν νόημα, αφού δεν θα υπάρξει καμιά φαινομενική αλλαγή. Αυτό το τεχνικό εμπόδιο δεν πρέπει να σταθεί μπροστά στην ουσία του προβλήματος. Η αρπαγή της Καρυάτιδας και γενικότερα των Μαρμάρων είναι ένα έγκλημα. Ενώ η ενοποίηση του αρχαιολογικού χώρου του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης είναι μία διαδικασία διόρθωσης, η οποία είναι αποτελεσματική και ουσιαστική. Επιπλέον, η επίλυση του προβλήματος παραμένει στην ουσία και δεν έχει επιπτώσεις στην θεραπεία, για να χρησιμοποιήσουμε το λεξιλόγιο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Η ανταλλαγή του γνήσιου με το αντίγραφο προσφέρει μια δίκαια λύση δίχως την παρέμβαση μίας δικαστικής απόφασης στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Και οι δύο χώρες ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνεπώς λειτούργει κι ο όρος κατάσχεσης σε περίπτωση δυσκολιών της εφαρμογής της απόφασης. Όλοι οι ειδικοί γνωρίζουν τη διαδικασία. Γι’ αυτό κι η ανταλλαγή είναι μια ευέλικτη λύση που θα δυναμώσει τις σχέσεις των λαών μας δίχως δικαστικές επιπλοκές.

écrit Nicolaos Lygeros

Traduit du Grec par A.-M. Bras

Qui fit attention au monde
quand le marbre devint lumière ?
Dans le Caucase,
même la pierre se fendit
devant la beauté
du plus ancien sacrifice.
Il n’y avait personne d’autre
pour voir la passion et la douleur
à l’exception d’Athéna.
Pour cela elle ne résista pas
à la nuit blanche
et souleva le soleil
pour que le voile noir se déchire
que la lumière du marbre apparaisse
et le début de l’humanité
sur la mer de pierre
à côté de Prométhée.

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Ο Έλληνας φίλος σου.