Η απαγορευμένη απαγόρευση

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

- Γιατί να μην έχουμε το δικαίωμα να πεθάνουμε;
- Γιατί αλλιώς θα υπήρχαν οι γενοκτονίες!
- Μα δεν υπάρχουν;
- Όχι βέβαια.
- Δηλαδή είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε;
- Είναι η μόνη μορφή αθανασίας που δικαιούμαστε...
- Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της καταδίκης;
- Δεν είναι η ζωή!
- Μα τι τότε;
- Η λήθη!
- Η λήθη; Τι παράξενη ιδέα!
- Μας καταδικάζουν εις ζωήν κι αυτό μας πληγώνει.
- Κι η λήθη;
- Είναι ο μόνος τρόπος να ξεχάσουμε τις πληγές μας.
- Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχουν.
- Εδώ είναι το παράδοξο.
- Ποιο παράδοξο;
- Πώς να υπάρχεις, αν κανείς δεν σε θυμάται;
- Είναι όντως ένα πρόβλημα.
- Δεν είναι πρόβλημα.
- Τι είναι;
- Λύση!
- Η τελική;
- Ναι.
- Αυτό, λοιπόν, εξηγεί την επιλογή της έκφρασης!
- Η αναγνώριση μιας γενοκτονίας εναντιώνεται σε κάποια τελική λύση.
- Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντική;
- Ακριβώς. Αλλά όχι μόνο...
- Δηλαδή;
- Για το διεθνές δίκαιο, η αναγνώριση προηγείται σε σχέση με τη γενοκτονία.
- Μα είναι αναχρονικό.
- Όχι, είναι ανθρώπινο.
- Με ποια έννοια;
- Αυτό που δεν ονομάστηκε, δεν υπάρχει.
- Γι’ αυτό φοβούνται τόσο πολύ τα ονόματα;
- Είναι ένας από τους κυριότερους λόγους.
- Υπάρχουν κι άλλοι;
- Ναι βεβαίως, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
- Μα γιατί;
- Έχει το στίγμα της ανθρωπότητας.