Οι δύο γραμμούλες

[Δύο γέροι, στο σπίτι τους, στην Αγία Τριάδα... Ο άντρας κρατά ένα γαλάζιο τετράδιο και η γυναίκα καθαρίζει αμύγδαλα...]

Δήμητρα: Τον σημείωσες κι αυτόν;

Δημήτρης: Ναι πέρασε κι αυτός... [Χρόνος]

Δήμητρα: Τον ήξερες;

Δημήτρης: Όχι, τώρα τον έμαθα...

Δήμητρα: Δάκρυσαν τα μάτια σου...

Δημήτρης: Πάντα δακρύζουν...

Δήμητρα: όταν σβήνει ένας δικός μας.

Δημήτρης: Τώρα έγινε δικός μας! [Χρόνος] Πριν ήταν ένας άγνωστος...

Δήμητρα: Πριν ήταν ένα όνομα, τώρα είναι μια γραμμή... [Χρόνος]

Δημήτρης: Μια γαλάζια γραμμή!

Δήμητρα: Σημασία δεν έχει το χρώμα μα η γραμμή...

Δημήτρης: Κι όμως το χρώμα...

Δήμητρα: Ποιο χρώμα;

Δημήτρης: Το χρώμα του αόρατου είναι η ουσία... [Σιωπή] Γιατί καθαρίζεις αμύγδαλα εφόσον δεν μπορούμε να τα φάμε;

Δημήτρης: Για τους δικούς μας που θα επισκεφθούν...

Δημήτρης: Δε θα έρθουν πια...

Δήμητρα: [Ανήσυχα] Μα γιατί; [Χρόνος] Τι κάναμε;

Δημήτρης: Γίναμε ζωντανά νεκροταφεία...

Δήμητρα: Και τα παιδιά μας; Τα ξέχασες;

Δημήτρης: Εκείνα μας ξέχασαν!

[Η Δήμητρα σιγοκλαίει... Σταμάτησε να καθαρίζει τα αμύγδαλα...]

Δήμητρα: [Κοιτάζοντας μια παλιά φωτογραφία ενός νέου] Μόνον εκείνος δε μας ξέχασε.

Δημήτρης: Η αγνοούμενή μας μνήμη...

[Κάποιος κτυπά την πόρτα του σπιτιού τους... Η Δήμητρα κρύβει τα αμύγδαλα και ο Δημήτρης το γαλάζιο τετράδιο.]

Δήμητρα: Ήρθαν...

Δημήτρης: Ποιοι;

Δήμητρα: Οι δικοί μας... [Χρόνος] Είδες δε μας ξέχασαν...

[Ο Δημήτρης πάει ν’ ανοίξει την πόρτα... Κοιτάζει αριστερά και δεξιά, δε βλέπει κανένα... Ξανακλείνει την πόρτα...]

Δημήτρης: Δεν ήρθε κανείς!

Δήμητρα: [Απογοητευμένη] Μα κάποιος...

Δημήτρης: Ένας θεός ξέρει!

Δήμητρα: Αν ήξερε ο θεός ότι είμαστε τόσο μόνοι δε θα ερχόταν να χτυπούσε την πόρτα μας;

Δημήτρης: Ακόμα κι ο θεός θέλει βοήθεια... [Σιωπή]

Δήμητρα: Εγώ ήθελα μόνο να προσφέρω τα αμύγδαλα μου... Τίποτα άλλο.

Δημήτρης: Αν θες να δούμε μια ψυχή εδώ, καλύτερα να τα φυτέψεις...

[Η Δήμητρα σηκώνεται, παίρνει τα αμύγδαλα που είχε κρύψει και βγαίνει έξω. [Γυρίζει μετά από λίγο]

Δήμητρα: Τα φύτεψα... [Σιωπή] Θα περιμένω την άνοιξη...

Δημήτρης: Εκείνη μας περιμένει ήδη...

Δήμητρα: Κι αν δεν την προφθάσουμε;

Δημήτρης: Θα μας ευχαριστήσει η γη μας...

Δήμητρα: Και ποιος θα ‘ρχεται να βλέπει τη γη μας αν πεθάνουμε κι εμείς;

Δημήτρης: Μην ανησυχείς, δε θα πεθάνουμε γλυκιά μου.

Δήμητρα: Μα γιατί;

Δημήτρης: Έχουμε ήδη πεθάνει... για τους άλλους.

Δήμητρα: Τότε βάλε μια γαλάζια γραμμή πάνω στ΄ όνομά μου και θα βάλω κι εγώ μια στο δικό σου...

[Ανοίγουν το γαλάζιο τετράδιο και βάζουν ο καθένας μια γραμμή στο όνομα του άλλου και κλαίνε αγκαλιασμένοι.]