Παράξενες σκέψεις

Ποίημα του Νικόλαου Λυγερού

- Δεν υπάρχουν πια.
- Ποιοι;
- Οι δικοί μας.
- Κι έχουμε μείνει πάλι μόνοι.
- Και τότε ήμασταν μόνοι.
- Μόνο που τώρα το ξέρουμε.
- Δεν αλλάζει τίποτα.
- Και τώρα ποιος θα πεθάνει για μένα;
- Εγώ.
- Μα εσύ έχεις ήδη πεθάνει.
- Παραμένω όμως ο παλιός σου στρατιώτης.
- Θα πέθαινες δύο φορές για μένα;
- Δεν έχει άλλο σκοπό η ζωή μου.
- Γι’ αυτό επέστρεψες;
- Δεν μπορούσα να φύγω.
- Μα γιατί;
- Είσαι η πατρίδα μου.
- Είμαι μόνο ένα σώμα.
- Είσαι το μόνο χώμα που μου ανήκει.
- Και δεν μπορείς να με ξεχάσεις;
- Μόνο το θάνατό μου μπορώ να ξεχάσω.
- Εγώ δεν μπόρεσα να τον ξεχάσω.
- Δεν ήθελα να σε πληγώσω.
- Εσύ πληγώθηκες, για να με σώσεις.
- Δεν γινόταν αλλιώς.
- Μα γιατί, γιατί;
- Ήσουν μόνη.
- Κι εσύ ήσουν μόνος.
- Ήμουν μόνο για σένα.
- Και τώρα;
- Είμαι πάλι εδώ μόνο για σένα.
- Η πατρίδα σου;
- Τα βουνά μας.
- Κι εμείς.
- Όπως παλιά?
- Όπως πάντα.
- Τότε ας πεθάνουμε μαζί.
- Πρέπει να ζήσουμε πρώτα.
- Ας ζήσουμε τότε.
- Τώρα και μαζί.