Τριάντα χρόνια στη φωτιά
Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός
Ποιος αντέχει τριάντα χρόνια στη φωτιά εκτός από τη ρωμιοσύνη; Ποιος δεν φοβάται να πολεμήσει τη βαρβαρότητα ακόμα κι αν κινδυνεύει η ζωή του; Ποιος θέλει να αγωνιστεί, ενώ όλοι σκέφτονται την καθημερινότητα; Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης αυτών των ανθρώπων. Κι όμως οι Δίκαιοι υπάρχουν λόγω ανάγκης. Αλλιώς ποιος θα καταδικάσει την πραγματικότητα της φρίκης και τη γενοκτονία της μνήμης, αφού πέθαναν όλα τα θύματα. Το ερωτήματα αυτά δεν είναι θεωρητικά για οποιονδήποτε πονά για αυτόν τον τόπο. Για τους άλλους, στην καλύτερη περίπτωση, μιλάμε για λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας. Η μεταμοντέρνα προσέγγισης της ιστορίας επιτρέπει όλες τις διαγραφές και τις παραγραφές που διαμορφώνουν τη λήθη των ατόμων. Διότι ακόμα κι η λήθη χρειάζεται μία μεθοδολογία, όταν είναι συστηματική κι εφαρμοσμένη σε τόσο μεγάλη μάζα. Η λήθη για τα ιστορικά γεγονότα είναι ένα πολλαπλό και περίπλοκο format, διότι δεν πρέπει να σβηστεί μόνο μία μνήμη. Η συλλογική μνήμη είναι πιο ανθεκτική στη βαρβαρότητα κι είναι από τις σπάνιες που μπορούν να αντισταθούν ακόμα και σε μία γενοκτονία. Τα τριάντα χρόνια στη φωτιά αναδεικνύουν τις πραγματικές αντοχές των ανθρώπων. Είναι χειρότερα από τα πέτρινα, διότι δεν υπάγονται σε μία πολιτική επιλογή και βούληση, αλλά στην ίδια τη ζωή στο πιο θεμελιακό της επίπεδο. Κανείς μετά δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτήν την αντίσταση. Δεν είναι μόνο μία κοινωνική αντίδραση, όπως συνηθίζουν να λένε οι φανατικοί της λήθης και των ταξικών μέσων. Ο πρόσφυγας, όταν ζει, αναγνωρίζει τον Δίκαιο, ακόμα κι από μεγάλη απόσταση. Βλέπει την αποστολή του και το έργο του. Θέλει δεν θέλει, ζει τις επιπτώσεις των επιλογών των Δικαίων. Μπορεί να τους θεωρεί άχρηστους ή επικίνδυνους αρχικά, αλλά αναγκάζεται να αναγνωρίσει εκ των πραγμάτων ότι ο κόσμος αλλάζει χάρη σε αυτούς και κανέναν άλλο όσο αφορά στον τομέα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο πρόσφυγας ζει τη δράση του Δίκαιου. Έτσι η κοινωνία δυσκολεύεται να κατηγορήσει αποτελεσματικά τους Δίκαιους μπροστά στους πρόσφυγες. Ακόμα κι αν συμμετέχουν μόνο οντολογικά κι όχι τελεολογικά στο έργο των Δικαίων, δεν μπορούν να πεισθούν από το σύστημα ότι δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια, το σύστημα θα ασχοληθεί σε πρώτο επίπεδο όχι με τους πρόσφυγες, αλλά με τα παιδιά τους, κάνοντας χρήση της μεθοδολογίας των Hitler, Musolini, Stalin και Kemal. Ο φανατισμός της νεολαίας είναι ένα σύνηθες εργαλείο για τα τυραννικά καθεστώτα. Είναι, λοιπόν, χρέος μας να προστατέψουμε τα παιδιά μας από αυτές τις ύπουλες επιθέσεις για να προλάβουν να ζήσουν τα τριάντα χρόνια στη φωτιά, δίχως να τα κάψει το σύστημα της λήθης.