Menu

Αντρανίκ Οζανιάν

Ο Αντρανίκ Οζανιάν (Andranik Toros Ozanian, Zoravar Andranik, στα αρμενικά: Անդրանիկ Թորոսի Օզանյան, Զորավար Անդրանիկ) (1865 - 1927) ήταν Αρμένιος στρατηγός, πολιτικός και μαχητής για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Είναι αναγνωρισμένος ως εθνικός ήρωας από πολλούς.

Γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1865 στην Σεμπινκαραχισάρ, οθωμανική Αρμενία. Έπειτα από το θάνατο της μητέρας του όταν εκείνος ήταν ενός έτους, βοήθησε τον πατέρα του σε ξυλουργείο. Μετά το θάνατο της συζύγου και του γιου του σε νεαρή ηλικία, έγινε μέλος απελευθερωτικών κινημάτων και συμμετείχε στα διάφορα πολιτικά κόμματα.

Πήρε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους 1912-1913, με το βουλγαρικό στρατό. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, συμμετείχε στην εκστρατεία στον Καύκασο και διορίστηκε στρατηγός των αρμενικών εθελοντικών μονάδων του ρωσικού στρατού. Το 1915 βοήθησε στη μάχη του Βαν.

Το 1919 αυτοεξορίστηκε στις ΗΠΑ. Πέθανε εκεί τιμημένος ως "Τζορτζ Ουάσιγκτον της Αρμενίας" από τους εκεί συμπατριώτες του, στις 31 Αυγούστου 1927, σε ηλικία 62 ετών.

Τα λείψανά του ετάφησαν στο κοιμητήριο του Περ Λασαίζ στο Παρίσι, το 1928 και δεν επέστρεψαν στην Αρμενία παρά μόνο το 2000, οπότε και ετάφη με στρατιωτικές τιμές στο κοιμητήριο του Γιεραμπλούρ.

Πηγή: Βικιπέδια

Διαβάστε περισσότερα...

Γιουσούφ Καρς



Αυτοφωτογραφία του Γιουσούφ Καρς, 1938.


Ο Γιουσούφ Καρς (Yousuf Karsh: Μαρντίν, Τουρκία, 23 Δεκεμβρίου 1908 – Βοστώνη, ΗΠΑ, 13 Ιουλίου 2002) ήταν καναδός φωτογράφος αρμενικής καταγωγής, ο οποίος έγινε γνωστός για τα ασπρόμαυρα πορτρέτα πολλών μεγάλων προσωπικοτήτων της εποχής του.

Ο μικρός Γουσούφ (Ιωσήφ· στα αρμενικά: Χοβσέπ) έζησε τα γεγονότα της γενοκτονίας των Αρμενίων. Για να γλιτώσει από τους Τούρκους, η οικογένειά του διέφυγε στην Συρία, αλλά η μικρή του αδελφή πέθανε από την πείνα κατά την έξοδο από τα μέρη της Ανατολίας. Σε ηλικία 16 ετών έφυγε για τον Καναδά για να δουλέψει κοντά σε έναν θείο του φωτογράφο, που είχε ήδη εγκατασταθεί εκεί. Το 1928, ο θείος του τον έστειλε στην Βοστώνη να μαθητεύσει κοντά στον Αμερικανό φωτογράφο Τζων Γκάρο (John Garo).

Από την Βοστώνη, επέστρεψε στον Καναδά το 1932 και άνοιξε δικό του στούντιο στην Οττάβα κοντά στο Κοινοβούλιο του Καναδά. Ανάμεσα στους πρώτους του πελάτες ήταν και ο τότε πρωθυπουργός του Καναδά Μακένζι Κινγκ (αγγλ., Mackenzie King). Ακολούθησαν και άλλες πολλές διασημότητες από τον Καναδά που εκτίμησαν το ταλέντο του νεαρού Καρς στη δημιουργία φωτογραφικών πορτρέτων.


Το 1941 φωτογράφησε τον βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος είχε πάει στην Οττάβα για να δώσει μια ιστορική ομιλία στο Κοινοβούλιο του Καναδά. Η συγκεκριμένη φωτογραφία μπήκε τελικά στο εξώφυλλο του αμερικανικού περιοδικού Life, στο τεύχος της 21ης Μαΐου του 1945, και έτσι ο Καρς έγινε διάσημος. Με μια μηχανή μεγάλου φορμά (8 × 10 Calumet) απαθανάτισε προσωπικότητες όπως τον Αλβέρτο Αινστάιν, τον Αλβέρτο Σβάιτσερ, τον Φιντέλ Κάστρο, την Ίντιρα Γκάντι, τον Μωχάμετ Άλι, τον Πιέρ Έλλιοτ Τρυντώ, κ.ά.

Ο ίδιος ο Καρς, στο βιβλίο του Karsh Portfolio (Το λεύκωμα του Καρς, Toronto 1967), γράφει:

«Μέσα σε κάθε άνδρα και σε κάθε γυναίκα, κρύβεται ένα μυστικό· ως φωτογράφος οφείλω να το αποκαλύψω, εάν μπορώ. Η αποκάλυψη, αν συμβεί, θα συμβεί σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου με μια ασυνείδητη κίνηση, με μια στιγμιαία λάμψη του ματιού, με ένα πρόσκαιρο σήκωμα της μάσκας που όλοι οι άνθρωποι φορούν για να κρύβουν από τον κόσμο τον ενδόψυχο κόσμο τους. Σ' αυτή την πολύ φευγαλέα ευκαιρία, ο φωτογράφος πρέπει να δράσει, γιατί αλλιώς έχει χάσει.»

Οι φωτογραφίες του Καρς βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά (Οττάβα), στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, στην Εθνική Πινακοθήκη Προσωπογραφιών (Λονδίνο) και στις συλλογές πολλών άλλων μουσείων. Ο φωτογραφικός εξοπλισμός του φυλάσσεται στο Καναδικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας (Οττάβα). Η Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά τίμησε τον φωτογράφο με εκθέσεις το 1959, το 1989 και το 1998. Από το 1967 ήταν μέλος του τιμητικού «Τάγματος του Καναδά».

Το 1992, μετά από εξήντα χρόνια λειτουργίας, ο Καρς έκλεισε το στούντιό του στην Οττάβα και σταμάτησε να εργάζεται ως επαγγελματίας φωτογράφος. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε στην Βοστώνη, όπου και πέθανε το 2002. Η σορός του ενταφιάστηκε στην Οττάβα.

Πηγή: Βικιπέδια

Διαβάστε περισσότερα...

System Of A Down

Οι System of a Down (μερικές φορές λέγεται απλά SOAD ή System)είναι ένα Αρμένικο-Αμερικάνικο nu metal συγκρότημα από την Glendale της Καλιφόρνια, και σχηματίστηκε το 1994. Αποτελείται από τον Serj Tankian (κυρίως φωνητικά, αρμόνιο και ρυθμική κιθάρα), Daron Malakian (φωνητικά και κιθάρα), Shavo Odadjian (μπάσο)και John Dolmayan (ντράμς).

Η μπάντα έχει κυκλοφορήσει 5 άλμπουμ και έχει πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο. Ακόμη, έχει προταθέι για 4 βραβεία Grammy, εκ των οποίων έχει κερδίσει ένα το 2006 για την καλύτερη Hard Rock παράσταση.Η μπάντα διαλύθηκε και βρίσκεται σε παύση.

 Μέλη

  • Daron Malakian — vocals, guitars (1994–2006)
  • Serj Tankian — lead vocals, keyboards (1994–2006)
  • Shavo Odadjian — bass (1994–2006)
  • John Dolmayan — drums (1997–2006)

Επίσημη Δισκογραφία

  • System of a Down (1998)
  • Toxicity (2001)
  • Steal This Album! (2002)
  • Mezmerize (2005)
  • Hypnotize (2005)
Διαβάστε περισσότερα...

Αρμένης

Κατά την ελληνική δημώδη έκφραση Αρμένηδες ονομάζονταν οι διασπαρμένοι από τη κοιτίδα τους έμποροι και τεχνίτες, μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και που είχαν εγκατασταθεί στις μεγάλες εμπορικές τότε πόλεις (Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη κ.λπ.). Αυτοί ερχόμενοι σε επικοινωνία και συναλλαγή με τους παροικούντες Έλληνες έδειχναν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ως χριστιανοί προς χριστιανούς με τους Έλληνες παρότι με τους ομόδοξούς τους Αρμενίους. Αμφότεροι δε αντιστρατεύονταν και συναγωνίζονταν τους Εβραίους περί των οποίων κοινές ήταν οι προλήψεις και οι δοξασίες και κατ΄ επέκταση ο θρησκευτικός αντισημιτισμός.

Από τους Έλληνες οι "Αρμένηδες" παρέλαβαν πολλά λαογραφικά έθιμα ζώντας μαζί τους μάλλον ειρηνικά και συναδελφικά αν και πολλές φορές εξωθούμενοι από Οθωμανούς παράγοντες σε συνθήκες δουλείας επέδειξαν αμοιβαία δυσπιστία μέχρι και σύντομους τοπικούς διχασμούς, ιδίως στη Σμύρνη και στη Κωνσταντινούπολη. Οι Αρμένιοι βρέθηκαν πολλές φορές αντιμέτωποι με τους Έλληνες στο πλευρό των κατακτητών. Στις μεγάλες όμως σφαγές των Αρμενίων του 1896 στη Κωνσταντινούπολη, οι Έλληνες τάχθηκαν υπέρ τους και συνέβαλαν στη κατάπαυση του διωγμού τους και των σφαγών.

Μετά το άδοξο τέλος της μικρασιατικής εκστρατείας το 1922 πολλοί Αρμένηδες εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, έμαθαν την ελληνική γλώσσα καλλίτερα και απετέλεσαν ζωτικό στοιχείο στο εσωτερικό εμπόριο και τις τέχνες όπως στη ταπητουργία, ωρολογοποιία, χρυσοχοΐα κ.λπ. Από δε τον ελληνικό λαό οι Αρμένηδες θεωρούνται γενικά έξυπνοι και παράλληλα πανούργοι. Σε πολλά δε δημοτικά δίστιχα εξυμνούνται οι ωραίες "Αρμενοπούλες" με τα λεγόμενα "σπαθωτά φρύδια", όπου και η δημώδης φράση: "έχει αρμένικα φρύδια". Η δε βαριά με ανατολίτικη προφορά της ελληνικής γλώσσας των εγκατεστημένων στην Αθήνα με ανάμικτες τούρκικες, φράγκικες και αραβικές λέξεις σε συνδυασμό με την κουτοπονηριά τους έγινε πολλές φορές αντικείμενο σάτιρας σε διάφορα περιοδικά και θεατρικές επιθεωρήσεις όπου διακωμωδήθηκαν διάφοροι τύποι Αρμενίων (π.χ. Καραμπέτ, Αρτίν, Αγκόπ, Μποντός, Τακουΐτσα κ.ά.).

Αντίθετα κατά τους Βυζαντινούς χρόνους οι Αρμένηδες και γενικά οι Αρμένιοι δεν έχαιραν μεγάλης υπόληψης, θεωρούμενοι περισσότερο ως ύπουλοι και ασταθείς. Οι Βυζαντινοί συγγραφείς πολλές φορές εκτόξευαν εναντίον τους πολλές κατηγορίες. Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός στον "Επιτάφιο του Μ. Βασιλείου" σημειώνει: "Ούχ απλούν γένος ευρίσκω τους Αρμενίους, αλλά λίαν κρυπτόν και ύφαλον", όπως δηλαδή οι ύφαλοι μπορούν να δημιουργήσουν απροσδόκητες καταστάσεις σε πλοία. Επίσης και ο συγγραφέας Νικηφόρος ο Σκευοφύλαξ στο "Βίο Θεοφάνους" σημειώνει:"Των Αρμενίων το δεινότατον γένος ύπουλον εστί και φαυλώδες είς άγαν". Από δε του Βυζαντινούς λέγονταν επίσης και η παροιμία, (όπως την κατέγραψε ο Πλανούδης): "Αρμένην έχεις φίλο; κάλλιον εχθρόν ού θέλεις"!, που έγινε αργότερα "Αρμένην έχεις φίλο; Άλλον εχθρό δε θέλεις"!, θεωρώντας τους κακούς και άπιστους φίλους.

Τα αίτια αυτών των περί Αρμενίων αντιλήψεων των Βυζαντινών, παρότι το Βυζαντινό θρόνο κόσμησαν πολλοί Αρμένιοι Αυτοκράτορες αναζήτησε ο μέγας βυζαντινολόγος Κάρολος Κρουμπάχερ ο οποίος και τα απέδωσε στο φυλετικό ανταγωνισμό μεταξύ Ελλήνων και Αρμενίων, ενώ άλλοι βυζαντινολόγοι στον οικονομικό και εμπορικό ανταγωνισμό. Ο δε Έλληνας λαογράφος Νικόλαος Πολίτης θεωρεί τις αντιλήψεις αυτές όπως και την παραπάνω παροιμία ως απόρροια των ακριβών μακροχρόνιων παρατηρήσεων του ήθους και τού τότε χαρακτήρα των Αρμενίων όπου στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατέχοντας μειονεκτική θέση και φοβούμενοι, διέπλασαν χαρακτήρα ύπουλο και δόλιο και που σ΄ αυτό συντέλεσε πολύ περισσότερο και ο οικονομικός ανταγωνισμός.

Πηγή: Βικιπέδια

Διαβάστε περισσότερα...

Δαβίδ, ο Αρμένιος

Ο Δαυίδ ο Αρμένιος ή Δαβίδ ο Ανίκητος ήταν φιλόσοφος και γραμματικός της ύστερης αρχαιότητας από την Αρμενία, που άκμασε τον 5ο αιώνα μ.Χ.. Κατά την Αναγέννηση ήταν γνωστός μόνο ως ερμηνευτής της φιλοσοφίας των Περιπατητικών και ως σχολιαστής του Αριστοτέλη. Ωστόσο το έτος 1823 ανακαλύφθηκαν αξιόλογα φιλοσοφικά και φιλολογικά έργα του, γραμμένα τόσο στην ελληνική, όσο και στην αρμενική γλώσσα.

Πηγή: Βικιπαίδεια

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι