Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Πάνω στο χρώμα του σιταριού
πέσαμε όλοι μαζί
για να μη μας χωρίσει
ο θάνατος της γης μας.

Πιάσαμε το χώμα της πέτρας
λίγο πριν αγκαλιάσουμε
για τελευταία φορά
την ιστορία της πατρίδας μας.

Κάτω από το σώμα του λαού
χάσαμε την πρώτη μας ελπίδα
για να ελευθερώσουμε τη μνήμη
από τη σιωπή του σκότους.

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Δεν μπορείς να πεθάνεις.
Είσαι αγνοούμενος.
Δεν μπορείς να μιλήσεις.
Είσαι εγκλωβισμένος.
Δεν μπορείς να ξεχάσεις.
Είσαι πρόσφυγας.
Ενώ οι άλλοι μπορούν.

Στο χαμηλότερο επίπεδο της τελευταίας δεκαετίας υποχώρησε ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας στις ΗΠΑ, σε μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη για τον Μπαράκ Ομπάμα.

Ακρως αποκαλυπτική και πολλαπλά χρήσιμη για τους ιθύνοντες, ανά την υφήλιο, είναι η έρευνα που εκπόνησε το Heritage Foundation και η εφημερίδα The Wall Street Joural και παρουσίασε ο Τέρι Μίλερ, γενικός διευθυντής του Κέντρου Διεθνούς Εμπορίου και Οικονομικών. Η έρευνα αφορά την οικονομική ελευθερία και τα ευρήματά της αλλάζουν την εικόνα που διατηρεί ο μέσος πολίτης στην υφήλιο για την ευρωστία και την ευρυθμία των ανεπτυγμένων χωρών στον κόσμο.

Η έρευνα προσμετρά δέκα παράγοντες για να εξάγει το δείκτη οικονομικής ελευθερίας, την αφοσίωση δηλαδή μίας χώρας στην οικονομία της αγοράς και στον καπιταλισμό, προκειμένου να εξάγει τον τελικό δείκτη οικονομικής ελευθερίας. Οι παράγοντες που λαμβάνονται υπόψη στην έρευνα είναι η δημοσιονομική υγεία και η «ανοιχτότητα» στο εμπόριο και τις επενδύσεις, το μέγεθος της κυβέρνησης, το νομικό πλαίσιο για τις επιχειρήσεις, το εργασιακό πλαίσιο, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, η διαφθορά, η νομισματική σταθερότητα και ο χρηματο-οικονομικός ανταγωνισμός.

«Τα καλά νέα για φέτος: Συνολικά 117 χώρες, κυρίως αναπτυσσόμενες, βελτίωσαν την απόδοσή τους ενώ ο γενικός δείκτης -ο μέσος όρος του συνόλου των κρατών- βελτιώθηκε κατά 0,25 μονάδες», σημειώνει ο Μίλερ. Και εδώ ακριβώς κρύβεται η πρώτη έκπληξη: Οχι δεν είναι οι γνωστές καπιταλιστικές οικονομίες που σημειώνουν τις μεγαλύτερες προόδους στον τομέα της οικονομίας της αγοράς αλλά οι αναδυόμενες οικονομίες. Στην πρώτη θέση του δείκτη οικονομικής ελευθερίας είναι, φυσικά το Χονγκ Κονγκ ενώ ακολουθούν η Σιγκαπούρη, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και η Ελβετία. Αλλά χώρες όπως ο Μαυρίκιος, η Σάντα Λουτσία, η Γεωργία, η Ουρουγουάη, η Αρμενία, η Ιορδανία και το Σαν Σαλβαδόρ βρίσκονται στις πρώτες σαράντα θέσεις, όταν η χώρα μας φιγουράρει κάπου στη μέση, στην 88η θέση από σύνολο 179 κρατών.

Και όχι, δεν είναι η οικονομική κρίση που μειώνει τη βαθμολογία της Ελλάδας, διότι η Ιρλανδία βρίσκεται στην έβδομη θέση ενώ η Ισλανδία στην 44η. Στον αντίποδα, οι εύρωστες (;) οικονομίες της υφηλίου, ΗΠΑ και Βρετανία διολίσθησαν και μάλιστα σημαντικά, στην 9η και στην 16η θέση αντίστοιχα. «Σε αυτές τις δύο χώρες ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας επιβεβαιώνει αυτό που οι ψηφοφόροι τους ήδη γνωρίζουν: Οτι υπάρχει επείγουσα ανάγκη για αλλαγή», γράφει ο Μίλερ καθώς ο δείκτης του 2011 για τις ΗΠΑ είναι ο χαμηλότερος την τελευταία δεκαετία.

«Οι αγορές και τα εκλογικά σώματα αποδείχθηκαν σοφότεροι των τεχνοκρατών και γραφειοκρατών που είναι έτοιμοι να επιλύσουν τα κοινωνικά προβλήματα μόνον με νέους κανόνες και νέες δαπάνες», γράφει ο Μίλερ, υπογραμμίζοντας ότι οι πολιτικές αλλαγές, στις ΗΠΑ με τη Βουλή να περνά στον έλεγχο των Ρεπουμπλικανών και στη Βρετανία με την καταψήφιση της κυβέρνησης των Εργατικών, «δείχνουν ότι το εκλογικό σώμα παρενέβη για να φωνάξει στην κυβέρνησή του «Αρκετά»».

«Οι πολιτικοί ανά τον κόσμο είτε παίρνουν το μήνυμα, είτε αντικαθίστανται: Η αποδεδειγμένη οδός προς την ευημερία περνάει μέσα από την ελευθερία», επιμένει ο Μίλερ, εννοώντας φυσικά την οικονομική ελευθερία.

Τώρα, βέβαια, εάν και κατά πόσον οι λαοί ανά τον κόσμο επικροτούν τη δυναμική επάνοδο του καπιταλισμού είναι ένα ζήτημα που η έρευνα του Heritage Foundation δεν έθεσε στους ερωτηθέντες...

Πηγή: imerisia.gr

Η "ζωή" ενός μνημείου με στόχο την ενίσχυση της φιλίας με την Αρμενία υπογραμμίζει τη συγκρουόμενη συμπεριφορά της Τουρκίας.

Το γλυπτό διχασμένης ανθρώπινης μορφής που κοιτά προς την πόλη Καρς στην ανατολική Τουρκία είχε στόχο να συμβολίσει την αποξένωση εδώ και έναν αιώνα μεταξύ Τούρκων και Αρμένιων, καθώς επίσης τη λαχτάρα τους για ανανεωμένη φιλία.

Ωστόσο, η μοίρα του Αγάλματος της Ανθρωπότητας, ύψους 35 μέτρων, συμβολίζει τις συγκρουόμενες συμπεριφορές στην Τουρκία για τη συμφιλίωση με την ανατολική γειτονική χώρα.

Οι εργασίες στο μνημείο ξεκίνησαν το 2006. Έχοντας κατασκευαστεί μόλις το μισό, εξετάζεται η κατεδάφισή του. Σε επίσκεψη στην πόλη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μετέτρεψε τη μοίρα του σε διεθνή είδηση όταν χαρακτήρισε το άγαλμα "απεχθές".

"Θέλαμε να κατασκευάσουμε κάτι που θα έφερνε τον κόσμο κοντά", ανέφερε ο Φαίμ Αλιμπέιογλου, ο οποίος ανέθεσε την κατασκευή του μνημείου όταν διατελούσε δήμαρχος της Καρς, στους SETimes.

Η πιο έντονη αιτία διχασμού μεταξύ των δυο χωρών είναι η δολοφονία 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων από Τούρκους κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Αρμένιοι επιμένουν ότι οι δολοφονίες ήταν γενοκτονία -- χαρακτηρισμός που απορρίπτεται από την Τουρκία.

Ο Αλιμπέιογλου ανέφερε ότι το άγαλμα αποτελεί αντιξιφισμό όχι μόνο προς τα μνημεία γενοκτονίας στην Αρμενία, αλλά επίσης σε μια από τις γειτονικές Τουρκικές πόλεις, την Ιγκντίρ, η οποία φιλοξενεί το Μνημείο και Μουσείο για τη Γενοκτονία. Το μνημείο, ύψους 43 μέτρων, κατασκευάστηκε το 1997 για να τιμήσει τους Τούρκους που σκοτώθηκαν από Αρμένιους στην ίδια σύγκρουση.

"Στόχος ήταν να αποτελέσει εναλλακτική στα μνημεία γενοκτονίας, τα οποία προάγουν τις κακές σχέσεις και είναι σχεδιασμένα να διχάζουν τους δυο λαούς", ανέφερε.

Εν μέσω έντονης αντίθεσης από τοπικούς εθνικιστές, οι οποίοι θεωρούν το άγαμα συνθηκολόγηση στην Αρμενία, η κατασκευή διεκόπη το 2008. Οι πολέμιοι ισχυρίστηκαν ότι υπάρχει παραβίαση στο σχεδιασμό, γεγονός που έχει οδηγήσει στην εντολή για κατεδάφιση.

Οι διπλωματικές σχέσεις έχουν παρεμποδιστεί από το 1993, όταν η Αρμενία ξεκίνησε πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν. Από τότε, τα σύνορα στα οποία βρίσκεται το μνημείο έχουν παραμείνει κλειστά.

Πρωτόκολλα που αποσκοπούν σε εξομάλυνση των σχέσεων τα οποία υπεγράφησαν από τους ηγέτες των δυο χωρών το 2009 δεν έχουν ακόμα επικυρωθεί από τα κοινοβούλια.

Ωστόσο στην Καρς, η οποία θα απολάμβανε τα οικονομικά οφέλη από τα ανοικτά σύνορα, η επιθυμία για συμφιλίωση είναι ισχυρή.

Ο Καάν Σογιάν, συμπρόεδρος του Συμβουλίου Επιχειρηματικής Ανάπτυξης Τουρκίας-Αρμενίας, ανέφερε ότι ενώ ο τρέχον όγκος εθνικού εμπορίου μεταξύ των χωρών κυμαίνεται μεταξύ 200-300 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, ο αριθμός αυτός μπορεί να αυξηθεί σε πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια εάν ανοίξουν τα σύνορα, ενώ το μισό αυτού του ποσού θα περνάει από πόλεις όπως η Καρς.

Το κλείσιμο κατέπνιξε το φυσικό ρόλο της πόλης ως περιφερειακό κέντρο μεταφορών, ενώ η βελτίωση των σχέσεων μπορεί να παρακινήσει συρροή Αρμένιων τουριστών σε ιστορικούς χώρους, όπως τα χαλάσματα της πόλης Ανί, ανέφερε ο Σογιάν.

"Η Καρς αποτελούσε πάντα κέντρο συσχετίσεων μεταξύ διαφορετικών χωρών και εθνικών ομάδων", ανέφερε στους SETimes. "Πρέπει να υπάρξει αναβίωση αυτής της παλιάς συμπεριφοράς. Ο εθνικός διχασμός δεν βοήθησε ποτέ καμία περιοχή".

Ο Ρόμπερ Κόπτας, αρχισυντάκτης της Τουρκικής-Αρμένιας εφημερίδας Agos, αναφέρει ότι η απόφαση για κατασκευή του μνημείου, και τώρα καταστροφή του, έχει να κάνει περισσότερο με την εγχώρια Τουρκική πολιτική παρά με την παρακωλυμένη επαναπροσέγγιση με την Αρμενία.

"Επρόκειτο για πολιτικό άγαλμα", ανέφερε.

Ο Σενγκίζ Ακτάρ, καθηγητής διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Bahcesehir της Ιστανμπούλ, αναφέρει ότι η απόφαση για κατεδάφιση του μνημείου είναι αποφασιστική.

"Δίνει σαφή εικόνα για το πόσο χαμηλά στον κατάλογο των προτεραιοτήτων είναι η Αρμενία για την κυβέρνηση", δήλωσε στους SETimes.

Πηγή: setimes.com