Menu

Ποιά Τουρκία; Η τρόϊκα κόβει στα δύο ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα με την εκκένωση νησιών!

Αποστρατικοποίηση, αλλά και αποστέρηση των δικαιωμάτων (π.χ. υφαλοκρηπίδα) που απορρέουν από την ύπαρξη κατοικημένων νησιών, συνιστά, μεταξύ άλλων η πρόταση του Πολ Τόμσεν επικεφαλή της τρόϊκα για την εκκένωση των  ελληνικών νησιών με πληθυσμό κάτω των 150 ατόμων και μεταφοράς τους σε μεγαλύτερα νησιά, για να υπάρξουν «οικονομίες κλίμακος» σε ιατρικές υπηρεσίες, στην εκπαίδευσης στην ακτοπλοϊα κλπ.

Τα περισσότερα από αυτά τα νησιά φιλοξενούν ισχυρές φρουρές αφού αίναι μόνιμα «στο μάτι του κυκλώνα» από πλευράς Τουρκίας. Αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες τα νησιά συνιστούν υφαλοκρηπίδα, λόγω ύπαρξης κατοίκων (βάσει του διεθνούς δικαίου, ακατοίκητα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και φυσικά ΑΟΖ. Νησιά όπως η Γαύδος (με την πολλά υποσχόμενη ΑΟΖ νότια της Κρήτης) οι νήσοι Λεβίθα και Κίναρος που ουσιαστικά βρίσκονται μεταξύ των Δωδεκανήσων και των Κυκλάδων ελέγχοντας την στρατηγικής δίοδο βορρά-νότου του Αιγαίου.

Για να μην σχολιάσουμε την πρόταση εκκένωσης των νήσων Αρκιοί, Φαρμακονήσι, Ψέριμος και Γαιδουρονήσι στα Δωδεκάνησα τα οποία αποτελούν το σύγχρονο πεδίο αντιπαράθεσης της Ελλάδας και της Τουρκίας για την αλλαγή του status quo στο Αιγαίο, με την Τουρκία να αμφισβητεί την κυριαρχία αυτών των νησιών και την τρόϊκα να μας προτείνει να τα εγκαταλείψουμε !  Σάλο προκάλεσε το αίτημα της Τρόικας να εκκενωθούν τα ελληνικά νησιά που έχουν έως 150 κατοίκους με το επιχείρημα ότι επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό.

Τα νησιά τα οποία θέλει να ερημώσει η τρόϊκα είναι τα εξής:  

Αιγαίο Πέλαγος

  • Γαϊδουρονήσι 3
  • Θύμαινα 152
  • Αντίψαρα 4
  • Κυρα Παναγιά Αλοννήσου 10
  • Περιστέρα 5
  • Πιπέρι 2

Κυκλάδες

  • Δήλος 14
  • Μακρόνησος 5
  • Κάτω Κουφονήσι 60
  • Ηρακλειά 151

Δωδεκάνησα

  • Ψέριμος 130
  • Φαρμακονήσι 74
  • Τέλενδος 54
  • Αρκιοί 54
  • Λέβιθα 8
  • Γυαλί 10
  • Σαρία 22
  • Κίναρος 2

Αργοσαρωνικός

  • Δοκός Ύδρας 43

Επτάνησα

  • Καστός Λευκάδας 78
  • Αντικύθηρα 44
  • Αντίπαξοι 64
Λιβυκό Πέλαγος
  • Γαύδος 88 κάτοικοι

Εάν οι προτάσεις αυτές δεν προκαλούν τα αντανακλαστικά των Ελλήνων τότε τι άλλο θα μπορούσε να το κάνει και όλα αυτά σύμφωνα με την ΤΡΟΙΚΑ στο πλαίσιο της μείωσης των δαπανών του κράτους λές και οι 1077 κάτοικοι των 23 νησιών στο Αιγαίο τον Σαρωνικό και το Ιόνιο είναι υπεύθυνοι για την πτώχευση της χώρας, όταν το κλειστό γήπεδο των Ολυμπιακών Αγώνων στο Γαλάτσι το οποίο παραμένει αχρησιμοποίητο εδώ και 8 χρόνια κόστισε στον Έλληνα φορολογούμενο 75 εκατ. ευρώ.

Πάντως το ΥΕΝ διαψεύδει την πληροφορία για την εκκένωση των νησιών αλλά μετά από όλα αυτά που έχουμε το να πιστέψουμε τελικά.

 

Πηγή: defencenet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Δεξίωση για την 21η επέτειο της Ανεξαρτησίας της Αρμενίας

«Το όνειρο αιώνων του Αρμενικού λαού έγινε πραγματικότητα το 1991. Εδώ και 21 χρόνια τώρα, οικοδομούμε τη δική μας γωνιά στον κόσμο, το κράτος μας, τη Δημοκρατία της Αρμενίας», τόνισε ο πρέσβης της Αρμενίας στην Αθήνα, Γκακίκ Γαλατσιάν, στην δεξίωση που πραγματοποιήθηκε σε μεγάλο Αθηναϊκό ξενοδοχείο, για την 21η επέτειο Ανεξαρτησίας της Αρμενίας.

Τα 21 χρόνια, συνέχισε ο πρέσβης, «είναι μια ριπή οφθαλμού στην ιστορία, για μας όμως υπήρξε μια μακρά, δύσκολη αλλά και συναρπαστική περίοδος. Χρόνια με απώλειες, με αναζητήσεις, με επιτυχίες και επιτεύγματα. Σήμερα πλέον, διαθέτουμε ένα στερεό σύστημα διακυβέρνησης. . Παράλληλα με την επέτειο μας, υπογράμμισε ο πρέσβης φέτος γιορτάζουμε και την 20η επέτειο θέσπισης διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Αρμενίας και Ελλάδος Αναφερόμενος στις διακρατικές σχέσεις, επισήμανε ότι έχουν αποκτήσει εξαιρετικό περιεχόμενο και ποιότητα χάρις στους στενούς ιστορικούς δεσμούς αιώνων, που διαμορφώθηκαν από τις απαρχές των κοινών πεπρωμένων. « Αυτή η μακρόχρονη φιλία και συνεργασία , υπογράμμισε ο κ Γαλατσιάν, «χαλυβδώνεται διαρκώς με την εποικοδομητική μας συνεργασία στο διεθνές πεδίο. Η Ελλάδα υποστηρίζει σθεναρά τις προσπάθειες της Αρμενικής Κυβέρνησης για μεγαλύτερη προσέγγιση προς τις Ευρωπαϊκές δομές.» Τέλος εξέφρασε τη βεβαιότητα για την περεταίρω ανάπτυξη των σχέσεων οι οποίες «αναπτύσσονται και στον στρατιωτικό, στον εκπαιδευτικό και πολιτιστικό τομέα, με την αγαστή συμβολή της Αρμενικής κοινότητας».

Στην κατάμεστη αίθουσα η Αρμενική κοινότητα γιόρτασε με την παρουσία του Αρχιεπισκόπου της Αρμενικής Εκκλησίας Χορέν Ντογραματζιάν, εκπροσώπων πρεσβειών και πολλών πρέσβεων (Σερβίας, Ινδίας, Κατάρ κ.λ.π.) και πολιτικών όπως ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, ο πρ. πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης , ο βουλευτής Β' Αθηνών της ΝΔ Μιλτ. Βαρβιτσιώτης, ο βουλευτής Β' Πειραιώς Αν. Νεράντζης κ.α.

 

Πηγή: iefimerida.gr

(ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Διαβάστε περισσότερα...

Αρτσαχί αλικνέρ (Τα κύματα του ΑΡΤΣΑΧ)

Γράφει η Δρ. Ελένη Θεοχάρους

Όντας συνεχώς εκτεθειμένη στην υποχθόνια διάβρωση των αντοχών μου από τις επετειακές  αιμορραγίες της μνήμης, αισθάνομαι πως ο Οκτώβρης είναι ένας από τους πλέον επώδυνους μήνες.

Εντούτοις, παίρνω μια βαθειά ανάσα και ταχυδρομώ τα κύματα της προσφιλούς μας εναλίου πατρίδος προς τους παγκόσμιους αποδέκτες, συνοδεύοντάς τα με τους ήχους της 11-ης Συμφωνίας του CHOSTA-KOVITCH, in memoriam των καλυτέρων ψυχών που δόθηκαν για να γίνει πιο όμορφος ετούτος ο κόσμος. Αλλά και για τους νεκρούς της Στεπανακέρτ, κατά την εξέγερση του Οκτώβρη του 1988. Και με  το πείσμα της γενικής απολύτου, ως μόνιμης εφεδρείας, του Λαού εξεγερθέντος, η τυραννία κατέρρευσε - σε πείσμα των Οκτωβριανών κάποιου παλιότερου Οκτώβρη. Αλλά και in memoriam των δικών μας Οκτωβριανών.

Στεπανακέρτ, μια πανέμορφη πόλη ψηλά στα βουνά του Καυκάσου, με τον απέραντο  ουρανό, με το απέραντο γαλάζιο. Μαγεία και έκσταση, ειδικά τα βράδια χωρίς σύννεφα, χωρίς φεγγάρι, αλλά και χωρίς ηλεκτρισμό και κανονιοβολισμούς επί γης. Ο ουρανός μοιάζει με το Θεό των παιδικών μου χρόνων, ο γαλαξίας η κάτασπρη γενειάδα του και το βάθος του απείρου το Πάνσοφον και Μεγαλοπρεπές του.

Ταξιδεύουμε με τα κύματα στον αεροδιάδρομο που χάραξε ο Φρίξος με το Χρυσόμαλλο κριάρι στο ταξίδι προς την Κολχίδα, πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα. Ταξιδεύουμε με τον Ιάσονα στην ρότα των Αργοναυτών προς τον μυχό του Ευξείνου Πόντου. Προς τους απογόνους των Ελλήνων του Ορχομενού και της Ιωλκού κι ακόμη πιο πέρα, προς τους Εωσφόρους Προμηθείς του Καυκάσου: Πέρα από το Κιουταϊσι, την Κολχίδα δηλαδή, προς το Αρτσάχ, ένα κράτος που ενώ φοράει ακόμη το βρεφικό του χνούδι, έχει επιτύχει ωστόσο τον πρώτο του άθλο: σαν τον Ηρακλή στην ασπίδα του Πτερελάου, έπνιξε τα 2 φίδια που έστειλε η Ήρα για να το κατασπαράξουν.

Πέρα στον Καύκασο, μέσα στην επικράτεια του Αζερμπαϊτζάν, μακριά από την Μητέρα πατρίδα την Αρμενία, σε υψόμετρο 150-4500 μέτρα εκτείνεται η “ορεινή χερσαία νήσος” Αρτσάχ. Μέχρι πρόσφατα, ένα ένοχο φράγμα σιωπής, μας επέτρεπε να γνωρίζουμε την χώρα με το δοτό και προβοκατόρικο όνομα “Ναγκόρνο Καραμπάχ”, δηλαδή ορεινός μαύρος κήπος. Μια σύμμειξη εθνικών και γλωσσικών επικυριαρχιών. Όμως το Αρτσάχ έχει ένα πανάρχαιο Αρμενικό Πολιτισμό και διεφύλαξε δια μέσου των αιώνων την ταυτότητα, την γλώσσα, την Χριστιανική του Πίστη, τις παραδόσεις του και εκείνο το ακριβό στοιχείο που προσδιορίζεται ως εθνική κληρονομιά: Τον Πολιτισμό του.

Ο Στράβων στο 5ο βιβλίο των “Γεωγραφικών” του, κάτω από τον τίτλο “Αρμενία” μας δίνει την αρχαιότερη κατάθεση:

“... Εν αυτή δεν τη Αρμενία, πολλά μεν όρη, πολλά δε οροπέδια, εν οις ουδ’ άμπελος φύεται ραδίως, πολλοί δ’ αυλώνες, οι μεν αμέσως, οι δε και σφόδρα ευδαίμονες... πάρα γαρ η χώρα αυτή καρποίς τε και τοις ημέροις δένδρεσι και τοις αειθαλέσι πληθύει, φέρει δε και ελαίαν. Έτσι δε και η Φαυηγή της Αρμενίας Επαρχία, και η Κωμισηνή και η Ορχιστηνή, πλείστην ιππείαν παρέχουσα...”

Ορχιστηνή - Αρχιστηνή - Αρτσάχ. Μια διαχρονική διαδρομή από την αρχαία Ελλάδα προς την σύγχρονη ηρωική και περήφανη χώρα του Καυκάσου. Η έκταση του Αρτσάχ είναι 4400 τετραγωνικά χιλιόμετρα, περίπου όσο η μισή Κύπρος. Ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 1979 ήταν 185,000 κάτοικοι εκ των οποίων 82% Αρμένιοι, 17% Τούρκοι και 1% άλλοι (Ρώσοι κλπ.). Σ’ αυτό το κλπ υπάρχει μια μικρή αυτόχθων Ελλάδα, που ζει δίπλα στους ημίθεους ενός παράλληλου έπους. Οι Έλληνες της Αρμενίας που κάποτε είχαν την δική τους γεωγραφική οντότητα συγκεντρωμένη κυρίως στα χωριά Μεχμανά, Αλαβερτίν και Ανγκοβά, σήμερα περιφέρονται πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα στα περίχωρα του Ερεβάν και της Στεπαναγκέρτ. Θύματα κι αυτοί του μακρόχρονου πολέμου που μαστίζει την χώρα.

Οι Αρμένιοι του Αρτσάχ ζούσαν συνέχεια σε μια κατάσταση μόνιμης εξέγερσης. Ενάντια στους κατακτητές Πέρσες, Χαζάρους, Άραβες, Σελτζούκους, Μογγόλους, Τούρκους, Ρώσους, Σοβιετικούς. Το τίμημα της ελευθερίας το μέτρησαν με εκατόμβες θυμάτων, με σφαγές και ευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας τους. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Τσάροι και οι Σουλτάνοι έπαιξαν στα ζάρια την τύχη των Αρμενίων του Αρτσάχ αρκετές φορές. Η χώρα ενοικιάστηκε, αγοράστηκε, πουλήθηκε. Με την συνθήκη του Γαρς και της Μόσχας (1921) οι Αζέροι Τούρκοι “παραιτήθηκαν” από οποιονδήποτε δικαίωμα επί της χώρας. Σε λίγο καιρό όταν “διακυβεύονταν τα συμφέροντα του Σοσιαλιστικού κόσμου” οι Ρώσοι ξανάβαλαν τους Τούρκους στο παιχνίδι με την τριμερή της Αλεξαντροπόλ (Λενινακάν). Και ενώ ο Λένιν ξεψυχούσε, ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς παρέδινε το Αρτσάχ στους Αζέρους. Οι οποίοι, πιστοί στις παραδόσεις της φυλής τους, απαγόρευσαν την χρήση και διδασκαλία της Αρμενικής γλώσσας, έκλεισαν στην φυλακή την Αρμενική διανόηση, σταύρωσαν άπειρες φορές τον Άγιο Μεσρόπ. Οι κάτοικοι του Αρτσάχ ζούσαν τα χρόνια της δουλείας με το όραμα της Ελευθερίας και της Ένωσης με την μητέρα Αρμενία. Το άγαλμα της Μάνας Αρμενίας με την Ελευθερώτρια Σπάθα, τους ενέπνεε, τους καθοδηγούσε, εκεί έστρεφαν το βλέμμα. Δοκίμασαν με ψηφίσματα και υπόμνημα. Στις 23 Αυγούστου 1988 διεξήγαγαν το ΕΝΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ:             “Αξιούμεν Ένωσιν” και από κάτω 88,000 υπογραφές. Οι τόμοι του Δημοψηφίσματος επεστράφησαν με οργή από το Κρεμλίνο. Οι Τούρκοι απάντησαν με οργανωμένες σφαγές.

Η Αρμενία δεν προφασίστηκε τη μεγάλη απόσταση και δεν χαρακτήρισε το Αρτσάχ “πόρνη της Υπερκαυκασίας”!

Οι Αρμένιοι βγήκαν στους δρόμους. Στο Ερεβάν και στην Στεπανακέρτ. Ο περήφανος μαχητής Αγαπαλιάν, υπουργός υγείας του Αρτσάχ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν είχα την τιμή να αγωνίζομαι υπό τις διαταγές του για την Ελευθερία του Αρτσάχ, έλεγε χαρακτηριστικά: “ Όταν διαδηλώναμε ειρηνικά μας πετροβολούσαν. Όταν πήραμε κι εμείς πέτρες, έβγαλαν μαχαίρια. Όταν τους πήραμε τα μαχαίρια, μας χτύπησαν με αυτόματα.

Όταν σε κάποια αιφνιδιαστικά γιουρούσια τους πήρανε τα καλάσνικωφ, άρχισαν να βομβαρδίζουν την πόλη από παντού. Και ο βομβαρδισμός κράτησε πέντε χρόνια...”.

Οι Τούρκοι απέκλεισαν την χώρα από παντού. Οι Αρμένιοι επέζησαν χωρίς φαγητό, νερό, φάρμακα, καύσιμα, άντεξαν πέντε δριμύτατους χειμώνες και ένα πεντάχρονο ανελέητο, βομβαρδισμό. Ένα Μεσολόγγι στην καρδιά του Καυκάσου.Πάντα γνώριζαν το τίμημα της Ελευθερίας. Το κατέβαλαν και είναι ελεύθεροι στην Ανεξάρτητη Δημοκρατία που φέρει ακόμη το βρεφικό της χνούδι και φοράει τα μωρουδιακά της. Που θα εφαρμόσει την αρχή   της αυτοδιάθεσης λίαν συντόμως.Οι Αρμένιοι του Αρτσάχ αντιστάθηκαν στις σειρήνες και μαυλίστρες όλων των εποχών. Ποτέ δεν μπόρεσαν να λησμονήσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες σφαγμένους αδελφούς τους και να τείνουν χείρα φιλίας στους Τούρκους. Η Σίλβα Καπουτικιάν κομμουνίστρια ποιήτρια έλεγε στο Ναζίμ Χικμέτ: “Δώστε μας πρώτα τα εδάφη και την Ελευθερία μας και μετά θα φιληθούμε”.

Ο Λουκής Ακρίτας είχε πει κάποτε: “Κάθε Ελεύθερος άνθρωπος είναι δημότης Μεσολογγίου”. Η ζωντανή ιστορία του Μεσολογγίου του Καυκάσου επιτάσσει να πούμε “το κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι πολίτης του Αρτσάχ”.Το Αρτσάχ στέκει περήφανο με την Σπάθα στο χέρι. Με το όραμά του να κυματίζει στον ελεύθερο ουρανό του. Ανέτρεψε και εξευτέλισε τους λογισμούς των υπολογιστών και των Ινστιτούτων Στρατηγικής. Όπως ο Λαός μας το 55-59.

Νιώθω την ανάγκη να γράψω και τούτο: Πως το Αρτσάχ με τίμησε με την μεγαλύτερη τιμή που μου έγινε ως τώρα. Με ονόμασε πολίτη του και με γέμισε περηφάνια και ελπίδα. Για το ξεχωριστό γένος των ανθρώπων που παίρνουν δύναμη από τη γη τους και πολεμούν γι’ αυτήν. Την ίδια ώρα, ο Υπουργός Εξωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, με έβαλε στο στοπ λιστ και μου απαγόρευσε την είσοδο στο Μπακού: Διπλή περηφάνια, όταν σε κυνηγούν οι εχθροί της Ελευθερίας.

Σήμερα, επιστρέφοντας ξανά από την Στεπανακέρτ, είκοσι χρόνια μετά, δεν μπορώ παρά να κάνω ξανά την σύγκριση με την δικιά μου πατρίδα, την δικιά μου εναλία και όχι χερσαία νήσο, την δικιά μας ιστορία με εκπληκτικές ομοιότητες με την ιστορία του Αρτσάχ και να πάρω μια βαθειά ανάσα: Έχουμε δρόμο μπροστά μας.

 

 

Πηγή: azador.gr

 

Διαβάστε περισσότερα...

«Πράσινες» δράσεις για την Αρμενία

Τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια η Αρ­με­νία ε­πι­χει­ρεί να ορ­θο­πο­δή­σει σε ε­πί­πε­δο οι­κο­νο­μί­ας και υ­πο­δο­μών, προ­σελ­κύ­ο­ντας μά­λι­στα ε­πεν­δύ­σεις α­πό Αρ­μέ­νιους της δια­σποράς και ό­χι μό­νο που έ­χουν ως στό­χο την ά­νο­δο του το­μέ­α του του­ρι­σμού. Συ­χνά ω­στό­σο, οι Αρ­χές παίρ­νουν πρωτο­βου­λί­ες και προ­βαί­νουν σε πρό­χει­ρες λύ­σεις, χω­ρίς να έ­χει προ­η­γη­θεί ο α­παι­τού­μενος σχε­δια­σμός, με α­πο­τέ­λε­σμα να κιν­δυ­νεύ­ει το πε­ρι­βάλ­λον αλ­λά και οι ί­διοι οι πο­λί­τες. Πλέ­ον, δρα­στή­ρια κι­νή­μα­τα πο­λι­τών και ορ­γα­νώ­σεις ε­νώ­νουν τις δυ­νά­μεις τους και οι φωνές τους έ­χουν γί­νει «α­σπί­δα» κοι­νω­νι­κής και οι­κο­λο­γι­κής προ­στα­σί­ας.

Πο­λύ συ­χνά, οι δια­φη­μί­σεις για την προ­σέλ­κυ­ση του­ρι­στών συνο­δεύ­ο­νται α­πό φρά­σεις ό­πως: «Μια χώ­ρα με ι­διαί­τε­ρο φυ­σι­κό πλού­το και ο­μορ­φιά», «Ά­γρια», «Παρ­θέ­να», «Πα­νέ­μορ­φη». Η ανά­γκη ε­ξεύ­ρε­σης πό­ρων για την α­νά­πτυ­ξη της χώ­ρας εί­ναι με­γά­λη και στα πλαίσια της ε­λεύ­θε­ρης οι­κο­νο­μί­ας η πο­λι­τεί­α πή­ρε ο­ρι­σμέ­νες πρω­το­βου­λίες για την εκ­με­τάλ­λευ­ση των φυ­σι­κών πό­ρων, οι ο­ποί­ες ή­ταν πρό­χει­ρα σχε­δια­σμέ­νες, χω­ρίς δο­μή και χω­ρίς να προ­βλε­φθούν μέ­τρα για την προ­στα­σί­α του πε­ρι­βάλ­λο­ντος αλ­λά ούτε και των κα­τοί­κων.

Η βί­αι­η εκ­με­τάλ­λευ­ση του φυ­σι­κού πλού­του ο­δή­γη­σε πολ­λές αρ­με­νι­κές α­κτι­βι­στι­κές, οι­κο­λο­γι­κές αλ­λά και πο­δη­λα­τι­κές ορ­γανώ­σεις να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν, ε­νώ αι­τή­μα­τα που συ­χνά πε­ρι­γρά­φο­νται μέ­σα α­πό τα συν­θήμα­τά τους: «Σώ­στε το Τε­γούτ», «Προ­στα­σί­α των κα­ταρ­ρα­κτών του Τρτσκάν», «Σώ­στε το Σιου­νίκ», «Ε­λεύ­θε­ρη, Πρά­σινη Αρ­με­νί­α».

Πολ­λοί θα α­να­ρω­τιέ­στε: υ­πάρ­χουν α­κτι­βι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις στην Αρ­με­νί­α; Υ­πάρ­χουν και μά­λι­στα πα­ρεμ­βαί­νουν δυ­να­μι­κά με τη συμ­με­το­χή πολ­λών ε­νερ­γών πο­λι­τών. Άλ­λω­στε, πα­ράλ­λη­λα με την οι­κο­νο­μι­κή α­νά­πτυ­ξη ε­πι­τυγ­χά­νε­ται και ο εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός της χώ­ρας γι’ αυ­τό και πλέ­ον αυ­τές οι φω­νές «α­κού­γο­νται» πιο δυ­να­τά.

Πολ­λές ορ­γανώ­σεις, με­τα­ξύ των ο­ποί­ων και οι «Γκαζ­μα­γκερ­μπβε­τσέκ!» (Ορ­γανω­θεί­τε), «Προ­στα­σί­α του Τε­γούτ», «Χε­τζα­νίβ» (πο­δή­λα­το) κι­νη­το­ποιού­νται για την προ­στα­σί­α του αρ­με­νι­κού οι­κο­συστή­μα­τος και τη βελ­τί­ω­ση της ποιό­τη­τας δια­βί­ω­σης των κα­τοί­κων, σε­βό­με­νες το πε­ρι­βάλ­λον αλ­λά και τα αν­θρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα. Μέ­χρι τώ­ρα μά­λι­στα έ­χουν πραγ­μα­το­ποι­ή­σει πολ­λές δρά­σεις, πολ­λές α­πό τις ο­ποί­ες στέ­φθη­καν με ε­πι­τυ­χί­α.

 

Το δά­σος του Τε­γούτ

Το Νο­έμ­βριο του 2007 η κυ­βέρ­νη­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας της Αρ­μενί­ας ε­νέ­κρι­νε τη λει­τουρ­γί­α ο­ρυ­χεί­ου χαλ­κού και μό­λυ­βδου για λο­γα­ρια­σμό της ε­ται­ρεί­ας Αρ­με­νι­κού Προ­γράμ­μα­τος Χαλ­κού, την πλειο­ψη­φί­α των με­το­χών της ο­ποί­ας κατέ­χει η Vallex F.M. Έ­τσι, εγκρί­θη­κε ά­δεια 25ά­χρο­νης εκ­με­τάλ­λευ­σης του αρ­χαί­ου δά­σους του Τε­γούτ, για την ε­ξα­γω­γή με­ταλ­λεύ­μα­τος χαλ­κού.

Με μια πρώ­τη μα­τιά αυ­τό φαί­νε­ται ι­δα­νι­κή πρω­το­βου­λί­α τό­σο για την α­ξιο­ποί­η­ση των φυ­σι­κών πό­ρων της χώ­ρας, ό­σο και για τη δη­μιουρ­γί­α νέ­ων θέσε­ων ερ­γα­σί­ας. Το πα­ρα­πά­νω μά­λι­στα θα εί­χε πράγ­μα­τι θε­τι­κή έκ­βα­ση, ε­φό­σον ο σχε­δια­σμός που εί­χε προ­η­γη­θεί δεν ήταν πρό­χει­ρος και μο­νο­διά­στα­τος.

Α­να­λυ­τι­κό­τε­ρα, η συμ­φω­νί­α προ­βλέ­πει τη με­τα­τρο­πή μιας δα­σι­κής έ­κτα­σης 1500 ε­κτα­ρί­ων (πε­ρί­που 650 γή­πε­δα πο­δο­σφαίρου) σε ορυ­χεί­ο. Συ­νε­πώς, το δά­σος ή θα ε­ξα­φα­νι­στεί ή θα μο­λυν­θεί πα­ντε­λώς το ί­διο αλ­λά και τα γύ­ρω πο­τά­μια, τα σπά­νια εί­δη ζώ­ων, τα υ­πό­γεια ρεύ­μα­τα ό­πως και τον α­έ­ρα. Με δε­δο­μέ­να τα πα­ρα­πά­νω, το Τε­γούτ κιν­δυ­νεύ­ει να γί­νει η μεγα­λύ­τε­ρη το­ξι­κή λε­κά­νη του Καυ­κάσου.

Α­πό το 1998 έ­ως και σή­με­ρα, η Αρ­μενί­α έ­χει χά­σει πε­ρί­που το 6 με 7% των δα­σών της. Το Τε­γούτ φι­λο­ξε­νεί 200 εί­δη φυτών και πολ­λά εί­δη ζώ­ων, με­τα­ξύ αυ­τών και ο­ρι­σμέ­να σπά­νια, που α­πει­λού­νται με ε­ξα­φά­νι­ση.

Το ο­ρυ­χεί­ο προ­βλέ­πε­ται ό­τι θα πα­ράγει 500 εκα­τομ­μύ­ρια τό­νους το­ξι­κών α­πο­βλή­των, ε­πη­ρε­ά­ζο­ντας αρ­νη­τι­κά την υ­γεί­α των κα­τοί­κων των γει­το­νι­κών χω­ριών. Πα­ράλ­λη­λα, ιστο­ρι­κά και πο­λι­τι­σμι­κά α­ξιο­θέ­α­τα, συ­μπε­ρι­λαμ­βανο­μέ­νης και μιας αρ­χαιο­λο­γι­κής πε­ριο­χής 3.000 και πλέ­ον χρό­νων, θα χα­θούν.

Ε­κτός των άλ­λων, οι κά­τοι­κοι πέ­φτουν θύ­μα­τα εκ­με­τάλ­λευ­σης α­πό την εταιρεί­α. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι ο μι­σθός των ερ­γα­ζο­μέ­νων στα ο­ρυ­χεί­α α­νέρ­χεται στα 60.000 τραμ (155 δολάρια) το μή­να, για μι­α δου­λειά σκλη­ρή και αν­θυ­γιει­νή με πολ­λές ώ­ρες ερ­γα­σί­ας. Ε­πί­σης, τα βα­ρέ­α μέ­ταλ­λα του ο­ρυ­χεί­ου θα εί­ναι υ­παί­τια πρό­κλη­σης σοβα­ρών βλα­βών στην υ­γεί­α των ερ­γα­τών αλ­λά και των χω­ρι­κών.

Ά­ξιο α­να­φο­ράς εί­ναι πως η κυ­βέρ­νη­ση πού­λη­σε έ­να­ντι 38 τραμ (0.9 σε­ντ)! α­νά τε­τρα­γω­νι­κό μέ­τρο το δά­σος του Τε­γούτ στην ε­ταιρεί­α, χω­ρίς να έ­χουν γί­νει με­λέ­τες ή ε­πεν­δύ­σεις για την εύ­ρυθ­μη α­νά­πτυ­ξη της γε­ωρ­γί­ας και των βιο­λο­γι­κών καλ­λιερ­γειών στην πε­ριο­χή.

Τα τε­λευ­ταί­α τρί­α χρό­νια οι α­κτι­βιστές ε­πι­χει­ρούν με πολ­λούς τρό­πους να στα­μα­τή­σουν την ε­πέ­κτα­ση του ο­ρυ­χεί­ου: με δια­μαρ­τυ­ρί­ες, πο­ρεί­ες, μπο­ϋ­κο­τάζ προ­ϊ­ό­ντων, ποδη­λα­τι­κές δια­δη­λώ­σεις ως την πε­ριο­χή, συ­ζη­τήσεις στρογ­γυ­λής τρα­πέ­ζης, ε­νώ δί­νουν και με­γά­λη δη­μο­σιό­τη­τα στο θέ­μα μέ­σω της τη­λε­ό­ρα­σης και του δια­δι­κτύ­ου. Α­κό­μη και ο μου­σι­κός Σερζ Τανκιάν των System of a Down εί­ναι βα­σι­κός υ­πο­στη­ρι­κτής του α­γώ­να των οι­κο­λό­γων.

Τον Ιού­λιο του 2009, μά­λι­στα, α­κτι­βι­στές ο­δή­γη­σαν το Υ­πουρ­γεί­ο Πε­ρι­βάλ­λο­ντος και Φυ­σι­κών Πό­ρων κα­θώς και την κυ­βέρ­νη­ση στα δι­κα­στή­ρια, ω­στό­σο οι κα­τη­γο­ρί­ες α­πορ­ρί­φθη­καν.

Το έρ­γο ε­ξό­ρυ­ξης α­πει­λεί τη σω­μα­τική και ψυ­χι­κή υ­γεί­α των κα­τοί­κων της πε­ριο­χής, το δι­καί­ω­μά τους σε τρο­φή και κα­θα­ρό νε­ρό. Η δη­μό­σια πε­ριου­σία και ο ε­θνι­κός πλού­τος έ­χουν ι­διω­τι­κοποι­η­θεί, χω­ρίς να υ­πο­λο­γί­ζο­νται οι πι­θα­νές συ­νέ­πειες- τό­σο σε ε­πί­πε­δο αν­θρώ­πι­νης ζω­ής, ό­σο και σε σχέ­ση με το πε­ριβάλ­λον. Δί­χως τη συμ­με­το­χή των κα­τοί­κων στη δια­δι­κα­σί­α λή­ψης α­πο­φά­σε­ων η πο­λι­τεί­α πα­ρα­βί­α­σε την ε­θνική νο­μο­θε­σί­α και τις διε­θνείς συμ­βά­σεις.

 

Κα­ταρ­ρά­κτης Τρτσκάν

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, ό­μως, εί­ναι και το πα-­ ρά­δειγ­μα του Τρτσκάν (Trchkan)

ο ο­ποί­ος α­πο­κα­λεί­ται «Αρ­με­νι­κός Νια­γά­ρας». Αυ­τή η πε­ριο­χή προ­σεγ­γί­στη­κε α­πό εται­ρεί­α υ­δρο­η­λε­κτρι­κής ε­νέρ­γειας για τη δημιουργί­α φράγ­μα­τος στην κο­ρυ­φή του καταρ­ρά­κτη που θα εί­χε κα­τα­στρο­φι­κές πε­ρι­βαλο­ντο­λο­γι­κές ε­πι­πτώ­σεις. Η μα­χη­τι­κή στά­ση των α­κτι­βι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων και των ο­μά­δων για την πα­ρεμπό­δι­ση της κα­τα­σκευ­ής του έρ­γου, ό­μως, ευαι­σθη­το­ποί­η­σε και τον υ­πό­λοι­πο κό­σμο - 20 νεαρά ά­το­μα κα­τα­σκή­νω­σαν για μέ­ρες γύρω α­πό τον κα­ταρ­ρά­κτη προ­σελ­κύ­ο­ντας δη­μο­σιο­γρά­φους και ε­πι­σκέ­πτες. Ό­λοι μα­ζί κα­τά­φε­ραν να πιέ­σουν τον πρω­θυ­πουρ­γό Ντι­κράν Σαρ­κι­σιάν να α­να­κη­ρύ­ξει το Τρτσκάν «προ­στατευ­μέ­νη πε­ριο­χή», με α­πο­τέ­λε­σμα να στα­μα­τή­σει η κα­τα­σκευ­ή του φρά­χτη και να μεί­νει τε­λι­κά αυ­τός ο φυ­σι­κός πλού­τος α­νέγ­γι­χτος.

 

Το Χω­ριό Κα­τζα­ράν

Το Κα­τζα­ράν βρί­σκε­ται στο νότιο μέ-­ρος της Αρ­με­νί­ας, στο Σιου­νίκ. Στις αρ­χές του 2012 οι κά­τοι­κοί του άρ­χι­σαν να δια­μαρ­τύ­ρο­νται ε­νά­ντια στην κυ­βερ­νη­τική α­πό­φα­ση για την κα­τα­σκευ­ή ο­ρυ­χεί­ου α­πό γερ­μα­νι­κή ε­ται­ρεί­α, βα­σι­κός μέ­το­χος της ο­ποί­ας θα ή­ταν ο νο­μάρ­χης του Σιου­νίκ. Αυ­τή προ­έ­βλε­πε την εκ­κέ­νω­ση του χω­ριού, ου­σια­στι­κά την εκ­δί­ω­ξη των 131 οι­κο­γε­νειών α­πό τα σπί­τια τους. Α­ξί­ζει να ση­μειω­θεί, πως η συ­γκε­κρι­μέ­νη το­πο­θε­σία -το χω­ριό βρί­σκε­ται στα σύ­νορα με τον Ι­ράν- θε­ω­ρεί­ται ση­μεί­ο- κλειδί για την ε­θνι­κή α­σφά­λεια της χώ­ρας.

Τε­λι­κά, οι δια­δη­λώ­σεις των α­κτι­βι­στών και η α­ντί­δρα­ση του κό­σμου υ­πο­χρέ­ω­σε την κυ­βέρ­νη­ση και τη με­ταλ­λευ­τι­κή ε­ταιρεί­α να α­πο­σύ­ρει τις μπουλ­ντό­ζες και τους εκ­σκα­φείς α­πό την πε­ριο­χή, ό­που εί­χαν ξε­κι­νή­σει ή­δη οι ερ­γα­σί­ες.

 

Μια ελ­πί­δα γεν­νιέ­ται

Η Αρ­με­νί­α εί­ναι μια χώ­ρα με πολ­λές δυ­να­τό­τη­τες, η ο­ποί­α και με την α­ρω­γή της δια­σπο­ράς μπο­ρεί να ε­πι­τύ­χει την α­νά­πτυ­ξη της οι­κο­νο­μί­ας της αλ­λά και την α­να­βάθ­μι­ση του βιο­τι­κού ε­πι­πέ­δου των πο­λι­τών της. Ω­στό­σο, ό­λα αυ­τά χρειά­ζε­ται να δρο­μο­λο­γη­θούν με γνώ­μο­να το σε­βα­σμό προς τους ίδιους τους κα­τοί­κους της αλ­λά και του πλού­σιου οι­κο­συ­στή­μα­τός της. Σε α­ντίθε­τη πε­ρί­πτω­ση το σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι θα δη­μιουρ­γη­θούν τρο­με­ρές το­ξικές λε­κά­νες, με α­πο­τέ­λε­σμα το υ­πο­βαθ­μι­σμέ­νο και αν­θυ­γιει­νό ε­πί­πε­δο δια­βί­ω­σης και η δη­μιουρ­γί­α με­γά­λων κοι­νω­νι­κών και τα­ξι­κών α­νι­σο­τή­των στη χώ­ρα.

Πά­ντως, το γε­γο­νός πως έ­χουν αρχί­σει και α­κού­γο­νται αυ­τές οι φω­νές δια­μαρ­τυ­ρί­ας ενά­ντια σε κυ­βερ­νη­τι­κές α­ποφάσεις μας δί­νει έ­να μή­νυ­μα ελπί­δας ό­τι η Αρ­με­νί­α κι­νεί­ται σε μί­α τρο­χιά εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού, κά­τι που χρειά­ζε­ται για να ε­πι­τύ­χει τους στό­χους της, οι­κο­νο­μι­κούς και κοι­νω­νι­κούς.

 Άνι Ντεοκμετζιάν


Για πε­ρισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες σχε­τι­κά με τον α­κτι­βι­σμό στην Αρ­με­νί­α:

www.teghut.am - www.organize-now.am

- www.armenia-environment.org

 

Πηγή: armenika.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Έγκλημα και ατιμωρησία

Η Αρ­με­νι­κή Δη­μο­κρα­τί­α ή­δη με­τράει πά­νω α­πό δύ­ο δε­κα­ε­τί­ες ζω­ής, παρ’ ό­λα αυ­τά οι το­πι­κές μα­φιό­ζι­κες ε­λίτ με­ταχει­ρί­ζο­νται τη χώ­ρα σαν τσι­φλί­κι τους και… δεν δί­νουν λο­γα­ρια­σμό σε κα­νέ­ναν. Τε­λευ­ταί­ο τους θύ­μα ή­ταν ο νε­α­ρός στρατιω­τι­κός ια­τρός Βα­χέ Α­βε­τιάν. 

Και το ε­ρώ­τημα που τί­θε­ται εί­ναι, τε­λι­κά η Αρ­με­νί­α εί­ναι μια δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα;

Την Κυ­ρια­κή 1η Ιου­λί­ου ο α­ντι­συ­νταγ­μα­τάρ­χης Βαρ­τάν Σαμ­βε­λιάν ει­σέ­βα­λε στο ε­στια­τό­ριο «Χαρ­σνα­κάρ» στο Ερε­βάν ζω­σμέ­νος με 600 γραμ­μά­ρια δυ­να­μί­τι­δας, ο­πλι­σμέ­νος με χει­ρο­βομ­βί­δες και έ­να μα­χαίρι, α­πει­λώ­ντας να τι­νά­ξει στον α­έ­ρα ο­λό­κληρο το κτή­ριο. Τρεις ώ­ρες με­τά πα­ρα­δό­θη­κε οι­κιο­θε­λώς στην α­στυ­νο­μί­α. Ό­μως ποιος ή­ταν ο σκο­πός αυ­τής της ε­νέρ­γειας και τι ή­θε­λε να πε­τύ­χει με αυ­τήν ο Σαμ­βε­λιάν; Ο Βαρ­τάν Σαμ­βε­λιάν που τώ­ρα κρα­τεί­ται και α­ντι­με­τω­πί­ζει κα­τη­γο­ρί­ες για πα­ρά­νο­μη κα­το­χή ό­πλων και υ­πάρ­χει πε­ρί­πτω­ση να κα­τα­δι­κα­στεί σε πο­λυε­τή ποι­νή φυ­λά­κι­σης, ή­θελε να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί για τον ά­δι­κο χαμό ε­νός συ­να­δέλ­φου του. Και μπο­ρεί ο αρχη­γός της α­στυ­νο­μί­ας να δή­λω­σε δη­μό­σια ότι «κα­τά τη γνώ­μη του ο Σαμ­βε­λιάν δεν ή­θε­λε πραγ­μα­τι­κά να α­να­τι­νά­ξει το ε­στιατό­ριο και ό­τι ή­ταν σε κα­τά­στα­ση μέ­θης ό­ταν πή­ρε αυ­τή την πρω­το­βου­λί­α», όμως τα πράγ­μα­τα δεν εί­ναι κα­θό­λου α­πλά.

Α­να­ζη­τώ­ντας τη με­τα­σο­βιε­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α στην Αρ­με­νί­α.

Για ό­λα φταί­ει έ­να… ρού­χο;


Η αρ­χή σε αυ­τό το «ε­κρη­κτι­κό» κουβά­ρι βρί­σκε­ται στα γε­γο­νό­τα που ε­κτυ­λί­χθη­καν στο συ­γκε­κρι­μέ­νο ε­στια­τό­ριο λί­γες ε­βδο­μά­δες πριν την α­πελ­πι­σμέ­νη -και φαι­νο­με­νι­κά παρά­λο­γη- πρά­ξη του α­ντι­συ­νταγ­μα­τάρ­χη. Στις 17 Ιου­νί­ου πέντε νέ­οι στρα­τιω­τι­κοί ια­τροί - οι Ε­ντγκάρ Μι­κο­γιάν, Αρ­κάντι Α­γα­νιάν, Γκα­ρίκ Σογο­μο­νιάν, Αρ­τάκ Μπα­γα­ντιάν και Βα­χέ Α­βε­τιάν γρον­θο­κο­πή­θη­καν ά­γρια σε ση­μεί­ο που ο τε­λευ­ταί­ος κα­τέ­λη­ξε χω­ρίς πο­τέ να βρει τις αι­σθή­σεις του, λό­γω των σο­βα­ρών κρα­νιο­ε­γκε­φα­λι­κών κα­κώ­σε­ων που υ­πέ­στη. Οι υ­πό­λοι­ποι, πα­ρό­τι νο­ση­λεύ­τη­καν και ε­κεί­νοι για μέ­ρες, στά­θη­καν πιο τυ­χε­ροί.

Η αι­τί­α που ο­δή­γη­σε τον τρια­ντα­τριά­χρονο Α­βε­τιάν - πα­τέ­ρα δύ­ο παι­διών - στο θά­να­το, ή­ταν έ­νας κα­βγάς που ξέ­σπα­σε μεταξύ των νε­α­ρών στρα­τιω­τι­κών ια­τρών με τους υ­πεύ­θυ­νους α­σφα­λεί­ας του ε­στια­το­ρί­ου, που α­νή­κει στον βου­λευ­τή του Δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος και πρό­ε­δρο της αρ­με­νι­κής ο­μο­σπον­δί­ας πο­δο­σφαί­ρου Ρου­πέν Χα­ϊ­ρα­πε­τιάν. Ό­πως μά­λι­στα υ­πο­στη­ρί­ζουν τα αρ­με­νι­κά ΜΜΕ, ο ί­διος ο Χα­ϊ­ρα­πε­τιάν πρό­στα­ξε τους σω­μα­το­φύλα­κές του «να δώ­σουν έ­να μά­θη­μα» λό­γω του ό­τι οι νε­α­ροί άν­δρες δεν α­κο­λου­θού­σαν τον εν­δυ­μα­το­λο­γι­κό κώ­δι­κα του υ­περ­πο­λυ­τε­λούς ε­στια­το­ρί­ου του.

Το α­πο­κο­ρύ­φω­μα της ό­λης υ­πό­θε­σης ή­ταν ό­τι ο Ρου­πέν Χα­ϊ­ρα­πε­τιάν συ­νέ­χι­σε να ζει την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά του λες και δεν εί­χε συμ­βεί τί­πο­τα, και ε­νώ οι ια­τροί πά­λευαν α­κό­μη να κρα­τή­σουν τον Α­βε­τιάν στη ζω­ή ε­κεί­νος α­πο­λάμ­βα­νε το τα­ξί­δι του στο Κί­ε­βο μα­ζί με τον πρό­ε­δρο της Αρ­με­νί­ας Σερζ Σαρ­κ­σιάν για να πα­ρα­κο­λου­θή­σει τον τε­λι­κό του ευρω­πα­ϊ­κού πρω­τα­θλή­μα­τος πο­δο­σφαί­ρου. Πα­ράλ­λη­λα αρ­νιό­ταν πει­σμα­τι­κά να κά­νει κά­ποια δή­λω­ση παρ’ ό­λες τις ε­πί­μο­νες ε­ρω­τή­σεις των δη­μοσιο­γρά­φων. Σε μια α­πό τις ε­λά­χι­στες συ­νεντεύ­ξεις που έ­δω­σε το μό­νο που εί­πε ήταν: «Πε­ρι­μέ­νε­τε να πω ό­τι ό­λοι οι υ­πεύθυ­νοι θα τι­μω­ρη­θούν; Φυ­σι­κά και θα τι­μω­ρη­θούν και μά­λι­στα με τις αυ­στη­ρό­τε­ρες ποι­νές που προ­βλέ­πει ο νό­μος. Και τι με αυ­τό ό­μως; Εί­ναι προ­φα­νώς α­δύ­να­τον να φέ­ρου­με τον Βα­χέ πί­σω… Τι μπο­ρώ να πω στην οι­κο­γέ­νειά του; Δεν μπο­ρεί­τε καν να φα­ντα­στεί­τε τα αι­σθή­μα­τά μου». Η α­λή­θεια εί­ναι πως δυ­σκο­λευό­μα­στε…

 

Μα­φί­α και με­τα­σο­βιε­τι­κό κό­μπλεξ


Α­ξί­ζει να α­να­φερ­θεί, ό­τι για τους πε­ρισ­σό­τε­ρους κα­τοί­κους της Αρ­με­νί­ας ό­ταν α­κούν για σω­μα­το­φύ­λα­κες, ο νους τους δεν πά­ει στον Κέ­βιν Κό­στνερ ή στην πα­ρέ­α του Νταρ­τα­νιάν, αλ­λά σε μυώ­δεις ά­βου­λες μη­χα­νές που φο­ρούν χρυ­σές κα­δέ­νες και α­πλά υ­πα­κούν χω­ρίς δεύ­τε­ρη σκέ­ψη στις ε­πιτα­γές των α­φε­ντι­κών τους ό­ταν πρό­κει­ται συ­νή­θως να «συ­νε­τί­σουν» κά­ποιον δύ­σμοι­ρο. Η ύ­παρ­ξη αυ­τών των μπρά­βων ξε­κι­νά­ει ή­δη α­πό την ε­πο­χή της σο­βιε­τι­κής πε­ριό­δου και εί­ναι έ­να φυ­σι­κό πα­ρα­προ­ϊ­όν της δια­φθο­ράς που μα­στί­ζει την πο­λι­τι­κή και με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κή τά­ξη της Αρ­με­νί­ας.

Κά­ποιοι εν­δε­χο­μέ­νως μπο­ρεί να θυ­μού­νται τη δο­λο­φο­νί­α του Μπο­γός Μπο­γο­σιάν που το 2001 ξυ­λο­κο­πή­θη­κε μέ­χρι θα­νά­του στις τουα­λέ­τες της κα­φε­τέ­ριας «Ε­ρε­βάν» α­πό τους σω­μα­το­φύ­λα­κες του τό­τε προ­έ­δρου Ρο­μπέρ Κο­τσα­ριάν. Ο Μπο­γο­σιάν ό­πως λέ­γε­ται πλή­ρω­σε με την ί­δια του τη ζω­ή, την αυ­θόρ­μητη ι­δέ­α του να α­πευ­θυν­θεί στον πρό­ε­δρο λέ­γο­ντάς του «Γεια σου Ρο­μπ», ε­νώ ο θη­ριώ­δης σω­μα­το­φύ­λα­κας Α­γκα­μάλ Χα­ρου­τιου­νιάν - βα­σι­κός κα­τη­γο­ρού­με­νος - «τι­μω­ρή­θη­κε» με δύ­ο χρό­νια φυ­λά­κι­σης με α­να­στο­λή για αν­θρω­πο­κτο­νί­α α­πό α­μέ­λεια.

Τα τε­λευ­ταί­α 8 χρό­νια έ­χει ξε­κι­νή­σει ένας διά­λο­γος για να προ­ω­θη­θεί έ­να σχέ­διο νό­μου που θα θέ­σει έ­να κα­νο­νι­στι­κό πλαί­σιο βά­ση του οποί­ου οι σω­μα­το­φύ­λα­κες θα πρέ­πει να έ­χουν ά­δεια, να έ­χουν λά­βει ε­παγ­γελ­μα­τι­κή εκ­παί­δευ­ση και να α­κολου­θούν έ­ναν συ­γκε­κρι­μέ­νο κώ­δι­κα συ­μπε­ρι­φο­ράς, αλ­λά ως τώ­ρα δεν έ­χει γί­νει κά­τι ου­σια­στι­κό. Ο κα­τά­λο­γος των θυ­μά­των και των «με­μο­νω­μέ­νων πε­ρι­στα­τι­κών» βί­ας και ατι­μω­ρη­σί­ας την ί­δια στιγ­μή ό­μως με­γα­λώ­νει και δεί­χνει ξε­κά­θα­ρα, ό­τι στην Αρ­με­νί­α υ­πάρ­χουν δύ­ο ποι­νι­κοί κώ­δι­κες - έ­νας για τους κοι­νούς πο­λί­τες και έ­νας για όσους έ­χουν σχέ­σεις με τα α­νώ­τε­ρα κλι­μά­κια ε­ξου­σί­ας.

 

Η διε­θνής… «κα­τα­ξί­ω­ση»


Χα­ρακτη­ρι­στι­κή άλ­λω­στε εί­ναι η περί­πτω­ση του κυ­βερ­νή­τη του Σιου­νίκ, Σου­ρέν Χα­τσα­τριάν. Ο ί­διος, αλ­λά και μέ­λη της οι­κο­γέ­νειάς του έ­χουν α­πα­σχο­λή­σει τα ΜΜΕ πά­ρα πολ­λές φο­ρές με τα «κα­τορ­θώ­μα­τά» τους, πά­ντο­τε με τη στή­ρι­ξη υ­ψη­λό­βαθ­μων κυ-βερνη­τι­κών στε­λε­χών και χω­ρίς πο­τέ να τι­μω­ρη­θούν. Το ό­νο­μα του Χα­τσα­τριάν έ­χει λά­βει την «τι­μη­τι­κή διά­κρι­ση» να α­να­φέ­ρεται σε μια σει­ρά α­πό δι­πλω­μα­τι­κά τη­λε­γραφή­μα­τα των Η­ΠΑ.

Ο ε­πι­τε­τραμ­μέ­νος της α­με­ρι­κα­νι­κής πρε­σβείας στην Αρ­με­νί­α Joseph Pennigton, σε έ­να α­πό αυ­τά ανα­φέ­ρει ό­τι «ο κυ­βερ­νή­της του Σιου­νίκ έ­χει μια μα­κρά και ά­ξια α­να­φο­ράς φή­μη κα­κο­ποιού στοι­χεί­ου που κυ­βερ­νά τις μα­κρι­νές νό­τιες ε­παρ­χί­ες με σκλη­ρό­τη­τα» και προ­σθέ­τει «η δυ­να­τό­τη­τα υ­ψη­λό­βαθ­μων στε­λε­χών της Αρ­με­νί­ας - κυ­βερ­νή­τες, δή­μαρ­χοι, στρα­τη­γοί, ο­λι­γάρ­χες, αλ­λά και οι γιοι τους, οι σω­μα­το­φύ­λα­κές τους και οι δο­ρυφό­ροι τους - να βιαιο­πρα­γούν ή α­κό­μη και να δο­λο­φο­νούν τους α­πλούς πο­λί­τες, πα­ρα­μέ­νο­ντας α­τι­μώ­ρη­τοι, α­πο­τε­λεί μια μαύ­ρη σε­λί­δα για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα και γίνε­ται αι­τί­α να ε­νι­σχύ­ε­ται η ορ­γή του λα­ού προς τις πα­γιω­μέ­νες ε­λίτ». Σε έ­να άλ­λο τη­λε­γρά­φη­μά του ση­μειώ­νει, ό­τι «κά­θε χρό­νο φτά­νου­ν πλή­θος κα­ταγ­γε­λί­ες και α­να­φο­ρές που α­φο­ρούν πε­ρι­στα­τι­κά πο­λι­τών που εί­χαν την α­τυ­χί­α να βρε­θούν στο δρό­μο των ο­λι­γαρ­χών και τα ο­ποί­α συ­στημα­τι­κά «σκου­πί­ζο­νται» για να μπουν κά­τω α­πό το χα­λί…»

Η πε­ρί­πτω­ση του Βα­χέ Α­βε­τιάν α­πο­τε­λεί έ­ως τώ­ρα ε­ξαί­ρε­ση ως προς την α­ντί­δρα­ση που προ­κά­λε­σε και τις δια­στά­σεις που πή­ρε, διό­τι ή­δη α­πό την αρ­χή της νο­ση­λεί­ας του, ορ­γα­νώ­θη­καν συ­γκε­ντρώ­σεις δια­μαρ­τυρί­ας και πο­ρεί­ες, ε­νώ η υ­πό­θε­ση έφτα­σε α­κό­μη και στη βου­λή. Ε­κτός α­πό δικαιο­σύ­νη για τον ά­δι­κο χα­μό του νε­α­ρού άν­δρα, το κύ­ριο αί­τη­μα των δια­δη­λω­τών ήταν η α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Αρ­με­νί­ας α­πό τη δι­κτα­το­ρί­α της το­πι­κής ο­λι­γαρ­χί­ας. Και ε­νώ τα πρώ­τα χρό­νια της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Αρ­με­νί­ας, ε­πι­κρα­τούσε σιω­πή γύ­ρω α­πό το ζή­τη­μα των αρ­μενίων ο­λι­γαρ­χών - λόγω του ό­τι ή­ταν έ­να συ­νη­θι­σμέ­νο φαι­νό­με­νο σε ό­λες τις με­τα­σο­βιε­τι­κές πρώ­ι­μες δη­μοκρα­τί­ες - η «πε­ρί­ο­δος χά­ρι­τος» με­τά α­πό δύ­ο δε­κα­ε­τί­ες έ­χει πλέ­ον πα­ρέλ­θει. Ε­άν λοι­πόν η Αρ­με­νί­α θέ­λει να θε­ω­ρεί­ται μια δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα θα πρέ­πει να ελέγ­ξει αυ­τές τις «πε­ρί­ερ­γες» α­ντι­λή­ψεις πε­ρί α­συ­δο­σί­ας και μα­φιό­ζι­κων πρα­κτι­κών της το­πι­κής ε­λίτ. Εί­ναι έ­να χρέ­ος που το οφεί­λει σε ό­λες τις α­δι­κο­χα­μέ­νες ψυ­χές και σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση εγ­γυά­ται το μέλ­λον της.

 

Ραζ­μίκ Α­γα­μπα­τιάν

 

Πηγή: armenika.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Συνέντευξη της Ευρωβουλευτού δρ. Ελένης Θεοχάρους στην αρμενική εφημερίδα ΑΖΑΤ ΟΡ

 
Η ευρωβουλευτής δρ. Ελένη Θεοχάρους συμμετείχε ως παρατηρήτρια στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές της Δημοκρατίας του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόταν το Στεπανακέρτ.

Σαν μέλος διεθνών ανθρωπιστικών οργανισμών συμμετείχε παλαιότερα στις ιατρικές αποστολές ως εθελοντής χειρουργός. Εργάστηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες, στη διάρκεια του πολέμου με το Αζερμπαϊτζάν, φροντίζοντας τραυματισμένους στρατιώτες, παιδιά, πολίτες. Η δρ. Θεοχάρους έχει τιμηθεί με το Χρυσό Μετάλλιο Τιμής του Ναγκόρνο Καραμπάχ, το Χρυσό Μετάλλιο του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, καθώς και με το Πανβαλκανικό Βραβείο του Ιδρύματος Βαρδινογιάννη.

 

 

 

Πρόσφατα επισκεφτήκατε το Στεπανακέρτ, στα πλαίσια των υποχρεώσεών σας ως παρατηρήτρια. Οι κάλπες ανέδειξαν πρόεδρο για δεύτερη φορά τον κ. Πακό Σαχακιάν. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από τον τρόπο διεξαγωγής των εκλογών;

Πήγα πρωτίστως ως προσκυνητής. Σε μια γη λεύτερη και περήφανη.  Οι εκλογές στο Ναγκόρνο Καραμ πάχ έγιναν μέσα σε δημοκρατικό κλίμα. Οι όποιες εντάσεις κατεγράφησαν δεν διαφοροποιούν καθόλου την γενική εκτίμηση. Άλλωστε υπάρχουν κράτη που αναγνωρίζονται διεθνώς και καταγγέλλονται για παρανομίες και παρατυπίες. Ακόμη και οι ΗΠΑ και η  Ρωσία έχουν καταγγελθεί για δημοκρατικά ελλείμματα. Μια δημοκρατία πάντα έχει περιθώρια βελτίωσης. Οι προεδρικές  εκλογές είχαν ξεκάθαρο αποτέλεσμα  που δεν αμφισβητήθηκε. Το Αρτσάχ βρίσκεται στον ορθό δρόμο,  οδεύει προς την Δημοκρατία, την ανάπτυξη, τον εκσυγχρονισμό, την ευημερία .

 

Στο Στεπανακέρτ κατά τη διάρκεια  των προεδρικών εκλογών

Σήμερα μετά από δυο δεκαετίες ανεξαρτησίας, το Αρτσάχ είναι μια δημοκρατική οντότητα με καλοστημένη διοικητική δομή και κράτος πρόνοιας. Εσείς προσωπικά βιώσατε τις δύσκολες μέρες του πολέμου με το Αζερμπαϊτζάν, ως εθελόντρια γιατρός-χειρούργος.
Πως θα περιγράφατε τις ημέρες εκείνες; Τι αλλαγές έχουν επέλθει έκτοτε στη ζωή των κατοίκων;

Θαυμάζω τον νικηφόρο αγώνα των Αρμενίων γα την Ελευθερία, και πάντα εύχομαι να ζήσω αυτό το έπος και στην Κύπρο. Βεβαίως ο πόλεμος είναι σκληρός, και έζησα σκληρές μέρες. Αλλά με αγαλλίαση είδα τις τωρινές αλλαγές. Βεβαίως σκέφτομαι πως μπορείς να ξαναφτιάξεις τις πόλεις και τα χωριά από το μηδέν, όμως δεν μπορείς να σβήσεις τα σημάδια από τις ψυχές των ανθρώπων. Ούτε να σβήσεις από  τη μνήμη  τον ήχο των οβίδων, τον αχό του πολέμου, τον θρήνο. Ούτε να διαγράψεις από το μυαλό σου τον πόνο και τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες οι εν εκστρατεία γιατροί προσπαθούν να κερδίσουν μια ζωή ή μάλλον να αναστείλουν τον θάνατο. Να κερδίσουν  ένα χαμόγελο μέσα στη δίνη του πολέμου. Όταν δεν ξέρεις αν θα ζεις την επόμενη ώρα, εκ των πραγμάτων συνδέεσαι με τους ανθρώπους, γίνεσαι μαζί τους  ένα για πάντα. Πόσο μάλλον όταν σε έχει συνεπάρει και ο Αγώνας τους για τα ίδια ιδανικά για τα οποία κι εσύ αγωνίζεσαι. Σήμερα, χρόνια μετά, το Ναγκόρνο Καραμπάχ ακολουθεί μια λαμπρή πορεία στην οδό της  ανάπτυξης, που θα γίνει ακόμη πιο μεγάλη με την επίλυση του προβλήματος. Μια επίλυση, η οποία μπορεί να προκύψει με δημοκρατικά και διπλωματικά μέσα επί τη βάσει της αρχής της αυτοδιαθέσεως του άρθρου 1 παράγραφος 2 του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Πως κρίνετε τα αποτελέσματα των προσπαθειών της ομάδας Μινσκ, όπου ακόμα το Ναγκόρνο Καραμπάχ δεν συμμετέχει στις διαπραγματευτικές διαδικασίες σαν ενδιαφερόμενη πλευρά;

Η διεθνής κοινότητα οφείλει να αναγνωρίσει το δικαίωμα  της αυτοδιάθεσης για τους Αρμένιους του Ναγκόρνο Καραμπάχ και να πάψει να χαϊδεύει το Αζερμπαϊτζάν, μια κληρονομική δικτατορία που πουλάει  φυσικό αέριο και εξαγοράζει την ανοχή και την υποκρισία πολλών. Μην ξεχνάτε  το παράδειγμα της Λιβύης και των σχέσεων του Καντάφι με την Δύση. Στο Αρτσάχ ζει ένας λαός που απέδειξε ότι δικαιούται τον σεβασμό της διεθνούς κοινότητας και το δικαίωμα να διαχειρίζεται την τύχη του. Καμία συζήτηση και καμία απόφαση δεν μπορεί να παρθεί ερήμην του.  Συνεπώς η ομάδα του Μινσκ, τις ενέργειες της οποίας παρακολουθούσα από κοντά όταν εκπροσωπούσα την Κυπριακή Δημοκρατία ως Βουλευτής στον ΟΑΣΕ, πρέπει  να λάβει υπ όψιν της αυτή την πραγματικότητα.

 

Η έκδοση του δολοφόνου Ραμίλ Σαφάροβ στη χώρα του το Αζερμπαϊτζάν και ακολούθως η υποδοχή του ως “ήρωα” καταδικάστηκαν βέβαια από την διεθνή κοινότητα, δεν ενόχλησαν όμως στο παραμικρό ούτε οικονομικές συμφωνίες, ούτε σχέσεις με το Αζερμπαϊτζάν. Τελικά κατάλαβε η διεθνής κοινότητα τι πραγματικά έγινε;

Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πολλοί το κατάλαβαν και πολλοί μίλησαν αρνητικά για το Αζερμπαϊτζάν και την εγκληματική συμπεριφορά του. Αλλά, γενικότερα, ζήσαμε ξανά το ίδιο φαινόμενο: Η διεθνής κοινότητα να ενεργεί όχι στην βάση της δικαιοσύνης, του διεθνούς δικαίου, του Νόμου και της Ηθικής αλλά στην βάση  των συμφερόντων. Δεν θέλω να πω ότι στο τέλος το δίκαιο γίνεται  συχνά το καταφύγιο ή το όπλο του αδυνάτου, αλλά όταν η  διεθνής κοινότητα ενώ κατανοεί πολύ καλά τι συμβαίνει, αφήνει την  τιμή και αξία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου  να υπερισχύουν των αξιών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, τότε θυμάσαι πά- ραυτα τους στίχους του Βάρναλη,

...όπου ποθεί
Λευτεριά  παίρνει σπαθί.

Και δεν εννοώ φυσικά μόνο τον ένοπλο αγώνα αλλά την εγκατάλειψη της βελούδινης διπλωματίας της γονυκλισίας, των θωπειών, του εξευτελισμού.

Η παραδοσιακή αδελφική σχέση Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν αποκτά συνεχώς νέες μεγαλύτερες και βαθύτερες διαστάσεις. Το Αζερμπαϊτζάν εξοπλίζεται με γοργούς ρυθμούς δαπανώντας τεράστια ποσά, ενώ συνεχώς “ρίχνει λάδι στη φωτιά” με τις πολεμοχαρείς δηλώσεις του Προέδρου της χώρας. Είναι δυνατή μια ειρηνική επίλυση των διαφορών με την αρμενική πλευρά, όταν συγχρόνως υποθάλπεται ο ρατσισμός κατά των Αρμενίων;

Ποιών διαφορών με την Αρμενική πλευρά; Έχουμε κερδίσει κατά κράτος στο πεδίο της μάχης. Ας πάνε να κλαφτούν και να κάνουν το παράπονο τους. Εμείς μοναδικό αίτημα πρέπει να έχουμε την  εφαρμογή της αρχής της Αυτοδιάθεσης και τον  σεβασμό της βούλησης του Λαού. Οι Αζέροι έχουν  χάσει στο πεδίο της μάχης. Κανείς δεν θέλει  έναν άλλο πόλεμο. Θέλουμε την Ειρήνη, συνεπώς η επίλυση του όποιου προβλήματος πρέπει και μπορεί  να εξευρεθεί με  διπλωματικά μέσα.

Ο εξοπλισμός των Αζέρων δεν θα τους βοηθήσει, θα βοηθήσει μόνο τους κατασκευαστές οπλικών συστημάτων.  Αλλοίμονο αν τα όπλα είναι η μόνη οδός. Αν το Αζερμπαϊτζάν και η διεθνής κοινότητα κατανοήσουν ότι μόνο με σεβασμό στην βούληση του λαού μπορεί να επέλθει η ειρήνη, τότε, ναι, νομίζω πως με τις διαπραγματεύσεις  κάποια εδάφη θα πρέπει να  επιστραφούν. Και οι εκτοπισμένοι να επιστρέψουν στα χωριά τους. Μπορεί όμως να γίνει το ίδιο και για το Ναχιτζεβάν; Μπορεί η διεθνής κοινότητα να δώσει απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα; Η διεθνής κοινότητα πρέπει να ενεργοποιηθεί για           να εφαρμοσθεί ανόθευτο το  δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.

Ας έρθουμε στη Κύπρο. Διαβάζουμε στον τύπο για τις προσπάθειες ακραίου εξισλαμισμού των κατεχόμενων της Κύπρου. Χαρακτηριστικά, όλα τα ονόματα των κατεχομένων ελληνικών χωριών αντικαθίστανται  με τουρκικά. Ακόμη περισσότερο,  μαθαίνουμε για συστηματικούς προσηλυτισμούς εφήβων και δημιουργία κλίματος φόβου. Υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης στις ενέργειες αυτές και τι προσπάθειες γίνονται στην κατεύθυνση αυτή;

Δυστυχώς, με τα σημερινά δεδομένα, με την βελούδινη πολιτική και την αδράνεια και ανεπάρκεια δεκαετιών, την ηττοπάθεια και τον ραγιαδισμό, δεν μπορούμε να περιορίσουμε τη δράση της Τουρκίας στα κατεχόμενα. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε την δράση του βαθέως ισλαμικού τουρκικού επεκτατισμού. Αυτό  που κάνουμε είναι να επισημαίνουμε τον κίνδυνο δημιουργίας στην κατεχόμενη Κύπρο  ενός  ισλαμικού δράκου που μονίμως θα απειλεί την σταθερότητα στην Ευρώπη  και μέσω του οποίου η Τουρκία θα μπορεί να εξάγει θρησκευτικό φανατισμό και να διενεργεί παράνομες δοσοληψίες. Αλλά, η κατοχή πρέπει να τερματιστεί και η λύση πρέπει να είναι δημοκρατική. Να στηρίζεται στις αρχές και τις αξίες της ΕΕ, του Διεθνούς Δικαίου, της Αυτοδιάθεσης των Λαών. Εύχομαι και αγωνίζομαι για να ζήσω το Έπος του Ναγκόρνο Καραμπάχ και στο νησί μου.

H Ευρωπαϊκή Ένωση φροντίζει να υπενθυμίζει στην Τουρκία τις υποχρεώσεις της απέναντι της. Πως θα σεβαστεί όμως η Τουρκία τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις όταν συστηματικά καταπατά κάθε αρχή δικαίου; Υπάρχει δυνατότητα - αλλά και πρόθεση - επιβολής μέτρων εις βάρος της;

Η επιβολή κυρώσεων από την ΕΕ προς την Τουρκία έχει δυο όψεις. Η μία αφορά στην ίδια την ΕΕ και η άλλη στην Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία ως κράτος μέλος έχει έννομο συμφέρον για την επιβολή κυρώσεων. Είναι ζήτημα πολιτικής της Κυπριακής Κυβέρνησης η οποία για χάρη των συνομιλιών, που τελικά οδηγούν στη συνομοσπονδία-συνώνυμο της άνευ όρων παράδοσης και τουρκοποίησης του νησιού,  αντί στην απελευθέρωση,  χαϊδεύει την Τουρκία. Προωθεί το ημέρωμα της στρίγγλας, την εξημέρωση του θηρίου,  τον εξευμενισμό. Στην ΕΕ πολλοί έχουν την  ψευδαίσθηση ότι με το καλόπιασμα και ενδίδοντας συνεχώς στις απαιτήσεις της Τουρκίας, η χώρα αυτή θα γίνει διαλλακτικότερη. Το είπα πολλές φορές και το ξαναλέω:  Η Τουρκία κατανοεί μόνο μια γλώσσα : την γλώσσα του κόστους. Σήμερα για παράδειγμα αρνείται να συνομιλεί με την Κυπριακή Δημοκρατία ως Προεδρεύουσα χώρα και παγώνει τις ενταξιακές της διαδικασίες. Η προσβολή δεν είναι μόνο για την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά για την ίδια την ΕΕ. Συνεπώς, το λογικό είναι να επιβάλουμε την  αναστολή των ενταξιακών διαδικασιών μέχρις ότου η Τουρκία εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και  σεβαστεί και αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Υπάρχει το προηγούμενο της Κροατίας όταν οι ενταξιακές της διαδικασίες είχαν διακοπεί για έξι μήνες μέχρις ότου το Ζάγκρεμπ  εκπλήρωσε την υποχρέωση του, που ήταν η παράδοση ενός στρατηγού ύποπτου για διενέργεια εγκλημάτων στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Τι ομοιότητες και τι διαφορές βλέπετε ανάμεσα στις περιπτώσεις της Βόρειας Κύπρου αφ’ ενός και του Ναγκόρνο Καραμπάχ αφ’ ετέρου. Ενώ οι Αζέροι αναγνωρίζουν την ψευδοδημοκρατία της Β. Κύπρου, κάποιοι θεωρούν πως η δημοκρατία του Ναγκόρνο Καραμπάχ αποτελεί και αυτή αντίστοιχη περίπτωση κατοχής εδαφών άλλου κράτους. Για μας, σωστή  θα ήταν η απελευθέρωση της Β. Κύπρου από τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής.

Ποια είναι η δική σας άποψη επί του θέματος;

Οι περιπτώσεις του Ναγκόρνο Καραμπάχ και της κατεχόμενης Κύπρου δεν είναι οι ίδιες. Το Αρτσάχ, όπως και το Ναχιτζεβάν,  “δόθηκαν” στο ανύπαρκτο τότε κράτος του Αζερμπαϊτζάν αυθαίρετα και παράνομα και δικτατορικά. Οι νόμιμοι κάτοικοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι γηγενής συμπαγής αρμενικός πληθυσμός, ο οποίος κατάφερε να διασωθεί και να πολεμήσει για την Απελευθέρωση του και να λευτερωθεί. Αυτό δεν είναι απόσχιση ή κατοχή εδαφών άλλου κράτους , είναι η Θεία Δικαιοσύνη.  Στην κατεχόμενη Κύπρο ο πανάρχαιος γηγενής Ελληνικός πληθυσμός το 1974, μπροστά σε ένα απίστευτο όγκο πυρός εκδιώχθηκε, δολοφονήθηκε, βιάστηκε και αντικαταστάθηκε από μουσουλμάνους εποίκους.

Ζούμε με την εκκρεμότητα της απελευθέρωσης της κατεχόμενης Κύπρου και δεν μπορούμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας αυτή την εκκρεμότητα.  Με έχουν κατηγορήσει ανοήτως ότι στηρίζοντας το Αρτσάχ,  υποστηρίζω ένα αποσχιστικό κίνημα. Φυσικά δεν είναι αποσχιστικό κίνημα η απελευθέρωση του Καραμπάχ, όπως δεν θα είναι απόσχιση από την Τουρκία η απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

 


 

Η δρ. Ελένη Θεοχάρους γεννήθηκε στο Κάτω Αμίαντο, επαρχία Λεμεσού, στην Κύπρο. Είναι εκλεγμένο μέλος της Κυπριακής Βουλής των Αντιπροσώπων από το 1991.

Έλαβε το πτυχίο της στην Ιατρική και Φιλοσοφία από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην παιδοχειρουργική στο Μάντσεστερ και το Παρίσι.

Έλαβε τον τίτλο του Δόκτωρα Φιλοσοφίας από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Η δρ. Θεοχάρους έχει πλούσιο κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο. Σαν μέλος διεθνών ανθρωπιστικών οργανισμών συμμετείχε σε μεγάλο αριθμό ιατρικών και άλλων αποστολών σε εμπόλεμες ζώνες, στη Βοσνία, το Κουρδιστάν, την Παλαιστίνη, την Αρμενία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ, το Κοσσυφοπέδιο, και το Αφγανιστάν. Εργάστηκε εντατικά ανακουφίζοντας θύματα πολέμου, φτώχειας, πείνας, διδάσκοντας σε τοπικά ιδρύματα, δίνοντας διαλέξεις και δουλεύοντας με τοπικές αρχές και μη κυβερνητικούς οργανισμούς.

Ως διευθύντρια των Περιβαλλοντικών έργων του International Hilfsfodns η δρ. συντονίζει, διευθύνει και συμμετέχει σε έργα εναντίον της απερήμωσης και της πείνας μέσω έργων για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος στην Έρημο Γκόμπι (Εσωτερική Μογγολία), Τσικομπέτζι (Ζιμπάμπουε), Έρημο Μπακάνας (Καζακστάν), Μεντόζα (Αφγανιστάν), και αλλού.

Είναι επίτιμη  πρόεδρος του οργανισμού “Γιατροί του Κόσμου-Κύπρος”.

Η δρ. Θεοχάρους έχει εκδώσει μεγάλο αριθμό ποιητικών έργων σε διάφορες γλώσσες, σε Λευκωσία, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χιλή, Αμστερνταμ και τη Μόσχα.

Έχει βραβευθεί δυο φορές με το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης.

Είναι επίτιμη διδάκτωρ των πανεπιστημίων του Μινσκ και της Σικτιβκάρ.

 

 

Πηγή: azador.gr

 

Διαβάστε περισσότερα...

Πως κατέστρεψε τη διπλωματία της Τουρκίας ο επικίνδυνός της ΥΠΕΞ.

Δεν είναι μόνο…. μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας (κατά τον Έντουαρντ Λούτβακ και τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου), αλλά και άκρως επικίνδυνος… εκτός από «φίλος» του δικού μας υπουργού Εξωτερικών, Δημήτρη Αβραμόπουλου. Ο λόγος για τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, αφού μέσα στο μικρό σχετικά διάστημα κατά το οποίο έχει τα ινία της τουρκικής διπλωματίας κατάφερε το ακατόρθωτο, να προκαλέσει την εχθρότητα σε ΟΛΕΣ τις γειτονικές με την Τουρκία χώρες.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Για του λόγου του αληθές ας κάνουμε έναν σύντομο αλλά αρκετά διαφωτιστικό απολογισμό των «επιτυχιών» του Νταβούτογλου, μέσα από έναν γύρο στα σύνορα της Τουρκίας, ξεκινώντας από τον Καύκασο:

Γεωργία: Η Τουρκία αποτελεί στην ουσία τη χώρα η οποία «φούσκωσε» τα μυαλά του Μιχαήλ Σαακασβίλι με αποτέλεσμα να τον οδηγήσει στο απονενοημένο του 2008, την επίθεση κατά των ρωσικών θέσεων στη Νότια Οσετία. Φυσικά τότε ο Αχμέτ Νταβούτογλου δεν βρισκόταν στην ηγεσία της τουρκικής διπλωματίας, αλλά αποτελούσε τον κύριο σύμβουλο και μέντορα των νεοθωμανικών πολιτικών του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Όπως είναι φυσικό, οι Γεωργιανοί από τότε το φυσάνε και δεν κρυώνει με την Άγκυρα, παρά το «φλερτ» μαζί της αφού «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος». Δηλαδή, μιλάμε για «δύο σε ένα»! Εκτός από τα προβλήματα με τη γεωργία, κατόρθωσε να στρέψει και τη Ρωσία εναντίον της. Μοναδικό επίτευγμα. Θαυμαστό. Η πρόσφατη δε ανάρτηση του «defence-point.gr» αναφορικά με τη καχυποψία πλέον των Γεωργιανών αναφορικά με την καταλογιζόμενη ως αυτοκρατορική συμπεριφορά των γειτόνων τους είναι χαρακτηριστική της κατάστασης.

Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν: Εδώ έχει γελάσει και ο κάθε πικραμένος με τα καμώματα της Άγκυρας, η οποία εδώ μετά τον πόλεμο του 2008, έντρομη από την ευκολία καθόδου των Ρώσων προς τα σύνορά της, με αφορμή τις εθνοτικές συγκρούσεις στη περιοχή, αποφάσισε να κάνει το πολυδιαφημισμένο άνοιγμα προς το Ερεβάν το οποίο κατάφερε να αποξενώσει τα… ξαδέρφια στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά στην ουσία να κάνει και… «μια τρύπα στο νερό» με την Αρμενία, με αποτέλεσμα η παταγώδης διπλωματική αποτυχία στο θέμα να δημιουργήσει μεγαλύτερο χάσμα στις Τουρκο-Αρμενικές σχέσεις, πέρα της παροδικής – έστω – σοβαρής επιδείνωσης των σχέσεων με το Αζερμπαϊτζάν. Ούτε αυτά τα τουρκικά «κόλπα» εκτίμησε και πολύ το Κρεμλίνο…

Ας περάσουμε τώρα σε πιο… ειδυλλιακές περιοχές όπως αυτή της Μέσης Ανατολής και της εύφορης ημισελήνου:

Ιράν: Η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί μνημείο υποκρισίας και αποτυχίας της τουρκικής διπλωματίας, αφού ενώ εδώ και χρόνια η Άγκυρα στην ουσία «παρενοχλούσε» τη Δύση με βάση τη… στρατηγική συμμαχία της με την Τεχεράνη. Ποιος να ξεχάσει την πρωτοβουλία που πήρε η Τουρκία μαζί με τη Βραζιλία αναφορικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, η οποία χωρίς να φέρει αποτελέσματα δημιούργησε μεγάλα προβλήματα και με τη Δύση! Τώρα η κατάσταση φαίνεται να έχει μεταβληθεί άρδην, αφού Ιράν και Τουρκία εκφράζουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις αναφορικά με το θέμα της Συρίας, ενώ η λυκοφιλία συνεχίζεται. Από τη μια το Ιράν απειλεί να πλήξει το τουρκικό έδαφος σε περίπτωση επίθεσης των Ισραηλινών ή του ΝΑΤΟ και από την άλλη κλείνει το μάτι στην Άγκυρα, λέγοντας «εδώ είμαι εγώ» όταν το PKK τινάζει στον αέρα τον αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου από την Ισλαμική Δημοκρατία στην Τουρκία.

Ιράκ: Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν γελάει ο κάθε πικραμένος αλλά… κλαίει, αφού ενώ η Άγκυρα το 2003 παραλίγο να έρθει σε σύγκρουση με τη Δύση αναφορικά με την απαγόρευση χρήσης του εδάφους της για επίθεση από βορρά στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου, που θα γλίτωνε χρόνο, χρήμα και ενδεχομένως ζωές, σήμερα έχει καταφέρει με τα καμώματά της στο Βόρειο Ιράκ, να ενδυναμώσει αυτούς που πριν από λίγο καιρό δεν αναγνώριζε ούτε καν ως εθνότητα, τους Κούρδους και να υποσκάψει αυτούς που υποστήριζε πριν από λίγο καιρό, για να «συγκρατούν» τους Κούρδους, δηλαδή τη κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης. Αποτέλεσμα είναι οι Κούρδοι να αισθάνονται ακόμα πιο ισχυροί και οι Άραβες να θέλουν να διακόψουν ακόμα και τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη Τουρκία.

Συρία: Για μία σειρά πολύπλοκων γεωπολιτικών λόγων, τους οποίους έχουμε αναλύσει στο «defence-point.gr» η Άγκυρα είναι έτοιμη ακόμα και να εισβάλει στη Συρία με αποτέλεσμα να πυροδοτήσει μία πολύ επικίνδυνη πολεμική αντιπαράθεση. Λίγα χρόνια πριν, Ερντογάν και Άσαντ τα λέγανε καλοκαιράκι στο Μποντρούμ και τώρα ο Τούρκος θέλει να βάλει τον Σύρο… στο μποντρούμ(ι)!

H κατάσταση δεν είναι όμως καλύτερη και στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια:

Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα: Για τη συγκεκριμένη περίπτωση κάθε σχόλιο, πέραν των καθημερινών αναρτήσεων και αναλύσεων περιττεύει. Ας μη μας ξεγελά το φιλικό γελάκι… του Δημητράκη (ο ΥΠΕΞ Αβραμόπουλος), ο υπουργός μας, ως γνήσιος διπλωμάτης, γενικώς χαμογελά και είναι χαρούμενος. Πως και δεν κανόνισε και αυτός καμία «κόκκινη τηλεφωνική γραμμή» (έχουμε χάσει το λογαριασμό πόσες φορές το έχουμε ακούσει) με τον Νταβούτογλου, όπως ο Παναγιωτόπουλος με τον Ισμέτ Γιλμάζ;

Βουλγαρία: H Σόφια βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με τη Γεωργία, αφού βλέπει τη δραστηριότητα της τουρκικής μειονότητας ως το μακρύ χέρι της Τουρκίας στο έδαφός της το οποίο και εποφθαλμιά σφόδρα.

Προς τον Βορρά, μήπως τα πάμε καλύτερα;

Ρωσία: Και εδώ φτάνουμε στο πλέον ενδιαφέρον θέμα, αφού παρότι η Άγκυρα εξαρτάται εμπορικά και ενεργειακά από τη Μόσχα, σε μία σειρά από θέματα (όπως για παράδειγμα η Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν (σε σχέση με την Αρμενία αλλά και τους αγωγούς), η Τσετσενία, ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός, η αντιπυραυλική ασπίδα και θέματα ΝΑΤΟ, ο ενεργειακός ανταγωνισμός και η Συρία) της συμπεριφέρεται από άκρως ανταγωνιστικά έως και ανοιχτά εχθρικά. Δεν είναι τυχαίο πως οι Ρώσοι ενισχύουν όλο και περισσότερο τις δυνάμεις τους στον Καύκασο αλλά και γενικά στα νότια της χώρας και στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, ούτε είναι τυχαίες οι προειδοποιήσεις της Τουρκίας αναφορικά με το θέμα της Συρίας. Γι’ αυτό φαίνεται πως βαρέθηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ακύρωσε το ταξίδι του στην Τουρκία.

Και όμως υπάρχουν και επιτυχίες:

Είναι χαρακτηριστικό πως οι μόνες χώρες με τις οποίες η Τουρκία φαίνεται να διατηρεί σχέσεις «ανέφελες» είναι ο Λίβανος, η Ρουμανία και η Ουκρανία, οι οποίες όμως λόγο ευρύτερων γεωπολιτικών ισορροπιών είτε δεν μπορούν να επηρεάσουν την διαμορφούμενη κατάσταση είτε θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν τις επιλογές άλλων δρώντων, όπως για παράδειγμα η Ουκρανία δεν θα είναι δυνατόν να εναντιωθεί σε μία κίνηση της Ρωσίας κατά της Τουρκίας.

Κλείνουμε το συγκεκριμένο… «τουρ», επισημαίνοντας πως όλα τα παραπάνω κατορθώματα, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε το Κουρδικό, τους Αλεβίτες, και τη σύγκρουση με τους Κεμαλικούς και τον στρατό στο εσωτερικό, αλλά και η κατάρρευση των συνομιλιών με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελούν επιτεύγματα της ιδεολογίας του νεοθωμανισμού, ή των επιλογών του ιδίου του Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος στις περισσότερες των περιπτώσεων το μόνο που κάνει είναι να τρέχει πίσω από γεγονότα που ο ίδιος έχει προκαλέσει, προσποιούμενος ότι διαμορφώνει της εξελίξεις…

Με λίγα λόγια, η εμπειρία του νεοθωμανισμού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως άκρως επικίνδυνη για τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής που προσδιορίζεται από τον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος, για τα συμφέροντα της Δύσης και της Ρωσίας (σε κάποιες των περιπτώσεων αυτά επηρεάζονται αρνητικά… ταυτοχρόνως, ναι και όμως γίνεται).

Απειλή υφίσταται και για τη σταθερότητα της ίδιας της Τουρκίας, που έχει δημιουργήσει μία τέτοια κατάσταση η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα πολύ λίγοι στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο, να λυπηθούν εάν πάθει κάποιο… ατύχημα (για παράδειγμα, η Χεζμπολάχ, ο Γκρουέφσκι της ΠΓΔΜ, καθώς και κάποιοι εθνικιστές Αλβανοί).

Τούτων λεχθέντων καθίσταται προφανές γιατί δεν θεωρήσαμε σκόπιμο να καλύψουμε δημοσιογραφικά την επίσκεψή του στην Ελλάδα.

 

 

Πηγή: defence-point.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Την τύχη επικαλέστηκε ο Αρμένιος προπονητής

Το εγκώμιο της αντιπάλου του, Ιταλίας, έπλεξε ο Βαρντάν Μινασιάν, προπονητής της Αρμενίας, στη συνέντευξη Τύπου την παραμονή του αγώνα για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Ο Μινασιάν δήλωσε θαυμαστής του Τσέζαρε Πραντέλι, τόνισε πως οι Ιταλοί ξέρουν να παίρνουν το αποτέλεσμα που θέλουν, ενώ για τη δική του ομάδα είπε πως θα παλέψει για ένα θετικό αποτέλεσμα.  Η προκριματική φάση του Μουντιάλ της Βραζιλίας συνεχίζεται την Παρασκευή με την 3η αγωνιστική. Για τον 2ο όμιλο η Αρμενία υποδέχεται την Ιταλία, σε ένα παιχνίδι που έχει ξεκάθαρο φαβορί, αν λάβουμε υπόψη όσα είπε ο προπονητής των γηπεδούχων, Βαρντάν Μινασιάν, στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου της παραμονής του ματς.

«Η Ιταλία είναι μια μεγάλη ομάδα, πάντα ήταν. Ο προπονητής της είναι ένας σπουδαίος τεχνικός, πολύ καταρτισμένος και διαβασμένος. Είναι από τους καλύτερους προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο της ομάδας. Έχει καταφέρει να κάνει την Ιταλία πολύ επικίνδυνη, αφού τώρα πια δεν στηρίζεται στην άμυνά της, μόνο, αλλά έχει επιλογές και στην επίθεση. Είναι το μεγάλο φαβορί του αγώνα», τόνισε ο Μινασιάν.

Η ομάδα του, όμως, δεν θα κατέβει στο γήπεδο για να χάσει. «Ασφαλώς και έχουμε κάποιες πιθανότητες. Λίγες, βέβαια, αλλά έχουμε. Αν θέλουμε να πάρουμε τη νίκη πρέπει να ελπίζουμε σε μια τέλεια απόδοση από τη μεριά μας και σε κακή από τους Ιταλούς. Και πάλι ίσως να μην φτάνει. Δεν θα έλεγα όχι σε μια γερή δόση τύχης», είπε γελώντας ο Αρμένιος.  Στο ματς με τη Μάλτα, η Ιταλία δεν «μάγεψε» με την απόδοσή της και η νίκη της με 2-0 αποδεικνύει κάτι τέτοιο. «Δεν με παραπλανεί το σκορ. Αν η Ιταλία χρειαζόταν περισσότερα γκολ θα τα πετύχαινε. Οι Ιταλοί έχουν μια μοναδική ικανότητα. Αν θέλουν ισοπαλία, παίρνουν ισοπαλία. Αν θέλουν νίκη, βάζουν ένα γκολ και παίρνουν τη νίκη. Είναι χαρακτηριστικό τους αυτό», σημείωσε ο Μινασιάν.

Κώστας Κουκάρας

Πηγή: sport-fm.gr
Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι