Menu

«Μπορείς να κλέψεις ένα άγαλμα, αλλά όχι την καταγωγή μου»

Κίνημα για την επιστροφή των αγαλμάτων στην Ελλάδα σαρώνει το διαδίκτυο

Σε μία συγκινητική πρωτοβουλία προέβη ο μουσικοσυνθέτης και φωτογράφος Ares Καλογερόπουλος, ο οποίος διαμένει και δραστηριοποιείται στο Όλντενμπουργκ της βόρειας Γερμανίας.

O δημοφιλής μουσικοσυνθέτης επιστράτευσε τη φαντασία και το ταλέντο του στη δημιουργία ενός βίντεο και επικεντρώθηκε σε ένα στόχο: Στην επιστροφή των κλεμμένων ελληνικών αγαλμάτων που φιλοξενούνται σε μουσεία του εξωτερικού… στην πατρίδα τους.

Στο βίντεο παρουσιάζεται ο Περικλής με λεζάντα «Είμαι Έλληνας και θέλω να επιστρέψω στην πατρίδα μου», η Καρυάτιδα που αναφωνεί «Οι αδερφές μου είναι στην Ελλάδα», ενώ εκείνη φιλοξενείται σε βρετανικό μουσείο.
Διαβάστε περισσότερα...

Αρμενική Γενοκτονία - Πως η πολιτική εκπορνεύει την Ιστορία

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ.)

 

Η απόφαση της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής να στείλει στην ολομέλεια του σώματος την πρόταση για αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας έχει φέρει, εκ νέου, στην επιφάνεια το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται στις ΗΠΑ ζητήματα που έχουν να κάνουν με την πολιτικοποίηση της Ιστορίας.

Κατά το παρελθόν, το ζήτημα της Αρμενικής Γενοκτονίας απασχόλησε ακόμη τρεις φορές την Αμερικανική βουλή. Το 1975 και το 1985, παρόμοια ψηφίσματα της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων για αναγνώριση της Γενοκτονίας απερρίφθησαν από την ολομέλεια, ενώ το 2000 η πρόταση (Η.Res.596) απεσύρθη αιφνιδίως από τον τότε πρόεδρο της Βουλής, Ντένις Χάστερτ, για να αποκαλυφθεί αργότερα (2005) από την πρώην υπάλληλο του FBI, Σιμπέλ Έντμοντς, μέσω ηχητικών ντοκουμέντων που προήλθαν από παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, ότι ο πρόεδρος της Αμερικανικής Βουλής έλαβε το ποσό των 500.000 δολαρίων, υπό τη μορφή της εισφοράς για την προεκλογική του εκστρατεία, προτού προχωρήσει στην απόσυρση της πρότασης.

Αυτή η αλυσίδα πολιτικοδιπλωματικής συμπεριφοράς από τις Αμερικανικές κυβερνήσεις είναι στενά συνυφασμένη με την, από δεκαετίες, συστηματική προσπάθεια της Τουρκίας να αποτρέψει, τη μοιραία για την ίδια, αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την Ουάσιγκτον.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, η δεύτερη γενιά των Αρμενίων που επεβίωσαν της γενοκτονίας του 1915 άρχισε μία συντονισμένη προσπάθεια σε δύο κυρίως πεδία: στην συστηματική οργάνωση κάθε Απρίλιο ανοιχτών εκδηλώσεων, που δεν περιορίζονταν μόνο στους κύκλους των Αρμενίων, (πολιτικών μνημοσύνων, διαλέξεων κτλ.) για τη Γενοκτονία και στην προβολή των ιστορικών τεκμηρίων της (με την επανέκδοση παλαιότερων έργων ή την κυκλοφορία νέων).
Η αντίδραση της Τουρκίας ήταν άμεση. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ολοκληρώθηκε ο εξοβελισμός από τα σχολικά βιβλία της χώρας της αρμενικής παρουσίας από την ιστορία της Μικράς Ασίας, ακόμη και της βυζαντινής περιόδου. Από την άλλη, γενικεύτηκε η ηρωοποίηση των Νεότουρκων που ενέχονταν στη Γενοκτονία, ιδιαίτερα του πρωτεργάτη της Ταλαάτ Πασά. Στο εξωτερικό οι τουρκικές αντιδράσεις αρχικά απέβλεπαν στη ματαίωση του επίσημου χαρακτήρα των αρμενικών εκδηλώσεων του Απριλίου, ώστε να επανέλθουν στην προγενέστερη περιθωριοποίησή τους στον μικρόκοσμο των παροικιών.

Το πιο σημαντικό βήμα που επεχειρήθη από την Άγκυρα ήταν η τακτική των κατευθυνόμενων κρατικών ιστορικών εκδόσεων που διοχετεύονταν σε δημοσιογραφικούς και πανεπιστημιακούς κύκλους προκειμένου να εξουδετερωθεί η ευρεία γνωστοποίηση των τεκμηρίων της Γενοκτονίας. Επίσης, μετά την τουρκική εισβολή  στην Κύπρο το 1974, οι αρμενικές πρωτοβουλίες χαρακτηρίσθηκαν «ελληνικές μηχανορραφίες» που απέβλεπαν να πλήξουν την διεθνή εικόνα της Τουρκίας. Η ιστοριογραφική αντεπίθεση συνεχίστηκε τη δεκαετία του '70 με «ανεπίσημες» πια εκδόσεις τούρκων ιστορικών (Karal, Uras, Sonyel κ.ά.), που συνδυάζουν τις διαθέσιμες σε αυτούς οθωμανικές πηγές με σαφώς επιλεγμένες δυτικοευρωπαϊκές αρχειακές μαρτυρίες. Στηριζόμενη η Άγκυρα στην επιχειρηματολογία των έργων αυτών ¬ σε συνδυασμό βέβαια με άλλες διπλωματικές μεθοδεύσεις της ¬ κατάφερε να επιτύχει το 1978 την τελική απάλειψη μιας καθαρά ιστορικής αναφοράς στις αρμενικές σφαγές που είχε περάσει στις εισηγήσεις της Υποεπιτροπής των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ το 1973 και το 1975. Σε αντιστάθμισμα, οι Αρμένιοι προσέφυγαν στο Διαρκές Δικαστήριο των Λαών, το οποίο, ύστερα από καταθέσεις ιστορικών και νομικών, κατέληξε το 1984 σε μια απόφαση που δικαιώνει τους «ενάγοντες». Η απόφαση αυτή είχε συμβολικό μόνο χαρακτήρα.
Οι πιο συστηματικές προσπάθειες τις Άγκυρας, προκειμένου να επιβάλει την τουρκική εκδοχή όσον αφορά την ιστορία της Γενοκτονίας, έγιναν στις ΗΠΑ. Θεωρώντας ότι η εγχώρια ιστοριογραφία επέφερε κορεσμό και άρχισε να γελοιοποιείται, στράφηκε σε δαπανηρότερες αλλά λυσιτελέστερες μεθοδεύσεις: με γενναιόδωρες χορηγίες ¬ μέσω του ιδρυμένου για τον σκοπό αυτό, από το 1982, Ινστιτούτου Τουρκικών Σπουδών της Ουάσιγκτον ¬ επιχορήγησαν πολλά ερευνητικά προγράμματα και «υπηρεσίες» δεκάδων καθηγητών της οθωμανικής και σύγχρονης τουρκικής και Ιστορίας σε αμερικανικά πανεπιστήμια.

Τα κέρδη της επένδυσης αυτής δεν άργησαν να φανούν: όταν τον Απρίλιο του 1985 οι Αρμένιοι προσπάθησαν να επιτύχουν απόφαση του αμερικανικού Κογκρέσου η οποία να καθιέρωνε την 24η Απριλίου ως ημέρα μνήμης των θυμάτων της αρμενικής γενοκτονίας, 69 επιστήμονες, που εκπροσωπούσαν 47 ακαδημαϊκά ιδρύματα των ΗΠΑ, απηύθυναν ¬ με πληρωμένες καταχωρίσεις στους «New York Times» και στη «Washington Post» ¬ ανοιχτή δήλωση προς τη Βουλή των Αντιπροσώπων ζητώντας την απόρριψη μιας τέτοιας απόφασης. Το βασικό επιχείρημά τους ήταν ότι τα γεγονότα της «υποτιθέμενης» Γενοκτονίας (alleged genocide) ήταν αμφιλεγόμενα· συνεπώς η εκτίμησή τους ανήκε μόνο στους αρμόδιους ιστορικούς, δηλαδή στους ίδιους, που αυτοαναγορεύονταν σε καθαυτό ειδικούς για το θέμα. Με άλλα λόγια υποστήριζαν ότι η απόφαση του Κογκρέσου θα ήταν καθαρώς πολιτική για ένα θέμα που μόνο επιστήμονες θα μπορούσαν να αποφασίσουν. Στην τελική απόρριψη του αρμενικού αιτήματος (που επαναλήφθηκε και το 1987) συνετέλεσε βέβαια η παρέμβαση της τότε κυβέρνησης Ρήγκαν και των μανδαρίνων του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, που αιτιολογήθηκε με τις πασίγνωστες πια και στερεότυπες αναφορές στην προστασία των αμερικανικών συμφερόντων, στον γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή κ.ά. Ωστόσο τα δημοσιεύματα εκείνα λειτούργησαν ως άλλοθι πολλών μελών του Κογκρέσου που απέσυραν την υποστήριξή προς τη φιλοαρμενική πρόταση.

 

 

Πηγή: antibaro.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τουρκοναζισμός: Η νέα απειλή για την ανθρωπότητα

O νέος τουρκοναζισμός με αποδείξεις: Το ένα πλακάτ γράφει "Ασφυκτιούμε στα σημερινά σύνορα" και το άλλο λέει: "Σήμερα στο Ταξίμ, αύριο στο Εριβάν. Μια βραδιά θα έλθουμε ξαφνικά". Αυτά στην εκδήλωση μνήμης που διοργάνωσε και πλήρωσε με αρκετά εκατομμύρια δολάρια το κυβερνητικό κόμμα ΑΚΡ, με ομιλητή τον ισλαμο-τουρκο-ναζί, υπουργό εσωτερικών!

Του Σάββα Καλεντερίδη
Ακριβώς τις ώρες που το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γαλλίας εξέταζε την ένσταση που υπέβαλαν Γάλλοι γερουσιαστές και βουλευτές, για την ακύρωση του νόμου ποινικοποίησης της άρνησης της Γενοκτονίας που ψηφίστηκε από την βουλή και τη γερουσία, η τουρκική κυβέρνηση, το τουρκικό κράτος, χέρι-χέρι με το παρακράτος, στις 27 Φεβρουαρίου 2012 διοργάνωναν για πρώτη φοράεκδήλωση μνήμης της «γενοκτονίας του Χοτζαλί», όπως ονομάζουν το θάνατο 613 Αζέρων, που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της μάχης που έγινε μεταξύ Αρμενίων και Αζέρων για τον έλεγχο της πόλης Ασκεράν-Χοτζαλί, του Ναγκόρνο Καραμπάγ, στις 26 Φεβρουαρίου 1992.
Η εκδήλωση έγινε στην πλατεία Ταξίμ* της Κωνσταντινούπολης, εκεί που το τουρκικό βαθύ κράτος διοργάνωνε με τους εγκάθετους της παρακρατικής οργάνωσης «Η Κύπρος Είναι Τουρκική» (Kıbrıs Türktür), τις διαδηλώσεις για το Κυπριακό, που κατέληξαν στο πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης, την 6-7 Σεπτεμβρίου 1955.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα απλό μνημόσυνο, που γίνεται στα πλαίσια της αλληλεγγύης των Τούρκων προς τους Αζέρους αδελφούς τους. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αφού στην εκδήλωση κυριάρχησαν συνθήματα και πανκαρτ φυλετικού τουρκοναζιστικού μίσους, όπως «Σήμερα στο Ταξίμ, αύριο στο Εριβάν», «Ένα βράδυ θα έλθουμε ξαφνικά»**, «Όλοι είστε Αρμένιοι, όλοι είστε μπάσταρδοι»***, «Ο θάνατος εκείνου που σκοτώνει Τούρκο, είναι τρομερός», «Ο Τούρκος δεν έχει κανέναν φίλο εκτός από Τούρκους», «Αν κάναμε πραγματική γενοκτονία, δεν θα ζούσε ούτε ένας Αρμένιος» και άλλα τέτοια.
Ακόμα και το γεγονός αυτό θα μπορούσε να έχει διαφορετική σημασία, αν την διοργάνωση της εκδήλωσης δεν την είχε αναλάβει επιτροπή ελεγχόμενη από το κυβερνητικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και αν δεν συμμετείχε στην εκδήλωση ως ομιλητής ο ίδιος ο υπουργός εσωτερικώνΙδρίς Ναΐμ Σαχίν (İdris Naim Şahin), γνωστός για τις σκληρές τουρκο-ισλαμικές απόψεις και θέσεις. Για όσους αναρωτιούνται τί είπε κατά την ομιλία του ο Τούρκος πολιτικός, ο οποίος σημειωτέον είναι και ο επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπεύθυνος υπουργός, μεταφράζουμε επί λέξει:
«Εκείνο το αίμα χύθηκε τότε, όμως δεν τελείωσε η εκδίκησή μας. Όσο ζει το τουρκικό έθνος, θα πάρουμε την εκδίκησή μας για εκείνο το αίμα. Αυτό θα το αναλάβει αποκλειστικά ο τουρκικός κόσμος. Κάθε γεγονός, εξέλιξη στο Αζερμπαϊτζάν, αφορά άμεσα την Τουρκία και το τουρκικό έθνος. Η χαρά και ο πόνος του Αζερμπαϊτζάν, είναι χαρά και πόνος της Τουρκίας. Όποιος χύνει αίμα τουρκικό το πλήρωσε και θα το πληρώσει».
Να σημειωθεί ότι στην εκδήλωση, που στήριξε με δήλωσή του ο ίδιος ο πρωθυπουργός Ερντογάν, χαρακτηρίζοντας τα συνθήματα που κυριάρχησαν ως μεμονωμένα, προσήλθαν Τούρκοι ισλαμο-εθνικιστές από πολλές πόλεις της Τουρκίας, με λεωφορεία που κανείς δεν γνωρίζει ποιος μίσθωσε. Επίσης, συμμετείχε και ομάδα 150 νεαρών που φορούσαν λευκό μπερέ, όπως ο Ογούν Σαμάστ, ο νεαρός δολοφόνος του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ, που έδρασε με την καθοδήγηση του τουρκικού βαθέος κράτους,!
Για όσους αναρωτιούνται γιατί η Τουρκία θυμήθηκε μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια και έκανε για πρώτη φορά ημιεπίσημη εκδήλωση για την πτώση και τη σφαγή του Ασκεράν-Χοτζαλί φέτος, να υπενθυμίσουμε ότι η Άγκυρα φοβάται ότι το 1915, που είναι η 100ή επέτειος της σφαγής 1,5 εκατομμυρίων Αρμενίων, αρκετές χώρες θα προχωρήσουν στην αναγνώριση της Γενοκτονίας, φέρνοντας σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την Τουρκία. Μάλιστα, για να αντιμετωπίσει από ισχυρότερη θέση το επερχόμενο κύμα, διοργάνωσε την ως άνω εκδήλωση μίσους, στα πλαίσια συμφωνίας που έκανε με το Αζερμπαϊτζάν για να ακολουθήσουν οι δυο χώρες κοινή στρατηγική, που θα αποσκοπεί στην μη αναγνώριση της Γενοκτονίας και την ανάδειξη των αζερικών θέσεων στο θέμα του Ναγκόρνο Καραμπάγ. Και για να μην θεωρηθεί ότι η λυσσώδεις προσπάθειες που κάνει η Άγκυρα για να σταματήσει τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι απλά μια υπόθεση προστασίας της δημόσιας εικόνας των Τούρκων και της Τουρκίας, να υπενθυμίσουμε ότι το τουρκικό κράτος και η τράπεζα Ζιραάτ -ναι, αυτή που κάνει πολιτική στην Ελλάδα- «διαχειρίζονται» από το 1915 τις καταθέσεις και τις περιουσίες των δολοφονηθέντων και εκτοπισθέντων Αρμενίων, η αξία των οποίων ανέρχεται σε πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, πέραν την πολιτικής διάστασης που έχει το θέμα.
Τέλος, να σημειώσουμε ότι την ώρα που τελείωνε η εκδήλωση τουρκοναζιστικού μίσους που διοργανώθηκε από την τουρκική κυβέρνηση, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γαλλίας επέστρεφε τον νόμο που ποινικοποιούσε την άρνηση της Γενοκτονίας στην κυβέρνηση Σαρκοζί, ο οποίος δήλωσε ότι θα επαναφέρει προς ψήφιση νέο νόμο, με βάση τις παρατηρήσεις του δικαστηρίου.
Ο αγώνας μεταξύ των θυμάτων και των θυτών, των δυνάμεων του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας από τη μια πλευρά και του τουρκοναζισμού από την άλλη συνεχίζεται, με τους Αρμενίους, του Έλληνες, τους Ασσυρίους, τους Κούρδους και το σύνολο του πολιτισμένου κόσμου να έχει εναποθέσεις τις ελπίδες του στον κυριότερο υποστηρικτή αυτού του νεοναζιστικού τέρατος, την Ουάσιγκτον, η οποία αναμένεται κάποια στιγμή να ξυπνήσει και θα αντιληφθεί το τραγικό λάθος στο οποίο υποπίπτει κατά συρροήν, δημιουργώντας το επόμενο μεγάλο πρόβλημα της περιοχής αν όχι της ανθρωπότητας!
*Η πλατεία πήρε το όνομα από το σύνθημα «Ταξίμ» (στα τουρκικά σημαίνει διαμελισμός) που φώναζαν οι Τούρκοι παρακρατικοί το 1954-55, όταν ζητούσαν το χωρισμό της Κύπρου σε ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό τομέα.
**Το σύνθημα «Ένα βράδυ θα έλθουμε ξαφνικά», παραπέμπει στα πογκρόμ που έκαναν οι Τούρκοι, όταν έκαναν ξαφνικά επιθέσεις τα βράδια εναντίον οικιών Αρμενίων και Ελλήνων.
***Το σύνθημα «Όλοι είστε Αρμένιοι, όλοι είστε μπάσταρδοι» αποτελεί απάντηση στους Τούρκους δημοκράτες που μετά την δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ φώναζαν το σύνθημα «Είμαστε όλοι Αρμένιοι».
Σύντομο ιστορικό του πολέμου στο Ναγκόρνο Καραμπάγ
Από το Φεβρουάριο του 1988 μέχρι τον Μάιο του 1994, στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάγ διεξήχθη ένας πόλεμος, στη διάρκεια του οποίου διαδραματίστηκαν σκηνές αγριότητας ανάμεσα στους Αρμενίους και τους Αζέρους. Στην αρχή αιτία των συγκρούσεων ήταν οι τοπικού χαρακτήρα έριδες μεταξύ Αρμενίων και Αζέρων, έριδες που εξελίχθηκαν σε πόλεμο, μετά το δημοψήφισμα με το ερώτημα της ανεξαρτησίας που έκαναν οι Αρμένιοι της Αυτόνομης Περιφέρειας του Ναγκόρνο Καραμπάγ, λίγες ημέρες πριν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, στις 10 Δεκεμβρίου 1991.
Με τη λήξη των εχθροπραξιών, το Μάιο του 1994, καταμετρήθηκαν χιλιάδες νεκροί, στρατιώτες και άμαχοι και από τις δυο πλευρές, ενώ περίπου 900 χιλιάδες Αζέροι που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους από περιοχές που κατέλαβαν οι Αρμένιοι, και 230 χιλιάδες Αρμένιοι, που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους από περιοχές που παρέμειναν στην αζερική επικράτεια.
Έκτοτε, το Ναγκόρνο Καραμπάγ λειτουργεί ως ανεξάρτητο κράτος που αναγνωρίζεται μόνον από τη γειτονική Αρμενία, ενώ είναι σε εξέλιξη ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των δυο πλευρών, με τη διαμεσολάβηση της Ομάδας Μινσκ του ΟΑΣΕ.
Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία


Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι