Μνήμες 97 χρόνια μετά από την σφαγή των Αρμενίων
Οι Τούρκοι 97 χρόνια μετά αρνούνται τη γενοκτονία
Για τους Αρμένιους
Μνήμες από τη γενοκτονία των Αρμενίων ξύπνησαν χθες, 97 χρόνια μετά την 24η Απριλίου του 1915.
Τα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου "Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος", σε μήνυμά τους, αναφέρουν:
«24 Απριλίου 1915
Η πολύ όμορφη ταινία 'Αμέρικα - Αμέρικα' του βραβευμένου με Όσκαρ, Ελία Καζάν, πραγματεύεται την καταπιεσμένη ζωή Ελλήνων και Αρμενίων στην Οθωμανική αυτοκρατορία στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο εν λόγω φιλμ, οι Τούρκοι πυρπολούν μια αρμένικη εκκλησία όπου είχαν καταφύγει οι Αρμένιοι του χωριού. Περί το 1896, προηγούνται σκηνές όπου ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ πληροφορεί με νόμο όλη την επικράτεια για την "τρομοκρατική ενέργεια" –όπως ο ίδιος τη χαρακτήρισε- των Αρμενίων κατά της Οθωμανικής τράπεζας στην Κωνσταντινούπολη και για το "μάθημα που πρέπει να δώσουν σε αυτήν την επικίνδυνη μειονότητα". Αργότερα ο "πολιτισμένος Τούρκος κυβερνήτης της επαρχίας" σαν πόντιος Πιλάτος προσπαθεί να εξηγήσει στον Έλληνα πατέρα του, ήρωα της ταινίας, ότι κάποια ήμερα όλες οι φυλές θα ζουν ειρηνικά "ακόμα και οι Αρμένιοι". Η πολιτική λοιπόν της γενοκτονίας αρχίζει από τότε και χρησιμοποιεί πάντοτε την ίδια δικαιολογία "την απειλή των Αρμενίων κατά της αυτοκρατορίας πρώτον και κατά του νεοσύστατου κράτους των Νεότουρκων έπειτα". Πάντα εν ονόματι αυτής της αιτίας, σειρά θα έχουν οι Αρμένιοι των Αδάνων το 1909 και οι Αρμένιοι ολόκληρης της οθωμανικής επικράτειας από το 1915 έως το 1917. Το Παντουρκικό σχέδιο θα ολοκληρωθεί το 1923 με την εξόντωση και το διωγμό των Αρμενίων της Κιλικίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο. Πάνω από ενάμισι εκατομμύριο θύματα και ο ξεριζωμός ενός λαού από την εθνική του εστία εκεί όπου πολιτισμικά ευρήματα τον εγκαθιστούν για περισσότερο από τρεις χιλιετίες. Αυτή χαρακτηρίστηκε ως η "τελική λύση" στο αρμενικό ζήτημα. Η φρίκη που προκάλεσαν αυτά τα γεγονότα οδήγησε τον ειδικό στο διεθνές δίκαιο Ραφαήλ Λέμκιν να χρησιμοποιήσει τον όρο -γενοκτονία- για πρώτη φορά το 1930. Έτσι βαφτίστηκε η πρώτη πράξη του έργου που ξαναείδε ο κόσμος αρκετές φορές μέχρι τις ήμερες μας. Απλώς ήταν η πρώτη και παραδειγματική του 20ου αιώνα. Και επειδή από τότε το επίσημο τουρκικό κράτος αρνείται να αναγνωρίσει αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και κατά ενός ολόκληρου έθνους, ακόλουθη η δεύτερη πράξη για να ολοκληρώσει το έγκλημα. Και η πράξη αυτή, ονομάζεται άρνηση. Μετά από 97 χρόνια, η αδιάλλακτη πολιτική στάση των Τούρκων για την άρνησης της γενοκτονίας δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό από πλευράς Τούρκων πολιτικων και κυβερνήσεων. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια αυξάνουν οι θαρραλέες φωνές διανοουμένων και συγγραφέων που, μέσα στην ίδια την Τουρκία, προσπαθούν να πουν την ιστορική αλήθεια, το κατεστημένο δεν τις αφήνει να ακουστούν όπως θα έπρεπε υπό το φόβο της επιρροής και είτε τις κατακρίνει είτε καταπνίγει φασιστικά με όλα τα "μέσα" που διαθέτει, ακόμα κι αν χρειαστεί να αφαιρέσει και ζωές (μεταξύ αυτών και ένας δικός μας άνθρωπος ο Χραντ Ντινκ). Στο διεθνές επίπεδο, επίσης, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί ο αριθμός των κρατών και οργανισμών που αναγνώρισαν την γενοκτονία. Άλλοι όμως προσπαθούν να κρίνουν ή να αγνοήσουν την ιστορική αλήθεια κατά βούληση, ανάλογα όπως ωφελούνται πολιτικά. Το ζήτημα της αναγνώρισης, γίνεται πολιτικό τρικ, από αβέλτερους πολιτικάντηδες, που με απώτερο σκοπό τη ψήφο, εκμεταλλεύονται τη δίψα και το πάθος των Αρμενίων για αναγνώριση. Θυμούνται και υπόσχονται για να εξασφαλίσουν τις ψήφους τους και ξεχνούν ή κρύβονται όταν πρόκειται να πουλήσουν τα όπλα τους. Τώρα πια προκύπτει το εύλογο ερώτημα «μια χώρα που επιθυμεί να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή ένωση, που έχει ήδη πάρει ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων , μπορεί να γίνει μέλος χωρίς να αναλάβει όλες τις ευθύνες που απορρέουν από το άμεσο παρελθόν της;». Και το δεύτερο εύλογο ερώτημα που προκύπτει, είναι «οι ευρωπαίοι ηγέτες τι θα έχουν να πουν την ερχόμενη 24η Απριλίου στην 97η έβδομη επέτειο της γενοκτονίας των Αρμενίων, όταν στην φετινή επέτειο του Άουσβιτς δήλωσαν "μέα κούλπα" για την στάση των χωρών τους στη διάρκεια του ολοκαυτώματος; Πότε επιτέλους θα ακουστεί μια τέτοια δήλωση γι' αυτούς που αρνούνται την γενοκτονία;”
Για τους Αρμένιους
Μνήμες από τη γενοκτονία των Αρμενίων ξύπνησαν χθες, 97 χρόνια μετά την 24η Απριλίου του 1915.
Τα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου "Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος", σε μήνυμά τους, αναφέρουν:
«24 Απριλίου 1915
Η πολύ όμορφη ταινία 'Αμέρικα - Αμέρικα' του βραβευμένου με Όσκαρ, Ελία Καζάν, πραγματεύεται την καταπιεσμένη ζωή Ελλήνων και Αρμενίων στην Οθωμανική αυτοκρατορία στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο εν λόγω φιλμ, οι Τούρκοι πυρπολούν μια αρμένικη εκκλησία όπου είχαν καταφύγει οι Αρμένιοι του χωριού. Περί το 1896, προηγούνται σκηνές όπου ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ πληροφορεί με νόμο όλη την επικράτεια για την "τρομοκρατική ενέργεια" –όπως ο ίδιος τη χαρακτήρισε- των Αρμενίων κατά της Οθωμανικής τράπεζας στην Κωνσταντινούπολη και για το "μάθημα που πρέπει να δώσουν σε αυτήν την επικίνδυνη μειονότητα". Αργότερα ο "πολιτισμένος Τούρκος κυβερνήτης της επαρχίας" σαν πόντιος Πιλάτος προσπαθεί να εξηγήσει στον Έλληνα πατέρα του, ήρωα της ταινίας, ότι κάποια ήμερα όλες οι φυλές θα ζουν ειρηνικά "ακόμα και οι Αρμένιοι". Η πολιτική λοιπόν της γενοκτονίας αρχίζει από τότε και χρησιμοποιεί πάντοτε την ίδια δικαιολογία "την απειλή των Αρμενίων κατά της αυτοκρατορίας πρώτον και κατά του νεοσύστατου κράτους των Νεότουρκων έπειτα". Πάντα εν ονόματι αυτής της αιτίας, σειρά θα έχουν οι Αρμένιοι των Αδάνων το 1909 και οι Αρμένιοι ολόκληρης της οθωμανικής επικράτειας από το 1915 έως το 1917. Το Παντουρκικό σχέδιο θα ολοκληρωθεί το 1923 με την εξόντωση και το διωγμό των Αρμενίων της Κιλικίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο. Πάνω από ενάμισι εκατομμύριο θύματα και ο ξεριζωμός ενός λαού από την εθνική του εστία εκεί όπου πολιτισμικά ευρήματα τον εγκαθιστούν για περισσότερο από τρεις χιλιετίες. Αυτή χαρακτηρίστηκε ως η "τελική λύση" στο αρμενικό ζήτημα. Η φρίκη που προκάλεσαν αυτά τα γεγονότα οδήγησε τον ειδικό στο διεθνές δίκαιο Ραφαήλ Λέμκιν να χρησιμοποιήσει τον όρο -γενοκτονία- για πρώτη φορά το 1930. Έτσι βαφτίστηκε η πρώτη πράξη του έργου που ξαναείδε ο κόσμος αρκετές φορές μέχρι τις ήμερες μας. Απλώς ήταν η πρώτη και παραδειγματική του 20ου αιώνα. Και επειδή από τότε το επίσημο τουρκικό κράτος αρνείται να αναγνωρίσει αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και κατά ενός ολόκληρου έθνους, ακόλουθη η δεύτερη πράξη για να ολοκληρώσει το έγκλημα. Και η πράξη αυτή, ονομάζεται άρνηση. Μετά από 97 χρόνια, η αδιάλλακτη πολιτική στάση των Τούρκων για την άρνησης της γενοκτονίας δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό από πλευράς Τούρκων πολιτικων και κυβερνήσεων. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια αυξάνουν οι θαρραλέες φωνές διανοουμένων και συγγραφέων που, μέσα στην ίδια την Τουρκία, προσπαθούν να πουν την ιστορική αλήθεια, το κατεστημένο δεν τις αφήνει να ακουστούν όπως θα έπρεπε υπό το φόβο της επιρροής και είτε τις κατακρίνει είτε καταπνίγει φασιστικά με όλα τα "μέσα" που διαθέτει, ακόμα κι αν χρειαστεί να αφαιρέσει και ζωές (μεταξύ αυτών και ένας δικός μας άνθρωπος ο Χραντ Ντινκ). Στο διεθνές επίπεδο, επίσης, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί ο αριθμός των κρατών και οργανισμών που αναγνώρισαν την γενοκτονία. Άλλοι όμως προσπαθούν να κρίνουν ή να αγνοήσουν την ιστορική αλήθεια κατά βούληση, ανάλογα όπως ωφελούνται πολιτικά. Το ζήτημα της αναγνώρισης, γίνεται πολιτικό τρικ, από αβέλτερους πολιτικάντηδες, που με απώτερο σκοπό τη ψήφο, εκμεταλλεύονται τη δίψα και το πάθος των Αρμενίων για αναγνώριση. Θυμούνται και υπόσχονται για να εξασφαλίσουν τις ψήφους τους και ξεχνούν ή κρύβονται όταν πρόκειται να πουλήσουν τα όπλα τους. Τώρα πια προκύπτει το εύλογο ερώτημα «μια χώρα που επιθυμεί να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή ένωση, που έχει ήδη πάρει ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων , μπορεί να γίνει μέλος χωρίς να αναλάβει όλες τις ευθύνες που απορρέουν από το άμεσο παρελθόν της;». Και το δεύτερο εύλογο ερώτημα που προκύπτει, είναι «οι ευρωπαίοι ηγέτες τι θα έχουν να πουν την ερχόμενη 24η Απριλίου στην 97η έβδομη επέτειο της γενοκτονίας των Αρμενίων, όταν στην φετινή επέτειο του Άουσβιτς δήλωσαν "μέα κούλπα" για την στάση των χωρών τους στη διάρκεια του ολοκαυτώματος; Πότε επιτέλους θα ακουστεί μια τέτοια δήλωση γι' αυτούς που αρνούνται την γενοκτονία;”
Πηγή: patris.gr