Ο Αζναβούρ για τη Γενοκτονία των Αρμενίων

Η Γενοκτονία των Αρμενίων και η μη αναγνώρισή της από την Τουρκία είναι ένα από τα πιο δύσκολα θέματα στη διεθνή διπλωματία. Με αφορμή, όμως, τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τα εγκλήματα εις βάρος της αρμενικής κοινότητας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που οδήγησαν στον θάνατο ενάμισι εκατομμυρίου ανθρώπων, οι φωνές που ζητούν τη διεθνή αναγνώριση πληθαίνουν.

Μία απ' αυτές και του Σαρλ Αζναβούρ. Ο Γαλλοαρμένιος τραγουδιστής, συνθέτης και ηθοποιός σε εκτενές άρθρο του στη σαββατιάτικη «Μοντ» αναφέρθηκε στις αρμενικές ρίζες του και εξέφρασε τους προβληματισμούς του για το ζήτημα.

Ο 90χρονος Αζναβούρ, μολονότι γεννήθηκε στο Παρίσι μια και οι γονείς του επιβίωσαν από τους διωγμούς βρίσκοντας καταφύγιο στη Γαλλία, δεν έχει χάσει την αρμενική ταυτότητά του.

Κυρίως χάρη στις αναμνήσεις της αρμενικής κοινότητας της πόλης. «Οταν ήμουν νέος, είχα την ευκαιρία να έρθω σε τριβή με τους Αρμένιους και τους Εβραίους πρόσφυγες που πολέμησαν κατά τη γερμανική Κατοχή. Τη θύμηση αυτής της περιόδου δεν πρόκειται ποτέ να την αφήσω στη ζωή μου. Θυμάμαι τις ιστορίες για τον Μισάκ και τη Μελίν Μανουσιάν, τους δύο ορφανούς επιζήσαντες της Γενοκτονίας του 1915» σημειώνει.

Ως σωστός διπλωμάτης (πρεσβευτής της Αρμενίας στην Ελβετία και μόνιμος εκπρόσωπος της χώρας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και της UNESCO), στο κείμενό του συνδιαλέγεται με τη νέα γενιά της Τουρκίας που μπορεί να φέρει την αλλαγή στη στάση των πολιτικών της.

«Θέλω να έχω εμπιστοσύνη στη νέα γενιά αυτής της χώρας, την οποία αγαπώ. Ξέρω ότι μια μέρα θ' ανοίξουν τα μάτια και θα απαιτήσουν να λογοδοτήσει η ηγεσία τους για τα ψέματα και την ατιμία που έχουν διατηρήσει σχετικά με την άγνοια της ίδιας τους της ιστορίας» συνεχίζει σε άλλο σημείο.

ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Και ενώ αναρωτιέται γιατί ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν συνεχίζει να λέει ψέματα και ν' αρνείται τη Γενοκτονία, φτάνει ώς το σημείο να βλέπει στις σημερινές κτηνωδίες του Ισλαμικού Κράτους μια επανάληψη των εγκλημάτων εις βάρος των συμπατριωτών του το 1915.

«Εκατό χρόνια μετά, "η κοιλιά απ' όπου βγήκε αυτό το βρώμικο κτήνος είναι ακόμη γόνιμη" όπως είπε ο Μπρεχτ. Το βλέπουμε με τη μοίρα των μειονοτήτων της Μέσης Ανατολής, το βλέπουμε όταν πρόκειται για τις απειλές που υπάρχουν στην Αρμενία και το Καραμπάχ» τονίζει.

Στο τέλος της χρονικής διαδρομής ο Αζναβούρ μοιάζει απαισιόδοξος: «1915-2015: τόσο λίγα έχουν αλλάξει. Οι μεγάλες δυνάμεις φέρουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την ύπαρξη αυτής της σειράς καταστροφών που δεν έχουν τέλος. Πόσες φορές οι Αρμένιοι έχουν καεί, προδοθεί, εγκαταλειφθεί στην τύχη τους; […] Ο θάνατος συνεχίζει να αγκαλιάζει τους Αρμένιους. Μέχρι πότε;».