Το έγκλημα της γενοκτονίας στον 20ο αιώνα και τους τρόπους δίωξής του στον 21ο παρουσίασε ο καθηγητής Κ. Αντωνόπουλος

Για το έγκλημα της γενοκτονίας στον 20ο αιώνα και πως παρόλο που συνεχίζουν να συμβαίνουν οι πιθανότητες να διωχθεί και να τιμωρηθεί κάποιος γι’ αυτές είναι μεγαλύτερες μίλησε ο αναπλ. καθηγητή της Νομικής Σχολής του Δ.Π.Θ. κ. Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος τη Δευτέρα 30 Μαρτίου κατά την τέταρτη εκδήλωση - ομιλία της σειράς "Μορφωτικές Συναντήσεις 2014-2015" που διοργανώνει ο Μορφωτικός Όμιλος Κομοτηνής.

Ο τίτλος της ομιλίας του κ. Αντωνόπουλου ήταν «Συνέβη, επομένως μπορεί να συμβεί πάλι», μια φράση του γνωστού Ιταλού συγγραφέα εβραϊκής καταγωγής, του PrimoLevi, ο οποίος ήταν ένας από τους επιζώντες του Άουσβιτς.

«Δεν είναι αισιόδοξη φράση και αυτό γιατί η εμπειρία του 20υ αιώνα sinevi3δεν μας επιτρέπει να έχουμε αισιοδοξία. Είναι εκτός από αιώνας της προόδου και της λογικής, είναι και αιώνας των μαζικών δολοφονιών και γενικότερα του εγκλήματος της γενοκτονίας»

Ο όρος, σημείωσε, εισήχθη σαν νομικός εξαιτίας του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Τότε, όλη η ανθρωπότητα είπε ποτέ ξανά, αλλά το είδαμε να επαναλαμβάνεται, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στη Βοσνία, στην Σεμπρένιτζα, στην Ρουάντα το 1994, και δυστυχώς στην αρχή του παρόντος αιώνα, κάτι που σύμφωνα με τον καθηγητή δεν μας δίνει ενθαρρυντικά μηνύματα ότι το «ποτέ ξανά» το εννοούσε πραγματικά η ανθρωπότητα.

Ανάμεσα στις γενοκτονίες του 20ου αιώνα που παρουσίασε ο κ. Αντωνόπουλος είναι οι Αρμένιοι (Οθωμανική Αυτοκρατορία) 1915 (1.500.000 νεκροί), Έλληνες του Ευξείνου Πόντου (Τουρκία) 1919-1923 (370.000 νεκροί), Ασσύριοι Χριστιανοί (Οθωμανική Αυτοκρατορία) 1915-1920 (300.000 νεκροί), Σοβιετική Ένωση 1929-1939 (αναγκαστική αγροτική μεταρρύθμιση και διώξεις πολιτικών αντιπάλων: περίπου 16.000.000 νεκροί), Ολοκαύτωμα των Εβραίων 1941-1945 (6.000.000 νεκροί), Καμπότζη 1975-1978 (αναγκαστική αγροτική μεταρρύθμιση: 2.000.000 νεκροί), Σρεμπρένιτσα, Βοσνία & Ερζεγοβίνη 11-18 Ιουλίου 1995 (8.000 νεκροί & 30.000 εκτοπισμένοι), Ρουάντα Απρίλιος-Ιούνιος 1994 (800.000 νεκροί).

Ακόμα και στον 21ο αιώνα οι γενοκτονίες συνεχίζονται, με τις μαζικές δολοφονίες στο Δυτικό Σουδάν, όπου ο πρόεδρος διώκεται στο Διεθνές Δικαστήριο για το έγκλημα της γενοκτονίας, αλλά και τις πρόσφατες μαζικές δολοφονίες στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής αλλά και στην Νιγηρία από την οργάνωση Μπόκο Χαράμ.

«Επομένως, νομίζω, το απαισιόδοξο αυτό μήνυμα ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα. Απλά, η ευχή είναι ότι η ύπαρξη της Διεθνούς Δικαιοσύνης, η λειτουργία του δικαστηρίου για την Ρουάντα, ή την πρώην Γιουγκοσλαβία, η ύπαρξη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά»

Βέβαια όπως ανέφερε ο κ. Αντωνόπουλος, κανένα δικαστήριο, από ένα σημείο και μετά δεν λειτουργεί αποτρεπτικά, γιατί αυτός που αποφασίζει να τελέσει ένα έγκλημα, λαμβάνει μια απόφαση, για την επίτευξη ενός σκοπού, όχι ως αυτοσκοπό. Και αυτό συμβαίνει με το έγκλημα της γενοκτονίας, η οποία είναι μέρος μιας στρατηγικής για να απομακρυνθεί μια ομάδα και χρησιμοποιείται ως η τελευταία εναλλακτική επιλογή, όταν άλλες επιλογές κριθούν ότι δεν είναι αποτελεσματικές.

Όμως πλέον αποφασίζοντας να το τελέσουν παίρνουν ένα μεγάλο ρίσκο, και οι πιθανότητες να διωχθεί και να τιμωρηθεί κάποιος γι’ αυτό και για άλλα διεθνή εγκλήματα είναι πολύ περισσότερες από πριν το 1994 και το 1993 που είχαμε τις θηριωδίες στην πρώην Γιουγκοσλαβία και την γενοκτονία στην Ρουάντα.