Ο ποντιακός Ελληνισμός από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1461) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση – γενοκτονία του αιώνα μας.
Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα.Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους.

Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα.Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.
Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου.

 

Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.

Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922, υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους.
Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774. Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανών τους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.

 

Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους των Γερμανών οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ολοκληρώθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ (1919 – 1923).
Οι Τούρκοι άρχισαν με την επιστράτευση όλων των «ανδρών» στον Πόντο από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και απαγόρευσαν στους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες.

 

Κατ’ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθεντο στα απομονωμένα Ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα ζωντανά!Σταδιακά όμως οι Τούρκοι πέρασαν στην επίθεση χωρίς προσχήματα.Οι σποραδικές δολοφονίες αρχίζουν να αυξάνονται.Χωρικοί, που πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια τους, βρίσκονταν καθημερινά δολοφονημένοι.Εμπνευστής και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης της γενοκτονίας ήταν ο Μεχμέτ Ταλαάτ, υπουργός των Εσωτερικών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Από τις συνεχείς δολοφονίες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγκάστηκε στις 15 Μαΐου 1914 να κλείσει σε ένδειξη πένθους όλες τις εκκλησίες και τα σχολεία και να καταγγείλει στις Μεγάλες Δυνάμεις τους νέους διωγμούς.

 

 

Δεν κατάφερε όμως τίποτε γιατί κηρύχθηκε στο μεταξύ ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Τουρκία, έχοντας πια την ευχέρεια, εφάρμοσε πλήρως το παλιότερο σχέδιο της εξόντωσης των χριστιανών.
Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις των χωριών, τις λεηλασίες, τους βιασμούς, τις σφαγές, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των Ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

 

 

 

 

 

Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους.Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.
Στις 19 Μαΐου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της ποντιακής γενοκτονίας.
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού.
Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.
Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική!
Η γενοκτονία των χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας.
Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914 με τον πρώτο διωγμό και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922.

 

 

19 Μαΐου – Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας

Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα.

Οι Πόντιοι, επιλέγοντας τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης, ημέρα που στην Τουρκία αποτελεί εθνική γιορτή της τουρκικής νεολαίας, αποκαλύπτουν το πραγματικό εγκληματικό πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ πασά.

 

 

 

 

Πηγή: argolikeseidiseis.blogspot.com

 

 

 

Ολοι συμφωνούν ότι εκατοντάδες χιλιάδες Αρμενίων πέθαναν όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι τους απέλασαν μαζικά από τις εστίες τους στην ανατολική Ανατολία προς τις ερήμους της Συρίας και αλλού, το 1915-16. Σκοτώθηκαν ή υπέκυψαν σε λιμοκτονία και ασθένειες. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών αμφισβητείται. Οι Αρμένιοι λένε ότι 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν. Η Τουρκική Δημοκρατία κάνει λόγο για 300.000 νεκρούς. Σύμφωνα με ανεξάρτητους ερευνητές (του International Association of Genocide Scholars) τα θύματα «ήταν περισσότερα από ένα εκατομμύριο».

Τι αποκαλείται γενοκτονία;
Το άρθρο υπ. αρ. 2 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τη Γενοκτονία (Δεκέμβριος 1948) ορίζει ότι γενοκτονία υφίσταται «όταν εκτελούνται πράξεις με σκοπό την καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας».

Επρόκειτο για συστηματικές δολοφονίες;
Η αμφισβήτηση για το αν επρόκειτο για γενοκτονία βασίζεται στο ερώτημα της προμελέτης, δηλαδή σε ποιο βαθμό οι θάνατοι των Αρμενίων ήταν μεθοδευμένοι. Πολλοί ιστορικοί, πολλές κυβερνήσεις και οι Αρμένιοι πιστεύουν ότι υπήρξε μεθόδευση. Αλλά κάποιοι μελετητές το αμφισβητούν. Οι τουρκικές Αρχές δέχονται ότι έγιναν θηριωδίες, αλλά ισχυρίζονται ότι δεν υπήρξε συστηματική προσπάθεια για τον αφανισμό των χριστιανών Αρμενίων. Η Τουρκία λέει ότι πολλοί αθώοι μουσουλμάνοι Τούρκοι επίσης σκοτώθηκαν μέσα στην αναταραχή του πολέμου.

Ποιο ήταν το πολιτικό περιβάλλον της εποχής ;
Οι Νεότουρκοι – το κίνημα των αξιωματικών που κατέλαβε την εξουσία το 1908 – έλαβε σειρά μέτρων κατά των Αρμενίων ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρεε από τις αλεπάλληλες ήττες στα πεδία των μαχών. Οι Νεότουρκοι, που αυτοαποκαλούντο «Επιτροπή για την Ενωση και την Πρόοδο», μπήκαν στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας το 1914. Η τουρκική προπαγάνδα της εποχής παρουσίαζε τους Αρμένιους σαν «σαμποτέρ» και φιλορωσική «πέμπτη φάλαγγα». Οι Αρμένιοι θεωρούν την 24η Απριλίου 1915 ως την ημέρα έναρξης της εις βάρος τους γενοκτονίας. Τότε η οθωμανική κυβέρνηση συνέλαβε περίπου 50 Αρμένιους διανοούμενους και ηγέτες αρμενικών κοινοτήτων. Αργότερα εκτελέστηκαν όλοι. Οσοι Αρμένιοι υπηρετούσαν στις οθωμανικές ένοπλες δυνάμεις αφοπλίστηκαν και εκτελέστηκαν. Αρμένικες περιουσίες κατασχέθηκαν.

Συνελήφθη και λογοδότησε ποτέ κανείς;
Ορισμένοι ανώτεροι οθωμανοί αξιωματούχοι δικάστηκαν στην Τουρκία το 1919-1920 σε σχέση με τις θηριωδίες. Ενας τοπικός διοικητής, ο Μεχμέτ Κεμάλ, εκρίθη ένοχος και απαγχονίσθηκε για τους θανάτους Αρμενίων στην περιοχή Γιοζγκάτ της κεντρικής Ανατολίας. Ηδη η κυβερνητική τριανδρία των Νεότουρκων – οι αποκαλούμενοι «τρεις πασάδες» – είχε διαφύγει στο εξωτερικό. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν ερήμην σε θάνατο. Ιστορικοί αμφισβητούν την δικονομική διαδικασία και την ποιότητα των στοιχείων που παρουσιάστηκαν στο ακροατήριο, ενώ εκτιμούν ότι οι τουρκικές Αρχές επιθυμούσαν απλώς να τηρήσουν τα προσχήματα απέναντι στους νικητές Συμμάχους.

Σήμερα ποιοι αναγνωρίζουν τις διώξεις των Αρμενίων ως γενοκτονία και ποιοί όχι;
Η Αργεντινή, το Βέλγιο, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ρωσία και η Ουρουγουάη είναι μερικές από τις πάνω από 20 χώρες που έχουν επίσημα αναγνωρίσει την γενοκτονία. Σε ανάλογη αναγνώριση έχουν προχωρήσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Υποεπιτροπή του ΟΗΕ για την Παρεμπόδιση των Διακρίσεων εις βάρος των Μειονοτήτων.
Η Βρετανία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ πειλαμβάνονται στις χώρες που χρησιμοποιούν διαφορετική ορολογία για να περιγράψουν τα γεγονότα.
Η σημερινή διαμάχη Τουρκίας – Γαλλίας για το ζήτημα ξεκίνησε το 2006, όταν και τότε το γαλλικό Κοινοβούλιο επιχείρησε να υιοθετήσει την ποινική δίωξη των αρνητών της γενοκτονίας των Αρμενίων. Τότε ο σχετικός νόμος δεν προχώρησε και η Αγκυρα είχε διακόψει τις στρατιωτικές της σχέσεις με το Παρίσι.
Τον Μάρτιο του 2010 η Τουρκία ανακάλεσε για διαβουλεύσεις τον πρεσβευτή της στην Ουάσιγκτον, όταν επιτροπή του αμερικανικού Κογκρέσου δέχτηκε, με μικρή πλειοψηφία, τον όρο γενοκτονία.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα επέβαλε να μην αποκτήσει νομική ισχύ η σχετική απόφαση

Οι μαζικοί θάνατοι των Αρμενίων στις αρχές του 20ου αιώνα θεωρούνται αφετηρία της σύγχρονης αρμενικής ιστορίας, συνεκτικός δεσμός και σταθερό σημείο αναφοράς της αρμενικής διασποράς, που είναι από τις μεγαλύτερες στον πλανήτη. Στην Τουρκία η δημόσια συζήτηση για το ζήτημα καταπνίγεται. Το άρθρο 301 του τουρκικού Ποινικού Κώδικα – για την «προσβολή της τουρκικότητας» – έχει χρησιμοποιηθεί για να προσαχθούν σε δίκη επιφανείς διανοούμενοι που ρίχνουν το φως της δημοσιότητας στους μαζικούς θανάτους των Αρμενίων. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται ο κάτοχος του βραβείου νομπέλ λογοτεχνίας Ορχάν Παμούκ και ο αρμενικής καταγωγής μετριοπαθής δημοσιογράφος Χραντ Ντινκ, ο οποίος δολοφονήθηκε από νεαρό τούρκο εθνικιστή το 2007 και ακολούθησε ογκώδης διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων στην Κωνσταντινούπολη με σύνθημα «Είμαστε όλοι Αρμένιοι».
Η δίκη του δολοφόνου και των ηθικών αυτουργών, μισαλλόδοξων ένοπλων ακροδεξιών από την Τραπεζούντα, δεν έχει ολοκληρωθεί.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν περιλαμβάνεται στους όρους για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Παραμένουν παγωμένες οι σχέσεις Τουρκίας – Αρμενίας;
Μετά από δεκαετίες εχθρότητας, έχουν σημειωθεί κάποια μικρά βήματα προσέγγισης. Το 2009 Τουρκία και Αρμενία (το κράτος που προέκυψε από την ανεξαρτησία της πρώην Σοβιετικής Αρμενίας) υπέγραψαν συμφωνία για αποκατάσταση των διπλωματικών τους σχέσεων και άνοιγμα των κοινών τους συνόρων. Ομως η συφωνία δεν έχει ακόμη επικυρωθεί από τα κοινοβούλια των δύο κρατών και η Αγκυρα καταγγέλλει το Ερεβάν ότι επιδιώκει να αλλάξει τους όρους της συμφωνίας. Ενας παράγων που περιπλέκει τα πράγματα είναι η αμοιβαία καχυποψία ως προς την επίσης «παγωμένη» σύγκρουση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Η Τουρκία στηρίζει το Αζερμπαϊτζάν στη διαμάχη για την κυριαρχία στην περιοχή, έναν θύλακο αρμενικού πληθυσμού στο εσωτερικό του Αζερμπαϊτζάν, αρμένικο «τρόπαιο» από πολεμικές συγκρούσεις της δεκαετίας του 1990, στα πρώτα χρόνια μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.

 

 

 

Πηγή: skalistiri-humanity.blogspot.com

Οι Τούρκοι 97 χρόνια μετά αρνούνται τη γενοκτονία

Για τους Αρμένιους

Μνήμες από τη γενοκτονία των Αρμενίων ξύπνησαν χθες, 97 χρόνια μετά την 24η Απριλίου του 1915.

Τα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου "Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος", σε μήνυμά τους, αναφέρουν:

«24 Απριλίου 1915

Η πολύ όμορφη ταινία 'Αμέρικα - Αμέρικα' του βραβευμένου με Όσκαρ, Ελία Καζάν, πραγματεύεται την καταπιεσμένη ζωή Ελλήνων και Αρμενίων στην Οθωμανική αυτοκρατορία στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο εν λόγω φιλμ, οι Τούρκοι πυρπολούν μια αρμένικη εκκλησία όπου είχαν καταφύγει οι Αρμένιοι του χωριού. Περί το 1896, προηγούνται σκηνές όπου ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ πληροφορεί με νόμο όλη την επικράτεια για την "τρομοκρατική ενέργεια" –όπως ο ίδιος τη χαρακτήρισε- των Αρμενίων κατά της Οθωμανικής τράπεζας στην Κωνσταντινούπολη και για το "μάθημα που πρέπει να δώσουν σε αυτήν την επικίνδυνη μειονότητα". Αργότερα ο "πολιτισμένος Τούρκος κυβερνήτης της επαρχίας" σαν πόντιος Πιλάτος προσπαθεί να εξηγήσει στον Έλληνα πατέρα του, ήρωα της ταινίας, ότι κάποια ήμερα όλες οι φυλές θα ζουν ειρηνικά "ακόμα και οι Αρμένιοι". Η πολιτική λοιπόν της γενοκτονίας αρχίζει από τότε και χρησιμοποιεί πάντοτε την ίδια δικαιολογία "την απειλή των Αρμενίων κατά της αυτοκρατορίας πρώτον και κατά του νεοσύστατου κράτους των Νεότουρκων έπειτα". Πάντα εν ονόματι αυτής της αιτίας, σειρά θα έχουν οι Αρμένιοι των Αδάνων το 1909 και οι Αρμένιοι ολόκληρης της οθωμανικής επικράτειας από το 1915 έως το 1917. Το Παντουρκικό σχέδιο θα ολοκληρωθεί το 1923 με την εξόντωση και το διωγμό των Αρμενίων της Κιλικίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο. Πάνω από ενάμισι εκατομμύριο θύματα και ο ξεριζωμός ενός λαού από την εθνική του εστία εκεί όπου πολιτισμικά ευρήματα τον εγκαθιστούν για περισσότερο από τρεις χιλιετίες. Αυτή χαρακτηρίστηκε ως η "τελική λύση" στο αρμενικό ζήτημα. Η φρίκη που προκάλεσαν αυτά τα γεγονότα οδήγησε τον ειδικό στο διεθνές δίκαιο Ραφαήλ Λέμκιν να χρησιμοποιήσει τον όρο -γενοκτονία- για πρώτη φορά το 1930. Έτσι βαφτίστηκε η πρώτη πράξη του έργου που ξαναείδε ο κόσμος αρκετές φορές μέχρι τις ήμερες μας. Απλώς ήταν η πρώτη και παραδειγματική του 20ου αιώνα. Και επειδή από τότε το επίσημο τουρκικό κράτος αρνείται να αναγνωρίσει αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και κατά ενός ολόκληρου έθνους, ακόλουθη η δεύτερη πράξη για να ολοκληρώσει το έγκλημα. Και η πράξη αυτή, ονομάζεται άρνηση. Μετά από 97 χρόνια, η αδιάλλακτη πολιτική στάση των Τούρκων για την άρνησης της γενοκτονίας δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό από πλευράς Τούρκων πολιτικων και κυβερνήσεων. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια αυξάνουν οι θαρραλέες φωνές διανοουμένων και συγγραφέων που, μέσα στην ίδια την Τουρκία, προσπαθούν να πουν την ιστορική αλήθεια, το κατεστημένο δεν τις αφήνει να ακουστούν όπως θα έπρεπε υπό το φόβο της επιρροής και είτε τις κατακρίνει είτε καταπνίγει φασιστικά με όλα τα "μέσα" που διαθέτει, ακόμα κι αν χρειαστεί να αφαιρέσει και ζωές (μεταξύ αυτών και ένας δικός μας άνθρωπος ο Χραντ Ντινκ). Στο διεθνές επίπεδο, επίσης, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί ο αριθμός των κρατών και οργανισμών που αναγνώρισαν την γενοκτονία. Άλλοι όμως προσπαθούν να κρίνουν ή να αγνοήσουν την ιστορική αλήθεια κατά βούληση, ανάλογα όπως ωφελούνται πολιτικά. Το ζήτημα της αναγνώρισης, γίνεται πολιτικό τρικ, από αβέλτερους πολιτικάντηδες, που με απώτερο σκοπό τη ψήφο, εκμεταλλεύονται τη δίψα και το πάθος των Αρμενίων για αναγνώριση. Θυμούνται και υπόσχονται για να εξασφαλίσουν τις ψήφους τους και ξεχνούν ή κρύβονται όταν πρόκειται να πουλήσουν τα όπλα τους. Τώρα πια προκύπτει το εύλογο ερώτημα «μια χώρα που επιθυμεί να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή ένωση, που έχει ήδη πάρει ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων , μπορεί να γίνει μέλος χωρίς να αναλάβει όλες τις ευθύνες που απορρέουν από το άμεσο παρελθόν της;». Και το δεύτερο εύλογο ερώτημα που προκύπτει, είναι «οι ευρωπαίοι ηγέτες τι θα έχουν να πουν την ερχόμενη 24η Απριλίου στην 97η έβδομη επέτειο της γενοκτονίας των Αρμενίων, όταν στην φετινή επέτειο του Άουσβιτς δήλωσαν "μέα κούλπα" για την στάση των χωρών τους στη διάρκεια του ολοκαυτώματος; Πότε επιτέλους θα ακουστεί μια τέτοια δήλωση γι' αυτούς που αρνούνται την γενοκτονία;”

 

 

 

Πηγή: patris.gr