Menu

Η ΝΑΣΑ ανέλυσε τα αποτυπώματα του Χριστού;

Ο Χριστός είχε ύψος 1,81, βάρος περί τα 80 κιλά και ομάδα αίματος ΑΒ, συνηθέστατη στους κατοίκους της Παλαιστίνης. Πριν πεί το "τετέλεσται" είχε υποφέρει απίστευτα μαρτύρια.

Αλλά αυτά τα χαρακτηριστικά, που αποκαλύπτονται για τον Θεάνθρωπο από την Ιερά Σινδόνη του Τορίνο και καταγράφηκαν με ακρίβεια χιλιοστού με τις τεχνικές της ΝΑΣΑ, εξακολουθούν να αμφισβητούνται. Η αυθεντικότητα της Σινδόνης είναι το τελευταίο από τα μυστικά που θα αποκαλύψει το Βατικανό.
Το ύφασμα μήκους 4,36 μέτρων και πλάτους 1,09 μ., βρίσκεται προφυλαγμένο σε μια θωρακισμένη προθήκη. Για να δει κανείς το αποτύπωμα του νεαρού άνδρα, που φέρεται ότι ήταν ο Χριστός, πρέπει να σταθεί σε απόσταση 2-5 μέτρων.

Τότε διακρίνεται το αρνητικό αποτύπωμα ενός ανθρώπου με σταυρωμένα χέρια και πόδια, με εμφανή σημάδια από ένα ακάνθινο στεφάνι και τεράστια καρφιά στους καρπούς και τους ταρσούς.
Η μεγάλη περιπέτεια για τους ερευνητές και το Βατικανό άρχισε το 1983, όταν η Εκκλησία κληρονόμησε το κειμήλιο από τον τελευταίο βασιλιά της Ιταλίας Ουμβέρτο τον Β΄. Αν και στις 28 Μαΐου του 1898 ο φωτογράφος Σεκόντος Πία είχε αποτυπώσει για πρώτη φορά τη Σινδόνη και είχε διακρίνει την εικόνα ενός άνδρα, πολύ λίγοι πίστεψαν και αυτόν και τη φωτογραφία του.
Ο χλευασμός προς όσους πίστευαν ότι είχαν δει τον Χριστό στο κειμήλιο είχε την ευλογία του Αρχιεπισκόπου του Τορίνο, Αναστάσιο Μπαλεστρέρο, που σε συμφωνία με το διευθυντή του Βρετανικού μουσείου επέτρεψαν σε ερευνητές από την Οξφόρδη, τη Ζυρίχη και το Τάκσον στην Αριζόνα να αποσπάσουν μερικά τετραγωνικά εκατοστά της Σινδόνης και νήματα για να τα μελετήσουν. Τον Οκτώβριο του 1988 ο Μπαλεστρέρο θριαμβολογούσε: "Το σάβανο δεν είναι γνήσιο. Είναι μεσαιωνικό. Η επιστήμη μίλησε". Οι ειδικοί το χρονολόγησαν μεταξύ του 1260 και του 1390. Μόνο που τους διέφυγαν μερικές λεπτομέρειες. Ότι μελέτησαν ένα κομμάτι που είχε προστεθεί σε επισκευή και ότι η τιμή του άνθρακα 14 είχε αλλοιωθεί διότι η Σινδόνη είχε υπερθερμανθεί από πυρκαγιές. Η πρώτη που καταγράφηκε ήταν στις 4 Δεκεμβρίου του 1532 στο Σαμπερί και η τελευταία στις 12 Απριλίου του 1997.
Ρώσοι επιστήμονες θεωρούν ότι το αντικείμενο έχει χρονολογηθεί με λάθος, τουλάχιστον μιας χιλιετίας, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι υπερθερμάνθηκε τόσες φορές. Η παρατήρησή τους υποστηρίζεται από την τυπολογία του υφάσματος, την ύφανσή του, τις επανασυνθέσεις της εικόνας από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και όσα μαρτυρούνται από τα Ευαγγέλια.
Ο νυν επικεφαλής του Διεθνούς Ινστιτούτου για την έρευνα της Σινδόνης στο Τορίνο, καθηγητής Μαθηματικών και Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Μπρούνο Μπαρμπέρις δηλώνει σήμερα "πεπεισμένος" ότι το κειμήλιο ήταν πράγματι η Σινδόνη με την οποία τύλιξαν τον Χριστό μετά την Αποκαθήλωση.
Αλλά αυτό δεν αποδεικνύεται διότι η Καθολική Εκκλησία δεν επιτρέπει μια έρευνα του DNA, που ενδεχομένως έχει εμποτίσει τη Σινδόνη. Εάν ερευνηθεί το γενετικό υλικό θα μπορούσε να αποκαλυφθεί εάν υπάρχουν Χ και Υ χρωμοσώματα. Αυτά θα έδιναν πιθανώς αιρετική απάντηση στο ερώτημα εάν υπήρξε άνθρωπος ο πατέρας του Ιησού, θέτοντας σε κίνδυνο ένα από τα πιο σημαντικά δόγματα των καθολικών, την Άμωμο Σύλληψη.
Δεκάδες επιστήμονες πιστεύουν ότι πρόκειται για το μοναδικό αποτύπωμα του Χριστού, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν πως το ύφασμα, ένα νεκρικό σινδόνι της εποχής, "κράτησε" την εικόνα με τόση λεπτομέρεια. Μέχρι τώρα και οι πιστοί της Σινδόνης και εκείνοι π ου απορρίπτουν ως φαντασιοπληξία το ενδεχόμενο, η μορφή που έχει αποτυπωθεί σ’ αυτή να είναι το ανθρώπινο σώμα του Χριστού, δεν έχουν βρεί καμία αντινομία στα στοιχεία που προκύπτουν απ’αυτή για την ηλικία και την καταγωγή του σώματος που κάλυψε και σ’αυτά που μαρτυρούνται από τα Ευαγγέλια.
Μέχρι να αποφασίσει το Βατικανό να αφήσει το δρόμο ελεύθερο στην επιστήμη, το μυστήριο της Σινδόνης θα παραμένει άλυτο, ίσως ακόμα πιο γοητευτικό γι’ αυτό το λόγο.
Τα ίχνη
Στη Σινδόνη του Τορίνο έχει αποτυπωθεί ολόκληρη η πορεία του Ιησού προς το μαρτύριο αλλά και τα ίχνη από την περιπέτεια του κειμηλίου, πριν καταλήξει στη θωρακισμένη προθήκη στην Ιταλία.
1. Φαίνονται οι κηλίδες από την πυρκαγιά του 1532.
2. Έχουν απομείνει ίχνη ύδατος από την προσπάθεια κατάσβεσης της πυρκαγιάς.
3. Διακρίνεται το πρόσωπο του Ιησού.
4. Οι πληγές από το φραγγέλιο στις δύο πλευρές, γιατί μαστίγωσαν το Χριστό δύο Ρωμαίοι στρατιώτες.
5. Φαίνονται τα αγκάθια από τη στεφάνη, η οποία όμως προβάλλει σαν είδος κράνους από διάφορα κλαδιά και όχι απλώς ένα "διάδημα", όπως παραδίδεται από την εικονογραφία.
6. Φαίνεται ο τύπος των ήλων στον καρπό, γιατί όσοι σταυρώνονταν την εποχή εκείνη συγκρατούντο στο σταυρό με τεράστια καρφιά που διαπερνούσαν όχι την παλάμη, όπως παραδίδεται, αλλά τους καρπούς, για να μπορούν να αντέξουν το βάρος του σώματος.
7. Τα ίχνη αίματος ανήκουν στην ομάδα ΑΒ, τη συνηθέστερη στην Παλαιστίνη.
8. Η πληγή από τη λόγχη.
9. Το αίμα από την πληγή
10. Έχουν αποτυπωθεί οι πληγές από τους ήλους στα πόδια, αλλά μόνο το ένα πέλμα έχει αιμορραγήσει.
11. Το ίχνος από ένα δοκάρι μαρτυρεί ότι ο Χριστός είχε στη ράχη του, στην πορεία προς το μαρτύριο, μόνο το εγκάρσιο τμήμα του Σταυρού.
Η "πορεία" της Σινδόνης από το 944 μ.Χ.
Ο Απόστολος Πέτρος ή άλλος μαθητής πήρε μαζί του τη Σινδόνη από την Ιερουσαλήμ. Στην Έδεσσα (σήμερα Ούρφα στην Τουρκία) φαίνεται για πρώτη φορά το ίχνος μιας μορφής που "δεν έγινε από ανθρώπινο χέρι". Τον Δεκαπενταύγουστο του 944 μ.Χ. μεταφέρεται πανηγυρικά σε παρεκκλήσι του Ιερού Παλατιού στην Κωνσταντινούπολη. Τα ίχνη της ξαναβρίσκονται στο Λιρέ, στο παρεκκλήσι του κόμητα Γοδεφρίδου του Σαρνί, που το απέκτησε ίσως από τους Ναίτες Ιππότες μετά τη Δ’ Σταυροφορία. Από τους Σαρνί περνάει στον Οίκο της Σαβοίας στο Σαμπερί και από κεί στο Τορίνο.
Πηγή: planitikos.com
Διαβάστε περισσότερα...

Η προσφορά της Αρμενικής Κοινότητας Ηρακλείου! Ανθρωποι, οικογένειες, επαγγέλματα! Λες και ήταν χθες!

Από το Δημήτρη Σάββα

‘Ηθελαν προφανώς οι Τούρκοι να ενοποιήσουν την Αυτοκρατορία τους και να αφομοιώσουν τους Αρμενίους, τους οποίους θεωρούσαν περισσότερο πολιτισμένους απ’ αυτούς αλλά και πιο πολύ Ευρωπαίους! Και ότα·ν κάποιος δε μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, αρχίζει την εξόντωση, τη δίωξη του ασθενέστερου.

Ένα δημοσίευμα της Ηρακλειώτικης εφημερίδας “Νέα Εφημερίς” με ημερομηνία 31η Μαϊου 1918, μας αναφέρει:

“Το Αρμενικόν έθνος συνεστήθη προ μακρών χρόνων. Κατέχει τας κοιλάδας και τα οροπέδια της μεγάλης ορεινής χώρας, ήτις εκτείνεται μεταξύ της Μεσοποταμίας και των κοιλάδων των προς νότον του Καυκάσου κειμένων. Έξι αιώνας προ Χριστού τα περσικά κείμενα ονόμαζαν ήδη την Αρμενίαν με το όνομα το οποίον τη δίδομεν σήμερον. Κατά τους αιώνας οίτινες προηγήθησαν και ηκολούθησαν αμέσως τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, η Αρμενία απετέλεσεν ανεξάρτητον βασίλειον όπερ κατέστη χριστιανικόν την αυτήν καθ’ ην και το Ρωμαϊκόν κράτος εποχήν και έκτοτε η Αρμενική Εκκλησία δεν έπαυσε να είναι ανεξάρτητος, τόσον από τας Εκκλησίας της Ανατολής, ελληνικά και σλαυικάς, όσον και από την Ρωμαϊκήν Εκκλησίαν.
Η Αρμενική γλώσσα έχει όλα τα χαρακτηριστικά γλώσσης ευρωπαϊκής. Οι ιστορικοί της Τέχνης συμφωνούν να αναγνωρίσουν ότι εις την αρχιτεκτονικήν από του 5ου μέχρι του 9ου ειώνος μ.Χ., οι Αρμένιοι υπήρξαν εφευρέται. Εις εποχήν καθ’ ην και αυτό ακόμη το όνομα της Γαλλίας δεν υφίστατο, η Αρμενία έπαιζε μεγάλο ρόλο εν τη Ιστορία και όταν η Γαλλική γλώσσα δεν διεκρίνετο ακόμη από την Λατινικήν, υπήρξεν αξιόλογος αρμενική Φιλολογία. Κατά την εποχήν των Σταυροφοριών οι Αρμένιοι ίδρυσαν βασίλειον εις την Κιλικίαν και εβοήθησαν τους Σταυροφόρους εις τας επιχειρήσεις των. Μετά την αποτυχίαν των Σταυροφόρων δεν υπάρχουν πλέον ανεξάρτητοι Αρμένιοι, και Μουσουλμανικά, Περσικά ή Τουρκικά Κράτη, κατέκτησαν την χώραν των. Κατά τον 19ον αιώνα μέρος της Αρμενίας κατελήφθη υπό της Ρωσίας. Αλλά το Αρμενικόν έθνος είχε και εκράτησε τα έθιμά του, την γλώσσαν του, την φιλολογίαν του και την Εκκλησίαν του. Ηθέλησε να ζήση και παρά την υποδούλωσίν του, έζησε”.

Οι Αρμένιοι καταδιώχθηκαν από την ίδια τους την πατρίδα, εγκατέλειψαν τις πατρογονικές τους εστίες, άφησαν τα εδάφη τους ακαλλιέργητα και έγιναν μετανάστες. Είχαν όμως αρετές, ήταν ένας υπέροχος και πανέξυπνος λαός. Συμμορφώθηκαν με τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα του τόπου που επέλεξαν να ζήσουν και διακρίθηκαν σ’ όλα τα επαγγέλματα του νεωτέρου κόσμου. Παντού αποδείχθηκαν ωφέλιμοι πολίτες, εκεί όμως που διακρίθηκαν ήταν ο τομέας του εμπορίου. Πουλούσαν σε γενικές γραμμές πολύ φτηνά, ειδικά τα είδη των παπουτσιών και των παντοφλών, γνωρίζοντες την οικονομική δυσκολία που είχαν οι καταναλωτές εκείνα τα χρόνια κυρίως. Η Εκκλησία τους δεν έπαυσε να είναι αυτόνομη και από τις αρχαίες Χριστιανικές Εκκλησίες είναι η δημοκρατικότερη, αφού λαϊκοί μαζί με τους ιερείς λαμβάνουν μέρος στην εκλογή του αρχηγού της Εκκλησίας.

Κατέχοντες μέρος της Ασίας έγιναν η δίοδος Ανατολής και Δύσης και από τον 5ο μ.Χ. αιώνα έγιναν φορείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού αλλά και απέκτησαν λόγω θέσης τη δυτική κολτούρα. Η θέλησή τους αυτή για ζωή και δημιουργία, η δραστηριότητά τους, η ευφυία τους, το καλοκάγαθο του χαρακτήρα τους και προπάντων ο ευρωπαϊκός τους χαρακτήρας, ήταν επόμενο να καταστήσουν τους Αρμενίους μισητούς στους Τούρκους, οι οποίοι σαφώς υστερούσαν απέναντί τους! Η “Νέα Εφημερίς” σε κάποιο άρθρο της την 1η Ιουνίου 1918 μας ενημερώνει:

“Η θέλησις αύτη του να ζήσουν, η δραστηριότης των, η ευφυία των, αι επιτυχίαι των και ο ευρωπαϊκός των χαρακτήρ, κατέστησαν τους Αρμενίους μισητούς εις τους δεσπότας των Τούρκων, οίτινες ήσαν ολιγώτερον εργατικοί από αυτούς. Ματαίως δια της Συνθήκης του Βερολίνου του 1878 η Τουρκία ανέλαβε την υποχρέωσιν να εισαγάγη εν Αρμενία μεταρρυθμίσεις και βελτιώσεις και να εγγυηθή την ασφάλειαν των Αρμενίων κατά των Κούρδων και των Κιρκασίων.

Ουδέποτε ετηρήθησαν αι υποσχέσεις αύται. Μετά τας σφαγάς της Σαμψούντος τω 1894 η Ευρώπη απήτησε επιτακτικώτερον, μεταρρυθμίσεις· ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίς τις υπόσχεται αλλά πάραυτα διατάσσει τας μεγάλας σφαγάς του 1895 και του 1896 αίτινες τω έδωκαν το όνομα του “Ερυθρού Σουλτάνου”. Η νεοτουρκική επανάστασις υπόσχεται την βελτίωσιν της τύχης των Αρμενίων, εισάγουσα την ελευθερίαν εις την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν· πράγματι οι “Νεότουρκοι” δεν ήθελαν παρά να δημιουργήσουν ηνωμένον Τουρκικόν Κράτος ούτινος θα ήσαν οι κύριοι· απεπειράθησαν να “εκτουρκεύσουν” όλας τας φυλάς της Τουρκίας, καταδιώκοντες εκείνας αίτινες ήθελαν να φυλάξουν τον ίδιον αυτών χαρακτήρα και από του 1909 έσφαξαν τους Αρμενίους εις τα Άδανα”.

Η Νεοτουρκική Κυβέρνηση αφού συμμάχησε με τις κεντρικές αυτοκρατορίες στις οποίες οι Γερμανοί δίδαξαν την οργάνωση, συνέβαλε στην καταστροφή των Αρμενίων. Διέταξε τον εκτοπισμό από τα έδαφη τους τα οποία κατείχαν από δισχιλιετηρίδος, έσφαξε τους άνδρες, άρπαξε τις νέες γυναίκες και άφησε το υπόλοιπο των γυναικών μαζί με τα παιδιά να πεθάνουν από την πείνα, από τους κόπους και τη δίψα, εκδιώκοντας τους στις ερήμους της Συρίας και της Μεσοποταμίας. Όμως η Αρμενική φυλή αντέχει και μεγαλουργεί.

Τέλη της δεκαετίας του είκοσι και συγκεκριμένα την Κυριακή 2 Ιουνίου 1929 πρόκειται να γιορτάσουν στην πόλη μας την επέτειο της ημέρας της Αρμενικής Ανεξαρτησίας. Η εφημερίδα “Ελεύθερη Σκέψις” του ιστορικού Γιάννη Μουρέλλου, μας γνωστοποιεί αυτό το γεγονός, τη μέρα αυτή που για τους Αρμένιους έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και ιστορική σημασία:

“Οι συμπολίται μας Αρμένιοι των οποίων την παρουσίαν μετά τόσης συμπαθείας αισθανόμεθα εν τω μέσω μας, αύριον μετά το πέρας της Δοξολογίας εις τον Ύψιστον θα καταθέσουν στέφανον εις τον Άγνωστον Στρατιώτην και κατόπιν εις το θέατρον του Παυλακάκη θα πανηγυρίσουν την θλιβεράν αλλ’ ελπιδοφόρον επέτειόν των. Τον εορτασμόν αυτόν πρέπει να είναι βέβαιοι οι συμπολίται Αρμένιοι, ότι και ο λαός Ηρακλείου, λαός σκληρών αγώνων και σκληροτάτων δοκιμασιών, θα παρακολου΄θηση αύριον μετά συγκινήσεως και συμπαθείας και θα ενώση διαθέρμους τας ευχάς του υπέρ της επαληθεύσεως των εθνικών πόθων της Αρμενικής φυλής, της τόσον σκληρώς επί εκατοντάδας ετών δοκιμασθείσης”.

Στις 4 Ιουνίου 1929 η ίδια προαναφερόμενη εφημερίδα, μας περιγράφει πώς γιορτάστηκε η εθνική ανεξαρτησία των Αρμενίων, ποιό είναι το περιεχόμενο αυτής της γιορτής, ότι πρόκειται για ένα λαό που η Ιστορία του μοιάζει με την Ιστορία του Ελληνισμού και για τα όνειρα αυτού του λαού. Πιο συγκεκριμένα, η εφημερίδα, μας λέει:

“Με εξαιρετική επιβλητικότητα και μεγαλοπρέπεια ετελέσθη προχθές στο θέατρο Παυλακάκη η 11η επέτειος της εθνικής ανεξαρτησίας των Αρμενίων η διοργανωθείσα υπό επιτροπής συμπολιτών Αρμενίων.

Την 10ην πρωινήν ολόκληρος η αίθουσα, τα θεωρεία και το υπερώον ήσαν πλήρη κόσμου Ελληνικού και Αρμενικού.

Εκ των επισήμων παρευρέθησαν ο διοικητής της Χωροφυλακής και ο κ. δήμαρχος συμμετασχόντας ανεπισήμως βέβαια εις την εορτήν.

Στας δέκα και τέταρτο η ορχήστρα παίζει τον Εθνικόν Ύμνον της Ελλάδος και κατόπιν τον Αρμενικόν τοιούτον και όλος ο κόσμος εν συγκινητική κατανύξη ακούει όρθιος.

Αφού ετελείωσε η ορχήστρα, η αυλαία άνοιξε. Η σκηνή ήταν διακοσμημένη με εξαιρετικό γούστο. Σημαίες Ελληνικές και Αρμενικές και μια εικόνα Αρμενοτουρκικής γιγαντομαχίας έκαναν ένα πολύ όμορφο φόντο. Ανεβαίνει πάνω ο επίσκοπος κ. Καρεκίν Αρτερουνί ο οποίος αρχίζει τον λόγον του αρμενιστί και δι’ ολίγων αλλά γεμάτων περιεχομένου και εννοιών αναλύει την σημασίαν της ημέρας.

Μετά το πέρας του λόγου του έρχεται εις το βήμα ο κ. Αράμι Γκαϊτζάκ, ένας άνθρωπος που σου κάνει αμέσως την εντύπωσιν ανδρός που μέσα του καίει κάποια φλόγα πολύ δυνατή, ανδρός με δύναμη ψυχής γεμάτη από ορμή και θέλησι.

Ο κ. Γκαϊτζάκ με εξαιρετική δεξιοτεχνία ρητορική κάνει την ιστορική ανασκόπηση της ζωής του Αρμενικού έθνους, τις περιπέτειες και τους διωγμούς του και μας εξηγεί την ιστορική σημασία της 28ης Μαϊου για τον Αρμενικό λαό.

Κρίμα μονάχα που δεν μπορούσε να μιλήσει Ελληνικά. Θάταν κάτι το πολύ όμορφο. Εν πάσει περιπτώσει κι Αρμενικά που μίλησε, κατέπληξε το ακροατήριό του. Από μετάφραση του λόγου του δίδομε την εξής περίληψη: “Ο Αρμενικός λαός αγωνίζεται τώρα και χίλια χρόνια για την ανεξαρτησία του. Σκληροί αγώνες και δοκιμασίας μεγάλης δημιουργούν και γιγαντώνουν τα ιδανικά του Αρμενικού έθνους. Αφάνταστες διώξεις και σφαγές που μόνο με τις σφαγές και τις διώξεις των Ελλήνων απ’ τον ίδιο καταχτητή, τον Τούρκο, μπορούν να παραβληθούν, ξεσπούν συχνά και αποδεκατίζουν τον Αρμενικό λαό. Μα με το ξέσπασμα του παγκόσμιου πολέμου ξεσηκώνεται πάλι και η Αρμενία. Ύστερα από πάλη σκληρή, πάλη ζωής και θανάτου κατορθώνει στις 28 του Μάη του 1918 ν’ αποκτήσει την ανεξαρτησία της και ν’ ανακηρυχθεί ελεύθερο κράτος. Να η μεγάλη σημασία της ημέρας αυτής. Μα η κατάστασις αυτή, φευ!, δεν διαρκεί πολύ. Το 1920 καταλύεται το κράτος αυτό και διαλύεται ολότελα. Η Τουρκική Αρμενία καταστρέφεται και τ’ άλλο τμήμα καταλαμβάνεται απ’ τη Ρωσία και ανακηρύσσεται Δημοκρατία Σοβιετική. Νέες καταστροφές επακολουθούν, νέοι αιματοκυλισμοί, τα παλιά όνειρα που είχαν γίνει πραγματικότης καταστρέφονται σιγά - σιγά και λυώνουν και χάνονται μέσα στους ποταμούς των αιμάτων των αθώων Αρμενίων που σφάζουν οι τουρκικές ορδές”.

Στην συνέχεια βέβαια ακούσθηκαν αρμενικά τραγούδια από συμπαθ’εστατες και γοητευτικές Αρμενοπούλες, ακούσθηκε ο ύμνος της Αρμενίας και όλος ο κόσμος κατευθύνθηκε στον κήπο, στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, για την καθιερωμένη κατάθεση στεφάνων. Η Κοινότητα των Αρμενίων στην πόλη μας έκανε αισθητή όμως την παρουσία της και σ’ άλλους τομείς, πέραν του κοινωνικού και οικονομικού. Είχαν μεγάλη κουλτούρα, είχαν θέληση και συνεισέφερον τόσο στα πολιτιστικά όσο και στα αθλητικά δρώμενα. Στις 31 Μαϊου 1929 υπάρχει μια ανοικτή επιστολή στην εφημείδα “Ελεύθερη Σκέψη” και το περιεχόμενό της είναι η σύσταση μιας ανωτάτης εποπτικής Αρχής για θέματα του αθλητισμού, αφού τότε στο Ηράκλειο υπάρχουν πολλά σωματεία που ασχολούνται με τον αθλητισμό και είναι αναγνωρισμένα. Παρακαλούνται λοιπόν να συμμετέχουν σύμφωνα με το παρακάτω απόσπασμα της εφημερίδας:

“Αναγνωρίζοντες εν τούτοις και εν σχέσει με τα ανωτέρω ότι το σωματείον υμών έν εκ των σπουδαιοτέρων σωματείων της πόλεως θα έδει να συμμετάσχει εις την κίνησιν ταύτην επεφυλάχθημεν δια την λήψιν οριστικής αποφάσεως εις την προσεχή συγκέντρωσίν μας εις ην παρακαλούμεν όπως αποστείλητε εξουσιοδοτημένους αντιπροσωπους σας. Η τυχόν απουσία υμών εκ της συγκεντρώσεως ταύτης ήτις ορίζεται δια την προσεχή Τρίτην 4ην Ιουνίου εις τα ενταύθα γραφεία της Εταιρείας “Αφρό” (οδός Χάνδακος) και ώραν 10ην μ.μ. θέλει μας επιτρέψη να νομίσωμεν ότι δεν διάκεισθε ευμενώς προς την ιδέαν της αθλητικής ταύτης συνενώσεως και εν τοιαύτη θέλομεν συσκεφθή και λάβωμεν αποφάσεις επί του προκειμένου και άνευ υμών. Επί τούτοις διατελούμεν μετά συναδελφικών χαιρετισμών. Δια τον σύλλογο Ε.Φ.Α. Ιδομενεύς Αρ. Δουκουμετζίδης, Σ. Ρουσάκις. Δια τον Σύνδ. Κυνηγών Ηρακλείου Αρ. Γραμματικάκης. Δια την Εν. Αρμενίων Αθλητών Δ. Σαβαλιάν, Α. Βαρκακιάν. Δια τον Όμ. Φιλάθλων Ηρακλείου Γεώργ. Καρούζος, Δ. Κοκκολάκης”.

Ποιά ήταν όμως η Αρμενική Κοινότητα της πόλης μας; Πότε ήρθαν αυτοί οι φιλήσυχοι και φιλοπρόοδοι άνθρωποι που έκαναν οικογένειες, που είχαν κουλτούρα και πολιτισμό, που ήταν τόσο δεμένοι μεταξύ τους πιστεύοντας στον Άνθρωπο, που διακρίθηκαν στον τομέα του εμπορίου αλλά και των άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων, που δεν δημιούργησαν ποτέ κάποιο πρόβλημα, αντίθετα επίλυσαν πολλά.

Ένας εξαίρετος συμπολίτης μας ο κ. Αντώνης Μπεναρδής που διατηρεί το κατάστημα “Η πηγή της παντόφλας” στα Ψαράδικα, στην οδό Καρτερού 5, γαμπρός του Αρμένη εμπόρου που επί σαράντα χρόνια ήταν στον προαναφερόμενο χώρο, τον Μικερδίτς Νταμπανιάν, μου έδωσε πάρα πολλά στοιχεία. Καλομίλητος και καταδεκτικός, αλλά και πάντα πρόθυμος μου εξήγησε το κάθε τι με πολλές λεπτομέρειες.

Μου είπε για τους Αρμένηδες που ήρθαν το 1905 στην πόλη μας από τη Σμύρνη, για άλλους που ήρθαν αργότερα στα 1922, μου ανέφερε τι επάγγελμα έκανε ο καθένας, σε ποιό σημείο της αγοράς και μου περιέγραψε και την οικογενειακή κατάσταση πολλών απ’ αυτούς. Ίσως ένα ευχαριστώ από την καρδιά μου δεν θα ήταν αρκετό για τον κ. Αντώνη.

Ποιές όμως ήταν αυτές οι οικογένειες;

Στα 1905 έρχονται από τη Σμύρνη ο Αβέτ Βαρζανκιάν ο οποίος διατηρούσε κατάστημα υφασμάτων στην Πλατειά Στράτα, την οδό Καλοκαιρινού. Την ίδια δουλειά έκαναν και ο Αζαρίας Μαντανιάν με το γιό του Κεβόρκ, στον ίδιο δρόμο. Ήρθαν κι αυτοί την ίδια περίοδο. Είχα την τύχη ως φοιτητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας να γνωρίσω τον Αζαρία Μαντανιάν, καθηγητή στα Καλλιτεχνικά. Θεός σχωρέστον! Ένας τζέντελμαν πραγματικός, η προσωποποίηση της καλωσύνης και της ευγένειας! Πάντοτε δίπλα στο φοιτητή με αγάπη. Επίσης εκείνη την περίοδο έρχεται ο Αβεδίς Αβεδισιάν, ο οποίος άνοιξε κατάστημα γυναικείων ειδών κοντά στον ΄Αγιο Μηνά. Ακόμα στην οδό Καλοκαιρινού θα θυμούνται οι μεγαλύτεροι το κατάστημα υφασμάτων και κασμηριών του Καλούστ Παπαζιάν. Τέλος στα 1905 έρχονται από τη Σμύρνη και ο Αγκόπ με την Ισκουή Μικαελιάν, οι οποίοι υπήρξαν και δωρητές του σχολικού κτηρίου στο χώρο της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, που βρίσκεται κάτω από την Καλοκαιρινού, στο Καμαράκι. Πρόκειται για την εκκλησία των Αρμενίων. Προπολεμικά και συγκεκριμένα στα 1930, την εκκλησιαστική επιτροπή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, την αποτελούσαν οι παρακάτω: Αζαρίας Μαντανιάν, Μπογός Βαρζανκιάν, Αβεδίς Αβεδισιάν, Καλούστ Παπαζιάν, Μιχράν Πεστιλματζιάν.

Αργότερα καταφθάνουν και άλλες οικογένειες Αρμενίων, όπως: Ο Χαροντιούν Πεντροσιάν ο οποίος διατηρούσε τσαγκάρικο και είχε και έμβολο, στην περιοχή της Αγίας Τριάδας, ο Κιρκόρ Μεσελτζιάν που ασκούσε το επάγγελμα του χημικού, ο Καραμπέτ Αγαμπαντιάν ο φωτογράφος, του οποίου το φωτογραφείο του ήταν στην οδό 1821 όπως ανεβαίνουμε αριστερά προτού φτάσουμε στην οδό Κυρίλλου Λουκάρεως. Ο Χατσίκ Αγαμπαντιάν που διατηρούσε βιοτεχνία υποδημάτων στην οδό Καλοκαιρινού, ο Κάρλος Τσιλιγκριάν με κατάστημα υφασμάτων στον ίδιο δρόμο, τ παιδιά του Οβάνες - Μιχράν Αβεδισιάν με υποδήματα στην Καλοκαιρινού και στην οδό 62 Μαρτύρων. Πίσω επίσης από την Καλοκαιρινού ήταν ο αντιπρόσωπος υφασμάτων Μουράτ Βασματζιάν και στο Καμαράκι ο Χατσίκ Κασπαριάν έμπορος υφασμάτων επίσης. Υφασμοτοπωλείο επίσης διατηρούσε και ο Αραράτ Απραχαμιάν στην Πλατειά Στράτα. Στα Λιοντάρια ήταν το καθαριστήριο του Αρταβάστ Απραχαμιάν.

Το 1922 ακόμα έρχονται στην πόλη μας ο Λάζαρος Βακιρτζιάν κάνοντας το επάγγελμα του σαγματοποιού, διατηρώντας σωμαράδικο στην οδό 1821. Ο Λάζαρος Βακιρτζιάν είχε τέσσερα παιδιά, την κόρη του Ιζαμπέλ και τους γιούς του Ζιραϊρ - Ασότ και Χοβσέπ. Μια οικογένεια με μεγάλη κοινωνική προσφορά αλλά και με συνεισφορά στο χώρο της Νομικής επιστήμης στην πόλη μας, αφού τόσο ο κ. Χοβσέπ Βακιρτζιάν όσο και ο ανεψιός του κ. Στεπάν Βακιρτζιάν είναι διακεκριμένοι δικηγόροι.

Την ίδια πε΄ριοδο επίσης εγκαθίστανται στο Ηράκλειο οι Μικιρδίτς Νταμπανιάν και Αγκόπ Καζαντζιάν. Και οι δυό τους ασχολήθηκαν με υποδήματα, ο πρώτος είχε βιοτεχνία υποδημάτων. Τα καταστήματά τους ήταν στην οδό Καρτερού και συνεχίζουν να είναι. Το κατάστημα του Αγκόπ Καζαντζιάν το έχει σήμερα ο γιός του. Επίσης στα 1922 έρχεται στην πόλη μας η γνωστή οικογένεια Χοβσεπιάν. Πρόκειται για τον Κιρκόρ και τη Ροζίνα αλλά και τον αδελφό του Πεντρό. Το όνομα του Κιρκόρ Χοβσεπιάν είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας αυτής της πόλης: “Καθίσαμε και απολαύσαμε τη μπογάτσα στου Κιρκόρ”! Μια συνηθισμένη πρόταση, μια συχνή έκφραση που διαρκεί και θα διαρκεί για χρόνια! Αξίζει επίσης να αναφερθούμε και στο Νεκροταφείο των Αρμενίων που είναι δίπλα του γηπέδου του ΟΦΗ στα Καμίνια. Αυτός ο χώρος είχε παραχωρηθεί από τους Τούρκους και σύμφωνα με πληροφορίες το παραχωρητήριο του 1671 είχε ως τίτλο: “Δια τους ψωφούντας Αρμενίους”, κάτι που δηλώνει και το μένος τους εναντίον του λαού αυτού. Παραχώρησαν χώρο τεσσάρων στρεμμάτων. Δίπλα ήταν το Εβραϊκό Νεκροταφείο και στο χώρο που είναι σήμερα το γήπεδο του ΟΦΗ ήταν το Ελληνικό Νεκροταφείο, το οποίο στη συνέχεια μεταφέρθηκε στον Άγιο Κωνσταντίνο.

Γύρω στα 1947 και 1948 έφυγαν από την πόλη μας γύρω στις 3.500 Αρμένιοι, προκειμένου να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, την Αρμενία. Αυτή είναι η συμπαθέστατη Κοινότητα των Αρμενίων του Ηρακλείου, αυτός ο περήφανος λαός! Ένας λαός καταδιωγμένος αλλά τόσο δημιουργικός, ένας λαός γεμάτος δάκρυα και πόνους, αλλά πλήρης από αγάπη, ελπίδα και αισιοδοξία. Κλείνοντας την αναφορά μου αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον κ. Αντώνη Μπεναρδή για τη μεγάλη του προσφορά, καθώς και τον σεβαστό δικηγόρο κ. Χοβσέπ Βακιρτζιάν για την επίσης σημαντική βοήθειά του!
Πηγή: patris.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Η Γενοκτονία των Αρμενίων

«“Δεν είχε ακόμα χαράξει”, έλεγε ο πατέρας μου, “όταν όλο το χωριό ξεκίνησε με θρήνους συνοδεία μερικών ζαπτιέδων (Tούρκων χωροφυλάκων) παίρνοντας τον δρόμο της εξορίας, με πολύ λίγα από τα υπάρχοντά τους, αφού τα πάντα έπρεπε να τα εγκαταλείψουν, γυναίκες, παιδιά και γέροι. Oι άνδρες είχαν συλληφθεί τις προηγούμενες μέρες και είχαν οδηγηθεί μακριά από το χωριό, στη γειτονική Kαισάρεια. Ύστερα από πορεία μερικών ωρών φτάσαμε στην Kαισάρεια και εκεί που πλησιάζαμε στην πλατεία της πόλης, από την κεφαλή της πορείας άρχισε ένας σπαρακτικός θρήνος που σε λίγο έφτασε και σε μας και μας κάλυψε. Aντικρύσαμε ένα φοβερό θέαμα… H πλατεία είχε μετατραπεί σε ένα δάσος με αγχόνες με τα άψυχα σώματα των αγαπημένων μας να κρέμονται. O θρήνος ξέσκιζε τον ουρανό, γυναίκες σφιχταγκαλιάζαν τα μικρά τους και περνούσαν μπροστά από τις κρεμάλες χωρίς να τους επιτρέπεται να σταματήσουν έστω και λίγο. Άλλες έπεφταν λιπόθυμες, κλαίγοντας σπαρακτικά τραβώντας τα μαλλιά τους. Oι ζαπτιέδες τις χτυπούσαν βάναυσα υποχρεώνοντάς τις να προχωρήσουν. Aδιάφορο για τον θρήνο των γυναικών, ένα χαμίνι, τουρκόπαιδο, ξυπόλυτο, τριγυρνούσε μέσα στις αγχόνες, καγχάζοντας και τραβώντας από τα πόδια τα σώματα των κρεμασμένων, τα έφτυνε, τα κουνούσε πέρα δώθε, και φώναζε χλευαστικά “Που είναι η Aρμενία σας;”. Kαι φυσούσε το πρωινό αεράκι κάνοντας τα άψυχα αθώα σώματα να αιωρούνται μέσα σε μια μακάβρια μελωδία που δημιουργούσαν οι τριγμοί από τα σχοινιά και τις αγχόνες».
Kαραμπέτ Kαλφαγιάν (Αρμένιος ιστορικός συγγραφέας)

«Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, η διαδικασία ήταν η ίδια. Έπαιρναν από διάφορα σημεία ομάδες των 50 ή των 100 ανδρών, που ήταν δεμένοι ανά τετράδες και τους οδηγούσαν σε ένα απομονωμένο σημείο, σε μικρή απόσταση από το χωριό. Ξαφνικά ακουγόταν ο ήχος από ντουφεκιές και οι Τούρκοι στρατιώτες που τους είχαν συνοδεύσει επέστρεφαν κατηφείς στο στρατόπεδο. Όσοι στέλνονταν να θάψουν τα πτώματα, τα έβρισκαν σχεδόν πάντοτε τελείως γυμνά, διότι ως συνήθως οι Τούρκοι τούς είχαν κλέψει όλα τους τα ρούχα. Σε περιπτώσεις που υπέπεσαν στην αντίληψή μου, οι δολοφόνοι είχαν εκλεπτύνει το μαρτύριο των θυμάτων τους εξαναγκάζοντάς τα να ανοίξουν τους τάφους τους προτού τα πυροβολήσουν…».
Χένρι Μόργκενταου (Αμερικανός πρέσβης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία)

Η γενοκτονία των Αρμενίων, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην νεότερη ιστορία. Δράστες, οι συνήθεις ύποπτοι: Οι Τούρκοι…
Οι διώξεις που είχαν αρχίσει από τα μέσα της δεκαετίας του 1890, επί σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ, έφτασαν στο αποκορύφωμα το 1915, όταν οι Νεότουρκοι αποφάσισαν να κάνουν πράξη την επιχείριση «καθαρή» Τουρκία (τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία).
Όπως και οι Πόντιοι (και γενικότερα οι Έλληνες της Μικράς Ασίας), ή οι Ασσύριοι, οι Αρμένιοι δεν εκδιώχθηκαν και σφαγιάστηκαν για κάτι που έκαναν, αλλά γι’ αυτό που ήταν: Αλλοεθνείς και ετερόδοξοι. Το κίνημα των Νεότουρκων το οποίο είχε αποφασίσει την εκκαθάριση της επικράτειας της Τουρκίας από τα «παρείσακτα» στοιχεία που αλλοίωναν την φυσιογνωμία του εθνικού κράτους που ονειρεύονταν να εγκαθιδρύσουν, με πρόσχημα την στρατιωτική ασφάλεια της χώρας, αλλά και την κατηγορία της συνεργασίας των Αρμενίων με τους Ρώσους, αποφάσισε τον βίαιο εκτοπισμό τους και την μεταφορά τους στις ερήμους της Συρίας.
Το σύνθημα δόθηκε στις 24 Απριλίου 1915 (η συγκεκριμένη ημέρα θεωρείται ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Αρμενίων), όταν και απαγχονίστηκαν δημοσίως, φυλακίστηκαν ή εκδιώχθηκαν από την Κωνσταντινούπολη εκατοντάδες επιφανή πρόσωπα της αρμενικής κοινότητας. Οι εκκλήσεις βοήθειας προς τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης δεν εισακούστηκαν, καθώς τα οικονομικά συμφέροντα ήταν τέτοια που δεν επέτρεπαν την πολυτέλεια του ανθρωπισμού. Έτσι, ξεκίνησε η συστηματική εξόντωση των Αρμενίων, με την κρατική κάλυψη και την πολύτιμη βοήθεια του τουρκικού όχλου, των ατάκτων και τρόφιμων των φυλακών που αποφυλακίστηκαν ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό.
Κατά την διάρκεια της εξαντλητικής πορείας αυτών των ταγμάτων θανάτου, χιλιάδες Αρμένιοι (τους οποίους οι Τούρκοι είχαν ήδη καταληστεύσει) υπέκυψαν στις κακουχίες, την πείνα και την δίψα, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Μέσα σε δύο περίπου χρόνια, το αρμενικό ζήτημα είχε «λυθεί». Όσοι επέζησαν, διασκορπίστηκαν στην συνέχεια σε διάφορες χώρες του κόσμου.
Τα συνολικά θύματα, σύμφωνα με αρμενικές και δυτικές πηγές, υπολογίζονται σε περίπου 1.500.000. Οι Τούρκοι κατεβάζουν τον αριθμό στο μισό. Φυσικά δεν δέχονται ότι διεπράχθη γενοκτονία, αλλά απλά εκτοπισμός στα πλαίσια ενός «εμφυλίου» πολέμου…

 

Πηγή: tromaktiko.net

Διαβάστε περισσότερα...

Η αρμενική γλώσσα άλλοτε και τώρα Αναφορά στην ιστορία των Αρμενίων στην Κύπρο

Η κλασική Αρμενική (krapar) επηρεάστηκε φωνολογικά από τα Γεωργιανά και έλαβε πολυάριθμες λέξεις-δάνεια από τα Ελληνικά, Συριακά, Λατινικά και Περσικά.

Αν και τα πρώτα ίχνη της Αρμενικής χάνονται στους αιώνες, πιστεύεται πως σχετίζεται με την Πρωτοελληνική γλώσσα. Αρχικά γραφόταν με ελληνική, περσική ή συριακή γραφή, μέχρι που το 405 ο Άγιος Μεσρώπ Μαστότς, αποφασισμένος να μεταφράσει τη Βίβλο στην Αρμενική, ταξίδεψε γύρω από τον Καύκασο και επινόησε ένα μοναδικό αλφάβητο με 36 γράμματα. Το αρμενικό αλφάβητο θεωρείται προϊόν θείας έμπνευσης. Αφού έγινε ευπρόσδεκτο από το Βασιλιά Βραμσαμπούχ και τον Καθόλικο (Πατριάρχη) Σαχάκ Α’, υπήρξε το έναυσμα για τον ‘Χρυσούν Αιώνα’ του αρμενικού έθνους και έκτοτε λειτουργεί ως ισχυρός παράγοντας στην ανάπτυξη και διατήρηση του εθνικού αρμενικού πνεύματος.

Η κλασική Αρμενική (krapar) επηρεάστηκε φωνολογικά από τα Γεωργιανά και έλαβε πολυάριθμες λέξεις-δάνεια από τα Ελληνικά, Συριακά, Λατινικά και Περσικά. Η ανάπτυξη των sharagan (εκκλησιαστικών ύμνων) και η λογοτεχνική παραγωγή εκλέπτυναν την κλασική Αρμενική, ενώ τα υπέροχα αρμενικά χειρόγραφα, διακοσμημένα με μορφές πουλιών, είναι από τα ωραιότερα παγκοσμίως. Λόγω της ευρωπαϊκής επιρροής στο Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας, άλλα δύο γράμματα προστέθηκαν γύρω στο 12ο αιώνα. Το 13ο και 14ο αιώνα η γραμματική, το συντακτικό και η ορθογραφία τυποποιήθηκαν περαιτέρω. Μετά την πτώση του Βασιλείου της Κιλικίας (1375) και την καταστροφή πολυάριθμων Μοναστηριών, η Αρμενική έπεσε σε λήθαργο μέχρι το 16ο αιώνα. Τότε οι kousan (λυρικοί αοιδοί) και οι ashough (τροβαδούροι) άρχισαν να καταπιάνονται με τις ενασχολήσεις των Αρμενίων που ζούσαν υπό το ζυγό των Περσών και των Τούρκων.

Μέσα στο γενικότερο ρεύμα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, ιδρύθηκαν αρκετά αρμενικά τυπογραφεία, με πρώτο αυτό στη Βενετία (1512), στο οποίο ο Hagop Meghabard τύπωσε το πρώτο αρμενικό βιβλίο, το Ourpatakirk (Βιβλίο της Παρασκευής) Ιδιαίτερα σημαντικά υπήρξαν τα τυπογραφεία των Μεχιταριστών (Βενετία, Τεργέστη, Βιένη), τα οποία συνέβαλαν στη διατήρηση και τη διάδοση της αρμενικής γλώσσας και του αρμενικού πολιτισμού, στα δύσκολα χρόνια του οθωμανικού σκοταδισμού. Η πρώτη αρμενική εφημερίδα ήταν ο «Aztarar» (Μηνύτωρ), που εκδόθηκε το 1794 στην Ινδία, ενώ η πρώτη αρμενική εφημερίδα στην Κύπρο εκδόθηκε το 1900 στη Λευκωσία και ονομαζόταν «Kharazan» (Μαστίγιο).

Μεταξύ 18ου και 20ού αιώνα, η καθομιλουμένη Αρμενική (Ashkharapar) δανείστηκε πολυάριθμες λέξεις από τα Τουρκικά και τα Ρωσσικά. Λόγω του διαχωρισμού της αρμενικής πατρίδας ανάμεσα στην Οθωμανική και τη Ρωσική Αυτοκρατορία, από το 19ο αιώνα διακρίνεται στη Δυτική Αρμενική (Arevm’tahayeren) και την Ανατολική Αρμενική (Arevelahayeren).

Η πρώτη ομιλείται από Αρμένιους της Διασποράς, ενώ η δεύτερη ομιλείται κυρίως στην Αρμενία, τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, καθώς και στο Ιράν. Αν και είναι σε μεγάλο βαθμό αμοιβαία κατανοητές, υπάρχουν αξιοσημείωτες διαφορές στη φωνολογία, το λεξιλόγιο και τη γραμματική, ακόμη και την ορθογραφία. Αυτή η πλούσια και δυναμική γλώσσα είναι η μητρική γλώσσα ενός έθνους που αριθμεί περίπου 9 εκατομμύρια ανθρώπους, διασκορπισμένους στις τέσσερις γωνιές της Υφηλίου, ως αποτέλεσμα της Αρμενικής Γενοκτονίας.

Η Αρμενική, που είναι η κύρια γλώσσα των Δημοτικών Σχολείων Ναρέκ, διδάσκεται επίσης στο Κέντρο Γλωσσών του Πανεπιστημίου και τα Επιμορφωτικά Κέντρα Λευκωσίας. Το β’ ραδιόφωνο του ΡΙΚ μεταδίδει αρμενικά καθημερινά προγράμματα μεταξύ 17:00-18:00. Κυκλοφορούν δύο αρμενόφωνες εφημερίδες, το «Αρτσακάνκ» (Ηχώ) και το «Αζάτ Τσάιν» (Ελεύθερη Φωνή), καθώς και τα ενημερωτικά δελτία «Κεγάρτ» (Δόρυ) και «Λραντού» (Ενημερωτικό Δελτίο), τα οποία εκδίδει η Αρμενική Μητρόπολη και το Γραφείο του Εκπροσώπου, αντίστοιχα. Η κλασική Αρμενική χρησιμοποιείται στις αρμενορθόδοξες εκκλησίες της Παναγίας (Λευκωσία), του Αγίου Στεφάνου (Λάρνακα) και του Αγίου Γεωργίου (Λεμεσός).

Στις 1/12/2002 η Κυπριακή Δημοκρατία και το Συμβούλιο της Ευρώπης ανακήρυξαν την Αρμενική ως μειονοτική γλώσσα της Κύπρου, στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Χάρτη Περιφερειακών ή Μειονοτικών Γλωσσών. Η Αρμενική είναι η μητρική γλώσσα των περίπου 3.500 Αρμενίων της Κύπρου.

* Εκπρόσωπος Τύπου του Εκπροσώπου των Αρμενίων στη Βουλή κ. Βαρτκές Μαχτεσιάν

 

Πηγή: sigmalive.com

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι