Menu

Οι Αρμένιοι της Συρίας στο φάσμα του πολέμου

Ε­δώ και αρ­κετούς μή­νες, η βί­α στη Συ­ρί­α συ­νε­χί­ζε­ται α­μεί­ω­τη με α­πο­τέ­λε­σμα να πλήτ­τε­ται πλέ­ον και ο ά­μα­χος πλη­θυ­σμός. Τις τε­λευ­ταί­ες ε­βδο­μά­δες, μά­λι­στα, γί­να­με α­πο­δέ­κτες ει­δή­σε­ων σχε­τι­κά με θύ­μα­τα κά­θε η­λι­κί­ας, κοι­νω­νι­κής τά­ξης, θρη­σκεί­ας και ε­θνι­κό­τη­τας. Σα­φώς και δεν θα α­πο­τε­λού­σαν ε­ξαί­ρε­ση α­πό τα πα­ρα­πά­νω συμ­βά­ντα και τα μέ­λη της αρ­με­νι­κής κοι­νό­τη­τας στη Συ­ρί­α. Πρό­σφα­τα, μά­λι­στα, υ­πήρ­ξαν και νέ­α θύμα­τα στην ε­κεί αρ­με­νι­κή πα­ροι­κί­α, α­νά­με­σά τους και μια ο­λόκλη­ρη οι­κο­γέ­νεια.

Πα­ρα­κά­τω, δεν θα ε­πι­χει­ρή­σου­με να α­ναλύ­σου­με την κα­τά­στα­ση στη Συ­ρί­α.

Άλ­λω­στε, τα δε­δο­μέ­να αλ­λά­ζουν μέ­ρα με την η­μέ­ρα. Θα προ­σπα­θή­σου­με, ό­μως, να πα­ρου­σιά­σου­με μια σει­ρά α­πό στοι­χεί­α, τα ο­ποί­α ε­ξη­γούν- εν μέ­ρει του­λά­χι­στον- σε ποιο βαθ­μό όλη αυ­τή η κα­τά­στα­ση στη Συ­ρί­α ε­πηρε­ά­ζει την ε­κεί αρ­με­νι­κή κοι­νό­τη­τα.


Σή­με­ρα στη Συρί­α κα­τοι­κούν σχε­δόν 70.000 Αρ­μέ­νιοι, οι ο­ποί­οι α­πο­τε­λούν λι­γό­τε­ρο α­πό το 0,5% του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού της χώ­ρας. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό τους μι­σούς μέ­νουν στο Χα­λέ­πι, ε­νώ οι υ­πό­λοι­ποι ε­ντο­πί­ζο­νται διά­σπαρ­τα σε πό­λεις με­τα­ξύ των ο­ποί­ων: Λα­τά­κια, Χομς, Κα­μι­σλί, Χα­σα­κέ, Για­κου­μπί­ε, Ρα­κά, Κε­σά­μπ, κα­θώς και στην πρω­τεύ­ου­σα τη Δα­μα­σκό.

Η κοι­νό­τη­τα δεν εί­ναι ε­νερ­γή σε πολι­τι­κό ε­πί­πε­δο. Αυ­τό δεν συμ­βαί­νει λό­γω έλλει­ψης θέ­λησης ή εν­δια­φέ­ρο­ντος, αλ­λά επει­δή δεν εί­ναι ι­διαί­τε­ρα ε­φι­κτή η ε­να­σχόλη­ση με τα κοι­νά, ι­διαί­τε­ρα σε χώ­ρες του α­ρα­βι­κού κό­σμου ε­ξαι­τί­ας των κα­θε­στώ­των τους. Ω­στό­σο, οι Αρ­μέ­νιοι πο­λί­τες της Συρί­ας σε γε­νι­κές γραμ­μές α­πο­λαμ­βά­νουν ί­σα δι­καιώ­μα­τα με τους γη­γε­νείς, έ­χουν έ­ναν ε­κλεγ­μέ­νο από την κοι­νότη­τα εκ­πρόσωπο στη βουλή ε­νώ πο­τέ δεν α­ντι­με­τώ­πι­σαν προ­βλήμα­τα λό­γω θρη­σκευ­τι­κών δια­κρί­σε­ων.

Στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 1950, βέ­βαια, η κοι­νό­τη­τα α­ντι­με­τώ­πι­σε ο­ρι­σμέ­να προ­βλή­μα­τα σχε­τι­κά με τη λειτουρ­γί­α των αρ­με­νι­κών σχο­λεί­ων, κα­θώς και άλλων ι­δρυ­μά­των, τα ο­ποί­α έ­κλει­σαν για λό­γους «ε­ξα­ρα­βι­σμού» αλ­λά και για την α­παλ­λα­γή της χώ­ρας α­πό τη δή­θεν ξένη ε­πιρ­ρο­ή. Οι πα­ρα­τε­τα­μέ­νες τό­τε δια­πραγ­μα­τεύ­σεις της κοινό­τη­τας με το κυ­βερ­νών κα­θε­στώς εί­χαν κα­λή κα­τά­λη­ξη, α­φού τα σχο­λεί­α ε­πα­να­λει­τούρ­γη­σαν.

Κά­ποια χρό­νια αρ­γό­τε­ρα και συ­γκε­κρι­μένα το 1967, με­τά τον πό­λε­μο με το Ισρα­ήλ, τα σχο­λεί­α α­πει­λή­θη­καν και πά­λι με ο­ριστι­κό κλεί­σι­μο. Τό­τε συμ­φω­νήθη­κε να δι­δά­σκε­ται μό­νο η αρ­με­νι­κή γλώσ­σα, ως γλώσ­σα θρη­σκευ­τι­κής τε­λε­τουρ­γί­ας, ως έ­να ερ­γα­λεί­ο δη­λα­δή που θα επι­τρέ­πει την κα­τα­νό­η­ση της λει­τουρ­γί­ας και των δι­δα­χών της εκ­κλη­σί­ας. Πα­ρά ταύ­τα, στα αρ­με­νι­κά σχο­λεί­α συ­νέ­χι­σαν να δι­δά­σκο­νται η ι­στο­ρί­α και η λο­γο­τε­χνί­α. Αυ­τό βέ­βαια συ­νέ­βη με την α­νο­χή των αρ­χών, οι ο­ποί­ες γνώ­ρι­ζαν ότι η δια­τή­ρη­ση της ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας των Αρ­με­νί­ων δεν α­πο­τε­λού­σε α­πει­λή για τη Συ­ρί­α. Κα­τά τις δύ­ο τε­λευ­ταίες δε­κα­ε­τί­ες, μά­λι­στα, ο α­ριθ­μός των μα­θη­τών στα αρ­με­νι­κά σχο­λεί­α ξε­πέ­ρα­σε α­κό­μη και τον α­ριθ­μό αυ­τών που φοι­τού­σαν στα α­ντί­στοι­χα του Λι­βά­νου.

 

Δι­με­ρείς σχέ­σεις

Η Συ­ρί­α και η Αρ­μενί­α δια­τη­ρούν στε­-νές σχέ­σεις. Ω­στό­σο, οι ε­πα­φές της πρώ­της με την Τουρ­κί­α την τε­λευ­ταί­α δε­κα­ε­τί­α έ­χουν ε­πη­ρε­ά­σει ως έ­να βαθ­μό τη στά­ση των Μέ­σων Μα­ζι­κής Ε­νη­μέ­ρω­σης, σχε­τι­κά με την πα­ρου­σί­α­ση ζη­τη­μά­των που α­φο­ρούν τους Αρ­μέ­νιους.

Έ­νας ση­μα­ντι­κός α­ριθ­μός Αρ­με­νί­ων της Συ­ρί­ας έ­χει υπο­βά­λει αί­τη­ση για την α­πό­κτη­ση της αρ­με­νι­κής υ­πη­κο­ό­τη­τας. Αυ­τό όμως δεν ση­μαί­νει ό­τι αυ­τοί οι άν­θρω­ποι εί­ναι έ­τοι­μοι ή πρό­θυ­μοι να με­τα­βούν ά­με­σα στην Αρ­με­νί­α. Και αυ­τό διό­τι δεν εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νοι να ε­γκα­τα­λεί­ψουν τη δεύ­τε­ρη πα­τρί­δα τους ό­που ζουν για δε­κα­ε­τί­ες τώ­ρα. Του­λά­χι­στον αυ­τό ί­σχυε πριν ξε­κι­νή­σουν τα γε­γο­νό­τα στη Συ­ρί­α.

Πλέ­ον, η ι­δέ­α της με­τά­βα­σης προς την Αρ­με­νί­α εί­ναι πιο ε­πί­και­ρη α­πό πο­τέ. Πρό­κει­ται ω­στό­σο για έ­να ι­διαί­τε­ρα ευαί­σθη­το κομ­μά­τι και για τους Αρ­μέ­νιους της Συ­ρί­ας αλ­λά και για την ί­δια την Αρ­με­νί­α. Δεν θα πρέ­πει να ξε­χνά­με τα προ­βλή­μα­τα που κλί­θη­καν να α­ντι­με­τω­πί­σουν με­ρι­κά χρό­νια πριν Αρ­μενί­α και Αρ­μέ­νιοι μπρο­στά σε πα­ρό­μοιο πρό­βλη­μα με το Ι­ράκ, τα ο­ποί­α ό­μως ή­ταν πο­λύ μι­κρό­τε­ρης κλί­μα­κας.

Ε­πί της πα­ρού­σης, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρ­με­νί­ας δεν μπο­ρεί να κά­νει και πολ­λά, κα­θώς η κα­τά­στα­ση ε­ξε­λίσ­σε­ται ε­πί συ­ρια­κού ε­δά­φους. Επίσης, λόγω της δύ­σκο­λης οι­κο­νο­μικής κα­τά­στα­σης της Αρ­με­νί­ας, και το πιο ση­μα­ντι­κό το ο­ποί­ο α­κού­γε­ται ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο στις μέ­ρες μας, λόγω της έλλει­ψης στοι­χεί­ων σχε­τι­κά με τις α­νά­γκες της Δια­σπο­ράς. Αυ­τό βέ­βαια δεν ση­μαίνει, ότι οι Αρ­χές της Αρ­με­νί­ας δεν κα­τα­βάλ­λουν προ­σπά­θειες προς τη σω­στή κα­τεύθυν­ση.

Ε­ντού­τοις, κα­θώς η κα­τά­στα­ση στη Συ­ρί­α κλι­μα­κώ­νε­ται, οι Αρ­μέ­νιοι της Συ­ρί­ας συ­νεχί­ζουν να κρα­τούν α­νοι­χτές τις ε­πι­λογές τους…

 

Έ­κρυθ­μη κα­τά­στα­ση

Α­πό την αρ­χή της κρί­σης την Ά­νοι­ξη του 2011 το Ι­ράν, η Ρω­σί­α και η Κί­να συ­νε­χί­ζουν να υ­πο­στη­ρί­ζουν την κυ­βέρ­νη­ση Α­σά­ντ. Α­πό την άλ­λη, τα κρά­τη του Κόλ­που μα­ζί με την Τουρ­κί­α, τις Η­ΠΑ κα­θώς και ο­ρι­σμέ­νες Δυ­τι­κο­ευρω­πα­ϊ­κές κυ­βερ­νήσεις, ό­πως η Γαλ­λί­α και το Η­νω­μέ­νο Βα­σί­λειο έ­χουν πά­ρει το μέ­ρος της α­ντι­πο­λί­τευ­σης.

Η πλειο­ψη­φί­α της αρ­με­νι­κής κοι­νό­τητας φαί­νε­ται να ελ­πί­ζει στη νί­κη της πα­ρού­σας κυ­βέρ­νη­σης, κα­θώς προ­βλη­μα­τί­ζε­ται ιδιαί­τε­ρα α­πό την α­βε­βαιό­τη­τα που θα μπο­ρού­σε να φέ­ρει στο μέλ­λον ο­ποια­δήπο­τε ε­ναλ­λα­κτι­κή λύ­ση. Αν και φαί­νε­ται ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση έ­χει α­κό­μη τον έ­λεγ­χο στη Δαμα­σκό, η κα­τά­στα­ση εί­ναι ρευστή και κα­νείς δεν μπο­ρεί να προ­βλέψει πραγ­μα­τι­κά ποιος έ­χει το «πά­νω χέ­ρι».

Εί­ναι σχε­δόν σί­γου­ρο ό­τι οι ξέ­νες δυ­νά­μεις θα ε­πη­ρεά­σουν ση­μα­ντι­κά την έκβα­ση της κα­τά­στα­σης στη Συ­ρί­α, η ο­ποί­α αυ­τή τη στιγ­μή εί­ναι σχε­δόν υ­πό κα­θε­στώς «εμ­φυ­λί­ου» πο­λέ­μου. Δεν θα ή­ταν πα­ρά­τολ­μο να ι­σχυ­ρι­σθού­με, ό­τι η κα­τά­στα­ση δεν εί­ναι πλέ­ον στα χέ­ρια των Σύ­ριων...

Υ­πάρ­χουν ά­ρα­γε σο­βα­ρές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις σε διε­θνές ε­πί­πε­δο για την ε­ξεύ­ρε­ση ει­ρη­νι­κής λύ­σης;

Θα μπο­ρέ­σει η αρ­με­νι­κή κοι­νό­τη­τα να βγει α­πό αυ­τό το α­διέ­ξο­δο με τις ελά­χι­στες α­πώ­λειες; Υ­λι­κές και η­θι­κές.

Ί­σως, ό­ταν το άρ­θρο αυ­τό δει το φως της δη­μο­σιό­τη­τας η ό­λη κα­τά­στα­ση να έ­χει ε­ξο­μα­λυν­θεί και η Συ­ρί­α, μα­ζί με την αρ­με­νι­κή κοι­νό­τη­τα, να έ­χουν βρει τους κα­νο­νι­κούς τους ρυθ­μούς.

Ί­σως πά­λι αυ­τό να εί­ναι μια α­νεκ­πλή­ρω­τη ευ­χή…

Κρικόρ Μιχικιάν


Πηγή: armenika.gr

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι