Menu

Ο λόγος της Αρμενικής Νεολαίας Ελλάδος στην Πολιτική Εκδήλωση στην Αθήνα

O λόγος του Προέδρου της Αρμενικής Νεολαίας Ελλάδος, Ραζμίκ Ερτσενιάν, στην Πολιτική εκδήλωση για τα 101 χρόνια από την Αρμενική Γενοκτονία στο θέατρο Παλλάς.

24 Απριλίου 1915.
H ημερομηνία που έμελλε να σημαδέψει το πεπρωμένο ενός ιστορικού έθνους και να γίνει το σήμα κατατεθέν ενός ολόκληρου λαού. Ο Απρίλιος του 1915 αποτελεί το κύριο γνώρισμα όλων των Αρμενίων. Η πρώτη σκέψη που κάνει κάποιος στο άκουσμα της λέξης «Αρμενία» είναι οι εικόνες από τις φρικαλεότητες που διέπραξε η Τουρκία σε βάρος του αρμενικού λαού στις αρχές του περασμένου αιώνα. Από την νύχτα της 24ης Απριλίου κι έπειτα, όταν οι Οθωμανικές αρχές έδωσαν την εντολή για ολοκληρωτική εξόντωση των Αρμενίων, η λέξη γενοκτονία έγινε συνώνυμο με την λέξη Αρμενία.

Όμως, για εμάς τους Αρμένιους, ο Απρίλιος του 1915 δεν συμβολίζει μονάχα τον θάνατο και την καταστροφή. Και η αιτία είναι η μοναδική και ξεχωριστή γλώσσα μας, που όπως μας έχει διδάξει η παγκόσμια ιστορία, αποτελεί το σημαντικότερο όπλο ενός πολιτισμένου λαού ενάντια στις βάρβαρες προθέσεις ενός κατακτητή. Η αρμενική γλώσσα λοιπόν, επιφύλασσε το πιο ελπιδοφόρο και δυνατό μήνυμα για τους Αρμένιους που είχαν υποστεί την Τουρκική θηριωδία και είχαν επιβιώσει διασχίζοντας τις ερήμους της Μέσης Ανατολής. Στα αρμενικά, ο Απρίλης ονομάζεται “Abril”. Και Abril είναι η αρμενική λέξη για το ρήμα «Ζω». «Υπάρχω». Καμία άλλη λέξη δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα το ψυχικό σθένος, την πίστη και την δύναμη αυτού του λαού. Μία λέξη που ενέπνευσε εκατομμύρια Αρμένιους πρόσφυγες και έδειξε τον δρόμο του δίκαιου αγώνα για την επίλυση του Αρμενικού Ζητήματος. Ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση των Αρμενίων μαχητών έγιναν οι σημαίες του αγώνα για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Κι ενώ η διεθνής κοινότητά ολιγωρούσε, οι Αρμένιοι της διασποράς έδωσαν την δική τους μάχη κατά του Παντουρκισμού, χτίζοντας σχολεία και εκκλησίες σε κάθε γωνιά της γης. Έτσι, οι για πολλούς ξεχασμένοι Αρμένιοι κατάφεραν να ακμάσουν, να τιμήσουν την ιστορία και τον πολιτισμό τους, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να ζήσουν…

Φέτος συμπληρώνονται 101 χρόνια από την Γενοκτονία των Αρμενίων. Ο αριθμός αυτός δεν συμβολίζει μια καταληκτική ημερομηνία, αλλά την ακατάπαυστη προσπάθεια, τις αμέτρητες θυσίες και τον διαρκή αγώνα που δίνουμε καθημερινά για 100 + 1 χρόνια με σκοπό να  διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας. Είναι ένα κατόρθωμα για έναν τόσο μικρό σε αριθμούς λαό να καταφέρνει μέσα από αντίξοες συνθήκες να αντέχει στον χρόνο να αναπτύσσεται και να υπενθυμίζει στον κόσμο πόσο σημαντικό είναι να μην ξεχνάς την ιστορία σου, να μην επιτρέπεις σε τυράννους να καθορίζουν την μοίρα σου και να μάχεσαι για την δικαίωση του  εθνικού σου στόχου. Η μικρή Αρμενία, εγκλωβισμένη ανάμεσα σε εχθρούς, κάνει αυτό που αδυνατούν να κάνουν πολύ μεγαλύτερες χώρες, με πολύ ισχυρότερες οικονομίες και σε πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες. Κοιτάζει την Τουρκία στα μάτια. Δεν φοβάται. Την Τουρκία των σουλτάνων, της διαφθοράς και της λογοκρισίας. Την Τουρκία που εκμεταλλεύεται (για ακόμα μια φορά στην ιστορία της) την ανθρωπιστική κρίση και τον πόλεμο για να ασκήσει τα κληρονομημένα χούγια των προγόνων της ενάντια στις μειονότητες που κατοικούν εντός των συνόρων της. Της χώρας που έχει το θράσος να καταρρίψει αεροπλάνο με την δικαιολογία ότι πέρασε στον εναέριο χώρο της ενώ τα δικά της μαχητικά αεροσκάφη αλωνίζουν στο Αιγαίο καθημερινά. Την χώρα που δολοφόνησε τον Χραντ Ντινκ, μέρα μεσημέρι έξω από τα γραφεία της εφημερίδας του επειδή τόλμησε να πει την αλήθεια για την διεφθαρμένη λειτουργία του τουρκικού κράτους. Και δυστυχώς, βιώνουμε σήμερα ακόμα μία φορά την ανικανότητα της διεθνούς κοινότητας να αντιδράσει στο θράσος και στην υποκρισία της Τουρκίας. Δυστυχώς, δεν μιλάμε απλώς για αδράνεια. Μιλάμε για πλήρη ανικανότητα. Η δημοκρατική Ευρώπη συζητά με μια χώρα η πολιτική ελίτ της οποίας είναι ο συνεχιστής του Παντουρκικού οράματος, κληρονόμος των φασιστικών ιδεών του Ταλαάτ και του Κεμάλ.

Η αδράνεια της διεθνούς κοινότητας, όχι μόνο επιτρέπει στην Τουρκία να συνεχίζει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας εντός των σημερινών της συνόρων, αλλά και να τα επεκτείνει ανοίγοντας νέα μέτωπα για την εκπλήρωση των παντουρανικών της σχεδίων. Συνένοχος στην συνέχιση αυτής της πολιτικής είναι ο μικρός της αδελφός, το τουρκόφωνο Αζερμπαϊτζάν. Ένα κράτος που μέσα στα μόλις 98 χρόνια ύπαρξής του έχει καταφέρει να διαπράξει αμέτρητα εγκλήματα. Το Αζερμπαϊτζάν, η διεφθαρμένη ηγεσία του οποίου κατηγορείται για καταπάτηση θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και για την καταστροφή μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, προσπαθεί να καλύψει την χυδαία και προκλητική λειτουργία των θεσμών της. Ένα κράτος, που ακολουθώντας τα βήματα του μεγάλου του αδελφού, αρνείται το θεμελιώδες δικαίωμα του αρμενικού λαού του Καραμπάχ για αυτοδιάθεση, καταπατώντας καθημερινά την κατάπαυση πυρός που έχει υπογράψει με το Ναγκόρνο Καραμπάχ από το 1994, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την μεγάλης κλίμακας επίθεση που εξαπέλυσε ο αζερικός στρατός στις αρχές του Απριλίου κατά του άμαχου πληθυσμού του Αρτσάχ.

Η κατάσταση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ αυτή τη στιγμή δεν θα έπρεπε να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Η ανοχή  που δείχνουν οι αρμόδιοι θεσμοί στο Αζερμπαϊτζάν ξεπερνάει τα όρια της λογικής. Πως είναι δυνατόν να επιτρέπουν σε μια αιμοδιψή χώρα να επιτίθεται στον άμαχο πληθυσμό του Αρτσάχ και να μην αντιδρούν; Πώς είναι δυνατόν να μένουν απαθείς στις δηλώσεις του Ερντογάν και του Νταβούτογλου, που δημόσια υποστηρίζουν τις βαρβαρότητες των Αζέρων και τους παροτρύνουν να συνεχίσουν τις επιθέσεις κατά του Καραμπάχ;

Για εμάς τους Αρμένιους, η προάσπιση της Δημοκρατίας του Ναγκόρνο Καραμπάχ, σημαίνει τα πάντα. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η αντίδραση της αρμενικής διασποράς σε παγκόσμιο επίπεδο, να βγει στους δρόμους κατά χιλιάδες και να διαδηλώσει για να σταματήσουν οι βάρβαρες επιθέσεις του αζερικού στρατού κατά των κατοίκων του Καραμπάχ. Η αντίδραση των Αρμενίων όλου του κόσμου δείχνει πως η φλόγα του αρμενικού αγώνα παραμένει αναμμένη και η σπίθα που την αναζωπυρώνει είναι το Καραμπάχ.  Πέρσι μνημονεύσαμε την εκατονταετηρίδα της Αρμενικής Γενοκτονίας δίνοντας μια υπόσχεση στους προγόνους μας: Πως δεν θα σταματήσουμε ποτέ να θυμόμαστε και να διεκδικούμε. Φέτος, στα 101 χρόνια πραγματοποιούμαι αυτήν την υπόσχεση. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ διεκδικούμε τα απαράγραπτα δικαιώματά μας. Εμείς, η νέα γενιά των Αρμενίων, θα εξαντλήσουμε όλα μας τα ψυχικά αποθέματα, για ακόμα 101 χρόνια και πολύ παραπάνω μέχρι να απωθήσουμε τα εχθρικά χέρια από το ΔΙΚΟ μας Ναγκόρνο Καραμπάχ. Μέχρι το Γκαρς, το Αρνταχάν, το Μους, το Βαν, το Μπιτλίς και το Ερζερούμ να επιστρέψουν στον νόμιμο δικαιούχο τους, τον αρμενικό λαό. Μέχρι, να ανεμίσει ξανά στην κορυφή του Αραράτ το κόκκινο, το μπλε και το πορτοκαλί.

Η Αρμενία ήταν ιστορικά μια ορεινή χώρα. Ένα όνειρο με καταπράσινες κοιλάδες που περιτριγυρίζονταν από γίγαντες. Φαίνεται πως αυτό το χαρακτηριστικό της χώρας μας έχει εισχωρήσει στο γενετικό μας υλικό. Οι Αρμένιοι, είμαστε σαν τα βουνά μας. Βαθιά ριζωμένοι στα πιστεύω και στα ιδεώδη του έθνους μας, στεκόμαστε όρθιοι, περήφανα, παρά τις αντίξοες συνθήκες που μας ταλανίζουν εδώ και αιώνες.

Αλύγιστοι, Ακλόνητοι, Αιώνιοι…

 

 

Πηγή: ayfgreece.com

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

επιστροφή στην κορυφή

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι