Ανοιχτή Επιστολή

Προς
τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη
κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη
Αθήνα

27 Απριλίου 2012

Κύριε Υπουργέ,

Σε αντίθεση με τους περισσοτέρους Ελληνοαρμενίους, δεν θα διαμαρτυρηθώ για τις βαναυσότητες των ΜΑΤ κατά την ειρηνική πορεία των Αρμενίων διαδηλωτών προς την Τουρκική Πρεσβεία στις 23-4-2012.

Αντίθετα, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, γιατί χωρίς την επιθετικότητα των δυνάμεων ασφαλείας, η συγκεκριμένη πορεία δεν θα διέφερε καθόλου από τις αντίστοιχες που έγιναν σε άλλες χώρες της αρμενικής διασποράς. Πράγματι, ποιος άκουσε για τις πολυπληθείς συγκεντρώσεις και πορείες που πραγματοποιήθηκαν σε πλήθος χωρών, όπως η Γαλλία, ο Λίβανος, η Γεωργία, η Βουλγαρία, το Καζακιστάν, η Συρία, το Ιράν, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Αργεντινή, η Ουρουγουάη, η Βραζιλία, οι Η.Π.Α., η Ινδία,　κλπ; Μάλλον λίγοι, γιατί όλες ολοκληρώθηκαν ανεμπόδιστα και χωρίς κανένα πρόβλημα!

Οι μόνες εκδηλώσεις που ξεχώρισαν από τις παραπάνω, ήταν εκείνη της Κωνσταντινούπολης, μια και είναι πράγματι εντυπωσιακό (επί του παρόντος) να διαδηλώνεις κατά της Γενοκτονίας μέσα στην ίδια τη Τουρκία και, φυσικά, η δική μας στην Αθήνα γιατί είναι απορίας άξιο, πώς μια χώρα που έχει αναγνωρίσει τη　 γενοκτονία, εμποδίζει μια ειρηνική πορεία προς την Πρεσβεία των γενοκτόνων!

Κι’ έτσι οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που έγιναν στην Πόλη και στην Αθήνα έκαναν το γύρο του κόσμου, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια!

Έχω, λοιπόν, κάθε λόγο να σας ευχαριστήσω, γιατί χάρις στις εντολές που δώσατε στα ΜΑΤ, η φωνή της αγανάκτησής μας ακούστηκε παντού.

Υπάρχει και κάτι ακόμα. Δεν νομίζω κ. Υπουργέ, πως τούτη την απόφαση την λάβατε μόνος. Απλά συναινέσατε!

Ποιος, όμως, εξέδωσε την αρχική εντολή; Ποιος ήθελε να παρουσιάσει «καλή διαγωγή» έναντι της Τουρκίας; Η κοινή λογική μου λέει, πως αρμόδιο για μια τέτοια απόφαση είναι το Υπουργείο Εξωτερικών. Δύσκολο να με διαψεύσει κανείς! Εκτός κι’ αν υπάρχουν και άλλα κέντρα εξουσίας στη χώρα, πέραν των επισήμων. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για την οικονομία και την τρόικα… Θέλω να πιστεύω, πως τα θέματα εσωτερικής ασφάλειας και κυρίως της εξωτερικής πολιτικής, συνεχίζουν να τα χειρίζονται τα αρμόδια υπουργεία μας.

Και στο σημείο αυτό με καταλαμβάνει μια απέραντη μελαγχολία. Υπουργός Εξωτερικών είναι ο κ. Σταύρος Δήμας. Ένας άνθρωπος καθ’ όλα σοβαρός και αξιόλογος. Ένας άνθρωπος που ανήκει στο κόμμα, ο σημερινός ηγέτης του οποίου ήταν το 1996 ο εισηγητής του Νόμου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Στο κόμμα, ηγέτης του οποίου είχε διατελέσει ο αείμνηστος Γεώργιος Ράλλης που το 1981, σε και- ρούς πολύ πιο ζοφερούς από τους σημερινούς,　 δεδομέ- νου ότι η βόρεια Κύπρος μόλις είχε καταληφθεί από τους καλούς μας γείτονες, είχε αρνηθεί να υποκύψει σε ανάλογες πιέσεις τους. Γράφει ο ίδιος στις «Ώρες ευθύνης» αναφερόμενος σε σχετική τουρκική διακοίνωση:

«Δύο γεγονότα ήρθαν να μεταβάλλουν την κατάσταση αυτή. Οι μαζικές παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου τις πρώτες ημέρες του Απριλίου και η ιταμή διακοίνωση διαμαρτυρίας – που επιδόθηκε στην πρεσβεία μας στην Άγκυρα τον ίδιο μήνα – για τις εκδηλώσεις στην Αθήνα με αφορμή την επέτειο του αρμενικού δράματος…»

«Όσον αφορά στη διακοίνωση για τις εκδηλώσεις των Αρμενίων, αξίζει να σημειωθεί ότι η εκδήλωση του 1981 δεν ήταν διαφορετική από εκείνες των προηγουμένων ετών. Όπως όμως πληροφορηθήκαμε από αξιόπιστη πηγή, η ιταμή και απαράδεκτη τουρκική διακοίνωση δεν ήταν πρωτοβουλία του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, αλλά είχε δοθεί εντολή για την επίδοσή της από ανώτερα κλιμάκια. Για να υπογραμμίσει μάλιστα τη σημασία που η τουρκική κυβέρνηση απέδιδε στην όλη υπόθεση, η διακοίνωση επέσειε το ενδεχόμενο διακοπής του ελληνοτουρκικού διαλόγου.

Η δική μας απάντηση υπήρξε απόλυτα ψύχραιμη και έδινε στο θέμα τις πραγματικές του διαστάσεις. Είπαμε ότι βέβαια καμιά συνάφεια δεν μπορούσε να υπήρχε μεταξύ των αρμενικών εκδηλώσεων για την τραγική επέτειο και των θεμάτων που συζητούσαν οι δύο κυβερνήσεις στο μεταξύ τους διάλογο. «Αν όμως η τουρκική κυβέρνηση» - τελείωνε η ελληνική απάντηση – «αποφάσιζε να πάρει την πρωτοβουλία διακοπής του διαλόγου, η ευθύνη θα ανήκε αποκλειστικά σ’ αυτή».

Έκτοτε πέρασαν 31 ολόκληρα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων κάθε 24 του Απρίλη η ελληνοαρμενική νεολαία διοργάνωνε πορεία προς την τουρκική πρεσβεία, χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Και να που φέτος συνέβη το απρόσμενο. Υπήρξε άραγε κάποια νέα τουρκική διακοίνωση; Αν ναι, θα ήταν συνετότερο να αναζητούσε στα αρχεία ο κ. Δήμας, τη στάση του ΥΠΕΞ τα προηγούμενα χρόνια, προτού αποφασίσει πως θα αντιδράσει. Κάπου θα έβρισκε την απάντηση του αείμνηστου Γεωργίου Ράλλη, που θα μπορούσε να του χρησιμεύσει ως οδηγός.

Ίσως να μην γνωρίζετε, πως ο διεκδικητικός αγώνας των Αρμενίων της διασποράς άρχισε συστηματικά και επίμονα τον Απρίλιο του 1965, όταν συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την επέτειο της φριχτής ανθρωποσφαγής.

Ήταν τότε, που η γεννημένη σε διάφορες χώρες του κόσμου νεολαία, συνειδητοποιούσε πως αυτό που είχε συμβεί σε βάρος των γονιών του δεν ήταν μια συνηθισμένη τραγωδία εν καιρώ πολέμου. Πως ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα κατά ολόκληρης της ανθρωπότητας! Και αποφάσισε να κινητοποιηθεί. Θυμήθηκε πως ο αρχιμακελάρης Ταλαάτ Πασάς είχε πει, πως θα εξολόθρευε ολόκληρο το αρμενικό έθνος και θα κρατούσε μόνο έναν ζωντανό, σαν μουσειακό έκθεμα!

Ήταν τότε, που οι νέοι Αρμένιοι τόσο της Διασποράς, όσο και της Σοβιετικής Αρμενίας ξεσηκώνονταν, απαιτώντας με υψωμένες γροθιές «τα εδάφη μας, τα εδάφη μας».

Το ξέσπασμα αυτό μετά από 50 χρόνια εσωστρέφειας και ολοφυρμών, ξάφνιασε τις τότε τουρκικές αρχές που δεν πίστευαν στα μάτια τους. Έβλεπαν πως το Αρμενικό Ζήτημα που θεωρούσαν λήξαν, επανερχόταν στην επιφάνεια με νέα ορμή. Έψαχναν για υποκινητές. Που αλλού; Μα φυσικά στην Ελλάδα. Διαβάζουμε λοιπόν σε άρθρο της κυρίας Φωτεινής Τομαή, προϊσταμένης της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών, στο «Βήμα» της 17/10/2010:

Κατασκευάζουν　υποκινητές
Οπως αναμενόταν, οι ως άνω εκδηλώσεις, όπως και πολλές άλλες που για οικονομία του χώρου δεν αναφέρονται εδώ,　«ηνώχλησαν σφόδρα τους　Τούρκους, αι δε κατά τόπους τουρκικαί　υπηρεσίαι κατέβαλον ιδιαιτέραν　προσπάθειαν δι΄ εντύπων, άρθρων　κλπ. όπως αντικρούσουν την βαρείαν　κατηγορίαν της γενοκτονίας»　(υπουργός Π. Ι. Βαρδινογιάννης ΑΠ 28286/ΑΕΓ/7817, 7 Ιουλίου 1965). Ιδιαίτερα καυστικός όμως υπήρξε ο τουρκικός Τύπος, ο οποίος αργά στην αρχή, αλλά μεθοδευμένα, απέδωσε τις κινητοποιήσεις σε ελληνικό δάκτυλο. Έτσι αναφέρονται χαρακτηριστικά: Η εφημερίδα «Ουλούς» στο φύλλο της 28ης Μαρτίου δημοσίευε εκτενές άρθρο με τίτλο　«Δεν είναι εύκολον το　βρυκολάκιασμά του»　που κατέληγε:　«...Με το ζήτημα των Αρμενίων ασχολούνται　οι Ρωμηοί και οι Έλληνες. Απεκαλύφθη επιτέλους ο δάκτυλος　όπισθεν των μνημοσύνων της 50ετίας.　Το πτώμα όμως έχει σαπίσει τόσον　ώστε δεν είναι δυνατόν το βρυκολάκιασμά　του»　(Θ. Λ. Χρυσανθόπουλος από Γ. Προξενείο Κωνσταντινουπόλεως ΕΠ 1490, 26 Μαρτίου 1965). http://www.tovima.gr/world/article/?aid=361197

Πενήντα χρόνια μετά, γνωρίζουν πολύ καλά πλέον οι Τούρκοι, πως δεν είναι η Ελλάδα εκείνη που υποκινεί τους Αρμενίους. Υποκινήτρια είναι η ίδια η Τουρκία, που δεν κατανοεί πως θα ήταν προς το δικό της συμφέρον η αναγνώριση της Γενοκτονίας και η αποκατάσταση των αδικιών που διέπραξε σε βάρος του αρμενικού λαού. Δεν πείσθηκε ακόμη πως «το πτώμα ΔΕΝ έχει σαπίσει και δεν είναι δυνατόν το βρυκολάκιασμά 　του». Γιατί δεν υπάρχει πτώμα. Τραύμα υπάρχει!

Ένα τραύμα βαθύ που αργά ή γρήγορα θα επουλωθεί. Ως τότε θα μετράμε εκείνους που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, καθώς και εκείνους που μας απογοήτευσαν.

Και πάλι σας ευχαριστώ κύριε Υπουργέ, που με τον τρόπο σας συμβάλλατε να ακουστεί ως τα πέρατα του κόσμου, η συμμετοχή των αρμενικής καταγωγής Ελλήνων πολιτών, στον αγώνα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας.

Με τιμή
Αρά Μαγκογιάν
Συνταξιούχος τραπεζικό
Ήβης 70, Παλαιό Φάληρο