Η «δολοφονική» κίνηση της Αρμενίας στο σκάκι

Του Stephen Moss,

Μπράβο στην πρώην σοβιετική δημοκρατία για την τοποθέτηση του σκακιού στο πρόγραμμα σπουδών. Προσέξτε όμως - αυτό το παιχνίδι είναι πιο ανταγωνιστικό από τη ζωή
Έχω εκτραπεί για λίγο από το να παίζω online σκάκι, για να γράψω αυτό το άρθρο. Έχοντας διατηρήσει αρχείο καταγραφής των παιχνιδιών που έχω παίξει αυτή την εβδομάδα, με αριθμό πάνω από 60. Σε κάποιο σημείο κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, κυρίως χάρη στο γεγονός ότι το σκάκι και το διαδίκτυο έχουν γίνει το ένα για το άλλο, μου έγινε έμμονη το σκάκι. τα 64 τετράγωνα στα οποία εξαπολύετε η μάχη για την ζωή και τον θάνατο, έχουν αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξής μου.
Σε αυτή, θέλω να πιστεύω ότι είμαι με καλή παρέα. "Το σκάκι είναι ο κόσμος μου», μου είπε ο πρώην σοβιετικός παγκόσμιος πρωταθλητής Μιχαήλ Ταλ. "Δεν είναι ένα σπίτι, ούτε ένα φρούριο, όπου εγώ έχω κρυφτεί από τις κακουχίες της ζωής, αλλά και όλου του κόσμου. Ο κόσμος στον οποίο ζω μια πλήρη ζωή, στην οποία εγώ ο ίδιος έχω αποδειχθεί." Είναι ένα μέρος της ομορφιάς, της πρόκλησης, ο έντονος ανταγωνισμός, οι ατελείωτοι υπολογισμοί, ένα μοναδικό μείγμα της τέχνης και της επιστήμης.
Έτσι μπράβο στην Αρμενία για το καθιστά υποχρεωτικό μέρος του αναλυτικού εκπαιδευτικού της προγράμματος του δημοτικού σχολείου. Εκπαιδευτικοί σε αυτή την πρώην σοβιετική δημοκρατία υποστηρίζουν ότι το να παίζουν σκάκι θα αναπαραγάγουν το αίσθημα της ευθύνης στα μικρά παιδιά και να τους χτίσει το χαρακτήρα. Καλά ίσως, αν και στην εμπειρία μου, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι ότι πάτε για ύπνο στις 2, απερίφραστα έχοντας μόλις ταπεινωτικά ηττηθεί από κάποιον από τη Μινεσότα σε ένα online παιχνίδι που θα πρέπει να το είχε χάσει. Το σκάκι είναι ένα σκληρό παιχνίδι – που σκοτώνεις ή να σκοτώνεσαι - στην οποία υποτίθεται να ηττάσαι με χάρη. Ακόμα να μάθω τη τέχνη.
Η Αρμενία είναι μια χώρα με έμμονη στο να παίζει σκάκι, ένα από τα ισχυρότερα στον κόσμο, παρά έναν πληθυσμό που είναι το ίδιο σε μέγεθος - ναι, σωστά μαντέψατε – την Ουαλία. Στην πραγματικότητα, η Ουαλία - και η Νέα Ζηλανδία, πάρα πολύ - είναι καλές στον παραλληλισμό. Με τον τρόπο που το ράγκμπι καθορίζει αυτές τις χώρες, το σκάκι καθορίζει την Αρμενία. Ένας άλλος σοβιετικός παγκόσμιος πρωταθλητής της δεκαετίας του 1960, ο Tigran Petrosian, γεννήθηκε στην Αρμενία και ο αρμένιος Lev Aronian επί του παρόντος είναι υπ’ αριθ. 3 στον κόσμο και μια αξιόπιστη υποψηφιότητα για το παγκόσμιο στέμμα.
Οι Αρμένιοι λένε για αυτή την κίνησή τους ότι είναι για καλύτερους εφήβους και όχι για την αναπαραγωγή πολύ καλών παικτών , αλλά είναι δύσκολο να μη δει ένα κομμάτι του εθνικιστικού αισθήματος στο παιχνίδι. Η Αρμενία είναι κλειδωμένη σε ένα ατέλειωτο πόλεμο και στο σκάκι με το γειτονικό Αζερμπαϊτζάν, το οποία παρήγαγε
(* σημείωση του armenians.gr --ο αρθρογράφος Stephen Moss στα σχόλια των αναγνωστών σε αυτό το άρθρο του διορθώνει και παραδέχεται ότι ι ο μεγάλος Garry Kasparov είναι και αυτός αρμενικής καταγωγής -- http://en.wikipedia.org/wiki/Garry_Kasparov -- άρα η εντύπωση ότι είναι ενάντια στην Αρμενία και με το μέρος των Αζέρων είναι λανθασμένη και άδικη, δίνοντας αφορμή στα σχόλια του άρθρου σε περιθωριακούς αντιαρμένιους σχολιαστές να αμφισβητήσουν την αρμενική καταγωγή αρμενίων πρωταθλητών )
το μεγάλο Garry Kasparov, και την κακία της εμπλοκής μεταξύ Αρμένιων και Αζέρων στις ιστοσελίδες του σκακιού είναι απίστευτη. Η Αρμενία θέλει η εθνική ομάδα της να είναι σε παγκόσμια νικήτρια (και πάνω απ 'όλα νικήτρια επι του Αζερμπαϊτζάν), και θα είναι πολύ ευτυχής εάν το νέο πρόγραμμα παράγει μερικούς ακόμη Aronians.
Το Σκάκι παίζεται ευρέως στο Ηνωμένο Βασίλειο στα δημοτικά σχολεία, και η φιλανθρωπικοί αγώνες για το Σκάκι σε σχολεία και κοινότητες αναπτύσσετε περαιτέρω, θεωρώντας ότι το σκάκι διδάσκει δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων, αυτοπειθαρχίας και την ευχαρίστηση του ανταγωνισμού. Όλα αυτά τα πράγματα είναι αλήθεια - αν και πολλές σκακιστές, συμπεριλαμβανομένου και εμού, έχουν δυσκολίες με το μέρος της πειθαρχίας, και με τη διατήρηση της αίσθησης της προοπτικής και αναγνωρίζοντας ότι αυτό είναι απλά ένα παιχνίδι. Έχω κάνει κάποια καθοδήγηση για το σκάκι στα δημοτικά σχολεία, και τα παιδιά αγαπούν το παιχνίδι, αν και όπως με τους ενήλικες υπάρχουν ξεσπάσματα όταν χάνουν, και μερικές φορές δάκρυα.
Μεταδίδοντας την φευγαλέα χάρη της ήττας – διδάσκοντες το μάθημα πρέπει να αρχίσουν από το ότι η ζωή έχει διακυμάνσεις, τα πάνω της και τα κάτω της. Η διδασκαλία της Σικελικής άμυνας (μιας παραλλαγής του Καλάσνικοφ) μπορεί πιθανώς να έρθει αργότερα. Παρόλο που σκέφτομαι, η παραπομπή στη παραλλαγή Καλάσνικοφ σε ορισμένα σχολεία του κέντρου των πόλεων θα μπορούσε να προσκαλέσει καταστροφή, ειδικά εάν δεν έχει διδαχθεί πρώτα, το μέρος της ήττας -με- χάρη .
Προσέξτε τους ανθρώπους που προσπαθούν να σας πείσουν ότι το σκάκι αναπτύσσει τη διάνοια. Το Σκάκι δεν έχει καμία σχέση με την διάνοια. Οι διανοούμενοι όπως ο Κασπάροβ παίζουν σκάκι, και στη χρυσή εποχή του παιχνιδιού κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα ήταν μέρος της κοσμοπολίτικης κοινωνίας στο καφενείο των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων. Ο Marcel Duchamp λάτρευε το σκάκι, και δήλωσε: «Ενώ όλοι οι καλλιτέχνες δεν είναι σκακιστές, όλοι οι σκακιστές είναι καλλιτέχνες."Αν κρίνουμε όμως από τους ανθρώπους που συναντώ σε αγώνες σκακιού και στους αγώνες πρωταθλήματος στο Surrey, οι καλλιτέχνες και φιλόσοφοι αποτελούν μειονότητα. Το σκάκι είναι κυρίως μια τεχνική άσκησης που ευνοείται από μεσήλικες άνδρες που χρησιμοποιείται για να απολαύσουν το Trainspotting (καταγραφή αλληλουχιών ).
Πρόκειται για έναν κόσμο ολόκληρο από μόνο του. Αυτή είναι η πραγματική χαρά του σκακιού. Υπολογιστές, εκνευριστικά, το έχουν περισσότερο ή λιγότερο επεξεργαστεί . Ένα πρόγραμμα £ 30 λιρών στο σκάκι μπορεί να νικήσει σήμερα τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Αλλά για τον απλό θνητό, προσπαθώντας να καταλάβει πια είναι η καλύτερη κίνηση σε κάθε κατάσταση, για να καταλήξει σε αυτό που οι grandmasters ονομάζουν «αληθινή» θέση, είναι ατέλειωτα απαιτητική. Οι Αρμένιοι πιστεύουν ότι δίνουν στα παιδιά τους ένα χρήσιμο εργαλείο για την προσέγγιση της ζωής. Αλλά πρέπει να είναι προσεκτικοί: μπορεί να είναι το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας και να τους αφήσει σε έναν κόσμο που είναι πιο επιτακτικός από ό, τι η λεγόμενη πραγματικότητα.

Πηγή: guardian.co.uk

* Σχόλιο armenians.gr
O αρμενικής καταγωγής Garry Kasparov και όχι αζέρικής καταγωγής κάτι που και ο ίδιος δηλώνει οτι ειναι αρμένιος, μάλιστα επιλέγοντας για επώνυμο του αυτό της μητέρας του, και που ειναι ακόμα εν ζωή οπως σχολιάζει ο Stephen Moss, κατά πόσο η μητέρα του τον βοήθησε να αγαπήσει το σκάκι…. , αλλά ο πόλεμος στο διαδίκτυο δεν είναι μόνο στο σκάκι… με τους Αζέρους να προπαγανδίζουν αμαυρώνοντας την ιστορία και τα πρόσωπα όχι μόνο στο Σκάκι (όπως κάνουν τα Σκόπια και η Τουρκία αμφισβητώντας και διαστρεβλώνοντας την Ελληνική ιστορία και οχι μόνο....).
1) Ο αρθρογράφος απορεί για την καθημερινή μάχη που γίνεται στον κυβερνοπόλεμο αλλά, η Δημοκρατία της Αρμενίας και η Δημοκρατία του Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ), εκτός του ότι είναι κλειδωμένες στα σύνορα τους με την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν δέχονται ένα πόλεμο σε όλα τα επίπεδα της πληροφόρησης διαστρεβλώνοντας και προσπαθώντας να αμαυρώσουν οτιδήποτε θετικό στην εικόνα τους και την ιστορική διαδρομή τους, θεωρώντας ότι έτσι θα εξαφανίσουν τα πραγματικά γεγονότα και της μαύρες κηλίδες της ιστορίας τους.
2) Η Αρμενία έχει πλούσια παράδοση,πολιτισμό και παιδεία χιλιάδων χρόνων και δεν περιμένει μόνο από το σκάκι (που ούτως η άλλως είναι πολιτιστική παράδοση αιώνων στους αρμένιους) για να διαμορφώσει ολοκληρωμένες προσωπικότητες στις νέες γενεές της ....αυταπόδεικτο είναι ότι οι παλαιότεροι αρμένιοι πρωταθλητές που δεν πέρασαν από αυτό το σύγχρονο σκακιστικό εκπαιδευτικό σύστημα…. τουναντίον η ζωή τους δεν είχε τέτοια κρατική επίσημη υποδομή και όμως πρώτευσαν… συμφωνούμε λοιπόν σε όλα τα λοιπά, και πάλι ένα μεγάλο μπράβο στην Αρμενία όπως το απονέμει ο αρθρογράφος, και διατηρούμε την πίστη μας στις νέες γενεές και στην φρέσκια σκέψη τους ότι θα δημιουργήσει μια καλύτερη πατρίδα και ένα καλύτερο κόσμο από τα αδιέξοδα που του κάνανε «δώρο» οι προηγούμενες γενεές..