Menu

Νικολά Σαρκοζί, Φρανσουά Ολάντε και το αρμενικό ζήτημα

από τον Frank Γκαγιάρντ

Αλλά γιατί το αρμενικό ζήτημα που βρίσκεται τόσο ψηλά στην ατζέντα των προεδρικών στη Γαλλία, που οι δύο κύριοι υποψήφιοι, Νικολά Σαρκοζί και του Φρανσουά Hollande; Το πιο από την αναγέννηση του το 1965 ...
Η ακύρωση από το Συνταγματικό Συμβούλιο της νομοθεσίας κατά της άρνησης του Ολοκαυτώματος θα μπορούσε να πειστεί ότι οι δύο υποψήφιοι να εγκαταλείψουν το έργο ή να την απορρίψει επ 'αόριστον στην ιστορία της Δημοκρατίας. Είναι εντελώς διαφορετικό. Ο υποψήφιος του UMP και το PS πήρε και πάλι τη δέσμευση, η στροφή του συνεντεύξεις στο περιοδικό «Νέα της Αρμενίας" για να περάσει ένα νέο νόμο κατά της άρνησης του Ολοκαυτώματος και, στις αρχές τους εντολή.
Δεν είναι μια νέα υπόσχεση στον τόπο της γαλλικής αρμενικής καταγωγής. Όχι, αυτή είναι η πρώτη φορά μια πραγματική πίστη στον πυρήνα της πολιτικής τους έναντι της Τουρκίας και το όραμά τους για την παγκοσμιοποίηση. Για το ιστορικό αυτής της δέσμευσης, αλλά παράλληλα ξεχωριστό αναφέρεται στο ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, αλλά και στον τόπο της Γαλλίας στον κόσμο.
Στη δεξιά, όχι μόνο ο Νικολά Σαρκοζί αντιτίθεται στην ένταξη της Άγκυρας στην ΕΕ, αλλά ταιριάζει με το "Όχι" σε μια προβολή του αρμενικού ζητήματος, ο ίδιος τώρα κατοχυρώνεται σε ένα νεο-συντηρητική τροχιά και Westernist Γραμμή Σαρκοζί. Για τους υποστηρικτές αυτής της αμυντική προσέγγιση των δυτικών αξιών, είναι να παρουσιάσει το αρμενικό ζήτημα ως πηγή της αλληλεγγύης με τον Χριστιανισμό - η Οθωμανική Αυτοκρατορία που εξοντώθηκαν 1,5 εκατομμύρια χριστιανών το 1915 - και ως σύνδεσμος υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, όπου ακριβώς Ανατολική χριστιανοί απειλούνται στην ακεραιότητα τους.
Με ταξιδεύουν στην Αρμενία, τον Οκτώβριο του 2011, Νικολά Σαρκοζί νεοσυντηρητική Αρμενία απονέμεται μια ξεχωριστή θέση στο κτίριο του για την προστασία των δυτικών αξιών στον κόσμο.Συμμετοχή σε 2011 από τρία μέρη της Αρμενίας στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα - Δημοκρατικό Κόμμα, Κληρονομιάς κράτους δικαίου Κόμμα - αυτό μεταφράζεται εξασφάλιση του δικαιώματος στην εκπαίδευση Αρμενίων European συντηρητισμό. Πρώτη χριστιανικό κράτος στον κόσμο, η Αρμενία έχει ένα ρόλο να διαδραματίσει στην παγκόσμια εμβέλεια του Occidentalism, εξ ονόματος της μια σταυροφορία των ιδεών και αξιών. Αυτή η επένδυση υπέρ της αρμενικό ζήτημα για μεγάλο χρονικό διάστημα κάτω χτυπώντας κάθε ελπίδα ξεκούρασης μεταξύ της Γαλλίας και της Τουρκίας. Αλλά και η άρνηση να ανοίξει το δρόμο για την ευρωπαϊκή Άγκυρα, Νικολά Σαρκοζί arménophile ρύθμιση είναι η υποχρέωση των Τούρκων για να ανοίξει ένα ειλικρινή και ειλικρινή διάλογο με τους Αρμένιους. Παίξτε όταν γνωρίζουμε με πόση περιφρόνηση Άγκυρα χειρίζεται πίεση και πως η Άγκυρα, ανεξάρτητα από το καθεστώς, εξετάζει το ζήτημα των Αρμενίων από το 1878. Αλλά ο Νικολά Σαρκοζί συνδυάζει μια πεποίθηση - η υπεράσπιση των Occidentalism - ένας υπολογισμός - η εργαλειοποίηση του αρμενικού ζητήματος.
Στα αριστερά, ο Francois Hollande χορηγεί το αρμενικό ζήτημα διπλή σημασία. Από τη μία πλευρά, είναι μέρος της σοσιαλιστικής παράδοσης της υπεράσπισης των καταπιεσμένων, της αλληλεγγύης με τους Αρμενίους και αφοσίωση για να Φρανσουά Μιτεράν, ένας τεχνίτης με ένα σκίτσο του πρωτοπόρου φιλο-αρμενικής διπλωματίας στην Ευρώπη. Το άλλο, ειλικρινής επένδυσή του δεν μπορεί να κρύψει έναν υπολογισμό: χρησιμοποιήστε το Αρμενικό ζήτημα ως μέσο αντίληψης της πρόσοψης της υποψηφιότητας της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πάντα, η υποψήφια των Σοσιαλιστών έχει πράγματι απαντήσει στην απλή ερώτηση του αν θα υποστηρίξει την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από τη δεκαετία του 2000, ο πρώην πρώτος γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος είδε το αρμενικό ζήτημα στο διπλό ενδιαφέρον της για την προώθηση της δικαιοσύνης και των Αρμενίων για να εξασφαλίσει την ενότητα του δικού του στρατοπέδου για ένα θέμα τόσο ευαίσθητο όπως υποψηφιότητα της Άγκυρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πείτε «ναι» στην ένταξη της Τουρκίας, έχει αποξενωθεί από το ήμισυ των στρατόπεδό του, αρχής γενομένης με τον πρώην πρωθυπουργό κ. Laurent Fabius, εχθρικό προς αυτό που θεωρεί ότι είναι η κηδεία του πολιτική Ευρώπη. Πείτε «όχι» στην Άγκυρα είναι αναστατωμένος το άλλο μισό του στρατοπέδου του, οδήγησε, διευθυντής της εκστρατείας του, Pierre Moscovici, Turkophile διαβόητη.Επισημάνετε το αρμενικό ζήτημα της επιτρέπει να ακολουθήσει τα βήματα του Φρανσουά Μιτεράν στην arménophile και εκείνων του Jacques Delors η ρεαλιστική. Επιπλέον, η Ευρώπη βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση δυσπιστίας, το ζήτημα της διεύρυνσης δεν μπορεί να θεωρηθεί ως προτεραιότητα. Έτσι, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για να είναι σαφείς, να πιεστεί για την προσχώρηση της Τουρκίας ή όχι, ενώ οι υπόλοιπες διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα favorabbles χωρίς την πρόβλεψη της έκβασης της διαδικασίας.
Εν τω μεταξύ, ακριβώς για να αποφευχθεί η διαίρεση του στρατοπέδου του, ή ακόμα και το μέλλον του πλειοψηφία (Πράσινοι και Ριζοσπάστες είναι μάλλον υπέρ-Τουρκία), θα πρέπει να λάβουν τη δέσμευση να προωθήσει το αρμενικό ζήτημα σε ψηφοφορία κείμενο κατά της άρνησης, πώς να πίεση στην Άγκυρα και όχι στη Γαλλία ή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πέρα από αυτήν την πράξη εξισορρόπησης, ο Francois Hollande έχει ένα μήνυμα ειρήνης στον κόσμο. Κάνοντας διπλό ρεαλιστική και arménophile του εννοεί να ξεκλειδώσετε τις σχέσεις μεταξύ Βρυξελλών και Άγκυρας με παράλληλη αντιμετώπιση των Αρμενίων-τουρκικές εντάσεις. Και το αντίστροφο. Αυτή η στρατηγική υποστήριξη αποτελεί μέρος μιας επιθετική προσέγγιση στο πλαίσιο της αναζήτησης για την παγκόσμια ειρήνη.
Από τη μία πλευρά, η διπλωματία νεοσυντηρητική φιλο-αρμενικής υπεράσπισης των Occidentalism. Η άλλη, η διπλωματία gaullo προ-Αρμενίας-Μιτεράν, εξ ονόματος της ειρήνης στην Ευρώπη. Στη μέση, ένα αρμενικό ζήτημα, το οποίο προβλέπεται ο διπλασιασμός του επόμενου αιώνα. Η Αρμενία είναι ευθύνονται για την απόρριψη της στρατηγικής της Άγκυρας με την ΕΕ, αλλά αναλαμβάνει τον κίνδυνο καθυστέρησης της περιφερειακής ολοκλήρωσης. Αρμενίας εμπλέκεται στην απελευθέρωση των διαπραγματεύσεων μεταξύ Άγκυρας και Βρυξελλών, με κίνδυνο εξαγριώνει τα συμφέροντα της Ρωσίας. Και αναφέρθηκε στο εκλογικό πρόγραμμα, το αρμενικό ζήτημα δεν θα είναι μια μεταβλητή προσαρμογής, αλλά δεν έχει ακόμη ένα διαρθρωτικό φαινόμενο της γαλλικής διπλωματίας. Μια εύθραυστη κατάσταση της ιδιαίτερη ανησυχία ότι οι δύο υποψήφιοι που δεν ελέγχουν το δικό τους στρατόπεδο. Μια δεξιά και αριστερά, οι φίλοι της Τουρκίας είναι έτοιμοι να φύγουν όταν έρθει η ώρα για το σπαθί τους από τη θήκη καλύτερα θάψει το ζήτημα των Αρμενίων.
Φρανκ Γκαγιάρντ
par Franck Gaillard
Mais pourquoi la question arménienne se retrouve-t-elle si haut à l’agenda de la présidentielle en France, portée par les deux principaux candidats, Nicolas Sarkozy et François Hollande ? Du jamais vu depuis son renouveau en 1965...
L’invalidation par le Conseil constitutionnel de la loi contre le négationnisme aurait pu convaincre les deux candidats d’abandonner le projet ou de le rejeter aux calendes grecques de l’histoire de la République. Il en est tout autre. Le candidat de l’UMP et celui du PS ont pris à nouveau l’engagement, au détour d’entretiens accordés au magazine « Nouvelles d’Arménie », de faire adopter un nouveau texte contre le négationnisme et ce, dès le début de leur mandat.
Il ne s’agit pas d’une nouvelle promesse à l’endroit des Français d’origine arménienne. Non, il s’agit pour la première fois d’une réelle conviction placée au coeur de leur politique à l’égard de la Turquie et de leur vision de la mondialisation. Car, la toile de fond de cet engagement distinct mais parallèle renvoie à la question de l’entrée de la Turquie dans l’Union européenne mais aussi à la place de la France dans le monde.
A droite, non seulement Nicolas Sarkozy s’oppose à l’adhésion d’Ankara à l’UE, mais il assortit son « Non » à une promotion de la question arménienne, elle-même désormais inscrite dans une trajectoire néo-conservatrice et occidentaliste de la ligne sarkozyste. Pour les tenants de cette approche défensive des valeurs occidentales, il s’agit de présenter la question arménienne comme une source de solidarité avec la chrétienté - l’Empire ottoman ayant exterminé 1,5 millions de chrétiens à partir de 1915 - et comme un maillon de défense de la civilisation européenne au Proche-Orient, là où justement les Chrétiens d’Orient sont menacés dans leur intégrité.
En se rendant en Arménie en octobre 2011, Nicolas Sarkozy le néo-conservateur a accordé à l’Arménie une place particulière sur son édifice de protection des valeurs occidentales dans le monde. L’adhésion en 2011 de trois partis arméniens au Parti Populaire Européen - Parti républicain, Héritage, Parti Etat de droit - traduit cet arrimage de la droite arménienne au train du conservatisme européen. Premier Etat chrétien au monde, l’Arménie a donc un rôle à jouer dans le rayonnement mondial de l’Occidentalisme, au nom d’une croisade des idées et des valeurs. Cet investissement en faveur de la question arménienne plombe pour longtemps tout espoir de détente entre la France et la Turquie. Mais outre le refus d’ouvrir la porte européenne à Ankara, Nicolas Sarkozy l’arménophile mise en fait sur l’obligation pour les Turcs d’ouvrir un dialogue sincère et franc avec les Arméniens. Pari osé quand on sait avec quel mépris Ankara gère les pressions et comment Ankara, quel que soit le régime, examine la question arménienne depuis 1878. Mais Nicolas Sarkozy associe une conviction - la défense de l’Occidentalisme - à un calcul - l’instrumentalisation de la question arménienne.
A gauche, François Hollande accorde à la question arménienne un double sens. D’un côté, il s’inscrit dans une tradition socialiste de défense des opprimés, de solidarité avec les Arméniens et de fidélité à François Mitterrand, artisan d’une esquisse de diplomatie pro-arménienne pionnière en Europe. De l’autre, son investissement sincère ne peut cacher un calcul : utiliser la question arménienne comme un instrument de façade de sa perception de la candidature de la Turquie à l’UE. Jamais, le candidat socialiste n’a en effet répondu à la question simple de son soutien ou non à l’entrée de la Turquie dans l’Union européenne. Dès les années 2000, l’ancien premier secrétaire du Parti socialiste a vu dans la question arménienne le double intérêt de promouvoir la justice en faveur des Arméniens et d’assurer l’unité de son propre camp à propos d’un dossier aussi sensible que la candidature d’Ankara à l’UE.
Dire « oui » à l’entrée de la Turquie, c’est se mettre à dos la moitié de son camp, à commencer par l’ancien premier ministre, Laurent Fabius, hostile à ce qu’il considère comme être un enterrement de l’Europe politique. Dire « non » à Ankara, c’est contrarier l’autre moitié de son camp, avec en tête, son directeur de campagne, Pierre Moscovici, turcophile notoire. Mettre en avant la question arménienne lui permet ainsi de marcher dans les pas de François Mitterrand l’arménophile et dans ceux de Jacques Delors le pragmatique. Par ailleurs, l’Europe se trouvant dans un tel état de défiance, la question de l’élargissement ne peut pas être envisagée comme une priorité. Ainsi, il n’y a aucun intérêt à être clair ni pressé sur l’adhésion ou non de la Turquie tout en restant favorabbles à des négociations avec Ankara sans présager de l’issue du processus.
En attendant, histoire d’éviter la division de son camp, voire de sa future majorité (Verts et Radicaux sont plutôt turcophiles), mieux vaut prendre l’engagement de promouvoir la question arménienne en votant un texte contre le négationnisme, manière de mettre la pression sur Ankara et non sur la France ou l’UE. Au-delà de cette recherche d’équilibre, François Hollande veut transmettre un message de paix au monde. Par sa double approche pragmatique et arménophile, il entend débloquer les relations entre Bruxelles et Ankara tout en surmontant les tensions arméno-turques. Et inversement. Cette stratégie d’accompagnement relève d’une démarche offensive dans le cadre d’une recherche de paix universelle.
D’un côté, une diplomatie néo-conservatrice pro-arménienne au nom de la défense de l’Occidentalisme. De l’autre, une diplomatie gaullo-mitterrandienne pro-arménienne au nom de la paix en Europe. Au milieu, une question arménienne qui se trouve doublement projetée dans le XXIe siècle. Soit l’Arménie participe à la stratégie de rejet d’Ankara par l’UE, mais prend le risque de retarder son intégration régionale. Soit l’Arménie participe à celle du déblocage des négociations entre Ankara et Bruxelles avec le risque de contrarier les intérêts de la Russie. Ainsi mentionnée à l’agenda électoral, la question arménienne ne serait plus une variable d’ajustement mais pas encore un phénomène structurant de la diplomatie française. Un état fragile d’autant plus préoccupant que les deux candidats ne maîtrisent pas leur propre camp. A droite comme à gauche, les amis de la Turquie sont prêts à sortir le moment venu leur glaive du fourreau pour mieux enterrer la question arménienne.
Franck Gaillard

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

επιστροφή στην κορυφή

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι