Menu

To μη με λησμόνει της θυσίας

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Μετάφραση από τα γαλλικά:  Σάνη Καπράγκου

Vergissmeinnicht
αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα
του μη με λησμόνει της θυσίας
απέναντι στη ναζιστική βαρβαρότητα.

Είχε αντέξει τον θάνατο
όπως τον αντέχει η ζωή
για να μη λυγίσει
απέναντι στη φρίκη της γενοκτονίας.

Και συ με τη σειρά σου μην ξεχνάς
τούτο το μπλε λουλουδάκι
όταν το συναντάς στον δρόμο σου
γιατί δεν έχει παρά μόνον εμάς.

Τώρα που το ξέρεις,
μην αποστρέφεσαι
την ύστατη αποστολή σου
γιατί δεν υπάρχει πια λύση.

Διαβάστε περισσότερα...

Τριάντα χρόνια στη φωτιά

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Ποιος αντέχει τριάντα χρόνια στη φωτιά εκτός από τη ρωμιοσύνη; Ποιος δεν φοβάται να πολεμήσει τη βαρβαρότητα ακόμα κι αν κινδυνεύει η ζωή του; Ποιος θέλει να αγωνιστεί, ενώ όλοι σκέφτονται την καθημερινότητα; Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης αυτών των ανθρώπων. Κι όμως οι Δίκαιοι υπάρχουν λόγω ανάγκης. Αλλιώς ποιος θα καταδικάσει την πραγματικότητα της φρίκης και τη γενοκτονία της μνήμης, αφού πέθαναν όλα τα θύματα. Το ερωτήματα αυτά δεν είναι θεωρητικά για οποιονδήποτε πονά για αυτόν τον τόπο. Για τους άλλους, στην καλύτερη περίπτωση, μιλάμε για λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας. Η μεταμοντέρνα προσέγγισης της ιστορίας επιτρέπει όλες τις διαγραφές και τις παραγραφές που διαμορφώνουν τη λήθη των ατόμων. Διότι ακόμα κι η λήθη χρειάζεται μία μεθοδολογία, όταν είναι συστηματική κι εφαρμοσμένη σε τόσο μεγάλη μάζα. Η λήθη για τα ιστορικά γεγονότα είναι ένα πολλαπλό και περίπλοκο format,  διότι δεν πρέπει να σβηστεί μόνο μία μνήμη. Η συλλογική μνήμη είναι πιο ανθεκτική στη βαρβαρότητα κι είναι από τις σπάνιες που μπορούν να αντισταθούν ακόμα και σε μία γενοκτονία. Τα τριάντα χρόνια στη φωτιά αναδεικνύουν τις πραγματικές αντοχές των ανθρώπων. Είναι χειρότερα από τα πέτρινα, διότι δεν υπάγονται σε μία πολιτική επιλογή και βούληση, αλλά στην ίδια τη ζωή στο πιο θεμελιακό της επίπεδο. Κανείς μετά δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτήν την αντίσταση. Δεν είναι μόνο μία κοινωνική αντίδραση, όπως συνηθίζουν να λένε οι φανατικοί της λήθης και των ταξικών μέσων. Ο πρόσφυγας, όταν ζει, αναγνωρίζει τον Δίκαιο, ακόμα κι από μεγάλη απόσταση. Βλέπει την αποστολή του και το έργο του. Θέλει δεν θέλει, ζει τις επιπτώσεις των επιλογών των Δικαίων. Μπορεί να τους θεωρεί άχρηστους ή επικίνδυνους αρχικά, αλλά αναγκάζεται να αναγνωρίσει εκ των πραγμάτων ότι ο κόσμος αλλάζει χάρη σε αυτούς  και κανέναν άλλο όσο αφορά στον τομέα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο πρόσφυγας ζει τη δράση του Δίκαιου. Έτσι η κοινωνία δυσκολεύεται να κατηγορήσει αποτελεσματικά τους Δίκαιους μπροστά στους πρόσφυγες. Ακόμα κι αν συμμετέχουν μόνο οντολογικά κι όχι τελεολογικά στο έργο των Δικαίων, δεν μπορούν να πεισθούν από το σύστημα ότι δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια, το σύστημα θα ασχοληθεί σε πρώτο επίπεδο όχι με τους πρόσφυγες, αλλά με τα παιδιά τους, κάνοντας χρήση της μεθοδολογίας των Hitler, Musolini, Stalin  και Kemal. Ο φανατισμός της νεολαίας είναι ένα σύνηθες εργαλείο για τα τυραννικά καθεστώτα. Είναι, λοιπόν, χρέος μας να προστατέψουμε τα παιδιά μας από αυτές τις ύπουλες επιθέσεις για να προλάβουν να ζήσουν τα τριάντα χρόνια στη φωτιά, δίχως να τα κάψει το σύστημα της λήθης.

Διαβάστε περισσότερα...

Η αντίσταση της νοημοσύνης

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Αφού κατάλαβες
ότι η νοημοσύνη είναι το μέλλον της ανθρωπότητας
μπορείς να δεις επιτέλους
την ανάγκη του αγώνα
για την αναγνώριση της γενοκτονίας
διότι τότε είναι
που η κοινωνία καταφέρνει
να εξοντώσει όλους όσους
θα μπορούσαν μαζί μας
να παράγουν το έργο
που χρειάζεται ο χρόνος.

Μ’ αυτές τις προσπάθειες
η κοινωνία κατορθώνει
το έγκλημα που δεν αφήνει
ούτε καν ίχνη
γι’ αυτό είναι τόσο αδιάφορη
για τις άλλες γενοκτονίες
που έπραξαν άλλες.

Μην ξεχνάς λοιπόν
την αποστολή μας
και το χρέος μας.

Διαβάστε περισσότερα...

Οι σκλάβοι της γης

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Κάποτε ήμασταν όλοι μαζί. Τότε δεν ξέραμε τι σημαίνει προσφυγιά. Επί αιώνες ζούσαμε στα μέρη μας. Τα χωριά μας είχαν καρφωθεί πάνω σε τούτη τη γη τη μέρα που πέταξαν τα μαύρα χελιδόνια. Όλοι μας γνωρίζαμε το θρύλο όμως κανείς από μας δεν είχε δει μαύρο χελιδόνι σ’ όλη του τη ζωή. Και οι παλιοί μας εξηγούσαν ότι θα τα βλέπαμε την τελευταία στιγμή. Με τα χρόνια που περνούσαν σιγά σιγά ξεχάσαμε τα αινιγματικά τους λόγια. Ακόμα και τη νύχτα είχαμε τη ξαστεριά που μας προσταύτευε από το μαύρο πέπλο. Όμως εκείνη τη χρονιά το λευκό του χειμώνα έγινε ακόμα πιο σκληρό. Τότε δεν το προσέξαμε μα τώρα έχει μείνει στη μνήμη μας για πάντα. Η άνοιξη δεν άργησε αν και λαβωμένη. Δίχως να το ξέρουμε όλα τα σημάδια είχαν σμίξει για να μας προειδοποιήσουν. Μάταια!

Με το φωτεινό καλοκαίρι έφθασε και ο ξένος. Τον συνόδευαν μαύρα χελιδόνια όμως κανείς δεν το πρόσεξε. Ο ξένος ήταν πληγωνμένος. Τα ρούχα του ήταν σκισμένα αλλά είχε πάνω του πυρομαχικά. Ερχόταν από το μέτωπο. Άνηκε στις ειδικές δυνάμεις κι οι εχθροί μας είχαν εξοντώσει τη μονάδα του. Κάποιος τους είχε πληροφορήσει. Ο ξένος είχε πάνω του τα σημάδια της φωτιάς. Μια παράνομη βόμβα του είχε κάψει το πλευρό μα δεν είχε αγγίξει τη λεβεντιά του και το πικρό του χαμόγελο.Μας είπε ότι έπρεπε να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Οι εχθροί θα αφάνιζαν τα χωριά μας. Κανείς μας δεν τον πίστεψε ώσπου κάποιος γέροντας να μας δείξει τα μαύρα χελιδόνια που πετούσαν προς το νότο.

Πιάσαμε τα πράματα μα εκεί αφήσαμε τα σπίτια μας. Πήραμε το δρόμο της ξενιτείας στην ίδιά μας την πατρίδα. Όμως δεν υπήρχε γη να μας δεχθεί. Ήμασταν πια πρόσφυγες. Ήμασταν ξένοι για τους άλλους. Η γη μας έκλαιγε και τα παιδιά μας μαζί της μα κανείς δε μας καταδέχτηκε. Δεν είχαμε τίποπα πια. Είχαμε αφήσει όλες μας τις περιουσίες. Τότε καταλάβαμε την αξία της γης μας. Όλα υατά τα χρόνια πατούσαμε το χώμα της μα δεν αγγίζαμε το σώμα της. Τώρα που ήταν λαβωμένο καταλάβαμε τα λόγια του ξένου. Ξέραμε πια ότι ήμασταν οι σκλάβοι της γης. Και τίποτα δε θα μας σταματούσε. Τούητ η γη είναι δική μας και θα την πάρουμε πίσω.

Διαβάστε περισσότερα...

Τα σκορπισμένα οστά

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Κανείς από μας
δεν μπορεί να ξεχάσει
τα σκορπισμένα οστά
που έδειχναν το δρόμο
της κρυφής γενοκτονίας.
Διότι αυτά μόνο έλεγαν την αλήθεια
όταν όλη η κοινωνία της βαρβαρότητας
μας εξηγούσε με το χαρτί και το νόμο
ότι όλα πάνε καλύτερα με τους νέους.
Επιζήσαμε μέσα στο ψέμα
για να γίνουμε μάρτυρες του λαού μας
αλλά και της ανθρωπότητάς μας.

Διαβάστε περισσότερα...

Όταν τρώγαμε τα κόκκαλα των δικών μας

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Όταν τρώγαμε τα κόκκαλα των δικών μας
που είχαν γενοκτονήσει οι βάρβαροι
ποιος ήρθε να μας βοηθήσει
και να μας δώσει κουράγιο
εκείνες τις μέρες.

Και τώρα μας ζητούν να ξεχάσουμε
για να ζήσουμε καλύτερα όλοι
μέσα στη λήθη και την αδιαφορία.

Αν το κάνουμε θα ξαναπεθάνουμε.

Διαβάστε περισσότερα...

Δεν υπάρχει διάλογος

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Δε υπάρχει διάλογος
μέσα στην κοινωνία της λήθης
διότι μόνο κραυγές
ακούγονται στις πύλες
όπου σκοτώνει ο φανατισμός.

Είναι ο ίδιος που σπάζει
τους τάφους και δολοφονεί
τα θύματα της  γενοκτονίας
δίχως να υπάρχει αντίδραση
από το κατασκεύασμα της ντροπής.

Το θέμα είναι απλό:
εσύ τι θα κάνεις;

Διαβάστε περισσότερα...

Το ελεύθερο ον

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Κανείς δεν πρόσεξε
ότι το ελεύθερο ον
ήταν απαγορευμένο
σ' εκείνη την κοινωνία
όπου η στολή η μαύρη
είχε περισσότερη σημασία
από τον άνθρωπο
κι όμως ο δίκαιος
συνέχιζε το έργο του
ενάντια στη βαρβαρότητα
για να μην πεθάνουν
για δεύτερη φορά
τα θύματα της γενοκτονίας.

Διαβάστε περισσότερα...

Το μέτρο της βαρβαρότητας

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Η γενοκτονία δεν είναι μόνο μια μαύρη σελίδα.
Η ύπαρξή της μαυρίζει όλες τις επόμενες
αν δεν σταματήσουμε τη βαρβαρότητα.
Η μόνη ελευθερία είναι η αντίστασή μας.
Το μόνο δίκιο είναι το δίκαιό μας.
Κι όμως οι δικοί μας θέλουν
και τους βάρβαρους ελεύθερους
να βασανίζουν ακόμα και πάλι
την πληγωμένη μνήμη μας.

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι