Menu

Πιστοποίηση των συστημάτων WiMAX της Intracom Telecom

Για τη Mobile WiMAX λύση της, OmniMAX, πιστοποιήθηκε η Intracom Telecom, μέλος της Sitronics, από το WiMAX Forum για τη συμβατότητα και τη διαλειτουργικότητα της.

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση, η πιστοποίηση αυτή επιβεβαιώνει την εξαιρετική απόδοση και συμβατότητα της λύσης με ένα ευρύ φάσμα τερματικών που επιτρέπει στον καταναλωτή να επιλέξει τερματικό απόλυτα σύμφωνο με τις απαιτήσεις του.

Το OmniMAX είναι μια κορυφαία και καινοτόμος λύση Μοbile WiMAX, η οποία δίνει τη δυνατότητα σε κάθε τύπου συνδρομητή να απολαμβάνει ασύρματες ευρυζωνικές υπηρεσίες. Αποτελεί ιδανική λύση για εδραιωμένους αλλά και νέους παρόχους επιτρέποντας τη γρήγορη υλοποίηση εξελιγμένων και εξατομικευμένων υπηρεσιών, εγγυημένη απόδοση και χαμηλό κόστος επένδυσης. Το OmniMAX λειτουργεί σε συχνότητες 2.3-2.4 GHz, 2.5-2.7 GHz και 3.4-3.8 GHz, και είναι σχεδιασμένο ειδικά για αστικές και αγροτικές περιοχές ανταποκρινόμενο στις εκάστοτε γεωγραφικές δυσκολίες ενώ συμβάλλει οικολογικά λόγω της μειωμένης κατανάλωσης ισχύος.

Η Intracom Telecom έχει επιτυχώς αναπτύξει και υλοποιήσει δίκτυα WiMAX σε ένα σημαντικό αριθμό παρόχων στην Αν. Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική & την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών με πιο πρόσφατες υλοποιήσεις το δίκτυο της Cornet στην Αρμενία και της DiscoveryTel στη Γκάνα. Η εταιρία έχει στρατηγικά επικεντρωθεί και επενδύει στη συνεχή εξέλιξη των ασύρματων προϊόντων της. Αναγνωρίζοντας την μελλοντική τάση για ευρυζωνικά IP δίκτυα, η Intracom Telecom υιοθετεί τεχνολογίες αιχμής με σκοπό να παρέχει οικονομικές ασύρματες λύσεις που απευθύνονται στις νέες ανάγκες των πελατών της. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Intracom Telecom είναι μέλος του οργανισμού WiMAX Forum από το 2003.

 

Πηγή: capital.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αφορμή πολέμου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Με αυτό τον φρασεολογικό όρο αποδίδεται στην ελληνική ο διπλωματικός διεθνής όρος Casus belli (κάζους μπέλι).

Η φράση αυτή που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, εκ της λατινικής γραμματείας (Ρωμαϊκό δίκαιο) προερχόμενη, λέγεται επί παντός "γεγονότος" (συμβάντος) δυνάμενου να προκαλέσει πολεμική εμπλοκή μεταξύ δύο κρατών ή συνασπισμού κρατών έναντι τρίτου ή άλλου συνασπισμού. Όπως, σε περιπτώσεις προσβολής Ηγεμόνων ή άλλων Αρχηγών κρατών, διπλωματικών αντιπροσώπων, ή σε αιφνίδια κατάληψη ξένου εδάφους ή προσβολής άλλων κυριαρχικών δικαιωμάτων κ.λπ.

Λόγῳ δε της σοβαρότητας του όρου αυτού απαραίτητη κρίνεται η σχετική διακοίνωση («νόταμ») που θα πρέπει όμως να έχει προηγηθεί και επίσημα να έχει γνωστοποιηθεί η απαίτηση του προσβάλλοντος. Έτσι με τον όρο αυτό, που δεν αποτελεί ιδιαίτερο διπλωματικό έγγραφο, χαρακτηρίζεται συγκεκριμένη πράξη ως «απειλή».

Πολλές φορές όμως συμβαίνει αυτός ο όρος να χρησιμοποιείται μεν, χωρίς όμως νομική υπόσταση (κατά το προσβαλλόμενο κράτος), όπου και αναζητείται τότε είτε με συνομιλίες εξεύρεση λύσης, είτε σε αντίθετη περίπτωση με διαιτησία από Διεθνείς οργανισμούς.

(Σημείωση: Η προσφυγή σε διεθνή διαιτησία γίνεται με τη προϋπόθεση ότι και τα δύο μέρη συναποδέχονται προηγουμένως την νομιμότητα και αρμοδιότητα του διεθνή οργανισμού επί του προκειμένου, με φανερό τον κίνδυνο να δοθεί λύση επί διεθνών δρώμενων και όχι επί της μεμονωμένης περίπτωσης που θα μπορούσε έτσι ν΄ αποτελέσει (κακό;) προηγούμενο (προδικασμένο) για άλλες παρόμοιες διακρατικές διαφορές.)

Η άρση του διπλωματικού αυτού όρου γίνεται εκτός των παραπάνω, ανάλογα της περίπτωσης, είτε καταβάλλοντας αποζημίωση παθόντων και επαναφορά σε πρότερη κατάσταση, είτε με παραίτηση επί της αιτίας, είτε τελικά με απόρριψη του όρου από το προσβαλλόμενο μέρος με δεδομένο τον κίνδυνο της άμεσης έναρξης των εχθροπραξιών. Υπάρχει όμως και περίπτωση υπαναχώρησης από τον ίδιο τον προσβάλλοντα (κράτος) για διάφορους άλλους, όμως τότε, λόγους.

Σημείωση: Επειδή στην ελληνική γραμματεία υφίστανται δύο διαφορετικοί όροι "Αιτία πολέμου" και "Αφορμή πολέμου" πολλοί διεθνολόγοι χρησιμοποιούν τον μοναδικό λατινικό όρο Casus Belli και για τους δύο αυτούς όρους. Οι περισσότεροι όμως συμφωνούν ότι ο λατινικός αυτός όρος αφορά χαρακτηρισμό "πράξης τετελεσμένης" επί συγκεκριμένων περιπτώσεων που εγείρουν πολεμική σύρραξη. Συνεπώς ο λατινικός όρος αποδίδεται στην ελληνική ορθότερα ως "Αφορμή πολέμου" (επί συμβάντος) και όχι ως "Αιτία πολέμου" που μπορεί να υφίσταται αλλά να αδρανεί. Βεβαίως στις γενικευμένες πράξεις εκείνες που αναφέρονται ως παραδείγματα (προσβολές προσώπων κλπ) δεν υφίσταται ο όρος "Αιτία πολέμου" αλλά μόνο ο όρος (που εγκυμονείται) "Αφορμή πολέμου".

Ανεξάρτητα των παραπάνω η χρήση του όρου αυτού ως δημώδη έκφραση συνηθίζεται να λέγεται, αλλά περισσότερο ειρωνικά, σε μεταξύ ιδιωτών διαφορές, στερούμενη βεβαίως τότε και της όποιας σοβαρότητας.

Πηγή: wikipedia.org

Διαβάστε περισσότερα...

The issue of the expansionist policy

Writes Nikos Lygeros

Translated from the Greek by Paola Vagioni

“The tensions that undergo in the relations with Greece must be reassessed in the context of a general maritime strategy in the Aegean Sea, given that this country, by regarding as non-satisfactory the status quo that limits the vital area of Turkey, follows an expansionary policy”. Thus the Foreign Minister of Turkey interprets the facts. Not only the Turkish regime has committed three genocides, which it does not acknowledge, following thus the same strategy of purging in a violent manner the entire Asia Minor of the non-Muslim elements, but now that it is found on the coast, it wants to obtain the islands too, due to the vital space. The absurdity of this approach does not surprise strategists, because they are familiar with the historical plotting of Turkey. The only problem is why this tendency is not widely known to the Greek people, to know at least not what they must confront but to stop listening to some who turn a blind eye. “It is inevitable for Turkey to pursue an active policy at every point leading the Black Sea and the Aegean Sea to the high seas”. The Minister of Turkey writes the word “inevitable” as if there is no other alternative for the grand strategy of his nation, which signifies that he has pre-determined his vision, which includes the Aegean Sea. Moreover, as it is demonstrated in the following excerpt, his approach is clearly historical and long-term. “In sensitive issues like the Aegean Sea, Turkey is obliged to exercise the necessary attention, to avoid making mistakes that will affect its long-term policies”. And the paradigm that he uses concerns more or less Imia, under the Turkish name. “During the crisis of the Kardak, the fact that on the maps that were distributed to the European countries in the diplomatic efforts there, the Kardak rock islands appeared to be within the 12 nautical miles, as Greece claimed, caused an unforgivable damage that harmed the sovereign rights of Turkey”. We realize therefore that without maps, without Voronoi diagrams, without topostrategy we will confront problems not in the future but already in the present.

Διαβάστε περισσότερα...

Το θέμα της επεκτατικής πολιτικής

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

«Οι εντάσεις που υφίστανται στις σχέσεις με την Ελλάδα πρέπει να αξιολογηθούν εκ νέου στο πλαίσιο μίας γενικής θαλάσσιας στρατηγικής στο Αιγαίο, δεδομένου ότι η χώρα αυτή, θεωρώντας ως μη ικανοποιητικό το ισχύον καθεστώς που περιορίζει τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας, ακολουθεί μία επεκτατική πολιτική». Με αυτόν τον τρόπο ερμηνεύει τα δεδομένα του Αιγαίου ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας. Όχι μόνο το τουρκικό καθεστώς διέπραξε τρεις γενοκτονίες, που δεν αναγνωρίζει, ακολουθώντας με αυτόν τον τρόπο την ίδια στρατηγική για να εκκαθαρίσει με βίαιο τρόπο όλη την Μικρά Ασία από μη μουσουλμανικά στοιχεία, αλλά τώρα που βρίσκεται στα παράλια, θέλει να πάρει και τα νησιά, λόγω ζωτικού χώρου. Το παράλογο της προσέγγισης δεν ξαφνιάζει τους στρατηγιστές, διότι γνωρίζουν τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας διαχρονικά. Το μοναδικό πρόβλημα είναι γιατί δεν γίνεται ευρύτερα γνωστή αυτή η τάση  στον ελληνικό λαό, για να γνωρίζει τουλάχιστον, όχι τι πρέπει να αντιμετωπίσει, αλλά να πάψει να ακούει μερικούς που κάνουν τα στραβά μάτια.

« Είναι αναπόφευκτο η Τουρκία να ακολουθήσει μία δραστήρια πολιτική σε κάθε σημείο που οδηγεί τον Εύξεινο Πόντο και το Αιγαίο στις ανοικτές θάλασσες.».
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας γράφει τη λέξη «αναπόφευκτο» ως εάν να μην υπήρχε άλλη επιλογή στην υψηλή στρατηγική του κράτους του, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι έχει προκαθορίσει το όραμα του κι αυτό εμπεριέχει το Αιγαίο. Επιπλέον, όπως το αποδεικνύει και το επόμενο απόσπασμα, η προσέγγιση του  είναι ξεκάθαρα διαχρονική και μακροπρόθεσμη.

«Στα ευαίσθητα θέματα, όπως το Αιγαίο, η Τουρκία είναι αναγκασμένη να επιδείξει την απαραίτητη προσοχή, ώστε να μην κάνει λάθη που θα επηρεάσουν τις μακροπρόθεσμες πολιτικές της».

Και το παράδειγμα που χρησιμοποιεί αφορά, ούτε λίγο, ούτε πολύ τα Ίμια με την τουρκική ονομασία.

«Κατά τη διάρκεια της κρίσης των Καρντάκ, το γεγονός ότι στους χάρτες που μοιράστηκαν στις ευρωπαϊκές χώρες κατά τις εκεί διπλωματικές ενέργειες, οι βραχονησίδες Καρντάκ εμφανίζονταν να είναι εντός των 12 ν.μ., όπως ισχυριζόταν η Ελλάδα, προξένησε ασυγχώρητη ζημιά που έβλαψε τα κυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας.».

Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι δίχως χάρτες, δίχως διαγράμματα Voronoi, δίχως τοποστρατηγική θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα όχι στο μέλλον, αλλά ήδη στο παρόν.

Διαβάστε περισσότερα...

Casus belli, topostrategy and timing

Writes Nikos Lygeros

Translated from the Greek by Paola Vagioni

The phobias of the Casus belli do not allow the strategic examination of the issue and the lack of strategy eliminates the timing problem. The Casus belli, whether we want it or not, is an attack in the space of mental strategy. And it is based on the mental schema: the best defense is the attack. However this simplistic application cannot confront the following mental schema: the best attack is the counter-attack. Indeed when on our behalf there is a passive attitude, Casus belli can operate even without foundations. While in reality, via topostrategy, the robustness of the Aegean Sea has nothing to fear from such rhetoric. Even if we believe that the mobility around the Casus belli belongs to the domestic consumption of Turkey, now is the right timing to vigorously underline the efforts of Turkey to finally become a democratic state which respects the Sea Law, since it wants to implement it throughout its dominion, not only in the Black Sea and the Mediterranean because we cannot passively allow the Foreign Minister of Turkey to regard the Casus belli as a tool in a negotiation because we do not have anything to give against the lifting of the Casus belli. The lifting is not a correct movement towards Greece but towards International Law through Sea Law. And consecutively, it is not an attempt of a future negotiation. Turkey must adapt for its own development as a state that wants to be considered seriously by others. If its movement is just a stratagem it will expose itself. Therefore, our position is simple. We should welcome this effort because its implementation facilitates our interstate relations. But also in this case we should not forget the general EEZ issue. The lifting of the Casus belli at best, is not a final outcome but an intermediary towards the establishment of the EEZ, as it is proven by the topostrategic application of the Voronoi diagrams and the Delaunay triangulation. There is therefore no context for a choice of inertia. Let this mobility be turned into a movement that is not of a Brown type and we will study its evolution. It is the right timing, let us exploit therefore this field, to transform it into a field of action, to leave this framework which only accepts two players and to effectively activate the European framework.

Διαβάστε περισσότερα...

Casus belli, τοποστρατηγική και timing

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Οι φοβίες του Casus belli δεν επιτρέπουν τη στρατηγική εξέταση του θέματος κι η έλλειψη στρατηγικής εξουδετερώνει το πρόβλημα του timing. Το Casus belli, θέλουμε, δεν θέλουμε, είναι μία επίθεση στο χώρο της νοητικής στρατηγικής. Και βασίζεται στο νοητικό σχήμα: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Όμως αυτή η απλοϊκή εφαρμογή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το επόμενο νοητικό σχήμα: η καλύτερη επίθεση είναι η αντεπίθεση. Βέβαια, όταν υπάρχει εκ μέρους μας παθητική στάση, το Casus belli λειτουργεί ακόμα κι αν δεν έχει βάση. Ενώ στην πραγματικότητα, μέσω της τοποστρατηγικής, η ανθεκτικότητα του Αιγαίου δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τέτοιου είδους ρητορική. Ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι η κινητικότητα γύρω από το Casus belli ανήκει στην εσωτερική κατανάλωση της Τουρκίας είναι τώρα το σωστό timing για να υπογραμμίσουμε σθεναρά τις προσπάθειες της Τουρκίας να γίνει επιτέλους ένα δημοκρατικό κράτος που σέβεται το Δίκαιο της θάλασσας, διότι θέλει να το εφαρμόσει σε όλη την επικράτειά της κι όχι μόνο στη Μαύρη Θάλασσα και στη Μεσόγειο. Διότι δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε παθητικά τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας να θεωρεί το Casus belli ως ένα εργαλείο σε μία διαπραγμάτευση. Διότι δεν έχουμε να δώσουμε τίποτα ενάντια της άρσης του Casus belli. Η άρση δεν είναι μία σωστή κίνηση προς την Ελλάδα, αλλά προς το Διεθνές Δίκαιο, μέσω του Δικαίου της θάλασσας. Και κατά συνέπεια, δεν είναι το εγχείρημα μιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης. Η Τουρκία πρέπει να προσαρμοστεί για τη δική της εξέλιξη ως κράτος που θέλει να θεωρείται σοβαρό από τους άλλους. Αν η κίνησή της είναι μόνο και μόνο ένα τέχνασμα, θα εκτεθεί μόνη της. Συνεπώς, η θέση μας είναι απλή. Πρέπει να χαιρετίσουμε αυτή την προσπάθεια, διότι η υλοποίησή της διευκολύνει τις διακρατικές μας σχέσεις. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση να μην ξεχάσουμε τον γενικότερο προβληματισμό της ΑΟΖ. Η άρση του Casus belli στην καλύτερη εκδοχή δεν είναι ένα τελικό αποτέλεσμα, αλλά ένα ενδιάμεσο προς τον καθορισμό της ΑΟΖ, καθώς το αποδεικνύει η τοποστρατηγική εφαρμογή των Διαγραμμάτων Voronoi κι η τριγωνοποίηση Delaunay. Δεν υπάρχει, λοιπόν, πλαίσιο για επιλογή αδράνειας. Ας μετατραπεί η κινητικότητα σε μία κίνηση που δεν είναι του τύπου Brown και θα μελετήσουμε την ανέλιξή της. Το σωστό timing είναι στο παράθυρο, ας αξιοποιήσουμε λοιπόν το πεδίο, για να μετατραπεί σε πεδίο δράσης, για να ξεφύγουμε από το πλαίσιο που δέχεται αποκλειστικά και μόνο δύο παίκτες, για να ενεργοποιήσουμε αποτελεσματικά το ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Διαβάστε περισσότερα...

Casus belli και τοποστρατηγική

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Το casus belli θέλουμε δεν θέλουμε έχει αλλάξει νόημα. Ακόμα κι αν η τουρκική εθνοσυνέλευση δεν έχει πάρει επίσημη απόφαση για την άρση του, υπάρχει μια αλλαγή φάσης όσον αφορά στην τελεολογία του. Η μονοσήμαντη έκφραση απέκτησε μια πολυσημία κι η στατική θέση μετατράπηκε σε δυναμική κίνηση. Αυτή η αλλαγή ενεργοποιεί και την έννοια της τοποστρατηγικής, διότι αλλάζουν και τα δεδομένα προσβασιμότητας του Αιγαίου. Το παίγνιο είναι πλέον σε φάση εκκίνησης όσο αφορά στην πρωτοβουλία. Η Τουρκία δεν υπογράφει τη Συνθήκη Montego Bay, αλλά δεν την αμφισβητεί στρατιωτικά και στρατηγικά. Αυτό σημαίνει ότι προσπαθεί να πετύχει μια πλάγια επίθεση θυσιάζοντας μία αμφισβήτηση πάνω στην οποία επέμενε διαχρονικά. Αυτή η τεχνητή θυσία, διότι δεν ακολουθούσε το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, δεν είναι μια πραγματική θυσία. Εξετάζει το κόστος της στατικής σε σχέση με την τεχνητή δυναμική της επόμενης κίνησης. Η τοποστρατηγική με τις επιπτώσεις της στο Αιγαίο δεν της προσφέρει πολλές δυνατότητες. Από την άλλη, καθώς η Ελλάδα εξακολουθεί να διατηρεί παθητική στάση, δεν προκαλεί ουσιαστικές αντιδράσεις. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δράσεις σε σχέση με το θέμα της Α.Ο.Ζ. και τις επαφές με την Αίγυπτο. Η ελαχιστοποίηση της απειλής είναι και αυτή μια στρατηγική ένδειξη. Το να παίρνω και να δίνω πίσω δεν είναι ισόμορφο με το να αφήνω. Η επιλογή αυτού του νοητικού σχήματος δεν έχει κόστος και προσφέρει όφελος, αν ο αντίπαλος θεωρήσει ότι είναι μια κίνηση. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι η διαχείριση της αδράνειας. Ενώ φαινομενικά είναι άχρηστη μετά την εκκίνηση έχει μεγάλο βάρος και μπορεί εύκολα να την εκμεταλλευτεί ο παίκτης της πρωτοβουλίας. Μπορεί να μεταφέρει το βάρος όχι μόνο σ' ένα γενικότερο πλαίσιο, όπως είναι η ΑΟΖ σε σχέση με τα χωρικά ύδατα, αλλά να τη χρησιμοποιήσει σ' ένα πεδίο, όπου η ύπαρξή της είναι ήδη μια δράση. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα είναι το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Μέσω της αδράνειας μπορούν να ενεργοποιήσουν λανθασμένα αντανακλαστικά όσον αφορά στην τοποθέτησή μας σε σχέση με τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και με την μετάλλαξη του προβλήματος να πετύχουν και μια αλλοίωση του προβληματισμού. Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι αυτό το νοητικό σχήμα που προβάλλει η Τουρκία δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα της γενοκτονίας και δεν πρέπει να περιμένει από εμάς καμιά υποχώρηση. Αν γνωστοποιήσουμε άμεσα τις θέσεις μας το θέμα θα παραμείνει σε τοποστρατηγικό πλαίσιο και θα εισχωρήσουμε στο πεδίο της ΑΟΖ, αλλιώς κάθε κίνησή μας μπορεί να μετατραπεί σε λάθος και σε κόστος σε άλλο πλαίσιο. Αυτό είναι το νέο παίγνιο κι οι κανόνες του.

Διαβάστε περισσότερα...

Casus belli and topostrategy

Writes Nikos Lygeros

Translated from the Greek by Paola Vagioni

Casus belli whether we want it or not, has changed meaning. Even if the Turkish National Assembly has not taken an official decision on its lifting, there is a change of phase as far as its teleology is concerned. The univocal expression has acquired a polysemy and the static position has been converted into a dynamic movement. This change activates the notion of topostrategy, since the given facts on the accessibility of the Aegean change as well. The game is at the starting point now as far as initiative is concerned. Turkey does not sign the Montego Bay Treaty but it does not contest it militarily and strategically. This means that it tries to achieve a lateral attack by sacrificing a dispute on which it insisted historically. 
This artificial sacrifice, since it did not follow the international maritime law, is not a real sacrifice. It examines the cost of the static in relation to the artificial dynamic of the next movement. Topostrategy, with its repercussions on the Aegean, does not offer to it many possibilities. On the other hand, as long as Greece continues to maintain a passive position, it does not provoke substantial reactions. Without implying that there are no actions in relation to the E.E.Z. issue and the contacts with Egypt. The minimization of the threat is also a strategic indication. Giving and taking back is not equal to leaving. The selection of this mental schema has no cost and offers benefit, if the opponent considers it a movement. The interesting part of the case is the management of inertia. While apparently it is useless after the start, it carries a great weight and it can very easily be exploited by the player with initiative. It can transfer the weight not only in a more general framework, like the E.E.Z. in relation to the territorial waters, but to use it in one area where its existence is already an action. A tangible example is the issue of the recognition of genocide. Via inertia they can activate wrong reflexes as far as our placement in relation to the crimes against humanity is concerned and with the mutation of the problem to achieve also a distortion of the issue. We therefore have to clarify from the beginning that this mental schema that Turkey displays has nothing to do with the genocide issue and it must not expect from us any retreat. If we immediately disclose our positions, the issue will remain in a topostrategic framework and we will penetrate the E.E.Z. field, otherwise every movement of ours can turn into a mistake and into a cost in another framework. This is the new game and its rules.

Διαβάστε περισσότερα...

From the lifting of Casus belli to the topostrategy of the E.E.Z.

Writes Nikos Lygeros

Translated from the Greek by Paola Vagioni

Since the lifting of the Casus belli is no longer a theoretical utopia, it is necessary also to examine the perspectives of this change of phase even if, in order to become existent, we should wait for the final decision of the Turkish National Assembly. In any case preparation is justifiable in strategy. The lifting of the casus belli allows the implementation, via the validation of the Montego Bay Treaty, of the 12 nautical miles. Moreover, the issue of the E.E.Z. practically opens, which meets our needs in the Aegean space. When we talk about the 12NM and then the 200NM, i.e. when we pass from the territorial waters to the E.E.Z., we are under the impression that we cannot but gain space. This is valid only in the phase where there are at least 3 players, to use game theory terminology, since decision theory is not sufficient for this issue because the profit for the two countries is derived from the space they lose in the national waters. We have therefore, for the two players, a game without zero sum when we are found in a free framework. Yet the study of the E.E.Z. topostrategy demonstrates that its exclusive implementation conflicts in local points. To be more specific, let us examine the area of Castelorizo. Its cluster, in relation to Rhodes, functions as a linear system which is based exclusively on the simplification of the facts of the Paris Treaty of 1947. If we implement the E.E.Z. without paying attention to the data that are valid since then, we will have an overlapping of the area by the theoretical Turkish E.E.Z. In reality, also from the other side, i.e. between Castelorizo and Cyprus, the equivalent phenomenon occurs, only it appears beyond the borders even if the F.I.R. is involved. What is the meaning of this example? The pursuit of the implementation of the E.E.Z. will create a negotiation and the latter will have to be based on rational rules that topostrategy ensures via the Voronoi diagrams and the Delaunay triangulation. Otherwise, inevitably we will confront local exclusions which will be costly. It is therefore important to decide an overall strategy, in order to solve the problem of the E.E.Z. and to avoid in this way interstate frictions which will have no meaning on an international level. Moreover, our strategy must be integrated in a European framework, in order to be strengthened by our partners so that it can be resilient and therefore effective. Now is the time to study with precision the whole issue in order to know from the beginning the proper movement from both sides.

Διαβάστε περισσότερα...

Από την άρση του Casus belli στην τοποστρατηγική της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Αφού η άρση του Casus belli δεν είναι πια μια θεωρητική ουτοπία είναι απαραίτητο να εξετάσουμε και τις προοπτικές αυτής της αλλαγής φάσης ακόμα κι αν για να γίνει υπαρκτή θα πρέπει να περιμένουμε την τελική απόφαση της τουρκικής εθνοσυνέλευσης. Σε κάθε περίπτωση η προετοιμασία είναι εύλογη στη στρατηγική. Η άρση του Casus Belli επιτρέπει την εφαρμογή μέσω της επικύρωσης της Συνθήκης Montego Bay για τα 12 ναυτικά μίλια. Επιπλέον, ανοίγει πρακτικά και το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, η οποία καλύπτει τις ανάγκες μας στο χώρο του Αιγαίου. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να σημειώσουμε και τον εξής προβληματισμό. Όταν μιλούμε για τα 12 ΝΜ και μετά για το 200 ΝΜ, δηλαδή όταν περνάμε από τα χωρικά ύδατα στην ΑΟΖ, έχουμε την εντύπωση ότι δεν μπορούμε παρά μόνο να κερδίσουμε χώρο. Αυτό ισχύει μόνο στη φάση, όπου υπάρχουν τουλάχιστον 3 παίκτες για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της θεωρίας παιγνίων, αφού η θεωρία αποφάσεων δεν επαρκεί για αυτόν τον προβληματισμό. Διότι το κέρδος για τις δύο χώρες προέρχεται από το χώρο που χάνουν στα διεθνή ύδατα. Έχουμε, λοιπόν, για τους δύο παίκτες, ένα παίγνιο μη μηδενικού αθροίσματος, όταν βρισκόμαστε σε ελεύθερο πλαίσιο. Όμως η μελέτη της τοποστρατηγικής της ΑΟΖ δείχνει ότι η απόλυτη εφαρμογή της έρχεται σε σύγκρουση σε τοπικά σημεία. Για να είμαστε συγκεκριμένοι, ας εξετάσουμε την περιοχή του Καστελόριζου. Το σύμπλεγμά του σε σχέση με τη Ρόδο λειτουργεί ως ένα γραμμικό σύστημα που βασίζεται αποκλειστικά στην απλοποίηση των δεδομένων της Συνθήκης Παρισίου του 1947. Αν εφαρμόσουμε την ΑΟΖ δίχως να προσέξουμε τα δεδομένα που ισχύουν από τότε θα έχουμε μία επικάλυψη της περιοχής από τη θεωρητική τουρκική ΑΟΖ. Στην πραγματικότητα, και από την άλλη πλευρά, δηλαδή μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου, γίνεται το ανάλογο φαινόμενο, μόνο που παρουσιάζεται εκτός συνόρων ακόμα κι αν εμπλέκεται με το F.I.R. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό το παράδειγμα; Η αναζήτηση της εφαρμογής της ΑΟΖ θα δημιουργήσει μια διαπραγμάτευση κι αυτή θα πρέπει να βασίζεται σε ορθολογικούς κανόνες που εξασφαλίζει η τοποστρατηγική μέσω των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης Delaunay. Αλλιώς, αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσουμε τοπικές εξαιρέσεις που θα έχουν κόστος. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να αποφασίσουμε μια ολική στρατηγική, για να λύσουμε το πρόβλημα της ΑΟΖ και να αποφύγουμε με τέτοιο τρόπο διακρατικές τριβές, οι οποίες δεν θα έχουν νόημα στο διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, η στρατηγική μας πρέπει να ενταχθεί σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο, για να ενισχυθεί από τους εταίρους μας έτσι ώστε να είναι ανθεκτική κι επομένως αποτελεσματική. Τώρα είναι η ώρα να μελετηθεί με ακρίβεια το όλο θέμα για να γνωρίζουμε εξ αρχής τις πρέπουσες κινήσεις από τις δύο πλευρές.

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι