Menu

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα..

Της Σοφίας Ασημάκη

Θέλω να εστιάσω την προσοχή σας σε κάποια γεγονότα. Μια φορά τον Ιούνιο του 1994 επιστρέφαμε σπίτι από τη δουλειά. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Στη μεγάλη αυλή του κτιριακού μας συγκροτήματος όπως πάντα έπαιζαν τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια 7-9 χρονών. Ξαφνικά από το διαμέρισμα του πάνω ορόφου, τα παράθυρα του οποίου έβλεπαν στο γήπεδο κάποιος πέταξε τις κρέπες. Πιθανόν, δεν άρεσαν στους ενοίκους του και τις πέταξαν, αν κι εκείνα τα χρόνια ήταν πολυτέλεια να πετάς το φαγητό, και λίγες οικογένειες μπορούσαν να την επιτρέψουν στον εαυτό τους.
Μια από τις κρέπες προσγειώθηκε δίπλα σε ένα από τα αγόρια, που έπαιζαν κάτω. Εκείνο φώναξε: «Παιδιά, κρέπες!» Τα παιδιά εγκατέλειψαν το παιχνίδι και ρίχθηκαν στις κρέπες. Τις σήκωναν από το χώμα και τις έτρωγαν όπως ήταν. Μιλάμε για τα συνηθισμένα παιδιά των συνηθισμένων οικογενειών. Ποιος γονιός θα πίστευε, ότι θα ζήσει τέτοιες στιγμές; Λυπήθηκα αυτά τα παιδιά και θυμήθηκα το παλαιό μυθιστόρημα «Τασκένδη, η πόλη του ψωμιού». Εκεί μια ηρωίδα διασκέδαζε με το να πετάει στο δρόμο φέτες ψωμί και να βλέπει τα πεινασμένα παιδιά να τις αρπάζουν σαν τα σκυλιά. Τρόμαξα στη σκέψη, ότι ξαναγυρίσαμε στη δεκαετία του ΄20. Σκέφτηκα ότι αν είχα τη δυνατότητα, θα έψηνα χιλιάδες κρέπες για να τα μοιράσω στα παιδιά, να χορτάσουν. Ζούσα σ΄αυτή τη γειτονιά, τα ήξερα τα παιδιά, αλλά δεν μπορούσα να τα βοηθήσω γιατί κι εγώ δεν είχα τίποτα. Τους είπα μόνο να μη τρώνε τις κρέπες από κάτω, γιατί μπορούν να αρρωστήσουν, αλλά ποιος με άκουσε;
Θυμάμαι κι ένα άλλο περιστατικό. Μια φορά περπατούσα από το σταθμό του μετρό «Ντιντουμπέ» ως το σπίτι. Παλιά έπαιρνα λεωφορείο, αλλά οι καιροί άλλαξαν – τα λεωφορεία κυκλοφορούσαν πια αραιά και που, και οι τιμές των εισιτηρίων ήταν πια απαγορευμένες. Για μια-δυο στάσεις δεν υπήρχε λόγος να αδειάσω τις τσέπες μου. Ο δρόμος μου περνούσε από τη γέφυρα. Μπροστά περπατούσε μια νεαρή γιναίκα με την μικρή της κόρη, ήταν-δεν ήταν 3-4 χρονών. Θα ήθελα να μεταφέρω το μικρό διάλογο ανάμεσα στη μάνα και την κόρη, τον όποίο άθελά μου άκουσα. Μιλούσαν γεωργιανά.

Μητέρα: Παιδάκι μου, η κυβέρνηση δεν μας δίνει άλλο ψωμί.
Κόρη: Τι κυβέρνηση είναι αυτή, που δε δίνει ψωμί στα παιδιά;
Είχα στη τσάντα μου ένα μικρό καρβελάκι ψωμί για το βραδυνό της οικογένειάς μου. Το έβγαλα και το ’δωσα στο κοριτσάκι. Εκείνο το άρπαξε και άρχισε να καταβροχθίζει.
Αυτή ήταν η πραγματικότητά μας.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, που μετέδωσε η κεντρική τηλεόραση της Μόσχας, 90% πληθυσμού της Γεωργίας ζούσε στο όριο της φτώχειας. Η πείνα και η όλο και αυξανόμενη εγκληματικότητα έκαναν τη ζωή στην Τιφλίδα επικίνδυνη, και στα περίχωρά της – ακόμα επικινδυνότερη.
Τα αδέρφια μου ζούσαν στην Αρμενία, περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσά μας. Δυο ολόκληρα χρόνια δε μπορούσα να τα επισκεφτώ, επειδή ο δρόμος, που οδηγούσε από τη Γεωργία στην Αρμενία ήλεγχαν διάφορες συμμορίες. Πως ζούσαν οι κάτοικοι της Αρμενίας δύσκολα περιγράφεται. Λόγω του πολέμου στο Ναγκόρνι Καραμπάχ, η επικοινωνία μέσω του Αζερμπαϊτζάν ήταν κομμένη. Ο μοναδικός «δρόμος της ζωής» περνούσε μέσω της Γεωργίας, όπου υπήρχε κίνδυνος να σε ληστέψουν, να σε πάρουν όμηρο ή και να σε σκοτώσουν. Η σιδηροδρομική επικοινωνία με τη Ρωσία ήταν επίσης κομμένη λόγου του πολέμου στην Αμπχαζία και στις οδικές αρτηρίες δρούσαν οι καλά οργανωμένες συμμορίες. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Μια ομάδα από νεαρούς άνδρες αγόρασε τρόφιμα στη Ρωσία και προσπάθησε να τα μεταφέρει στην Αρμενία που πεινούσε. Έπρεπε να διασχίσουν τη Γεωργιανή Στρατιωτική οδό και μετά να περάσουν από την οδό Ντμανίσι. Μετ’ εμποδίων τα αυτοκίνητά τους πλησίασαν τα σύνορα της Αρμενίας. Οι άνθρωποι χαίρονταν επειδή θα έσωναν τις οικογένειές τους από την πείνα, αλλά η χαρά τους ήταν πρόωρη. Κοντά στο Ντμανίσι δέχθηκαν επίθεση από μια συμμορία, και οι συμμορίτες τους πήραν όλα τα χρήματα και τρόφιμα. Οι ληστές όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Ο αρχηγός τους διέταξε να κρατήσουν έναν από τους Αρμένιους όμηρο και οι δυο άλλοι, χτυπημένοι και αιμόφυρτοι έπρεπε να πάνε στο χωριό στην Αρμενία και να φέρουν λύτρα για να πάρουν πίσω τον σύντροφό τους. Ήταν όμως αδύνατο να μαζέψουν τόσο μεγάλο ποσόν. Το χωριό απευθύνθηκε στις αρχές και σε λίγο η ομηρία του άτυχου άνδρα έληξε. Μόνο που υπέκυψε στα τραύματά του την επομένη της απελευθέρωσής του. Πόσο βάναυσα έπρεπε να έχουν φερθεί στον νεαρό και υγειέστατο άνδρα για να πεθάνει!
Το κακό, όπως γνωρίζουμε γεννάει ακόμα μεγαλύτερο κακό. Η άλλη πλευρά – οι συγγενείς του δολοφονημένου Αρμένιου - αποφάσισαν να εκδικηθούν. Έπιασαν όμηρο έναν Γεωργιανό, τον μετέφεραν στην Αρμενία και απείλησαν να τον σκοτώσουν, αν δε βρεθούν οι ένοχοι της δολοφονίας. Οι ένοχοι, εννοείται, δε βρέθηκαν ποτέ. Όμηρος όμως αφέθηκε ελεύθερος. Δε μου φτάνει ούτε ο χρόνος, ούτε το χαρτί για να απαριθμήσω όλες τις περιστάσεις βίας. Ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί: «Και οι αρχές που βρίσκονταν;» Θα απαντήσω: οι προηγούμενες αρχές ενθάρρυναν τους εγκληματίες και οι τωρινές δεν έχουν τη δύναμη να τους σταματήσουν.  Ως συνήθως, μετά από κάθε έγκλημα ακολουθούσε η ανακοίνωση: διεξάγεται η ανάκριση. Όμως οι αρχές ψάρευαν μόνο τη «μαρίδα», τους μικροεγκληματίες, και οι καρχαρίες, οι εγκέφαλοι παρέμεναν ελεύθεροι και συνέχισαν να δρουν ελέυθερα. Η άκρη του νήματος οδηγούσε προφανώς πολύ ψηλά.
Θυμάμαι, πως η Ασφάλεια έστησε μια μεγάλη επιχείρηση κατά των συμμοριών του Ντμανίσι. Αλλά ούτε ένας αρχηγός τους δεν έχει συλληφθεί! Οι κακές γλώσσες έλεγαν, ότι τους προειδοποίησαν εγκαίρως και κατάφεραν να εξαφανιστούν. Οι ίδιες γλώσσες ισχυρίζονταν, ότι και οι υπόλοιποι συλληφθέντες εκείνης της επιχείρησης αφέθηκαν ελεύθεροι μερικές μέρες αργότερα.
Να’ ταν μόνο οι συμμορίες! Πολύ συχνά οι ίδιοι οι διοικητικοί υπάλληλοι είτε συμμετείχαν στις εγκληματικές πράξεις είτε ακόμα και τις οργάνωναν! Ένα παράδειγμα. Μια ομάδα νεαρών μετέφερε σιτηρά από τη Ρωσία στην Αρμενία. Ο μοναδικός δρόμος, όπως είπα και πριν, περνούσε από τη Γεωργία, από τη Γεωργιανή Στρατιωτική οδό. Γνωρίζοντας τα χούγια των Γεωργιανών αστυνομικών και τελωνειακών, οι άνθρωποι δεν μετέφεραν τα σιτηρά σε σακκιά, αλλά χύμα. Λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουν στα αρμένικα σύνορα, οι Γεωργιανοί τελωνειακοί  σταμάτησαν το αυτοκίνητο. Ζήτησαν χαρτιά. Τα χαρτιά ήταν εντάξει. Τότε ζήτησαν χρήματα. Οι Αρμένιοι αρνήθηκαν να πληρώσουν. Και για ποιο πράγμα να πληρώσουν στο κάτω-κάτω; Τότε οι εξοργισμένοι τελωνιακοί περιέλουσαν τα σιτηρά με βενζίνη, την οποία, εννοείται, αφαίρεσαν από τους Αρμένιους. «Και τώρα, τους είπαν, μπορείτε να πάτε στην Αρμενία σας». Τα σιτηρά πετάχτηκαν και οι οικογένειες στην Αρμενία έμειναν χωρίς ψωμί.
Πως το εκτιμάτε αυτό το περιστατικό; Στους χαλεπούς καιρούς, όταν οι άνθρωποι πέθαιναν της πείνας, υπήρχαν άτομα με επωμίδες, με αρμοδιότητες και εξουσία, με στολή και όπλα, που εσκεμμένα άφηναν παιδιά και γέρους χωρίς τροφή.

(συνεχίζεται)

 

Πηγή: greekorbis.gr

 

Διαβάστε περισσότερα...

Γενοκτονίες των χριστιανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στην Τουρκία

Η αρμενική, η ελληνική και η ασσυριακή γενοκτονία.

Στις 7 Ιουνίου 2003 ο Στέφεν Πάουντ, μέλος της Βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων, συνέδεσε την περίπτωση των Οθωμανών Ελλήνων με τους Αρμένιους και τους Ασσύριους, υποστηρίζοντας ότι «3,5 εκατομμύρια ιστορικών χριστιανικών πληθυσμών των Ασσυρίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων που τότε ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δολοφονήθηκαν, πέθαναν από την πείνα ή σφαγιάστηκαν ή εξορίστηκαν μέχρι το 1923».

Η γενοκτονία των Ελλήνων 1914-1923

Μεταξύ των ετών 1914-1923, ενώ η προσοχή της διεθνούς κοινότητας ήταν στραμμένη στη θύελλα και τις συνέπειες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η γηγενής ελληνική μειονότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, προκάτοχου της Δημοκρατίας της Τουρκίας, έπεσε θύμα μιας κεντρικά οργανωμένης προμελετημένης και συστηματικής εξολοθρευτικής πολιτικής. Αυτή η γενοκτονία, η οποία ενορχηστρώθηκε για να εξασφαλίσει ένα αμετάκλητο τέλος στη συλλογική ύπαρξη του ελληνικού πληθυσμού της Τουρκίας, διαπράχθηκε από δύο συνεχείς κυβερνήσεις: την Επιτροπή για την Ένωση και την πρόοδο καλύτερα γνωστή ως Νεότουρκοι, και τους εθνικιστές κεμαλιστές υπό ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ «Ατατούρκ». Ένας ολέθριος συνδυασμός εσωτερικών εκτοπίσεων που εμπεριείχαν πορείες θανάτου, βίαιους προσηλυτισμούς στο Ισλάμ, βασανισμούς, ακρωτηριασμούς, βιασμούς, υποδουλώσεις και σφαγές που διαπράχθηκαν σε ολόκληρη την Οθωμανική Τουρκία είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο ενός εκατομμυρίου Οθωμανών Ελλήνων. Ο Διεθνής Σύλλογος Μελετητών των Γενοκτονιών, ένας οργανισμός με τους πιο ειδικούς στον κόσμο επί του θέματος των γενοκτονιών, έχει επιβεβαιώσει τη γενοκτονία των Οθωμανών Ελλήνων.
Πολλά από τα θύματα σφαγιάστηκαν μαζικά ήδη από το 1895 (πολύ πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και μέχρι το 1955 (πολύ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο). Η σημερινή εκτίμηση είναι ότι περίπου 1.400.000 Έλληνες άντρες, γυναίκες και παιδιά όλων των ηλικιών σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Στις ίδιες περιοχές και συχνά την ίδια χρονική στιγμή, οι Τούρκοι βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια Αρμενίους και Ασσυρίους όλων των ηλικιών. Το γεγονός ότι τα τρία έθνη υπήρξαν θύματα της ίδιας εξολοθρευτικής πολιτικής αποτελεί ακόμα μία απόδειξη για καθεμία από τις τρεις γενοκτονίες. Δεν ήταν ένας «πόλεμος», δεν ήταν μια «εξέγερση». Ήταν μια σχεδιασμένη προσπάθεια εξόντωσης.
1,2
Το άρθρο του δρος Γουίλλιαμ Κινγκ «1.500.000 Έλληνες χριστιανοί σφαγιασμένοι ή εκτοπισμένοι από τους Τούρκους», δημοσιευμένο στην Πλήρη ιστορία του Παγκόσμιου Πολέμου (1922) του Κινγκ, καλύπτει τις γενοκτονικές εμπειρίες των Οθωμανών Ελλήνων μέχρι το 1918.
 
 
 
Διαβάστε περισσότερα...

Αρμενία: Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα επεκτείνουν τον αγώνα κατά της φυματίωσης

Ανακοίνωση - Στην Αρμενία οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν επιταχύνει την εφαρμογή θεραπευτικού προγράμματος κατά της ανθεκτικής φυματίωσης (DR-TB) επικεντρωμένου στους ασθενείς, σε μια προσπάθεια να καταπολεμήσουν τους ανησυχητικούς ρυθμούς αύξησης της ασθένειας στη χώρα.
Η ανθεκτική φυματίωση (DR-TB) μπορεί να αναπτυχθεί όταν ένας ασθενής σταματήσει πρόωρα ή διακόψει την τακτική θεραπεία κατά της φυματίωσης. Όπως η φυματίωση, έτσι και η ανθεκτική φυματίωση είναι μεταδοτική και μπορεί να εξαπλωθεί μέσω σταγονιδίων σιέλου που απελευθερώνονται στον αέρα με το βήχα.
Εμπόδια στη θεραπεία
Μία από τις βασικές προκλήσεις στη μάχη κατά της ανθεκτικής φυματίωσης είναι η μακρά και επίπονη περίοδος θεραπείας, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει 15 – 20 χάπια καθημερινά, καθώς και ενέσεις. Η θεραπεία της φυματίωσης απαιτεί 6 – 9 μήνες φαρμακευτικής αγωγής, ενώ ανθεκτικές στη φαρμακευτική αγωγή μορφές φυματίωσης απαιτούν μέχρι και δύο χρόνια θεραπείας, η οποία έχει υψηλό κόστος και δεν είναι πάντα εύκολα διαθέσιμη ή προσβάσιμη.
Ένα άλλο βασικό εμπόδιο στη θεραπεία μπορεί να είναι οι μεγάλες αποστάσεις μέχρι τις κλινικές όπου χορηγείται θεραπεία κατά της φυματίωσης, στις οποίες οι ασθενείς πρέπει να μεταβαίνουν καθημερινά για να λάβουν την εξαντλητική φαρμακευτική αγωγή υπό την επίβλεψη εκπαιδευμένου ιατρικού προσωπικού.
Στην Αρμενία, όπου εξαιτίας του βαρύ χειμώνα μπορεί να υπάρξουν προβλήματα στους δρόμους και στο δίκτυο μεταφορών, οι ασθενείς που έχουν χαμηλό εισόδημα συχνά δυσκολεύονται να φθάσουν σε αυτές τις δομές υγείας για να λάβουν θεραπεία.
Πολλοί ασθενείς υποφέρουν επίσης από εξαιρετικά δυνατές παρενέργειες μετά τη λήψη της θεραπείας, που μπορεί να περιλαμβάνουν ζάλη, κώφωση και ψυχικές διαταραχές, κάτι που καθιστά την επιστροφή στο σπίτι δύσκολη για πολλούς.
″Είχα μόλις ξεκινήσει τη θεραπεία όταν άρχισα να αισθάνομαι πολύ άσχημα″, δήλωσε η Μαριάμ Νταβτιάν, ασθενής με πολυανθεκτική φυματίωση. ″Αφού πήρα τα φάρμακα άρχισα να κάνω εμετούς,  να χάνω την όρεξή μου, δεν μπορούσα να δω ή να ακούσω φυσιολογικά, είχα περίεργους θορύβους στα αυτιά μου, ένιωθα ένα βάρος στην πλάτη μου, η καρδιά μου χτυπούσε αργά και ανέπνεα με δυσκολία. Αφού πήρα τα φάρμακα για δύο εβδομάδες και νιώθοντας ότι ζω σε μια κόλαση, άρχισα να νιώθω πως θα τρελαθώ ή θα πεθάνω.″
Ένας από τους κύριους στόχους των Γιατρών Χωρίς Σύνορα είναι να πείσουν τους ασθενείς να συνεχίσουν να δίνουν καθημερινά τη μάχη τους για έως και δύο χρόνια, ιδιαίτερα όταν οι ασθενείς αρχίζουν να αισθάνονται καλύτερα μετά τα αρχικά στάδια της θεραπείας.
Η αποτυχία ολοκλήρωσης όλου του κύκλου της θεραπείας της ανθεκτικής φυματίωσης, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να μολυνθεί ξανά ένας ασθενής και να οδηγήσει στην ανάπτυξη ακόμη ισχυρότερων, ανθεκτικών στην φαρμακευτική αγωγή μορφών της ασθένειας, για ορισμένες από τις οποίες δεν υπάρχει ακόμη θεραπεία.
Θεραπευτική προσέγγιση επικεντρωμένη στους ασθενείς
Στο επίκεντρο του προγράμματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα βρίσκεται η παροχή ενός ολοκληρωμένου πακέτου φροντίδας για ασθενείς με ανθεκτική φυματίωση συμπεριλαμβανομένης της ιατρικής βοήθειας, της κοινωνικής και ψυχολογικής υποστήριξης. Μετά τη θεραπεία, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα προσπαθούν να βοηθήσουν τους ασθενείς να αντιμετωπίσουν τις παρενέργειες, προσφέροντας εξατομικευμένη ιατρική παρακολούθηση και θεραπεία, ατομικές ή ομαδικές συμβουλευτικές συνεδρίες, επισκέψεις στο σπίτι και επισιτιστική βοήθεια με στόχο να βοηθήσουν τους ασθενείς να τηρήσουν τη θεραπευτική αγωγή.
Το κλειδί για τη διασφάλιση ικανοποιητικών ποσοστών τήρησης της θεραπείας είναι η ολοκληρωμένη παρακολούθηση των ασθενών, η εκπαίδευση τους και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσαρμογή της θεραπείας στις ανάγκες τους.
Εκτός από την υποστήριξη του Εθνικού Προγράμματος Ελέγχου της Φυματίωσης (NTP) που έχει στόχο την αύξηση του αριθμού των κατάλληλα εξοπλισμένων δομών υγείας για την καταπολέμηση της φυματίωσης, ώστε οι ασθενείς να μπορούν να έχουν πιο εύκολα πρόσβαση στη θεραπεία τους, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα καλύπτουν το κόστος μεταφοράς και τα πακέτα κοινωνικής στήριξης ορισμένων ασθενών.
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ανέπτυξαν επίσης ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα κατ’ οίκον περίθαλψης που χρησιμοποιεί μια εξατομικευμένη προσέγγιση στη θεραπεία της ανθεκτικής φυματίωσης, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε ασθενούς που δεν έχει τη δυνατότητα να μεταβεί στις ειδικές για την καταπολέμηση της φυματίωσης μονάδες υγείας.
Επιλέγονται ασθενείς με προβλήματα χρήσης τοξικών ουσιών, αναπηρίες, προβλήματα ψυχικής υγείας, ιατρικές επιπλοκές κ.α., στους οποίους παρέχεται η ειδική αυτή βοήθεια προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχιση της θεραπείας τους. Έως το τέλος του 2011, ο συνολικός αριθμός των ασθενών με ανθεκτική φυματίωση που οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα περιέθαλψαν ή συνεχίζουν να περιθάλπουν και να παρακολουθούν στην Αρμενία έφθασε τους 779.
Ειδικές ανάγκες
Στο πλαίσιο του προγράμματος ολοκληρωμένης κατ’ οίκον περίθαλψης, οι ασθενείς δέχονται καθημερινά κατ’ οίκον επίσκεψη για θεραπεία που επιβλέπει μέλος από το νοσηλευτικό προσωπικό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
«Καθημερινά οι νοσηλευτές μας ενημερώνουν τους ασθενείς προσφέροντας τους θεραπεία και φροντίζοντας παράλληλα τη σωματική και ψυχική τους υγεία», εξήγησε η επόπτρια νοσηλεύτρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Χασμίκ Μιακαλιάν. «Πρόκειται για μια συνεχιζόμενη χρονοβόρα διαδικασία, αλλά αν οι ασθενείς είναι ενημερωμένοι για την ασθένεια και κατανοούν τις παρενέργειες των φαρμάκων καθώς και το λόγο για τον οποίο η θεραπεία είναι μεγάλης διάρκειας και επίπονη πολλές φορές, είναι σίγουρα πιο συνεπείς και έχουν περισσότερες πιθανότητες να θεραπευτούν από την ανθεκτική φυματίωση».
Συχνά επιλέγονται και παιδιά για ένταξη στο πρόγραμμα αυτό, λόγω των ειδικών αναγκών που σχετίζονται με παιδιατρικά περιστατικά.
Ο Αρμέν** ήταν το πρώτο παιδί που έλαβε θεραπεία από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στην Αρμενία τον Ιανουάριο του 2011 και μετά ακολούθησε πρόγραμμα ολοκληρωμένης κατ’ οίκον περίθαλψης.
"Στην οικογένεια της μητέρας του, τουλάχιστον δύο άνθρωποι από την προηγούμενη γενιά έχουν ήδη πεθάνει από φυματίωση", εξήγησε η Χασμίκ. "Τώρα η μητέρα, ο πατέρας και ο θείος του λαμβάνουν θεραπεία. Η ανθεκτική φυματίωση έγινε κάτι σαν οικογενειακή ασθένεια για αυτούς".
“Το σπίτι της οικογένειας βρίσκεται σε ένα μικρό χωριό μακριά από την κλινική για ασθενείς με φυματίωση, ενώ δεν υπάρχουν μέσα μαζικής μεταφοράς. Οι γονείς είναι φτωχοί και θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μεταφέρουν καθημερινά ένα παιδί τόσο μακριά, ειδικά το χειμώνα. Κάτι που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση είναι το γεγονός ότι η μητέρα του Αρμέν βρίσκεται σήμερα στο νοσοκομείο όπου θα υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση που σχετίζεται με τη φυματίωση."
“Οι άνθρωποι των Γιατρών Χωρίς Σύνορα ήταν οι πρώτοι που ήρθαν σε εμάς και μας εξήγησαν για την ασθένεια, τη θεραπεία, για όλα″, είπε η θεία του Αρμέν, η οποία αυτή τη στιγμή φροντίζει τα δικά της και τα παιδιά της αδερφής της.
Η οικογένεια εξέφρασε αρχικά σοβαρές ανησυχίες για την έναρξη φαρμακευτικής αγωγής, επειδή ο Αρμέν ήταν πολύ μικρός. Εκείνη την περίοδο ήταν μόλις 11 μηνών.
“Πριν από αυτό, είχαμε δει κάτι στην τηλεόραση που δε μας έδινε πολλές πληροφορίες, αλλά με τις επισκέψεις των Γιατρών Χωρίς Σύνορα μάθαμε και κατανοήσαμε τι έπρεπε να κάνουμε″, εξήγησε η θεία του Αρμέν. ″Τουλάχιστον αυτή η ασθένεια είναι ιάσιμη, υπάρχουν άλλες ασθένειες που το παιδί σου είναι άρρωστο και δεν μπορείς να το βοηθήσεις. Αφού ξεκίνησε θεραπεία άρχισε να παίρνει βάρος και τώρα είναι πολύ πιο δραστήριος από πριν."
Ωστόσο, οι καθημερινές κατ’ οίκον συνεδρίες των νοσηλευτών αποδείχθηκαν μια πραγματική πρόκληση, καθώς ο Αρμέν δε δεχόταν να του κάνουν τις ενέσεις που είναι απαραίτητες κατά την πρώτη φάση και έπρεπε να τον πείσουν οι γονείς του.
Η άσχημη γεύση και τα πολλά χάπια που αναγκάστηκε να καταπιεί, έκαναν ακόμη πιο δυσάρεστη την εμπειρία.
″Για εμάς, ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να ξεκινήσουμε τη θεραπεία παιδιών επειδή τα παιδιατρικά φάρμακα για την καταπολέμηση της ανθεκτικής φυματίωσης δεν είναι διαθέσιμα στην αγορά″, υπογραμμίζει η Χασμίκ. “Θέλουμε να δίνουμε ακριβείς δοσολογίες στα παιδιά, αλλά δεν έχουμε δοσολογίες κατάλληλες για παιδιά. Είναι όλες για ενήλικες αυτή τη στιγμή.″
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έπρεπε να διδάξουν στο ιατρικό προσωπικό τον τρόπο να χωρίζουν και να προετοιμάζουν τα χάπια, όπως επίσης να εφευρίσκουν τρόπους ώστε να κάνουν ευκολότερη για τα παιδιά τη λήψη τους, όπως να αναμειγνύουν τα λιωμένα χάπια με μαρμελάδα ή γιαούρτι για να είναι πιο εύγεστα.

“Υπάρχουν καθημερινά πολλές δυσκολίες στην παροχή αυτού του είδους θεραπείας″, πρόσθεσε η Χασμίκ. ″Θα ήταν πολύ ευκολότερο εάν υπήρχαν κατάλληλα φάρμακα για παιδιά, όπως συνδυασμοί φαρμάκων ή σιρόπια που είναι πιο εύκολο να καταπιούν τα παιδιά.″
“Ευτυχώς με το συγκεκριμένο περιστατικό, όλα πηγαίνουν καλά. Αναπτύσσεται καλά, η όρεξη του κυμαίνεται σε καλά επίπεδα, έχει αρχίσει να περπατά και να μιλά. Είναι καλά″, συμπλήρωσε.
Εάν όλα πάνε καλά, ο Αρμέν θα είναι ο πρώτος που θα σπάσει μια αλυσίδα φυματίωσης πολλών γενεών στην οικογένεια.
″Έχουμε την ευκαιρία να θεραπεύσουμε την ανθεκτική φυματίωση, έτσι είναι ευθύνη μας ως γονείς να βεβαιωθούμε πως τα παιδιά μας θα ακολουθήσουν τη θεραπεία ως το τέλος, αλλιώς κανείς δε θα μπορέσει να προστατευθεί από αυτή την ασθένεια″, είπε η θεία του Αρμέν.
* Η Μαριάμ συμμετέχει αυτή τη στιγμή στο blog των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για τη φυματίωση. Μπορείτε να ακολουθήσετε εκείνη και άλλους ασθενείς που βρίσκονται σε θεραπεία στο: http://msf.ca/blogs/tb/author/mariam/ .
Πηγή: msf.gr
Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι