Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός
Λυπάμαι που δεν μπορώ
να μοιραστώ μαζί σου
την χαρά της πληρότητας
μετά τον αγώνα
για να καταλάβεις κι εσύ
ότι αυτό που δεν σε σκοτώνει
σε κάνει πιο δυνατό
κι έτσι μπορείς κι εσύ
να βοηθήσεις κι άλλους
ακόμα περισσότερους
αν αντέχεις τη μάχη.
Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός
Ποιος άραγε καταλαβαίνει
τον αγώνα της ημέρας
αν δεν ξέρει για το χρόνο;
Ποιος άραγε κατανοεί
την αξία του ανθρώπου
αν δεν γνωρίζει την ανθρωπότητα;
Δεν πρέπει να σε πειράζει
αν δεν υπάρχει κανείς άλλος
από τους αγωνιστές.
Ο σκοπός μας δεν είναι
μόνο η αναγνώριση
αλλά η δικαίωση.
Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός
Όταν αντίκρισαν
τη φωτογραφία σου
δεν σε αναγνώρισαν
ούτε όταν άκουσαν
το όνομά σου
όταν όμως κατάλαβαν
ποιους εκτέλεσες
τότε οι απόγονοι
των θυμάτων
σ’ ευχαρίστησαν
από καρδιάς.
Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός
Κατάθεση στεφάνων
στον άγνωστο στρατιώτη
όχι για κάποια μάχη
αλλά για τη γενοκτονία
και τα θύματά της
που τα περισσότερα
παρέμειναν άγνωστα
λόγω της φρίκης,
κι η συγκίνηση μεγάλη
για τον φόρο τιμής
στους θυσιασμένους.
Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός
Σε συνέχεια με το προηγούμενο άρθρο μας, μελετάμε την έννοια της αθώωσης μέσω του Ορέστη και του μύθου για να κατανοήσουμε την πράξη του Soghomon Tehlirian. Το πρόβλημα ποιο είναι; Δεν βρισκόμαστε στο πλαίσιο του Ρασκόλνικωφ του Достоевский. Το θέμα μας δεν είναι ένα απλό έγκλημα ούτε καν ένα έγκλημα πάθους. Διότι το πλαίσιο είναι η γενοκτονία και η γενοκτονία δεν είναι απλά ένα έγκλημα, αλλά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει λοιπόν πεδίο σύγκρισης. Και αυτό μπορούμε να το δούμε και από την απόφαση του δικαστηρίου, ενώ ήταν γνωστή η επιχείρηση Νέμεσις. Ο Ορέστης αντιπροσωπεύει σε πρώτη φάση τον αθώο με την ορολογία που διευκρινίσαμε στο προηγούμενο άρθρο. Με αυτήν την ιδιότητα θέλει να σώσει την αδελφή του, την Ηλέκτρα. Όμως η αντίσταση της τελευταίας θα δημιουργήσει ένα δίπολο του τύπου Σωκράτη – Πλάτωνα, ή ακόμα και του Χριστού – Παύλου. Στις δύο αυτές περιπτώσεις η ανυπαρξία του πρώτου θα άλλαζε το νόημα του δεύτερου, ενώ η ανυπαρξία του δεύτερου, θα μετέτρεπε τον πρώτο σε άγνωστο. Η αλλαγή φάσης δημιουργείται βέβαια, όταν η Ηλέκτρα είναι πλέον θύμα και όταν ο Ορέστης έχει την ικανότητα να γίνει Δίκαιος με την πράξη του, η οποία παραμένει ένα έγκλημα, όταν η ανάλυση γίνεται σε τακτικό και όχι στρατηγικό επίπεδο. Η διαφορά που θα κάνει τη διαφορά θα είναι ο Παιδαγωγός, ο οποίος παίζει έναν καταλυτικό ρόλο στην όλη υπόθεση, διότι με το έργο του ενεργοποιεί το όλο πεδίο δράσης. Δίχως τη σκέψη του παιδαγωγού η Ηλέκτρα δεν θα μπορούσε να πείσει τον Ορέστη παρά μόνο μέσω της ρητορικής. Ενώ με τον παιδαγωγό λειτουργεί η μαιευτική, η οποία θα αλλάξει όλα τα δεδομένα. Για να παλέψει με την εξουσία, ο Ορέστης είχε απαραίτητα ανάγκη από την ουσία, την οποία κατείχε ο παιδαγωγός, ο δάσκαλος. Η συνομιλία του με τον Ορέστη και την Ηλέκτρα θα είναι καθοριστική, αφού θα μετατρέψει το αδιανόητο που θα γίνει πρώτα ουτοπία για τους δύο νέους και στη συνέχεια όραμα, όταν η διαλεκτική τους θα εξελιχτεί. Στον τομέα της γενοκτονολογίας ένας ανάλογος δάσκαλος θα ήταν o Raphael Lemkin, μόνο που εμφανίστηκε πολύ αργότερα σε σχέση με την επιχείρηση. Μετά λοιπόν, από την απόφαση της εκτέλεσης, υπάρχει και η πράξη. Για να είναι τελική όμως πρέπει να υπάρχουν όλες οι συνθήκες που αναφέραμε αλλιώς η κατάρα των Ατρειδών δεν θα είχε τέλος. Η τραγωδία σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί αλγοριθμικά μέσω της εκδίκησης. Μόνο που η εκδίκηση φέρνει την εκδίκηση. Ενώ εδώ η διεκδίκηση φέρνει τη δίκη, η οποία γίνεται σε επίπεδο Αρείου Πάγου και είναι τελεσίδικη. Μόνο με αυτόν τον τρόπο υπάρχει ένα τέλος στον αλγόριθμο. Με άλλα λόγια, υπάρχει και το επίπεδο της υψηλής στρατηγικής που μεταφράζεται στα δικαιώματα της Ανθρωπότητας με την μετα -γνώση και όχι μόνο την γνώση. Αλλιώς η τιμωρία του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας δεν θα ήταν δίκαια, πράγμα το οποίο θα ήταν απαράδεκτο.
Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός
Ένα γενικό πρόβλημα που έχουμε στον τομέα της γενοκτονολογίας δεν είναι ο καθορισμός του θύτη, διότι μελετάμε γενοκτονίες που υπάρχουν, αλλά ο καθορισμός του αθώου. Πρέπει να υπάρξει μια διαφορά μεταξύ αθώου και θύματος, για να αντέξει η τελευταία έννοια την ενσωμάτωση της έννοιας του Δίκαιου. Ένας παράδοξος αρχικά ορισμός του αθώου είναι ο εξής, τουλάχιστον ως αναγκαία συνθήκη. Για να είσαι αθώος πρέπει να σε κατηγορήσουν. Και αυτή η κατηγορία βέβαια μπορεί να είναι και παθητική, με την έννοια ότι δεν απαιτεί καμιά πράξη εκ μέρους του αθώου. Απλώς υπάρχει και λόγω ύπαρξης κάποιος τον κατηγορεί. Αυτός ο κάποιος είναι εν δυνάμει ο θύτης. Η επιλογή αυτού του ορισμού είναι ορθολογική και πιο αποτελεσματική, για να εξηγήσει και την ύπαρξη της πράξης της γενοκτονίας. Διότι λίγο πριν την γενοκτονία, ποιος θα τολμούσε να χαρακτηρίσει το μελλοντικό θύμα με τη λέξη της αθωότητας. Κανένας δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει εκ των προτέρων. Ο καθορισμός γίνεται μόνο εκ των υστέρων, δηλαδή μετά το γεγονός που παράγεται από την πράξη της γενοκτονίας. Για να γίνει όμως το τελευταίο, προϋπάρχει το στάδιο της κατηγορίας. Κάποιος κατηγορεί το άτομο για κάτι που είναι και όχι κάτι που έκανε. Με αυτόν τον τρόπο, το άτομο αποκτά την οντολογία του αθώου που δεν είχε αλλιώς. Έχουμε λοιπόν μια αλλαγή φάσης, τουλάχιστον για το φιλοσοφικό βλέμμα του άλλου προβλήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει λύση, απλώς ότι καθορίζονται με αυτόν τον τρόπο οι αρχικές συνθήκες. Ας εξετάσουμε τώρα μερικά μοντέλα. Είναι η Αντιγόνη αθώα; Απολύτως όχι! Η Αντιγόνη είναι Δίκαια. Διότι επιλέγει να κάνει μια απαγορευμένη πράξη από το καθεστώς. Για το τελευταίο, είναι η πράξη της που είναι καταδικαστέα και όχι η ύπαρξή της. Με την Ηλέκτρα υπάρχει ήδη μια διαφορά λόγω αντίστασης. Βέβαια αυτή η αντίσταση είναι παθητική και ερμηνεύεται μάλιστα ακόμα και παθολογικά. Γι’ αυτό το λόγο, δεν καταδικάζεται πράγμα το οποίο τη διαφοροποιεί με την Αντιγόνη. Η Ηλέκτρα λόγω παθητικής αντίστασης μεταβάλλεται σιγά σιγά σε μαρτύριο. Αν θέλουμε ένα ξεκάθαρο παράδειγμα αθώου, πρέπει να πάρουμε τον Ορέστη, τουλάχιστον για το πρώτο μέρος της ζωής του. Διότι από τη γέννηση του, η ύπαρξη του είναι καταδικαστέα λόγω όχι μόνο του χρησμού αλλά και του οικογενειακού παρελθόντος. Μάλιστα είναι τώρα δυνατόν να πούμε ότι στο πλαίσιο της τραγωδίας αυτός ο ρόλος είναι απαραίτητος για να μπορέσει να βάλει ένα τέλος στην κατάρα των Ατρειδών μέσω μιας ακραίας πράξης, ενώ αρχικά έρχεται να σώσει την αδελφή του την Ηλέκτρα. Η δεύτερη αλλαγή φάσης που θα τον μεταμορφώσει σε Δίκαιο, είναι ένα έγκλημα, το οποίο προϋποθέτει την πρώτη φάση για να μπορέσει να αθωωθεί στη Δίκη. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης προέρχεται από άλλο ένα βαθύ νοητικό σχήμα. Πρέπει να υπάρξει έγκλημα το οποίο να είναι δίκαιο για να υπάρξει αθώωση με όλη τη σημασία της λέξης. Διότι η αθώωση δεν είναι μια εκφυλισμένη εκδοχή της αθωότητας.
Απευθύνομαι λοιπόν σε όλους, από τον τελευταίο ΜΑΤατζή μέχρι τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Δεν διαμαρτύρομαι επειδή έπεσε η ομάδα μου… δεν φωνάζω επειδή δεν μου αρέσουν οι συνθήκες στην σχολή μου… ούτε κάνω πορείες επειδή μου κόψανε τον μισθό. Δεν πήγα με κράνος στην πορεία, ούτε με κουκούλα. Δεν κρατούσα στα χέρια μολότοφ, ούτε είχα σκοπό να τα σπάσω. Άλλωστε αυτό είναι το μόνο εύκολο.
Δεν με ενδιαφέρει για τον μισθό μου, οι παππούδες μου ξεκίνησαν με μία ψάθα για κρεβάτι. Δεν κρύβω το πρόσωπό μου, γιατί δεν έχω κάτι να κρύψω…. πήγα εκεί για να με δουν και να φωνάξω. Δεν τα σπάω γιατί δεν μου φταίει κανένας τριγύρω μου, δεν ψάχνω για εκδίκηση.
Κρίνατε αναγκαίο να χρησιμοποιήσετε γκλοπ, (προπόνηση κάνατε, το ξέρω) … δεν πονάω… οι ανοιχτές πληγές που κουβαλάω πονάνε πιο πολύ.
Εσύ, φίλε αστυφύλακα, μας ψέκασες με ληγμένα χημικά. Δεν τσούζουν τα μάτια μου… πονάνε όμως, από την φρίκη που είδαν μέσα από τα μάτια των παππού δων μας!
Εσύ, καημένε, αποφάσισες να μην πλησιάσω κοντά σε πρεσβεία και προξενείο… Γιατί; Για να μην ενοχλήσω; Να μην με ακούσουν;
Εσύ, αποφάσισες να μας παραπέμψεις, επειδή κάψαμε την σημαία τους; Τη σημαία ενός κράτους, που βρίσκεται σήμερα πάνω στα χώματα των προγόνων μου… αλλά και των δικών σου. Είμαι σίγουρος ότι και οι δικές σου ρίζες, από κάπου εκεί είναι…
Και εσείς φίλοι μου Εβραίοι, λυπάμαι που το λέω, αλλά και ο δικός σας σφαγέας βασίστηκε στην «ξεχασμένη γενοκτονία των Αρμενίων». Φοβόσαστε να ορί- σετε μια ημέρα μνήμης για όλα αυτά, να έρθετε στο πλάι μου και να φωνάξετε μαζί μου; Και όμως, Πολωνοεβραίος ήταν ο Ραφαέλ Λέμκιν που δημιούργησε τον όρο «ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ», δίνοντας σαν παράδειγμα την εξόντωση του λαού μου.
Γι’ αυτό κι’ εγώ πήγα εκεί, για να με δουν ζωντανό, και να φωνά-ξω. Τους ενοχλεί η παρουσία μου, το ξέρω. Τους τρομάζει η φωνή μου. Γιατί νόμιζαν ότι μας αφάνι-σαν όλους… μα να, είμαι εδώ. Δεν εκδικούμαι…ΔΙΕΚΔΙΚΩ!
Απευθύνομαι λοιπόν προς ό-λους. Χωνέψτε το! Εκεί θα είμαι κάθε χρόνο και θα φωνάζω, με φωνή που βγαίνει από τα σωθικά μου! Όσα χρόνια κι’ αν περάσουν. Και θα φροντίσω αύριο να είναι και τα παιδιά μου εκεί. Έχω ένα χρέ-ος απέναντι στους προγόνους μου. Ο αγώνας μου είναι ιερός.
Δεν θα παρακαλέσω ποτέ πια κανέναν για τίποτα. Εδώ οι παππούδες μου δεν παρακάλε-σαν για τη ζωή τους! Δεν θέλω την συγγνώμη κανενός. Δικαιολογίες τέλος. Όποιος ήθελε, μπορούσε να είχε μάθει ως τώρα, τι έγινε πριν από 97 χρόνια!
Εγώ έχω αποφασίσει. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις. Γιατί, αυτός είμαι, και αυτά πιστεύω….
Εσύ τι θα κάνεις; Θα συνεχίσεις να κλείνεις τα μάτια σου και να ενδίδεις στις προκλητικές απαιτήσεις των σφαγέων των λαών μας ή θα έρθεις στο πλευ-ρό μου για έναν αγώνα ιερό. Έναν αγώνα πανανθρώπινο !
Ο ηγέτης της κοινότητας Συρορθοδόξων στην Αρμενία Αρσέν Μιχαήλωφ υποστήριξε ότι το μνημείο αυτό είναι σύμβολο των όσων υπέστησαν από τους Τούρκους, οι Αρμένιοι, οι Συορθόδοξοι και οι Έλληνες . Ο Μιχαήλωφ έκανε έκκληση στην Τουρκία να αποδεχθεί και τους τρεις ισχυρισμούς γενοκτονίας.
Πηγή: prionokordela.gr
Η κυβέρνηση της Αρμενίας έδωσε άδεια ώστε να αντληθούν 169 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού από τη λίμνη Σεβάν, την μεγαλύτερη της Αρμενίας για αρδευτικούς σκοπούς.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του γραφείου Εμπορικών και Οικονομικών Υποθέσεων της πρεσβείας μας στην Αρμενία: «Η απόφαση αυτή κρίθηκε αναγκαία μετά τις εκτιμήσεις ότι οι υψηλές χιονοπτώσεις του φετινού χειμώνα δεν απέφεραν σημαντικές ποσότητες νερού στους ταμιευτήρες νερού, κυρίως διότι δεν ακολούθησαν βροχές οι οποίες θα διευκόλυναν την υγροποίηση του χιονιού και την παροχέτευσή του στις δεξαμενές νερού. Εκτιμάται ότι 40% της ποσότητας χιονιού που κάλυπτε τις περιοχές όπου υπάρχει σχετικός σχεδιασμός υποδοχής ομβρίων υδάτων απορροφήθηκε τελικώς από το έδαφος, με αποτέλεσμα ήδη να αναζητούνται τρόποι αναπλήρωσης των αναγκών που προκύπτουν από το ελλειμματικό ισοζύγιο υδάτινων πόρων για τις ανάγκες των αγροτικών περιοχών.
Η λίμνη Sevan είναι μία από τις μεγαλύτερες αλπικές λίμνες στην Ευρώπη και την Ασία. Βρίσκεται στην καρδιά του αρμενικού οροπεδίου, σε υψόμετρο 1914 μέτρων. Η λίμνη είναι η κύρια πηγή πόσιμου νερού στην περιοχή. Ωστόσο οι εμπειρογνώμονες εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους για την συστηματική μεθόδευση της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την έλλειψη υδάτινων πόρων με την απάντληση σημαντικών ποσοτήτων από την λίμνη, καθώς αφενός εδώ και 3 χρόνια έχει παρατηρηθεί ραγδαία επιβάρυνση του οικοσυστήματος πέριξ της περιοχής, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της χλωρίδας και πανίδας της περιοχής. Δεδομένου δε ότι οι ανάγκες των καλλιεργούμενων εκτάσεων έχουν αυξηθεί κατά 30% την τελευταία τριετία, υπάρχει κίνδυνος αναστολής της αναπτυξιακής πορείας της αγροτικής οικονομίας. Εκτιμάται ότι το πρώτο τετράμηνο του 2012 το ακαθάριστο αγροτικό προϊόν θα ανέλθει σε 65 δις AMD, εφάμιλλο ποσό με το αντίστοιχο διάστημα του 2011.
Πηγή: agrotypos.gr