Menu

99 χρόνια από την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους

24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1915-2014

Θεωρώ σημαντική την έκφραση «Δεν ξεχνώ», γιατί σημαίνει «σέβομαι τη θυσία των προγόνων, στηλιτεύω τις ενέργειες του τυράννου, αγωνίζομαι για να μη υπάρξουν νέα θύματα».
Αν και ο κόσμος μνημονεύει με πολλούς τρόπους τα Ολοκαυτώματα των Εβραίων και την πτώση του Ναζιστικού καθεστώτος, συνήθως δε λέγεται τίποτα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αποφεύγεται η αναφορά στο αίσχος των «πεπολιτισμένων» εις βάρος του Σερβικού Λαού, των Παλαιστινίων, των Κούρδων και άλλων Λαών που τον 21ο αιώνα υποφέρουν και συχνά η μάχη ανάμεσα στη μνήμη και τη λησμονιά μοιάζει άνιση.
Εμείς οι Έλληνες νοιώσαμε πολύ έντονα στο πετσί μας την αδικία, τον εξανδραποδισμό, την προσφυγιά και την αθλιότητα και είμαστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε αυτά που γίνονται γύρω μας.
Η Αρμενία αποτελεί σταυροδρόμι των Εθνών και πολιτισμών, γέφυρα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, μάνα του Τίγρη και του Ευφράτη, πλούσια σε οπώρες πεδιάδες και τρεχούμενα νερά, μα συγχρόνως κατάσπαρτη από πέτρες — βράχους και τραχιά βουνά, όπου στο μέσον δεσπόζει το πάλλευκο σύμβολο του Αρμενισμού, το Αραράτ.

«Όμορφο που είσαι Αραράτ ψυχή μου,
σαν τ’ όνειρό μου άσπιλο και αιθέριο,
όμορφο πού ‘σαι πάτριο βουνό μου,
σαν την Πατρίδα μου αγνή κι αιώνια» (Οβανές Σιράζ)

Πριν από τη γενοκτονία που επιχείρησαν οι Νεότουρκοι εις βάρος του Χριστιανικού Αρμενικού Λαού το 1915, γεγονός που αποτελεί μία από τις μαύρες σελίδες τις Παγκόσμιας Ιστορίας, προηγήθηκαν άλλες «επιχειρήσεις αρετής» από τους Τούρκους εις βάρος των Αρμενίων. ‘Ήταν η εποχή του αιμοβόρου «Κόκκινου Σουλτάνου» Αμπντούλ Χαμιίτ. Οι δεκάδες θυμάτων του 1890, οι εκατοντάδες του 1894, oι χιλιάδες του 1895, οι μυριάδες του 1896, έγιναν τελικά εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιασθέντων από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια μεγάλων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων τον Απρίλιο του 1909, οι Τουρκικές ορδές έσφαξαν άλλες χιλιάδες Αρμενίων αγωνιστών, εκτόπισαν αθώους και ερήμωσαν τη χώρα. Το Σιβάς, το Χαρπέντ, το Ντιαρμπεκίρ, το Ζητούνι, τα βόρεια της Κιλικίας, το Βαν, το Ερζερούμ, το Σασσούν, το Μπιτλίς δέχθηκαν τις επιδρομές του Στρατού και του όχλου που βρήκαν την ευκαιρία να επιδοθούν σε πρωτοφανείς σφαγές, καταστροφές και λεηλασίες.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, οι πρέσβεις της Αγγλίας και Γαλλίας διαμαρτυρήθηκαν έντονα και απαιτούσαν από την Τουρκία την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων.
Οι ωμότητες και αγριότητες ξεσήκωσαν ένα τεράστιο κύμα αγανάκτησης και έγιναν ογκώδεις διαδηλώσεις στο Παρίσι, στο Λονδίνο, τις Βρυξέλλες, τη Ρώμη, τη Βιέννη, ακόμη και στην Αμερική και στιγματίσθηκε σαν προσβολή για την παγκόσμια συνείδηση το όργιο αυτό του αίματος.
Η 24 Απριλίου του 1915 είναι η τραγικότερη σελίδα του Χρονικού του Αρμενικού Έθνους και μία από τις μελανότερες σελίδες της Παγκόσμιας Ιστορίας.
Την ημέρα αυτή άρχισε επίσημα με διαταγή της Τουρκικής κυβέρνησης ο αφανισμός του Αρμενικού Λαού, που ετοιμάστηκε από το Κόμμα «Ιττιχάν βετιρακί» (ενότητα και πρόοδος) που βρέθηκε στην εξουσία στις 23 Ιουλίου του 1908, ύστερα από στρατιωτικό πραξικόπημα.
Δεν έμεινε πιθαμή γης στο έδαφος της Αρμενίας που είχαν στην κατοχή τους οι Τούρκοι που να μη ποτιστεί με αίμα αθώων Αρμενίων. Δύο περίπου εκατομμύρια (2.000.000) Αρμενίων αφανίστηκαν από το μαχαίρι των δημίων.
Ο φοβερός αφανισμός τους Αρμενικού Έθνους με προγραμματισμό ομαδικών σφαγών από τους Νεότουρκους, απέβλεπε στο οριστικό ξεκαθάρισμα προβλημάτων εθνικών, εδαφικών και θρησκευτικών, εις βάρος του ριζωμένου στα πάτρια εδάφη Αρμενίων.

Οι αποφάσεις για τον αφανισμό των Αρμενίων πάρθηκαν σε μυστικές συνελεύσεις των Νεότουρκων την 10 Αυγούστου 1910 και το Οκτώβριο του 1911 στη Θεσσαλονίκη. Οι διαταγές που εκδόθηκαν για την εκτέλεση αυτής της θηριωδίας συνοψίζονται σε επτά εδάφια, τα οποία καταχωρήθηκαν στην «Χιλελέτ Αχμαρί» (Ερυθρά Ημισέληνος), επίσημο όργανο των «Ιπιχατιτών» που είναι τα εξής:

α.         Σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, οι κατώτερες φυλές πρέπει να καταστούν λεία των υπέρτερων φυλών.

β.      Οι σφαγές αφορούν εκδήλωση οργής των ευγενών φυλών εναντίον των υποδεεστέρων, που θεωρούνται εχθροί επικίνδυνοι.

γ.         Άπαξ και καταρτισθεί το σχέδιο των σφαγών πρέπει να εκτελεστεί ολοσχερώς, χωρίς κανείς να επηρεασθεί ή να παρασυρθεί από οποιοδήποτε συναισθηματισμό.

        Διότι η εξόντωση δεν αφορά σκληρότητα, αλλά εκδήλωση της γενναιότητας του Πνεύματος της Ανωτέρας Τάξεως.

δ.         Η χωρίς διάκριση ηλικίας και φύλου σφαγή αποτελεί στρατιωτική αναγκαιότητα.

ε.         Η σφαγή νηπίων είναι προληπτικό μέσον εθνικής αμύνης.

στ.       Τα νήπια αυτά είναι ανάξια να ζουν ακόμη και εις της κοιλίαν των μητέρων των, διότι δεν είναι γόνοι θεάρεστοι.

ζ.         Η υπόσταση αυτής ταύτης της Αυτοκρατορίας εξαρτάται από την ισχύν του Κόμματος των Νεότουρκων και από την καταπολέμηση των αντιπάλων ιδεολογιών.

Με παρμένες οριστικά πλέον αυτές τις αποφάσεις οι Νεότουρκοι την νύχτα της 24 Απριλίου του 1915 άρχισαν τις συλλήψεις αρχικά των ηγετικών στελεχών των Αρμενίων, των διανοουμένων, των εκδοτών, δημοσιογράφων, εκπαιδευτικών, επιστημόνων, ιερωμένων και των υπολοίπων ανωνύμων Αρμενίων Πατριωτών.
Μετά τέσσερις ημέρες διαβιβάσθηκε στις κατά τόπους Τουρκικές Αρχές το εξής τηλεγράφημα: «προς τους αξιότιμους Κ.Κ. Νομάρχας, κ.κ. Έπαρχους και τας Σεβαστάς Κοινοτικάς Αρχάς. Απεφασίσθη να τεθεί τέρμα εις το ζήτημα των Αρμενίων, με εκτόπισίν των εις τας ερήμους και την εξόντωση αυτού του γενικού στοιχείου». Υπογραφές ΤΑΛΑΑΤ ΕΝΒΕΡ.
Ομοίως στις 23 Νοεμβρίου 1915 μεταξύ άλλων διαταγών στάλθηκε και το εξής τηλεγράφημα υπ’ αριθ. 691 «εξοντώσατε με κρυφά μέσα όλους τους Αρμενίους των Ανατολικών Επαρχιών». Υπογραφή Υπουργός Εσωτερικών ΤΑΛΛΑΤ.

Έτσι άρχισαν οι σφαγές και συνεχίστηκαν μέχρι και την Μικρασιατική καταστροφή.

Εξορίες, αφανισμοί καθ’ οδόν, στρατεύσεις Αρμενίων από 18 μέχρι 50 ετών, καταναγκαστικά έργα, σφαγές στην έρημο, κάψιμο ζωντανών γυναικόπαιδων, θάνατοι από την εξαθλίωση και την πείνα περιγράφονται σε επίσημα έγγραφα και αφηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων στο έργο του Λόρδου Μπράις «Η μεταχείρηση των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1915-16» (Κυανή Βίβλος που παρουσιάστηκε στην Αγγλική Βουλή), στο έργο του καθηγητού Άρνολντ Τόυνμπη «Αρμενικές σφαγές. Η δολοφονία ενός Έθνους» και σε πολλά άλλα έργα.
Όλα δε αυτά τα φρικιαστικά εγκλήματα έγιναν από την κάλυψη της ένοχης σιωπής των Χριστιανικών Κυβερνήσεων της «πολιτισμένης» Ευρώπης που μόνο αργότερα, μετά την ολοκλήρωση του οργίου του αίματος, των ατιμώσεων και των φοβερών συμφορών, εκδήλωσαν συγκίνηση και καθυστερημένο ανθρωπισμό.
Οι δε Τούρκοι προσπάθησαν, υποτιμώντας την νοημοσύνη όλων, να δικαιολογήσουν την διαπραχθείσα φρικιαστική γενοκτονία του Αρμενικού Λαού προφασιζόμενοι ότι: «Τα συμβάντα εις την Τουρκίαν εμεσολάβησαν εν καταστάσει πολέμου. Αν υπήρξαν πιέσεις απέβλεψαν εις την καταστολήν εσωτερικών αναταραχών και στάσεων και αν συνέβη να τιμωρηθούν άτομα, τούτο έγινε διότι εγκρίθησαν ως στασιασταί και επικίνδυνοι δια την ασφάλειαν της χώρας». Τέλος δε με θράσος διακήρυξαν διεθνώς ότι: «δεν έσφαξαν τους Αρμενίους οι Τούρκοι αλλά οι Αρμένιοι τους Τούρκους!!!».
Αν τα συμφέροντα και η υποκρισία των Μεγάλων είχαν επιτρέψει να επιβληθούν στη γενοκτόνο του Αρμενικού Λαού Τουρκία οι προβλεπόμενες κυρώσεις από το διεθνές Δίκαιο, από το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και απεδίδετο δικαιοσύνη στο μαρτυρικό Αρμενικό Λαό, όχι μόνον δε θα ενθαρρύνετο ο Χίτλερ να επιχειρήσει τη δεύτερη γενοκτονία του αιώνα μας, αλλά Θα αποφεύγονταν σι διώξεις των Βορειοηπειρωτών από τους Γκέγκηδες τους Εμβέρ Χότζα, των Κούρδων από τους απογόνους του Κεμάλ Ατατούρκ και ο εξανδραποδισμός του μαρτυρικού Παλαιστινιακού λαού από το Σιωνισμό. Έτσι η αποθρασυμένη από την ατιμωρησία Τουρκία, η οποία ούτε καν πιέστηκε να αναγνωρίσει τις σφαγές που διέπραξαν οι ορδές των βαρβάρων της (1915-1918) σε βάρος τους Αρμενικού Λαού, δε θα τολμούσε την εισβολήν της στην Κύπρο το 1974 και δε θα δημιουργούσε τη γνωστή σε όλους τους λαούς Κυπριακή τραγωδία.
Αυτά γράφονται για αυτούς που δε γνωρίζουν Ιστορία και για αυτούς που επιθυμούν να μάθουν την αλήθεια
Προτείνω να μελετήσουν οι ενδιαφερόμενοι το βιβλίο του Αρσαβίρ Σιρακιάν με τίτλο «Ο ΤΙΜΩΡΟΣ», όπου στα απομνημονεύματά του ο Αρμένιος πατριώτης εξιστορεί τα γεγονότα και αναφέρει πως ο Αρμενικός Λαός οργάνωσε τη δική του Νυρεμβέργη για του Τούρκους δημίους Ταλαάτ Πασά κύριο υπεύθυνο της γενοκτονίας, Τζιβανσίρ σφαγέα των Αρμενίων του Μπακού, Σαγίτ Χαλήμ Πασά πρωθυπουργού της Τουρκίας την περίοδο της γενοκτονίας, Μπεχαεντίν Σακήρ και Τζεμάλ Αλμί οργανωτών σφαγών και του Εμβέρ Πασά Νεότουρκου σφαγέα αθώων Αρμενίων.

* Το 1983 που αποφοίτησα από την Ανωτάτη Σχολή Πολέμου εκπόνησα διατριβή με θέμα «Το Αρμενικό Ζήτημα». Μεγάλη βοήθεια είχα στην προσπάθειά μου αυτή από τον καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου κ. Ι. Χασιώτη και τον αείμνηστο δικηγόρο Αγκόπ Κασαπιάν.

Αντγος ε.α.

Νικόλαος Φωτιάδης

Επίτιμος Υδκτής Δ’ΣΣ

 

 

Πηγή: xanthinews.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Εκδήλωση για την 99η επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων στο "Γαλαξία"

Στα πλαίσια των εκδηλώσεων της 99ης επετείου της Σφαγής των Αρμενίων από τη Τουρκία η τοπική οργάνωση Νέας Σμύρνης της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος σε συνεργασία με το Πολιτιστικό Οργανισμό του Δ.Ν.Σμύρνης στο πολυχώρο "ΓΑΛΑΞΙΑΣ" οργάνωσε συναυλία του Saro Demirdjian.
Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη έως και το περιβάλλοντα χώρο. Την εκδήλωση τίμησαν με τη παρουσία τους ο Δήμαρχος Ν.Σμύρνης Σταύρος Τζουλάκης, ο πρώην Δήμαρχος Γιώργος Κουτελάκης και πολλοί Δημοτικοί Σύμβουλοι.

 

Πηγή: markos.tv

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΡΜΕΝΙΑ: Η Γενοκτονία και η ιστορική αλήθεια

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ

Της ΚΟΥΗΝ ΜΙΝΑΣΙΑΝ
 
Στο κατώφλι της εκατονταετηρίδας της Αρμενικής γενοκτονίας, οι συζητήσεις για τρόπους δράσης κορυφώνονται. Μιλάμε για ένα βάρος ασήκωτο, που περνάει από γενιά σε γενιά. Ενα έγκλημα που δεν τιμωρείται, ένα άδικο που δεν δικαιώνεται. Ενα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αυτό που έγινε σε βάρος των προγόνων μας, το 1915, δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί από τους ενόχους.
Εχουμε αγώνα στο όνομα της δικαιοσύνης, της μνήμης των άταφων νεκρών, μιας προοπτικής για ένα υγιές μέλλον για όλους. Κι απ' ό,τι φαίνεται ο δρόμος για δικαίωση δεν έχει τερματικό σταθμό.
Ο ρατσισμός, που εμφύσησαν από το παρελθόν οι εθνικιστές, όχι μόνο δεν έχει μαλακώσει, αλλά εξακολουθεί να ανθεί και μάλιστα να είναι καθοριστικός παράγοντας της κρατικής πολιτικής στη γείτονα χώρα. Η ιστορία αποδεικνύει ότι όσο η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τις γενοκτονίες, τα εγκλήματα συνεχίζονται σε βάρος όλων των μειονοτήτων της. Το ίδιο αφορά και τους Αρμένιους που συνεχίζουν να ζουν εκεί. Τελευταία γινόμαστε μάρτυρες εξαγωγής αυτού του μίσους. Οι ισλαμιστές αντάρτες, που επιτίθενται στους αμάχους στην περιοχή Κεσάπ της βόρειας Συρίας -οι επιθέσεις ξεκίνησαν πριν από δέκα ημέρες, στις 21 Μαρτίου-, φαίνεται να έχουν ως ορμητήριο την Τουρκία, από όπου περνούν ανενόχλητοι και πάνοπλοι με σκοπό να αφανίσουν τους Αρμένιους αλλά και όλους τους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς που ζουν εκεί.
Στον αντίποδα όλων αυτών, μέρα με τη μέρα αυξάνονται οι πολίτες στη γείτονα που απαιτούν την αλήθεια, που απαιτούν δικαιοσύνη. Δεν πρόκειται πλέον για μεμονωμένες φωνές κάποιων διανοουμένων, αλλά για κίνημα αναγνώρισης των γενοκτονιών από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κόμματα, συλλόγους, απλούς Τούρκους πολίτες. Στην Τουρκία το θέμα 1915 συζητείται πλέον περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια όλοι οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι εφημερίδες, τα πολυμέσα, άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά, κάνουν αναφορές στην τραγική επέτειο. Δεν μπορούν άλλωστε να το αποφύγουν, διότι οι εκδηλώσεις μνήμης είναι πολλές και δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο.

Επιστρέφοντας στην Ανατολή

Το να δω με τα μάτια μου τους τόπους των προγόνων μου, να περπατήσω στις γειτονιές που έζησαν, να βρω πώς ξεκίνησε κι εξελίχθηκε η γενοκτονία, αλλά και να κατανοήσω τη σύνδεση με το σήμερα, ήταν οι ανάγκες που με έσπρωξαν αρκετές φορές απέναντι, ώς τα βάθη της Τουρκίας. Και πρέπει να παραδεχθώ ότι αυτά τα «οδοιπορικά μνήμης» ήταν πράγματι πολύ διαφωτιστικά και γεμάτα θετικές αλλά και αρνητικές εκπλήξεις. Και όλα αυτά αξίζει πιστεύω να τα μοιραστώ μαζί σας.
Επιστροφή στην Ελλάδα με το λεωφορείο της γραμμής Κωνσταντινούπολη-Αθήνα. Στις 14 ώρες που διαρκεί το ταξίδι, σιγοτραγουδώ αυθόρμητα το «Power in the darkness, Frightening lies from the other side, Stand up and fight for your rights...» των Τομ Ρόμπινσον Μπαντ. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο παράθυρο. Κι ενώ κοιτάζω φευγαλέα την εικόνα της σύγχρονης Τουρκίας, έχω το χρόνο να αναλογιστώ, ότι μόλις πριν από 3 χόνια, με αφορμή το Πανευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ των Κινημάτων του 2010 στην Κωνσταντινούπολη, έκανα το πρώτο μου σεργιάνι στη γείτονα. Κρατούσα ένα πανό που έγραφε «Ελευθερία - Δικαιοσύνη» και ένωνα τη φωνή μου με τους διαδηλωτές: «Μπασκά μπιρ ντουνιά μομκιούν ντουρ!» - «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός!». Αυτή ήταν η πρώτη επαφή. Και είχα ξύσει ανεπούλωτες πληγές...
Τουρκία. Ιστανμπούλ, Κωνσταντινούπολη ή απλά Πόλη. Κι έπειτα ευθεία ανατολικά: Καρς, Ανί, Ικντίρ, Μπεγιαζίτ, Αραράτ, Βαν, Αχταμάρ. Μετά Καππαδοκία, Καισάρεια, Νίγδη, Κερμίρα, Αγιος Προκόπιος, Εβερέκ, Ταλάς, Πινάρμπασι. Υστερα Κιλικία, Χατζίν, Σις, Αδανα, Αναβαρζά, Αλεξανδρέττα, Χατάι, Αντιόχεια, Μουσά Νταγ. Επίσης, στις ορεινές κοιλάδες του Ντερσίμ, Οβατσίκ, Μουνζούρ και Ελαζίγ. Κι ακόμη: Μερζεφούντα, Αμάσεια, Τοκάτ, Σεβάστεια και τα χωριά τους. Οντως, είναι πολλά τα μέρη, φαντάσου όμως πόσες είναι οι ιστορίες των ανθρώπων του κάθε τόπου! Και το κάθε ταξίδι, μια επαλήθευση της θεωρίας της φυσικής για τα παράλληλα σύμπαντα...
Εκεί, στα άκρα και στα απάτητα -μα τι λέω; Ακόμη και στις καρδιές των πόλεων- υπάρχουν συλημένα κοιμητήρια, ερειπωμένοι ναοί, κάστρα και αρχοντικά, που μαρτυρούν την ύπαρξη αλλοτινών πολιτισμών, αυτών που πολλοί σύγχρονοι κάτοικοί της και κυρίως η άρχουσα τάξη δεν θέλουν να θυμούνται. Ολοι όμως ξέρουν.

Μιλώντας για τη γενοκτονία

Εκεί συνάντησα πολλά από τα ξεχασμένα αδέρφια μας: Αρμένιοι, Ελληνες-Πόντιοι, Καππαδόκες, Ασσύριοι, Ζαζά, Αλεβίτες, Συροχαλδαίοι, Κούρδοι. Και πολλούς, μα πάρα πολλούς Τούρκους. Οι άνθρωποι μαρτυρούν σφαγές, βασανιστήρια και εξορίες που υπέστησαν οι ίδιοι ή που επέβαλαν στους άλλους. Ποιους να θαυμάσω περισσότερο: αυτούς που αντέχουν και κρατούν την ταυτότητά τους, παρά τους συνεχείς διωγμούς, ή εκείνους που γεμάτοι ενοχές τολμούν να δηλώνουν δημοσίως στην Τουρκία ότι είναι απόγονοι εγκληματιών; Παραδέχονται υποχρεωτικούς εξισλαμισμούς και εκτουρκισμούς, ακόμη και ώς πρόσφατα. Μιλούν για υποταγή με το μαχαίρι στο σβέρκο. Κάποτε κατηγορήθηκαν για εθνικισμό, αλλά ποιοι; Οσοι καταπίνοντας το ρατσισμό και το χλευασμό των «καθαρόαιμων εποίκων» κατάφεραν να κρατήσουν την πανάρχαια παράδοσή τους. Οι άνθρωποι λένε πως παρά τα όσα τραγικά έζησαν και ζουν, δεν μπορεί να μείνει για πολύ θαμμένη η αλήθεια, η διά πυρός και σιδήρου εθνική και θρησκευτική ομογενοποίηση στην Τουρκική Δημοκρατία. Δεν μας διέπουν αυταπάτες. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, στις πέντε ηπείρους, η ιστορία του ανθρωπίνου είδους έχει δυστυχώς να επιδείξει πολλά μαζικά εγκλήματα. Γιατί άραγε μερικά από αυτά δεν καταφέρνει ο χόνος να τα πετάξει στη λήθη; Μια εξήγηση υπάχει. Πονάνε ακόμη. Και δύο και τρεις και τέσσερις γενιές μετά, πονάνε ακόμη αυτά τα εγκλήματα. Και όσο δεν αναγνωρίζονται ως τέτοια, όσο δεν δικαιώνονται οι λαοί, τόσο μεγαλώνει η ανάγκη για την αναζήτηση της Δικαιοσύνης.
...Η μεγάλη στροφή ξεκίνησε το 2007 με τη δολοφονία του Χραντ Ντινκ, όταν οι εκατοντάδες χιλιάδες στην κηδεία του μετέτρεψαν το πένθος σε διαδήλωση διαματυρίας. Κορυφώθηκε στο πάρκο Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ, με αφορμή το οποίο ξεχύθηκαν εκατομμύρια πολίτες σε πολλές πόλεις και επαρχίες της Τουρκίας. Και παρά την αφόρητη καταστολή, ο κόσμος δεν σταματά να διεκδικεί τα δίκαια ώς σήμερα.
Η παράλογη ποινικοποίηση ακόμη και της απλής αναφοράς στη γενοκτονία τόσων και τόσων γηγενών πληθυσμών, η απόκρυψη και παραποίηση της ιστορίας, η πρακτική της συστηματικής άρνησης είναι πλέον απαράδεκτη, όπως και αυτή της ισοπέδωσης των άλλων λαών με τον «οδοστρωτήρα» του παντουρκισμού. Το «όλοι ξέρουν αλλά δεν τολμούν να μιλήσουν» φαίνεται να έχει ξεφύγει από τον απόλυτο έλεγχο των κατασταλτικών μηχανισμών της ασφάλειας και του στρατού. Ακόμη και η Αριστερά, η οποία απαξίωνε τέτοια ζητήματα, έχει πια αλλάξει στάση εξ ολοκλήρου.

Αναζητώντας την αλήθεια

Σε αντίθεση με εμάς εδώ, σήμερα εκεί, στην απέναντι όχθη του Αιγαίου, εκατοντάδες βιβλία ιστορίας, λαογραφίας, έρευνας και λογοτεχνίας βλέπουν πια το φως της δημοσιότητας και υπάρχει ένας πραγματικός εκδοτικός οργασμός «επικίνδυνων θεμάτων». Διατριβές, διπλωματικές, πτυχιακές και μεταπτυχιακές εργασίες, διδακτορικά και άπειρες πανεπιστημιακές δημοσιεύσεις στα τουρκικά πανεπιστήμια απογυμνώνουν καθημερινά τη σκοταδιστική, τραγελαφική και τρομοκρατική συνάμα φαρσοκωμωδία που στήθηκε σε βάρος όλων όσοι ζουν στην τουρκική επικράτεια. Δημοσιογράφοι, ακόμη και των πιο συντηρητικών εφημερίδων ή ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, άνθρωποι προικισμένοι με θάρρος και κουράγιο, γνωρίζοντας ότι τους περιμένουν διώξεις από το επίσημο κράτος, ή ακόμη χειρότερα, ότι καραδοκούν σε μια γωνιά οι σκοτεινές δυνάμεις του παρακράτους, ανοίγουν και αποκαλύπτουν συνεχώς ανέγγιχτα θέματα.
Τολμά να εκφραστεί ακόμα και το βίαια εκτουρκισμένο και εξισλαμισμένο «πλήθος», μια ανομοιογενής μάζα ανθρώπων, που έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την καταπίεση. Και ήταν διπλά καταπιεσμένοι αυτοί οι άνθωποι. Από τη μια πλευρά από τους Τούρκους, το κράτος και το δημόσιο, ώς τον πιο απλό γείτονα, που ήξεραν ότι δεν ήταν δικοί τους αλλά ντονμέ, «αλλαγμένοι» και άρα παρακατιανοί. Από την άλλη, οι λιγοστοί συμπατριώτες τους, που είχαν καταφέρει να διατηρήσουν την ταυτότητά τους και ήξεραν ότι ήταν δικοί τους, αλλά αφού ήταν ντονμέ, ήταν και για εκείνους παρακατιανοί. Πώς να σωπάσει αυτό το τεράστιο «πλήθος», που για κοντά εκατό χρόνια δεχόταν βολές από παντού!
Η προσωρινή οικονομική ευμάρεια, το άνοιγμα των συνόρων και κυρίως η απρόσκοπτη πρόσβαση στη γνώση μέσω της πληθώρας των μέσων πληροφόρησης έκανε εφικτό αυτό που με τα όπλα και τη βία ήταν ανέφικτο. Επιπλέον, πολλοί Τούρκοι, που μεταναστεύουν σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, έρχονται αντιμέτωποι με τις κρυφές αλήθειες. Τα παιδιά τους μορφώνονται σε ελεύθερα πανεπιστήμια, ζυμώνονται με «άλλες» γνώσεις και τις μεταφέρουν πίσω στον τόπο τους. Και οι αλήθειες αποκαλύπτονται σαν χείμαρρος...
Το ποτήρι έχει και πάλι ξεχειλίσει. Παντού στον κόσμο. Μα εκεί δίπλα, αυτοί που ανοίγουν δρόμους ελπίδας και είναι μπροστάρηδες στο κίνημα, είναι αυτοί που διέπονται από το πνεύμα της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Σήμερα, όλοι αυτοί συνυπάρχουν με τις πολυποίκιλες εκείνες ομάδες ανθρώπων, που για διαφορετικούς λόγους βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Τώρα πια αυτοί που ξέρουν και τολμούν, που «στέκονται και μιλούν», είναι πολύ περισσότεροι από αυτό που θα αποκαλούσαμε ισχνό περιθώριο. Είναι τα παιδιά, τα εγγόνια, ακόμη και τα δισέγγονα αυτών, που όχι μόνο γνωρίζουν, αλλά και απαιτούν την αναγνώριση της ταυτότητάς τους. Μαζί τους και κάποια από τα παιδιά, τα εγγόνια ή τα δισέγγονα αυτών που κάποτε ήταν από την άλλη μεριά του στρατοπέδου, στη μεριά της αδίστακτης εξουσίας και των συνεργατών της.
Είναι ενεργοί πολίτες, συμμετέχουν σε συλλόγους με πολλές και πλούσιες δαστηριότητες, έχουν συνείδηση της αξίας της ανεκτίμητης κληρονομιάς και ιστορίας τους. Μάλιστα, αντί να γκετοποιηθούν, αναλύοντας απομονωμένοι το πρόβλημά τους, μπαίνουν στο μεγάλο κύκλο, σ' αυτόν της γης των κολασμένων.

Επιστρέφοντας

Στάση στον Εβρο, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Ελεγχος διαβατηρίων. Ελεγχος ταυτότητας. Ταυτότητας! Σοβαρά τώρα; Υπάχει κάτι ουσιαστικό για μας σ' αυτά τα πλαστικοποιημένα έγγραφα; Κι ενώ σμήνη κουνουπιών εισβάλλουν στο λεωφορείο κατά πάνω μας, μέσα στα ρουθούνια μας, και είναι αναπόφευκτα τα τσιμπήματά τους όσην ώρα, μέσα κι έξω από το πούλμαν, περιμένουμε το συνοριακό έλεγχο, ο νους, παρά την πίκρα της αλλοτρίωσης, ταξιδεύει μετατρέποντας το βουητό τους στη μελωδία του «Αερικού»... «όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει».

* Εκπαιδευτικός

 

 

Πηγή: enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι