Καλλιτέχνης αποτυπώνει τις Γενοκτονίες σε γκράφιτι

Κλεισμένο το στόμα, αλυσοδεμένα τα χέρια. Κάπως έτσι αισθάνονταν τα θύματα της Γενοκτονίας...

Οι πληγές μας παραμένουν ανοιχτές

Ζουν με ανοιχτές πληγές χωρίς να έχουν τραυματιστεί. Έχουν αναμνήσεις από ζωές που δεν έχουν ζήσει. Και νιώθουν ότι η μοίρα και το παρελθόν των προγόνων τους καθορίζουν απολύτως το σήμερά τους.

Εκατομμύρια απόγονοι Ποντίων, Αρμενίων και Ασσυρίων έμαθαν την ιστορία τους από τις διηγήσεις και από τα βιβλία, κι ενώ η τραγωδία της Γενοκτονίας μετράει έναν αιώνα, εκείνοι αισθάνονται να ματώνουν καθημερινά όσο ο θύτης δεν παραδέχεται το έγκλημά του.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο Αμερικανοαρμένιος καλλιτέχνης Αρουτιούν Γκοζουκουτσικιάν, γνωστός ως ArtViaArt που ζει στην Καλιφόρνια και έχοντας μνήμες από τις διηγήσεις της γιαγιάς και των συγγενών του έφτιαξε γκράφιτι στη Μικρή Αρμενία του Λος Άντζελες, μνημόσυνο για τα θύματα των τεσσάρων γενοκτονιών των Ελλήνων του Πόντου και της Μικρασίας, των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Εβραίων.

Ο Αρουτιούν (φωτο) άρχισε το έργο του πέρυσι σχεδιάζοντας το χέρι ενός άνδρα που είναι κομμένο με μαχαίρι και κρατάει ένα σταυρό.

Κάτω από το δέρμα του άνδρα, μέσα στη σάρκα του είναι γραμμένο το 1915 και η φράση «Οι πληγές μας είναι ακόμα ανοιχτές», με τρόπο που μοιάζει σαν τα γράμματα να είναι σκαλισμένα στο τσιμέντο.

Πριν από λίγους μήνες ο καλλιτέχνης, που ίδρυσε την εταιρεία του ArtViaArt το 2001 μετά τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Γιούτας, ολοκλήρωσε ακόμα μία τοιχογραφία με το ίδιο θέμα. Αυτή τη φορά δείχνει μια ηλικιωμένη Αρμένια, τη γιαγιά του, που έχει κλεισμένο το στόμα της με ένα κομμάτι πανί με το 1915 χαραγμένο.

Ο Αρουτιούν λέει ότι πολλοί ηλικιωμένοι Αρμένιοι δίσταζαν να μιλήσουν για τη Γενοκτονία, πόσο μάλλον να διαμαρτυρηθούν.

Οι ψυχές των θυμάτων ζητούν δικαίωση

Τα χέρια της γιαγιάς είναι δεμένα με αλυσίδα, ενώ στην αριστερή πλευρά βρίσκονται η αρμενική, η ελληνική, η ασσυριακή και η εβραϊκή σημαία, δηλαδή οι σημαίες των λαών που σφαγιάστηκαν χωρίς έλεος από τους Οθωμανούς Τούρκους, όπως λέει ο Αρουτιούν.