Ορφανοτροφείο αποδεικνύει τη γενοκτονία των Αρμενίων

Στη Βηρυτό βασάνιζαν άγρια τα παιδιά των δολοφονημένων

Η αμερικανική κυβέρνηση θέλει να αρνηθεί ότι η σφαγή 1,5 εκατ. Αρμενίων από τους Τούρκους το 1915 ήταν γενοκτονία. Όμως οι αποδείξεις υπάρχουν σε ένα ορφανοτροφείο που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου κοντά στη Βηρυτό.

Είναι μόνο ένας μικρός τάφος, με μια φτηνή τετράγωνη πλάκα. Μέσα του βρίσκονται, σε κατάσταση σκόνης πλέον, τα οστά και τα κρανία περισσοτέρων από 300 παιδιών, ορφανά Αρμενίων που δολοφονήθηκαν κατά τη γενοκτονία του 1915. Τα παιδιά αυτά πέθαναν από χολέρα και πείνα, καθώς οι τουρκικές αρχές προσπαθούσαν να τα «εκτουρκίσουν» σε ένα ορφανοτροφείο κοντά στη Βηρυτό. Όμως αυτή η σχεδόν άγνωστη ιστορία των 1.200 παιδιώνμεταξύ 3 και 15 ετών- που έζησαν στους κοιτώνες του πρώην καθολικού κολεγίου, αποδεικνύει ότι οι Τούρκοι πράγματι προχώρησαν στη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915. Ο Μπαράκ Ομπάμα και η εύπιστη υπουργός Εξωτερικών του Χίλαρι Κλίντον, που προσπαθούν να εμποδίσουν το αμερικανικό Κογκρέσο να αναγνωρίσει ως «γενοκτονία» τη σφαγή 1,5 εκατ. Αρμενίων από τους Οθωμανούς Τούρκους, θα πρέπει να έρθουν εδώ, σε αυτό το λιβανέζικο χωριό και να σκύψουν το κεφάλι με ντροπή. Διότι εδώ διαδραματίστηκε μια τραγική ιστορία κτηνωδίας εναντίον μικρών και ανυπεράσπιστων παιδιών, οι οικογένειες των οποίων είχαν ήδη δολοφονηθεί από τουρκικές δυνάμεις στην κορύφωση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποια από τα παιδιά εκείνα αναγκάστηκαν να επιβιώσουν λειαίνοντας και τρώγοντας τα κόκαλα από τους σκελετούς των ορφανών που είχαν πεθάνει δίπλα τους.

Ο «αρχιτέκτονας»
Ο Τζεμάλ Πασά, ένας από τους αρχιτέκτονες της γενοκτονίας του 1915 και- δυστυχώς- η πρώτη φεμινίστρια της Τουρκίας Χαλιντέ Εντίπ Αντιβάρ, είχαν την ευθύνη αυτού του ορφανοτροφείου του τρόμου, στο οποίο γινόταν συστηματική προσπάθεια να στερηθούν τα παιδιά των Αρμενίων από την αρμενική τους ταυτότητα, τους δίνονταν τουρκικά ονόματα, τα ανάγκαζαν να γίνουν μουσουλμάνοι και τα έδερναν ανηλεώς εάν τα άκουγαν να μιλούν αρμένικα. Το Τάγμα των Λαζαριστών Μοναχών στην Αντούρα έχει καταγράψει πως εκδιώχθηκαν από τους Τούρκους οι μοναχοί που δίδασκαν και πως ο Τζεμάλ Πασά εμφανίστηκε στην κεντρική πόρτα με τον Γερμανό σωματοφύλακά του μόλις καταστράφηκε το άγαλμα της Παναγίας που υπήρχε στον περίβολο.

Το άρθρο ΙΙ της Συνθήκης του ΟΗΕ του 1951 για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας αναφέρει συγκεκριμένα ότι ο ορισμός της γενοκτονίας περιλαμβάνει «τη βίαιη μεταφορά παιδιών της μιας εθνικής ομάδας σε άλλη». Αυτό ακριβώς έκαναν οι Τούρκοι στον Λίβανο. Υπάρχουν ακόμα φωτογραφίες εκατοντάδων μισόγυμνων παιδιών Αρμενίων να κάνουν ασκήσεις στην αυλή του ορφανοτροφείου.

Τα ημερολόγια
Τις ιστορίες για τον βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό των ορφανών Αρμενίων στην Αντούρα, αλλά και για τα δεινά που υπέστησαν, επιβεβαιώνουν κείμενα της περιόδου από στελέχη του Ερυθρού Σταυρού, από τα ημερολόγια της Χαλιντέ Αντιβάρ, από τις καταθέσεις Βρετανών και Γάλλων στρατιωτών που απελευθέρωσαν το ορφανοτροφείο και μίλησαν με τα παιδιά, και από τις διηγήσεις των μικρών Αρμενίων. Που αφότου είδαν τους γονείς τους να δολοφονούνται και τις αδελφές τους να βιάζονται, αναγκάστηκαν να υποφέρουν τα πάνδεινα για να αλλάξουν εθνική ταυτότητα- ο ορισμός της γενοκτονίας.

«Έτρωγαν τα κόκαλα των νεκρών φίλων τους»

ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ το 1989, ο Κάρνιγκ Πάνιαν- που ήταν 6 ετών όταν έφθασε στην Αντούρα το 1916- κατέγραψε στα αρμένικα πως του άλλαξαν το όνομα και πως του έδωσαν έναν αριθμό, το 551, για ταυτότητα. «Κάθε απόγευμα γινόταν η υποστολή της τουρκικής σημαίας παρουσία και των 1.000 ορφανών που ήμασταν αναγκασμένα να φωνάζουμε “Ζήτω ο στρατηγός Πασά!” Αυτό ήταν το πρώτο μέρος. Μετά μας επέβαλαν τιμωρίες- η χειρότερη ήταν για όσους μιλούσαν αρμένικα: μας έκαναν φάλαγγα». Ο Πάνιαν περιέγραψε πως έπειτα από άγριους ξυλοδαρμούς ή λόγω σωματικής αδυναμίας, πολλά παιδιά πέθαναν. Τα έθαβαν πίσω από την παλιά εκκλησία. «Τη νύχτα τα τσακάλια και τα άγρια σκυλιά τα ξέθαβαν και σκόρπιζαν τα κόκαλά τους. Τα παιδιά που πήγαιναν στο κοντινό δάσος για να βρουν μήλα και άλλα φρούτα, έβρισκαν και τα κόκαλα. Τα έπαιρναν μαζί τους στο δωμάτιο και, μυστικά, τα άλεθαν για να φτιάξουν σούπα ή τα ανακάτευαν με δημητριακά για να γεμίσουν το στομάχι τους, καθώς ποτέ δεν υπήρχε αρκετό φαγητό. Έτρωγαν τα κόκαλα των νεκρών φίλων τους».