Menu

Σάλος με τον τηλεοπτικό… Σουλεϊμάν

Η χώρα θα μπει σύντομα σε προεκλογική περίοδο, οι ενταξιακές συνομιλίες με την ΕΕ έχουν τελματώσει, η νεοοθωμανική πολιτική Νταβούτογλου προκάλεσε ανοικτή διαμάχη με το Ισραήλ. Και όμως, μοιάζει αυτά να έχουν ξεχαστεί.
Δύο εβδομάδες τώρα και θαρρείς πως όλοι ασχολούνται με μία τηλεοπτική σειρά: την “Muhteşem Yüzyıl” (Μεγαλοπρεπής αιώνας) που αναπαριστά τη ζωή του δέκατου οθωμανού σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Επί της βασιλείας του (1520-1566) -η μακρότερη στην οθωμανική ιστορία- η αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της. Η σειρά, της οποίας έχουν ως τώρα προβληθεί δύο επεισόδια, έχει προκαλέσει σάλο επειδή αγγίζει δύο ζητήματα που για τους Τούρκους αποτελούν ταμπού: οθωμανική ιστορία και σεξ.

Οι διαμαρτυρίες είχαν ξεκινήσει πριν την προβολή της σειράς από το ιδιωτικό κανάλι Show TV. Το τρέιλερ προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων ανθρώπων που ισχυρίζονταν πως ήταν γεμάτο σκηνές ερωτισμού που προσβάλλουν την ιστορική μνήμη και το πρόσωπο του Σουλεϊμάν. Μετά την προβολή του πρώτου επεισοδίου, τηλεθεατές αλλά και κυβερνητικά στελέχη ζητούν την απαγόρευση της σειράς!

Άνεμος ελευθερίας

Η σειρά με ιστορικό περιεχόμενο έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία, καθώς προβλήθηκαν δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές με θέμα το πρόσφατο παρελθόν. Οι “Babam ve Oglum”, πραγματεύεται το πραξικόπημα του 1980 και τα βασανιστήρια των αντιφρονούντων και “Guz Sancisi” με θέμα το άγος των Σεπτεμβριανών, υπήρξαν ταινίες - εισπρακτικές επιτυχίες. Αντίστοιχη επιτυχία είχαν σειρές όπως η “Cemberimde Gul Oya”, που αναφέρθηκε στις αιματηρότατες συγκρούσεις μεταξύ αριστερών και ακροδεξιών τις δεκαετίες του 1960 και 1970, και η “Hatirla Sevgili”, με θέμα την εποχή του Αντνάν Μεντερές.

Η άνθηση σειρών και ταινιών με ιστορικές αναφορές αντικατοπτρίζει το κλίμα συλλογικής ενδοσκόπησης που κρατεί στην Τουρκία. Μετά οκτώ δεκαετίες αυταρχικής κεμαλικής διακυβέρνησης, πνέει ένας άνεμος πρωτόγνωρης ελευθερίας. Έλαβε τέλος η εποχή των “εγκλημάτων σκέψης”, όπου κάθε δημόσια αμφισβήτηση της επίσημης κρατικής κατήχησης μπορούσε να σε κλείσει στη φυλακή και οι Τούρκοι θέλουν να εκφρασθούν ελεύθερα. Τότε γιατί η σειρά με θέμα τον Σουλεϊμάν προκαλεί αντιδράσεις; Γιατί είναι η πρώτη απόπειρα τηλεοπτικής μεταφοράς του οθωμανικού παρελθόντος. Προϋπήρξε η σειρά “Elveda Rumeli”, με θέμα την οθωμανική κατάρρευση, τους Βαλκανικούς και την απώλεια των ευρωπαϊκών επαρχιών. Κανείς, ωστόσο, δεν τόλμησε να ασχοληθεί με το κραταιό παρελθόν των Οθωμανών.

Η τουρκική κοινωνία τηρεί έναντι του τελευταίου πολύ διαφορετική μεταχείριση από εκείνη που επιφυλάσσει στην πρόσφατη ιστορία, από τον θάνατο του Ατατούρκ (1938) και μετά. Η μονοκομματική διακυβέρνηση (1923-1950), ο φόρος περιουσίας εις βάρος των μη μουσουλμάνων (1942), τα Σεπτεμβριανά (1955), πάλι με θύματα τις μειονότητες της Πόλης, τα πραξικοπήματα (1960, 1971, 1980, 1997), τα βασανιστήρια, η εκτέλεση του Αντνάν Μεντερές, οι εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων, το παρακράτος, οι ανεξιχνίαστες δολοφονίες προκαλούν αποστροφή στη συντριπτική πλειοψηφία.

Το “ένδοξο οθωμανικό παρελθόν”, όμως, είναι πολύ πιο προβληματικό. Η οθωμανική ιστορία διδάσκεται στο σχολείο επιγραμματικά. Το μάθημα της ιστορίας εν γένει στα σχολικά εγχειρίδια έχει έντονο τον χαρακτήρα της κατήχησης στην επίσημη κεμαλική ιδεολογία και τον τουρκικό εθνικισμό. Ώρες επί ωρών διδασκαλίας αφιερώνονται στους ηρωισμούς του “πολέμου της ανεξαρτησίας” στη Μικρά Ασία, στην κεμαλική επανάσταση και τις μεταρρυθμίσεις της. Οι κεμαλιστές, που συνέγραψαν τα σχολικά συγγράμματα, διατηρούν ανάμεικτα συναισθήματα έναντι των Οθωμανών. Από τη μια, τα σχολικά βιβλία αναφέρονται στο οθωμανικό κράτος ως “εμείς”, στον οθωμανικό στρατό ως “ο στρατός μας”. Από την άλλη, είναι εμποτισμένα με την κεμαλική ενατένιση της αυτοκρατορίας ως παρακμιακού συστήματος ακατάλληλου για την πραγμάτωση του “τουρκικού εθνικού ιδεώδους”.

Οι ισλαμιστές και η ακροδεξιά, πάλι, έχουν θεοποιήσει το οθωμανικό παρελθόν, θεωρώντας το το ύψιστο στάδιο της τουρκικής “εθνικής συνέχειας”. Η αυτοκρατορία παρουσιάζεται ως “ένα κράτος δίκαιο, βασισμένο στην ισλαμική ηθική, που σε αντίθεση με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν μοίραζε αίμα και εκμετάλλευση αλλά δικαιοσύνη” (sic). Στο ξαναγράψιμο της οθωμανικής ιστορίας από τους ισλαμιστές λείπουν οι επαίσχυντες σελίδες της, όπως η αρμενική γενοκτονία και οι σφαγές των Βουλγάρων στα Βαλκάνια και των χριστιανών της Μικράς Ασίας. Λείπει και η πραγματικότητα ότι το μισό του πληθυσμού της αυτοκρατορίας ήταν μη μουσουλμάνοι.

Όπως θα φανταζόταν κάποιος, οι περισσότερες αντιδράσεις κατά της σειράς προήλθαν από τους ισλαμικούς και εθνικιστικούς κύκλους. Φρύαξαν με το πρώτο επεισόδιο, που αρχίζει δείχνοντας τους Τατάρους της Κριμαίας, συμμάχους των Οθωμανών, να επιτίθενται σε χριστιανικό χωριό και να αρπάζουν με τη βία τα παιδιά από την αγκαλιά των γονιών τους. Ένα από αυτά είναι και η Αλιεξάντρα (Χιουρέμ). Αν και είναι γνωστό τοις πάσι ότι το παιδομάζωμα (devsirme, περισυλλογή στα τουρκικά) και το δουλεμπόριο εφαρμόζονταν συστηματικά από τους Οθωμανούς στα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία εις βάρος των χριστιανών, η απεικόνιση της βιαιότητας σόκαρε.

Στην τουρκική εκπαίδευση καλλιεργείται στους μαθητές η πίστη πως οι αρπαγέντες ήταν τυχεροί και ευνοημένοι. Μετά τον εξισλαμισμό τους τα αγόρια είτε γίνονταν γενίτσαροι, είτε καταλάμβαναν τα ανώτατα κλιμάκια της κρατικής εξουσίας, ενώ τα κορίτσια ζούσαν βίο πολυτελή στα χαρέμια και αποτελούσαν τις μητέρες και τις ερωμένες των σουλτάνων.

“Οι χριστιανοί γονείς παρακαλούσαν να ενταχθούν τα παιδιά τους στο σύστημα του devsirme”, επαναλαμβάνουν οι δάσκαλοι. Μια βαναυσότητα παρουσιάζεται ως κάτι φυσικό, χωρίς τίποτε το επιμεμπτό. Ο αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ ιεροκήρυκας Φετουλάχ Γκιουλέν μάλιστα το δικαιολόγησε σημειώνοντας πως “τουλάχιστον δίδασκαν στους αρπαχθέντες το ισλάμ”, άρα έσωζαν τουλάχιστον τις ψυχές τους(!) Το παιδομάζωμα, που για τους άλλοτε υπόδουλους στους οθωμανούς χριστιανικούς λαούς παραμένει ίσως η πιο επώδυνη μνήμη, παρουσιάζεται εδώ ως μια τελολογία, μια νομοτέλεια χωρίς λόγο αμφισβήτησης.

Ιδιαίτερα εξόργισε πολλούς τηλεθεατές η απεικόνιση του χαρεμιού. Οι ακροδεξιοί κατηγορούν τους συντελεστές της σειράς ότι απεικονίζουν το χαρέμι ως “συνοικιακό πορνείο”. Εξανέστησαν με τις σκηνές των παλλακίδων που χορεύουν προκλητικά μπροστά στον σουλτάνο. Όταν μάλιστα μαθεύτηκε πως η σειρά περιλαμβάνει και μια ομοερωτική σκηνή (οι έρωτες μεταξύ ανδρών στα ανάκτορα και την ανώτατη τάξη ήταν πολύ διαδεδομένοι και υμνούνται στην αυλική ποίηση), το ποτήρι ξεχείλισε. Στο διαδίκτυο, στον δρόμο, ξέσπασε επανάσταση κατά του “Μεγαλοπρεπούς αιώνα”.


75.000 καταγγελίες!

Πολλοί καταγγέλλουν τους συντελεστές της σειράς για “οριενταλιστική αντιμετώπιση” της οθωμανικής ιστορίας. “Την παρουσιάζουν, θαρρείς, μέσα από τα μάτια των Ευρωπαίων”, διαμαρτύρονται, ενώ κάνουν λόγο για “ξεπούλημα της ιστορίας μας”, για “θυσία στον βωμό της τηλεθέασης της εθνικής υπερηφάνειας”. Ο πρόεδρος του RTUK δήλωσε πως μέσα σε 25 ημέρες υποβλήθηκαν περισσότερες από 75.000 καταγγελίες κατά της σειράς, όσες δεν έχουν υποβληθεί ποτέ στη διάρκεια ενός έτους! Το συμβούλιο επέβαλε “επίπληξη” κατά του Show TV, με το αιτιολογικό ότι η σειρά “αντίκειται στις εθνικές και ηθικές αξίες και τις οικογενειακές αρχές του τουρκικού έθνους”. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπεύθυνος για τη ραδιοτηλεόραση, Μπουλέντ Αρίντς, γνωστός για τις ακραίες ισλαμικές θέσεις του, δήλωσε “αηδιασμένος με τη σειρά”, που παρουσιάζει τον Σουλεϊμάν παραδομένο στις σαρκικές επιθυμίες και μάλιστα με ομοφυλοφιλικές τάσεις. “Καθησύχασε” τους πολίτες πως “θα ληφθούν οι νόμιμες διαδικασίες”, ενώ εξέφρασε την ευχή να ψηφιστεί νόμος που θα αναγνωρίζει στους “εθνικούς μας ήρωες” προστασία από την “προσβολή της μνήμης” ισάξια με εκείνη που η νομοθεσία παρέχει στη μνήμη του Ατατούρκ.


Ρεκόρ τηλεθέασης

Το λούμπεν κοινό των φασιστικών και ισλαμικών κομμάτων πήρε τους δρόμους, κράζοντας “αλλάχουεκμπερ” και σχίζοντας τις αφίσες της σειράς. Ταυτόχρονα όμως αυτή απέκτησε χιλιάδες φανατικούς οπαδούς, ενώ έσπασε τα ρεκόρ τηλεθέασης ξεπερνώντας το 60%. “Δεν θέλουμε να βλέπουμε σεξ και βρομιές, αλλά μάχες και ένδοξες νίκες” ωρύονται Ισλαμιστές και εθνικιστές. Οι φιλελεύθεροι καταδικάζουν τη “νοοτροπία των απαγορεύσεων” και στηρίζουν τη σειρά. “Οι ιστορικές προσωπικότητες είχαν όλες και ιδιωτική ζωή” επισημαίνουν οι φιλελεύθεροι σχολιαστές, “και δεν πρέπει να κρίνουμε το έργο τους βάσει αυτής”. Κατηγορούν τους ισλαμιστές ότι έχουν αναγάγει τους σουλτάνους σε προφήτες-αγίους, κάτι το οποίο οικτίρουν. Σε πολλούς οι διαμαρτυρίες για τον “Μεγαλοπρεπή αιώνα” θυμίζουν εκείνες για την ταινία “Μουσταφά” του Τζαν Ντουντάρ. Οι ίδιοι κύκλοι είχαν ξεσηκωθεί, καθώς ο Ατατούρκ εικονιζόταν ως μέγας πότης, μοναχικός και με καταθλιπτικές τάσεις, πράγματα όλα γνωστότατα αλλά ακατονόμαστα.
Πηγή: makthes.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Οι δέκα πλουσιότεροι αυτοδημιούργητοι άνθρωποι στο κόσμο

Δεν είχαν εύπορους γονείς, αλλά εργάστηκαν σκληρά και πλέον είναι σε θέση να συντηρήσουν οικονομικά αρκετές από τις επόμενες γενιές τους. Ο λόγος για δέκα Κροίσους του πλανήτη, οι οποίοι παρότι έζησαν φτωχά παιδικά χρόνια περιβάλλονται πλέον σήμερα από λάμψη και πλούτο.

Τους δισεκατομμυριούχους που ξεκίνησαν από το μηδέν κι έφτασαν στο σημείο να τρώνε με ...χρυσά κουτάλια καταγράφει το αμερικανικό οικονομικό περιοδικό Businessweek.

Πρώτος στη λίστα είναι ο 77χρονος Sheldon Adelson ο οποίος μεγάλωσε σε μία οικογένεια όπου ο πατέρας δούλευε ως ταξιτζής. Άρχισε να εργάζεται ως εφημεριδοπώλης στην ηλικία των 12 και αργότερα παράτησε το σχολείο για να γίνει ρεπόρτερ, πωλητής ειδών τουαλέτας σε μοτέλ, κτηματομεσίτης, κλπ. Η τύχη του άλλαξε όταν ήρθε σε επαφή με την Comdex, μία ετήσια εμπορική έκθεση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Συνέχισε την πορεία του χτίζοντας στο Λας Βέγκας ξενοδοχεία και καζίνο.

Ακολουθεί ο 66χρονος John Paul DeJoria που γεννήθηκε από γονείς μετανάστες και είχε δύσκολα παιδικά χρόνια περνώντας ένα διάστημα της ζωής του σε μία ανάδοχη οικογένεια στο ανατολικό Λος Άντζελες. Εργάστηκε ως κλητήρας και υπάλληλος σε βενζινάδικο για να στήσει τελικά μια επιχείρηση προϊόντων για τα μαλλιά, με αρχικό κεφάλαιο μόλις 700 δολάρια!

Στην τρίτη θέση του καταλόγου βρίσκεται ο επίσης 66 ετών Larry Ellison, ο οποίος γεννήθηκε στο Μπρούκλιν από ανύπαντρη μητέρα, η οποία ζήτησε από τους θείους του να τον μεγαλώσουν στο Σικάγο. Ωστόσο μετά από πολλές δουλειές του ποδαριού ίδρυσε το 1977 μια εταιρεία ανάπτυξης λογισμικού την Oracle.

Ακολουθεί ο 64χρονος Harold Hamm που μεγάλωσε αρμέγοντας αγελάδες, ταΐζοντας κότες και μαζεύοντας τα αυγά τους. Στην ηλικία των 20, αγόρασε ένα υδροφόρο όχημα για να μεταφέρει διατρητικά υγρά και να προμηθεύει τις μονάδες γεώτρησης. Αυτή ήταν η επιχείρηση που εξελίχθηκε στην Continental Resources.

Στη λίστα φιγουράρει και ο 89χρονος George Joseph, γιος ιδιοκτήτη λιβανέζικου εστιατορίου στη Δυτική Βιρτζίνια. Όταν αποφοίτησε, ξεκίνησε να εργάζεται στην Occidental Life σαν αναλυτής συστημάτων το πρωί και σαν ασφαλιστής το βράδυ. Το 1962 ίδρυσε την Mercury General στο Λος Άντζελες και τη μεταμόρφωσε σε μια κερδοφόρο επιχείρηση με έσοδα 3,1 δισ. δολαρίων το 2009.

Έπεται ο Kirk Kerkorian (93 ετών). Οι γονείς του ήταν Αρμένιοι μετανάστες. Κέρδισε τα πρώτα σοβαρά χρήματα, πετώντας με βομβαρδιστικά αεροσκάφη, αλλά τελικά τον κέρδισε ο κατασκευαστικός κλάδος, και είναι υπεύθυνος για την κατασκευή πολλών από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία του Λας Βέγκας.

Γιος ενός υδραυλικού και μιας σερβιτόρας ο 75χρονος Kenneth Langone δούλευε σαν σκαφτιάς ή βοηθός στο γκολφ ενώ φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Bucknell. Στη δεκαετία του ’70 συνεργάστηκε με τον Bernard Marcus και ξεκίνησαν την Home Depot (HD) εισήχθη στο χρηματιστήριο το 1981.

Περίοπτη θέση στη λίστα κατέχει ο 71χρονος Ralph Lauren που εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο για να υπηρετήσει στο στρατό. Εργάστηκε σαν υπάλληλος στην Brooks Brothers, κι έπειτα δούλεψε σκληρά ως πωλητής γραβατών. Στη συνέχεια ξεκίνησε να σχεδιάζει γραβάτες και αργότερα ξεκίνησε την Polo (RL) με κεφάλαια 50.000 δολαρίων που δανείστηκε από τον σχεδιαστή Norman Hilton.

Ο 57χρονος Howard Schultz μεγάλωσε στις εργατικές κατοικίες του Μπρούκλιν, με ένα πατέρα που δούλευε ως εργάτης πότε στη μία και πότε στην άλλη δουλειά. Μετά το Λύκειο δούλεψε στη Xerox και το 1979 έγινε γενικός διευθυντής για τη σουηδική εταιρεία καφέ φίλτρου Hammarplast. Αυτή η δουλειά τον έφερε κοντά στην Starbucks Coffee Co.

Από τον κατάλογο του Business δεν θα μπορούσε να λείπει η ... βασίλισσα των τοκ σόου Oprah Winfrey. Γεννήθηκε στο Μισισίπι σε απόλυτη φτώχεια και μεγάλωσε στο Μιλγουώκι. Στα 19 της χρόνια προσελήφθη ως η πρώτη Αφρο-αμερικανή ανταποκριτής της τηλεόρασης του Νάσβιλ. Το 1983, έφυγε για το Σικάγο για να ξεκινήσει το talk show AM Chicago που αργότερα μετονομάστηκε σε The Oprah Winfrey Show.
Πηγή: hbnews.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Βραβεία ιδιωτικής αντίστασης

Η απόγνωση για την παντοδαπή διάλυση του κράτους, της έννομης τάξης και κάθε κοινωνικής λογικής στην Ελλάδα σήμερα, ζητάει ερείσματα αντίστασης που να δικαιολογούν ελπίδα: ότι η κρίση δεν θα διαρκέσει, ότι υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ.

Κάπου θέλουμε να ελπίσουμε οι άνθρωποι. Σε κοινωνική ομάδα, σε θεσμό, σε επαγγελματική τάξη. Που να σώζει την ποιότητα και τη δυναμική της ανιδιοτέλειας την ικανή να λειτουργήσει ως καταλύτης κοινωνικού μετασχηματισμού και επανίδρυσης του κράτους. Εναυσμα παλιγγενεσίας.

Πρώτη και εύκολη η καταφυγή στο αόριστο νεφέλωμα των «πνευματικών ανθρώπων»: Τι κάνουν οι «πνευματικοί άνθρωποι» σήμερα, γιατί δεν συσπειρώνονται να βγουν μπροστάρηδες στη λαϊκή οργή, να αντιπαλαίψουν το σαπισμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα; Ο πανικός της απόγνωσης δεν αφήνει χώρο σε ερωτήματα λογικού ελέγχου: Ποιοι είναι οι «πνευματικοί άνθρωποι» σήμερα και τι ακριβώς θα μπορούσαν να κάνουν;

Πανεπιστημιακοί καθηγητές; Προβεβλημένοι στη δημοσιότητα ποιητές, λογοτέχνες, καλλιτέχνες; Οι δικαστικοί; Οι επίσκοποι; Τα επιστημονικά σωματεία - Δικηγορικός Σύλλογος, Ιατρικός Σύλλογος, Τεχνικό Επιμελητήριο; Η Ακαδημία Αθηνών; Ποια κοινωνική ομάδα, θεσμός ή επαγγελματική τάξη από αυτό το φάσμα έχει δώσει, εδώ και δεκαετίες, το παραμικρό δείγμα παρεμβατικής έγνοιας για την ελληνική κοινωνία; Οχι αντίδρασης, αλλά έστω και δυσανασχέτησης για τη διαβουκόλησή της από την κομματοκρατία, την αναξιοκρατική ολιγαρχία τη διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη, την προκλητική ανικανότητα και ανυποληψία των πολιτικών ηγητόρων της χώρας. Ποιοι, συλλογικά, ψέλλισαν ποτέ αντίρρηση για τον αμοραλισμό του πελατειακού συστήματος, που παγίδευσε την ελλαδική κοινωνία στην καταναλωτική μονοτροπία και απληστία, στον σαδιστικό, βάναυσα αντικοινωνικό συνδικαλισμό; Ποια ομάδα, θεσμός, τάξη από το παραπάνω φάσμα δεν συνέπαιξε απροκάλυπτα, αν δεν υποτάχθηκε δουλικά, στον εξωραϊσμένο μηδενισμό των «προοδευτικών» δυνάμεων;

Αλλά, έστω, να παραβλέψουμε το παρελθόν, να υποθέσουμε ότι υπάρχουν αλώβητοι από συλλογικές ενοχές «πνευματικοί άνθρωποι»: κάποιες χαρισματικές περιπτώσεις που διαθέτουν τις προϋποθέσεις να υπηρετήσουν τα κοινά. Τι θα μπορούσαν να κάνουν σήμερα; Εστω με θεωρητική γνώση και πρακτική εμπειρία, ανιδιοτελή ζήλο και θυσιαστική ετοιμότητα. Τι τους ζητάμε; Να ενταχθούν σε κάποια από τα υπάρχοντα κόμματα; Ξέρουμε, από πάμπολλες περιπτώσεις, ποια ανθρωπολογική αλλοτρίωση τους περιμένει, ποιες ανήκεστες βλάβες στον ψυχισμό τους, στο διανοητικό τους επίπεδο, στα αντανακλαστικά της συμπεριφοράς τους.

Να συγκροτήσουν καινούργιο κόμμα; Το αποτέλεσμα είναι επίσης προδιαγεγραμμένο: τους περιμένει η κατασυκοφάντηση, η έντεχνη γελοιοποίηση ή το μεθοδικό θάψιμο στην παρασιώπηση, στον συνεπή εξοβελισμό από τη δημοσιότητα. Οι κομματικές συντεχνίες, οργανικά διαπλεκόμενες με τα ΜΜΕ, επιβάλλουν στον πολιτικό στίβο τούς νόμους των μαφιών της νύχτας: Ξέρουν να εξοντώνουν κάθε ενοχλητικό ανταγωνιστή στο πεδίο όπου οι ίδιες πουλάνε «προστασία». Η τύχη του ΚΟΔΗΣΟ, μοναδικού κομματικού σχήματος που κατόρθωσε να σαρκώσει τόση ανιδιοτέλεια, σοβαρότητα και πολιτική αξιοπρέπεια, θα μείνει στην κρατική μας ιστορία αποκαλυπτικό παράδειγμα.

Στην περυσινή μόλις χρονιά προστέθηκαν δύο ακόμα παραδείγματα της υποδοχής που επιφυλάσσουν οι «προστάτες» του ελλαδικού πολιτικού πεδίου σε οποιαδήποτε έξωθεν, εκτός δικού τους ελέγχου παρέμβαση: Ενας ιδιοφυής νομικός και επιχειρηματίας, όπως και ένας διεθνώς καταξιωμένος πανεπιστημιακός, τόλμησαν την ευθύνη ανάληψης δημόσιου λόγου για τα κοινά, σε συνθήκες μιας κρίσης που διαφαινόταν (και αποδείχνεται συνεχώς) μοιραία για την Ελλάδα. Οι αρνητικές φήμες για τα πρόσωπα των τολμητιών, τις «ύποπτες» φιλοδοξίες τους και οι μειωτικοί υπαινιγμοί για την επαγγελματική τους επιτυχία αποτελούν εναργή προειδοποίηση για όσους θα αγνοήσουν στο μέλλον ποιοι στην Ελλάδα κρατάνε και το μαχαίρι και το πεπόνι.

Κεφάλαιον επί τοις λεγομένοις: Το πρόβλημα αν θα τελειώσει ιστορικά ο Ελληνισμός, όπως όλα δείχνουν, είναι κυρίως πρόβλημα πολιτικής διαχείρισης της εφιαλτικής κατρακύλας. Αλλά το ενδεχόμενο να μην τελειώσει ο Ελληνισμός μαζί με το ανεπίδεκτο πια σωτηρίας ελλαδικό κρατίδιο, το διαχειριζόμαστε πολλοί: κυρίως άτομα, λιγότερο θεσμοί. Διαχειριζόμαστε την επιβίωση της γλώσσας, επομένως τη διάκριση τι είναι ποίηση και τι δεν είναι, τι είναι λογοτεχνία και τι σκαριφήματα εντυπωσιασμού. Διαχειριζόμαστε τη διάσωση της διάκρισης ποιοτήτων στη χρήση της Ελληνίδας γλώσσας, της ανυπότακτης σε μεταπρατισμό λειτουργίας φιλόσοφου λόγου, διάσωση ασυμβίβαστων απαιτήσεων αλήθειας, όχι χρήσιμων σκοπιμοτήτων.

Στην προοπτική αυτού του χρέους, μια ασήμαντη, περιθωριακή, «ιδιώτου λόγου» επιφυλλίδα ψελλίζει τα δικά της βραβεύματα για την ποίηση και τη λογοτεχνία σε γλώσσα ελληνική - έτσι, σαν «μπουκάλα στο πέλαγο» της παρακμιακής και φέτος ακρισίας, του πληθωρισμού της ασημαντότητας. Οταν σε καμιά απολύτως πτυχή του συλλογικού μας βίου δεν λειτουργεί πια διάκριση ποιοτήτων και υπεράσπιση του χαρίσματος, γιατί να αποτελέσουν εξαίρεση τα βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών; Θα αντιτάξει λοιπόν ο ιδιώτης στις ποιητικές επιλογές της Ακαδημίας την αναιδέστατη, αλλά διψασμένη για ποιότητα, δική του προτίμηση:

Την έκπληξη και τον θαυμασμό που του γέννησε το μεγάλο, σε μέγεθος και μαστορική, ποιητικό έργο του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια» («Ινδικτος»). Από κοντά τα «Μικρά Βασίλεια» της Ανθής Λεούση, κορυφαία εκφραστική. Μαζί η «Φοινικιά» του Γιώργου Χαβουτσά (Γαβριηλίδης) και το ποιητικό κόσμημα που είναι η μετάφραση από τον ίδιο (από τα ρωσικά) του βιβλίου «Ταξίδι στην Αρμενία», του Μάντελσταμ («Ινδικτος»). Ακόμα: «Μιχαήλ», του Στρατή Πασχάλη, «Μετά την ομορφιά» του Χρήστου Κούκη, «Εδώ στο λίγο», της Ελένης Μαρινάκη.

Στην πεζογραφία τα βραβεία της ιδιωτικής αντίστασης θα ξεκινούσαν από την καινούργια έκρηξη απίστευτου ταλέντου, που είναι τα διηγήματα της Ελεωνόρας Σταθοπούλου «Καλό αίμα, κακό αίμα» («Εστία»). Θα περνούσαν στη ζείδωρη ανανέωση του αφηγηματικού λόγου που κομίζουν τέσσερα κιόλας βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη (όλα στην «Εστία»): «Ανάμισης ντενεκές», «Η δεξιά τσέπη του ράσου», «Ηλιος με δόντια», «Λαγού μαλλί». Αναδρομικά (στα βραβεία καθυστερήσεις επιτρέπονται) θα τιμούσε ο ιδιώτης τη Μαρία Αγγελίδου για το λογοτεχνικό κορύφωμα που είναι η μετάφρασή της: «Το εμβατήριο του Ραντέτσκυ», του ανυπέρβλητου Joseph Roth («Αγρα»). Ενδείξεις όλα, μέτρα ποιότητας.

Για να σωθεί η ελληνικότητα, τώρα που τελειώνει ο Ελλαδισμός.

Πηγή: kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

Στον διαδικτυακό τόπο μας χρησιμοποιούμε Cookies με σκοπό τη βελτίωση της online εμπειρίας σας. Επιλέγοντας να συνεχίσετε την περιήγησή σας σε αυτόν, αποδέχεστε αυτομάτως τη χρήση των cookies. Περισσότερα...

Πολιτική Απορρήτου - Όροι Χρήσης - Περιορισμός Ευθύνης - Επικοινωνία Σχετικά με Προσωπικά Δεδομένα
Αποδέχομαι