Να κοιτάμε στο μέλλον έχοντας αντιμετωπίσει το παρελθόν

Η 24η Απριλίου είναι η ημερομηνία που δεν έχουν ξεχάσει οι Αρμένιοι της Τουρκίας, η μέρα που άρχισαν οι εκτοπίσεις. Καθώς μόλις έχουν αρχίσει να αναφέρονται και να μνημονεύονται οι εκτοπίσεις των Αρμενίων, ο θάνατος του Αρμένιου στρατιώτη Σεβάγκ Σαχίν Μπαλικτσί θέτει ερωτήματα για το ¨πως έγινε¨.

Συζητήσαμε με Αρμένιους της Τουρκίας σχετικά με την 24η Απριλίου, τον Χραντ Ντινκ, τον Σεβάγκ Σαχίν Μπαλικτσί και τις σκέψεις τους για το μέλλον. Επιθυμούνε αντιμετώπιση του παρελθόντος, είναι πικραμένοι και ελπίζουν…

Οι πίκρες πλέον πρέπει να μείνουν στο παρελθόν

Λερνά Μπαιτάρ Ντεμιρτζί, 30 (νοικοκυρά) : Η 24η Απριλίου 1915 είναι μια ιστορική αλήθεια. Ως Αρμένισα και πολίτης της Τουρκικής Δημοκρατίας το αποδέχομαι αυτό αλλά το έτος είναι πλέον 2011. Από εκείνη την ημερομηνία πέρασαν περίπου 96 χρόνια. Παρά το ότι είναι η μέρα που στην Καισάρεια έχασαν την ζωή τους 2 αδέρφια του παππού μου και θείες του, ποτέ δεν αισθάνθηκα μίσος γι την πατρίδα μου. Ότι έγινε έγινε. Θα θυμίζω πάντα στα παιδιά μου το γεγονός, αλλά δεν θέλω και να μας συνθλίψει. Ακόμα έρχεται στο μυαλό μου ο Χραντ Ντινκ, ακόμα με πονάει. Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα σύντομα φτάνει το τέλος για τους προοδευτικούς και για αυτούς που υπερασπίζονται την ελευθερία σκέψης και τα δικαιώματα. Υπάρχει ένα τμήμα που δεν θέλει ούτε να ακούει αυτές τις σκέψεις, ούτε να τις καταλάβει. Δίνουν εντολή ¨χτύπα¨ και εξαφανίζουν τους ανθρώπους. Κατά την γνώμη μου όμως πρέπει να αντιληφθούμε πως ο Χραντ Ντινκ δεν δολοφονήθηκε επειδή ήταν Αρμένιος. Αν δούμε τα ονόματα των άλλων που δολοφονήθηκαν, όπως οι Ουγούρ Μουμτζού και Τσετίν Εμέτς θα αντιληφθούμε ότι και εκείνοι δολοφονήθηκαν για τις ιδέες τους. Αν προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε χωρίς παρωπίδες τα περιστατικά αυτό βγαίνει.

Δύσκολο ακόμη και να συζητηθεί αυτή η ιστορία

Σεβάν Παγιλάν, 31 (Ιδιωτικός τομέας : Τις σκέψεις μου για την 24η Απριλίου δεν θα μπορέσω να τις εκφράσω ελεύθερα, διότι είναι μια ημερομηνία που αν στο συζητήσω θα βάλω το κεφάλι μου σε μπελά. Σκεφτείτε ότι την περασμένη εβδομάδα έγινε στην πλατεία Ταξίμ τελετή μνήμης της 24ης Απριλίου και παραβρέθηκαν μόνο 30 Αρμένιοι. Όσο και αν έχει γίνει πιο φιλελεύθερη η Τουρκία, η 24η Απριλίου παραμένει ένα ταμπού. Και ενώ τα τελευταία χρόνια περιστατικά όπως ¨Η εξέγερση στο Ντέρσιμ¨, ¨Η εξέγερση στο Μάρας¨ και ¨τα περιστατικά στην Σεβάστεια¨ διερευνώνται και ενώ βλέπουμε ότι τα βασανιστήρια και οι φόνοι αγνώστων δραστών έστω και με αργούς ρυθμούς γίνονται αποδεκτά και διερευνώνται, όταν φτάσουμε στο 1915 δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοιο πεδίο ελευθερίας.

Ο θάνατος του Σεβάγκ είναι αμφιλεγόμενος

Αρίς Ναλτζί 30 (δημοσιογράφος) : Για να αντιληφθούμε την Αρμενική Γενοκτονία πρέπει πρώτα να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει να είσαι Αρμένιος. Δυστυχώς οι αρμένιοι στην Τουρκία όντας ιδιοκτήτες σπιτιών υπέπεσαν στην θέση του μουσαφίρη. Φυσικά και έχω ελπίδες για το μέλλον, αυτό άλλωστε με κρατάει σε αυτή τη χώρα. Πιστεύω πως εκφόβισαν την οικογένεια του Σεβάγκ. Το ότι αυτή η ιστορία έγινε στις 24 Απριλίου θέτει το ερώτημα ¨Πόσοι Αρμένιοι στρατιώτες πεθαίνουν σε αυτήν την ημερομηνία¨. Ξέρουμε ότι οι Αρμένιοι βιώνουν προβλήματα στον στρατό.

Πρέπει να εξομαλυνθούν οι σχέσεις

Σαγιάτ Τεκίρ (Ραδιοφωνικός Παραγωγός, Ίδρυμα Χραντ Ντινκ) : Οι εθνικές θηριωδίες που έγιναν το 1915 σε βάρος των Αρμενίων είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην πολυπολιτισμική δομή αυτών των εδαφών. Είναι ανάγκη για να ζούνε οι λαοί όπως ζούσαν 100 χρόνια πριν να εξομαλυνθούν οι σχέσεις Τουρκίας και Αρμενίας και να ανοίξουν τα σύνορα.

Η 24η Απριλίου πρέπει να αναφέρεται ξεχωριστά από τον Χραντ Ντινκ

Ντεντζά Αρτούν 24 (διευθύντρια) : Όλοι όσοι ζούνε σε αυτά τα εδάφη πρέπει να αντιμετωπίσουν την 24η Απριλίου και να εξάγουν συμπεράσματα. Η αναγνώριση αυτών που έγιναν σε αυτή την ημερομηνία είναι πολύ σημαντική για τους Αρμένιους. Οι τελετές μνήμης που στις 24 Απριλίου γίνονται σε διάφορες περιοχές της Τουρκίας είναι αρκετά σημαντικές. Το να συνδέεται όμως αυτή η ημερομηνία με την δολοφονία του Χραντ Ντινκ και να γίνονται δηλώσεις του τύπου ¨η γενοκτονία συνεχίζεται¨, πιστεύω πως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Η 2η Ιουλίου, τα Σεπτεμβριανά, η 24η Απριλίου ή η 19η Δεκεμβρίου και οι χιλιάδες φόνοι αγνώστων δραστών είναι στην πραγματικότητα θύματα της ίδιας νοοτροπίας.

Πηγή: tourkikanea.gr

Γενοκτονία των Αρμενίων

Μια Επέτειο που δεν Ξεχνάμε

του

Κώστα - Πολυχρόνη Τίγκα

Αν. Καθηγητού Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων και

Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης

Αντιστρατήγου ε.α.

Δημοτικού Συμβούλου Παπάγου-Χολαργού

Ήταν τότε η 24η Απριλίου του 1915, όταν 300 άτομα της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας των Αρμενίων συγκεντρώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και μαζί με την ηγεσία της Αρμενικής Κοινότητας φυλακίσθηκαν και στη συνέχεια πολλοί από αυτούς απαγχονίστηκαν. Αυτό ήταν ο προπομπός όσων ακολούθησαν στα επόμενα χρόνια.

Κατά τους Τούρκους ο αριθμός των Αρμενίων που σφαγιάσθηκαν ήταν 600.000 έως 800.000, ενώ Αρμενικές και Δυτικές πηγές ανεβάζουν τους σφαγιασθέντες σε 1.500.000.Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «Γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε απλά «Βίαιος Εκτοπισμός» του Αρμενικού πληθυσμού. Βίαιος Εκτοπισμός... λοιπόν με 600.000 έως 800.000 σφαγιασθέντες; Δύσκολα το κατανοεί ο ανθρώπινος νους.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων, η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, καθώς και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.

Όμως, υπάρχει και η άλλη μελανή κηλίδα στην ιστορία των γενοκτονιών, η των Ελλήνων του Πόντου. Των 353.000 Ελλήνων που ακόμη δεν έχει δικαιωθεί. Ο Αρμενικός λαός, χάρις στον αγώνα του, αρχίζει τώρα να δικαιώνεται έστω και καθυστερημένα. Ο Ελληνισμός του Πόντου υπέστη όλες τις μορφές της γενοκτονίας από τον ίδιο στρατό που διέπραξε τη γενοκτονία των Αρμενίων, τον αφανισμό της Κουρδικής εθνότητας αλλά και τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Η Τουρκία αρνείται να αποδεχθεί τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου και είναι απόλυτη σε αυτό. Έχει, δε, ποινικοποιήσει οποιαδήποτε αναφορά σε αυτές τις γενοκτονίες. Πρόσφατα, όμως, ο Νομπελίστας Ειρήνης Pamuk το 2005 και η συγγραφέας Elit Shafak το 2006 έτυχαν ποινικής δίωξης επειδή αναφέρθηκαν στη γενοκτονία  των Αρμενίων, αλλά τελικά αθωώθηκαν. Αλλά, και πρόσφατα ο Τούρκος δημοσιογράφος, αρμενικής καταγωγής, Dink δολοφονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη επειδή και αυτός αναφερόταν στη γενοκτονία των Αρμενίων.

Οι Αρμένιοι, μετά από πενήντα (50) χρόνια, άρχισαν να γιορτάζουν την 24 Απριλίου, ημερομηνία έναρξης της σφαγής του 1915, ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των 1.500.000 Αρμενίων από τους Τούρκους. Οι Αρμένιοι της διασποράς ανήγειραν σε όλο τον κόσμο μνημεία και επιτύμβιες πλάκες με επιγραφές στη μνήμη της γενοκτονίας των Αρμενίων.

Σήμερα, όμως, διεθνείς οργανισμοί, κράτη, Μ.Μ.Ε. και διανοούμενοι άρχισαν να προβάλουν τα θέματα για την αναγνώριση και για τη δικαίωση. Μέχρι σήμερα είκοσι τρεις (23) και πλέον χώρες έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων και αρκετές έχουν υποβάλλει επερωτήσεις στη Βουλή. Η Γαλλία, το 2001, αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων  και το 2006 η Γαλλική Εθνοσυνέλευση ποινικοποίησε την άρνηση της αναγνώρισής της για να δικαιώσει τους απογοητευμένους Αρμένιους στη Γαλλία, απογόνους θυμάτων της γενοκτονίας των Αρμενίων.

Αλλά, και το σημαντικότερο, τελευταία και η Ευρωβουλή κάνει μνεία για πρώτη φορά στη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και των Ασσυρίων, πέραν της αναφοράς της γενοκτονίας των Αρμενίων.

Στο Αμερικανικό Κογκρέσο, έχουν γίνει προτάσεις για αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, αλλά και κυβερνήτες πολιτειών στις ΗΠΑ έχουν ενεργήσει ανάλογα. Επίσης και Πρόεδροι των ΗΠΑ στο παρελθόν έχουν αναφερθεί σε αυτό το χειρότερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Πρόσφατα μάλιστα, πριν από λίγες ημέρες, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα αποφεύγοντας να χαρακτηρίσει την πράξη ως γενοκτονία, μίλησε για την επέτειο των 96 ετών από τη γενοκτονία των Αρμενίων, λέγοντας επί λέξει: « Η αμφισβήτηση της ιστορίας αποσταθεροποιεί το παρόν και αμαυρώνει τη μνήμη όσων χάθηκαν », ζητώντας από την Άγκυρα να αναγνωρίσει « πλήρως » τις σφαγές αυτές και να καταδικάσει     « τα τρομερά αυτά γεγονότα ».

Η Γενοκτονία, σαν πρωτογενές κατά της ανθρωπότητας έγκλημα, πρέπει να τιμωρείται, ώστε να προλαμβάνεται η επανάληψη της. Με τη λέξη γενοκτονία κανείς φέρνει συνειρμικά και αυτόματα στο μυαλό του τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεοτούρκους και τη γενοκτονία των Εβραίων και άλλων Σλαβικών λαών το 1940 - 45 από τους Γερμανούς. Όμως, υπάρχει και η άλλη μελανή κηλίδα στην ιστορία των γενοκτονιών, η των Ελλήνων του Πόντου που ακόμη δεν έχει δικαιωθεί.

Η Τουρκία τώρα δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τη γενοκτονία των Αρμενίων αλλά και την των Ελλήνων του Πόντου και των Ασσυρίων. Μία χώρα, σαν την Τουρκία, που θέλει να ισχυρίζεται ότι αξίζει της ευρωπαϊκής πορείας, πρέπει να δείχνει ειλικρίνεια, μεταμέλεια και υπευθυνότητα. Όποιος περιφρονεί την ιστορία, αυτή τον εκδικείται. Η σημερινή Γερμανία δεν περιφρόνησε το παρελθόν της και πλήρωσε αλλά και ακόμη πληρώνει για το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Για τη μεταμέλεια αυτή και την υπεύθυνη συμπεριφορά της, είναι τώρα ένα σεβαστό, ευυπόληπτο και υπεύθυνο κράτος στο κόσμο.

Ακόμη σε ότι μας αφορά, όσες κουμπαριές και αν κάνουμε με τους γείτονές μας, όσα ζεϊμπέκικα και αν χορέψουμε, όσο και αν τους πούμε πως ήταν και είναι εργατικοί, σε αντίθεση με το δικό μας λαό που τεμπέλιαζε και τεμπελιάζει, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως       « ο Τούρκος - Τούρκος ήτανε και Τούρκος θα παραμείνει ». Εννοείται φυσικά πως δεν έχουμε τίποτε με τον Τουρκικό λαό. Το πρόβλημά μας είναι οι Ηγεσίες του διαχρονικά, οι Ηγεσίες αυτές που τον κατευθύνουν σε λάθος πορεία απέναντι στον Ελληνισμό.

Τέλος δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι η Τουρκία δεν αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Αρμενίων, δεν αναγνώρισε  τη Γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου και των Ασσυρίων, κάνει τα πάντα για τον αφανισμό της Κουρδικής εθνότητας και συνεχίζει ως σήμερα επί τριάντα επτά (37) χρόνια την εισβολή και κατοχή της μαρτυρικής μας Κύπρου. Σήμερα,96 χρόνια μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων,  διεκδικεί την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να έχει αναγνωρίσει τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Αν είναι δυνατόν.

Πηγή: myholargos.com

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης διοργανώνει για τρίτη χρονιά φέτος το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης και Τεχνών Λόγου. Το Φεστιβάλ θα διαρκέσει όπως κάθε χρόνο 10 ημέρες, με φετινή θεματική

 Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη

 Culturenow.gr: Το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης διοργανώνει για τρίτη χρονιά φέτος το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης και Τεχνών Λόγου, από τις 29 Απριλίου έως τις 8 Μαΐου. Πείτε μας δυο λόγια για τη δική σας συμμετοχή στο Φεστιβάλ. Πώς προέκυψε και από τί θα αποτελείται;

Κουήν Μινασιάν: Η συμμετοχή μου προκύπτει από την πολύπλευρη ενασχόλησή μου με θέματα μετανάστευσης, προσφυγιάς και διασποράς. Η μία είναι το βιβλίο: «Παραμύθια από την Αρμενία» από τις εκδόσεις Απόπειρα. Είναι μια συλλογή 17 αρμένικων παραμυθιών κι αφηγήσεων που ξεκίνησε με την προτροπή του καθηγητή Νεοελληνικής Λογοτεχνίας κ. Βασίλη Αναγνωστόπουλου. Η καταγραφή τους έγινε στα ελληνικά, ώστε να γευτούν κι οι Έλληνες αναγνώστες … μια Σταγόνα Μέλι από την Αρμένικη Λαϊκή Λογοτεχνία.Είναι μια συλλογική προσπάθεια, την επιμέλεια της οποίας έκανε η κ. Άννα Μιχοπούλου, στην εικονογράφηση συνέβαλε η κ. Αναΐς Οβαγκιμιάν-Καζαντζιάν, η κ. Μάρω Κιουρκτσιάν μετέφρασε δυο από τα παραμύθια της συλλογής κι ο δάσκαλός μου κ. Γκυραγκός Μικιρδιτσιάν μου διηγήθηκε εκ νέου τα παραμύθια που μας διηγιόταν παλιά στο σχολείο. Συμπορευτήκαμε όλοι μαζί για την ολοκλήρωση της έκδοσης.

 Στο Φεστιβάλ Κοζάνης, λοιπόν, την Παρασκευή 6 Μάη στις 18.00 θα γίνει η παρουσίαση της συλλογής αυτής και συνάμα η κ. Μαρία Μπάκα θα ζωντανέψει με την αφήγησή της ένα από τα παραμύθια του βιβλίου. Επιπλέον δικτύωση μου έχει προσφέρει η συνεργασία μου με το ελληνόφωνο περιοδικό «Αρμένικα», όπου δημοσιεύω αφηγήσεις - μνήμες αφανών επιζώντων της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Η καταγραφή αυτή ξεκίνησε ως ενεργοποίηση των ίδιων των μαθητών του Αρμενικού Σχολείου Ζαβαριάν στο μάθημα της Ιστορίας, ώστε να γίνει πιο ενδιαφέρον.

 Πιστεύω πως είναι επιτακτική ανάγκη, 96 χρόνια από τις 24 Απριλίου του 1915, να βγουν οι μνήμες αυτές από την αφάνεια και την απομόνωση. Ασχολούμαι, επίσης, με το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά (ΑΣΜΠ), όπου διδάσκω ελληνικά σε μετανάστες μαζί με άλλους 32 συνεθελοντές και συνεθελόντριες. Είναι ακόμη μια συλλογική προσπάθεια, που δεν περιορίζεται μόνο στην διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σε περίπου 250 μετανάστες ενηλίκους μαθητές, αλλά και μια προσέγγιση κατανόησης των νέων μας γειτόνων, απαλλαγμένη από την ξενοφοβία που διέπει σήμερα μερικούς συμπολίτες μας.

 Στην ενότητα «Ικέτες στην Ελλάδα» την ίδια ημέρα στο Φεστιβάλ Κοζάνης στις 20.00, θα αφηγηθώ το «τί και το πώς» των δικών μου μετά τη Γενοκτονία, ενώ ένας από τους μαθητές του ΑΣΜΠ θα αφηγηθεί τις περιπέτειές του μέχρι να φτάσει ο ίδιος εδώ, αλλά και τις δυσκολίες εντός Ελλάδος. Χαίρομαι που το Φεστιβάλ Κοζάνης δίνει την αφορμή ανάδειξης τέτοιων θεμάτων, ευγνωμονώ τους υπεύθυνους του φεστιβάλ, και ιδιαιτέρως τον κ. Στέλιο Πελασγό, που «δίνονται» στην τόσο σημαντική υπόθεση της αφήγησης, αλλά και ανάδειξης της αλήθειας.

 Cul.N.: Η φετινή θεματική του Φεστιβάλ είναι: «Προσφυγιά, Μετανάστευση, Διασπορά». Η δική σας ζωή θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον προσφυγικό κόσμο. Πώς βιώνετε εσείς στον περιβάλλοντα χώρο σας το θέμα της προσφυγιάς; Οι συνθήκες που δημιουργεί η μετανάστευση πιστεύετε πως διαμορφώνουν κάποια ξεχωριστά χαρακτηριστικά στους ανθρώπους; Τους «προικίζουν» με κάποια επιπλέον πλεονεκτήματα απέναντι στη ζωή;

Κ. Μ.: Στο σπίτι αλλά και στη γειτονιά όπου μεγάλωσα ήταν κυρίαρχος ο πόνος της προσφυγιάς. Η γιαγιά μου, Τακουή, παρά το ότι είχε έρθει στην Ελλάδα το 1922 πίστευε μέχρι και τις τελευταίες της μέρες, το 1980, πως κάποτε θα γυρίσει στον «τόπο της», στην Καλλίπολη (Γκελιμπόλ, σήμερα στην Τουρκία). Ακόμη κι όταν έστρωσε εδώ η ζωή της, ποτέ της δεν ξεπέρασε τον αναγκαστικό ξεριζωμό.

 Το ίδιο κι η μάνα μου κι ο πατέρας μου. Μα κι οι ηλικιωμένοι μας γείτονες και γειτόνισσες, Έλληνες και Αρμένιοι Μικρασιάτες, παρά την αξεπέραστη αξιοπρέπειά τους, αντανακλούσαν με τις αφηγήσεις τους, με τα τραγούδια τους, με τις συζητήσεις τους ή ακόμη και με το βλέμμα τους τον ίδιο αυτό πόνο. Οι δε περιγραφές τους ήταν τόσο ζωντανές, που ενώ γεννήθηκα πολύ αργότερα, το 1962, νιώθω ως σήμερα τόπο μου και τις χαμένες τους πατρίδες. Κάποτε ένας-ένας, μια-μια έφυγαν από τη ζωή όλοι εκείνοι, οι ξεχασμένοι από τους επισήμους και κρατούντες, χωρίς ποτέ να ακούσουν μια εξήγηση, μια συγγνώμη. Άφησαν όμως, ίσως άθελά τους, αυτό το χρέος σ’ εμάς. Όσοι τελικά αναλάβαμε αυτό το χρέος δεν ενδώσαμε στην ψεύτικη υπερκατανάλωση και σπατάλη, που προσέφερε απλόχερα ή πιο σωστά επέβαλε η σύγχρονη ζωή.

 Πλούτος είναι η δημιουργία και όχι η καταναλωτική ικανότητα. Κοιτάμε τους ανθρώπους ίσα στα μάτια, γιατί το δέος τους είναι και δέος μας. Η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η φαντασία, ο σεβασμός, ο πολιτισμός, η αναζήτηση της δικαιοσύνης είναι η ουσία της ανθρώπινης ψυχής. Αυτά αναδεικνύουμε και το αν αυτή η προίκα είναι πλεονέκτημα, μένει να το αποδείξει η ίδια η ζωή. Πάντως, έτσι μάθαμε κι έτσι συνεχίζουμε και με τους σημερινούς συνανθρώπους μας, απ’ όπου κι αν προέρχονται, απ’ όποια φυλή κι αν είναι, ότι κι αν πιστεύουν. Διότι τελικά είμαστε όλοι μετανάστες!

 Cul.N.: Ζούμε σε μία εποχή στην οποία το θέμα της μετανάστευσης κυριαρχεί. Ποιος πιστεύετε πως είναι ο ρόλος της παιδείας τόσο των μεταναστών όσο και του γηγενούς στοιχείου για την αντιμετώπιση ενός τόσο σημαντικού ζητήματος;

Κ. Μ.: Παιδεία, εκπαίδευση, μόρφωση ή συνδιαμόρφωση; Πέστε μου ποια από τις παραπάνω ουσιαστικές έννοιες, δηλαδή αλληλεγγύη, ειλικρίνεια, φαντασία, σεβασμός, πολιτισμός, αναζήτηση της δικαιοσύνης, που επιμένω πως είναι η ουσία της ανθρώπινης υπόστασης, υπάρχουν ή προτείνονται στα σχολικά μας εγχειρίδια ή είναι προαπαιτούμενα για οποιοδήποτε πτυχίο; Αντίθετα η αναισθησία, ο ωχαδερφισμός, η αυταρχικότητα, ο εγωισμός και ο ανταγωνισμός στην παπαγαλία έχουν γίνει τα «πρέπει» του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Στην ουσία καίμε τα παιδιά μας. Μια χούφτα ευσυνείδητοι δάσκαλοι δεν αρκούν για ν’ αλλάξει αυτό το ζοφερό τοπίο.

 Στο θέμα της μετανάστευσης δε, τα πράματα είναι ακόμη χειρότερα. Εδώ και είκοσι χρόνια, από τότε δηλαδή που ξεκίνησε αυτό το θέμα στην Ελλάδα, δεν πάρθηκαν επισήμως πρωτοβουλίες ώστε οι μετανάστες να μπορέσουν να ενταχθούν ομαλά. Το κράτος μας απαιτεί από τους μετανάστες να γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα και ιστορία για να μπορέσουν να πολιτογραφηθούν, μα δεν δημιούργησε υποδομές προς αυτή τη κατεύθυνση. Κι ενώ γνώριζε από επίσημες έρευνες πως το μεταναστευτικό ρεύμα θα διογκωθεί, συνυπέγραψε το Δουβλίνο 2, εγκλωβίζοντας όλους όσους θέλουν να πάνε στην υπόλοιπη Ευρώπη.

 Και συνάμα το γνωστό γραφειοκρατικό σύστημα ταλαιπωρεί αφόρητα όσους θέλουν να νομιμοποιήσουν την ύπαρξή τους. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος, κι όμως εδώ έγινε αποδεκτός και επιβεβλημένος ο παράλογος όρος «λαθρομετανάστης». Κουβέντα όμως για τους λαθρέμπορους! Σε πείσμα όλων αυτών και με την πρωτοβουλία φωτισμένων ανθρώπων έχουν ευτυχώς δημιουργηθεί τα σχολεία μεταναστών σε πολλές περιοχές της Αθήνας, αλλά και σε άλλες επαρχιακές πόλεις.

 Έτσι και το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά. Χωρίς καμία κρατική υποστήριξη, πάντα σε εθελοντική βάση παρέχουμε στους μετανάστες και πρόσφυγες  την πρώτη επαφή όχι μόνο με την γλώσσα μας, αλλά και με τον πολιτισμό μας. Είναι πλούτος και για εμάς να ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους που κουβαλούν αρχαίες ιστορίες και πολιτισμούς. Η θαλπωρή κι η υποστήριξη είναι αμοιβαία. Οι ρατσιστικές πιέσεις όμως είναι μεγάλες και αυτό οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς παρωπίδες!

 Cul.N.: Μπορεί ένα παραμύθι να κρύψει την αλήθεια;

Κ. Μ.: Τώρα, αν με τον όρο παραμύθια εννοείτε αυτά που μας σερβίρουν από την τηλεόραση ορισμένες εκπομές, ε, ναι! Και κρύβουν την αλήθεια και μας γεμίζουν τα μυαλά με σκουπίδια. Είναι επίσης κρίμα να ξέρουν όλα τα παιδιά του κόσμου την φοβιστική και αντιοικολογική, θα έλεγα, ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας, αλλά να μην γνωρίζουν τις λαϊκές ιστορίες των δικών τους.
Αντίθετα τα λαϊκά παραδοσιακά παραμύθια δεν κρύβουν ποτέ την αλήθεια, αλλά την εκφράζουν με πολυποίκιλους κι ενίοτε ευχάριστους τρόπους.

 Αυτά τα παραμύθια εμπεριέχουν την ιστορία αλλά και σοφία των απλών και καθημερινών ανθρώπων, έτσι όπως διαμορφώθηκαν στόμα με στόμα στην πορεία του χρόνου. Διατηρείται έτσι, άλλοτε γραπτά κι άλλοτε προφορικά η ψυχή της ανθρωπότητας. Αξίζει να τα καταγράψουμε, να τα διαδώσουμε, να τα αφηγηθούμε!

Πηγή: culturenow.gr

Ο Αντρανίκ Οζανιάν (Andranik Toros Ozanian, Zoravar Andranik, στα αρμενικά: Անդրանիկ Թորոսի Օզանյան, Զորավար Անդրանիկ) (1865 - 1927) ήταν Αρμένιος στρατηγός, πολιτικός και μαχητής για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Είναι αναγνωρισμένος ως εθνικός ήρωας από πολλούς.

Γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1865 στην Σεμπινκαραχισάρ, οθωμανική Αρμενία. Έπειτα από το θάνατο της μητέρας του όταν εκείνος ήταν ενός έτους, βοήθησε τον πατέρα του σε ξυλουργείο. Μετά το θάνατο της συζύγου και του γιου του σε νεαρή ηλικία, έγινε μέλος απελευθερωτικών κινημάτων και συμμετείχε στα διάφορα πολιτικά κόμματα.

Πήρε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους 1912-1913, με το βουλγαρικό στρατό. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, συμμετείχε στην εκστρατεία στον Καύκασο και διορίστηκε στρατηγός των αρμενικών εθελοντικών μονάδων του ρωσικού στρατού. Το 1915 βοήθησε στη μάχη του Βαν.

Το 1919 αυτοεξορίστηκε στις ΗΠΑ. Πέθανε εκεί τιμημένος ως "Τζορτζ Ουάσιγκτον της Αρμενίας" από τους εκεί συμπατριώτες του, στις 31 Αυγούστου 1927, σε ηλικία 62 ετών.

Τα λείψανά του ετάφησαν στο κοιμητήριο του Περ Λασαίζ στο Παρίσι, το 1928 και δεν επέστρεψαν στην Αρμενία παρά μόνο το 2000, οπότε και ετάφη με στρατιωτικές τιμές στο κοιμητήριο του Γιεραμπλούρ.

Πηγή: Βικιπέδια